ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ Ε΄ Κυριακή Νηστειῶν, 18 Ἀπριλίου 2021
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ἀπό τό ἕνατο κεφάλαιο τῆς Πρός Ἑβραίους Ἐπιστολῆς, ἀκούσαμε τόν Ἀπόστολο Παῦλο, νά κάνει μία σύγκριση τῶν ἀρχιερέων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ τόν μόνο ἀληθινό Ἀρχιερέα, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἀπευθυνόμενος στούς ὁμοεθνεῖς του, τούς ἐξηγεῖ πῶς πέρασε ἀνεπιστρεπτί ἐκείνη ἡ ἐποχή καί πῶς τώρα ἕνας καί μοναδικός εἶναι ὁ Ἀρχιερέας, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός. Ὁ Χριστός δε, ὡς Μέγας Ἀρχιερέας δέν χρησιμοποίησε αἷμα θυσιασθέντων ζώων, γιά τήν κάθαρση τῶν ἁμαρτιῶν, ὅπως μέχρι τότε ἔκαναν οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ Νόμου. Θυσιάσθηκε ὁ Ἴδιος πάνω στόν Σταυρό μιά γιά πάντα καί μέ τό τίμιο Αἷμα Του μᾶς λύτρωσε ἀπό τήν ἁμαρτία, ὄχι προσωρινά, ἀλλά αἰώνια.
Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ διέτασσε αἱματηρές θυσίες ζώων. Ἀλλ' ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «Εἶναι ἀδύνατο, τό αἷμα ζώων νά ἀφαιρῆ ἁμαρτίες.»(Βλ. Ἑβρ. ι΄ 4) Οἱ θυσίες τῶν ζώων γίνονταν, γιά νά συνειδητοποιοῦν οἱ ἄνθρωποι τήν ἁμαρτία τους καί νά ζητοῦν συγχώρηση ἀπό τόν Θεό καί τήν ἐξιλέωσή τους. Οἱ θυσίες ὅμως αὐτές, ὅπως διατάσσονταν καί γίνονταν στήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, συμβόλιζαν καί προτύπωναν τήν θυσία Τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, μέ κορυφαία τήν θυσία τοῦ ἀμνοῦ τό Πάσχα. Μέ τόν τρόπο αὐτό παιδαγωγούνταν οἱ ἄνθρωποι καί προετοιμάζονταν ψυχολογικῶς γιά νά δεχθοῦν τή θυσία τοῦ Χριστοῦ καί νά πιστεύσουν στή σημασία της γιά τή σωτηρία.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει, πώς μόνον τό Αἷμα τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ ἔχει τή δύναμη νά ἀφαιρεῖ ὅλων των εἰδῶν τίς ἁμαρτίες. Κατά τόν ἴδιο τρόπο καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στήν Α΄ Καθολική ἐπιστολή του (α 7), διαβεβαιώνει: «τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ ... καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας.»
Τοῦτο συμβαίνει γιά τούς ἑξῆς λόγους. Ἡ θυσία τῶν ζώων ἦταν θυσία ζώντων ὀργανισμῶν, πού ὅμως δέν εἶχαν συνείδηση τῆς ὑπάρξεώς τους καί θυσιάζονταν χωρίς νά γνωρίζουν, ὅτι θυσιάζονται καί χωρίς νά θέλουν, ἀφοῦ οὔτε συνείδηση ἔχουν, ἀλλά οὔτε θέληση.
Ὅμως ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας ἔχει καί αὐτοσυνειδησία καί θέληση καί θυσιάσθηκε μέ τή συνείδηση, ὅτι θυσιάζεται γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, μέ τή θέλησή Του, ἐκπληρώνοντας τόν σκοπό τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεώς Του.
Τό ἀκούσαμε σήμερα νά λέγεται: «Ἐάν τό αἷμα ταύρων καί τράγων καί ράντισμα μέ στάχτη ἀπό δαμάλι (ποῦ ἔγινε ὁλοκαύτωμα) καθαρίζη τούς μολυσμένους τελετουργικά ὡς πρός τήν καθαρότητα τοῦ σώματος, πόσο μᾶλλον τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἑνωμένος (ὡς ἄνθρωπος) μέ τό αἰώνιο πνεῦμα (τήν θεότητα) προσέφερε τόν ἑαυτό του ὡς θύμα ἄμωμο στό Θεό, ἔχει τή δύναμη νά καθαρίζη τή συνείδησή μας ἀπό νεκρά ἔργα (ἔργα ἁμαρτίας ποῦ νεκρώνουν), ὥστε νά λατρεύωμε τό ζωντανό Θεό;».
Πέρα ἀπό τήν θέληση, ἕνα ἄλλο κύριο χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι θυσία προσώπου Ἀναμαρτήτου. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Τό αἷμα ὅλων τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἀκάθαρτο, ἔχει τό μικρόβιο τῆς ἁμαρτίας. Τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι τελείως καθαρό. Ὁ Χριστός εἶναι ἀπολύτως ἀναμάρτητος, ὅπως τό διακηρύσσει καί ὁ Ἴδιος, ἐρωτώντας τούς Ἰουδαίους: «Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περί ἁμαρτίας;» (Ἰω. η 46)
Τήν ἀναμαρτησία τοῦ Χριστοῦ διακήρυξαν ἐπίσης καί οἱ Προφῆτες, προτοῦ ἀκόμη ὁ Χριστός ἔλθη στόν κόσμο ὡς ἄνθρωπος καί ἰδοῦν οἱ ἄνθρωποι τή διαγωγή του. Ὀκτώ αἰῶνες πρό Χριστοῦ ὁ Ἠσαΐας στή προφητεία, ἡ ὁποία διαβάζεται τήν Μεγάλη Παρασκευή, διακήρυξε γιά τό Χριστό: «Ὁ Χριστός οὔτε μέ ἔργα οὔτε μέ λόγια ἁμάρτησε». (Βλ. Ἡσ. ΝΓ 9), κάτι πού καί ὁ διάβολος ἀναγνωρίζει. Ἄλλωστε ὁ Χριστός ὡς ἀναμάρτητος αἴρει, σηκώνει πάνω του δηλαδή τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. (βλ. Ἰω. α 29).
Τό αἷμα τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ ἔχει τή δύναμη νά ἐξαλείφη ἁμαρτίες, προπάντων καί κυρίως διότι εἶναι τό αἷμα τοῦ Θεοῦ. Ὅπως μάλιστα διαβάζουμε στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (κ΄ 28) «Ὁ Κύριος καί Θεός ἀπέκτησε τήν Ἐκκλησία μέ τό ἰδικό Του αἷμα.» Ὁ Θεός μέ τήν ἐνανθρώπησή Του ἀπέκτησε σῶμα καί αἷμα. Αὐτό δέ τό αἷμα ὡς αἷμα Θεανθρώπου ἔχει ἄπειρη δύναμη καί ἀξία. Τό αἷμα τῶν θυσιαζομένων ζώων καθάριζε τελετουργικῶς, ὄχι οὐσιαστικῶς. Τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ καθαρίζει οὐσιαστικῶς, ἀφαιρεῖ ἁμαρτίες, διότι εἶναι τό τίμιο Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας πού θυσιάστηκε ἅπαξ διάπαντός πάνω στόν Σταυρό γιά τή σωτηρία μας. Καί ὡς αἷμα θεϊκό δέν εἶναι δυνατόν νά μεταφέρει μικρόβια ἤ νά ἐπιφέρει βλάβη καί ἀσθένεια στόν ἀνθρώπινο ὀργανισμό, ὅπως φοβοῦνται κάποιοι ἀδύναμοι στήν πίστη τους. Ἄπαγε τῆς βλασφημίας!
Διότι πέρα ἀπό τά θεολογικά ἐπιχειρήματα πού ἀναφέραμε, ἡ δισχιλιετής πράξη καί ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας λέει πώς ποτέ κανείς δέν ἀσθένησε ἀπό τήν θεία Κοινωνία. Οὔτε κανείς ποτέ ἀπό τούς Ἱερεῖς, πού μετά τήν θεία Κοινωνία τῶν Πιστῶν καταλύουν τό περιεχόμενο τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου, ἀλλά οὔτε καί οἱ Ἱερεῖς, πού διακόνησαν καί διακονοῦν στα νοσοκομεῖα καί μεταδίδουν τήν θεία Κοινωνία σέ ἀσθενεῖς ἤ καί ἐτοιμοθάνατους. Πρός ἐπίρρωσιν τούτων ἄς φέρουμε στό μυαλό μας τούς Ἐφημερίους τῶν Σανατορίων καί τῶν Λεπροκομείων τίς προηγούμενες δεκαετείες, οἱ ὁποῖοι δέν ἔπαθαν ποτέ κάποια ἀσθένεια, ἄν καί πολλές φορές χρειάσθηκε νά καταλύσουν ἀκόμη καί τήν αἱμόπτυση τοῦ ἀσθενοῦς, πού μόλις κοινώνησε, καθώς ἔτυχε νά περιέχει θεία Κοινωνία.
Ἀγαπητοί Ἀδελφοί,
Ὁ Χριστιανός προσέρχεται στήν Ἐκκλησία καί στά Ἄχραντα Μυστήρια ἀπό ἀγάπη πρός τό Θεό καί «φόβος δέν ὑπάρχει στήν ἀγάπη, ἀλλά ἡ τελεία ἀγάπη, ἀπομακρύνει τόν φόβο...καί ὅποιος φοβᾶται τοῦ λείπει ἡ ἀγάπη» (βλ. Α’ Ἰω. δ 18). Εἶναι ἀνόητες οἱ φωνές πού διακηρύσσουν ὅτι ἡ προσέλευση στήν Θεία Κοινωνία μπορεῖ νά γίνει πρόξενος ἀσθένειας. Στήν Ἐκκλησία ἡ ἀσθένεια μεταποιεῖται σέ πνευματική δύναμη καί ὅ,τι λείπει ἀπό τήν ὑγιεία τοῦ ἀνθρώπου ἀναπληρώνεται ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Τόσα καί τόσα θαύματα ἐξάλλου αὐτό μαρτυροῦν. Κρίμα γιά ὅσους φοβοῦνται, ὅτι θά ἀρρωστήσουν ἤ θά πεθάνουν ἀπό τήν θεία μετάληψη τοῦ Ποτηρίου τῆς Ζωῆς. Εἶναι ἤδη ἀσθενεῖς καί πνευματικά ἔχουν πεθάνει. Ὑπονομεύουν τήν πνευματική τους ζωή καί τό αἰώνιο μέλλον τους. Κλείνουν τήν πόρτα, τήν ὁποία ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἄνοιξε στούς ἀνθρώπους γιά νά εἰσέλθουν στήν αἰώνια ζωή.
Ἐμεῖς, ἄς κοινωνοῦμε «μετά φόβου Θεοῦ πίστεως καί ἀγάπης», ἀγέρωχοι καί ἡρωϊκοί ἔναντι κάθε ἀνθρώπινης φοβίας, ἀπτόητοι ἔναντι κάθε ἀπειλῆς παρακαλώντας τόν Χριστό νά μᾶς ἀξιώσει νά συμμετέχουμε στόν Μυστικό Του Δεῖπνο μέχρι τήν τελευταία μας ἀναπνοή πάνω στή γῆ, ἔχοντας στά χείλη καί τήν καρδιά μας τήν παρακλητική ὁμολογία τοῦ ληστοῦ: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου.» Ἀμήν.