Συντάχθηκε στις 08 Ιουλίου 2025 .
« ΧΡΙΣΤΟΣ: ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ »
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Πρίν ἀπό λίγο καιρό, τήν Ζ΄ Κυριακή από τοῦ Πάσχα ἑορτάσαμε τήν ἀνάμνηση τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τή συμπλήρωση 1700 ἐτῶν ἀπό τήν σύγκλησή της τό 325 μ.Χ. Θυμηθήκαμε, ὅτι συγκλήθηκε κυρίως γά νά ἀντιμετωπίσει τήν βλάσφημη αἵρεση τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος δέν πίστευε, ὅτι ο Χριστός εἶναι Θεός κι ἔλεγε, ὅπως σήμερα οἱ αἱρετικοί Χιλιαστές-Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ διδάσκουν, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, ὅπως ὅλοι μας. Γιά νά συστηματοποιήσει μάλιστα τήν Ὀρθόδοξη δογματική διδασκαλία, ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος συνέταξε καί τά πρῶτα ἑπτά ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἀπό τό : «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν…» ἕως καί τό «οὗ τῆς Βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος» , ὅπου μέ ξεκάθαρες ἐκφράσεις ὁμολογεῖται, ὅτι ὁ Χριστός, εἶναι τό δεύτερο θεῖο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «Θεός ἀληθινός, ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ», ὁ Ὁποῖος ἐν χρόνῳ ἔγινε καί ἄνθρωπος γιά τη σωτηρία μας.
Μετά ἀπό λίγα χρόνια, τό 381 μ.Χ. ἀκολούθησε ἡ Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία συγκλήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη καί ὑπό τήν Προεδρία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου του Θεολόγου ἀντιμετώπισε καταλυτικά τούς Πνευματομάχους, ἐκείνους δηλαδή, πού ἔλεγαν πώς τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν εἶναι Πρόσωπο, ἀλλά ἡ δύναμη κι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ καί συμπλήρωσε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως μέ τά ὑπόλοιπα πέντε ἄρθρα, ἀπό τό: «Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον…» ἕως καί τό «…καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν» , μέσα ἀπό τά ὁποῖα καταδεικνύεται ὅτι Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τό τρίτο θεῖο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό Ὁποῖο συγκροτεῖ τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας καί συνεπῶς τήν πνευματική ζωή ἑνός ἑκάστου τῶν πιστῶν Χριστιανῶν.
Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δέν ἡρέμησε ποτέ ἀπό τίς αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες μέχρι σήμερα Τήν ταλαιπωροῦν, παρασιτώντας στό θεανθρώπινο Σῶμα Της. Ἔτσι λίγο μετά καί τήν Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἡ Ἐκκλησία βρέθηκε ἀντιμέτωπη μέ μία ἀκόμη μεγάλη αἱρετική δοξασία, γεννημένη κι αὐτή ἀπό τόν ἀρειανισμό, πού θεωροῦσε, ὅτι ἡ Παναγία μας δέν γέννησε Θεάνθρωπο, ἀλλά ἕνα ἁπλό ἄνθρωπο, γι’ αὐτό καί ὀνόμαζαν τήν Παναγία, ὄχι Θεοτόκο, ἀλλά Χριστοτόκο. Συνεπῶς συγκλήθηκε ἡ Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στήν Ἔφεσο τό 431 μ.Χ. καί μέ βάση τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Πατριάχου Ἀλεξανδρείας διακήρυξε τήν ὀρθόδοξη διδασκλαλία μέ τήν ἔκφραση: «Ὁμολογοῦμεν τήν ἁγίαν Παρθένον, Θεοτόκον ». Ἡ διατύπωση ὅτι ἡ Παναγία εἶναι Παρθένος καί Θεοτόκος εἶναι ἡ συνέπεια τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων τῆς θείας καί τῆς ἀνθρώπινης πάνω στό Πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον ὑπερφυσικόν θαυμαστόν γεγονός συνέβη μέσα στήν πάναγνη μήτρα τῆς Παναγίας. Ἔκτοτε ἀναδείχθηκε ἡ τιμή στό Πρόσωπο τῆς Θεομήτορος, ἄρχισαν νά ἱστοροῦνται οἱ ἱερές Εἰκόνες Της, νά κτίζονται Ναοί πρός τιμήν Της καί νά στοιχειοθετοῦνται καί οἱ Θεομητοικές Ἑορτές. Ἄς ἐπισημάνουμε ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ, ὅτι πρῶτος ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ὀνόμασε τήν Παναγία μας Θεοτόκο καί μάλιστα ἔλεγε, ὅτι ὅποιος δέν ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ Παναγία εἶναι Θεοτόκος, τότε ἀρνεῖται ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεός.
Ὅμως τό ἄσβεστο μίσος τοῦ διαβόλου γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ συνέχισε νά ἀναπαράγει αἱρέσεις, ὥστε καί πάλι ἡ Ἐκκλησία κλήθηκε νά ἀντιμετωπίσει τήν αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, πού θεωροῦσε πώς ὁ Χριστός ἔχει μόνο μία φύση, τήν θεϊκή. Ἔτσι ὅμως, ἄν δεχθοῦμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι μόνο Θεός καί ὄχι Θεός καί Ἄνθρωπος, ἀποκλείουμε τη σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση γιά νά τήν θεραπεύσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί για νά τήν θεώσει μέσα ἀπό τήν ἕνωση τῶν δύο φύσεων τῆς θείας καί τῆς ἀνθρώπινης στήν μία ὑπόστασή Του
Τότε ἡ Ἐκκλησία συνεκάλεσε τήν Δ΄ κατά σειράν Οἰκουμενική Σύνοδο στή Χαλκηδόνα τό 451 μ.Χ., τῆς ὁποίας τήν ἀνάμνηση σήμερα ἐπιτελοῦμε καί στήν ὁποία συμμετεῖχαν 630 θεοφόροι Πατέρες ἀπό ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς τότε Ὀρθόδοξης Οἰκουμένης, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ ἐπικύρωσαν τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, πού προῆλθε ἀπό τήν Α΄ καί Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο προχώρησαν στήν ὁριστική διατύπωση τοῦ Χριστολογικοῦ δόγματος. Προεκτείνοντας τρόπον τινά τη θεολογία τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία εἶχε ἀποφανθεῖ, ὅτι ὀνομάζουμε τήν Παναγία ὡς Θεοτόκο καί Ἀειπάρθενο, καταδίκασαν τόν Μονοφυσιτισμό καί παράλληλα διασαφήνισαν, πώς ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος .
Ὡς Θεός , κατά τήν θεϊκή Του φύση δηλαδή, γεννᾶται ἀπό τόν Πατέρα καί εἶναι μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, πρό πάντων τῶν αἰώνων καί μετά ἀπό αὐτούς.
Ὡς ἄνθρωπος , κατά τήν ἀνθρώπινη φύση δηλαδή, γεννᾶται ἐν χρόνῳ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἔκτοτε ὡς Θεάνθρωπος σώζει τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἕνωση τῶν δύο φύσεων, τῆς θείας καί τῆς ἀνθρώπινης ἔγινε πάνω στή μία ὑπόσταση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, μιά γιά πάντα «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως καί ἀχωρίστως», ὅπως ἐπισημαίνεται στόν Ὅρο τῆς Δ΄ Οἰκουμ. Συνόδου.
Ὅταν βέβαια συντάχθηκε ὁ Τόμος μέ τήν Ὀρθόδοξη δογματική διδασκαλία, ὅπως πάντοτε πίστευε καί κήρυττε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, οἱ αἱρετικοί Μονοφυσῖτες, παρά τήν καταδίκη τους, συνέταξαν κι ἐκεῖνοι ἕνα Τόμο, πού περιεῖχε τίς αἱρετικές τους δοξασίες. Ἐνώπιον λοιπόν αὐτοῦ τοῦ ἀδιεξόδου, ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος τό ἀληθινό Φῶς τοῦ κόσμου, ὅπως ὁ Ἴδιος μᾶς τό ἐπεσήμανε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἐφώτισε τούς Πατέρες νά ἀνοίξουν τήν λάρνακα, μέσα στήν ὁποία εὑρισκόταν τό ἱερό λείψανο τῆς Ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας καί νά τοποθετήσουν τούς δύο τόμους, τόν ὀρθόδοξο καί τόν αἱρετικό, ἐπί τοῦ στήθους τῆς Ἁγίας, ἀναμένοντας τήν ἀπάντηση ἐκ Θεοῦ. Καί ὤ! τοῦ θαύματος, ὅταν μετά ἀπό ἑπτά ἡμέρες νηστείας και προσευχῆς, μέ καθημερινή θεία Λειτουργία, ἄνοιξαν την ὀγδόη ἡμέρα τήν λάρνακα τοῦ ἱεροῦ λειψάνου μέ συγκίνηση εἶδαν, πώς ἡ Ἁγία κρατοῦσε στά χέρια της τόν Τόμο τῶν Ὀρθοδόξων καί μέ τά πόδια της καταπατοῦσε τό αἱρετικό κείμενο τῶν Μονοφυσιτῶν.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δέν εἶναι μιά ἀκόμη θρησκεία, ἀνάμεσα στίς πολλές. Οὔτε σύγκριση δέν μπορεῖ νά γίνει μέ τίς θρησκεῖες. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι «ὁ στῦλος καί τό ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας» (Α΄Τιμ. γ 15). Τήν ἀλήθεια αὐτή τήν ἀπεκάλυψε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός καί μᾶς διαβεβαίωσε λέγοντας: «Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. ιδ΄ 6). Εἶναι σάν νά μᾶς λέει: Ἐγώ εἶμαι ὁ δρόμος, ἐγώ εἶμαι ὁ τρόπος νά περπατάτε στόν δρόμο, ἐγώ εἶμαι ἡ ἐμπειρία, πού λαμβάνετε περπατώντας στό δρόμο μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς Μου.
Ἄς ἀξιοποιήσουμε τήν εὐκαιρία κι ἐμεῖς ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, νά βιώνουμε τήν θεοειδῆ ἐμπειρία αὐτῆς τῆς ἀλήθειας καί ζωῆς. Νά λαμβάνουμε καί νά διατηροῦμε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Νά ζοῦμε στό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτό τό φῶς νά μεταλαμπαδεύουμε μέ τή ζωή καί τό ἔργο μας καί στούς ἄλλους ἀνθρώπους. Αὐτό εἶναι μία ἱερή ἀποστολή τήν ὁποία ὅλοι ἔχουμε, ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν βασική προϋπόθεση νά πιστεύουμε σωστά καί μέ τά λόγια μας ἀλλά κυρίως μέ τη ζωή καί τά ἔργα μας νά ὁμολογοῦμε τήν Ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη καί τη ζωή. Ἀμήν.
Συντάχθηκε στις 30 Ιουνίου 2025 .
« Ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία μας »
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα ἀπευθυνόμενος πρός Ῥωμαίους διατυπώνει τήν ἔννοια τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας. Ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν του τήν εὑρύτατα διαδεδομένη ὕπαρξη τῆς δουλείας μεταξύ τῶν ἀνθρώπων στήν κοινωνία τῆς ἐποχῆς του, λαμβάνει ἀφορμή νά ὁμιλήσει γιά τήν πνευματική δουλεία, ἡ ὁποία καί σέ μεγάλο βαθμό εὐθυνόταν γιά τόν ἐπαχθῆ θεσμό τῆς δουλείας, τῆς ὑποδούλωσης δηλαδή τῶν ἀνθρώπων σέ ἄλλους ἀνθρώπους, ἀφοῦ μακρυά ἀπό τόν Χριστό ὁ ἄνθρωπος ὑποδουλώνεται στά πάθη του καί συνεπῶς ἐξαχρειώνεται καί συμπεριφέρεται μέ ὑπεροψία καί αὐθάδεια πρός τόν συνάνθρωπό του, τόν ὁποῖο ἀπαξιώνει καί ἐνίοτε τόν χρησιμοποιεῖ ὡς δοῦλο του.
Τά σημεῖα αὐτά τῆς πνευματικῆς σήψης, πού ἐπικρατοῦσαν στόν ἑλληνορωμαἱκό κόσμο πρίν ἀπό τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἔντονα. Οἱ ἄνθρωποι εἶχαν θεοποιήσει τήν κτίση καί τά πάθη τους, παραμερίζοντας τόν Θεό (βλ. Ρωμ. α΄ 24). Ζῶντας στήν κατάσταση αὐτή ὁ κόσμος ἀναζητοῦσε κάτι τό ἀληθινό καί αὐθεντικό. Παρόλη τήν ὑλική εὑρωστία τήν ὁποία εἶχε ἡ Ρώμη, ὡστόσο ἡ εὐαγγελική ἀλήθεια ἦρθε νά κερδίσει τελικά τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί νά ὁδηγήσει τούς ἀνθρώπους στήν πνευματική τους ἐλευθερία. Ὅμως πώς θά μπορούσαμε νά ὁρίσουμε τήν ἐλευθερία αὐτή; Πότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀληθινά ἐλεύθερος;
Ἡ ἐλεύθερη βούληση, ὡς ἔκφραση τοῦ αὐτεξουσίου, ὑπάρχει στόν ἄνθρωπο οὕτως ἤ ἄλλως ἀπό τη δημιουργία του. Ἄν ὅμως ὁ ἄνθρωπος δέν ἀξιοποιήσει κατά Θεόν τήν ἐλευθερία του, τότε πολύ εὔκολα μπορεῖ νά γίνει «δοῦλος τῆς ἁμαρτίας». Καί τότε πραγματικά ὄχι μόνο δέν εἶναι ἐλεύθερος, ἀλλά ἀποτελεῖ μία ἀπελπισμένη ὕπαρξη, ἡ ὁποία ζεῖ μέ τόν χειρότερο τρόπο μία ἀδυσώπητη πνευματική δουλεία, γιά τήν ὁποία ὅμως ὁ διάβολος μέσα ἀπό τόν κόσμο τόν πείθει, ὅτι πρόκειται γιά τήν πραγματική ἐλευθερία, ἐνῶ στήν ουσία της εἶναι ὑποδούλωση στά πάθη καί μάλιστα ἄνευ ὅρων.
Ἀρκετοί ἀδελφοί μας ὅμως δυσανασχετοῦν ἀκούγοντας, στή διάρκεια τῆς θείας Λατρείας τόν προσδιορισμό «δοῦλος τοῦ Θεοῦ». Θεωροῦν ἐνδεχομένως ὅτι ἡ Ἐκκλησία δῆθεν θέλει νά χειραγωγεῖ τούς πιστούς, συμβάλλοντας μέ τόν τρόπο της στήν προαγωγή τῆς δουλείας καί τήν ἀποδοχή της ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ὅμως ἡ πραγματικότητα εἶναι ἐντελῶς διαφορετική. Ὁ τίτλος «δοῦλος τοῦ Θεοῦ» δέν εἶναι τίτλος ἀπαξίας, ἀλλά τίτλος ὕψιστης τιμῆς. Οἱ Ἀπόστολοι στίς Ἐπιστολές τους μέ καύχημα ἀναφέρουν τούς ἑαυτούς τους ὡς «δούλους Ἰησοῦ Χριστοῦ». Γι’ αὐτό καί σήμερα μέ ἔμφαση ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει στούς Ῥωμαίους: «Τώρα ὅμως πού ἀποκτήσατε τήν ἐλευθερία σας ἀπό τόν Χριστό καί ἀπαλλαγήκατε ἀπό τήν δουλεία τῆς ἁμαρτίας, ταυτόχρονα ὑποδουλωθήκατε μέ τη θέλησή σας στόν Θεό καί ἔχετε ὡς καρπό αὐτῆς τῆς θεληματικῆς σας ὑποδούλωσης τήν προκοπή στήν ἁγιότητα καί τελικό καί ἀναφαίρετο κέρδος τήν αἰώνια ζωή.» (βλ. Ρωμ. στ’ 22).
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐκαταλείψει τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας καί ἀποδεχθεῖ στή ζωή του τό θέλημα τοῦ Θεοῦ τότε λυτρώνεται πραγματικά. Δυστυχῶς στό σύγχρονο κόσμο ἡ ἔννοια τῆς ἐλευθερίας συνήθως ἐξαντλεῖται στά ὅρια ἑνός μονόπλευρου δικαιωματισμοῦ, ὁ ὁποῖος βλέπει τούς ἀνθρώπους ὄχι ὡς πρόσωπα μοναδικά καί ἀνεπανάληπτα, τά ὁποῖα δημιουργήθηκαν «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ», ἀλλά ὡς ἕνα ἀπρόσωπο σύνολο, ὅπου ὁ καθένας κοιτάει μόνο τά ἀτομικά του δικαιώματα, χωρίς πολλές φορές νά σκέπτεται τόν ἀδελφό του. Τίς περισσότερες φορές αὐτός ὁ δικαιωματισμός, ὁ ὁποῖος δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τό Ὀρθόδοξο Χριστιανικό ἦθος περιορίζει καί συνθλίβει τόν ἄνθρωπο, καθιστώντας τον δυστυχισμένο, καθώς ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἕρμαιο τῶν παθῶν του. Στήν κατάστασή του αὐτή μόνο ὁ Χριστός μπορεῖ νά ἐλευθερώσει πραγματικά τόν ἄνθρωπο. Αὐτή ἡ ἐλευθερία πού παρέχει ὁ Ἰησοῦς Χριστός καταργεῖ κάθε πνευματική σκλαβιά, ἀλλά καί κατ’ ἐπέκτασιν κάθε εἶδος ἀνθρώπινης δουλείας, καθότι πλέον στήν Ἐκκλησία ὅλοι εἴμαστε Ἀδελφοί ἀφοῦ ἔχουμε ἀναγεννηθεῖ ἀπό τό ἴδιο ἁγιασμένο νερό τῆς κολυμβήθρας καί ὡς ἐκ τούτου ὅπως πάλι τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «δέν ὑπάρχει δοῦλος, οὔτε ἐλεύθερος, διότι ὅλοι ἐσεῖς εἶστε ἕνα μπροστά στόν Ἰησοῦ Χριστό» (βλ. Γαλ. γ΄28). Καί ὅπως λέει κι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος «Μέ τή δουλεία καταδικάζεις τόν ἄνθρωπον, τοῦ ὁποίου ἡ φύση εἶναι ἐλεύθερη καί αὐτεξούσια καί ἀνατρέπεις μέ τόν τρόπο αὐτό τόν νόμο τοῦ Θεοῦ» (PG 44, 664D).
Ἄς τά ἔχουν κατά νοῦν αὐτά, ὅσοι ἀφελῶς καί ἀνοήτως δυσανασχετοῦν, ὅταν ἀκοῦν τήν συνεκφορά «δοῦλος τοῦ Θεοῦ», ὥστε νά ἀντιληφθοῦν ὅτι ἡ λέξη δοῦλος ἀπηχεῖ στή σχέση μας μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί ἔχει ἔννοια πνευματική, ὡς συμβολισμός σωτηρίας.
Ἡ ἀφετηρία τῆς πνευματικῆς μας ἐλευθερίας εἶναι ἡ ἀποδοχή τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος καί τοῦ Χριστοῦ ὡς Σωτῆρα. Δέν ἐξαντλεῖται ὅμως ἐκεῖ. Ἀλίμονο ἄν μείνουμε ἐκεῖ. Καί ὁ διάβολος πιστεύει καί φρίττει καί τρέμει μπροστά στόν Χριστό. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ἐξάλλου ἐπισημαίνει «δέν θά σωθεῖ αὐτός πού μόνο μέ ὀνομάζει Κύριο» (βλ. Ματθ. ζ΄ 21). Διότι δυστυχῶς οἱ διάφορες Προτεσταντικές παραφυάδες, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ λεγόμενη «Ἐλευθέρα Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς», μέλη τῆς ὁποίας ἔκαναν τήν ἐμφάνισή τους καί στό Νησί μας τίς τελευταῖες ἡμέρες, ἐκτός ἀπό τίς ἄλλες διαστρεβλώσεις τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος, ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ προσωπική μας σωτηρία εἶναι ἀποτέλεσμα μόνο τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Χριστοῦ ὡς Σωτῆρα. Ναί μέν αὐτό εἶναι ἡ ἀφετηρία, ὁ ἄνθρωπος ὅμως σώζεται ὅταν ἐλευθερωθεῖ ἀπό τήν πνευματική δουλεία τῆς ἁμαρτίας εὑρισκόμενος ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, «τοῦ παρατεινομένου εἰς τούς αἰῶνας Χριστοῦ» κατά τήν ἔκφραση τοῦ Ἱεροῦ Αὐγουστίνου. Γιατί ἐντός τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας στήν πιό τέλεια μορφή Θεανθρώπινης κοινωνίας, ὅταν δηλαδή μεταλαμβάνουμε τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἷματος τοῦ Χριστοῦ, μόνον τότε εὑρισκόμαστε σέ ὀργανική κοινωνία μέ τήν κεφαλή τοῦ Σώματος, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό καί μόνον τότε προάγεται ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μας καί ἡ πορεία μας πρός τη σωτηρία.
Ἔτσι ἔζησε ἐντός τῆς Ἐκκλησίας τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία καί ὁ σήμερα ἑορταζόμενος Ὅσιος πατήρ ἡμῶν Σισώης. Ὑποτάχθηκε στόν «ἐλαφρύ ζυγό» τοῦ Κυρίου ἤδη σέ νεαρή ἡλικία καί ἐπιθυμώντας νά ζήσει ἀσκητικά ἀποσύρθηκε στήν ἔρημο, προσευχόμενος ὑπέρ τῆς σωτηρίας τοῦ σύμπαντος κόσμου. Εἶναι γνωστός ἀπό τό Γεροντικό ὁ διάλογός του μέ ἕνα νέο μοναχό, ὁ ὁποῖος εἶχε πέσει πολλές φορές στήν ἁμαρτία. Χωρίς νά τόν ἐπιτιμήσει τοῦ εἶπε μέ ἁπλότητα «σήκω καί πάλι καί πάλι», «ἕως πότε» ρώτησε ὁ ἀδελφός καί ὁ ὅσιος Σισώης τοῦ ἀπάντησε «ἕως ὅτου καταληφθεῖς εἴτε στό ἀγαθό εἴτε στήν πτώση, γιατί ἐκεῖ πού βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος, σ’ αὐτό καί πορεύεται».
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία δέν εἶναι κάτι τό ὁποῖο ἔρχεται αὐτόματα χωρίς τήν συμμετοχή τῆς βούλησης τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτό πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε τά λόγια μέ τά ὁποῖα ἐκλεισε τό ἀπόσπασμα ἀπό τό σημερινό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα: «διότι ὁ μισθός τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ θάνατος, ἀλλά τό χάρισμα τοῦ Θεοῦ εἶναι ζωή αἰώνια μέσα ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό» . Εἴδατε δέν λέει μέ τόν λόγο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐπιμένουν οἱ Προτεστάντες, ἀλλά μέσα ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό, δηλαδή μέσα ἀπό τη ζωή Του, μέσα ἀπό τήν θεία Κοινωνία μαζί Του. Ἡ ἁμαρτία μπορεῖ νά φαίνεται, ὅτι ἔχει μία ψεύτικη γλύκα στήν ἀρχή, ὅμως τά ἀποτελέσματά της εἶναι ὀλέθρια γιά τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή ὅμως ἀπό τήν ἄλλη ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ἀληθινή ἐλευθερία, τήν «ὄντως ζωή» ἡ ὁποία δέν τελειώνει μέ τό βιολογικό τέλος τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά συνεχίζεται στήν αἰωνιότητα, στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, τήν ὁποία προγευόμαστε ἀπό αὐτή τη ζωή, ὅπως εἰκονίζεται μέσα σέ κάθε θεία Λειτουργία καί βιώνεται στήν θεία Μετάληψη. Ἀμήν.
Συντάχθηκε στις 30 Ιουνίου 2025 .
Ολοκληρώθηκε πρόσφατα, από τον εκδοτικό οίκο Κ. & Μ. Σταμούλη της Θεσσαλονίκης, η δίτομη έκδοση με τίτλο «Οικουμενικό Πατριαρχείο και Ιερά Μητρόπολη Σάμου και Ικαρίας», στην οποία συγκεντρώθηκαν και εκδόθηκαν με εκτενή ιστορικά, πραγματολογικά και προσωπογραφικά σχόλια τα έγγραφα του Οικουμενικού Πατριαρχείου που αφορούν την Εκκλησία της Σάμου και της Ικαρίας. Ο πρώτος τόμος, με συγγραφείς τον Καθηγητή Μ. Γ. Βαρβούνη και την Αναπλ. Καθηγήτρια Παν. Τζιβάρα, που είχε εκδοθεί αρχικά το 2009, και περιλάμβανε 332 έγγραφα, επανεκδόθηκε επικαιροποιημένος. Ο δεύτερος τόμος, με συγγραφείς τον Καθηγητή Μ. Γ. Βαρβούνη και τον Αναπλ. Καθηγητή Παν. Τζουμέρκα, εκδόθηκε τώρα, και περιλαμβάνει 150 έγγραφα.
Τα έγγραφα του δίτομου έργου καλύπτουν την χρονική περίοδο 1585 ως 1928, και προέρχονται από κώδικες και λυτά έγγραφα του Πατριαρχικού Αρχειοφυλακίου, της Κωνσταντινούπολης, αλλά και της Αποστολικής Βιβλιοθήκης του Βατικανού, της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας, των ΓΑΚ-Αρχείων Σάμου, της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας και της Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, καθώς τα έγγραφα του Οικουμενικού Θρόνου, ιδίως τους πρώτους αιώνες μετά την άλωση του 1453, βρίσκονται σήμερα σε διάφορες, και εκτός Πατριαρχείου, συλλογές. Ο πρώτος τόμος περιλαμβάνει 241 σελίδες και ο δεύτερος 391 σελίδες μεγάλου σχήματος, καθώς πέρα από την εισαγωγή και τα έγγραφα, περιλαμβάνει εκτενέστατο σχόλια, επιτομές των εγγράφων, ευρετήρια και εκτενή επίσης βιβλιογραφία.
Το δίτομο έργο έχει ενταχθεί στην εκδοτική σειρά «Επιστημονικών Μελετημάτων» του «Κέντρου Εκκλησιαστικών, Ιστορικών και Πολιτισμικών Μελετών» της Ιεράς Μητροπόλεως Σάμου και Ικαρίας (αρ. 9, 10), και προλογίζεται από την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σάμου και Ικαρίας κ. Ευσέβιο. Πρόκειται για την παραπληρωματική έρευνα της εκκλησιαστικής ζωής και παράδοσης στην Ηγεμονία της Σάμου, την οποία εξέδωσαν το 2022 σε ογκώδη επίσης τόμοι οι Καθηγητές Μ. Γ. Βαρβούνης και Παν. Τζουμέρκας, με πηγές από το ηγεμονικό αρχείο των ΓΑΚ-Αρχείων Σάμου.
Τα εκδιδόμενα, επανεκδιδόμενα αποκαταστημένα και σχολιαζόμενα εδώ 482 έγγραφα, στις συνολικά 632 σελίδες του έργου, αποτελούν μεγάλη συμβολή στην μελέτη της ιστορίας και της εκκλησιαστικής παράδοσης της Σάμου και της Ικαρίας, καθώς αποτελούν προϊόν μακροχρόνιας έρευνας, που ξεκίνησε το 2002 ο Καθηγητής Μ. Γ. Βαρβούνης, με σκοπό την δημοσίευση και αξιοποίηση των βασικών πηγών της ιστορίας του νησιού μας, καθώς τα έγγραφα αυτά αφορούν κατά κύριο λόγο τη Σάμο, τον φωτισμό πολλών σκοτεινών σημείων και την αναθεώρηση σημαντικών τμημάτων της τοπικής ιστορίας μας, από τον 16ο ως τον 20ό αιώνα. Πρόκειται λοιπόν για έργο υποδομής, θεμελιώδες και βασικό, προϊόν πολύμοχθης και πολύχρονης έρευνας, που αξίζει να μελετηθεί και να αξιοποιηθεί αναλόγως από τη σχετική επιστημονική έρευνα.
Συντάχθηκε στις 26 Ιουνίου 2025 .
ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ
Μέ τήν εὐκαιρία τῆς Ἱερᾶς Μνήμης τοῦ πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, ἡ Ἱερά Μητρόπολις Σάμου, Ἰκαρίας καί Κορσεῶν γιά νά ὑπενθυμίσει σέ ὅλους τούς Σαμίους τήν διέλευση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀπό τό νησί μας, κατά τήν τρίτη Ἀποστολική Περιοδεία του («παρεβάλομεν εἰς Σάμον», Πραξ.κεφ.20,στ.15), θά τελέσει ὑπαίθριο πανηγυρικό Ἑσπερινό, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ. Εὐσεβίου ὄπισθεν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ζωοδόχου Πηγῆς καί ἀπέναντι τῶν παραλίων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τήν Κυριακή 29 Ἰουνίου 2025 καί ὥρα 19.00’ μ.μ.
Στήν κατανυκτική, αὐτή, λατρευτική ἐκδήλωση ὀφείλουμε νά δώσουμε τό παρόν, ὥστε νά ἐκζητήσουμε τίς πρεσβεῖες τοῦ Μεγάλου Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, ἱδρυτοῦ τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, γιά τήν τοπική μας Ἐκκλησία.
Συντάχθηκε στις 25 Ιουνίου 2025 .
«Τίνα μέ λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου;»
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν μνήμη τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου καὶ αὔριο τιμᾶ τὴν Σύναξη καὶ τῶν Ἁγίων 12 Ἀποστόλων.
Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, εὐχερῶς διακρινόμενος πάντοτε γιὰ τὸν αὐθορμητισμό, τὸν δυναμισμό, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀφοσίωσή του στὸν Κύριο, ἀνήκει στὴ χορεία τῶν Ἁγίων 12 Ἀποστόλων καὶ μάλιστα εἶναι ἐκ τῶν πρώτων, τοὺς ὁποίους κάλεσε ὁ Χριστὸς στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του, τὸν Πρωτόκλητο Ἀνδρέα.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν συγκαταλέγεται οὔτε συναριθμεῖται ἐξ ἀρχῆς μὲ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, διότι ἐμφανίζεται στὸ ἱστορικὸ προσκήνιο τρία χρόνια μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ, ὅταν κατὰ τὸν λιθοβολισμὸ τοῦ πρωτομάρτυρος καὶ ἀρχιδιακόνου Στεφάνου, ἀναφέρεται ὡς Σαῦλος καὶ ἦταν ὁ νεαρός, ὁ ὁποῖος φύλαγε τὰ ροῦχα τῶν λιθοβολούντων τὸν Στέφανο. Ἀρχικῶς ἦταν διώκτης τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπως παραδέχεται καὶ ὁ Ἴδιος μὲ πόνο στὶς ἐπιστολές του. Μετεστράφη μὲ θαυμαστὸ τρόπο, ὅπως διηγεῖται στὸ 26ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων καὶ ἀπὸ διώκτης ἔγινε ὁ διαπρύσιος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καὶ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν.
Πρὸς τιμὴν λοιπὸν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου σήμερα ἡ Ἐκκλησία ὑπερβαίνει τὴν ὁριζομένη ἀπὸ τὸ Τυπικὸ τάξη καὶ τοὺς ἀφιερώνει τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ὥστε δὲν διαβάζεται τὸ ἀνάγνωσμα τῆς Γ΄ Κυριακῆς τοῦ Ματθαίου, τὸ ὁποῖο ἀφορᾶ στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ ἐμᾶς, ἀλλὰ αὐτὸ τῶν ἑορταζομένων Ἁγίων Ἀποστόλων, στὸ ὁποῖο μὲ ἔμφαση τονίζεται ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ Σωτῆρας τοῦ κόσμου, ἀληθεια, τὴν ὁποία, κήρυξαν στὰ Ἔθνη οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ γιὰ τὴν ὁποία θυσιάστηκαν στὴ Ρώμη κατὰ τοὺς διωγμοὺς τοῦ Νέρωνος.
Πρόκειται γιὰ ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὸ 16ο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ματθαίου στὸ ὁποῖο ὁ Κύριος, εὑρισκόμενος στὰ μέρη τῆς Καισαρείας τοῦ Φιλίππου, πορευόμενος πρὸς τὸ ὅρος Θαβὼρ γιὰ τὴν μεταμόρφωσή Του, ἐρώτησε τοὺς Μαθητές: «Ποιός λένε οἱ ἄνθρωποι, ὅτι εἶμαι ἐγώ, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου;» Καὶ εκεῖνοι τοῦ ἀπάντησαν: «Ἄλλοι λένε πῶς εἶσαι ὁ Ἰὠάννης ὁ Βαπτιστής, ἄλλοι ὁ Ἠλίας, ἄλλοι ὁ Ἱερεμίας ἢ ἕνας ἀπὸ τοὺς Προφῆτες». Καὶ τοὺς ξαναρώτησε: «Ἐσεῖς ποιός λέτε ὅτι εἶμαι;» Τότε ὁ Πέτρος ἀναφώνησε αὐθόρμητα: «Ἐσὺ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Καὶ ὁ Χριστὸς τοὺς διαβεβαίωσε, πὼς αὐτὴ ἡ ὁμολογία εἶναι ἡ πέτρα ποῦ θεμελιώνει τήν Ἐκκλησία καὶ οὔτε ὁ θάνατος μπορεῖ πλέον νὰ τὴν ὑπερνικήσει. (Βλ. Μάτθ. ἰστ΄ 13-19).
Ὁ Κύριος ἐπαίνεσε τὸν Πέτρο γιὰ τὴν ὁμολογία του, ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ του ζῶντος καὶ συνέχισε τὸν λόγο Τοῦ μὲ μιὰ αἰνιγματικὴ φράση: «Θὰ σοῦ δώσω τὰ κλειδιὰ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.» Στὴν ἱερὴ εἰκόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, συνήθως φαίνεται ὅτι κρατοῦν ἕνα Ναό, καθὼς στήριξαν τήν Ἐκκλησία μὲ τὴν ἱεραποστολική τους δραστηριότητα καὶ ὁ μὲν Πέτρος δύο μεγάλα κλειδιὰ σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου κι ὁ Παῦλος ἕνα εἰλητάριο χειρογράφων, ἀφοῦ ἔγραψε 14 ἀπὸ τὰ 27 βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, δηλαδὴ τὰ περισσότερα.
Ὁ Πέτρος ὁμολόγησε τὸν Χριστὸ ἐκπροσώπου ὅλων τῶν Μαθητῶν, διερμηνεύοντας δηλαδὴ τὴν κοινὴ τοὺς πίστη στὸν Κύριο καὶ λαμβάνει τὰ κλειδιὰ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν γιὰ ὅλους, καθὼς ὅλοι τους ἐμφοροῦντο ἀπὸ τὴν ἴδια κοινή πίστη.
Γι’ αὐτὸ καὶ στὴ συνέχεια ἀκούει ἕνα μεγαλειώδη λόγο: «ὅ,τι δέσεις πάνω στὴ γῆ θὰ εἶναι δεμένο στοὺς οὐρανοὺς καὶ ὁ,τι λύσεις πάνω στὴ γῆ θὰ εἶναι λυμένο στοὺς οὐρανούς».
Τὰ κλειδιὰ λοιπόν προφανῶς ἔχουν συμβολικὴ ἔννοια καὶ ἀφοροῦν στὴν χάρη τῆς Ἱερωσύνης διὰ τῆς ὁποίας ἐπιτελεῖται ἡ μυστηριακὴ ζωη τῆς Ἐκκλησίας κεντρικὴ θέση στὴν ὁποία ἔχει ἡ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἀνθρώπων, ὥστε λύνονται ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἐπικαιροποιοῦν τὴ θέση τους στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Ἡ Ἱερωσύνη μέσα ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Ἐξομολόγηση καὶ τὴν θεία Εὐχαριστία, καθὼς τὸ τίμιο Ἂἷμα τοῦ Χριστοῦ μᾶς καθαρίζει ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, ὅπως τονίζει μὲ ἔμφαση ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στὴν Α΄ἐπιστολή του, (βλ. α΄7) καί κρατάει ἀνοιχτὴ τὴν πόρτα τῆς Οὐράνιας Βασιλείας καὶ εἰσοδεύει σὲ αὐτὴν τοὺς μετανοοῦντες
Δυστυχῶς ὅμως ὁ κόσμος στὴν πλειοψηφία του διστάζει νὰ ἀποδεχθεῖ, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς Σωτῆρας καὶ Λυτρωτής. Στὴν ἐρώτηση τοῦ Κυρίου «ποιός νὰ λένε οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶμαι» ὁ κόσμος καὶ σήμερα ἀπαντᾶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποῦ φανέρωσαν τότε οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Καὶ σήμερα ἀκοῦς νὰ παραδέχονται τὸν Χριστὸ ὡς μέγα διδάσκαλο, κοινωνικὸ ἐπαναστάτη, πνευματικὸ ἡγέτη καὶ ἀναμορφωτὴ καὶ ἄλλα πολλά. Ὅμως ὡς Θεὸ διστάζουν νὰ Τὸν πιστεύσουν. Ἄντ' αὐτοῦ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι καὶ δυστυχῶς ἀνάμεσά τους καὶ πολλοὶ βαπτισμένοι, ἀλλὰ ἀκατήχητοι Χριστιανοί, δὲν ξέρουν τί πιστεύουν, οὔτε ξέρουν τί ζοῦν καί πῶς νὰ τὸ ζήσουν. Τὸ χειρότερο εἶναι, ὅτι δηλώνουν πὼς πιστεύουν μὲν σὲ μιὰ ἀνώτερη δύναμη ὑπαρκτή, ἀλλὰ ἄγνωστη, τὸ ὁποῖο καὶ τοὺς κατατάσσει στοὺς ἀγνωστικιστὲς καὶ θέτει ἐν ἀμφιβὸλῳ τὴ σωτηρία τους.
Ὁ κόσμος ἔκτοτε καὶ μέχρι σήμερα προσπαθεῖ νὰ ἰσορροπήσει ἀνάμεσα στὴν μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς Σωτῆρας καὶ Λυτρωτὴς καὶ στὴν ἱερὴ παρακαταθήκη τῆς Μυστηριακῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ κόσμος ὅμως πλανᾶται ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ δὲν τολμᾶ οὔτε τὸν Χριστὸ εὐθαρσῶς νὰ ὁμολογήσει ὡς Θεό, οὔτε νὰ ἀξιοποιήσει τὸ δικαίωμα τῆς ἄφεσης τῶν ἁμαρτιῶν μὲ τὴν ἐξομολόγηση, οὔτε νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ σωθεῖ, μέσα ἀπὸ τὴ θεία Κοινωνία. Ἀντ’ αὐτοῦ ὁ κόσμος πολεμᾶ μὲ μανία ὁ,τιδήποτε χριστιανικό, ὑβρίζοντας τὸν Χριστὸ καὶ τήν Ἐκκλησία Του, καθαιρώντας τὶς εὐαγγελικὲς ἀρετὲς καὶ ἐπιβάλλοντας τὶς συνήθειες καὶ τὶς ἰδιοτροπίες του ὡς τὸν ἐνδεδειγμένο τρόπο ζωῆς. Μιὰ ματιὰ στὴ σύγχρονη κοινωνία μας δείχνει τό λόγου τὸ ἀληθὲς καί τήν κυριαρχία τοῦ κοσμικοῦ ἔναντι τοῦ χριστιανικοῦ φρονήματος, καθὼς ὁ πολιτικὸς γάμος, τὸ σύμφωνο συμβίωσης, ἡ καύση τῶν νεκρῶν, οἱ ἐκτρώσεις καί πολλές ἀκόμη ἀήθεις συνήθειες καί καταστροφικές προτάσεις ζωῆς ἐπικρατοῦν εἰς βάρος τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν καὶ πρὸς ἀπώλεια τῶν ἀνθρώπων.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὁ Χριστὸς γνωρίζει, ὅπως καὶ τότε, ποιά γνώμη ἔχει ὁ κόσμος γιά Ἐκεῖνον. Μὲ τὴν ἐρώτησή του αὐτὴ πρὸς τοὺς Μαθητὲς δὲν ἤθελε ἁπλῶς νὰ μάθει κάτι ποῦ ἤδη γνώριζε, ἀλλὰ ἤθελε νὰ ἐπιστήσει τὴν προσοχὴ στοὺς Μαθητές, ὥστε νὰ ἀντιληφθοῦν, ὅτι γιὰ νὰ εἶναι Μαθητὲς καί Ἀπόστολοί Του πρέπει νὰ ὑπερβοῦν τὴν λογικὴ καὶ τὶς συνήθειες τοῦ κόσμου. Ὀφείλουν νὰ διαχωρίσουν τὴ θέση τους ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ νὰ φθάσουν στήν πίστη, τὴν ὁποία τοὺς ἐνέπνευσε ὁ Χριστός καί νά ἐγκολπωθοῦν τη θεία διδασκαλία Του.
Ὁ Χριστὸς σήμερα θέτει καὶ σὲ ἐμᾶς τὸ ἴδιο ἐρώτημα. Δὲν περιμένει νὰ μάθει ἀπὸ τὴν ἀπάντησή μας, ἀλλὰ θέλει νὰ ἐπιστήσει τὴν προσοχή μας στὴ σχέση μας μὲ τὶς συνήθειες καὶ τὰ θελήματα τοῦ κόσμου, ἂν εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ἀπάντησή μας θὰ φανερώσει ἂν ἀνήκουμε στὸν κόσμο ἢ στὸν Χριστό. Κι ἡ ἀπάντηση αὐτὴ δὲν περιορίζεται σὲ μιὰ προφορικὴ ὁμολογία, ἀλλὰ ἐμφαίνεται ἀπὸ τὸ τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ζοῦμε καὶ ὑπάρχουμε. Μαρτυρεῖται ἀπὸ τὴ σχέση μας μὲ τὸν Χριστό. Ὁμολογεῖται ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς κοινωνίας μας μαζί του. Διαφαίνεται ἀπὸ τὴν στάση μας ἔναντι στὰ θέματα Ὀρθόδοξης πίστης καὶ ζωῆς. Ὥστε ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ, νὰ εἶναι ἡ μόνη ἐγγυημένη ὁδὸς τῆς σωτηρίας μας. Ἀμήν.
