«Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν» Κυριακή 28 Ἰουλίου 2024 – Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. η΄28-θ΄1)

Συντάχθηκε στις 23 Ιουλίου 2024.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος διηγεῖται τήν θεραπεία τῶν δύο δαιμονιζομένων τῆς χώρας τῶν Γεργεσηνῶν, κατά τήν ὁποία τά δαιμονικά πνεύματα παρακαλοῦν τόν Χριστό, νά τούς ἐπιτρέψει νά εἰσέλθουν στό κοπάδι τῶν χοίρων, πού ἔβοσκε ἐκεῖ κοντά.

Ὁ Χριστός ἐπέτρεψε νά γίνει, ὅπως ζήτησαν τά δαιμόνια, οἰκονομώντας τά πράγματα γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Πρώτα, γιά τούς δύο δαιμονισμένους, πού πλέον θεραπεύθηκαν. Ἔπειτα, γιά ὅλη τήν χώρα τῶν Γεργεσηνῶν, πού ἐλευθερώθηκε ἀπό τά δαιμονικά πνεύματα καί ὁ δρόμος πρός αὐτήν κατέστη πλέον ἀσφαλής γιά τούς διαβάτες. Ἀπό τήν ἄλλη βέβαια, χάθηκαν τά ζῶα, τά ὁποία ἀπαγόρευε ὁ Μωσαϊκός νόμος νά ἐκτρέφουν, λυτρώνοντας ἔτσι τούς κατοίκους ἀπό μία ἀκόμη ἐφάμαρτη συνήθεια, νά ἐμπορεύωνται δηλαδή καί νά τρῶνε χοιρινό κρέας.

Στόν ἀντίποδα ὅμως αὐτῆς τῆς πολλαπλῆς εὐεργεσίας τοῦ Κυρίου, μᾶς ἐκπλήσσει ἀρνητικά ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετωπίζουν τό θαῦμα οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς. Ὅπως μᾶς περιγράφει μέ θλίψη ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής, μόλις ἔγινε γνωστή ἡ θαυμαστή ἀπελευθέρωση τῶν δύο ἀνθρώπων ἀπό τά πονηρά πνεύματα, ὄχι μόνο δέν χάρηκε κανείς στήν πόλη γιά τήν θεραπεία τους, ἀλλά ζήτησαν ἀπό τόν Χριστό νά τούς κάνει «τή χάρη» καί νά φύγει καί ἀπό τή ζωή τους! Καί τοῦτο δέν τό ἔπραξαν μόνον οἱ ἰδιοκτῆτες τῶν χοίρων, κινούμενοι ἐνδεχομένως ἀπό τήν ἀπώλεια τῆς παράνομης περιουσίας τους, ἀλλά ὁλόκληρη ἡ πόλη!

Οἱ δυστυχεῖς ἐκείνοι Γεργεσηνοί δεν θέλησαν νά βγοῦν ἀπό τήν βόλεψή τους. Δεν τούς ἐνδιέφερε, οὔτε τό δράμα τῶν δαιμονιζομένων συμπολιτῶν τους, ἀλλά οὔτε καί ἡ ἐκδίωξη τῶν πονηρῶν πνευμάτων, πού εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τήν ἀπελευθέρωσή τους ἀπό αὐτά. Αὐτή ἡ διαπίστωση ἀντανακλᾶ τήν θρησκευτική τους ψυχρότητα, τήν ἀπουσία, δηλαδή, οὐσιαστικῆς σχέσης καί κοινωνίας μέ τόν Θεό. Φαίνεται πώς δέν πίστευαν, οὔτε στή σπουδαιότητα τοῦ ἀνθρώπου, ὡς δημιουργήματος τοῦ Θεοῦ, ἀλλά οὔτε καί στήν ἱερότητα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, τήν ὁποία κανείς δέν ἔχει δικαίωμα νά βλάψει.

Κι ἐνῶ δέν ἐνοχλοῦντο ἀπό τήν πολυετῆ ἐμφανῆ παρουσία τῶν πονηρῶν πνευμάτων καί τά συναφῆ προβλήματα, ἐνοχλήθηκαν ὅμως ἀπό τήν παρουσία τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου. Διότι εἶχαν μάθει νά ζοῦν προσκολλημένοι στά ὑλικά ἀγαθά καί νά ἐνδιαφέρωνται μονοδιάστατα γιά τό ἰδιωτικό οἰκονομικό τους συμφέρον. Συμβεβλημένοι μέ τίς ὑλικές ἀπολαύσεις, ἀρκοῦνταν στήν «ἡσυχία» τῆς μίζερης καί ἁμαρτωλῆς ζωῆς τους. Μιᾶς ζωῆς «ψυχρῆς» ἀπέναντι στούς καημούς καί τόν πόνο τῶν δαιμονισμένων ἀδελφῶν τους· μιᾶς ζωῆς «τυφλῆς» στὴν κατάφορη παραβίαση τοῦ θεϊκοῦ νόμου, ἀλλά συνάμα ἀδιάφορης για τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Πόσο μᾶς πονάει μιά τέτοια διαπίστωση!

Ἰδίως ἄν σκεφθοῦμε, πόσο μοιάζουμε σέ αὐτούς τούς ταλαίπωρους ἀνθρώπους, καθώς καί στίς μέρες μας, πολλές φορές διακρίνουμε τά ἴδια  χαρακτηριστικά γνωρίσματα στούς  ἑαυτούς μας.

Καίτοι βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί φορεῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὑπάρχοντας στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἐντούτοις συνήθως μᾶς ἀποσχολεῖ μονοδιάστατα ὁ ἑαυτός μας καί ἡ βόλεψή μας. Ἔχει χαθεῖ ἡ εὐγενής ἄμιλλα, ἡ ἀλληλεγγύη, ἡ εὐγένεια, τό ἀνδρεῖο φρόνημα, τό θάρρος, ἡ γενναιότητα, ἡ θυσιαστική ἀγάπη. Ἔχουν χαθεῖ ὅλα αὐτά τά ὁποῖα συγκροτοῦν τό ὀρθόδοξο ἦθος καί στή θέση τους ἔχει ἐγερθεῖ μόνο ἡ ὑλική-οἰκονομική εὐδαιμονία καί ἡ με κάθε τρόπο καί μέσο συντήρησή της.

Τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς κατάντιας εἶναι ὅτι, ἄν δεν ἔχουμε ἀποβάλει τον Χριστό ἀπό τη ζωή μας, τότε στην καλύτερη περίπτωση, Τον ἔχουμε τοποθετήσει στό περιθώριο! Ἔλεγε ὁ παπά Τύχων ὁ Ρῶσος, ὁ πνευματικός τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, θυμόμαστε τον Θεό μόνο στα δύσκολα, ὅπως θυμόμαστε τήν ὀμπρέλα, ὅταν βρέχει.

Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι πέρα ἀπό τίς θεμιτές οἰκονομικές-ὑλικές ἀναζητήσεις, πού μπορεῖ ὁ καθένας νά ἐπιχειρεῖ στά πλαίσια τῆς βιοτικῆς του μέριμνας, ἔχουμε γίνει δυσκίνητοι στά θέματα τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, στά ὁποῖα εὐαρεστοῦμε τόν Θεό καί λαμβάνουμε τήν χάρη καί τό ἔλεός Του. Ἐλάχιστοι προσευχόμαστε σέ καθημερινή βάση. Ἐλάχιστοι ἐκκλησιαζόμαστε τακτικά κι ἀκόμη λιγότεροι κοινωνοῦμε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων. Ἐλάχιστοι νηστεύουμε κι ἀκόμη λιγότεροι ἐξασκοῦμε τήν ἔμπρακτη ἀγάπη τῆς φιλάνθρωπης στήριξης τῶν ἐλαχίστων Ἀδελφῶν τοῦ Κυρίου.

 Ὁ σύγχρονος Χριστιανός δυστυχῶς δεν μπαίνει στή διαδικασία, οὔτε νά μοιραστεῖ τά ἀγαθά του, οὔτε νά κακοπαθήσει λίγο, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἄν βρέχει, ἄν κάνει κρύο, ἄν ἔχει ζέστη δέν θά ἐκκλησιαστεῖ. Ἄν ταξιδεύει, ἄν φιλοξενεῖται ἤ ἄν ἔχει φιλοξενουμένους δεν θα νηστέψει. Μπορεῖ γιά ὧρες νά βρίσκεται μπροστά στην ὀθόνη τοῦ κινητοῦ τηλεφώνου ἤ τοῦ ἠλεκτρονικοῦ ὑπολογιστή, ἀλλά δέν θά τοῦ περισσέψουν πέντε λεπτά γιά νά εὐχαριστήσει τόν Χριστό, γιά τήν ἡμέρα, πού πέρασε καί νά Τόν παρακαλέσει γιά τήν νύχτα πού ἔρχεται. Ὥστε μπορεῖ νά μήν εἴμαστε κατειλημμένοι ἀπό πονηρά πνεύματα, ὅμως ἔχει καταφέρει ὁ πονηρός νά μᾶς ἐπηρεάζει πρός μια λανθασμένη διαχείριση τοῦ χρόνου καί τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς μας, πού ὅμως μᾶς ὁδηγεῖ με μαθηματική ἀκρίβεια στήν ἀπώλεια.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ὁ Κύριος, λίγο μετά ἀπό τήν θεραπεία τῶν δύο ἐκείνων ἀνδρῶν, ὁμιλώντας γιά τήν ἀσκητική παρουσία τοῦ Τιμίου Προδρόμου, εἶπε με ἔμφαση: «Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. ια΄12). Τοῦτο σημαίνει, πώς ἄν θέλουμε νά προαχθοῦμε πνευματικά με σκοπό τη σωτηρία μας, πρέπει νά ἀσκήσουμε βία στον πνευματικό μας ἀγῶνα. Πρέπει νά πιέσουμε τον ἑαυτό μας νά ἀποκολληθεῖ ἀπό τό κοσμικό φρόνημα καί τήν πνευματική του ῥαστώνη καί νά προσκοληθεῖ στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Πρέπει νά ἀσκήσουμε βία καί νά πιέσουμε τον ἑαυτό μας, νά προσευχηθοῦμε, νά ἐκκλησιαστοῦμε, νά προετοιμαζόμαστε γιά νά κοινωνοῦμε τακτικά, νά νηστεύουμε καί νά ἐκκλησιαζόμαστε ἀνυπερθέτως, χωρίς νά ἐκκλίνουμε τήν καρδίαν μας εἰς λόγους πονηρίας, τοῦ προφασίζεσθαι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις, ὅπως λέει κι ὁ Δαβίδ.

Σέ λίγες ἡμέρες εἰσερχόμαστε στήν μικρή σαρακοστή τοῦ Δεκαπευνταυγούστου καί ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ γιά 15 ἡμέρες νά προσευχηθοῦμε περισσότερο μέσα ἀπό τίς παρακλήσεις προς τήν Παναγία μας, νά νηστεύσουμε καλύτερα, νά ἐξομολογηθοῦμε καί νά κοινωνοῦμε τακτικότερα. Ἄς μην ἀρκεστοῦμε στις συνήθεις δικαιολογίες,  γιά νά κρύψουμε τήν ἀμέλεια καί τήν χλιαρότητά μας. Ἄς νηστέψουμε με τήν καρδιά μας κι ἄς ἐκκλησιαζόμαστε με τήν ψυχή μας, γιά νά ἀπολαύσουμε τίς δωρεές τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ καί τήν οὐράνια ἀνταπόδοση. Ἀμήν. 

Εκτύπωση Email

«ΧΡΙΣΤΟΣ: ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» Κυριακή 14 Ἰουλίου 2024 – Τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Συντάχθηκε στις 09 Ιουλίου 2024.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Σήμερα τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα εἶναι ἕνα τμῆμα ἀπό τήν ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία τοῦ Κυρίου μας (Ματθ. ε΄14-19). Ἀπευθυνόμενος ὁ Χριστός στούς Μαθητές καί τούς ἀνά τούς αἰῶνας Χριστιανούς, τούς ὀνομάζει φῶς τοῦ κόσμου.

Πρόκειται γιά μία ἔκφραση ἐντυπωσιακή, τήν ὁποία ὁ Σωτῆρας Χριστός, την χρησιμοποίησε πρῶτα γιά νά περιγράψει τον Ἑαυτό Του, λέγοντας: «Ἐγώ εἶμαι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὅποιος μέ ἀκολουθεῖ δέν θά περπατήσει στό σκοτάδι, ἀλλά θά ἔχει τό φῶς τῆς ζωῆς.»(βλ. Ἰω. η΄ 12). Αὐτός ὁ λόγος μάλιστα γράφεται  συχνά στό ἀνοιχτό Εὐαγγέλιο, πού κρατεῖ ὁ Χριστός, ὅταν ἀπεικονίζεται ὡς ὁ Παντοκράτωρ Κύριος.

Ὁ Χριστός εἶναι τό Φῶς τό ἀληθινό, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στό κόσμο, σημειώνει μέ ἔμφαση στήν ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου του ὁ Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος, κατά τήν Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἐπί τοῦ ὄρους Θαβώρ, γεύθηκε τήν ἐμπειρία τῆς ἄκτιστης φωτοχυσίας Του. Ἀλλά καί μετά τήν θεία Μεταμόρφωση, οἱ Μαθητές ἔλαβαν τό ἀνέσπερο φῶς, πού ἀνέτειλε ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο, ἀπό τήν ὁλόλαμπρη δόξα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου κι ὅπως γλαφυρᾶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μαρτυρεῖ «ἔγιναν αὐτόπτες μάρτυρες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος» (βλ. Β΄ Πέτρ. α΄ 16). Ἀκόμη καί τόν Παῦλο τόν περιέλαμψε ἡ ἄκτιστη δόξα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί τον μετέβαλε ἀπό διώκτη σέ διαπρύσιο κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου.(βλ. Πραξ. κς΄ 13)  

Ἄρα λοιπόν οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ καί ὅσοι Τόν ἀκολουθοῦν ἀνά τούς αἰῶνας λαμβάνουν φῶς ἀπό Ἐκεῖνον. Φῶς ἄκτιστο, ἄδυτο καί πνευματικό, πού φωτίζει τό σκοτάδι τῆς ζωῆς καί τοῦ δρόμου τους καί τούς καθιστᾶ κι ἐκείνους φῶς γιά τόν κόσμο. Καί ὅπως τό φῶς τό ὑλικό, φωτίζει, θερμαίνει καί καθαρίζει, ἔτσι καί οἱ Χριστιανοί μποροῦν καί πρέπει νά εἶναι στήν πράξη τῆς ζωῆς τους, τό φῶς πού θά φωτίζει τήν ψυχή, θά θερμαίνει τήν καρδιά καί θά διώχνει ἀπό τόν ἄνθρωπο τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας.

Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριός μας ἐπισημαίνει, ὅτι μοιάζουμε μέ λυχνάρια, πού ὅταν τά ἀνάβουν δέ τά τοποθετοῦν κάτω ἀπό τό τραπέζι, ἀλλά ψηλά, ὥστε νά φωτίζουν ὅλο τό σπίτι. Κι ὅπως μία πόλη, πού βρίσκεται πάνω στό ὄρος φαίνεται ἀπό παντοῦ, ἔτσι κι ὁ κόσμος παρατηρεῖ τήν ζωή τῶν Χριστιανῶν. Γιά τόν λόγο αὐτό ἔχουμε εὐθύνη γιά τό φῶς πού λάβαμε ἀπό τόν Χριστό, ὥστε νά λάμπει καί νά φωτίζει τούς ἄλλους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θά βλέπουν τά καλά μας ἔργα καί θά δοξάζουν τόν Πατέρα μας στούς Οὐρανούς.

Τόσο μεγάλη καί σπουδαία εἶναι ἡ εὐθύνη μας ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ὄχι μόνο πρέπει ἐμεῖς νά ζοῦμε φωτεινή ζωή, ἀλλά και τούς ἄλλους νά φωτίζουμε καί νά ἀποτελοῦμε τό πρότυπο καί τό παράδειγμά τους. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας φροντίζει, ὥστε ἀκόμη κι ὅταν ἡ ἁμαρτία ἐπιχειρεῖ νά ἀποκρύψει τόν φωτισμό  τοῦ Χριστοῦ ἀπό τή ζωή μας, νά ἔχουμε τήν δυνατότητα μέ τήν ἐξομολόγηση καί τήν θεία Κοινωνία νά ἀνανεώνουμε τόν θεῖο φωτισμό στήν ψυχή μας.

Αὐτή ἡ εὐθύνη, νά εἶναι δηλαδή οἱ Χριστιανοί τό φῶς τοῦ κόσμου, ξεσήκωσε τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας στά μέσα τοῦ 5^ου αἰῶνα μ.Χ., ἐναντίον τῆς αἵρεσης τοῦ μονοφυσιτισμοῦ, πού δίδασκε πώς ὁ Χριστός ἔχει μία φύση καί ἐθεωρεῖτο μόνο  Θεός, ἐνῶ εἶναι Θεός και Ἄνθρωπος.

Ἔτσι λοιπόν τό 451 μ.Χ. συγκεντρώθηκαν στήν Χαλκηδόνα τῆς Κωνσταντινουπόλεως 630 θεοφόροι Πατέρες ἀπό ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς τότε Ὀρθόδοξης Οἰκουμένης καί συγκρότησαν τήν Τετάρτη κατά σειρά Οἰκουμενική Σύνοδο, τούς ὁποίους καί τιμᾶμε σήμερα.

Ἡ Γ΄Οἰκουμενική Σύνοδος, πού εἶχε προηγηθεῖ στήν Ἔφεσο τό 431 μ.Χ. ἀποφάνθηκε, ὅτι ἐξαιτίας τῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων τῆς θείας καί τῆς ἀνθρώπινης πάνω στήν μία ὑπόσταση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, πού συνέβη στήν πάναγνη μήτρα τῆς Παναγίας μας, ἡ Παναγία ὀνομάζεται Θεοτόκος, ἐπειδή γέννησε Θεό καί Ἀειπάρθενος, ἐπειδή παραμένει Παρθένος πρίν τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, Παρθένος κατά τήν γέννησή Του καί Παρθένος καί μετά ἀπό αὐτήν.   

Εἴκοσι (20) χρόνια μετά, ἡ Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἀφοῦ ἐπικύρωσε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, πού προῆλθε ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο (Νίκαια 325μ.Χ.) καί τήν Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο (Κωνσταντινούπολη 381 μ.Χ.) προχώρησε στήν ὁριστική διατύπωση τοῦ Χριστολογικοῦ δόγματος. Καταδίκασε τόν Μονοφυσιτισμό καί παράλληλα διασαφήνισε, πώς ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος.

Ὡς Θεός, κατά τήν θεϊκή του φύση δηλαδή, γεννᾶται ἀπό τόν Πατέρα καί εἶναι μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, πρό πάντων τῶν αἰώνων καί μετά ἀπό αὐτούς.

Ὡς ἄνθρωπος, κατά τήν ἀνθρώπινη φύση δηλαδή,  γεννᾶται ἐν χρόνῳ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἔκτοτε ὡς Θεάνθρωπος σώζει τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἕνωση τῶν δύο φύσεων, τῆς θείας καί τῆς ἀνθρώπινης ἔγινε στή μία ὑπόσταση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, μιά γιά πάντα «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως καί ἀχωρίστως», ὅπως ἐπισημαίνεται στόν Ὅρο τῆς Δ΄ Οἰκουμ. Συνόδου.

Ὅταν βέβαια συντάχθηκε ὁ Τόμος μέ τήν Ὀρθόδοξη δογματική διδασκαλία, ὅπως πάντοτε πίστευε καί κήρυττε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, οἱ αἱρετικοί Μονοφυσῖτες, παρά τήν καταδίκη τους, συνέταξαν κι ἐκεῖνοι ἕνα Τόμο, πού περιεῖχε τίς αἱρετικές τους δοξασίες. Ἐνώπιον λοιπόν αὐτοῦ τοῦ ἀδιεξόδου, ὁ Χριστός, τό ἀληθινό Φῶς ἐφώτισε τούς Πατέρες νά ἀνοίξουν τήν λάρνακα, μέσα στήν ὁποία εὑρισκόταν τό ἱερό λείψανο τῆς Ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας καί νά τοποθετήσουν τούς δύο τόμους, τόν ὀρθόδοξο καί τόν αἱρετικό, ἐπί τοῦ στήθους τῆς Ἁγίας, ἀναμένοντας τήν ἀπάντηση ἐκ Θεοῦ. Καί ὤ! τοῦ θαύματος, ὅταν μετά ἀπό ἑπτά ἡμέρες νηστείας και προσευχῆς ἄνοιξαν την ὀγδόη ἡμέρα τήν λάρνακα τοῦ ἱεροῦ λειψάνου μέ συγκίνηση εἶδαν, πώς ἡ Ἁγία κρατοῦσε στά χέρια της τόν Τόμο τῶν Ὀρθοδόξων καί μέ τά πόδια της καταπατοῦσε τό αἱρετικό κείμενο τῶν Μονοφυσιτῶν.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δέν εἶναι μιά ἀκόμη θρησκεία, ἀνάμεσα στίς πολλές. Οὔτε σύγκριση δέν μπορεῖ νά γίνει μέ τίς θρησκεῖες. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι «ὁ στῦλος καί τό ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας» (Α΄Τιμ. γ 15). Τήν ἀλήθεια αὐτή τήν ἀπεκάλυψε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός καί μᾶς διαβεβαίωσε λέγοντας: «Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. ιδ΄ 6). Εἶναι σάν νά μᾶς λέει: Ἐγώ εἶμαι ὁ δρόμος, ἐγώ εἶμαι ὁ τρόπος νά περπατάτε στόν δρόμο, ἐγώ εἶμαι ἡ ἐμπειρία, πού λαμβάνετε περπατώντας στό δρόμο μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς Μου.

Ἄς ἀξιοποιήσουμε τήν εὐκαιρία κι ἐμεῖς ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, νά βιώνουμε τήν θεοειδῆ ἐμπειρία αὐτῆς τῆς ἀλήθειας καί ζωῆς. Νά λαμβάνουμε καί νά διατηροῦμε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Νά ζοῦμε στό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτό τό φῶς νά μεταλαμπαδεύουμε μέ τή ζωή καί τό ἔργο μας καί στούς ἄλλους ἀνθρώπους, ὅπως ἔπραξε κι ὁ σήμερα ἑορταζόμενος ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ὁποῖος κι ἑρμήνευσε μέσα ἀπό τη συγγραφή πλήθους βιβλίων την Ὀρθόδοξη πίστη και ζωή. Ἀμήν.

Εκτύπωση Email

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΑΜΟΥ, ΙΚΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΡΣΕΩΝ

Συντάχθηκε στις 08 Ιουλίου 2024.

Ἡ Τοπική μας Ἐκκλησία στά πλαίσια τοῦ κοινωνικοῦ καί φιλανθρωπικοῦ ἔργου Της, μᾶς καλεῖ σέ ἐθελοντική Αἱμοδοσία:

- Τήν Δευτέρα 22 Ἰουλίου 2024 στό Ἐκκλησιαστικό Πνευματικό Κέντρο Βαθέος  πλησίον τοῦ Ἱ. Μ. Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου (10.00΄-13.00΄)

καί

- Τήν Πέμπτη 25 Ἰουλίου 2024 στό Κέντρο Ὑγείας Καρλοβάσου  (10.00΄-13.00΄).

Ἡ ἐθελοντική αἱμοδοσία εἶναι μιά πολυετής δράση τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας καί ἀποτελεῖ μιά ἰδιαίτερης μορφῆς ἐλεημοσύνη, ἡ ὁποία οὔτε ἔξοδα ἀπαιτεῖ, οὔτε κάποια δυσκολία.

Ἡ ἐκ μέρους μας προσφορά αἵματος εἶναι πράξη ἀνθρωπιᾶς καί χρειάζεται μόνο ἀγάπη, ἀποφασιστικότητα καί κυρίως πίστη στόν Χριστό, ἀρετές δηλαδή καί γνωρίσματα, τά ὁποῖα πρέπει νά χαρακτηρίζουν κάθε Ὀρθόδοξο Χριστιανό.

Ἄς προσφέρουμε πρόθυμα λίγο ἀπό τό αἷμα μας μιμούμενοι τόν Πρῶτο καί μεγάλο Αἱμοδότη, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἐκεῖνος μᾶς ζωοποιεῖ συνεχῶς μέ τό Τίμιο Αἷμα Του, τό Ὁποῖο προσφέρεται ἀφειδῶς σέ κάθε θεία Λειτουργία γιά τήν σωτηρία μας, ἀξίζει κι ἐμεῖς νά συμβάλουμε γιά τήν θεραπεία καί τή σωτηρία τοῦ κάθε ἀδελφοῦ, ὡς ἐλαχίστου ἀδελφοῦ τοῦ Κυρίου.

Εκτύπωση Email

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ

Συντάχθηκε στις 08 Ιουλίου 2024.

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Σάμου καί Ἰκαρίας

ἀνακοινώνει, ὅτι

τό παρά τῷ Μητροπολιτικῷ Μεγάρῳ Σάμου ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΜΟΥΣΕΙΟΝ

θά δέχεται ἐπισκέψεις

ἀπό ΔΕΥΤΕΡΑ ἕως ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

κατά τίς ὧρες 10:00΄-13.00΄

Εκτύπωση Email

«Ἡ τιμή τῆς Κυριακῆς» Κυριακή 7 Ἰουλίου 2024, Τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς

Συντάχθηκε στις 03 Ιουλίου 2024.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ σημερινή Κυριακή κοσμεῖται ἀπό την μνήμη τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς. Ἡ Ἁγία Κυριακή γεννήθηκε στη Νικομήδεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, τον Δωρόθεο και την Εὐσεβία, οἱ ὁποῖοι ἐπειδή την ἀπέκτησαν κατόπιν ἐκτενοῦς προσευχῆς, την θεώρησαν ὡς δῶρο Θεοῦ καί γι’ αὐτό ἀφοῦ γεννήθηκε ἡμέρα Κυριακή, την ὀνόμασαν Κυριακή προς τιμήν τοῦ Κυρίου και Θεοῦ και Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Κατά τον φοβερό διωγμό τοῦ Διοκλητιανοῦ οἱ γονεῖς της πρῶτοι και ἀκολούθως κι ἡ Ἁγία Κυριακή ἔστεψαν την ἁγία βιοτή τους με μαρτυρική τελείωση. Πλήρωσαν με το αἷμα τους το ἀντίτιμο τῆς ἐπιμονῆς τους στη χριστιανική πίστη μέσα σε μια ἀντίχριστη εἰδωλολατρική κοινωνία.  Ἔτσι δόξασαν τον Χριστό, ὁ Ὁποῖος τούς ἀντιδόξασε με την αἰωνιότητα στο φῶς τοῦ Προσώπου Του, καθιστώντας τους παράλληλα πρότυπα χριστιανικοῦ βίου και πολιτείας, για να παραδειγματιζόμαστε κι ἐμεῖς οἱ νεώτεροι.

Εὐθύς ἐξ ἀρχῆς μᾶς ἐντυπωσιάζει ἡ εὐσέβεια τῶν Μαρτύρων γονέων τῆς Ἁγίας Κυριακῆς, οἱ ὁποῖοι με ὑποδειγματική πίστη ἀνέμεναν ὑπομονετικά την ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στο αἴτημά τους, για να ἀποκτήσουν παιδί. Ἀναγνώριζαν, πώς ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπό το θέλημα τοῦ Θεοῦ, πεποίθηση ἡ ὁποία, ἄν και εἶναι θεμελιώδης, για την πνευματική μας προαγωγή, ἐντούτοις στους συγχρόνους Χριστιανούς, παρουσιάζεται συνήθως ἐλλιπής κι ἀδύναμη.

Συνυφασμένη με τη δυνατή πίστη τους εἶναι και ἡ γενναία ἀπόφασή τους να δώσουν το ὄνομα τοῦ Κυρίου, στο παιδί πού ἀπέκτησαν, ἀντί οἱουδήποτε ἄλλου ὀνόματος συγγενοῦς. Ὡς ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ θεώρησαν οὐρανόσταλτο σημεῖο το ὅτι ἡ θυγατέρα τους γεννήθηκε την κατ’ ἐξοχήν ἡμέρα τοῦ Κυρίου, κατά την ὁποία ἐνθυμούμαστε την Ἀνάστασή Του και ἑορτάζουμε το ἑβδομαδιαῖο Πάσχα. Ἄλλωστε κι ἡ ἡμέρα ὀνομάσθηκε Κυριακή, διότι κατ’ αὐτήν ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς.

Ἡ ὀνομασία Κυριακή δόθηκε γιά πρώτη φορά ἀπό τόν ἅγιο εὐαγγελιστή Ἰωάννη τόν Θεολόγο, ὁ ὁποῖος εὑρισκόμενος στήν Πάτμο συνέγραψε τήν «ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ» και στο πρῶτο κεφάλαιο σημειώνει ὅτι ἦρθε σέ πνευματική ἔκσταση τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς (βλ. Ἀποκ. α΄ 10). Μέχρι τότε ἡ Κυριακή λεγόταν ἡ μία τῶν Σαββάτων, δηλαδή «πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας μετά τό Σάββατο», ὅπως καί πάλι ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέει στό Εὐαγγέλιό Του, περιγράφοντας τήν συνάντηση τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ μέ τούς κλειδαμπαρωμένους ἀπό τον φόβο Μαθητές, στό ὑπερῶο τῆς Ἰερουσαλήμ (βλ. Ἰω. κ΄ 19).

Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πάντοτε ξεχώριζαν και ὀφείλουν να ξεχωρίζουν την Κυριακή ἀπό τίς ἄλλες ἡμέρες τῆς ἑβδομάδος. Ὁ τρόπος με τον ὁποῖον πολιτευόμαστε κατ’ αὐτήν την ἡμέρα, μᾶς διακρίνει ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους, γιατί δείχνει κατά πόσον εἴμαστε ἐνσυνείδητοι Χριστιανοί και κυρίως ἄν χαιρόμαστε, να ὑπάρχουμε ὡς φορεῖς τῆς θείας Χάρης ἤ ἄν ἀχθοφορικῶς κουβαλᾶμε το ὄνομα και τη ζωή τοῦ Χριστοῦ, ἀρκούμενοι σέ τυπικά χαρακτηριστικά και σε ἐξωτερικά θρησκευτικά γνωρίσματα.

Ἡ ἀξία και ἡ τιμή τῆς Κυριακῆς φανερώνει την διαφοροποίηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀπό τίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου. Για τον λόγο αὐτό και οἱ Ἅγιοι Κολλυβᾶδες, οἱ Πατέρες τῆς φιλοκαλικῆς Ἀναγέννησης τοῦ 18^ου αἰῶνα ἔθεσαν ὡς βάση τῆς ἱεραποστολικῆς τους δραστηριότητας για την πνευματική ἀφύπνιση τῦ ὑπόδουλου Γένους μας, την τιμή τῆς ἡμέρας τῆς Κυριακῆς. Ἀγωνίσθηκαν μέ ὅλες τους τίς δυνάμεις για να διδάξουν και να πείσουν τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς νά ἐκκλησιασιάζωνται ἀνυπερθέτως τίς Κυριακές και  να κοινωνοῦν στην Κυριακάτικη θεία Λειτουργία, ἀφοῦ ἡ Κυριακή ὡς ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχήν ἡμέρα τῆς θείας Κοινωνίας. Μάλιστα  συχνά ἀφιέρωναν Μονύδρια κι ἐκκλησάκια στην Ἁγία Κυριακή, ὥστε μέσα ἀπό την Μεγαλομάρτυρα να ὑπενθυμίζουν στους  Χριστιανούς την διακεκριμένη ἀξία καί τιμή τῆς Κυριακῆς ἡμέρας.

Παράλληλα συμβούλευαν τούς πιστούς να ἀποφεύγουν να τελοῦν τά μνημόσυνα τῶν κεκοιμημένων τους τίς Κυριακές. Εἶναι θλιβερή ἀγένεια προς τόν Δεσπότη Χριστό, να περιθωριοποιοῦμε τόν ἑορτασμό τῆς Ἀναστάσεώς Του, με την ὁποία μᾶς ἔσωσε και να προκρίνουμε τά μνημόσυνα και τά κόλλυβα, κλαίγοντας και λυπούμενοι για τούς πεθαμένους μας, ἐνῶ μόνο ἡ χαρά για την ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ θα ἔπρεπε να γεμίζει την καρδιά μας την ἡμέρα τῆς Κυριακῆς. Ἐξάλλου για την τέλεση τῶν Μνημοσύνων ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ὁρίσει  την ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, ἡ ὁποία καί εἶναι ἀφιερωμένη στους κεκοιμημένους.

Ὅλα αὐτά ἴσως δεν ἀκούγωνται εὐχάριστα, ἀλλά εἶναι ἡ ἀλήθεια. Και δεν ἀποτελοῦν τον τῦπο, ἀλλά την οὐσία τῆς χριστιανικῆς βιοτῆς. Ἀκοῦμε συχνά πολλούς να ἐκφέρουν ἀπερίσκεπτες δικαιολογίες, ὅπως «ἀρκεῖ να εἶσαι καλός ἄνθρωπος», ἤ «δέν ἀσχολεῖται ὁ Θεός με αὐτά», πού φανερώνουν πώς οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δεν ζοῦν τον Χριστό, ἀλλά θρησκεύουν κι αὐτό, ὅταν το θυμηθοῦν.

Ὅμως πρέπει νὰ βάλουμε καλὰ στὸ μυαλό μας, ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δὲν εἴμαστε μέλη μιᾶς ἀκόμη θρησκείας ἀνάμεσα στὶς πολλὲς θρησκεῖες τοῦ κόσμου. Εἴμαστε μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ ὀφείλουμε νὰ ζοῦμε ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ συνείδηση ἔδωσε τοὺς ἁγίους Μάρτυρες τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων, ἀλλὰ καὶ κάθε ἐποχῆς, ὅπως τοὺς Νεομάρτυρες τῆς ἐποχῆς τῆς Τουρκοκρατίας.

Ἡ συνείδηση αὐτὴ διατρανώνει, ὅτι ἡ κορυφαία διαφοροποίηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου δὲν ἔγκειται μόνο στὴν θεϊκὴ Τοῦ διδασκαλία, ὅπως μᾶς την ἀποκάλυψε, ἀλλὰ καὶ στὴν ἕνωση τῶν πιστῶν μὲ τὸν Θεό, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴ μετάληψη τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ὅλες οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου, ἀκόμη κι ἂν ἔχουν τμήματα χριστιανικῆς διδασκαλίας, ὅπως οἱ διάφορες ὁμολογίες καὶ αἱρέσεις, ὁμιλοῦν μὲ ἀσάφεια γιὰ τὸν Θεό. Ἐν πολλοῖς ἀγνοοῦν τὸν Θεό, γιατί στεροῦνται τῆς ἕνωσης μαζί Του, ὥστε ὁ θεός τον ὁποῖον πρεσβεύουν νὰ περιορίζεται σὲ μία ὡραία θεωρία ἢ ἰδέα, πού κι αὐτὴ περικλείεται στὰ στενὰ ὅρια τῆς πεπερασμένης ἀνθρώπινης διάνοιας.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ὁ Χριστὸς δὲν ἦλθε ἁπλῶς γιὰ νὰ μᾶς μιλήσει γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄνθρωποι πίστευαν σὲ Θεό, ἔτσι ἢ ἀλλιῶς καὶ πρὶν τὸν ἐρχομό Του. Ἦλθε νὰ μᾶς ἀποκαλύψει τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε νὰ διορθώσει ἢ νὰ βελτιώσει τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ποῦ εἶχαν μέχρι τότε οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ νὰ μᾶς δείξει στὸ πρόσωπό Του, τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ νὰ μᾶς ἑνώσει μαζί Του. Γι’ αὐτὸ εἶπε: «Αὐτός ποῦ ἔχει δεῖ ἐμένα, ἔχει δεῖ καὶ τὸν Πατέρα μου » (βλ. Ἰὦ. δ΄ 9) καὶ «Καθένας ποὺ τρώει τὴν σάρκα μου καὶ πίνει τὸ αἷμα μου, ἑνώνεται μαζί μου, ὥστε αὐτὸς νὰ μένη μέσα σ’ ἐμένα καὶ ἐγὼ μέσα σ’αυτόν» (βλ. Ἰὦ. στ΄56).

Ὁ ποιητής Ἀνδρέας Κάλβος στο ἔργο του «ὠδή εἰς την Σάμον», γράφει: «Θέλει ἀρετή και τόλμη ἡ ἐλευθερία». Ἀπό την σήμερα ἑορταζομένη Ἁγία Κυριακή κι ἀπό τά ὅσα με συντομία ἀναφέραμε για την τιμή τῆς Κυριακῆς, καταλαβαίνουμε την ἔννοια τῆς ἀρετῆς και τῆς τόλμης, πού χρειαζόμαστε για να ζοῦμε την ἐλευθερία τῶν παιδιῶν τοῦ Χριστοῦ, ἑνωμένοι μαζί Του, με ὁποιοδήποτε τίμημα, ζῶντας με τον πόθο τῆς ἑπομένης θείας Κοινωνίας Του. Ἀμήν. 

Εκτύπωση Email