Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ἀπό τό ἕνατο κεφάλαιο τῆς Πρός Ἑβραίους Ἐπιστολῆς, ἀκούσαμε τόν Ἀπόστολο Παῦλο, νά κάνει μία σύγκριση τῶν ἀρχιερέων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ τόν μόνο ἀληθινό Ἀρχιερέα, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἀπευθυνόμενος στούς ὁμοεθνεῖς του, τούς ἐξηγεῖ πῶς πέρασε ἀνεπιστρεπτί ἐκείνη ἡ ἐποχή καί πῶς τώρα ἕνας καί μοναδικός εἶναι ὁ Ἀρχιερέας, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός. Ὁ Χριστός δε, ὡς Μέγας Ἀρχιερέας δέν χρησιμοποίησε αἷμα θυσιασθέντων ζώων, γιά τήν κάθαρση τῶν ἁμαρτιῶν, ὅπως μέχρι τότε ἔκαναν οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ Νόμου. Θυσιάσθηκε ὁ Ἴδιος πάνω στόν Σταυρό μιά γιά πάντα καί μέ τό τίμιο Αἷμα Του μᾶς λύτρωσε ἀπό τήν ἁμαρτία, ὄχι προσωρινά, ἀλλά αἰώνια.
Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ διέτασσε αἱματηρές θυσίες ζώων. Ἀλλ' ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «Εἶναι ἀδύνατο, τό αἷμα ζώων νά ἀφαιρῆ ἁμαρτίες.»(Βλ. Ἑβρ. ι΄ 4) Οἱ θυσίες τῶν ζώων γίνονταν, γιά νά συνειδητοποιοῦν οἱ ἄνθρωποι τήν ἁμαρτία τους καί νά ζητοῦν συγχώρηση ἀπό τόν Θεό καί τήν ἐξιλέωσή τους. Οἱ θυσίες ὅμως αὐτές, ὅπως διατάσσονταν καί γίνονταν στήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, συμβόλιζαν καί προτύπωναν τήν θυσία Τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, μέ κορυφαία τήν θυσία τοῦ ἀμνοῦ τό Πάσχα. Μέ τόν τρόπο αὐτό παιδαγωγούνταν οἱ ἄνθρωποι καί προετοιμάζονταν ψυχολογικῶς γιά νά δεχθοῦν τή θυσία τοῦ Χριστοῦ καί νά πιστεύσουν στή σημασία της γιά τή σωτηρία.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει, πώς μόνον τό Αἷμα τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ ἔχει τή δύναμη νά ἀφαιρεῖ ὅλων των εἰδῶν τίς ἁμαρτίες. Κατά τόν ἴδιο τρόπο καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στήν Α΄ Καθολική ἐπιστολή του (α 7), διαβεβαιώνει: «τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ ... καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας.»
Τοῦτο συμβαίνει γιά τούς ἑξῆς λόγους. Ἡ θυσία τῶν ζώων ἦταν θυσία ζώντων ὀργανισμῶν, πού ὅμως δέν εἶχαν συνείδηση τῆς ὑπάρξεώς τους καί θυσιάζονταν χωρίς νά γνωρίζουν, ὅτι θυσιάζονται καί χωρίς νά θέλουν, ἀφοῦ οὔτε συνείδηση ἔχουν, ἀλλά οὔτε θέληση.
Ὅμως ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας ἔχει καί αὐτοσυνειδησία καί θέληση καί θυσιάσθηκε μέ τή συνείδηση, ὅτι θυσιάζεται γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, μέ τή θέλησή Του, ἐκπληρώνοντας τόν σκοπό τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεώς Του.
Τό ἀκούσαμε σήμερα νά λέγεται: «Ἐάν τό αἷμα ταύρων καί τράγων καί ράντισμα μέ στάχτη ἀπό δαμάλι (ποῦ ἔγινε ὁλοκαύτωμα) καθαρίζη τούς μολυσμένους τελετουργικά ὡς πρός τήν καθαρότητα τοῦ σώματος, πόσο μᾶλλον τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἑνωμένος (ὡς ἄνθρωπος) μέ τό αἰώνιο πνεῦμα (τήν θεότητα) προσέφερε τόν ἑαυτό του ὡς θύμα ἄμωμο στό Θεό, ἔχει τή δύναμη νά καθαρίζη τή συνείδησή μας ἀπό νεκρά ἔργα (ἔργα ἁμαρτίας ποῦ νεκρώνουν), ὥστε νά λατρεύωμε τό ζωντανό Θεό;».
Πέρα ἀπό τήν θέληση, ἕνα ἄλλο κύριο χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι θυσία προσώπου Ἀναμαρτήτου. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Τό αἷμα ὅλων τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἀκάθαρτο, ἔχει τό μικρόβιο τῆς ἁμαρτίας. Τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι τελείως καθαρό. Ὁ Χριστός εἶναι ἀπολύτως ἀναμάρτητος, ὅπως τό διακηρύσσει καί ὁ Ἴδιος, ἐρωτώντας τούς Ἰουδαίους: «Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περί ἁμαρτίας;» (Ἰω. η 46)
Τήν ἀναμαρτησία τοῦ Χριστοῦ διακήρυξαν ἐπίσης καί οἱ Προφῆτες, προτοῦ ἀκόμη ὁ Χριστός ἔλθη στόν κόσμο ὡς ἄνθρωπος καί ἰδοῦν οἱ ἄνθρωποι τή διαγωγή του. Ὀκτώ αἰῶνες πρό Χριστοῦ ὁ Ἠσαΐας στή προφητεία, ἡ ὁποία διαβάζεται τήν Μεγάλη Παρασκευή, διακήρυξε γιά τό Χριστό: «Ὁ Χριστός οὔτε μέ ἔργα οὔτε μέ λόγια ἁμάρτησε». (Βλ. Ἡσ. ΝΓ 9), κάτι πού καί ὁ διάβολος ἀναγνωρίζει. Ἄλλωστε ὁ Χριστός ὡς ἀναμάρτητος αἴρει, σηκώνει πάνω του δηλαδή τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. (βλ. Ἰω. α 29).
Τό αἷμα τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ ἔχει τή δύναμη νά ἐξαλείφη ἁμαρτίες, προπάντων καί κυρίως διότι εἶναι τό αἷμα τοῦ Θεοῦ. Ὅπως μάλιστα διαβάζουμε στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (κ΄ 28) «Ὁ Κύριος καί Θεός ἀπέκτησε τήν Ἐκκλησία μέ τό ἰδικό Του αἷμα.» Ὁ Θεός μέ τήν ἐνανθρώπησή Του ἀπέκτησε σῶμα καί αἷμα. Αὐτό δέ τό αἷμα ὡς αἷμα Θεανθρώπου ἔχει ἄπειρη δύναμη καί ἀξία. Τό αἷμα τῶν θυσιαζομένων ζώων καθάριζε τελετουργικῶς, ὄχι οὐσιαστικῶς. Τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ καθαρίζει οὐσιαστικῶς, ἀφαιρεῖ ἁμαρτίες, διότι εἶναι τό τίμιο Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας πού θυσιάστηκε ἅπαξ διάπαντός πάνω στόν Σταυρό γιά τή σωτηρία μας. Καί ὡς αἷμα θεϊκό δέν εἶναι δυνατόν νά μεταφέρει μικρόβια ἤ νά ἐπιφέρει βλάβη καί ἀσθένεια στόν ἀνθρώπινο ὀργανισμό, ὅπως φοβοῦνται κάποιοι ἀδύναμοι στήν πίστη τους. Ἄπαγε τῆς βλασφημίας!
Διότι πέρα ἀπό τά θεολογικά ἐπιχειρήματα πού ἀναφέραμε, ἡ δισχιλιετής πράξη καί ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας λέει πώς ποτέ κανείς δέν ἀσθένησε ἀπό τήν θεία Κοινωνία. Οὔτε κανείς ποτέ ἀπό τούς Ἱερεῖς, πού μετά τήν θεία Κοινωνία τῶν Πιστῶν καταλύουν τό περιεχόμενο τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου, ἀλλά οὔτε καί οἱ Ἱερεῖς, πού διακόνησαν καί διακονοῦν στα νοσοκομεῖα καί μεταδίδουν τήν θεία Κοινωνία σέ ἀσθενεῖς ἤ καί ἐτοιμοθάνατους. Πρός ἐπίρρωσιν τούτων ἄς φέρουμε στό μυαλό μας τούς Ἐφημερίους τῶν Σανατορίων καί τῶν Λεπροκομείων τίς προηγούμενες δεκαετείες, οἱ ὁποῖοι δέν ἔπαθαν ποτέ κάποια ἀσθένεια, ἄν καί πολλές φορές χρειάσθηκε νά καταλύσουν ἀκόμη καί τήν αἱμόπτυση τοῦ ἀσθενοῦς, πού μόλις κοινώνησε, καθώς ἔτυχε νά περιέχει θεία Κοινωνία.
Ἀγαπητοί Ἀδελφοί,
Ὁ Χριστιανός προσέρχεται στήν Ἐκκλησία καί στά Ἄχραντα Μυστήρια ἀπό ἀγάπη πρός τό Θεό καί «φόβος δέν ὑπάρχει στήν ἀγάπη, ἀλλά ἡ τελεία ἀγάπη, ἀπομακρύνει τόν φόβο...καί ὅποιος φοβᾶται τοῦ λείπει ἡ ἀγάπη» (βλ. Α’ Ἰω. δ 18). Εἶναι ἀνόητες οἱ φωνές πού διακηρύσσουν ὅτι ἡ προσέλευση στήν Θεία Κοινωνία μπορεῖ νά γίνει πρόξενος ἀσθένειας. Στήν Ἐκκλησία ἡ ἀσθένεια μεταποιεῖται σέ πνευματική δύναμη καί ὅ,τι λείπει ἀπό τήν ὑγιεία τοῦ ἀνθρώπου ἀναπληρώνεται ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Τόσα καί τόσα θαύματα ἐξάλλου αὐτό μαρτυροῦν. Κρίμα γιά ὅσους φοβοῦνται, ὅτι θά ἀρρωστήσουν ἤ θά πεθάνουν ἀπό τήν θεία μετάληψη τοῦ Ποτηρίου τῆς Ζωῆς. Εἶναι ἤδη ἀσθενεῖς καί πνευματικά ἔχουν πεθάνει. Ὑπονομεύουν τήν πνευματική τους ζωή καί τό αἰώνιο μέλλον τους. Κλείνουν τήν πόρτα, τήν ὁποία ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἄνοιξε στούς ἀνθρώπους γιά νά εἰσέλθουν στήν αἰώνια ζωή.
Ἐμεῖς, ἄς κοινωνοῦμε «μετά φόβου Θεοῦ πίστεως καί ἀγάπης», ἀγέρωχοι καί ἡρωϊκοί ἔναντι κάθε ἀνθρώπινης φοβίας, ἀπτόητοι ἔναντι κάθε ἀπειλῆς παρακαλώντας τόν Χριστό νά μᾶς ἀξιώσει νά συμμετέχουμε στόν Μυστικό Του Δεῖπνο μέχρι τήν τελευταία μας ἀναπνοή πάνω στή γῆ, ἔχοντας στά χείλη καί τήν καρδιά μας τήν παρακλητική ὁμολογία τοῦ ληστοῦ: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου.» Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἐν ὄψει τῶν ἑορτῶν τοῦ Πάσχα καί μέ τούς Ἱερούς μας Ναούς πληγωμένους ἀπό τόν σεισμό τῆς 30ῆς Ὀκτωβρίου 2020, ὑπό τό κράτος τῆς ἀβεβαιότητος καί τῆς ἰσχύος τῶν μέτρων ὑγιειονομικῆς προστασίας λόγῳ τῆς πανδημίας, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. Εὐσέβιος ἀπευθύνθηκε ἐγγράφως πρός τούς δύο Δήμους τοῦ Νησιοῦ, ζητώντας τήν παραχώρηση τῆς Αἴθουσας Ἐκδηλώσεων τοῦ Πυθαγορείου γιά τήν Ἀνατολική Σάμο καί τῆς Αἴθουσας Ἐκδηλώσεων Καρλοβάσου γιά τήν Δυτική Σάμο, ὥστε νά στεγασθοῦν οἱ Ἱερές Ἀκολουθίες τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου καί τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος καί τοῦ Πάσχα, λόγῳ ἀκαταλληλότητος τῶν ἐκεῖ Ἱερῶν Ναῶν.
Λαβόντες τήν συγκατάθεση ἀμφοτέρων τῶν Δήμων, ἐπιθυμοῦμε διά τοῦ παρόντος νά ἐκφράσωμε τίς εὐγνώμονες εὐχαριστίες μας πρός τούς ἀξιοτίμους κ.κ. Δημάρχους γιά τήν συναντίληψη, τήν συμπαράσταση καί τήν ἄριστη συνεργασία. Χαιρόμαστε εἰλικρινῶς διότι ἀνταποκρίθηκαν μέ ὑψηλό αἴσθημα εὐθύνης σέ μιά ἀγωνιώδη ἀναζήτησή μας, δεδομένου, ὅτι κατά τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα οἱ εὐσεβεῖς Χριστιανοί μας δέν θά εἶχαν τόπο νά ζήσουν τήν λατρευτική ζωή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος καί τοῦ Πάσχα, τόσο στό Καρλόβασι, ὅσο καί στό Πυθαγόρειο, ἀφοῦ μέχρι τοῦδε ὅλες οἱ Ἱερές Ἀκολουθίες καί Θεῖες Λειτουργίες τελοῦνται σέ παρεκκλήσια καί μέ ἐλάχιστο κόσμο, λόγῳ καί τῶν σχετικῶν ὑγιειονομικῶν ἀπαγορεύσεων.
Ἰδιαιτέρως ὅμως ἐπιθυμοῦμε νά εὐχαριστήσωμε τά μέλη ἐκεῖνα τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου τοῦ Δήμου Ἀνατολικῆς Σάμου, τά ὁποῖα κόντρα στίς ἰδεοληψίες καί τίς ἐμμονές κάποιων ἐπέλεξαν νά συμπαρασταθοῦν στήν Μητέρα καί Τροφό τοῦ Ἔθνους καί τοῦ Γένους μας καί μέ κατανόηση καί ὑπευθυνότητα νά φανοῦν ἀρωγοί στήν Τοπική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Δέν πρόκειται νά σχολιάσουμε ὅσα εἶδαν τό φῶς τῆς δημοσιότητος ἀπό τήν συγκεκριμένη συνεδρίαση τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου. Ὅμως θεωροῦμε πώς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς ἡ ἐπικρατοῦσα καί συνταγματικῶς κατοχυρωμένη, δέν μπορεῖ νά συγκρίνεται καί νά τίθεται στήν ἴδια θέση, οὔτε μέ Μ.Κ.Ο., οὔτε μέ ἄλλα δόγματα ἤ θρησκεύματα. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στηρίζει καί προωθεῖ τήν ἀνεξιθρησκεία καί τήν ἐλευθερία. Δέν διακρίνει χρώματα καί ἰδεολογίες. Δέν διαχωρίζει τούς ἀνθρώπους ἀνάλογα μέ τό κόμμα. Δέν δίνει χῶρο σέ νοοτροπίες καί ἐκφράσεις, πού ἐμπίπτουν στόν νόμο περί ρατσισμοῦ. Καί κυρίως πάντοτε ἀνέχεται καί ὑπομένει τούς πάντες καί τά πάντα, κρατώντας σταθερά τή ματιά της καί τήν βεβαία ἐλπίδα της στόν Χριστό, τόν Ἀρχηγό, Σωτῆρα καί Λυτρωτή μας.
Γιά τόν λόγο αὐτό ἀδυνατοῦμε νά ἐξηγήσουμε τήν παρομοίωση τοῦ αἰτήματός μας μέ τήν κερκόπορτα, ὅπως ἀκούσθηκε στό Δημοτικό Συμβούλιο! Κερκόπορτα στήν Ἐκκλησία; Μᾶλλον ἦρθε ἡ στιγμή νά τό ἀκούσουμε, ὡς «ἀντίδωρο εὐχαριστίας», μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἐπετείου τῶν 200 ἐτῶν ἀπό τήν ἐπανάσταση τοῦ 1821, γιά τά ὅσα ἡ Τοπική Ἐκκλησία προσέφερε διαχρονικά στόν ἀγῶνα τῆς ἐλευθερίας τῆς Σάμου!
Δέν θελήσαμε νά οἰκειοποιηθοῦμε τήν Αἴθουσα. Δέν ἀπαιτήσαμε κάτι παράλογο. Μέ πολλή εὐγένεια ζητήσαμε τήν διευκόλυνση τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ γιά τίς ἡμέρες τοῦ Πάσχα, ἑνός Λαοῦ, τόν ὁποῖον τάχθηκαν νά ὑπηρετοῦν οἱ ἐκλεγμένοι ἐκπρόσωποί του.
Ὑπενθυμίζουμε μόνον, ὅτι στήν πρώτη παράγραφο τοῦ ἄρθρου 13 «Περί θρησκευτικῆς ἐλευθερίας» ἐπισημαίνεται ὅτι ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης εἶναι ἀπαραβίαστη καί πώς ἡ ἀπόλαυση τῶν ἀτομικῶν καί πολιτικῶν δικαιωμάτων δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τίς θρησκευτικές πεποιθήσεις κανενός.
Εὐχαριστώντας γιά μιά ἀκόμη φορά τόν κ. Δήμαρχο καί τούς Δημοτικούς Συμβούλους, πού σεβάσθηκαν τήν ἀγωνία μας, νά μεριμνήσουμε γιά τήν τέλεση τῶν Ἀκολουθιῶν τοῦ Πάσχα, εὐχόμαστε πρός ὅλους καλό ὑπόλοιπον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί με τό καλό νά προσκυνήσουμε τά Ἄχραντα Πάθη καί τήν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἐγκάρδιες εὐχές ἀπευθύνουμε καί πρός Ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ὁμίλησαν περιφρονητικά γιά τήν Ἐκκλησία, ὄχι μόνο στό Δημοτικό, ἀλλά καί στό Τοπικό Συμβούλιο. Ἔχουμε λόγους νά ἀπαντήσουμε καί πολλά νά τούς ὑπενθυμίσουμε, ἀλλά δέν θά τό πράξουμε. Πρῶτον γιά λόγους διάκρισης καί ἀγάπης καί δεύτερον λόγῳ τῆς κατανυκτικῆς περιόδου τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὡς Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὀφείλουμε ὅλοι, Κλῆρος καί Λαός, νά προασπίζουμε τήν εἰρήνη, τήν ἑνότητα, τήν καταλλαγή καί νά ἐγγυώμαστε τήν ἁρμονική συμβίωση καί συνύπαρξη ὅλων, στίς ἰδιαίτερα δύσκολες συνθῆκες, τίς ὁποῖες βιώνουμε τόν τελευταῖο καιρό στό ἀκριτικό μας Νησί. Ἄς γνωρίζουν μόνον, ὅτι κατ’ οὐσίαν, χωρίς ἴσως νά τό ἀντιλαμβάνονται, μᾶς ἀπένειμαν τίτλους τιμῆς, διότι μέ τέτοιες συμπεριφορές ἀναγνωρίζουμε καλύτερα τόν κλῆρο μας καί τήν γνησιότητα τῆς ἀποστολῆς μας. Ὁ Κύριός μας εἶναι ξεκάθαρος στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου: «Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσι» (Ἰω. ιε΄20).
Καλό ὑπόλοιπο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί μέ τό καλό ἡ ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα καί τό ἅγιον Πάσχα.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί Ἀδελφοί,
Σήμερα, στό μέσον χρονικά τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, δεσπόζει στούς Ναούς μας ὁ Τίμιος Σταυρός. Ὑψώνεται καί προσκυνεῖται γιά λόγους ἱστορικούς, ἀλλά κυρίως πνευματικούς.
Σύμφωνα μέ τήν ἐκκλησιαστική μας ἱστορία στίς 6 Μαρτίου 326 ἡ Ἁγία Ἑλένη, μητέρα τοῦ πρώτου Χριστιανοῦ Αὐτοκράτορος Μεγάλου Κωνσταντίνου ἀνεύρε τόν Τίμιο Σταυρό, μετά ἀπό πολύμηνες καί κοπιώδεις προσπάθειες. Ἐπειδή ὅμως ὁ Μάρτιος συμπίπτει πάντοτε μέσα στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, καί λόγῳ τοῦ πένθιμου χαρακτῆρος τῶν ἡμερῶν δέν θά μποροῦσε νά τελεσθεῖ πανηγυρικά ἡ ἀνάμνηση αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, ἡ Ἐκκλησία μας ὅρισε τήν σημερινή ἑορτή μέ σκοπό νά θυμηθοῦμε τήν εὕρεση τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἀλλά καί γιά νά τόν προσκυνήσουμε καί νά λάβουμε τήν χάρη καί τήν δύναμή Του γιά τό ὑπόλοιπο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Γιά νά ἀναθαρρήσουμε, ὅπως σημειώνουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, βλέποντας τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μετά τήν σταύρωση τοῦ Κυρίου μας ἔπαυσε νά εἶναι ὄργανο θανατικῆς καταδίκης καί ἔγινε τρόπαιο τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ ἐπί του διαβόλου καί τοῦ θανάτου καί ὄργανο σωτηρίας γιά τούς πιστούς Χριστιανούς. Μάλιστα ἀπό τήν σταύρωση τοῦ Κυρίου μας ἐπ’ αὐτοῦ ἔπαυσε νά εἶναι ἕνα ἄψυχο ξύλο. Ἔλαβε ζωή ἀπό τό τίμιο καί ζωοποιό αἷμα τοῦ Κυρίου μας πού ἔρρευσε πάνω Tου καί τόν κατέστησε Πρόσωπο καί ταυτόχρονα καί θρόνο τοῦ Χριστοῦ. Γιά τόν λόγο αὐτό τόν προσφωνοῦμε καί ἐπικαλούμαστε τήν χάρη καί τήν δύναμή Του λέγοντας: «Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου» καί «Ἡ ἀήτηττος καί ἀκατάλυτος καί θεία δύναμις τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ μή ἐγκαταλίπῃς ἡμᾶς τούς ἁμαρτωλούς», ὅπως ἀκοῦμε αὐτήν τήν περίοδο στήν ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου.
Ὁ Τίμιος Σταυρός εἶναι τό καύχημα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Τοῦτο δηλώνεται ἀπό τό γεγονός, ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί φέρουμε ἐπί τοῦ στήθους μας τόν Τίμιο Σταυρό. Δέν εἶναι κόσμημα, ἀλλά ὁμολογία πίστεως. Τόν τίμιο Σταυρό τόν λαμβάνουμε κατά τό Ἅγιο Βάπτισμα καί ἔκτοτε περικοσμοῦμε τούς ἑαυτούς μας μέ τήν χάρη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐνεργοποιώντας μέ τήν πίστη μας τήν θεϊκή Του δύναμη γιά τή σωτηρία μας. Γιά τόν λόγο αὐτό ὅταν πρόκειται νά ἀγοράσουμε ἤ νά φορέσουμε ἕνα σταυρό, θά πρέπει νά εἴμαστε προσεκτικοί νά ἐπιλέγουμε ἕνα σωστό στό σχῆμα σταυρό καί ὄχι κάτι πού μπορεῖ νά θυμίζει σταυρό, διότι δέν πρόκειται γιά κόσμημα, ἀλλά ἐπαναλαμβάνουμε γιά ὁμολογία πίστεως καί φυλακτήριο τῆς ζωῆς μας. Γιά τόν ἴδιο λόγο πρέπει νά εἴμαστε καί προσεκτικοί ὅταν κάνουμε τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ στό σῶμα μας. Ἀρκεῖ νά κάνουμε μία φορά τόν σταυρό μας, ἀλλά σωστά καί ὄχι σάν νά παίζουμε κιθάρα ἤ σάν νά κάνουμε ξόρκια.
Ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Σταυρός ταυτίζεται μέ τόν Χριστό. Εἶναι ὁ θρόνος τῆς χάρης Του, πρός τόν ὁποῖον προσερχόμαστε μέ παρρησία γιά νά λάβουμε ἔλεος καί νά βροῦμε χάρη γιά βοήθεια στόν κατάλληλο καιρό, ὅπως ἀκούσαμε νά λέει σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν Πρός Ἑβραίους ἐπιστολή Του (δ 16). Γι’ αὐτό καί ἡ ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στίς 14 Σεπτεμβρίου εἶναι δεσποτική ἑορτή καί μάλιστα ἔχει καί δύο Κυριακές, πρίν καί μετά τήν Ὕψωση, ὅπως ἔχουν καί τά Χριστούγεννα καί τά Θεοφάνεια, πού εἶναι μεγάλες δεσποτικές ἑορτές. Αὐτό καί μόνον ἀρκεῖ γιά νά ἐννοήσουμε τό μέγεθος καί τή σπουδαιότητα τῆς σημερινῆς ἡμέρας, μέ τήν ἀπό μέρους μας προσκύνηση τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ.
Ὁ Τίμιος Σταυρός κυριαρχεῖ στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὡς σύμβολο, ἀλλά καί ὡς ἦθος. Βιώνεται βέβαια πάντοτε ὑπό τό πρίσμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Σταυρός λαμβάνει τίς ἄπειρες διαστάσεις Του λουσμένος στό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὁ διάβολος πίστευε, πώς ὅσο εὔκολα νίκησε τούς Πρωτοπλάστους, θά νικοῦσε καί τόν Χριστό. Ἐπεχείρισε μέ τούς τρεῖς πειρασμούς στήν ἔρημο, ἀλλά δέν τά κατάφερε (βλ. Ματθ. δ, 1-11). Ἔστρεψε τότε ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ τούς ἀνθρώπους καί νόμιζε, πώς μέ τόν ἀτιμωτικό σταυρικό θάνατο θά ἔκλεινε τό κεφάλαιο «ΧΡΙΣΤΟΣ». Ὅμως σύμφωνα μέ τόν Μέγα Βασίλειο ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας τόν νίκησε μέ τά ἴδια του τα ὅπλα. Διότι ὁ διάβολος χρησιμοποίησε τό δένδρο τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, πού βρισκόταν στό κέντρο τοῦ Παραδείσου ὡς ἀγκίστρι καί μέ δόλωμα τήν θέωση ἔβγαλε τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Παράδεισο. Ὁ Χριστός τώρα μέ τή σειρά Του χρησιμοποίησε τόν Σταυρό, κατά τόν ἴδιο τρόπο. Ἔβαλε γιά δόλωμα τήν ἀνθρώπινη φύση Του καί ἀγκίστρευσε τόν διάβολο. Καί ὅπως οἱ Πρωτόπλαστοι δέν εἶδαν τήν δολιότητα τοῦ διαβόλου, ἔτσι τώρα ὁ διάβολος δέν ἀντιλήφθηκε τήν θεϊκή φύση τοῦ Χριστοῦ. Ἔτρεξε νά καταπιεῖ καί νά ἐξαφανίσει τόν Χριστό, στήν οὐσία ὅμως καταπόθηκε ἀπό τόν Θεάνθρωπο Κύριό μας, ὅπως λένε χαρακτηριστικά καί οἱ ὕμνοι τοῦ Ἑσπερινοῦ τοῦ Πάσχα, πού ψάλλουμε τό Μεγάλο Σάββατο τό πρωϊ. Διότι ἐξαιτίας τῆς θεϊκῆς φύσης, ἡ ὁποία εἶναι ἑνωμένη μέ τήν ἀνθρώπινη φύση στό θεανδρικό Πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου, ἀνέστη ἀπό τούς νεκρούς καί ἔτσι ψάλλουμε «Κατέλυσας τῷ Σταυρῷ σου τόν θάνατον...» στό ἀναστάσιμο ἀπολυτίκιο τοῦ βαρέος ἤχου.
Σέ ἕνα τροπάριο τῆς ε΄ ὠδῆς τοῦ α΄ κανόνος τῆς σημερινῆς ὑμνολογίας, λέει πώς ἡ Ἐκκλησία ἐννοεῖται ὡς ὁ Παράδεισος πάνω στή γῆ, γιατί ἔχει στό κέντρο της τόν ζωηφόρο Σταυρό τοῦ Κυρίου, ἀπό τόν ὁποῖον καθώς τόν ἀγγίζουμε μετέχουμε στήν ἀθανασία. Ἡ μετάληψη τοῦ καρποῦ τοῦ δένδρου τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ ἔβγαλε τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Παράδεισο. Ἡ μετάληψη τοῦ καρποῦ τοῦ Σταυροῦ, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ διατηρεῖ τόν ἄνθρωπο στόν Παράδεισο καί μάλιστα ἐγγυᾶται τήν αἰώνια παρουσία του στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μάθαμε νά ζοῦμε κάτω ἀπό τήν προστασία καί τήν χάρη τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Μάθαμε πώς ὁ τίμιος Σταυρός εἶναι ὁ φύλακας τῆς Οἰκουμένης καί ὁ δικός μας. Μάθαμε, πώς εἶναι ἡ ὡραιότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὁ κραταιός προστάτης τῶν Ὀρθοδόξων Ἡγετῶν μας, ἡ δόξα τῶν Ἀγγέλων καί τό ἀγιάτρευτο τραῦμα τῶν δαιμόνων. Μάθαμε πώς ἔχουμε τόν Σταυρό ὅπλο κατά τοῦ διαβόλου, ἀναγνωρίζοντας τόν διάβολο ὡς τόν μόνο ἐχθρό μας καί τόν πόλεμο ἐναντίον Του ὡς τόν μόνο πόλεμο τῆς ζωῆς μας. Ὅλα αὐτά ὅμως γιά νά ἀπηχοῦν στήν πραγματικότητα τῆς ζωῆς μας πρέπει ὄχι μόνο νά πιστεύουμε στόν Χριστό καί νά ἐπικαλούμαστε τή χάρη τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἀλλά καί νά ἀποδεικνύουμε τήν πίστη μας, προετοιμαζόμενοι νά κοινωνουμε συνεχῶς ἀπό τά ἄχραντα Μυστήρια.
Ἄς ἀξιοποιήσουμε αὐτήν τήν μεγάλη δωρεά, νά ζοῦμε στόν Παράδεισο τῆς Ἐκκλησίας τρεφόμενοι μέ τούς καρπούς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ γιά νά ἔχουμε τήν ζωντανή, πραγματική ἀνάμνηση τοῦ Χριστοῦ καί συνεπῶς ζωή καί σωτηρία. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Μέ ἐκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια καί ἐθνική ὑπερηφάνεια ἑορτάσθηκε στήν Ἱερά Μητρόπολη Σάμου καί Ἰκαρίας ἡ ἐπέτειος τῶν 200 ἐτῶν ἀπό τῆς Ἐνάρξεως τῆς Ἐπαναστάσεως τῆς ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας τοῦ 1821, μέ κέντρο τόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βαθέος Σάμου.
Τό πρωϊ τῆς κυριωνύμου ἡμέρα τῆς διπλῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καί τῆς Ἐθνικῆς μας ἐπετείου, ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης κ.κ. Εὐσέβιος τέλεσε τήν θεία Λειτουργία, στό τέλος τῆς ὁποίας ἀνεγνώσθη τό Ἐγκύκλιο Μήνυμα τοῦ Σεβασμιωτάτου περί τῆς ἀναμφισβητήτου προσφορᾶς τῆς Ἐκκλησίας μας στόν ἀγῶνα τοῦ 1821 ἐπί τῇ βάσει τῶν ἀπομνημονευμάτων τῶν Ἀγωνιστῶν.
Ἀκολούθως προέστη τῆς ἐπισήμου Δοξολογίας γιά τήν Ἐθνική Ἑορτή, παρουσίᾳ τῶν πολιτικῶν καί στρατιωτικῶν Ἀρχῶν καί τῶν σημαιοφόρων μόνον τῶν Σχολείων μας, λόγῳ τῶν μέτρων ὑγιειονομικῆς προστασίας.
Μετά τό πέρας τῆς Δοξολογίας ἐπίσης ὁ Σεβασμιώτατος, εὐχόμενος πρός τούς παρόντας, ὁμίλησε ἐπ ὀλίγον ἐπικαίρως, καταλήγοντας ὡς ἐξῆς: «Στούς δύσκολους Ἐθνικούς καιρούς, πού διανύουμε σήμερα καί κινδυνεύουμε νά χάσουμε τήν ἐθνικοθρησκευτική μας ἐλευθερία καί ὑπόσταση, χρειάζεται νά ἀναβαπτισθοῦμε στήν πνευματική κολυμβήθρα τῶν Μαρτύρων, τῶν Ἡρῴων καί Ἀγωνιστῶν τοῦ 1821. Τό Ἔθνος μας μεγαλούργησε καί οἱ Ἕλληνες πρόγονοί μας νίκησαν, γιατί πίστευαν στόν Θεό, στηρίζονταν στήν Ἐκκλησία καί ἦταν ἑνωμένοι καί ὁμονοοῦντες. Μόνο μέ τόν Χριστό καί τήν Ὀρθόδοξη πίστη. Μόνο μέ τήν ἐθνική καί ψυχική ἑνότητα καί ὁμόνοια. Μόνο ὅταν ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Ὀρθοδοξία γίνει πάλι τό κέντρο τῆς Ἐθνικῆς μας συσπείρωσης, κιβωτός καί σκέπη τοῦ Ἔθνους, θά μπορέσουμε νά ξεπεράσουμε τίς σημερινές δυσκολίες καί νά σώσουμε τήν ἰδιοπροσωπεία μας.
Ὁ Σεβασμιώτατος ἀκολούθως χοροστάτησε στήν Ἐπιμνημόσυνη Δέηση καί παρέστη στήν κατάθεση στεφάνων στό Ἡρῷον τῆς Πλατείας Πυθαγόρα, ἐνῶ ἀνήγγειλε τούς ἑορτασμούς τῆς Ἐθνικῆς μας Ἐπετείου τῶν 200 ἐτῶν ἀπό τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, πού διοργανώνει γιά τό προσεχές θέρος ἡ Τοπική μας Ἐκκλησία ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί προσελεύσει τῶν Μελῶν Αὐτῆς.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Τήν μεταμόρφωση τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθόδοξης πίστης σὲ βίωμα ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς προέκταση τῆς προηγούμενης Κυριακῆς. Μνημονεύει τήν πολύτιμη προσφορά τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος ὡς μεγάλος δογματικός διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὑπερασπίστηκε σθεναρά τό ὀρθόδοξο βίωμα. Τιμᾶ τούς ἀγῶνες του, ἀρχικῶς ὡς ἀσκητή καί μοναχοῦ στό Ἅγιον Ὄρος καί μετέπειτα ὡς Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, γιά τήν κατάπαυση τῶν λεγόμενων ἡσυχαστικῶν ἐρίδων τοῦ 14ου αἰῶνα. Τήν ἐποχή ἐκείνη κάποιοι Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι ἀπό τη Δύση ἀμφισβήτησαν τήν δυνατότητα πού ἔχουμε ὡς Χριστιανοί, νά ἐρχόμαστε σέ κοινωνία μέ τόν Θεό. Σέ συνέχεια τῶν αἱρετικῶν τῶν προηγούμενων αἰώνων, ἐπιχείρησαν νά ἐμφανίσουν τή λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τήν πνευματική προσπάθεια τῶν πιστῶν, κυρίως ὡς μιά συναισθηματική καί λογική διεργασία, παρά ὡς μιά ἐμπειρία σχέσης Θεοῦ καί ἀνθρώπου.
Σύμφωνα μέ τήν Ὀρθόδοξη δογματική διδασκαλία, ἡ ἄκτιστη οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπρόσιτη γιά τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος μετέχει στίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. Μᾶς τό λέει πολύ καθαρά ὁ Μέγας Βασίλειος: «ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ, διά τόν ἄνθρωπον εἶναι παντελῶς ἀπερινόητος καί ἄρρητος, ὅμως αἱ ἐνέργειαι αὐτοῦ πρός ἡμᾶς καταβαίνουσι». Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, στηριζόμενος στήν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν πρό αὐτοῦ Ἁγίων Πατέρων, κάνει διάκριση μεταξύ τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἐνεργειῶν Του καί μᾶς τονίζει, ὅτι ὅπως ὁ ἥλιος στέλνει τίς ἀκτῖνες του, πού μᾶς φωτίζουν καί μᾶς θερμαίνουν ἔτσι πρέπει νά κατανοήσουμε τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο. Συνεπῶς ὅλοι οἱ πιστοί μποροῦν νά μετέχουν τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, τῆς Χάριτος δηλαδή τοῦ Θεοῦ, μέσα ἀπό τά Ἅγια Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καί κυρίως ὅταν μεταλαμβάνουν τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτό φαίνεται ξεκάθαρα καί μέσα ἀπό τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου τῆς Καπερναούμ, γιά τό ὁποῖο ἀκούσαμε σήμερα ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Μᾶρκο. Ἡ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ πρός ἐκεῖνον. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος θεραπεύει τόν παράλυτο καί ἡ θεραπεία του εἶναι ἄμεση λόγῳ τοῦ ὅτι ἐνεργεῖ ὁ Θεός. Δέν χρειάστηκε δηλαδή χρόνος ἀνάρρωσης ἤ ἐν καιρῷ ἀποκατάσταση. Διότι γνωρίζουμε, πώς ἄν κάποιος θεραπευθεῖ ἀπό κάποιον ἰατρό, χρειάζεται πολύ χρόνο γιά νά ἐπανέλθει καί συνήθως ὄχι ὅπως ἦταν πρίν τήν ἀσθένεια. Ἐνῶ ἐδώ ἔχουμε αὐθορεί καί παραχρῆμα ἀπόλυτη θεραπεία.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος λαμβάνει τήν ἀφορμή νά μιλήσει γιά τήν μετοχή τοῦ Παραλύτου στήν θεῖα ἐνέργεια, πού τόν θεραπεύει, ἀλλά καί τήν εὐκαιρία νά μᾶς πεῖ, τί ἦταν ἐκεῖνο, πού προξένησε τήν ἐπενέργεια τῆς θείας Χάρης καί ἔδωσε τήν θεραπεία στόν παράλυτο.
Ὁ παραλυτικός λέει «αἰρόμενος ὑπό τεσσάρων» ἔφθασε στήν οἰκία, ὅπου δίδασκε ὁ Χριστός. Ἐπειδή ὁ κόσμος ἦταν πολύς τόν ἀνέβασαν στήν ὀροφή, «ἀπεστέγασαν τήν στέγην» καί κατέβασαν τόν παραλυτικό μαζί μέ τό κρεββάτι μπροστά στόν Χριστό, πού τοῦ χάρισε τήν ἴαση καί θεραπεία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος προσαρμόζει αὐτήν τήν πράξη στήν θεραπεία τῆς παράλυτης ἀπό τήν ἁμαρτία ψυχῆς καί κάνει τόν ἐξῆς παραλληλισμό. Κάθε ἕνας πού πρόσκειται στίς ἡδονές εἶναι παράλυτος στήν ψυχή κείμενος ἐπάνω στό κρεββάτι τῆς ἡδυπαθείας καί τῆς σαρκικῆς ἀνέσεως. Ἡ ψυχή εἶναι παράλυτη, καθηλωμένη σέ ἕνα σῶμα πού ὑπηρετεῖ τίς ἡδονές. Χρειάζεται ἡ παράλυτη ψυχή νά ἐπιστρέψει στόν Χριστό γιά νά θεραπευθεῖ.
Τήν βοηθοῦν τέσσερις παράγοντες, τέσσερις φίλοι της ψυχῆς δηλαδή:
Πρῶτος φίλος εἶναι «ἡ οἰκεία κατάγνωσις». Δηλαδή ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας καί ἡ διάθεση, ὄχι νά δικαιολογήσουμε τόν ἑαυτός μας, ὅπως συμβαίνει συνήθως, ἀλλά νά τόν διορθώσουμε.
Δεύτερος φίλος εἶναι «ἡ τῶν προημαρτημένων ἐξαγόρευσις». Δηλαδή, ἡ ἐνώπιον Πνευματικοῦ Ἱερέως ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτημάτων μας.
Τρίτος φίλος εἶναι «ἡ εἰς τό ἑξῆς πρός ἀποχήν τῶν κακῶν ὑπόσχεσις», ἡ ὑπόσχεση δηλαδή νά μήν ὑποπέσει ὁ ἄνθρωπος στά ἴδια ἁμαρτήματα.
Τέταρτος φίλος εἶναι «ἡ πρός τόν Θεόν δέησις», δηλαδή, ἡ προσευχή.
Ἀπαιτεῖται ὅμως νά ἀποστεγάσουν τήν στέγη, τήν ὀροφή. Ὀροφή εἶναι τό λογιστικό μέρος τῆς ψυχῆς, πού εἶναι φορτωμένο ἀπό ὑλικά, πού προέρχονται ἀπό τήν σχέση πρός τά γήϊνα καί τά πάθη, πού χωρίζουν τήν ψυχή ἀπό τόν Χριστό.
Ὅταν καθαρισθεῖ ὁ λογισμός μας, ἀπό τά πάθη τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ὅπως εἶναι οἱ μικρότητες, τά μίση, οἱ ζήλιες, ὁ φθόνος, ἡ κακότητα, οἱ σαρκικές ἁμαρτίες, τότε μποροῦμε νά ταπεινωθοῦμε, νά προσπέσουμε καί νά προσεγγίσουμε τόν Χριστό. Ἀμέσως τότε ὁ παράλυτος νοῦς ἀκούει τήν γλυκυτάτη λέξη «τέκνον» καί λαμβάνει ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, ἀλλά καί δύναμη γιά νά σηκώσει τό κρεββάτι του. Δηλαδή ὁ φωτισμένος νοῦς ὁδηγεῖ καί διευθύνει τό σῶμα στά ἔργα τῆς μετανοίας καί δέν διευθύνεται ἀπό αὐτό, ὅπως γινόταν προηγουμένως. Ζεῖ τήν ἐν Χριστῷ ζωή.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ τήν καλή συνήθεια νά μή θεωρεῖ τόν ἑαυτό του τέλειο καί ἀναμάρτητο, ὅταν μαθαίνει νά ἀναγνωρίζει τά σφάλματά του, ὅταν δηλαδή ἀποκτᾶ τή συνεχῆ μετάνοια, τότε δέν ἀπολαμβάνει μόνο τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά γίνεται καί φορέας αὐτῆς τῆς χάριτος στό ἐκκλησιαστικό σῶμα. Γίνεται χρήσιμος στό ἔργο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου, γιατί ἀνακαινίζει τή χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα του μέ τά μυστήρια τῆς μετάνοιας καί τῆς ἐξομολόγησης. Μιμεῖται οὐσιαστικά τόν Κύριο, ὁ ὁποῖος ὑποτάχθηκε στό θέλημα τοῦ Πατέρα γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου, γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, ὅπως πολύ εὔστοχα σημειώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στό σημερινό ἀνάγνωσμα: «εἶναι φανερό ὅτι δέν ἔρχεται (ὁ Χριστός) νά βοηθήσει ἀγγέλους, ἀλλά τούς ἀπογόνους του Ἀβραάμ. Ἔπρεπε λοιπόν νά γίνει σ’ ὅλα ὅμοιος μέ τά ἀδέλφια του, ὥστε νά γίνει σπλαχνικός καί πιστός ἀρχιερέας στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ, γιά τή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ» (βλ.Ἑβρ. β, 16-17)
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἄς μήν μᾶς ἀπογοητεύουν οἱ δυσκολίες καί οἱ ἐνίοτε ἀντίξοες συνθῆκες στήν κίνηση τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἑαυτοῦ μας, πρός μετάνοια καί πνευματική ἀνακαίνιση. Ἀς κάνουμε φίλους μας τήν αὐτομεμψία, τήν ἐξομολόγηση, τήν προσευχή καί κυρίως τήν προσπάθεια νά μήν ἐπιστρέφουμε στά ἴδια ἁμαρτήματα. Καί οἱ νέοι αὐτοί πνευματικοί φίλοι μας, θά μᾶς ὁδηγήσουν στήν ταπείνωση καί τήν θεοφιλῆ ζωή καί τότε στήν θεραπευμένη ψυχή μας θά ἔλθει νά ἀναπαυθεῖ ἡ ζωοποιός χάρις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Αὐτός εἶναι ὁ στόχος τῆς ἄσκησης στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἰδίως κατά τήν περίοδο τῆς ἁγίας καί μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, πού διανύουμε. Αὐτή εἶναι καί ἡ καλύτερη προετοιμασία μας γιά νά συμμετάσχουμε συχνά καί στήν θεία μετάληψη, «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν τήν αἰώνιον», ἐσχάτως δέ καί εἰς ὁμολογίαν πίστεως. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
