Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, εἴδαμε πώς ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός θεράπευσε τόν τυφλό, ὁ ὁποῖος ζητιάνευε ἔξω ἀπό τά τείχη τῆς πόλεως τῆς Ἰεριχοῦς ἀνταποκρινόμενος στήν ἐπίμονη παράκλησή του, παρά τά ἐμπόδια καί τήν ἀντίδραση τοῦ κόσμου.
Καί ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὁ τυφλός ἐλευθερώθηκε διπλά ἀπό τήν τυφλότητά του, δηλαδή ἀπό τή σωματική τύφλωση τῶν ματιῶν του, ἀλλά καί ἐκείνη τήν τύφλωση πού κυριεύει τό νοῦ καί τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ἄν δέν εἶχε θεραπευτεῖ σωματικά δέν θά δόξαζε Χριστό, ὡς Θεό. Ἐπειδή ὅμως δέχτηκε τό θεϊκό θαῦμα τοῦ Κυρίου, γι’ αὐτό καί ἔγινε ἀφορμή νά δοξάζεται ὁ Θεός καί ἀπ' ὅλο τόν κόσμο. Γιά τόν λόγο αὐτό, τήν συγκεκριμένη θεραπεία τοῦ τυφλοῦ ἀνάφέρουν ἐκτός τοῦ εὐαγγελιστή Λουκᾶ καί ὁ Ματθαῖος καί ὁ Μᾶρκος.
Ἡ Ἰεριχώ, ὅπου συνέβη τό θαῦμα, εἶναι μιά πόλη τῆς Γαλιλαίας, γνωστή στό ἄκουσμά μας, διότι κι ἄλλες φορές γνώρισε τήν δύναμη τοῦ Κυρίου, μέ πιό γνωστή τήν μεταστροφή καί ἔμπρακτη μετάνοια τοῦ ἀρχιτελώνη Ζακχαίου, περιστατικό τό ὁποῖο ἕπεται τῆς σημερινῆς διηγήσεως.
Στήν Ἰεριχώ ὅμως, ὁ Κύριος εἶχε θαυματουργήσει και αἰῶνες πρίν τήν ἐνανθρώπησή Του, ὅπου ὡς ἄσαρκος Λόγος ἐνεργοῦσε στήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τότε, τήν ἐποχή ὅπου ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ μετά τήν σαραντάχρονη περιπλάνησή του στήν ἔρημο κόντευε νά φθάσει στή Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, ἡ Ἱεριχώ ἦταν ὀνομαστή γιά τά μεγάλα καί ἀπόρθητα πέτρινα τείχη της. Ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ πορευόταν ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, ἀλλά ἐμποδιζόταν ἀπό τήν ἀπόρθητη πόλη, πού ἦταν τό καύχημα τῶν Χαναναίων. Κανείς δέν ἔβγαινε οὔτε ἔμπαινε στήν Ἰεριχώ, ὅπως σημειώνεται στήν Ἁγία Γραφή καί ἄρα ἦταν ἀδύνατη ἡ συνέχιση τῆς πορείας καί μάλιστα ἐν μέσῳ ἐχθρῶν. Ὁ Κύριος τότε, ὅπως διαβάζουμε στό ἕκτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ (Στ΄ 1-19), ἔδωσε ὁδηγίες στόν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ γιά τό πώς θά καταληφθεῖ ἡ πόλη, ὥστε ὑπερνικώντας καί αὐτό τό ἐμπόδιο, νά φθάσουν μέ ἀσφάλεια στόν προορισμό τους.
Σύμφωνα λοιπόν μέ τήν διήγηση ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, ὁ στρατός καί ὅλος ὁ λαός γιά ἔξι ἡμέρες θά ἔπρεπε νά κάνουν μιά λιτανεία γύρω ἀπό τά τείχη τῆς Ἰεριχοῦς, ἀκολουθώντας τούς Ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι μετέφεραν πάνω στούς ὤμους τους τήν Κιβωτό τῆς Διαθήκης, χωρίς νά μή μιλήσει καθόλου κανείς, οὔτε νά φωνάξει. Ἔτσι ἡ Κιβωτός τοῦ Κυρίου, μαζί μέ τούς ἱερεῖς καί τό στρατό, ἔκανε γιά ἕξι συνεχόμενες ἡμέρες μιά φορά τό γύρο τῆς πόλης κι ἔπειτα ὅλοι ἐπέστρεφαν στόν χῶρο, ὅπου εἶχαν στρατοπεδεύσει γιά νά διανυκτερεύσουν. Τό πρωϊνό τῆς ἕβδομης ἡμέρας ἔκαναν ἑφτά φορές τό γύρο τῆς πόλης μέ τόν ἴδιο τρόπο. Ὅταν ὁλοκληρώθηκε καί ἡ ἕβδομη λιτάνευση τῆς Κιβωτοῦ, οἱ Ἱερεῖς σάλπισαν μέ τίς σάλπιγγες καί ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ ἔδωσε ἐντολή νά φωνάξουν ὅλοι μέ δυνατή κραυγή, λέγοντάς: «Φωνάξτε τώρα! Ὁ Κύριος σας παρέδωσε τήν πόλη!» Ξαφνικά, μετά τόν ἀλαλλαγμό, τά τείχη τῆς Ἰεριχοῦς ἔπεσαν σάν νά ἦταν φτιαγμένα ἀπό ἄμμο ἤ χαρτί καί ἔτσι οἱ Ἰσραηλίτες κυρίευσαν τήν Ἰεριχώ καί ξεπέρασαν κι αὐτό τό μεγάλο ἐμπόδιο στήν πορεία τους.
Ἑρμηνεύοντας τήν ἱστορική ἀναφορά λαμβάνουμε πολλά διδάγματα γιά τή ζωή μας, στή σύγχρονη ἐποχή, κυρίως ὡς πρός τήν λιτανεία τῆς Κιβωτοῦ τῆς Διαθήκης. Ὅπως γνωρίζουμε καί ἀπό τήν ἀναφορά τοῦ ἀποστόλου Παύλου στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του, (ὁ ὁποῖος σημειωτέον ἀναφέρεται καί στήν πτώση τῶν τειχῶν τῆς Ἰεριχοῦς, θεωρώντας την ὡς ἀποτέλεσμα τῆς πίστης πρός τόν Θεό), ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης, ἦταν ἕνα ξύλινο ἐπιχρυσωμένο κιβώτιο, τό ὁποῖο κάλυπταν προστατευτικά δύο ἀνάγλυφα χερουβείμ καί ἦταν γιά τόν Λαό τοῦ Θεοῦ ὅ,τι πολυτιμώτερο εἶχε, καθώς ἐμπεριεῖχε τίς πλᾶκες τοῦ Νόμου, πού ἔδωσε ὁ Κύριος στόν Μωϋσῆ στό ὄρος Σινᾶ, τήν ράβδο τοῦ Ἀαρών, πού εἶχε βλαστήσει καί τήν χρυσή στάμνα μέ τό μάννα, πού ἔπεφτε μέ τρόπο θαυμαστό κάθε πρωί ἀπό τόν Οὐρανό καί ἀπό τό ὁποῖο τρεφόταν ὅλος ὁ Λαός στήν ἔρημο γιά σαράντα χρόνια.
Μέσα ἀπό τίς ρήσεις τῶν Προφητῶν αὐτή ἡ Κιβωτός προτυπώνει τήν πάνσεπτη μορφή τῆς Παναγίας μας, ἡ ὁποία γέννησε τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ὡς Διδάσκαλος παρέδωσε τελειοποιημένο τόν νόμο μέσα ἀπό τό Εὐαγγέλιό Του, ὡς Ἀρχιερέας θυσίασε τόν ἑαυτό Του πάνω στό Σταυρό γιά τή σωτηρία μας, προσφέροντας σέ ὅλους μας τήν πνευματική τροφή τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός Του καί ὡς αἰώνιος Βασιλιᾶς μας μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τήν σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου.
Ἀντιλαμβανόμαστε λοιπόν, πώς αὐτή ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης δέν προτυπώνει μόνο τήν Παναγία μας, ἀλλά προεικονίζει καί τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, τήν ὁποία συναποτελοῦμε ὅλοι μας ὡς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μέ Κεφαλή καί Ἀρχηγό τόν Ἴδιο τόν Χριστό καί μέ κέντρο τή θεία Λειτουργία, δηλαδή τήν ἀκρόαση τοῦ λόγου Του καί τήν μετάληψη τῶν ἀχράντων Μυστηρίων.
Πράγματι οἱ πλᾶκες τοῦ Νόμου ἐμπεριέχονται πλέον ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, πού εὑρίσκεται συνεχῶς πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Ἡ χρυσή στάμνα τοῦ μάννα ἀντικαταστάθηκε ἀπό τό ἅγιο Δισκοπότηρο, τό ὁποῖο ἔχει τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Στό ἕκτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰωάννη, ὁ Κύριος ὁμιλεῖ γιά τήν ἐνανθρώπησή Του καί λέει πώς εἶναι ὁ Ἄρτος τῆς Ζωῆς, πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό γιά τή σωτηρία μας, ὅπως τοῦτο προτυπώθηκε μέ τό μάννα, πού ἔπεφτε ἀπό τόν οὐρανό. Ἀλλά καί ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών, πού βλάστησε εἶναι ἡ Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἐνεργεῖ τά ἱερά Μυστήρια γιά τή σωτηρία μας, μέσα ἀπό τά χοϊκά χέρια τῶν Ἱερέων.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Καθώς πλησιάζουμε πρός τά Χριστούγεννα, ἄς συνειδητοποιήσουμε αὐτόν τόν πολύτιμο, ἀλλά ἁγνοημένο θησαυρό, πού μᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος γιά τή σωτηρία μας. Ἄν σταθοῦμε μέ πίστη καί ὑπευθυνότητα στήν κλήση Του, τότε πολλά θά ἀλλάξουν στή ζωή μας, ἀλλά κυρίως θά ζοῦμε τήν αἰωνιότητα μαζί Του. Ἄν τότε ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ ἐπέτυχε τήν κατάληψη τῆς Ἰεριχοῦς, μόνο ἐπειδή ἀκολουθοῦσαν μέ πίστη τήν Κιβωτό τῆς Διαθήκης, πόσο περισσότερα πράγματα μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε στή ζωή μας ἀπό τήν στιγμή, ὅταν ὄχι μόνο ἀκολουθοῦμε μόνο τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά λαμβάνουμε μέσα μας τόν Ἴδιο τόν Χριστό, κοινωνώντας τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του;
Σκεφθήκαμε πώς εἴμαστε ζωντανά ἀρτοφόρια, πού περιφέρουμε στόν κόσμο τόν Ἄρτο τῆς Ζωῆς καί αὐτομάτως γινόμαστε οἱ ἴδιοι ἀνώτεροι καί ἀπό αὐτήν τήν Κιβωτό τῆς Διαθήκης;
Τοῦτο ἀποτελεῖ τήν μεγαλύτερη παρηγοριά γιά τίς δυσκολίες μας, ἀλλά καί τήν μεγαλύτερη ἐλπίδα γιά τήν νίκη μας ἐπί τοῦ κόσμου καί τήν πολιτογράφησή μας στήν Οὐράνια Βασιλεία. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν παρελθοῦσα Τετάρτη 15η Νοεμβρίου εἰσήλθαμε στήν περίοδο τῆς προετοιμασίας μας, γιά τήν ὑποδοχή τῆς μεγάλης δεσποτικῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ἡ ὁποία διαρκεῖ 40 ἡμέρες.
Τά κύρια χαρακτηριστικά τῆς προετοιμασίας αὐτῆς τῆς Τεσσαρακοστῆς γιά τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς δέν εἶναι ὁ στολισμός, τά δῶρα καί οἱ διάφορες ἐκδηλώσεις, πού συνηθίζει ὁ κόσμος. Ἡ Ἐκκλησία γιά τήν προετοιμασία μας προτρέπει σέ νηστεία καί ἐντέλλεται τήν συχνή ἤ καί καθημερινή, ὅπου εἶναι δυνατόν, τέλεση τῆς θείας λειτουργίας, ὥστε νά κοινωνοῦμε ὅσο τό δυνατόν περισσότερο.
Σέ αὐτή τήν περίοδο τῆς νηστείας ἐπιτρέπεται νά τρῶμε ψάρι, μέχρι καί τίς 17 Δεκεμβρίου ἐκτός βέβαια Τετάρτης καί Παρασκευῆς καί καλό θά ἦταν νά μήν ὑπάρχει καμμία διαφοροποίηση μεταξύ τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία θεσμοθετεῖ τήν νηστεία καί καθορίζει τό πῶς καί τό τί τῆς νηστείας, τότε ὁ εὐσεβῆς Χριστιανός ὑπακούει γιά τή σωτηρία του, ἐμπιστεύεται τήν Ἐκκλησία. Νηστεύει κανονικά, κατά τήν δύναμη καί τίς ἀνάγκες του ὡς πρός τήν τροφή καί ὅσο δυνατόν καλύτερα ὡς πρός τήν πνευματική του διάσταση, χωρίς νά ψάχνει ἀφ’ἑαυτοῦ του, ἄν καί κατά πόσον θά ἔπρεπε νά νηστεύει κατ’ αὐτές τίς ἡμέρες καί ἄλλα συναφῆ ἐρωτήματα.
Ἡ νηστεία τῆς τροφῆς μπορεῖ νά φαίνεται στά μάτια κάποιων ἐπουσιώδης ἤ εὐτελής ἤ ὡς μή ἀναγκαῖα, ὅμως ἀποτελεῖ τήν βάση γιά τήν πνευματική ζωή μαζί μέ τήν προσευχή, καθώς ἔτσι τό ὅρισε ὁ Κύριος, ἐφιστώντας ἐπανειλημένως τήν προσοχή μας. Ἐξάλλου ἄν κάποιος δέν καταφέρει νά ἐπιβάλει στόν ἑαυτό του τή νηστεία τῆς τροφῆς, δέν θά καταφέρει ποτέ νά ἐπιτύχει τήν νηστεία ἀπό τά πάθη καί τίς ἐφάμαρτες ἐπιθυμίες. Ἐπειδή λοιπόν ὁ Κύριος ὅρισε τόν πνευματικό ἀγῶνα μας νά βασίζεται στήν προσευχή καί τήν νηστεία, γι’ αὐτό ἡ νηστεία ὡς πνευματικό ἀγώνισμα δέν εἶναι αὐτοσκοπός, δηλαδή δέν νηστεύουμε ἁπλῶς γιά νά νηστεύουμε, ἀλλά ἡ προσπάθειά μας αὐτή συνοδεύεται πάντοτε ἀπό τήν εὐχαριστιακή συμμετοχή τῶν πιστῶν στή θεία Κοινωνία.
Γι’ αὐτό καί τελεῖται αὐτές τίς ἡμέρες τό ἱερό Σαρανταλείτουργο, ὅπως τό ἀποκαλοῦμε, ἐννοώντας τήν καθημερινή τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας ἕως καί τά Χριστούγεννα. Ἡ καθημερινή τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας εἶναι Ἀποστολική Παράδοση. Δηλαδή ἔρχεται ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί μᾶς συνδέει μέ αὐτούς. Εἶναι ὅπως ἡ νηστεία τῆς Τετάρτης, τῆς Παρασκευῆς καί τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, πού ἀποτελοῦν γιά ἐμᾶς ἀποστολικό πνευματικό κληροδότημα.
Στίς μέρες μας ἡ θεία Λειτουργία τελεῖται καθημερινά κυρίως στίς Ἱερές Μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλά καί σέ Μοναστήρια καί ἐκτός αὐτοῦ, ὅπως καί σέ ὁρισμένες Ἐνορίες. Τό Σαρανταλείτουργο γενικά εἶναι μιά ἀκόμη περιθωριοποιημένη παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ἰσχύει τό ἀντίστροφο. Ἀπορροφημένοι ἴσως ἀπό τίς βιοτικές μέριμνες, δέν μᾶς ἀπασχολεῖ, τουλάχιστον ὅσο θά ἔπρεπε, ἡ αἰώνια ζωή, οὔτε ἡ δική μας, οὔτε τῶν δικῶν μας! Διότι τό ἱερό Σαρανταλείτουργο ἀφορᾶ κυρίως στήν συμπλήρωση τῆς ὅποιας ἐργασίας μας γιά τήν αἰωνιότητα, ὥστε αὐτή νά εἶναι ἐν Χριστῷ.
Σύμφωνα λοιπόν μέ τήν ὅ,τι παραλάβαμε ἀπό τούς Πατέρες μας, ὅταν κάποιος κοιμηθεῖ τόν ὕπνο τοῦ θανάτου, τότε ἐπιβάλλεται γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του νά ἐπιτελεῖται τό ἱερό Σαρανταλείτουργο.
Μέ αὐτό τόν τρόπο συνοδεύουμε μέ τήν προσευχή μας καί μάλιστα μέ τήν ὑπέρτατη προσευχή τῆς τέλεσης τῆς θείας Λειτουργίας, τήν ψυχή τοῦ κεκοιμημένου στόν ἀγῶνα της κατά τήν περίοδο τῶν σαράντα ἡμερῶν, μέχρι νά καταταγῇ στόν προσωρινό τρόπο ὑπάρξεώς της, ὥς τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας. Μέ τήν καθημερινή τέλεση τῶν 40 θείων Λειτουργιῶν καί τήν ζωηρή μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ κοιμηθέντος, παρακαλοῦμε τόν Χριστό νά συγχωρήσει τήν ψυχή καί νά τῆς δώσει ἀνάπαυση μαζί μέ τούς Δικαίους καί τούς Ἁγίους. Τοῦτο πολλές φορές ἐπετεύχθη, ὅπως ἔχει ἀποκαλύψει ὁ Κύριος στούς ἐκλεκτούς του. Ἡ μνημόνευση τῆς θείας Λειτουργίας βοηθεῖ πολύ τήν ψυχή τοῦ ἀποθανόντος ἰδίως τήν τρίτη ἡμέρα ἀπό τήν κοίμηση, τήν ἔνατη καί τήν τεσσαρακοστή, κατά τίς ὁποῖες ἡ ψυχή ἔρχεται νά προσκυνήσει τόν ἐνθρονο Χριστό καί νά λάβει, κατά τό τρίτο προσκύνημα τῆς τεσσαρακοστῆς ἡμέρας, τόν τρόπο τῆς ἀναμονῆς τῆς Δευτέρας Παρουσίας, στή μέση κατάσταση ψυχῶν, ὅπως ἀποκαλεῖται στήν θεολογική γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας μας.
Γι’ αὐτό τουλάχιστον τώρα, πού κατά παράδοσιν τελεῖται καθημερινά ἡ θεία Λειτουργία, ἄς προστρέξουμε νά λειτουργούμαστε, μνημονεύοντας ὀνόματα ζώντων καί πιό πολύ κεκοιμημένων, ἰδίως ἄν δέν ἔχουν ἐπιτελεσθεῖ οἱ διατεταγμένες θεῖες Λειτουργίες καί οἱ ἐπιμνημόσυνες δεήσεις γιά τήν ἀνάπαυσή τους. Ὅσοι ἀπέθαναν δέν μποροῦν πλέον νά προσευχηθοῦν, οὔτε μέ κάποιο τρόπο νά βοηθήσουν τόν ἑαυτό τους καί μόνο ἐμεῖς μποροῦμε νά τούς παράσχουμε ἀνάπαυση μέ τήν λειτουργική προσευχή τῆς Ἐκκλησίας μας καί μέ ἀγαθοεργίες στό ὄνομά τους.
Ἡ φιλανθρωπία βέβαια ἐξαρτᾶται κι ἀπό ἄλλους παράγοντες. Ἡ συμμετοχή μας ὅμως στή θεία Λειτουργία καί ἡ προσφορά τοῦ προσφόρου καί τοῦ νάματος, μέ τά ὀνόματα ζώντων καί κυρίως κεκοιμημένων, εἶναι στήν διακριτική εὐχέρεια ὅλων μας. Καί γιά νά μήν παρασύρει ὁ ἐχθρός σέ ἄλλες σκέψεις τόν λογισμό μας, ἐπισημαίνουμε, ὅτι γιά τό σαρανταλείτουργο, ὅπως καί γιά κάθε ἁπλή τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας δέν χρειάζονται χρήματα, παρά μόνον ἡ προσφορά τῶν τιμίων δώρων τῆς θείας Εὐχαριστίας καί ἀπαραιτήτως ἡ κατά δύναμιν παρουσία καί συμπροσευχή μας καί ἡ συμμετοχή στή θεία Κοινωνία.
Ἄν κάποιοι δίδουν χρήματα σκεπτόμενοι, ὅτι χρειάζονται γιά τήν πληρωμή τοῦ ἱερουργοῦ, ἁμαρτάνουν βλασφημώντας κατά τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὅπως καί ὅσοι ζητοῦν νά λάβουν χρήματα γιά τήν ἐπιτελούμενη ἱερουργία (πρβλ. Λουκ. ιβ΄ 10). Ἡ ὅποια δωρεά μπορεῖ νά ἀποτελεῖ φιλότιμη καί αὐτοπροαίρετη ἀφορμή φιλανθρωπίας, ἀλλά ὄχι πληρωμή τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου! Ποτέ δέν μπορεῖ κανείς, οὔτε ὁλόκληρος ὁ κόσμος, ἄν πωληθεῖ, νά ξεχρεώσει μιά θεία Λειτουργία. Ἡ θεία Λειτουργία ἀξίζει περισσότερο κι ἀπό τήν ζωή μας, γιατί εἶναι ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ!
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀφορᾶ στήν ἀήθη συμπεριφορά ἑνός πλουσίου, τόν ὁποῖον ὁ Κύριος ὀνομάζει ἄφρονα, γιά νά δηλώσει τήν ἀνοησία ἤ τήν ἀπερισκεψία, μέ τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος ἀποποιεῖται τήν σχέση του μέ τόν Θεό καί συμπεριφέρεται χωρίς τήν αἴσθηση τῆς κρίσης τοῦ Θεοῦ καί τῆς αἰώνιας ζωῆς, φροντίζοντας μόνο τί θά φάει, τί θά πιεῖ, πώς θά ντυθεῖ καί πώς θά διασκεδάσει, σάν καί ἡ ζωή μας νά τελειώνει στόν τάφο. Ἡ ζωή συνεχίζεται πέραν τοῦ τάφου. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι αἰώνιος. Ἔχει ἀρχή ἀλλά δέν ἔχει τέλος. Κι ἐδῶ πάνω στή γῆ βρίσκεται, ὄχι γιά νά ἀποκτήσει ὑλικά ἀγαθά, κτήματα καί χρήματα, ἀλλά γιά νά προετοιμάσει τήν αἰωνιότητά του, ὥστε νά ζεῖ μέ τόν Χριστό καί να πολιτογραφηθεῖ στήν Οὐράνια Βασιλεία Του. Ἄν ἐπιθυμοῦμε αὐτή τήν οὐράνια πολιτογράφηση τότε ὀφείλουμε νά λειτουργούμαστε συνεχῶς καί νά κοινωνοῦμε τόν Χριστό, ἐπιστέφοντας τήν νηστεία μας, τήν προσευχή μας καί τόν θεοφιλῆ τρόπο ζωῆς μας, πού σημαίνει νά ζοῦμε, ὅπως θέλει ὁ Θεός! Ὄχι μέ τήν ἀφροσύνη τοῦ κόσμου, ἀλλά μέ τή φρόνηση καί τή σοφία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐπιλογή εἶναι δική μας. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὁ Κύριος παρέστησε σήμερα μπροστά στόν εἴρωνα νομικό τρεῖς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι γνώριζαν τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ἕνα Ἱερέα, ἕνα Λευίτη κι ἕνα Σαμαρείτη, ὁ ὁποῖος ἄν καί ἀλλοεθνής, ἦταν ὁμόθρησκος καί κατάφερε νά περάσει ἀπό τήν θεωρία στήν πράξη. Γι’ αὐτό καί ὅταν τελείωσε τήν διήγηση, δέν εἶπε στόν νομικό πήγαινε καί τώρα ξέρεις ποιός εἶναι ὁ πλησίον σου, οὔτε τοῦ εἶπε πήγαινε καί τώρα ξέρεις τί πρέπει νά κάνεις, ἀλλά τοῦ εἶπε μέ ἔμφαση: πήγαινε καί κάνε κι ἐσύ τό ἴδιο, δίδοντας τό κέντρο βάρους τῆς παραβολῆς.
Πολλοί ἄνθρωποι στίς ἡμέρες μας παρερμηνεύοντας τό νόημα αὐτῆς τῆς ἐντολῆς ταυτίζουν τήν ἔμπρακτη ἀγάπη, μέ μία ἀνώδυνη καί εὔκολη ἐν πολλοῖς προσφορά ὑλικῶν ἀγαθῶν γιά ἐκείνους πού ἔχουν ἀνάγκη, ἡ ὁποία ἄν καί εἶναι καλή πράξη, εἶναι ὅμως ἀπρόσωπη καί δέν στοιχίζει, παρά κάποια χρήματα κι ἐλάχιστο κόπο.
Ὁ Σαμαρείτης ὅμως, ὅταν εἶδε τόν ἄνθρωπο, μισοπεθαμένο ἀπό τήν ληστρική ἐπιδρομή, ἐγκατέλειψε ὁποιαδήποτε ἄλλη ἔγνοια του, ἀκύρωσε μονομιᾶς ὁποιοδήποτε ἄλλο πρόγραμμά του γιά ἐκείνη τήν ἡμέρα, ἀψήφισε τόν ἐνδεχόμενο κίνδυνο, νά κρύβονται κάπου ἐκεῖ οἱ ληστές καί νά ἐπιτεθοῦν καί σ’ ἐκεῖνον καί ἀφιερώθηκε στήν περιποίηση τοῦ ταλαίπωρου ἐκείνου ἀνθρώπου. Ὅπως χαρακτηριστικά λέει ὁ Κύριος, φρόντισε τό καταπληγωμένο του σῶμα, ἄλειψε μέ τό λάδι καί τό κρασί, πού μετέφερε, τίς πληγές του προσφέροντας σημαντική ἰατροφαρμακευτική περίθαλψη καί τέλος τόν ἀνέβασε στό ὑποζύγιό του κι ἐκεῖνος πεζῇ συμπορευόμενος τόν μετέφερε σέ ἕνα πανδοχεῖο. Στόν πανδοχέα ἄφησε δύο δηνάρια γιά νά συνεχίσει νά τόν φροντίζει μέχρι νά ἐπιστρέψει καί νά τόν παραλάβει, γιά νά τόν ἀφήσει πλέον σῷο καί ὑγιῆ στό σπίτι του. Μάλιστα ὑποσχέθηκε στόν πανδοχέα, πώς κατά τήν ἐπιστροφή του θά τόν πλήρωνε καί γιά ὅ,τι ἀκόμη θά χρειαζόταν γιά τήν ἐπιμέλεια τοῦ ἀσθενοῦς, ὥστε νά μήν ἐπιβαρύνει σέ τίποτε τόν πανδοχέα, πού θά φρόντιζε τόν ἐμπερίστατο ἐκεῖνο ἄνθρωπο.
Πίσω ἀπό ὅλη αὐτήν τήν διήγηση ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἀμέσως διεπίστωσε, πώς δέν διδασκόμαστε μόνο τήν ἔμπρακτη ἀγάπη, ἀλλά καί τήν μεγάλη ἀλήθεια τῆς σωτηρίας μας, ὅπως τήν ἐργάστηκε ὁ Κύριος ἐν μέσῳ τῆς γῆς, ὅπως λέει καί ὁ σχετικός ὕμνος «Σωτηρίαν εἰργάσω ἐν μέσῳ τῆς γῆς Χριστὲ ὁ Θεός, ἐπὶ Σταυροῦ τὰς ἀχράντους σου χεῖρας ἐξέτεινας, ἐπισυνάγων πάντα τὰ ἔθνη, κράζοντα· Κύριε δόξα σοι.» (Κάθισμα Ὄρθρου Παρασκευῆς Β΄ἤχου κ΄ κοινωνικό τῆς ἡμέρας Παρασκευῆς)
Διότι ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἔφυγε ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ καί πήγαινε πρός τήν Ἰεριχώ δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, πού ἐπιλέγουμε νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τήν χαριτωμένη καί εἰρηνική ζωή τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ καί νά πορευθοῦμε στήν ἔρημο τοῦ κόσμου.
Ἐκεῖ ὅπου οἱ ληστές-διάβολοι μᾶς παραλαμβάνουν καί μέ τίς ἁμαρτίες, εἴτε ὡς λογισμούς καί ἐπιθυμίες, εἴτε ὡς πράξεις, μᾶς ἐξουθενώνουν καί μᾶς ἀφήνουν μισοπεθαμένους. Μπορεῖ νά ζοῦμε βιολογικά, ἀλλά νά ἔχουμε νεκρωθεῖ στή σχέση μας μέ τόν Θεό, ὁπότε λογιζόμαστε ὡς μισοπεθαμένοι. Στήν κατάσταση αὐτή μᾶς συναντοῦν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο δέν μποροῦν, ἀλλά δέν ἔχουν καί διάθεση νά μᾶς βοηθήσουν. Ἀκόμη κι ἄν προσπαθήσουν, τό κάνουν μόνο γιά νά πάρουν τά εὔσημα τῆς κοινωνίας μας, διότι αὐτό τούς ἐνδιαφέρει, καθώς ἐξόρισαν ἀπό τή ζωή τους ὁποιαδήποτε αἰώνια προοπτική.
Στήν κατάσταση αὐτή ἔρχεται ὁ καλός Σαμαρείτης, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Εἶναι ὁ μόνος ὁ Ὁποῖος, ὄχι τόσο ἐπειδή τό ἀξίζουμε, ἀλλά ἐπειδή μᾶς ἀγαπᾶ, ἄφησε κατά μέρος τήν Θεότητά Του καί ἔγινε καί ἄνθρωπος γιά τή σωτηρία μας.
Ὁ Χριστός ἔρχεται γιά νά μᾶς θεραπεύσει ἀπό τήν θνησιμαία κατάσταση, στήν ὁποία περιπέσαμε καί περιπίπτουμε ἀπό τίς ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου.
Ἔρχεται γιά νά ἀντιδιαστείλει τήν θρησκεία ἀπό τήν ἐφαρμογή τῆς πίστης σέ Ἐκεῖνον. Ἡ πίστη στόν Χριστό εἶναι τρόπος ζωῆς καί ὄχι θρησκεία. Ὁ Χριστός δέν ἐξετάζει τό πώς καί γιατί ἔγινε τό κακό, ὅπως κάνει ἡ θρησκεία, οὔτε προβάλλει τήν τιμωρία καί τήν ἐξιλέωση, ἀλλά προκρίνει τήν θεραπεία καί σπεύδει ὁ Ἴδιος νά διακονήσει θυσιαστικά τήν εἰκόνα Του μέ σκοπό τήν σωτηρία της, δηλαδή τήν διαφύλαξη τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου στήν αἰωνιότητα μαζί Του. Ἄς μήν ξεχνᾶμε, ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Τό ἔργο αὐτό τῆς σωτηρίας κατορθώνεται μόνο μέσα ἀπό τή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία συμβολίζεται στή σημερινή παραβολή μέ τό λάδι καί τό κρασί, πού τέθηκαν πάνω στόν πληγωμένο ἄνθρωπο. Χειροπιαστά θεραπευτικά μέσα, τά ὁποῖα ὅμως πέρα ἀπό τό σῶμα, θεραπεύουν καί τήν ψυχή.
Ὅταν τελεῖται τό μυστήριο τοῦ ἁγίου Εὐχελαίου, ἡ κανδήλα ἔχει μέσα λάδι καί κρασί γιά νά καταδείξει ἀκριβῶς αὐτόν τόν συμβολισμό καί νά προσφέρει θεραπεία στό σῶμα καί τήν ψυχή. Λάδι εἶναι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἁπλόχερα καί ἀφειδῶς ἔρχεται στή ζωή μας μέσα ἀπό τήν Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, γιά νά ἀνακαινίσει, νά συγχωρήσει, νά γιατρέψει, νά ἀνορθώσει, νά ἐνισχύσει, νά προστατεύσει καί νά φροντίσει τόν ἄνθρωπο. Κρασί, δίχως ἄλλο εἶναι ἡ θεία Κοινωνία τοῦ ἀχράντου Σώματος καί τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Πανδοχεῖο εἶναι ὁ Ἱερός Ναός καί ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἐν γένει. Πανδοχέας εἶναι ὁ κάθε ἱερέας, ὡς φορέας τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης, ἀλλά καί ὁ κάθε Ὀρθόδοξος Χριστιανός, πού μετέχει μέ τό βάπτισμά του στήν γενική ἱερωσύνη καί ἔχει τό δικαίωμα καί τήν ὑποχρέωση συνάμα νά ἐργάζεται γιά τή σωτηρία τή δική του καί τῶν ἄλλων. Τά δύο δηνάρια εἶναι ὁ γραπτός Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ Παλαιά καί ἡ Καινή Διαθήκη, ὥστε ἀσφαλῶς νά πορευόμαστε σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὁ ἐπίγειος βίος μας εἶναι γιά νά προετοιμάσουμε τήν αἰώνια ζωή μέ τόν Χριστό μέσα ἀπό τήν καθημερινή δραστηριότητά μας. Δέν εἶναι ἀρκετό νά γνωρίζουμε. Ὀφείλουμε καί νά πράττουμε. Ὄχι κατά τήν συνήθεια τοῦ κόσμου ἀπρόσωπα καί ἄκοπα. Ὄχι σύμφωνα μέ τόν σύγχρονο ἰδιότυπο, ἐπιδοτούμενο καί ἐν πολλοῖς ὑποκινούμενο, κοινωνικό ἀκτιβισμό. Ἀλλά ὡς ἐφαρμογή τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ γιά ἀγάπη καί δικαιοσύνη καί τοῦτο μέσα στό πανδοχεῖο τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχουμε ἀνάγκη νά λαμβάνουμε τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως οἰκονομεῖται ἀπό τά ἱερά Μυστήρια. Ἔχουμε ἀνάγκη νά ἐξομολογούμαστε, νά κοινωνοῦμε. Ἔχουμε ἀνάγκη νά ζεῖ ὁ Χριστός μέσα μας, νά κινεῖται μέ τά πόδια μας, νά μιλάει μέ τό στόμα μας καί νά εὐεργετεῖ μέ τά χέρια μας.
Για νά γίνουμε ὁ καλός Σαμαρείτης τοῦ ἀδελφοῦ μας, πρέπει νά φροντίζουμε, πέρα ἀπό τίς ὑλικές προσφορές σέ χρήματα, ἐνδύματα, φάρμακα, τρόφιμα καί ἄλλα, νά τόν βάλουμε καί μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Να τόν βοηθήσουμε πρῶτα μέ τό παράδειγμά μας κι ὅπου χρειαστεῖ καί μέ τό λόγο μας, νά ζεῖ μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, νά προσεύχεται καί νά κοινωνεῖ. Νά μαθαίνει τόν λόγο Του καί νά χαίρεται τή ζωή τοῦ πανδοχείου τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι ἀκολουθοῦμε τήν ἐντολή Του «Πήγαινε κι ἐσύ, κάνε τό ἴδιο». Ἔτσι ἀξιοποιοῦμε τό λάδι, τό κρασί καί τά δηνάρια τῆς παραβολῆς. Ἔτσι δικαίως θά περιμένουμε καί τήν ἀνταπόδοση στή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, γιά ὅ,τι προσδαπανήσαμε ἐφαρμόζοντας τήν ἀγάπη Του.
Ἄς σκεφθοῦμε ἀλήθεια, πόση ἀγάπη μᾶς δείχνει ὁ Χριστός! Ὄχι μόνο μᾶς ἀνέχεται, ἀλλά μᾶς διαβεβαίωσε, ὅτι θά μᾶς χρωστάει κιόλας καί πώς στήν κρίση τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του θά μᾶς ξεχρεώσει, ἄν προσευχηθήκαμε λίγο παραπάνω ἤ ἄν κουραστήκαμε περισσότερο στή διακονία τῆς σωτηρίας τοῦ πλησίον. Γι’ αὐτό ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στήν τελευταία πρόταση τῆς Ἀποκάλυψης, πού εἶναι καί ἡ τελευταία φράση ὅλης τῆς Ἁγίας Γραφῆς, λέει «Ἀμήν ἔλα Κύριε Ἰησοῦ». Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Σήμερα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τούς Παμμεγίστους Ταξιάρχες Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί μαζί τους ὅλες τίς ἐπουράνιες ἀγγελικές δυνάμεις.
Οἱ Ἄγγελοι εἶναι ἀόρατες, ἐπουράνιες, ἀσώματες νοερές ὑπάρξεις, πού δημιουργήθηκαν πρίν τόν κόσμο, ὅπως ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, Ποιητήν οὐρανοῦ καί γῆς, ὁρατῶν τέ πάντων καί ἀοράτων». Ἀριθμοῦν «Χίλιες χιλιάδες καί μύριες μυριάδες» (Δανιήλ Ζ΄ 10) καί εἶναι ὀργανωμένοι σέ 9 τάγματα: Ἄγγελοι, Ἀρχάγγελοι, Θρόνοι, Κυριότητες, Ἀρχές, Ἐξουσίες, Δυνάμεις, Χερουβείμ, Σεραφείμ.
Τό κύριο ἔργο τῶν Ἀγγέλων εἶναι νά δοξολογοῦν ἀσταμάτητα τόν Θεό. Δέν τούς τό ἐπέβαλε ὁ Θεός σάν ἐντολή, ἀλλά αὐθόρμητα πηγάζει ἀπό τούς ἴδιους, ὡς εὐγνωμοσύνη καί εὐχαριστία, καθώς ἀτενίζουν τό κάλλος τοῦ Θεοῦ καί τά μεγαλεῖα της δημιουργίας Του. Δευτερεῦον ἔργο τους, καί μετά τή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ διακονία στά μεγάλα γεγονότα τῆς Θείας Οἰκονομίας (δηλ. τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιά νά σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος) καί ἡ φροντίδα γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του, ποῦ σήμερα ἀκούσαμε: οἱ Ἄγγελοι εἶναι «λειτουργικά πνεύματα, εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν».(α, 14)
Ἀπο τήν Παλαιά Διαθήκη γνωρίζουμε πιό πολύ τόν Ἀρχάγγελο Μιχαήλ, πού τό ὄνομά Του σημαίνει «ποιός εἶναι δυνατός σάν τόν Θεό μας;» καί τόν Ἀρχάγγελο Ραφαήλ, πού σημαίνει «ὁ Θεός θεραπεύει» καί ἀπό τήν Καινή Διαθήκη τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ, πού σημαίνει «ἥρωας ἤ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ».
Τό ἱστορικό τῆς σημερινῆς ἑορτῆς συμφωνα μέ τό Συναξάριο ἔχει ὡς ἑξῆς:
«Καυχήθηκε ὁ Ἑωσφόρος –ὁ ἀρχηγός τοῦ δέκατου τάγματος τῶν ἀγγέλων πού ἐξέπεσε- πώς θά ἀνεβάσει τό θρόνο τοῦ πάνω ἀπό τίς νεφέλες τ’ οὐρανοῦ καί θά γίνει ὅμοιος μέ τόν Ὕψιστο Θεό. Ἀμέσως ὅμως ξέπεσε ἀπό τήν οὐράνια δόξα καί τό ἀρχαγγελικό του ἀξίωμα, συμπαρασύροντας μαζί του καί τό ἀγγελικό τάγμα, πού τοῦ ὑποτασσόταν. Τότε, μέσα στή μεγάλη σύγχυση πού ἀκολούθησε τή φοβερή ἐκείνη πτώση, ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ συγκέντρωσε ἀπό ζῆλο θεϊκό ὅλους τους ὑπόλοιπους χορούς τῶν ἀγγέλων καί, ἀφοῦ φώναξε τό «Προσχωμεν» «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου Θεοῦ» δηλαδή «Ἅς προσέξουμε» «Νά σταθοῦμε καλά, νά σταθοῦμε μέ φόβο Θεοῦ», ὕμνησε μέ δυνατή φωνή τόν Κύριο καί μαζί του τόν ὕμνησαν ὅλοι οἱ Ἄγγελοι. Αὐτή ἡ συγκέντρωση ὀνομάστηκε Σύναξη τῶν Ἀγγέλων, δηλαδή προσοχή καί ὁμόνοια καί ἕνωση».
Ἔκτοτε χαρίσθηκε ἀπό τόν Θεό στούς Ἀγγέλους νά εἶναι ἄτρεπτοι πρός τό κακό. Ὁ ἐκπεσών ὅμως Ἑωσφόρος καί οἱ Ἄγγελοι, πού τόν ἀκολούθησαν στήν πτώση, ἔγιναν οἱ δαίμονες, ποῦ σταθεροποιήθηκαν στό κακό καί ἔγιναν μονίμως ἀντίπαλοί του Θεοῦ καί ἐχθροί του ἀνθρώπου.
Κάθε Χριστιανός ἔχει τόν προσωπικό του φύλακα ἄγγελο. Σέ ἕνα ἔργο τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων, πού φέρει τόν τίτλο: «Ποιμήν τοῦ Ἑρμᾶ» ἀναφέρεται χαρακτηριστικά, ὅτι ὁ φύλακας Ἄγγελος: «Εἶναι τρυφερός, σεμνός, πράος καί ἥσυχος. Ἔρχεται στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί τόν διδάσκει γιά τή δικαιοσύνη, τήν ἁγνεία, τή σεμνότητα… γιά κάθε ἔργο ἀγαθό καί κάθε ἀρετή». Ο Μέγας Βασίλειος συμπληρώνει: «Σέ κάθε ἄνθρωπο πού πιστεύει στόν Θεό τόν συνοδεύει ἕνας Ἄγγελος, ἐάν δέν τόν διώξει κάνοντας κάποιο πονηρό ἔργο». Ὁ φύλακας Ἄγγελος ἕως θανάτου παρακολουθεῖ τήν ψυχήν μας καί τήν προστατεύει ἀπό κάθε διαβολική ἐπήρεια καί κίνδυνο. Ἔχουν παρησσία ἐνώπιον Θεοῦ, τοῦ Ὁποίου τό πρόσωπον βλέπουν. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, μᾶς διαβεβαιώνει, λέγοντας: «Προσέξτε, μήν περιφρονήσετε κανένα ἀπ’ αὐτούς τούς ἁπλούς καί ταπεινούς, γιατί σᾶς βεβαιώνω πώς οἱ ἄγγελοί τους στόν οὐρανό βλέπουν συνεχῶς τό πρόσωπο τοῦ οὐράνιου Πατέρα μου.» (Ματθ. ιη΄10).
Ἄς γνωρίζουμε ὅτι ὅσες φορές ψάλλουμε ἤ προσευχόμαστε στόν Θεόν, ἑνωνόμαστε ἀοράτως μέ μυστικό τρόπο μαζί μέ τούς Ἀγγέλους. Τοῦτο συμβαίνει κυρίως μέσα στή θεία Λειτουργία. Ὅταν τελεῖται ἡ μικρή Εἴσοδος, μέ τό ἱερό Εὐαγγέλιο, στήν εὐχή ποῦ ἀπαγγέλλει ὁ Λειτουργός, πρίν πεῖ τό «Σοφία. Ὀρθοί» ζητεῖ ἀπό τόν Θεό νά στείλει Ἀγγέλους νά συλλειτουργήσουν μαζί μέ τούς πιστούς καί νά Τόν δοξολογήσουν.
Σέ πολλά σημεῖα τῆς θείας Λειτουργίας χρησιμοποιοῦμε τούς ὕμνους καί τίς φράσεις τῶν Ἀγγέλων, ὅπως μᾶς ἀποκαλύφθηκαν μέσα στήν Ἁγία Γραφή, τούς Ψαλμούς τοῦ Δαϋίδ, τά θαυμαστά ὁράματα τῶν Προφητῶν καί τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου. Τό «Ἀλληλούϊα» εἶναι λέξη ἑβραϊκή καί σημαίνει «αἰνεῖτε τόν Κύριο» καί χρησιμοποιεῖται, ὄχι μόνο στή θεία Λειτουργία, ἀλλά σέ ὅλη τή θεία λατρεία μας.
Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας στό ὅραμα τῆς κλήσεώς του στό προφητικό ἀξίωμα, ὅπως τό περιγράφει στό ἕκτο κεφάλαιο τῶν Προφητειῶν του, λέγει ὅτι εἶδε τά Σεραφείμ γύρω ἀπό τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ νά ψάλλουν τόν ἐπινίκο ὕμνο, ὅπως κι ἐμεῖς λέμε σέ κάθε θεία Λειτουργία: «Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ» (Ἠσ. ΣΤ,3). Ὁ ἴδιος ἀγγελικός ὕμνος ἀναφέρεται καί στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, ὡς ἑξῆς «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶναι ὁ Κύριος, ὁ Θεός ὁ Παντοκράτορας! Αὐτός πού ἀληθινά ὑπῆρχε, ὑπάρχει καί θά ἔρθει». (δ 8). Ἔτσι ἐπαληθεύεται τό ὅραμα τοῦ Ἠσαΐα καί φανερώνεται πώς ἡ λατρεία μας συστήνεται κατά μίμησιν τῶν Ἀγγέλων.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Πρό ὀλίγου ἀναφέραμε τό «Στῶμεν καλῶς. Στῶμεν μετά φόβου Θεοῦ. Προσχωμεν» μέ τό ὁποῖο ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ ἀκινητοποίησε τίς Οὐράνιες Δυνάμεις, γιά νά μήν ἀκολουθήσουν τόν Ἑωσφόρο στήν πτώση του. Ἡ Ἐκκλησία μέ τίς ἴδιες φράσεις μᾶς καλεῖ νά συμμετάσχουμε στήν τέλεση τῆς Ἁγίας Ἀναφορᾶς, μέ κέντρο τήν θεία Κοινωνία, δείχνοντας τήν ἴδια ἀκριβῶς ἀγγελική προσοχή καί τάξη. Γι’ αὐτό καί ὅταν πλησιάζουμε νά μεταλάβουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, καλό εἶναι νά τηροῦμε τήν ἀγγελική εὐλάβεια καί τάξη, ἀπολύτως προσηλωμένοι στό ἱερό μας ἔργο, ἔχοντας κατά παράδοσιν σταυρωμένα τά χέρια μας πάνω στό στῆθος σέ ἔνδειξη ταπεινῆς προσκύνησης, σεβασμοῦ καί συστολῆς ἐνώπιόν του Βασιλέως καί Σωτῆρος Χριστοῦ, ὅπως οἱ Ἄγγελοι συστέλλουν τίς πτέρυγές τους, ἐνώπιόν του Θεοῦ.
Ἀκολούθως ἄς ἐπιστρέφουμε στή θέση μας καί κυρίως, ἄς προσπαθοῦμε σιγά-σιγά νά βιώνουμε ὅλο καί περισσότερο αὐτήν τήν ἀγγελική εὐσέβεια, ὄχι μόνο στή θεία Λατρεία, ἀλλά σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας. Ἔτσι θά συνεχίζεται ἡ θεία λειτουργία στή ζωή μας μέ τρόπο μυστικό καί κυρίως μέσα σέ ἕνα κόσμο, πού ἔμαθε νά ἀρέσκεται στό ψέμα καί τήν τυραννία, ἐμεῖς μέ ἀγγελικό τρόπο, θά κηρύττουμε τήν ἀληθινή Ζωή καί τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Μέ τήν σημερινή παραβολή τοῦ ἀνωνύμου πλουσίου καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου ἡ Ἐκκλησία μας θέλει νά καταλάβουμε, πώς μέ τή σωστή διαχείριση τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας κερδίζουμε ἤ μάλλον καλύτερα ἐτοιμάζουμε τήν αἰωνιότητα. Δέν θέλει ἡ Ἐκκλησία μας νά μείνουμε στό προφανές, στή σχέση δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν πλοῦτο καί τήν φτώχεια καί τό πῶς πρέπει νά φέρουμε αὐτή τήν συντυχία σέ κάθε περίσταση τῆς ζωῆς.
Ἐξάλλου γιά τήν κακή ἐπιρροή τοῦ ὑλικοῦ πλούτου πάνω στόν ἄνθρωπο καί τίς καταστροφικές του συνέπειες θά μᾶς μιλήσει σύν Θεῷ σέ μία ἀπό τίς ἑπόμενες Κυριακές μέ τήν παραβολή τοῦ ἄφρονος πλουσίου.
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας μέσα ἀπό τόν παραβολικό λόγο τοῦ Κυρίου θέλει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀρχή ἀλλά δέν ἔχει τέλος. Κάθε φορά, πού ἕνας νέος ἄνθρωπος συλλαμβάνεται στήν κοιλία τῆς μητέρας του, ὁ Θεός πνέει τήν πνοή Του, ὅπως ἔκανε μέ τόν πρωτόπλαστο Ἀδάμ καί ἐγκαθιστᾶ τήν κτιστή ψυχή, στό σῶμα πού μόλις συνελήφθη. Ἆρα ὁ ἄνθρωπος εἶναι μέ σῶμα καί ψυχή ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς συλλήψεώς του στή μήτρα τῆς μητέρας του, λόγος γιά τόν ὁποῖο ἡ ἔκτρωση ἤ ὅπως ἐξωραϊσμένα συνηθίζεται νά λέγεται ἡ διακοπή κύησης εἶναι φόνος.
Ἐξ ἄκρας συλλήψεως λοιπόν τό σῶμα εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένο μέ τήν ψυχή, ὥσπου νά τά χωρίζει ὁ θάνατος. Τότε τό σῶμα ἐνταφιάζεται καί πηγαίνει στά στοιχεῖα ἀπό τά ὁποῖα συντέθηκε ἐξ ἀρχῆς, τό χῶμα καί τό νερό μέ τά ὁποῖα ὁ Θεός δημιούργησε τόν πρωτόπλαστο Ἀδάμ, γι’ αὐτό καί στήν ταφή λέγει ὁ ἱερέας «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς. Γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ». Ἡ ψυχή ὅμως εἶναι ἀθάνατη καί συνεχίζει νά ζεῖ. Μέ τόν βιολογικό θάνατο λοιπόν δέν τελειώνει ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά μόνο ὁλοκληρώνεται ὁ ἐπίγειος βίος του.
Ὁ ἄνθρωπος συνεχίζει νά ζεῖ μέ τήν ἀθάνατη ψυχή του σέ μία ἄλλη διάσταση ζωῆς, γιά τήν ὁποία μᾶς μίλησε σήμερα ὁ Κύριος καί στήν ὁποία προγεύεται ἤ τήν αἰώνια τιμωρία ἤ τήν αἰώνια χαρά. Οἱ ἐπιμνημόσυνες δεήσεις μάλιστα καί οἱ προσευχές τίς ὁποῖες κάνουμε γιά τούς κεκοιμημένους ἀφοροῦν στήν ψυχή τους. Ζητοῦμε τήν συγχώρηση καί τήν ἀνάπαυσή τους ἀπό τόν Χριστό, διότι οἱ ψυχές ἀπό μόνες τους χωρίς τό σῶμα δέν μποροῦν οὔτε νά προσευχηθοῦν, οὔτε νά ἐξομολογηθοῦν, οὔτε νά κοινωνήσουν, οὔτε φιλανθρωπίες νά κάνουν. Αὐτό τό ἔργο μένει σέ ἐμᾶς, γιά νά ἐκφράσουμε τήν ἀγάπη μας γιά τίς ψυχές που ἔφυγαν, μέσα ἀπό τά ὅσα ἡ Ἐκκλησία μας ὁρίζει, γνωρίζοντας ὅτι οἱ κεκοιμημένοι ἔχουν ἀνάγκη ἀπό τίς προσευχές μας καί μέ τήν πεποίθηση, ὅτι δύναται νά ἀλλάξει πρός τό καλύτερο τήν κατάσταση τῆς ψυχῆς μέ δυνατή προσευχή καί ἱκεσία πρός τόν Χριστό καί ἔργα ἀγάπης.
Κι ὅπως ἀντιλαμβανόμαστε ἀπό τήν εὐαγγελική διήγηση, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀποθάνει ἡ ψυχή του ζώντας στήν ἄλλη διάσταση ζωῆς καί γνωρίζει και θυμᾶται καί ἀγωνιᾶ γιά τήν ἐπικοινωνία μέ τούς γνωστούς καί τούς συγγενεῖς, ἀλλά καί γιά τή σωτηρία τή δική της καί τῶν ἄλλων καί περιμένει βοήθεια καί ἐπιζητεῖ ἀνάπαυση καί ἀναψυχή, ἔστω καί ἐπ’ ἐλάχιστον.
Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας θεωρεῖ τήν προσευχὴ γιὰ τοὺς «κεκοιμημένους» ὡς βασικὴ ἔκφραση ἀγάπης. Ζητᾶμε ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ θυμηθεῖ αὐτοὺς ποὺ καὶ ἐμεῖς θυμόμαστε καὶ τοὺς θυμόμαστε ἀκριβῶς ὄχι μόνο γιατί τοὺς ἀγαπᾶμε, ἀλλά ἐπειδή κι ἐκεῖνοι μᾶς θυμοῦνται καί ἀγωνιοῦν καί γιᾶ ἐμᾶς. Ἀκόμη κι ἡ ἁπλή εὐχή «Θεός σ’χωρέσ’τον» ἤ «Θεός σ’χωρέ’ την» ἀποτελεῖ ἔκφραση ἄμεσης φιλανθρωπίας καί ἀγάπης. Πρέπει δέ νά λέγεται ἐγκάρδια καί ὁλόθυμα ἀκόμη κι ἄν εἴχαμε κάποια στεναχώρια ἤ διαφορά μέ τόν ἀποθανόντα, γιά νά τόν λύσουμε καί τόν ἀπελευθερώσουμε ἀπό τό βάρος αὐτό. Καί τοῦτο ἀκόμη κι ἄν τό δίκιο ἦταν μέ τό μέρος μας, πράγμα τό ὁποῖο ὅλοι τό ἐπιζητοῦν, τόσο ἐπί γῆς, ὅσο καί μετά θάνατον. Ἀλλά μετά θάνατον ὅπως καταλαβαίνουμε σήμερα, εἶναι πολύ σημαντικότερο!
Σε αὐτό τό σημεῖο ὅμως πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι στίς ἡμέρες μας ἀρκετοί ἄνθρωποι, ἀμφισβητοῦν τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καί ἀπορρίπτουν καί τήν μετά θάνατον ζωή. Ἄλλες φορές ἐξαιτίας τῆς ἀδιαφορίας ἤ τῆς ἄγνοιά τους. Ἄλλες φορές ἐξαιτίας τῆς ἰδεολογίας τους καί τῆς ὑλιστικῆς νοοτροπίας μέ τήν ὁποία μᾶς ἀναθρέφει ὁ κόσμος δυστυχῶς. Ἄλλες φορές ἐπειδή ἐχθρεύονται τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του καί θέλουν νά διαφοροποιηθοῦν. Ἄλλες φορές, ἰδιαίτερα στίς μέρες μας, ἐπειδή παρασύρονται ἀπό τή διδασκαλία ἀνατολικῶν θρησκειῶν (Βουδισμός, Ἰνδουισμός, Ταοϊσμός κ.λ.π.) καί ἀπό τίς λατρευτικές πρακτικές τους, ὅπως ἡ γιόγκα, τήν ὁποία δυστυχῶς κάποιοι τήν θεωροῦν ἀφελῶς ὡς ἄσκηση γυμναστικῆς, χωρίς ὅμως νά εἶναι ἔτσι! Ἐνίοτε μάλιστα υἱοθετοῦν χωρίς ἐξέταση τήν θεωρία τῆς μετεμψύχωσης ἤ μετενσάρκωσης, ἡ ὁποία εἶναι βασικό δόγμα αὐτῶν τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν, ἄν καί εἶναι πολύ νεώτερο στήν ἱστορία τους, ἀλλά ἔρχεται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη καί ζωή.
Ὅπως προαναφέραμε ὁ ἄνθρωπος συγκροτεῖται ἀπό σῶμα καί ψυχή. Ἕνα σῶμα καί μία συγκεκριμένη ψυχή. Κι ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιά νά εἶναι ἀθάνατος, ἡ ψυχή μετά τόν βιολογικό θάνατο, ζεῖ στήν διάσταση ζωῆς ὅπως σήμερα τήν ἀνέφερε ὁ Κύριος καί ἡ ὁποία ὀνομάζεται μέση κατάσταση ψυχῶν, ἐν ἀναμονῇ τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Τότε θά ἀναστηθοῦν τά νεκρά σώματα τῶν ἀνθρώπων καί θά εἰσέλθουν ξανά σέ αὐτά οἱ ψυχές καί ὡς κανονικοί καί ὁλόκληροι ἄνθρωποι, θά σταθοῦμε ὅλοι ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, στό κριτήριο τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του. Γιά τήν μεγάλη αὐτή ὥρα προσευχόμαστε σέ κάθε θεία λειτουργία ζητώντας νά εἶναι χριστιανικά τά τέλη τῆς ζωῆς μας, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά καί νά ἔχουμε καλή ἀπολογία στό φοβερό βῆμα τῆς κρίσης τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ.
Ἄρα λοιπόν ἡ ψυχή δέν μεταβαίνει σέ ἄλλους ζῶντες ὀργανισμούς, ὅπως λέει ἡ θεωρία τῆς μετεμψύχωσης, ἀφ’ ᾗς στιγμῆς μάλιστα κανείς ἄλλος ἔμβιος ὀργανισμός δέν ἔχει ψυχή λογική ὅπως ὁ ἄνθρωπος. Κανένα ζῶο δέν ἔχει ψυχή μέ τήν ἔννοια τῆς λογικῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ὅλα τά ζῶα δημιουργήθηκαν μέ ἕνα λόγο τοῦ Θεοῦ μόνο καί ἔχουν μόνο ζωή καί ὄχι ψυχή, ὥστε γιά τά ζῶα δέν ὑπάρχει αἰωνιότητα, οὔτε βεβαίως μποροῦν στό σῶμα τους νά φιλοξενήσουν τήν λογική ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία δημιουργεῖται ἀπό τήν πνοή τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος μιά φορά ζεῖ καί μιά φορά πεθαίνει, ὅπως ἐπισημαίνει κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του: «μιά φορά ἐπιφυλάσσεται στούς ἀνθρώπους νά πεθάνουν, ἔπειτα δέ ἐπακολουθεῖ κρίση καί ἀνταπόδοση κατά τά ἔργα τους ...» (βλ. θ΄ 27).
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὁ βιολογικός θάνατος τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν Ἐκκλησία μας ὀνομάζεται κοίμηση καί τά νεκροταφεῖα κοιμητήρια. Εἶναι ἕνας ὕπνος ὅμως μόνο γιά τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ψυχή συνεχίζει νά ζεῖ καί θά ζεῖ αἰωνίως, ἑνωμένη ξανά μέ τό ἀναστημένο σῶμα ἀπό τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου καί μετά.
Ἄς ἀξιοποιήσουμε ὅλες τίς εὐκαιρίες πού μᾶς παρέχει ὁ Χριστός γιά νά ζήσουμε αἰωνίως μαζί Του, διαχειριζόμενοι σωστά καί ἐπ’ ἀγαθῷ ὅ,τι Ἐκεῖνος μᾶς δωρίζει, ὑλικό ἤ πνευματικό ἀγαθό, ὥστε νά ἀπολαύσουμε τά ἀγαθά τῆς μελλούσης ζωῆς καί Βασιλείας κατά τήν προσδοκία τῆς ὁμολογημένης Πίστεώς μας. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
