«Ὁ Χριστός εἶναι τό ἐφόδιο τῆς ζωῆς καί ἡ σωτηρία μας» Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2023 - † Μετά τήν ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (Μάρκ. η΄ 34 – θ΄1)
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Στό Β΄κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως, τοῦ πρώτου βιβλίου τῆς Ἁγίας Γραφῆς διαβάζουμε, πώς ὅταν ὁ Θεός δημιούργησε τούς Πρωτοπλάστους Ἀδάμ καί Εὔα τούς τοποθέτησε στόν Παράδεισο καί τούς ἔδωσε τήν ἐντολή «ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν» (στ. 15). Σέ συνέχεια ἐκείνης τῆς σωτηριώδους ἐντολῆς ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τόν Θεάνθρωπο Κύριό μας νά ἀναπροσαρμόζει πλέον αὐτήν τήν ἐντολή, θέτοντας στούς ἀνθρώπους δύο διαφορετικούς ὅρους. Ἐπειδή ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν ἐνανθρώπησή Του προέβη στήν ἀναδημιουργία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπεκάλυψε σέ ὅλους, ὅσους ἐπιθυμοῦν νά Tόν ἀκολουθήσουν, πώς θά πρέπει πρῶτα νά ἀπαρνηθοῦν τόν ἑαυτό τους κι ἔπειτα νά σηκώσουν τόν σταυρό τους καί νά Τόν ἀκολουθήσουν.
Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Πρῶτος καί Μεγάλος Ἐσταυρωμένος τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐκεῖνος πρῶτος θυσιάστηκε πάνω στόν Σταυρό γιά τή σωτηρία μας καί ἁγίασε τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ, μέ τό τίμιο αἷμα Του καί γι’ αὐτό ἔκτοτε ὁ Σταυρός ὀνομάσθηκε Τίμιος καί Ζωοποιός. Κατά συνέπεια ἁγιάσθηκε καί τό σημεῖο καί τό σύμβολο καί ἡ ἀπεικόνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί ἆρα ἁγιάζεται ἡ ζωή καί ἡ ὕπαρξή μας ὁλόκληρη, ὅταν τίθεται στή σκέπη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Γιά τόν λόγο αὐτό κάνουμε τό σταυρό μας, ἁγιάζοντας τόν ἑαυτό μας.
Ἀφ’ᾗς στιγμῆς ὁ Χριστός μᾶς ἐκάλεσε νά σηκώσουμε τόν σταυρό μας καί νά τόν ἀκολουθήσωμε, ὁ Τίμιος καί Ζωοποιός Σταυρός, ἔγινε τό πανσέβαστο καί προσκυνητό καί πανάγιο Σύμβολο τῶν Χριστιανῶν. Ποτέ δέν ἀπευθύνθηκε στόν ἄνθρωπο ὑψηλότερο καί πιό τιμητικό κάλεσμα, ἀπό αὐτό: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι.»
Στό διάβα τῶν αἰώνων ἀναρίθμητες ψυχές ἀποδέχθηκαν τήν θεϊκή αὐτή πρόσκληση κι ἀκολούθησαν τό Χριστό. Ἀπό ὅλους αὐτούς, κάποιοι μεγαλούργησαν μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ καί ἀναδείχθηκαν πρότυπα πρός μίμηση γιά ἐμᾶς. Αὐτοί εἶναι οἱ Ἅγιοί μας. Καί μέσα ἀπό ὅλους αὐτούς τούς ἀκολούθους τοῦ Χριστοῦ ἡ χριστιανική διδαχή κατέκτησε τήν οἰκουμένη καί ἄπειρες ψυχές μετενόησαν καί ἦλθαν στό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο ὅμως πάντοτε μέ εὐγένεια καί σεβασμό στήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, δῶρο, τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. «Ὅστις θέλει...». Ὅποιος θέλει!
Μεγαλύτερος σεβασμός στήν ἐλεύθερη θέληση τοῦ ἀνθρώπου καί στίς ἐπιλογές του, οὔτε ἀκούστηκε, οὔτε καί θά ἀκουστεῖ ποτέ! Σέ ἀντιδιαστολή μέ κάποιους ἀνθρώπους, πού πολλές φορές, καταχρώμενοι τῆς δυνάμεως καί τῆς ἐξουσίας ἤ τοῦ ἀξιώματός τους, δέν διστάζουν νά ἐπιβάλλωνται μέ τή βία καί νά καταπιέζουν τούς ἄλλους ἀνθρώπους.
Ἀντίθετα, ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἐνῶ μπορεῖ νά ἐπιβάλει τήν ἀπόλυτη ὑποταγή σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη, ἐνῶ μπορεῖ νά πεῖ στόν ἄνθρωπο: «Θέλεις δέ θέλεις θά μέ ἀκολουθήσεις, γιατί αὐτό εἶναι καί τό συμφέρον σου», ἐν τούτοις, δέν τό κάνει αὐτό, δέν μᾶς ἐκβιάζει, οὔτε μᾶς ἐξαναγκάζει νά σωθοῦμε, ἀν δέν θέλουμε.
Ἀφήνει ἐλεύθερη τήν ἀνθρώπινη βούληση, ἀκόμα καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνοντας κακή χρήση τῆς ἐλευθερίας του δέν Τόν ἀκούει, οὔτε Τόν σέβεται, ἀλλά τόν ὑβρίζει, καί Τόν ὑποβάλει σέ εὐτελιστικές ταπεινώσεις κι ἐμπαιγμούς, ὅπως συνέβη μέ τούς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι «ἐσταύρωσαν τόν Κύριον τῆς δόξης» (βλ. Α΄Κορ. β΄8)!
Ἡ αὐταπάρνηση καί ἡ ταυτόχρονη ἄρση τοῦ Σταυροῦ, εἶναι ἀποτέλεσμα ἀληθινῆς ἀγάπης. Ὅποιος ἀγαπᾶ ἀληθινά, ξέρει νά θυσιάζεται, νά ὑπομένει, νά ἀντέχει καί νά ἐλπίζει. Ὅποιος ἀγαπᾶ ἀληθινά δέν τό νοιώθει, λέει ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως δέν νοιώθει, ὅτι ἀναπνέει. Ἡ ἀκολουθία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ζήτημα ἀγάπης τόσο, ὅσο καί ἡ ζωή εἶναι ζήτημα ἀναπνοῆς.
Αὐταπάρνηση δέ σημαίνει νά ἀφήσουμε τούς ἑαυτούς μας καί τίς γήϊνες ὑποχρεώσεις μας, ἀλλά ὅτι πρέπει νά ἀπελευθερωθοῦμε ἀπό τήν ὁποιαδήποτε πνευματική σκλαβιά, πού μᾶς προξενεῖ ἡ ἁμαρτία καί τό κακό. Αὐτό σημαίνει καί τήν ταυτόχρονη ἄρση τοῦ σταυροῦ. Ἡ ὑπομονή στίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες, ὁ ἀγῶνας ἐνάντια στά πάθη καί τίς ἁμαρτίες, πού μᾶς περιπλέκουν, ἡ καρτερία καί ἡ πραότητα ἀπέναντι στούς ἀνθρώπους, πού μᾶς εἰρωνεύονται ἤ μᾶς ἐμπαίζουν ἐπειδή ἀγωνιζόμαστε στό στίβο τῆς χριστιανικῆς βιοτῆς, ἡ ἀμνησικακία γιά ὅλους ὅσους μᾶς ἐπιβουλεύονται ἤ μᾶς φέρονται ἄσχημα κι ἄλλα πολλά.
Βεβαίως δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε, πώς κι ἐμεῖς ὑποχρεούμαστε νά μήν συμπεριφερόμαστε σέ ἄλλους κατά τρόπον πού δέν θά ἄρεσε νά μᾶς συμπεριφέρονται, ἀκόμη κι ἄν ἔχουμε τήν δυνατότητα νά τό πράξουμε, λόγῳ θέσης ἤ ἐπειδή τό ἐπιτρέπει ὁ νόμος καί οἱ συγκυρίες, ἀπορρίπτοντας ἀσυζητητί ὅ,τι δέν θέλει ὁ Χριστός, ἀκόμη κι ἄν τό ἐπιθυμεῖ ὁ κόσμος.
Ὅμως γιά νά καταφέρουμε νά φθάσουμε σέ αὐτήν τήν αὐταπάρνηση γιά τόν Χριστό καί ἀκολούθως γιά νά ἔχει αἴσια ἔκβαση ἡ ἄρση τοῦ Σταυροῦ μας καί ἡ συνοδοιπορία μας μέ τόν Κύριο, ὀφείλουμε πρωταχικά νά ἀξιοποιοῦμε τίς δυνατότητες τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, πού κέντρο ἔχει τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας.
-Ἄς μάθουμε νά προσευχώμαστε πρωί καί βράδυ στό σπίτι μας καί περισσότερο τό βράδυ, πού ἡσυχάζει ἡ φύση καί ὑπάρχει δυνατότητα γιά καλύτερη καί ἴσως περισσότερη προσευχή καί συνομιλία μέ τόν Θεό.
-Ἄς μήν ξεχνάμε νά διαβάζουμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ σέ καθημερινή βάση, γιά νά γνωρίζουμε τό θέλημά Του καί νά μάθουμε νά ζοῦμε σύμφωνα μέ αὐτό στή ζωή μας.
Καί ἀπό ’κεῖ καί πέρα νά ἀρχίσουμε νά ἐκκλησιαζόμαστε ἀνυπερθέτως τίς Κυριακές καί μάλιστα νά ποθοῦμε νά βρεθοῦμε στούς Ἱερούς μας Ναούς νωρίς, γιά νά ζήσουμε τό μεγαλεῖο ὁλόκληρης τῆς θείας Λειτουργίας. Κι ὅταν ἐκκλησιαζόμαστε νά ποθοῦμε συχνά νά μεταλαμβάνουμε τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἷματος τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ αὐτός εἶναι καί ὁ ἀντικειμενικός σκοπός τῆς θείας Λειτουργίας. Στή θεία Λειτουργία δέν ἐρχόμαστε γιά νά πάρουμε τό ἀντίδωρο, ἀλλά τό δῶρο, πού εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Νά προετοιμαζόμαστε γι’ αὐτό μέ τήν κατά τή δύναμή μας νηστεία τῆς Τετάρτης καί τῆς Παρασκευῆς καί ἀποβραδίς τοῦ Σαββάτου, ὥστε τήν Κυριακή νά προσερχώμαστε νά κοινωνήσουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Κι ἄν κάτι βαραίνει τήν καρδιά μας, νά πηγαίνουμε στόν ἐξομολόγο καί νά ἐξαγορευόμαστε τίς ἁμαρτίες μας, ὥστε μέ καθαρή τήν καρδιά καί ἐλαφρά τήν συνείδηση νά γινόμαστε μέτοχοι τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Οἱ σήμερα ἑορταζόμενες ἁγίες Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ Σοφία καί οἱ θυγατέρες της Πίστη, Ἐλπίς καί Ἀγάπη, παρά τούς διωγμούς καί τόν κίνδυνο, πού διέτρεχαν καθημερινῶς ἀπό τούς εἰδωλολάτρες, δέν σταμάτησαν νά προσέρχονται στίς τελούμενες θεῖες λειτουργίες καί νά μεταλαμβάνουν τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ, βάφοντας ἐν τέλει τήν ὁμολογία τῆς πίστης τους μέ τό αἷμα του μαρτυρίου τους.
Κι ἐμεῖς ἔχουμε τήν ἀνάγκη τῆς θείας κοινωνίας γιά νά μποροῦμε νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας καί νά σηκώσουμε τόν σταυρό ἀκολουθώντας τόν Χριστό. Αὐτά πού σήμερα ἀκοῦμε νά λέγονται συνεχῶς: «Νά εἶσαι ὁ ἑαυτός σου» καί «ἀρκεῖ νά περνᾶς καλά» δέν εἶναι σωστές ὁδηγίες γιά τή ζωή μας. Ὁ Χριστός μᾶς ζητάει νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας καί νά σταυρωθοῦμε μαζί Του. Ὁ Χριστός ἐπισφραγίζει τόν πνευματικό ἀγῶνα τῆς ζωῆς μας καί παρέχει σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως, ὅταν κοινωνοῦμε τά ἐφόδια γιά τήν αἰώνια ἀκολουθία τοῦ Χριστοῦ μέ σκοπό τή σωτηρία μας.
Στήν οὐσία ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός εἶναι καί τό ἐφόδιο τῆς ζωῆς καί ἡ σωτηρία μας. Ἀμήν.