«Ἡ ευθύνη γιά τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία μας» Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2024 – Μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν (Ματθ. β΄ 13-23)
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ κατ’ ἐντολήν τοῦ Ἡρώδη ἀνηλεής σφαγή τῶν νηπίων τῆς Βηθλεέμ, ὅπως περιεγράφη στό σημερινό εὐαγγελιό ἀνάγνωσμα, σκιάζει τόν χαρμόσυνο ἀπόηχο τῶν Χριστουγέννων, ἀλλά καί γιά πολλούς, Χριστιανούς καί μή, ἀποτελεῖ μία ἀκόμη ἀφορμή ἐπικρίσεως τοῦ Θεοῦ καί ἀμφισβητήσεως τῆς παρουσίας Του. Γιατί ὁ Θεός τό ἐπέτρεψε; Ποῦ ἦταν ὁ Θεός νά σταματήσει τό κακό; Καί ἄλλες τετοιες ἐκφράσεις, ὅπως καί σήμερα τίς ἀκοῦμε, γιά τά ἀθῶα ἰδίως θύματα τῶν πολέμων γύρω μας, ἀλλά καί για τά θύματα ἀπό φυσικές καταστροφές, ὅπως σεισμοί, πλημμῦρες κλπ.
Ποῦ εἶναι ἀλήθεια ὁ Θεός; Γιατί δέν ἐπεμβαίνει νά σταματήσει τό κακό;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: ὁ Θεός εἶναι ὅπου μέ τίς ἐπιλογές μας;τόν τοποθετήσαμε! Διότι ὁ Θεός σέβεται τήν ἐλευθερία, τήν ὀποία μᾶς χάρισε, καθώς μᾶς δημιούργησε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν Του καί μέ διάκριση καί εὐγένεια δέν ἐπεμβαίνει στή ζωή μας, ἀκόμη κι ὅταν κάνοντας κατάχρηση τῆς ἐλευθερίας ἤ κακή χρήση της βλάπτουμε τούς ἑαυτούς μας καί τούς ἄλλους.
Ἄν λοιπόν τοποθετήσαμε τόν Θεό στό περιθώριο τῆς ζωῆς μας, γιατί Τοῦ ζητοῦμε τόν λόγο καί γιατί Τόν ἐπιτιμᾶμε, ὡς αἴτιο τῆς καταστροφῆς μας; Γιά ποιό πράγμα ρωτήσαμε τόν Θεό καί σέ ποιό θέμα ἀκούσαμε τη συμβουλή Του; Γιά ποιο ζήτημα ἤ πρόβλημα, πειθαρχήσαμε στό θέλημά Του, γιά νά ἔχουμε τό δικαίωμα νά γκρινιάζουμε καί νά Τόν κατηγοροῦμε γιά τήν ἀπώλεια ἤ τόν θάνατο;
Ἄν ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος πορεύεται χωρίς Θεό, ἐπιθυμεῖ μέ κάθε τρόπο νά πραγματώσει τίς ἐπιδιώξεις του, στηριζόμενος ἄλλοτε στά ἐπιστημονικά ἐπιτεύγματα καί ἄλλοτε στήν κατάχρηση τοῦ ὑλικοῦ πλούτου, εἶναι ἀναμενόμενο νά παρασύρεται ἀπό τόν διάβολο σέ ἀτραπούς ἐπικίνδυνες, ὄχι μόνο γιά την ζωή του πάνω στή γῆ, ἀλλά καί γιά τη σωτηρία του.
Ἄς ἀναρωτηθοῦμε: Ὁ Θεός φταίει γιά τούς ἐγωϊσμούς τῶν ἀνθρώπων, πού ξεσηκώνουν τούς πολέμους καί σκοτώνουν τούς ἀδελφούς τους; Ὁ Θεός φταίει, πού οἱ ἄνθρωποι χωρίς κἄν νά σκεφτοῦν τόν Θεό καί τήν ἀπολογία ἐνώπιόν Του, συμπεριφέρονται βίαια καί βάναυσα, σαν καί θά ζήσουν αἰωνίως πάνω στή γῆ; Ὁ Θεός φταίει, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ὑπολογίζει σωστά τά πράγματα καί χτίζει πάνω σέ ποτάμια τά σπίτια του, ὥστε μέ τήν πλημμύρα χάνονται; Ὁ Θεός φταίει, ὅταν χάριν τοῦ ὑλικοῦ πλουτισμοῦ, ἀνορθώνονται κτίρια μεγάλα χωρίς τίς δέουσες προδιαγραφές, ὅπως ἐπιτάσσει ἡ φυσική ἐπιστήμη, ἀλλά καί ἡ ἁπλή λογική πολλές φορές καί μέ τόν πρῶτο σεισμό καταρρέουν;
Ὄχι Ἀδελφοί μου. Δέν φταίει ὁ Θεός. Ἁπλῶς ἐπαναλαμβάνεται ὅ,τι συνέβη στούς Πρωτοπλάστους μετά τό προπατορικό τους ἁμάρτημα. Ἐκεῖνοι ἀμνηστεύοντας τόν ἑαυτό τους, ἄρχισαν νά κατηγοροῦν τόν Θεό, γιά ὅ,τι ἀπό ἀνυπακοή ἔπραξαν, δικαιολογούμενοι καί δικαιώνοντας τούς ἑαυτούς τους, σύμφωνα μέ τη προτροπή τοῦ διαβόλου, πού τούς ξεγέλασε καί διέβαλε (ἐξ οὗ καί διάβολος) τόν Θεό σέ ἐκείνους.
Αὐτό συμβαίνει καί στή σύγχρονη ἐποχή. Κατηγοροῦμε τόν Θεό, ὅτι εὐθύνεται γιά τίς δικές μας πράξεις ἤ παραλείψεις, γιά τά δικά μας λάθη καί τίς ἐμπαθεῖς συμπεριφορές μας, πού ὄχι σπάνια γίνονται κι ἀπάνθρωπες. Καί δέν σταματοῦμε ἐδῶ, ἀλλά συνεχίζουμε χωρίς ντροπή, νά προκαλοῦμε τόν Θεό, ἀδιαφορώντας γιά τίς συνέπειες.
Μᾶς συγκλονίζει ἡ θηριωδία τοῦ Ἡρώδη, ἀλλά μᾶς ἀφήνει ἀδιάφορους καί κυρίως τίς γυναῖκες, ἡ γενοκτονία πού σημειώνεται στήν σύγχρονη ἐποχή μέ τίς ἐκτρώσεις, διά τῶν ὁποίων δολοφονοῦνται ἀνυπεράσπιστα ἔμβρυα ὀλίγων μηνῶν, ἐπί τῇ βάσει ἑνός ἀδιευκρίνιστου «δικαιώματος» τῆς γυναίκας ἤ καί τῶν δύο γονιῶν, νά ἀποφασίσουν ἄν θά ζήσει ὁ κυοφορούμενος κανονικός ἄνθρωπος ἤ ὄχι. Σύμφωνα μέ τήν Ἑλληνική Στατιστική Ὑπηρεσία οἱ ἐκτρώσεις στή Χώρα μας ὑπεβαίνουν τίς 350.000 ἐτησίως, ἐνῶ ἕνα μεγάλο ποσοστό αὐτῶν ἀφορᾶ σέ νεαρές γυναῖκες κάτω τῶν 18 ἐτῶν!
Ἄραγε ὅμως πῶς μπορεῖ ὁ φόνος ἑνός ἀνυπεράσπιστου ἐμβρύου νά εἶναι δικαίωμα;
Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ ἀνθρώπινος νόμος νά καλύπτει ἕνα τέτοιο ἀνοσιούργημα καί νά ἔρχεται καί σέ εὐθεία ἀντίθεση μέ τόν νόμο τοῦ Θεοῦ; Μάλιστα δέ νά φάσκει καί νά ἀντιφάσκει τήν ἴδια στιγμή, καθώς ἀπό τή μιά μεριά ἀναγνωρίζει μέν τό ἔμβρυο, ὡς κανονικό καί νόμιμο κληρονόμο, πρίν ἀκόμη γεννηθεῖ, τιμωρώντας ἀκόμη καί τήν ἐνδεχόμενη ὀλιγωρία τοῦ ἰατροῦ, ἄν τό ἔμβρυο πεθάνει καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά νά θεωρεῖ δικαίωμα τῆς μητέρας νά προβῇ στήν διακοπή κύησης, ὅπως ὡραιοποιημένα πλέον ὀνομάζεται ἡ δολοφονία τοῦ ἐμβρύου, μέ τήν ἔκτρωση!
Κι ἐπειδή πολλοί προβάλλουν τήν ἕνεκα τῆς προόδου τῆς ἐπιστήμης δυνατότητα νά προγνωρίζουν τήν κατάσταση τοῦ ἐμβρύου, ὅταν αὐτό γεννηθεῖ, ἄν καί πολλές φορές τοῦτο δέν ἐπαληθεύεται, ἀναρωτηθήκαμε ἄραγε πώς μποροῦμε νά σκοτώνουμε ἕνα ἀνυπεράσπιστο ἄνθρωπο, ἔστω κι ἄν γεννηθεῖ μέ πρόβλημα ὑγείας; Εἶναι δυνατόν στήν εὐνομούμενη καί «προοδευτική» κατά τά ἄλλα κοινωνία μας νά συστήνεται ἕνα τέτοιος σύγχρονος καιάδας; Μέ ποιο κριτήριο ἄραγε ἐπιλέγεται ἡ ἔκτρωση; Κι ἄν αὐτό δέν συνιστᾶ τήν χειρότερη μορφή ρατσισμοῦ καί φασισμοῦ, τότε τί εἶναι;
Ἴσα-ἴσα σύμφωνα μέ τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μας ἦθος, τό ὑποτιθέμενο κάποιες φορές πρόβλημα ὑγείας τοῦ κυοφορουμένου ἐμβρύου εἶναι ἕνας λόγος παραπάνω γιά νά τό περισώσουμε, ἀφ ἧς στιγμῆς μάλιστα κάποιες φορές ὁ Θεός κλείνει τόν σύντομο κύκλο τῆς ζωῆς του ἀφήνοντάς το μόνο λίγες ἑβδομᾶδες στήν κοιλιά τῆς μητέρας του.
Ἡ ζωή καί ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι στήν κρίση τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος δίνει τήν ζωή, ἐκεῖνος καί τήν ἀφαιρεῖ. Κανείς δέν ἔχει δικαίωμα ἐπί τῆς ζωῆς. Οὔτε ἐπί τῆς δικῆς του ζωῆς, οὔτε ἐπί τῆς ζωῆς κάποιου ἄλλου. Γι’ αὐτό καί ἡ αὐτοκτονία θεωρεῖται ἀσυγχώρητο ἁμάρτημα.Ὅπως δέν θά μποροῦσε κάποιος γονέας νά σκοτώσει τό παιδί του, ὅταν ἀρρωστήσει ἐνῶ ἔχει γεννηθεῖ, ἔτσι ἀκριβῶς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά τό σκοτώσει ἐνῶ ἀκόμη κυοφορεῖται! Πόσο μᾶλλον, ὅταν κάποιος μπαίνει στή θέση τοῦ Θεοῦ καί ἀφαιρεῖ τήν ζωή ἀπό κάποιον ἄλλον ἄνθρωπο, ἰδίως ὅταν αὐτός δέν μπορεῖ νά ἀντιδράσει ἤ νά ἀντισταθεῖ!
Ἐξάλλου μόνο ἐπωφελής εἶναι ἡ παρουσία τῶν παιδιῶν, πού γεννήθηκαν μέ πρόβλημα ὑγείας. Ἄνθρωποι μέ σύνδρομο ντάουν ἤ αὐτισμοῦ ἤ ἄλλες ἀσθενεις ἔζησαν καί ζοῦν ἀνάμεσά μας ὡς ἄγγελοι, ἀγαθοί κι ἀπονήρευτοι, διακονώντας τή σωτηρία μας.
Ὁμολογουμένως δέ ὁ σταυρός τῆς ἀνατροφῆς τους, διότι περί σταυροῦ πρόκειται, τόν ὁποῖο ἐναποθέτει ὁ Κύριος στούς ὤμους τῶν γονέων, εἶναι ὁ σταυρός τῆς σωτηρίας τους κι ἀναμφισβήτητα ὁδηγεῖ τούς γονεῖς καί ὅλη τήν οικογένεια στόν Παραδεισο.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Γιά τήν κατάχρηση τῆς ἐλευθερίας, τήν ὁποία μᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός, δέν φταίει Ἐκεῖνος, ἀλλά ἐμεῖς, πού συνηθίσαμε νά μεταθέτουμε τίς εὐθῦνες μας στούς ἄλλους, δικαιολογώντας καί ἐν τέλει δικαιώνοντας τούς ἑαυτούς μας.
Γι’ αὐτό ἄς προσπέσουμε μέ μετάνοια ἐνώπιόν Του κι ἄς γίνουμε ἕνα μέ τό ἔδαφος καί μέ πόνο ψυχῆς νά κλάψουμε καί νά ζητήσουμε τό ἔλεος καί τη συγχώρησή Του. Πάνω στη γῆ καθημερινά δίνουμε ἐξετάσεις καί καλούμαστε νά ἀκολουθοῦμε τόν δρόμο Του καί νά πράττουμε τό θέλημά Του κι ὅταν σφάλλουμε κι ἁμαρτάνουμε, νά μήν αἰτιώμαστε τόν Κύριο, ὅπως ἔκανε ὁ συσταυρωμένος ληστής στά ἀριστερά Του, ἀλλά μέ ταπεινό φρόνημα καί αὐτογνωσία νά Τόν ἱκετεύουμε ζητώντας πάντοτε τη χάρη καί τό ἔλεος Του, γιά νά περάσουμε στις ἐξετάσεις τῆς ζωῆς καί νά προβιβαστοῦμε στή Βασιλεία Του μαζί μέ τούς Ἁγίους μας. Ἀμήν.