ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ἐπί τῇ ἀνατολῇ τοῦ νέου ἔτους 2016

ἈγαπητοίμουἈδελφοί,

Καθώς εἰσερχόμαστε στόν «νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου», χρέος ὅλων μας εἶναι, ἀφοῦ εὐχαριστήσωμε τόν Πανάγαθο Θεό καί Πατέρα μας γιά τίς εὐεργεσίες του, νά ἐξετάσωμε τά πεπραγμένα μας κατά τόν ἔτος πού ἤδη παρῆλθε. Νά κάνωμε δηλαδή ἕνα πνευματικό αὐτοέλεγχο, ἕνα ἀπολογισμό τῶν πράξεων ἤ τῶν παραλείψεων, ὥστε στή συνέχεια νά χαράξωμε τήν πνευματικη μας πορεία στούς δρόμους τῶν ἀρετῶν τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

 Ἄς ἀναλογισθοῦμε, ἄν πιστεύσαμε στόν Θεό καί Πατέρα μας μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς μας, ἄν μέ εὐάρεστο τρόπο Τόν λατρεύσαμε ἀποδεικνύοντας ἔμπρακτα τήν ἐμπιστοσύνη μας στήν θεία Πρόνοιά Του. Ἄν ὡς Γονεῖς, Δάσκαλοι καί Κληρικοί κάναμε τουλάχιστον τόν καθῆκον μας.

Κι ἄν ὁ ἀπολογισμός μας ὑστερεῖ, τότε ἀπό σήμερα πλέον ἄς ἀκολουθήσωμε τήν προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πού γράφει πρός τούς Φιλιππησίους: «Ξεχνῶ αὐτά πού εἶναι πίσω μου και ἀνήκουν στό παρελθόν καί κάνω ὅ,τι μπορῶ γιά νά φθάσω αὐτά πού βρίσκονται μπροστά σου» (γ 13).

Ὁ καινούργιος χρόνος, πού ἀνέτειλε εἶναι μιά νέα εὐκαρία, πού μᾶς δίδει ὁ Θεός. Εὐκαιρία διορθώσεώς μας καί ἐπανεντροχιασμοῦ μας στό δρόμο τῆς πίστεως, τῶν χριστιανικῶν Ἀρχῶν καί πεποιθήσεών μας. Στό δρόμο τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεώς μας, στόν δρόμο τῆς ἐντιμότητος καί τῆς ἀξιοπρεπείας.

Ἐπιτακτική ἀνάγκη νά ἀφυπνισθοῦμε πνευματικά ὅλοι μας. Νά κάνουμε μιά εἰλικρινῆ αὐτοκριτική. Νά ‘δοῦμε τά συντρίμμια, πού εἶναι συσσωρευμένα δίπλα μας καί γύρω μας. Νά καταλάβουμε τήν ἠθική καί πνευματική κρίση τοῦ καιροῦ μας καί νά ἀλλάξουμε τρόπο ζωῆς μέσα ἀπό τήν ὁδό τῆς ταπείνωσης και τῆς μετανοίας. Νά ἀγωνισθοῦμε γιά τήν θεραπεία καί τήν μεταμόρφωση τῶν ἀτομικῶν μας παθῶν ἀλλά καί τήν θεραπεία τῶν κοινωνικῶν κακῶν.

Διαβάστε Περισσότερα

Εκτύπωση Email

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ κ.κ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ἡ ἀνθρωπότητα ὁδοιποροῦσε κατάκοπη καί ἀποθαρρημένη. Δέν γνώριζε οὔτε τόν πραγματικό σκοπό, οὔτε τόν προορισμό τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπικρατοῦσε φρικτή εἰδωλολατρεία, ζοφερό σκοτάδι σ’ ὅλην τήν προχριστιανική ἀνθρωπότητα. Οἱ πρωτόπλαστοι μετά τήν πτώση ἔχασαν τόν Παράδεισο καί τήν εὐτυχία τους. Μπῆκε στή ζωή τους ἡ ἁμαρτία, ὁ πόνος καί ὁ θάνατος, φυσικός καί ἠθικός. Ὁ Πανάγαθος Πατέρας ἔδωσε στούς πρωτοπλάστους πού θρηνοῦσαν, τό Πρωτευαγγέλιο γιά τόν Λυτρωτή, ὁ ὁποῖος θά συντρίψει τήν κεφαλή τοῦ ὄφεως (Γεν.3,15).

Ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ μεταδόθηκε ἀπό στόμα σέ στόμα σέ ὅλους τούς λαούς. Ἡ προσδοκία τοῦ Λυτρωτῆ καί τῆς ἐπανόδου τῆς χρυσῆς ἐποχῆς, τῆς ἀρχικῆς παραδείσιας καταστάσεως, ἐφώτιζε τά σκοτάδια καί ἁπάλυνε τόν πόνο γιά τήν ἀπώλεια τοῦ παραδείσου.

Ἦταν παγκόσμια ἡ προσδοκία γιά τόν Θεάνθρωπο Λυτρωτή. Ἦταν μιά μή συνειδητή, μιά ἀσίγαστη νοσταλγία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Αὐτή ἡ νοσταλγία πρόβαλε ἀπό τά βάθη τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς τῶν προχριστιανικῶν λαῶν, ὡς ἡ μόνη ἐλπίδα γιά τήν λύση τοῦ πανανθρωπίνου δράματος, τοῦ χωρισμοῦ Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Καί ὅταν συμπληρώθηκε ὁ καιρός, ὅταν ὁ πανανθρώπινος πόνος παρεβίασε τόν οὐρανό, σέ μιά ἥσυχη νύχτα τοῦ Δεκέμβρη, στό σταῦλο τῆς Βηθλεέμ, ἄγνωστος ἀπό ὅλους, μή ἀποδεκτός ἀπό ὅλους, γεννήθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἔγινε υἱός τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς Υἱοί τοῦ Θεοῦ. Τυλίχθηκε στά σπάργανα, γιά νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας. Ἔγινε μικρός, γιά νά μᾶς κάνει μεγάλους. Ἔγινε πτωχός, γιά νά μᾶς κάνει πλούσιους. Ἦρθε κλαίγοντας γιά νά στεγνώσει τά δάκρυά μας. Γεννήθηκε στά ξένα, γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στήν οὐράνια Πατρίδα μας. Πουθενά δέν βρῆκε μιά θέση  σέ ὅλη τήν χώρα, γιά νά ἔχουμε ἐμεῖς θέση στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Διαβάστε Περισσότερα

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ κ. κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗι 103η ΕΠΕΤΕΙΩι ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΣΑΜΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ἀγαπητοί μου,

Ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει πώς ὅταν οἱ λαοί εἶναι ἑνωμένοι τίποτε δέν μπορεῖ νά τούς ἀντισταθεῖ. Μᾶς διδάσκει ἀκόμη ὅτι ὁ Πανάγαθος Θεός εὐλογεῖ τούς ἀγῶνες γιά τό δίκαιο καί τήν ἐλευθερία, μέ ἀποτέλεσμα αὐτοί ἀργά ἤ γρήγορα νά βρίσκουν ἐπιτυχῆ κατάληξη. Οἱ δύο αὐτές ἀρχές βρίσκουν πλήρη ἐφαρμογή στήν ἐπέτειο τῆς ἑνώσεως τῆς Σάμου μέ τήν Μητέρα Πατρίδα, τήν περιπόθητη γιά τούς Σαμίους, Ἑλλάδα, τήν ὁποία ἑορτάζουμε σήμερα.

Στά ὀγδόντα χρόνια πού πέρασαν ἀπό τήν ἐπιβολή τοῦ καθεστῶτος τῆς Ἡγεμονίας ὡς καί τήν ἕνωση τοῦ 1912, οἱ Σάμιοι δοκίμασαν πολλά δεινά, ὄντες κατά κανόνα διηρημένοι σέ πολιτικές φατρίες καί κόμματα. Κι ὅμως, ὅταν τό Νοέμβριο τοῦ 1912 ἀποφάσισαν νά ἑνωθοῦν κάτω ἀπό τήν ἐμπνευσμένη ἡγεσία τοῦ πολιτικοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Σάμου Θεμιστοκλῆ Σοφούλη, ὅταν ἄφησαν κατά μέρος τόν κομματικό φατριασμό ἐνώπιόν τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος, ἐπέτυχαν ὅ,τι ἀπό δεκαετίες προσπαθοῦσαν καί ἐπιδίωκαν. Εἶναι ἀπολύτως χαρακτηριστικό ὅτι ὁ βασικός πολιτικός ἀντίπαλός τοῦ Σοφούλη, ὁ Ἰωάννης Χατζηγιάννης, ἀμέσως μετά τό ξέσπασμα τῆς ἐπανάστασης ἔσπευσε νά δηλώσει ὅτι οἱ πολιτικές διαιρέσεις εἶχαν ξεχαστεῖ, μπροστά στό συμφέρον τῆς πατρίδος. Κι ἔτσι προχώρησαν οἱ Σάμιοι, ἀποφασισμένοι, ἀλλά καί κατά βάση ἑνωμένοι.

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, μπορεῖ τό 1830 οἱ συμπατριῶτες μας νά ἔνιωσαν βαριά τή σκιά τῆς ἀδικίας λόγω τοῦ ἀποκλεισμοῦ τους ἀπό τό νεοσύστατο τότε ἑλληνικό κράτος, μπορεῖ τό 1834 νά αἰσθάνθηκαν ἀμείλικτη τήν ἐπιβολή τοῦ νόμου τοῦ ἰσχυροῦ μέ τήν ἐγκαθίδρυση τοῦ ἡγεμονικοῦ καθεστῶτος διά τῆς βίας τῶν ὅπλων, ὡστόσο τό 1912 βίωσαν τήν ἔλευση τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαίωση τῶν ὁραμάτων καί τῶν πόθων αἰώνων, μέσω τῆς ἀπελευθέρωσης τοῦ νησιοῦ καί τῆς ἑνώσεως μέ τό τότε Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος.

Διαβάστε Περισσότερα

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ κ. κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ἀγαπητά μου παιδιά,
Γιά τήν Παναγία, πού γιορτάζουμε τήν κοίμησή Της, ὕμνους ἐξαίσιους ψάλλει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Προεξάρχουν στίς ὑμνωδίες αὐτές δύο διακεκριμένοι ὑμνωδοί, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Μελωδός. Καί οἱ δύο συναγωνίζονται σέ ὑψηλούς τόνους καί σέ λυρικές ἐξάρσεις, γιά νά ὑμνήσουν τήν «ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν».
Καί εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι, ἐνῶ γιορτάζουμε τήν Κοίμηση τῆς Παναγίας καί ἐνῶ, ἐκ πρώτης ὄψεως, θά ἐθεωρεῖτο εὔλογο ἡ Κοίμηση νά χαρακτηρίζεται ὡς πένθιμο γεγονός, καί , ἑπομένως, σέ πένθιμο τόνο νά ψάλλουν οἱ ὑμνωδοί τῆς Ἐκκλησίας, ἐν τούτοις ὁ τόνος τῆς ὑμνωδίας εἶναι ἑορταστικός καί ἡ γιορτή προσλαμβάνει τόν χαρακτήρα μεγάλου πανηγυριοῦ, καθώς μέ βεβαιότητα διακηρύσσουμε ὅτι «ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε». Καί εἶναι βαθιά καί οὐσιαστική ἀλήθεια τῆς πίστης μας ὁ στίχος αὐτός μέ ἄμεσες μάλιστα τίς ἠθικές προεκτάσεις της στή ζωή μας. Δέν ἐγκατέλειψε τόν κόσμο ἡ Παναγία μας παρ’ ὅλο πού μετέστη στούς οὐρανούς. Εἶναι κοντά μας, μᾶς παραστέκεται, μᾶς σκέπει, μᾶς παρηγορεῖ, μᾶς ἀγαπᾶ ἀπεριόριστα γιατί εἶναι Μάνα ὄχι μόνο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά και δική μας. Ἀκούει τίς προσευχές μας, γνωρίζει τόν πόνο μας, ἀναδέχεται τό βάρος τῶν ἀνεπίλυτων προβλημάτων μας, καί μεσολαβεῖ γιά μᾶς στόν Υἱό καί Θεό της. Αἰσθανόμαστε νά μᾶς νιώθει, νά μᾶς συμπονεῖ.

Διαβάστε Περισσότερα

Εκτύπωση Email