«Δικαίωμα ἐλευθερίας καί σεβασμός τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς» Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2024 - † Ἡ γέννησις τῆς Θεοτόκου
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Μετά τήν Τρίτη (Γ΄) Οἰκουμενική Σύνοδο, ἡ ὁποία συγκλήθηκε τό 431 μ.Χ. στήν Ἔφεσο καί ἀνεκήρυξε τήν Παναγία μας, Θεοτόκον καί Ἀειπάρθενον, ἄρχισε νά ἐκφράζεται ἐντονώτερα ἡ τιμή πρός τήν Παναγία μας, μέ τήν θέσπιση τῶν θεομητορικῶν ἑορτῶν καί τήν ἀνέγερση ἱερῶν Ναῶν και Μονῶν στήν χάρη Της.
Ἡ ἑορτή τῆς γεννήσεως τῆς Θεοτόκου λοιπόν ἐγκαινιάζει τίς θεομητορικές ἑορτές τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, πού ξεκίνησε τήν προηγουμένη Κυριακή.
Σύμφωνα μέ ἱερά παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας καί τίς πληροφορίες πού ἀντλοῦμε ἀπό τόν Πρωτευαγγέλιον τοῦ Ἰακώβου, ὁ εὐσεβής καί πλούσιος Ἰωακείμ καί ἡ σύζυγός του, Ἄννα, θλίβονταν καθότι, λόγῳ τῆς στειρότητας τῆς Ἄννας, δέν εἶχαν ἀποκτήσει κάποιο παιδί. Ὅταν μάλιστα ἀπαγορεύτηκε στόν Ἰωακείμ νά προσφέρει πρῶτος θυσίες σέ κάποια ἑορτή, ἐξαιτίας τοῦ ὅτι ἦταν ἄτεκνος, ἀναχώρησε γιά τήν ἔρημο, ὅπου γιά σαράντα μέρες νήστευε καί προσεύχονταν στό Θεό ζητώντας νά ἀποκτήσει ἕνα παιδί. Τό ἴδιο καί ἡ Ἄννα, ἡ ὁποία παρέμεινε στό σπίτι της, ἀνεχόμενη τά προσβλητικά σχόλια τοῦ κόσμου ἀκόμη καί τῆς ὑπηρέτριάς της, προσευχομένη ταπεινῶς στόν Κύριο νά εἰσακουσθεῖ τό αἴτημα γιά ἀπόκτηση ἑνός παιδιοῦ. Μερικές ἡμέρες ἀργότερα ἐμφανίστηκε μπροστά στήν Ἄννα, ἄγγελος Κυρίου, πού τῆς ὑποσχέθηκε ὅτι σύντομα θά πραγματοποιηθεῖ ἡ ἐπιθυμία της. Κι ἐκείνη, περιχαρής, ὑποσχέθηκε, ὅτι τό ἀναμενόμενο παιδί θά τό ἀφιέρωνε στόν Θεό. Ὁ ἄγγελος Κυρίου, στό μεταξύ, εἶχε ἐμφανισθεῖ στόν Ἰωακείμ στήν ἔρημο δίδοντας τήν ἴδια ἐπαγγελία. Ὁ Ἰωακείμ εὐτυχής ἐπέστρεψε στό σπίτι του καί πραγματικά ἐννέα μῆνες ἀργότερα ἡ Ἄννα ἔφερε στή ζωή μία κόρη, τήν ὁποία ὀνόμασε Μαριάμ, τήν ἀνέθρεψε μέ μεγάλη προσοχή καί ὅταν ἔγινε τριῶν ἐτῶν τήν ἀφιέρωσε στό Θεό, ὅπως ἑορτάζουμε στήν ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου (21η Νοεμβρίου).
Ἡ Παναγία μας λοιπόν ἀποτελεῖ τόν καρπό τῆς καρδιακῆς προσευχῆς πρός τόν Θεό τῶν Ἁγίων καί Δικαίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης καί τῆς ταπεινῆς ἐκζήτησης τοῦ ἐλέους Του. Ἀποτελοῦν πρότυπο γιά ὅλους μας διότι μᾶς δείχνουν τόν τρόπο μέ τό ὁποῖον ἑλκύουμε τό ἔλεος καί τήν χάρη τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Καρδιακή προσευχή σέ συνδυασμό μέ τήν ταπείνωση. Ἡ σπουδαιότητα τῆς ταπεινῆς ἐκφορᾶς τῆς ζωῆς μας, ἐπισημαίνεται μάλιστα τρεῖς φορές μέσα στήν Ἁγία Γραφή, α) στίς Παροιμίες τοῦ Σολομῶντος, β) τήν Καθολική Ἐπιστολή Ἰακώβου καί γ)τήν Α΄ Καθολική Ἐπιστολή τοῦ Πέτρου, πῶς: «ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν» (Παροιμ. γ´, 34. Ἰακ. δ´, 6. Α´ Πέτρ. ε´, 5). Ὅσο γιά τήν προσευχή, λόγος βεβαίως νά μή γίνεται, καθ’ὅσον ὅλη ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι μιά διαρκής καί ἀέναη προσευχή καί κοινωνία μέ τόν Θεό.
Ἡ σημερινή ἑορτή ὅμως μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά προβληματισθοῦμε πάνω στό τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ Θεός καθιστᾶ συνεργάτες Του τούς ἀνθρώπους, ὡς πρός τήν συνέχιση τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους μέ τήν γέννηση τῶν παιδιῶν. Ἡ ἀγωνία τῶν Θεοπατόρων ἀποτελεῖ ἀγωνία καί πολλῶν ἀνθρώπων κάθε ἐποχῆς ἀφ’ ᾗς στιγμῆς μάλιστα καί στίς ἡμέρες μας δέν ἐξέλιπαν οἱ γονεῖς, πού στεροῦνται παιδιῶν ἤ ἐκεῑνοι οἱ ὁποῖοι ἀπέκτησαν παιδί μετά ἀπό πολλές προσευχές καί μέ τήν μεσιτεία τῆς Παναγίας μας κυρίως, ἀλλά καί ἄλλων Ἁγίων.
Τοῦτο σημαίνει πώς δέν εἶναι στό χέρι τοῦ ἀνθρώπου, ἄν θά ἀποκτήσει παιδιά ἤ ὄχι, ἀλλά κυρίως στή χάρη τοῦ Θεοῦ. Στήν πρώτη γέννηση ἀνθρώπου, ὅπως περιγράφεται στό βιβλίο τῆς Γενέσεως τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὁ Ἀδάμ, ὅταν ἀντίκρυσε τό πρῶτο του παιδί, τόν Κάϊν, εἶπε: «ἐκτησάμην ἄνθρωπον διά τοῦ Θεοῦ» (Δ΄1). Κοινός τόπος τῆς Πατερικῆς διδασκαλίας στήν Ἐκκλησία μας εἶναι ὅτι ὁ Θεός ἐμπιστεύεται τά παιδιά στούς ἀνθρώπους, δανείζει τά παιδιά στούς Γονεῖς. Δηλαδή ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς ἀπό τόν Θεό ἔχει τήν ζωή. Εἶναι μεγάλη παρηγορία αὐτό, ἰδίως στούς γονεῖς πού ἔρχονται στή δύσκολη θέση νά βιώσουν τήν ἐμπειρία τοῦ θανάτου τοῦ παιδιοῦ τους. Ἡ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ξεκάθαρη καί τονίζει, πώς ὁ Χριστός εἶναι ἐκεῖνος πού ἔχει τήν ἐξουσία νεκρῶν καί ζωντανῶν ὡς Ἀθάνατος Βασιλεύς.
Κάθε φορά πού ἕνας νέος ἄνθρωπος συλλαμβάνεται στήν κοιλιά τῆς μητέρας του, ὁ Θεός, ὅπως τότε στόν πρωτόπλαστο Ἀδάμ, πνέει τήν ἄκτιστη πνοή του καί κτίζει τήν ἀνθρώπινη ψυχή ἐγκαθιστώντας της μέσα στό σῶμα, πού μόλις ἄρχισε νά δημιουργεῖται. Ὥστε ἀπό αὐτήν ἀκόμη τήν στιγμή τῆς συλλήψεως, κυοφορεῖται κανονικός ἄνθρωπος, μέ σῶμα καί ψυχή. Ὁ δεσμός σώματος καί ψυχῆς, θά διαραγῇ τήν στιγμή τοῦ θανάτου, ὁπότε τό σῶμα θά ἐπιστρέψει στό χῶμα, στά στοιχεῖα ἀπό τά ὁποῖα συντέθηκε, ἐνῶ ἡ ψυχή συνεχίζει τήν πορεία της, μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία. Τότε θά ἀναστηθοῦν τά νεκρά σώματα καί οἱ ψυχές θά εἰσέλθουν καί πάλι σ’ αὐτά γιά νά σταθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Δεσπότη Χριστοῦ καί νά ἀκούσουμε τήν δίκαιη κρίση Του.
Ἡ ζωή καί ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι στήν κρίση τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος δίνει τήν ζωή, ἐκεῖνος καί τήν ἀφαιρεῖ. Κανείς δέν ἔχει δικαίωμα ἐπί τῆς ζωῆς. Οὔτε ἐπί τῆς δικῆς του ζωῆς, οὔτε ἐπί τῆς ζωῆς κάποιου ἄλλου. Γι’ αὐτό καί ἡ αὐτοκτονία θεωρεῖται ἀσυγχώρητο ἁμάρτημα. Πόσο μᾶλλον, ὅταν κάποιος μπαίνει στή θέση τοῦ Θεοῦ καί ἀφαιρεῖ τήν ζωή ἀπό κάποιον ἄλλον ἄνθρωπο, ἰδίως ὅταν αὐτός δέν μπορεῖ νά ἀντιδράσει ἤ νά ἀντισταθεῖ! Καί βεβαίως ὁ λόγος ἐδῶ γίνεται κατ’ ἐξοχήν γιά τά ἔμβρυα, πού δολοφονοῦνται ἀπό τούς ἴδιους τούς γονεῖς τους. Καί δυστυχῶς, ἄν καί πρόκειται γιά γενοκτονία, ἐντούτοις τοῦτο φαντάζει ὡς δικαίωμα στή σύγχρονη κοινωνία μας!
Ἄραγε πῶς μπορεῖ ὁ φόνος ἑνός ἀνυπεράσπιστου ἐμβρύου νά εἶναι δικαίωμα;
Κι ἄν αὐτό δέν συνιστᾶ τήν χειρότερη μορφή ρατσισμοῦ, τότε τί εἶναι;
Εἶναι δυνατόν στήν εὐνομούμενη καί «προοδευτική» κατά τά ἄλλα κοινωνία μας νά συστήνεται ἕνα τέτοιος σύγχρονος καιάδας; Ἄν ἕνα ζῶο κακοποιηθεῖ κινοῦνται διαδικασίες στή δικαιοσύνη καί δικαίως. Δέν ἔχει κανείς δικαίωμα νά κακοποιεῖ κανένα πλάσμα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ἔταξε τόν ἄνθρωπο στόν Παράδεισο «ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάττειν» (Γεν. Β΄15). Τί κρίμα ὅμως, ὁ ἀνθρώπινος νόμος νά φάσκει καί νά ἀντιφάσκει τήν ἴδια στιγμή καί νά ἔρχεται καί σέ εὐθεία ἀντίθεση μέ τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τή μιά μεριά νά ἀναγνωρίζει τό ἔμβρυο, ὡς κανονικό καί νόμιμο κληρονόμο, πρίν ἀκόμη γεννηθεῖ, νά τιμωρεῖ ἀκόμη καί τήν ἐνδεχόμενη ὀλιγωρία τοῦ ἰατροῦ, ἄν τό ἔμβρυο πεθάνει καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά νά θεωρεῖ δικαίωμα τῆς μητέρας νά προβῇ στήν διακοπή κύησης, ὅπως ὡραιοποιημένα πλέον ὀνομάζεται ἡ δολοφονία τοῦ ἐμβρύου, μέ τήν ἔκτρωση! Εἶναι φοβερό, ὅταν σκεφθοῦμε πώς παλαιότερα ἦταν ντροπή νά μήν ἔχεις παιδιά καί τώρα ἀπό κάποιους νά θεωρεῖται ντροπή νά ἔχεις!
Ἀγαπητοί μου Αδελφοί,
Ἔχουμε εὐθύνη ἔναντι τοῦ Θεοῦ γιά τό δῶρο τῆς ζωῆς, τό ὁποῖο μᾶς ἐμπιστεύεται. Δέν μπορεῖ ἐπ’ οὐδενί νά τεθῇ θέμα δικαιώματος, ἀφ’ ᾗς στιγμῆς ἀφορᾷ στή ζωή ἄλλου. Ἡ ἐλευθερία μας ὀφείλει νά σέβεται τήν ἐλευθερία τοῦ ἄλλου στό δικαίωμα τῆς ζωῆς. Ἀλλιῶς ἡ νομιζόμενη ἐλευθερία εἶναι ξεκάθαρος φασισμός μέ ρατσιστική φορά, πού ὁπωσδήποτε ἀπέχει ἀπό τόν χριστιανικό τρόπο ζωῆς.
«Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου Θεοῦ. Πρόσχωμεν». Ἀμήν.