Ἡ σημερινή Κυριακή, ὀνομάζεται Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω.
Εἶναι ἡ Κυριακή κατά τήν ὁποία ἀποκρεύουμε, δηλαδή τρῶμε γιά τελευταία φορά κρέας πρίν τό Πάσχα. Στὴ διάρκεια τῆς ἑβδομάδας ποὺ ἀκολουθεῖ μέ μιὰ περιορισμένη νηστεία ἀποχῆς κρέατος, ἡ Ἐκκλησία ἀρχίζει νὰ μᾶς «προσαρμόζει» σιγά-σιγά στὴ μεγάλη προσπάθεια ποὺ θὰ ζητήσει ἀπὸ ἐμᾶς ἑπτὰ μέρες ἀργότερα, ὅταν θά ξεκινᾶ ἡ ἁγία καί μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἡ σταδιακή ἀποχή ἀπό τίς τροφές σκοπό ἔχει νά μᾶς ὠθήσει στήν ἀποχή ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν πρόσκτηση τῶν ἀρετῶν.
Τήν ἴδια ἡμέρα ἀκοῦμε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό νά μᾶς ὁμιλεῖ γιά τήν Δευτέρα Παρουσία Του καί τήν κρίση, πού θά διενεργήσει κατ’ αὐτήν.
Ο Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός τήν πρώτη φορά ἦλθε ταπεινά και φτωχά· τη δεύτερη θα ἔλθει με ὅλη τη θεϊκή του δόξα, ὅπως ὁ Ἴδιος διδάσκει. Την πρώτη φορά ἦλθε για να σώσει τον κόσμο· τη δεύτερη θα ἔλθει για να τον κρίνει. Και θα τον κρίνει με τα λιγότερα, για να σωθοῦν περισσότεροι, γιατί ὁ Θεός θέλει να σωθεῖ ο κόσμος. Δέν θά ζητήσει μεγάλα λόγια και θεωρίες, ἀλλά μικρά και καθημερινά πράγματα. Ὄχι ἰδιαίτερες θυσίες και θεαματικές πράξεις, ἀλλά ψωμί για τόν νηστικό, ρούχο για τόν γυμνό, ἕνα ποτήρι νερό για τόν διψασμένο, μία συμπαράσταση στόν ἐμπερίστατο, μιά ἐπίσκεψη στόν ἄρρωστο ἤ τόν φυλακισμένο. Το ἐλάχιστο κριτήριο τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης, αὐτό που μπορεί να δώσει ο καθένας, ὥστε κανείς νά μήν ἔχει δικαιολογία!
Τοῦτο σημαίνει ὅτι δεν θα σωθούν μόνον, ὅσοι δεν θα θελήσουν νά σωθοῦν.
Ὅσοι παραμένουν ἀμετανόητοι. Ὅσοι ἀδιαφοροῦν γιά τίς εὐκαιρίες, νά ἀξιοποιήσουν γιά τήν αἰώνια ὠφέλειά τους τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀφειδῶς προσφέρεται μέσα ἀπό τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Ὑπάρχουν καί σήμερα πολλοί ἄνθρωποι, πού δυστυχῶς βρίσκουν συνεχῶς προφάσεις καί δικαιολογίες, γιά νά μήν προσευχηθοῦν, νά μήν ἐκκλησιασθοῦν, νά μήν λειτουργηθοῦν, νά μήν κάνουν φιλανθρωπία, νά μήν ἐξομολογηθοῦν, νά μήν κοινωνήσουν, στερώντας ἀπό τούς ἑαυτούς τους τήν σωτηρία. Αὐτοί και τώρα το ἴδιο λένε και τότε, κατά τήν Δευτέρα Παρουσία το ἴδιο θα πουν «Κύριε, πότε σε εἴδαμε νά ἔχεις ἀνάγκη καί δέν σέ διακονήσαμε;». Ἀλήθεια διερωτηθήκαμε ποτέ ἐμεῖς πού και πότε εἴδαμε τον Χριστό; Ἀναλογισθήκαμε ἄν Τόν διακονήσαμε στά πρόσωπα τῶν ἐμπερίστατων Ἀδελφῶν μας; Μήπως καναμε μιά τυπική φιλανθρωπία στοχεύοντας στήν διαφήμιση ἤ στό ἴδιον ὄφελος; Μήπως ἐνδιαφερθήκαμε περισσότερο γιά τήν ἄλογη κτίση, παρά γιά τίς ἔμψυχες εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ; Φεύγοντας ἄραγε ἀπό αὐτήν τήν ζωή διά τοῦ θανάτου, σε ποιά θέση ἀπό τίς δύο κατατάσσουμε τόν ἑαυτό μας; Διότι δέν μᾶς κατατάσσει ὀ Χριστός στή μία ἤ τήν ἄλλη πλευρά, ἀλλά οἱ ἐπιλογές μας μᾶς ἀναδεικνύουν πρόβατα ἤ ἐρίφια!
Τήν ἴδια στιγμή ἡ Ἐκκλησία μας μέ ἰδιαίτερη ἔμφαση τονίζει τήν πίστη της «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν». Ἐπισφραγίζει το Σύμβολο της Πίστεως με την προσδοκία της ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν και της κρίσεως, πού θά λάβουν χώρα κατά τήν Δευτέρα Παρουσία, ἀλλά καί τῆς αἰώνιας ζωῆς.
Ἄν καί ἡ πληροφορία της ὀρθόδοξης συνείδησης μας και ὁ λόγος Κυρίου μας ὅπως σήμερα τόν ἀκούσαμε ἀρκοῦν για να μας πείσουν, δυστυχῶς πολλοί ἀπό ἐμᾶς ἀδυνατοῦμε νά συνειδητοποιήσουμε, πώς κάποια στιγμή θα πεθάνουμε καί θά κριθοῦμε ἀπό τόν Θεό γιά τά ἔργα μας. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος διώξει ἀπό μέσα του τη μνήμη του θανάτου και τον φόβο της κρίσεως κάνει τό χειρότερο κακό στόν ἑαυτό του καί κυρίως ὅταν εἶναι νέος. Εἶναι πολύ εὐεργετικό για ὅλους μας, ὅσο μεγαλώνουμε νά ἔχουμε τήν μνήμη τοῦ θανάτου.
Ὅλη η ζωή των σοφῶν ἀνθρώπων και των Ἁγίων του Θεοῦ χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἐνθύμηση τοῦ θανάτου. Ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, ἅγιος ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος τοῦ 20οῦ αἰῶνος, στή διάρκεια μιᾶς ἐναγώνιας προσευχῆς του, ἔλαβε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Χριστό τήν ἐντολή: «Κράτησε το νοῦ σου στον ᾍδη, και να μην ἀπελπίζεσαι.».
Μπορεῖ νά φαντάζει πικρό, ὅπως ἄλλωστε κάθε φάρμακο, ἀλλά εἶναι πολύ ὠφέλιμο καί σωτήριο θά λέγαμε, να θυμᾶται ὁ καθένας μας τήν ἔξοδό του ἀπό αὐτήν τήν ζωή κι ἄν εἶναι ἔτοιμος γιά τήν καλή του ἀπολογία μπροστά στόν Χριστό. Τοῦτο ἐξάλλου εἶναι καθημερινή ὑπόμνηση τῆς Ἐκκλησίας μας νά ζητοῦμε μέσα ἀπό τίς ἱερές Ἀκολουθίες νά ἔχουμε: «Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν...καί καλήν ἀπολογίαν τήν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ...».
Αὐτή ἡ μύχια πνευματική αἴτηση κυριαρχοῦσε καί στή ζωή τοῦ σήμερα ἑορταζομένου Ἁγίου ἐνδόξου ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου, καθώς ζοῦσε τήν αἰωνιότητα ἀπό αὐτήν τήν ζωή καί δέν δειλίασε μπροστά στόν βιολογικό θάνατο τοῦ μαρτυρίου του. Εἶχε πρό τῶν ὀφθαλμῶν του πάντοτε τη θεωρία τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὡς Κυρίου, Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ του καί φρόντισε πάνω ἀπ’ ὅλα αὐτή τήν αἰώνια σχέση ζωῆς. Ὄντας Ἐπίσκοπος στήν Σμύρνη διακονοῦσε μέ θυσιαστική ἀγάπη τη ζωή τῆς Ἐκκλησίας, συσταυρούμενος καθημερινά μέ τόν Χριστό. Συγκακουχούμενος καί κακοπαθώντας μαζί μέ τούς διωκόμενους Χριστιανούς τῆς Σμύρνης, δέν ὑπέστειλε ποτέ τη σημαία τῆς Ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης καί ζωῆς. Γι’ αὐτό καί δέν ἀρνήθηκε τόν Χριστό, οὔτε Τόν βλασφήμησε, ὅταν τοῦ ζητήθηκε ἀπό τόν τύραννο στόν ὁποῖο ἀπάντησε μέ περισσό θάρρος καί παρρησία: «86 χρόνια δουλεύω στόν Κύριό μου καί σέ τίποτε δέν μέ ἔβλαψε. Πῶς μπορῶ τώρα νά τόν ἀρνηθῶ καί νά Τόν ὑβρίσω;». Κι ἔτσι ὁδηγήθηκε στήν πυρά γιά νά καεῖ, ἀλλά ἐπειδή ἡ φωτιά δέν τόν ἄγγιζε στό τέλος τόν ἀπεκεφάλισαν.
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Εκκλησιαστικού Γηροκομείου Καρλοβάσου «ΕΥΓΗΡΙΑΣ ΠΡΟΝΟΙΑ» αισθάνεται την υποχρέωση να ευχαριστήσει και δια του τύπου τους δωρητές για την ευγενή προσφορά τους προς το Ίδρυμα μας για το έτος 2024!
Ἀλήθεια, πόσες φορές κι ἐμεῖς δέν ἔχουμε τήν ψευδαίσθηση, ὅτι ἐξαιτίας τῆς ἐξωτερικῆς στάσεώς μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ἀπό τόν τυπικό ἐκκλησιασμό μας, τίς νηστείες και τίς ἄλλες ἐκδηλώσεις τῆς εὐσέβειάς μας, εἴμαστε δικαιωμένοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἤ ἀκόμα χειρότερα ὅτι μᾶς χρωστάει ὁ Θεός; Ὅ,τι κι ἄν πράξουμε, ἀκόμη και ὅλα τά διατεταγμένα ἄς φέρνουμε στο μυαλό μας τον ἀψευδῆ λόγο τοῦ Κυρίου ὅτι «δοῦλοι ἀχρεῖοι ἐσμέν, ὅτι ὅ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. ιζ΄ 10).
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τό 6ο κεφάλαιο τῆς Α΄πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς του: «ὅλα μοῦ εἶναι δυνατά νά τά κάνω, ἀλλά δέν μέ συμφέρουν ὅλα, ὅλα μοῦ εἶναι δυνατά νά τά κάνω, ἀλλά ἐγώ δέν θά σκλαβωθῶ σέ τίποτε ἀπό αὐτά». Ὁ Θεός ὡς Πατέρας δίκαιος καί ἀληθινός φροντίζει για ἐμᾶς τά παιδιά Του, ὥστε μέσα στήν Ἐκκλησία Του νά ἀπολαμβάνουμε τά ἀγαθά μας, μέ πρῶτο τήν ἐλευθερία, βάσει τῆς ὁποίας διαχειριζόμαστε καί τήν σχέση μας μαζί Του.
Ἄν ὅμως παρασυρθήκαμε ἐμφανῶς ἀπό τήν ἁμαρτία, ὅπως ὁ ἄσωτος, ἤ ἀφανῶς ἀπό αὐτήν, ὅπως ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός, ἄς το ἀναγνωρίσουμε. Διότι καί οἱ δύο υἱοί, ἀσχέτως τοῦ τόπου, στόν ὁποῖο κατοικοῦσαν, ἦταν μακρυά ἀπό τόν Πατέρα καί ζοῦσαν τήν ψευδαίσθηση καί ὄχι τήν ἀλήθεια τῆς ζωῆς. Μέ μία διαφορά ὅμως: ὁ ἄσωτος υἱός τό κατάλαβε κι ἐπέστρεψε, ἀλλά ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός ἀδυνατοῦσε νά κατανοήσει τήν ἀπόσταση, πού τόν χώριζε ἀπό τόν Πατέρα κι ἐνῶ ζοῦσε τόσο κοντά του, στήν πραγματικότητα παρέμενε μακρυά κι ἀμετανότητος.
Ἄς μήν συμβεῖ τό ἴδιο και σ’ἐμᾶς. Ἄς μην καταδεχθοῦμε να ἐπιλέξουμε τά ξυλοκέρατα τῶν συνηθειῶν τοῦ κόσμου, πού μᾶς περιβάλλει, ἀντί τῆς παραδοσιακῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας. Ἄς πειθαρχήσουμε στην ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησία κι ἄς μείνουμε μακρυά ἀπό ἐφάμαρτες ἀποκριάτικες ἐκδηλώσεις, πού διαφθείρουν το ἦθος και την ἀξιοπρέπειά μας. Δεν εἶναι ἔθιμα αὐτά για τον Ὀρθόδοξο Χριστιανό. Ἀκόμη κι ἡ Τσικνοπέμπτη ὁρίζεται ὡς ἡ φροντίδα τῆς Ἐκκλησίας για τά παιδιά Της, πού θα νηστέψουν και θα ξαναφᾶνε κρέας το Πάσχα σύν Θεῷ κι ὄχι ἀφορμή για ξεφαντώματα και καρναβαλικές ἰαχές.
Ἄς ἀρκεστοῦμε στη θαλπωρή τῆς πατρικῆς ἑστίας τῆς Ἐκκλησίας.
Ἄς τηρήσουμε με εὐλάβεια τίς ὑποδείξεις τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἄς θυμηθοῦμε τούς κεκοιμημένους μας τό ἐρχόμενο Ψυχοσάββατο κι ἄς ἔλθουμε νά προσευχηθοῦμε γιά τήν ἐν Κυρίῳ ἀνάπαυσή τους.
Τέλος δέ ἄς ζηλέψουμε τό «ἀναστάς πορεύσομαι» τοῦ πρώην ἀσώτου κι ἄς μείνουμε μέσα στην ἂγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας γιά τή σωτηρία μας χωρίς να διαπραγματευθοῦμε με τον κόσμο τά αἰώνια κληρονομικά δικαιώματά μας για την Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἀμήν!
