Ἡ Ἱερά Μητρόπολις προσκαλεῖ ὅλους τούς Σαμίους, Ἰκαρίους καί Φουρνιῶτες Ἀθηνῶν καί Πειραιᾶ, στήν Ἱερά Ἀκολουθία τῶν Δ΄ Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου

Συντάχθηκε στις 09 Απριλίου 2024.

Εκτύπωση Email

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Συντάχθηκε στις 04 Απριλίου 2024.

Τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως 7 Ἀπριλίου 2024

πανηγυρίζει ἡ Ἱερά Μονή Τιμίου Σταυροῦ Σάμου.

Τό πρόγραμμα τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν ἔχει ὡς ἑξῆς:

Σάββατον 6 Ἀπριλίου 2024

Ὥρα 18.30': Μέγας Πανηγυρικός Ἑσπερινός.

Κυριακή 7 Ἀπριλίου 2024

Ὥρα 7.00-10.30': Πανηγυρικός Ὄρθρος, ἡ Τελετή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως καί ἡ Πανηγυρική Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἱερουργοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ. Εὐσεβίου.  

Ὥρα 18.00': Κατανυκτικός Ἑσπερινός καί ἐν συνεχείᾳ ἡ Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν πρός τόν Τίμιον καί Ζωοποιόν Σταυρόν.

(Οἱ Ἱερές Ἀκολουθίες θά τελεσθοῦν στό παρεκκλήσιο  τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, Μετόχιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, πλησίον τῶν Μαυρατζαίων)

Εκτύπωση Email

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

Συντάχθηκε στις 30 Μαρτίου 2024.

Ἐπέτειος καταθέσεως Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους στόν Ἱ.Ν. Ἁγίου Χαραλάμπους Βαθέος Σάμου

Έπί τῇ ἐπετείῷ συμπληρώσεως πέντε ἐτῶν ἀπό τῆς καταθέσεως τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Χαραλάπους Βαθέος Σάμου (Κυριακή Β΄ Νηστειῶν 2019), τήν Κυριακή Β΄Νηστειῶν 31/3/2024 θά τελεσθῆ Ἑορτιος Ὂρθρος Χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμανάρχου μας κ. κ, Εὐσεβίου καί ἐν συνεχεῖα Ἀρχιερατική Θ. Λειτουργία ἱερουργούντος τοῦ σεπτοῦ μας Ποιμενάρχου στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Χαραλάμππους Βαθέος Σάμου.

Ὣρα. 7.00΄-10.30΄.

Εκτύπωση Email

«Ἡ ἀνάγκη τῆς Ἐξομολόγησης» Κυριακή 31 Μαρτίου 2024 - † Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - Τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ

Συντάχθηκε στις 27 Μαρτίου 2024.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα σέ συνέχεια τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας προβάλλει το ἱερό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁποῖος κυριάρχησε τον 14^ο αἰῶνα και ὡς ἄλλος πνεματικός Ἄτλας σήκωσε στους ὤμους του τήν Ὀρθοδοξία και διέσωσε την πίστη και τη ζωή Της ἀπό την μανία τῶν αἱρετικῶν

Kατά τήν ἐποχή ἐκείνη κάποιοι Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι ἀπό τη Δύση ἀμφισβήτησαν τήν δυνατότητα, τήν ὁποία ἔχουμε ὡς Χριστιανοί, νά ἐρχόμαστε σέ κοινωνία μέ τόν Θεό. Ἔτσι ἀποτέλεσαν τήν συνέχεια τῶν αἱρετικῶν τῶν προηγουμένων αἰώνων, οἱ ὁποῖοι ἐπιχείρησαν νά ἐμφανίσουν τή λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τήν πνευματική προσπάθεια τῶν πιστῶν, κυρίως ὡς μιά συναισθηματική καί λογική διεργασία, παρά ὡς μιά ἐμπειρία σχέσης Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ὅπως ἐμφατικά κηρύσσεται τόσο μέσα ἀπό την Ἁγία Γραφή, ὅσο και μέσα ἀπό την Ἱερά Παράδοση.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σέ μία ὁμιλία του ἀναδεικνύει τη σπουδαιότητα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ βιώματος, λέγοντας ὅτι και αὐτή ἀκόμη «ἡ πίστη ὠφελεῖ τον ἄνθρωπον, μόνο ὅταν πολιτεύεται κατά την χριστιανική του συνείδηση  και καθαρίζει τον ἑαυτό του με ἐξομολόγηση και μετάνοια». (βλ. Ὁμιλία 30^ή PG 151,185A)

Ἑρμηνεύοντας μάλιστα τη σημερινή εὐαγγελική περικοπή τῆς θεραπείας τοῦ Παραλύτου, ἀναφέρεται στην ἀναγκαιότητα τῆς ἐξομολογήσεως, ἐπισημαίνοντας ὅτι οἱ τέσσερις φίλοι πού τον μετέφεραν στον Χριστό εἶναι οἱ τέσσερις βασικές προϋποθέσεις τῆς μετανοίας.

Πρῶτος φίλος εἶναι «ἡ οἰκεία κατάγνωσις». Δηλαδή ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας καί ἡ διάθεση, ὄχι νά δικαιολογήσουμε τόν ἑαυτός μας, ὅπως συμβαίνει συνήθως, ἀλλά νά τόν διορθώσουμε.

Δεύτερος φίλος εἶναι «ἡ τῶν προημαρτημένων ἐξαγόρευσις». Δηλαδή, ἡ ἐνώπιον Πνευματικοῦ Ἱερέως ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτημάτων μας.

Τρίτος φίλος εἶναι «ἡ εἰς τό ἑξῆς πρός ἀποχήν τῶν κακῶν ὑπόσχεσις», ἡ ὑπόσχεση δηλαδή  νά μήν ὑποπέσει ὁ ἄνθρωπος στά ἴδια ἁμαρτήματα.

Τέταρτος φίλος εἶναι «ἡ πρός τόν Θεόν δέησις», δηλαδή, ἡ προσευχή

Σέ ἄλλο σημεῖο τῶν ὁμιλιῶν του ἀναφέρει ὅτι: «Μετάνοια σημαίνει να μισήσεις την ἁμαρτία και να ἀγαπήσεις την ἀρετή, να ξεφύγεις ἀπό το κακό και να πράττεις το ἀγαθό. Και τοῦτο ὥστε μέσα ἀπό την μετάνοια, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀγαθή πρόθεση και ξεμακραίνει ἀπό την ἁμαρτία, να φθάνει στον Θεό» (βλ. Ὁμιλία 3^η , PG 151,44B)

Ἡ μετάνοια λοιπόν εἶναι ὁ τρόπος γιά νά ἀνακαινίζει ὁ Χριστιανός τήν ψυχή του καί νά τήν καθαρίζει ἀπό τίς ἁμαρτίες, πού διαπράχθηκαν μετά τό βάπτισμα γι’ αὐτό προσφυῶς ὀνομάζεται καί δεύτερο βάπτισμα. Γι’ αὐτό καί ἡ μετάνοια ἀφορᾶ σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀνεξαρτήτως ἀξιωμάτων ἤ θέσεων, ἐκκλησιαστικῶν ἤ κοινωνικῶν. Ὅλοι μας ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ἐξομολόγηση και μετάνοια, ἀφοῦ ὅλοι μας κάνουμε λάθη καί εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Ἀλάνθαστος και ἀναμάρτητος εἶναι μόνον ὁ Χριστός.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας τό μυστήριο τῆς μετανοίας, ὅπως καί τά ἄλλα μυστήρια διενεργεῖται ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό, διά τῆς Ἱερωσύνης, την ὁποία Ἐκεῖνος μέ τήν χειροτονία ἐμπιστεύεται στούς Ἱερεῖς. Ἡ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή, πού ἔδωσε ὀ Χριστός μετά την Ἀνάστασή Του στους Ἁγίους Ἀποστόλους και κατ’ ἐπέκτασιν στους διαδόχους τους διά τῆς Ἱερωσύνης (βλ. Ἰω. κ΄23)

Ἡ ἐνώπιος ἐνωπίῳ συνάντηση ἐξομολόγου καί ἐξομολογουμένου ἀποτελεῖ τόν ἐνδεδειγμένο τρόπο τελέσεως τοῦ μυστηρίου, ὥστε νά λαμβάνει χώρα τόσο ἡ ἐξαγόρευση τῶν ἁμαρτιῶν μέ ταπείνωση, ὅσο καί ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μέ τήν θεία Χάρη, πού παρέχει στήν ψυχή ἡ Ἱερωσύνη. Τοῦτο φαίνεται ξεκάθαρα κατά τήν στιγμή, ὅπου ὁ Ἱερέας ἐπιθέτει τά χέρια του στό κεφάλι τοῦ ἐξομολογηθέντος καί διαβάζει τήν συγχωρητική εὐχή.

Ἡ μετάνοια ὅμως γιά νά καρποφορήσει καί νά ὁδηγήσει στή σωτηρία χρειάζεται τήν ἀπαραίτητη συντροφιά τῆς ἐλεημοσύνης, τῆς νηστείας, τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς καί γενικῶς τῆς προσπαθείας νά ζεῖ ὁ Χριστιανός σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, προσπαθώντας νά μήν ἐπιστρέψει στά ἴδια ἁμαρτήματα.

Ὁ πιστός Χριστιανός ὅμως δέν πρέπει νά στηρίζεται στόν ἑαυτό του, οὔτε νά ἀναβάλλει τήν μετάνοιά του, οὔτε νά περιμένει νά ἀρρωστήσει ἤ νά γηράσει γιά νά ἐξομολογηθεῖ. Ὅπως δέν πρέπει ποτέ νά ἀπελπίζεται γιά τίς ἁμαρτίες του, γιατί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπέραντο καί ξεπλένει τήν ψυχή ἀπό κάθε ἁμαρτία, πού ὅσο μεγάλη κι ἄν εἶναι, πάντως εἶναι μικρότερη τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καί ἄρα χάνεται μέσα σ’αὐτό. Γι’ αὐτό, ὅσο ζοῦμε πάνω στή γῆ, πάντοτε ὑπάρχει ἡ δυνατότητα τῆς μετανοίας. Εἶναι κι ἐδῶ χαρακτηριστικός ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, πού λέει: «Φέρε στό νοῦ σου τήν σπίθα τῆς φωτιᾶς, καθώς πέφτει στό πέλαγος. Μήπως μπορεῖ νά συνεχίσει νά καίει ἤ νά φανεῖ κάπου; ὅπως ἀκριβῶς λοιπόν συμβαίνει μέ τήν σπίθα, πού πέφτει στό πέλαγος καί ἐξαφανίζεται, ἀκριβῶς τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν συναντᾶ τό πέλαγος τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. Ἤ μάλλον δέν συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἴδιο, ἀλλά κάτι πολύ ἀνώτερο. Διότι καί τό πέλαγος ὅσο μεγάλο κι ἄν εἶναι ἔχει μέτρο καί ὅρια. Ἡ φιλανθρωπία ὅμως τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπεριόριστη.» (Ὁμιλία περί μετανοίας, PG 49.337.40)

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας πέρα ἀπό τούς λόγους καί τίς συμβουλές χειραγωγεῖ τίς ψυχές στήν μετάνοια καί μέσα ἀπό τήν λατρευτική της ζωή. Καί μόνο τό «Κύριε ἐλέησον» νά σκεφθεῖ κανείς, πού συνεχῶς ἐπαναλαμβάνεται σέ κάθε Ἀκολουθία, ἀρκεῖ γιά νά ἐννοήσει τήν παιδαγωγία τῆς Ἐκκλησίας πρός μετάνοια τῶν πιστῶν.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Αὐτήν την ἁγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἄς προγραμματίσουμε ἐγκαίρως την ἐξομολόγησή μας. Ἄς θέσουμε ὅλοι τον ἑαυτό μας κάτω ἀπό το πετραχήλι τοῦ Πνευματικοῦ, γνωρίζοντας ὅτι δι’ αὐτοῦ ὁ Χριστός ἐκδέχεται την ἐξομολόγησή μας και παρέχει την ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Ἄς βάλουμε στόχο ἀπό ἐφέτος να κοινωνοῦμε ἐξομολογημένοι, συμπληρώνοντας τον ἀγῶνα τῆς προσευχῆς και τῆς νηστείας μας.

Ἡ μετάνοια εἶναι ὁ μόνος δρόμος γιά νά ζεῖ ὁ Χριστιανός τήν ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ στή ζωή του. Ὁ τρόπος νά ζητεῖ τήν ἀπαραίτητη βοήθειά του γιά νά ἀποτινάσσει τόν ζυγό τῆς ἁμαρτίας. Ἡ εὐκαιρία νά παραμένει στόν Παράδεισο, ὅπου μᾶς ἔβαλε καί πάλι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν σταυρική θυσία καί τήν Ἀνάστασή του, ὅπως ἔκανε μέ τόν εὐγνώμονα Ληστή. Ὁ Ληστής πάνω τόν σταυρό ἐξομολογήθηκε τίς ἁμαρτίες του, ἀναγνώρισε τήν ἀναμαρτησία τοῦ Χριστοῦ καί τήν θεότητά Του καί ἔλαβε τήν ἄφεση, ἐπιτυγχάνοντας τήν εἴσοδό του στόν Παραδεισο.  

Τοῦτος ὁ Παράδεισος εἶναι ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκεῖ ὅπου βιώνουμε τήν παρουσία τοῦ Κυρίου μας, ὡς Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ. Αὐτήν τήν ἐμπειρία ἔχουν οἱ Ἅγιοι κάθε ἐποχῆς καί ὑπομένουν στερήσεις, κακουχίες, ταλαιπωρίες, διωγμούς, βάσανα καί μαρτύρια προκειμένου νά κερδίσουν τόν Χριστό καί νά μείνουν γιά πάντα μαζί Του.

Ἡ ἔμπρακτη μετάνοια διατηρεῖ αὐτήν τήν ἐμπειρία ἐφ’ ὅρου ζωῆς, γιά νά δοξάζεται ὁ Θεός καί νά σώζεται ὁ ἄνθρωπος. Εἶναι τό κλειδί τῆς θύρας τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ὅπως θα ἀκούσουμε σύν Θεῷ καί στην ἀκολουθία τῶν Ἀχράντων Παθῶν: «Κεκλεισμένας ἤνοιξε τῆς Ἐδὲμ πύλας, βαλὼν ὁ Λῃστὴς κλεῖδα τό, Μνήσθητί μου» Δηλαδή ὁ ληστής μέ κλειδί τό Μνήσθητί μου, ἄνοιξε τίς κλειστές πύλες τῆς Ἐδέμ. Μακάρι νά καταφέρουμε κι ἐμεῖς τό ἴδιο. Ἀμήν.               

Εκτύπωση Email

«Τά ὅπλα τοῦ φωτός» Κυριακή 17 Μαρτίου 2024 - † Τῆς Τυρινῆς (Ρωμ. ιγ΄11 - ιδ΄4))

Συντάχθηκε στις 13 Μαρτίου 2024.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα μέσα ἀπό τον ὑμνολογικό Της πλοῦτο μᾶς ὑπενθυμίζει την πτώση τῶν Πρωτοπλάστων και την ἔξωσή τους ἀπό τον Παράδεισο, πού σήμανε ταυτόχρονα τον πνευματικό θάνατο τοῦ Ἀδάμ και τῆς Εὔας και μέσῳ αὐτῶν την πνευματική νέκρωση ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁ ἄνθρωπος μακρᾶν τοῦ Θεοῦ γυμνώθηκε ἀπό την θεία Χάρη, στράφηκε στην κτίση κι ἐκφυλίσθηκε ψυχοσωματικά, με ἀποτέλεσμα να ὑποδουλωθεῖ στα ὑλικά ἀγαθά και τίς αἰσθήσεις του.

Γι’ αὐτό και σήμερα ἀκούσαμε ἀπό τον Ἀπόστολο Παῦλο να ἐπισημαίνει μέσα ἀπό την προς Ῥωμαίους ἐπιστολή του τον δρόμο, πού χάραξε ὁ Θεός στην ἄπειρη ἀγάπη Του για τήν ἐπιστροφή μας στο «ἀρχαῖον κάλλος», ὅπως ἀκοῦμε να ψάλλεται με ἀγωνία στα νεκρώσιμα εὐλογητάρια, ὅταν προσευχόμαστε για τη σωτηρία τοῦ ἀποθανόντος.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μάλιστα χρησιμοποιεῖ μια ἐκφραστική εἰκόνα λέγοντας: «Ἄς ἀφήσουμε λοιπόν τά ἔργα τοῦ σκότους κι ἄς ἐνδυθοῦμε τά ὅπλα τοῦ φωτός». Το να ἐγκαταλείψεις και να ἀποστραφεῖς τά σκοτεινά ἔργα καί να ἀναλάβεις τά ὅπλα τοῦ φωτός εἶναι αὐτό, πού ὀνομάζουμε κάθαρση στην Ὀρθόδοξη Πνευματικότητα και συνοψίζεται στον ἀγῶνα κατά τῆς ἁμαρτίας.

Ὡς ἔργα τοῦ σκότους ἀναφέρονται πολλές κοσμικές συνήθειες, γνωστές και σήμερα, ἄν σκεφθοῦμε τά ὅσα διεκτραγωδοῦνται κατά τις ἡμέρες τοῦ «καρναβαλιοῦ». Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δεν κρύβει τά λόγια του και ὁμιλεῖ ξεκάθαρα για κώμους, δηλαδή ἄσεμνα τραγούδια, για μεθύσια, ἀσέλγειες και σαρκικές ἁμαρτίες, θυμούς και φιλονεικίες. Ὅλα αὐτά βεβαίως συνιστοῦν καταστάσεις πτώσεως και σκοτασμοῦ για τον ἄνθρωπο και δεν τον τιμοῦν καθόλου, ἄν και ἡ κοινωνία στην ὁποία ζοῦμε, μᾶς ἔμαθε νά τά βλέπουμε ὡς ψυχαγωγία, θεωρώντας την ἁμαρτία ὡς διασκέδαση! Το κατάντημα αὐτό, το περιγράφει πολύ ὄμορφα ὁ Δαβίδ στον 48^ο Ψαλμό του: «Ὁ ἄνθρωπος, ἄν και τιμήθηκε ἀπό τον Θεό με την κατ’ εἰκόνα και καθ’ ὁμοίωσιν δημιουγία του, δεν το ἀντιλήφθηκε, οὔτε το κατάλαβε, ἀλλ’ ἐξίσωσε τον ἑαυτό του με τά ζῶα, τά οποῖα ὅμως οὔτε νοῦ ἔχουν, οὔτε ψυχή λογική και δυστυχῶς ὁμοιώθηκε με αὐτά» (βλ. ΜΗ΄13).

Ὁ πιστός κι εὐσυνείδητος Χριστιανός ὀφείλει να κρατήσει ἀποστάσεις ἀπό ὅλη αὐτήν την ἀκαταστασία κι ἄς παραμένει στην μειοψηφία τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου. Δεν πρέπει να μετρᾶ στη συνείδησή μας ἡ δύναμη κι ὁ ἀριθμός, ἀλλά ἡ ἀρετή καί το καθῆκον μας ἔναντι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ὀφείλουμε να διαχωριζόμαστε ἀπό τούς πολλούς, ὅταν πρόκειται για την πίστη, την ἐλευθερία και την τιμή μας! Ἔτσι μόνο θα μποροῦμε να ἀποθέσουμε τά ἔργα τοῦ σκότους και να ἐνδυθοῦμε τά ὅπλα τοῦ φωτός.

Με τη βοήθεια πάντοτε τῆς ἐμπειρίας και τῆς παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τά εὑρίσκουμε στην ἀπαραίτητη παρουσία τοῦ πνευματικοῦ Πατέρα, καλούμαστε ἀπό αὔριο να ἐπιδοθοῦμε σέ μία ἰδιαίτερη πνευματική προσπάθεια, ἡ ὁποία ἀφορᾶ τόσο στο σῶμα μας, ὅσο και την ψυχή μας. Ἡ αὐστηρότερη νηστεία και ἡ περισσότερη προσευχή εἶναι τά χαρακτηριστικά τῆς Ἁγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί παράλληλα εἶναι και τά ὅπλα τοῦ φωτός, με τά ὁποῖα θα πολεμήσουμε την ἁμαρτία και θα ἐξυγιάνουμε την ἀνθρώπινη φύση μας, πού ἀσθενεῖ. Ἔχουμε πεῖ κι ἄλλες φορές, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι κατά βᾶσιν ἀσκητική και σκοπός τῆς ἄσκησης εἶναι ἡ θεραπεία μας ἀπό την ἀσθένεια τῆς ἁμαρτίας. Κι ὅπως κάποιος θεραπεύεται ἰατρικῶς, ἔτσι σώζεται και ἐκκλησιαστικῶς, ἀκολουθώντας δηλαδή κι ἐφαρμόζοντας τη θεραπευτική μέθοδο, πού ὁρίζει ὁ Γιατρός. Και στην προκειμένη περίπτωση δεν ὁμιλοῦμε για ἄνθρωπο γιατρό, ἀλλά για τον Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τον Ἰατρό τῶν ψυχῶν και τῶν σωμάτων μας.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πώς ἡ νηστεία σέ συνδυασμό με την πλούσια λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας κατά την Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἀποτελοῦν την ἰατρική συνταγή για την θεραπεία μας. Ἄς προσέξουμε ὅμως σέ κάτι σημαντικό. Δεν νηστεύουμε για να λέμε, ὅτι νηστεύουμε, ὅπως συμβαίνει σέ διάφορες θρησκεῖες τοῦ κόσμου. Ἡ νηστεία για τον Ὀρθόδοξο Χριστιανό δεν εἶναι αὐτοσκοπός. Εἶναι το σκαλοπάτι πάνω στο ὁποῖο θα πατήσουμε για να ἀναβαθμίσουμε, ἄς ἐπιτραπεῖ ἡ ἔκφραση, την σχέση μας με τον Χριστό. Οὔτε νηστεύουμε μονομερῶς, μόνο ὡς προς τά φαγητά. Ἡ νηστεία ὡς ἄσκηση δέν σημαίνει μόνο ἀποχή ἀπό ὁρισμένες τροφές, πού ἴσως εἶναι καί τό εὐκολώτερο, διότι ἐάν ἡ νηστεία μας δέν σημαίνει καί νηστεία ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά πάθη, τότε ἐκπίπτει σέ δίαιτα.

Ἄρα λοιπόν ἡ ἄσκηση τῆς Ἁγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς δεν εἶναι μια ἠθική ἐπιταγή και σκοπό δεν ἔχει να μᾶς ἀναδείξει καλούς Χριστιανούς στα μάτια τοῦ κόσμου, ὅπως ἔπρατταν οἱ Φαρισαίοι νομίζοντας πώς αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς νηστείας τους και γι’ αὐτό σήμερα ὁ Κύριος τούς ὑπέδειξε ὡς παράδειγμα προς ἀποφυγήν στο εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ὁ στόχος τῆς πνευματικῆς μας προσπάθειας εἶναι να ἀξιωθοῦμε ὄχι μόνο να συναντήσουμε τον ἀναστάντα Χριστό κατά την ὁλόφωτη νύχτα τῆς Ἀναστάσεώς Του, ἀλλά να Τον ἐνδυθοῦμε, ὅπως καταλήγει σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Διότι το ἔνδυμα τοῦ πραγματικοῦ Χριστιανοῦ δεν εἶναι οἱ ἀρετές, ὅπως ἴσως πολλοί λανθασμένα μπορεῖ να πιστεύουν, ἀλλά Αὐτός ὁ Χριστός. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός με την ἐνανθρώπησή Του ἐνδύθηκε την ἀνθρώπινη φύση κι ἐμεῖς με το Βάπτισμά μας ἐνδυθήκαμε τον Χριστό. Αὐτό ἄλλωστε ἀκοῦμε να ψάλλεται πανηγυρικῶς κι ὅταν τελεῖται το ἱερό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, ἀλλά και στην Πασχάλια θεία Λειτουργία, ὅπως ἀκριβῶς το ἐπισημαίνει και πάλι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στην προς Γαλάτας Ἐπιστολή του: «ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε» (γ΄27).

Εἶναι ἡ διαρκής ὑπενθύμιση τῆς Ἐκκλησίας προς ὅλους ἐμᾶς, ἀφοῦ με το βάπτισμα ἐνδυθήκαμε τον Χριστό, να προσέχουμε να διατηροῦμε αὐτό τό ἔνδυμα φωτεινό και καθαρό, ὅπως ὅταν το πρωτοφορέσαμε κατά το ἅγιο Βάπτισμά μας. Ἡ καθαρότητα ἐπιτυγχάνεται κατά πρῶτον με την ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν μας μέσα στο Μυστήριο τῆς Μετανοίας, το ὁποῖο γι’αὐτό και προσφυῶς ὀνομάζεται δεύτερο Βάπτισμα. Ἡ δε φωτεινότητα και λαμπρότητα διατηρεῖται με την νηστεία και την προσευχή, μέσα ἀπό την ὁποία πρέπει να ἐννοήσουμε κυρίως την μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, με κορυφαία την ἀνυπερθέτως συχνή θεία κοινωνία. Πρέπει να γνωρίζουμε, ὅτι στην πνευματική ζωή δεν ἐργαζόμαστε για την ἠθική μας καταξίωση, ἀλλά για νά μένουμε ἑνωμένοι με τον Χριστό. Και πῶς ὅ,τι κάνουμε, για χάρη τοῦ Χριστοῦ το κάνουμε, ἐπειδή ἔχουμε ἀνάγκη να ζοῦμε ἑνωμένοι μαζί Του.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἄς πάρουμε μια ἀπόφαση φέτος να εἰσέλθουμε στο στάδιο τῶν ἀρετῶν πού ἀπό αὔριο ξανοίγεται μπροστά μας καί να ἀθληθοῦμε στα πνευματικά ἀγωνίσματα τῆς προσευχῆς και τῆς νηστείας, με γενναῖο φρόνημα. Ἄς κάνουμε μια γόνιμη αὐτοκριτική για να ὁδηγηθοῦμε στο ἐξομολογητήριο κι ἐκεῖ να ἀφήσουμε το βαρύ φορτίο τῶν παθῶν καί ἁμαρτιῶν μας, με σκοπό  να ξαναβροῦμε την ἰσορροπία στη ζωή μας και την ἑνότητα με τον Χριστό. Δέν ὠφελεῖ νά παριστάνουμε τούς καλούς Χριστιανούς. Ὀφείλουμε νά ζοῦμε, ὅπως θέλει ὁ Θεός. Διότι ὁ Θεός γνωρίζει τά κρύφια τῆς καρδιᾶς μας καί κυρίως δὲν ἐμπαίζεται, «ὁ Θεός οὐ μυκτηρίζεται» (Γαλ. στ΄ 7)

Καλό Στάδιο!

Εκτύπωση Email