«Ὁ Χριστιανός εἶναι στρατιώτης, ἀθλητής καί γεωργός» Κυριακή 27 Ἰουλίου 2025 - + Τοῦ ἁγίουἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ ἱερά μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος καί ἰαματικοῦ Παντελεήμονος τιμᾶται σήμερα μέ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τήν Β΄ πρός Τιμόθεον Ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Στήν τελευταία του αὐτή ἐπιστολή ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν συμβουλεύει τόν Τιμόθεο νά μείνει στέρεος στήν πίστηκαί νά μεταφέρει «ὅσα ἄκουσε διά πολλῶν μαρτύρων, σέ πιστούς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι θά εἶναι ἱκανοί νά διδάξουν καί ἄλλους».
Μάρτυρες δέν εἶναι μόνον ὅσοι ἔστεψαν τήν χριστιανική τους ζωή μέ μαρτυρική τελείωση, ἀλλά ὅλοι ὅσοι ἔδωσαν τήν μαρτυρία του Χριστοῦ, ζῶντας χριστιανικά, ὁδηγώντας κι ἄλλους στή χριστιανική πίστη καί ζωή. Αὐτό ἐννοοῦσε καί ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ὅταν μετά τήν Ἀνάστασή Του ἐμφανίστηκε στους μαθητές Του καί τούς εἶπε: «ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἐν τέ Ἱερουσαλήμ και πάσῃ τῇ Ἰουδαία καί Σαμαρείᾳ καί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς»(Πράξ. α΄8).
Ἡ ζωὴ τῶν Χριστιανῶν ὀφείλει νὰ εἶναι μία διαρκής ἀναστάσιμη μαρτυρία.
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες βέβαια προχώρησαν ἕνα βῆμα παραπέρα καὶ ἐπισφράγισαν τή μαρτυρία τους μέ τό μαρτύριο τοῦ αἵματός τους.Γι’ αὐτό ἔχουν ἐξέχουσα θέση στην Ἐκκλησία. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ σήκωσαν τὸν προσωπικό τους σταυρὸ καὶ ἀκολούθησαν τὸ Χριστὸ μὲ κάθε κόστος, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν ἀκόμα καὶ τὴν ἴδια τους τὴ ζωή. Ἐάν ὁ Χριστιανός ζεῖ πραγματικά τήν οὐσία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, πρέπει νά γνωρίζει ὅτι ἡ παροῦσα ζωή χωρίς Χριστό λογίζεται ὡς θάνατος. Καί ἀντιθέτως ὁ βιολογικός θάνατος γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χρσιτοῦ γίνεται ἡ ὄντως ζωή, ὅπως λέεικι ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «γιά μένα ἡ ζωή εἶναι ὁ Χριστός κι ἄν πεθάνω εἶναι κέρδος» (Βλ. Φιλ. α΄21) Ἑπομένως ἐνώπιον τοῦ διλήμματος αὐτοῦ ποὺ εἶχαν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἤ νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστὸ καὶ νὰ ἐπιβιώσουν ἤ νὰ πεθάνουν, αὐτοὶ ἐπέλεγαν τὸ μαρτυρικὸ θάνατο, ἐπέλεγαν στὴν κυριολεξία νὰ «ζήσουν» ἀπὸ τὸ νὰ ἀρκεστοῦν σὲ μία ζοφερὴ βιολογικὴ μόνο ἐπιβίωση τὴν ὁποία βέβαια θὰ ἐξασφάλιζαν καί μέ πολυτελῆ διαβίωση, ἄν ἀπαρνοῦνταν τὸν Χριστό.
Σύμφωνα λοιπόν καί μέ τό σημερινό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα ὁ Χριστιανός γιά νά ζεῖ πραγματικά τή ζωή του ὡς μαρτυρία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ὀφείλει νά ἔχει τρία χαρακτηριστικά:
Πρῶτον νά εἶναι «καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ. Στρατιῶτες εἴμαστε κατ΄ ἐπέκτασιν ὅλοι οἱ Χριστιανοί ἐφόσον ἡ Ἐκκλησία στήν ὁποία ἀνήκουμε οἱ ζῶντες, κατά παράδοσιν ὀνομάζεται «στρατευόμενη», ἐνῶ οἱ κεκοιμημένοι ἀποτελοῦν τήν ἐν οὐρανοῖς «θριαμβεύουσα» Ἐκκλησία. Ὁ τελικός σκοπός τοῦ κάθε στρατευόμενου εἶναι χωρίς ἀμφιβολία ἡ νίκη. Καί ἐμεῖς εὑρισκόμενοι στό ἐπίγειο στράτευμα τῆς Ἐκκλησίας μαχόμαστε ἐναντίον τοῦ «ἀρχεκάκου ὄφεως» ὁ ὁποῖος μέ μανία ἐπιθυμεῖ τήν ἀπώλειά μας, ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε ὡς ὅπλα ἀνίκητα τά σωστικά μυστήρια τῆς Ἐκκλησία μας καί ἰδιαιτέρως τήν Ἐξομολόγηση καί τήν τακτική μας συμμετοχή στή Θεία Εὐχαριστία.
Δεύτερον: νά εἶναι ἐπίσης καί ἀθλητής ἐφόσον ἡ ζωή θεωρεῖται ὡς ἕνα στάδιο στό ὁποῖο καλεῖται νά ἀγωνιστεῖ κατά τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν του, ἔχοντας ὡς ἀγωνοθέτη τόν Ἰησοῦ Χριστό. Στούς ἀρχαίους Ὀλυμπιακούς ἀγῶνες οἱ νικητές στεφανώνονταν μέ «κλάδο ἐλαίας». Ἔτσι καί στό πνευματικό στάδιο τοῦ χριστιανικοῦ βίου πάλι οἱ νικητές στεφανώνονται, ὄχι πλέον μέ φθαρτό στεφάνι, ἀλλά μέ τό ἄφθαρτο στεφάνι τῆς αἰώνιας τρυφῆς, τό ὁποῖο τό δίνει ὁ Χριστός.
Τρίτον: ὁ Χριστιανός παρομοιάζεται μέ τόν γεωργό, ὁ ὁποῖος θά ἀπολαύσει τούς καρπούς τῆς συγκομιδῆς του ἀφοῦ πρώτα κοπιάσει ἐργαζόμενος στήν καλλιέργεια τῆς γῆς του. Ὁ Χριστιανός κοπιάζει στήν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς τουκαί ἐν συνεχείᾳ καί τῶν ἄλλων ψυχῶν γιά νά ἀπολαύσει ἐν τέλει τήν πνευματική του καρποφορία. Ἡ στράτευση, ἡ ἄθληση καί ἡ γεωργία τόσο σέ κυριολεκτικό, ὅσο καί σέ μεταφορικό ἐπίπεδο συντελεῖται μέν ἀπό τόν ἄνθρωπο, πού στρατεύεται, ἀθλεῖται καί κοπιάζει, ἀλλά Ἐκεῖνος πού αὐξάνει κάι τελειοποεῖ εἶναι ο Χριστός, ὅπως μᾶς λέει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος πρός τούς Κορινθίους καί λέγοντας: «ὥστε οὔτε αὐτός πού φυτεύει εἶναι κάτι, οὔτε αὐτός πού ποτίζει, ἀλλά ὁ Θεός πού αὐξάνει» (βλ. Α΄ Κορ. γ΄ 7).
Ὁ σήμερα ἑορταζόμενος ἅγιος Παντελεήμων διακρίθηκε καί ὡς καλός στρατιώτης Χριστοῦ καί ὡς ἀθλητής ἄριστος καί ὡς ἱκανότατος γεωργός, καλλιεργώντας τόσο τήν ψυχή του, ὅσο καί τούς ἄλλους, ὥστε ἀπέδωσε «καρπόν ἑκατονταπλασίονα» (Λουκ. η΄8). Διαπρέποντας ὡς ἰατρός συνδύασε μέ τρόπο μοναδικό τό χάρισμα καί τήν ἐπιστημοσύνη μέ τήν πίστη στόν Χριστό, ὥστε σέ συνέχεια τοῦ Κυρίου θεράπευε τό ἀσθενές σῶμα, ἰατρεύοντας παράλληλα καί τήν συνασθενοῦσα ψυχή, ὅλων ὅσων τόν προσέγγιζαν καί ζητοῦσαν τήν εὐεργεσία του. Ὑπό τήν σεπτήν καθοδήγηση τοῦ χθές ἑορτασαμένου πνευματικοῦ του πατέρα, Ἁγίου ἱερέως Ἑρμολάου, καλλιέργησε τούς ἀγρούς τῶν ψυχῶν τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ ζητοῦσαν τή θεραπεία τοῦ σώματος, λάμβαναν τήν «κατ’ ἄμφω ὑγίειαν» ψυχῆς καί σώματος.
Ὁ Ἅγιος Παντελεήμων τούς κατηχοῦσε στή σώζουσα πίστη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί ἡ πίστη τῶν θεραπευθέντων στόν Χριστό ἦταν ἡ μόνη ἀμοιβή πού ἐπιθυμοῦσε, λόγος γιά τόν ὁποῖο ὁ Ἅγιος Παντελεήμων συγκαταλέγεται μεταξύ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, τῶν Ἁγίων δηλαδή πού ἀσκοῦσαν τίς ἰατρικές τους ὑπηρεσίες χωρίς καμμία ὑλική ἀμοιβή, ἐνδιαφερόμενοι ἀποκλειστικά γιά τή σωτηρία τοῦ πάσχοντος καί συνδέοντας τη θεραπεία τους μέ τόν Χριστό. Γι’αὐτό ὑπέστη φρικτά βασανιστήρια, ἐνῶ τά θαυμαστά σημεῖα πού συνέβαιναν κατ’ αὐτά, ὁδήγησαν πολλούς ἀπό τούς δημίους του στήν ἀληθινή πίστη στόν Χριστό. Κι ὅταν ὁ Ἅγιος μέ καρτερία ὑπέμεινε τόν ἀποκεφαλισμό του, ἀκούστηκε μία φώνη ἀπό τόν οὐρανό: «Δοῦλε πιστέ, ἡ ἐπιθυμία σου θά ἐκπληρωθεῖ, οἱ πύλες τοῦ οὐρανοῦ εἶναι ἀνοιχτές γιά ἐσένα, ὁ στέφανός σου ἔτοιμος. Θά ὑπάρχει ἐφεξῆς καταφυγή τῶν ἀπεγνωσμένων, ἀρωγή τῶν δοκιμαζομένων, ἰατρός τῶν ἀσθενων καί τρόμος τῶν δαιμόνων, γι΄ αὐτό τό ὄνομά σου δέν θά εἶναι πιά Παντολέων, ἀλλά Παντελεήμων». Ἔκλινε τότε τόν αὐχένα καί ὅταν ἔπεσε ἡ κεφαλή του ἀντί αἵματος ἔτρεξε γάλα.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ὁ σύγχρονος Ὀρθόδοξος Χριστιανός πρέπει σέ συνέχεια τῶν Μαρτύρων τόσων αἰώνων νά συνειδητοποιήσει ὅτι πρώτα καί πάνω ἀπ’ ὅλα εἶναι στρατιώτης τῆς εἰρηνικῆς στρατείας τοῦ Χριστοῦ, ἀθλητής πού ἀσκεῖται στό σκάμμα τῆς Ἐκκλησίας καί γεωργός πού καλλιεργεῖ τη γῆ τῆς ψυχῆς του, προετοιμάζοντας καί μέ τίς τρεῖς αὐτές ἰδιότητες τήν ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ὅπως καταλήγοντας ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.
Αὐτή εἶναι ἡ πνευματική παρακαταθήκη, τήν ὁποία κληροδότησε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στόν Τιμόθεο καί τήν ὁποία φύλαξαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι καί οἱ Μάρτυρες τῆς πίστεως.
Σκοπός μας λοιπόν εἶναι, ὅπως πολύ ὅμορφα λέγει ὁ Μ. Βασίλειος να γινόμαστε «μάρτυρες τῇ βουλήσει ἄνευ μαστίγων καί διωγμῶν», δηλαδὴ νά ζοῦμε ὅπως θέλει ὁ Θεός καί νά δίνουμε τήν καλή μαρτυρία τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μέ τη θέλησή μας, ἀκόμη κι ὅταν δέν ὑπάρχει φανερός διωγμός. Ἔτσι ἔζησαν ὅλοι οἱ Ἅγιοί μας, πολλοί ἀπό τούς ὁποίους τελειώθηκαν μαρτυρικά, ὅπωςὁ ἅγιος Παντελεήμων. Ἔτσι ἄν ζήσουμε, θάκαρποφορήσουμε «καρπόν ἑκανονταπλασίονα»καί θά κληρονομήσουμε τήν αἰωνιότητα. Ἀμήν