Συντάχθηκε στις 25 Ιουνίου 2024 .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ σημερινή, πρώτη Κυριακή μετά τήν Πεντηκοστή, εἶναι ἀφιερωμένη σέ ὅλους τούς Ἁγίους, γνωστούς καί ἀγνώστους. Ἀρχικῶς ὁ ἑορτασμός ἀφοροῦσε στους Ἁγίους Ἀποστόλους και σέ ὅλους τούς Ἁγίους Mάρτυρες, ἀλλά προϊόντος τοῦ χρόνου συμπεριέλαβε καὶ ὅλους τούς Ἁγίους, διότι ὅλοι οἱ Ἅγιοι μέ τήν ζωή, τήν διδασκαλία ἤ τό μαρτύριο τους δόξασαν τόν Θεό. Ἀνάμεσα σέ αὐτούς σήμερα τιμῶνται και ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἀφανεῖς Ἅγιοι, τῶν ὁποίων οὔτε τά ὀνόματα γνωρίζουμε, οὔτε ἔχουμε στοιχεῖα γιά τήν ζωή τους, ἀλλ’ ὅμως κι ἐκεῖνοι ἀγωνίσθηκαν καί ἄθλησαν «διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί διά τήν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ἀποκ. α΄9). Γιά τόν λόγο αὐτό σήμερα ἑορτάζουν καί ὅλοι ἐκεῖνοι, πού φέρουν ὀνόματα, πού δέν ἔχουν κάποιον γνωστό ἑορταζόμενο Ἅγιο.
Ἡ σημερινή ἑορτὴ ἔρχεται ἀμέσως μετά τήν Πεντηκοστή, διότι ἡ ἀνάδειξη τῶν Ἁγίων σηματοδοτεῖ τήν πνευματική καρποφορία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς αἰῶνες. Οἱ Ἅγιοι κάθε ἐποχῆς φανερώνουν τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο τό Ἅγιο Πνεῦμα διά τῶν ἱερῶν Μυστηρίων συγκροτεῖ τήν Ἐκκλησία, ὡς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ καθιστοῦν ὀφθαλμοφανῆ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, πάνω στόν κόσμο καί ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Αὐτοί ποὺ εὐεργετικὰ παρατείνουν μὲ τήν ἄσκηση ἤ τό μαρτύριό τους τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν ἱστορία. Ἄς θυμηθοῦμε τήν προφητεία τοῦ Ἠσαΐα, πού διαβάζεται στίς μνῆμες τῶν μαρτύρων (βλ. Ἠσ. ΜΓ 10-14). Σέ αὐτήν ξεκάθαρα ἐπισημαίνεται, ὅτι ὁ Θεός δίδει τήν μαρτυρία του μέσα ἀπό τούς Ἁγίους Μάρτυρες κι ἐκεῖνοι μέ τή σειρά τους καθιστοῦν ζῶσα τήν παρουσία Του ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στήν Ἀποκάλυψη περιγράφει μέ γλαφυρότητα τό πλῆθος τῶν ψυχῶν τῶν Μαρτύρων, πού βρίσκονται κάτω ἀπό τό οὐράνιο θυσιαστήριο καί περιμένουν τήν δικαίωσή τους, γιά τήν μαρτυρία πού ἔδωσαν, ὁμολογώντας μέ τήν θυσία τους τήν πίστη τους στόν Χριστό. (βλ. Ἀποκ. ς΄ 9-10)
Ἡ Ἐκκλησία μας ὅμως σήμερα τιμᾶ ἰδιαιτέρως καί την σύναξη τῶν Ἁγίων 12 Ἀποστόλων. Κάθε ἕνας ἀπό τούς Ἁγίους Δώδεκα Ἀποστόλους τιμᾶται ξεχωριστά μέσα στο χρόνο, ὅμως ἡ σημερινή ἑορτή ὀνομάζεται σύναξη, διότι ἀφορᾶ στον κοινό ἑορτασμό τους καί ἔρχεται σέ συνέχεια τοῦ χθεσινοῦ ἑορτασμοῦ τῆς μνήμης τῶν δύο Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου και Παύλου.
Οἱ Ἅγιοι Δώδεκα Ἀπόστολοι εἶναι: ὁ Πέτρος καί ὁ Ἀνδρέας υἱοί τοῦ Ἰωνᾶ, ὁ Ἰάκωβος και ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστὴς, οἱ υἱοί τοῦ Ζεβεδαίου, ὁ Ἰάκωβος ὁ υἱός τοῦ Ἀλφαίου, ὁ Φίλιππος, ὁ Βαρθολομαῖος (ἀναφέρεται και ὡς Ναθαναήλ), ὁ δύσπιστος Θωμᾶς, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὁ Ἰούδας ὁ Θαδδαῖος, ὁ Σίμων ὁ Ζηλωτὴς και ὁ Ματθίας, ὁ ὁποῖος ἀντικατέστησε τον Ἰούδα, τον προδότη.
Ὅπως βλέπουμε στη χορεία τῶν Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων δεν συγκαταλέγονται οὔτε οἱ Εὐαγγελιστές Λουκᾶς καί Μᾶρκος, ἀλλά οὔτε και ὁ Παῦλος. Και τοῦτο διότι ὁ Λουκᾶς και ὁ Μᾶρκος ἀνῆκαν στον εὑρύτερο κύκλο τῶν 70 Ἁγίων Ἀποστόλων και χρημάτισαν ὁ μέν Λουκᾶς συνοδός τοῦ Ἀποστόλου Παύλου και ὁ Μᾶρκος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου και ἀργότερα ἀναδείχθηκαν Εὐαγγελιστές.
Ὁ δε Ἀπόστολος Παῦλος δὲν συγκαταλέγεται οὔτε συναριθμεῖται ἐξ ἀρχῆς μὲ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, διότι ἐμφανίζεται στὸ ἱστορικὸ προσκήνιο τρία χρόνια μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ, ὅταν κατὰ τὸν λιθοβολισμὸ τοῦ πρωτομάρτυρος καὶ ἀρχιδιακόνου Στεφάνου, ἀναφέρεται ὡς Σαῦλος καὶ ἦταν ὁ νεαρός, ὁ ὁποῖος φύλαγε τὰ ροῦχα τῶν λιθοβολούντων τὸν Στέφανο. Ἀρχικῶς ἦταν διώκτης τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπως παραδέχεται καὶ ὁ Ἴδιος μὲ πόνο στὶς ἐπιστολές του. Μετεστράφη μὲ θαυμαστὸ τρόπο, ὅπως διηγεῖται στὸ 26ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων καὶ ἀπὸ διώκτης ἔγινε ὁ διαπρύσιος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καὶ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν.
Ἡ μεταστροφὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀποδεικνύει πὼς ὁ Χριστὸς κυβερνᾶ τὴν Ἐκκλησία Του. Καὶ τοῦτο διότι χωρὶς νὰ ἀνήκει στὸν στενὸ κύκλο τῶν 12 ἢ τὸν εὑρύτερο τῶν 70 Ἀποστόλων, ἐν τούτοις συγκαταλέγεται καὶ συναριθμεῖται ὄχι ἁπλὰ μὲ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, ἀλλ' ὡς πρωτοκορυφαῖος μαζὶ μὲ τὸν Πέτρο. Οἱ Χριστιανοὶ ὀφείλουμε στὸν Ἀπόστολο Παῦλο τὴν ἀποδέσμευσή μας ἀπὸ τὸν ἰουδαϊσμό, καθὼς εἶχε βαθιὰ γνώση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατάφερε νὰ διακρίνει τὸ γράμμα ἀπο τὸ πνεῦμα τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὑπερασπίστηκε μὲ ἰδιαίτερη ἐνάργεια τὸ δικαίωμα τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι προερχόμενοι ἀπό τὰ Ἔθνη, ὅπως ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, νὰ εἰσέρχονται στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς νὰ πρέπει νὰ τηρήσουν τὰ ἰουδαϊκὰ ἔθιμα, ὅπως πίστευαν μέχρι τότε ἀκόμη καὶ κάποιοι ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους. Στὶς ἐπιστολές του γράφει, ὅτι τὰ ἰουδαϊκὰ ἔθιμα ἦταν ἁπλῶς ἡ προτύπωση τῆς πνευματικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως για παράδειγμα περιτομὴ τῆς σάρκας προτύπωνε τὴν περικοπὴ τῆς ἁμαρτίας στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα (βλ. Ρώμ. β' 29 - Α Κόρ. ζ' 19 - Γάλ. ε' 6 - Γάλ. στ' 15).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἦταν ὁ πιὸ μορφωμένος ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, διότι εἶχε σπουδάσει στὸν φημισμένο διδάσκαλο Γαμαλιὴλ καὶ γνώριζε ὅλη τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἐξαιρέτως δὲ τὰ βιβλία τῶν Προφητῶν καὶ τοὺς Ψαλμούς του Δαβίδ. Ὁ Χριστὸς ἀξιοποίησε τὴ μόρφωσή του καὶ ἔστρεψε τὸ δυναμισμό του στὴ σωστὴ κατεύθυνση, ἀναδεικνύοντάς τον διαπρύσιο κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου Του στὰ Ἔθνη. Τὸ ἴδιο ἔκανε κατόπιν κι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν κατηχοῦσε τοὺς ἀνθρώπους στὴ χριστιανικὴ πίστη. Ἀξιοποιοῦσε ὅ,τι καλὸ εἶχαν, χτίζοντας πάνω σὲ αὐτὸ τὴν πνευματική οἰκοδομή. Αὐτὸ φαίνεται ξεκάθαρα στὸ 17ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ὅταν εἶπε στοὺς Ἀθηναίους: αὐτὸν τὸν ὁποῖον σέβεστε ὡς Θεό, χωρὶς νὰ τὸν γνωρίζετε, γι αὐτὸν ἐγώ σας ὁμιλῶ. Ἀξιοποίησε τὴν ὕπαρξη ἑνὸς βωμοῦ στὸν ἄγνωστο θεὸ καὶ τοὺς ὁδήγησε στὴν ἀληθινὴ πίστη τοῦ Χριστοῦ, κληροδοτώντας ἕνα χρήσιμο δίδαγμα σέ ὅλους ὅσους ἀναπτύσσουν ἱεραποστολικὴ δραστηριότητα, στὴν Ἐκκλησία, τὴν οἰκογένεια καὶ τὴν κοινωνία, μὲ σκοπό την κατὰ Χριστὸν προκοπὴ καὶ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τά δικά τους χαρίσματα ἀπό τον Θεό, τά ὁποῖα πρέπει να γίνονται σεβαστά και με βάση αὐτά να ἐπιτελεῖται ὁ πνευματικός ἀγῶνας.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι εἶναι τά θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἀκρογωνιαῖο βέβαια λίθο τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ (βλ. Ἐφ. β΄ 20). Αὐτό ἐπισημαίνεται και στην Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, ὅταν γράφει: «...Καὶ μοῦ ἔδειξε τὴν ἁγία πόλη, τὴν Ἱερουσαλήμ, νὰ κατεβαίνει ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἀπὸ τὸν Θεό... Τὸ τεῖχος τῆς πόλης εἶχε δώδεκα θεμέλια καὶ πάνω τους δώδεκα ὀνόματα, τῶν δώδεκα Ἀποστόλων τοῦ Ἀρνίου…» (βλ. κα΄10,14)
Ὁ σημερινός συνεορτασμός τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων και τῶν Ἁγίων Πάντων μᾶς φέρνει στον νοῦ ἐκεῖνο το ὡραῖο κατανυκτικό τροπάριο τῆς Ἁγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς: «Ἱκετεύσατε ὑπέρ ἡμῶν Ἅγιοι Ἀπόστολοι και Ἅγιοι Πάντες, ἵνα ρυσθῶμεν κινδύνων καὶ θλίψεων· ὑμᾶς γὰρ θερμοὺς προστάτας, πρὸς τὸν Σωτῆρα κεκτήμεθα». Καλό εἶναι αὐτό το τροπάριοα να γίνει διαρκής προσευχή μας και ὄχι μόνο κατά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, γιατί πραγματικά ἔχουμε μεγάλη ἀνάγκη ἀπό την συναντίληψη και προστασία τῶν Ἁγίων Πάντων, ἐξαιρέτως δε τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἀμήν.
Συντάχθηκε στις 24 Μαϊος 2024 .
Ἡ Τοπική μας Ἐκκλησία θέλοντας νά δείξει τήν ἔμπρακτη συμπαράστασή της στούς μαθητές καί τίς μαθήτριες τῆς Δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης, πού διαγωνίζονται γιά τήν εἰσοδό τους στά Ἄνώτερα καί Ἀνώτατα Ἐκπαιδευτικά Ἰδρύματα, θά πραγματοποιήσει σέ ὃλους τούς Ἱερούς Ναούς καί τίς Ἱερές Μονές μας, τήν Κυριακή 26 Μαΐου , σύντομη δέηση καί θά ἀναγνωσθῆ ἡ εἰδική εὐχή γιά τά παιδιά μας, πρό τῆς Ἀπολύσεως τῆς Θείας Λειτουργίας, εὐχόμενοι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός νά στηρίξει κάθε νόμιμη, εὐγενῆ καί φιλότιμη προσπάθεια τῶν ἐξεταζομένων νέων μας καί νά τούς χαρίσει δύναμη πνευματική καί σωματική, ὥστε νά ἐπιτυγχάνουν στίς ἐξετάσεις τῆς ζωῆς τους καί νά ἀριστεύουν μέ τόν φωτισμό Του.
Συντάχθηκε στις 24 Μαϊος 2024 .
Τήν Κυριακήν 2αν Ἰουνίου 2024 (Κυριακήν τῆς Σαμαρείτιδος) πανηγυρίζει ὁ Ἱερός Ναός τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ ἐκ Χώρας Σάμου , ἒξωθεν τῆς κωμοπόλεως Χώρας, κατά τό ἀκόλουθον πρόγραμμα:
Σάββατον 1ην Ἰουνίου 2024, ὥρα 19.00' :
Μέγας Πανηγυρικός Ἑσπερινός, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. κ. Εὐσεβίου, μετά τό πέρας τοῦ ὁποίου θά λάβῃ χώραν ἡ λιτάνευσις τῆς Τιμίας Κάρας καί τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου, πέριξ τοῦ Ιεροῦ Ναοῦ.
Κυριακήν 2αν Ἰουνίου 2024, ὥρα 07. 00 - 10.15΄ :
Πανηγυρικός Ὄρθρος καί ἐν συνεχείᾳ Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία ἱερουργοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ. Εὐσεβίου .
Συντάχθηκε στις 21 Μαϊος 2024 .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, Χριστός Ἀνέστη!
Σέ συνέχεια τῆς προηγουμένης Κυριακῆς, κατά τήν ὁποία μέσα ἀπό τήν ἄμεση ἴαση τοῦ Παραλύτου, ὁ Χριστός φανερώνει ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας, δηλαδή ὁ μόνος ἀληθινός Θεός Σωτῆρας καί Λυτρωτής τῶν ἀνθρώπων, σήμερα ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης μέσα ἀπό τόν διάλογο τοῦ Χριστοῦ μέ τήν Σαμαρείτιδα διασώζει τήν παραδοχή τοῦ Κυρίου πρός αὐτήν, ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Μεσσίας , τόν ὁποῖον περίμεναν. Παρόμοια παραδοχή ἀναφέρεται καί στό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ, τήν ὁποία σύν Θεῷ θά ἀκούσουμε τήν ἑπομένη Κυριακή, ὅπου ὁ Χριστός αὐτοαποκαλύπτεται ἐνώπιον τοῦ θεραπευθέντος τυφλοῦ, ὡς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Χριστός ποτέ δέν ἀπάντησε θετικά στούς Ἰουδαίους, ὅταν Τόν ρωτοῦσαν ἐναγωνίως, ἄν εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἤ μέ ποιά ἐξουσία ἐνεργοῦσε,(βλ. Ματθ. κα΄23), ἐντούτοις ὅμως ἀπεκάλυψε τήν θεϊκή Του ἰδιότητα σέ μιά γυναῖκα. Και τοῦτο διότι ὁ Κύριος γνώριζε πώς οἱ Ἰουδαῖοι δέν εἶχαν ἁγνή πρόθεση, οὔτε ἤθελαν νά παραδεχθοῦν, ὅτι εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἐθελοτυφλοῦσαν συνεχῶς σέ τόσα καί τόσα θαύματα καί ὅταν μέ ἔκδηλη ὑποκρισία Τόν κατέκριναν γιά τήν θεραπεία ἀσθενοῦς τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, Ἐκεῖνος προχωροῦσε ἀκόμη περισσότερο καί χάριζε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν στόν θεραπευθέντα ἄνθρωπο, ἀφήνοντάς τους ἐμμέσως, πλήν σαφῶς, νά καταλάβουν, ὅτι ἐνεργεῖ ὡς Θεός γιά τήν ψυχοσωματική σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Παρά ταῦτα οἱ Ἰουδαῖοι, ἐξαιτίας τῆς πώρωσής του, ὅπως ὁ Ἠσαϊας προφήτευσε 800 χρόνια πρίν, ἀδυνατοῦσαν νά πιστεύσουν καί συνεχῶς τόν ἐρωτοῦσαν μέ πονηρία, ἐπιχειρώντας νά τόν παγιδεύσουν μέ δόλο, ὥστε νά τόν κατηγορήσουν καί νά τόν θανατώσουν. Κι αὐτό συνέβη βεβαίως, ὅταν ὁ Κύριος ἐπέτρεψε νά Τόν συλλάβουν, νά Τόν δικάσουν καί νά τόν καταδικάσουν σέ θάνατο ἐπειδή «ἑαυτόν υἱόν τοῦ Θεοῦ ἐποίησεν» (Ιω. ιθ' 7).
Στόν ἀντίποδα ὅμως αὐτοῦ τοῦ κακεντρεχοῦς θρησκευτικοῦ κατεστημένου τῆς ἐποχῆς, μιά γυναῖκα ἡ ὁποία καταγόταν ἀπό τήν Σαμάρεια καί ἆρα ἦταν ἀλλοεθνής καί ἐχθρικά διακείμενη πρός τούς Ἰουδαίους καί ἐπίσης διῆγε βίο ἁμαρτωλό, ἀξιώθηκε ὄχι μόνο νά συνομιλήσει μέ τόν Χριστό, ἀλλά καί νά τῆς ἀποκαλυφθεῖ ὡς ὁ Μεσσίας. Βέβαια σε ἀντίθεση μέ τούς πονηρούς Ἰουδαίους, ἐκείνη ταύτισε ἀμέσως τόν Χριστό μέ τόν ἀναμενόμενο Μεσσία, παρά τό ὅτι σίγουρα δέν γνώριζε τήν Ἁγία Γραφή τόσο καλά, ὅσο ἐκεῖνοι, ἀλλά ὅμως προσδοκοῦσε τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία, κάτι πού ἀδυνατοῦσαν νά φτάσουν οἱ Ἰουδαῖοι. Στήν εὐαγγελική διήγηση ἐπίσης μαζί μέ τήν καλή της προαίρεση τονίζεται καί ἡ ταπεινή ἐκφορά τῆς ζωῆς της, διότι ὅταν ὁ Χριστός ἔθιξε τήν ἁμαρτία της πολυγαμίας της, ἐκείνη δέν παρεξηγήθηκε, ἀλλά μέ ταπείνωση ἀναγνώρισε ὡς προφητικό τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ καί ἔτρεξε νά ἐνημερώσει τούς συμπατριῶτες Της, ὅτι ὁ Μεσσίας ἦρθε στή Σαμάρεια, καλώντας τους νά Τόν συναντήσουν γιά νά πιστεύσουν κι ἐκεῖνοι.
Τό ἐντυπωσιακό στήν εὐαγγελική διήγηση εἶναι ὅτι ὁ Ἰωάννης ἀναφέρει μιά λεπτομέρεια, ἡ ὁποία φαίνεται ἀσήμαντη, ἀλλά δέν εἶναι. Ὁ Ἰωάννης στό τέλος τοῦ Εὐαγγελίου Του λέει πώς εἶναι πολλά αὐτά πού ἔκανε ὁ Χριστός, τά ὁποῖα ἄν γράφονταν ἕνα πρός ἕνα δέν θά χωροῦσε ὁ κόσμος τά βιβλία, πού θά γράφονταν. (βλ. Ἰω. κα΄25) Στή συγκεκριμένη λοιπόν περικοπή, ἀναφέρει πώς ἡ Σαμαρείτιδα συνεπαρμένη ἀπό τήν χαρά καί πάνω στήν βιασύνη της νά εἰδοποιήσει τού ἀνθρώπους γιά τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσά τους, ξέχασε τήν στάμνα της στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Μιά λεπτομέρεια, πού ὅμως μᾶς δείχνει, πόσο δευτερεύουσα εἶναι ἡ βιοτική μέριμνα καί δή ὁ προσπορισμός τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ὅταν ὁ ἄνθρωπος συναντήσει πραγματικά τόν Χριστό καί πόσο γρήγορα ἀναλαμβάνει ἱεραποστολική δραστηριότητα κινούμενος ἀπό τήν χάρη πού πλημμυρίζει τήν καρδιά του, ὥστε κι ἄλλοι νά γνωρίσουν τόν Χριστό καί νά ζήσουν τό θαῦμα τῆς ἐμπειρίας τῆς Θεανθρώπινης Παρουσίας Του στή ζωή τους. Βασικά στοιχεῖα βέβαια, ὅπως καταλαβαίνουμε εἶναι ἡ στοιχειώδης τουλάχιστον γνώση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί ἡ καλή προαίρεση σέ συνδυασμό μέ τήν ταπείνωση, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά προσμένει τόν Χριστό καί νά προσδοκεῖ τήν συνάντηση μαζί Του. Χαρακτηριστικά τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τά ζητούμενα τοῦ σύγχρονου Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ καί δή τοῦ συγχρόνου Ὀρθοδόξου Ἕλληνα. Ἔχουμε τήν Ἁγία Γραφή πρωτότυπη στήν γλῶσσα μας καί δυστυχῶς ἁγνοοῦμε τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, καθώς δέν διαβάζουμε οὔτε αὐτήν τήν Καινή Διαθήκη.
-Πῶς ἄραγε ἔχουμε ἀπαίτηση νά λειτουργήσει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας καί νά ἔχουμε ἐμπειρία τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, ὅταν δέν προσευχόμαστε, δέν διαβάζουμε τήν Καινή Διαθήκη, δέν νηστεύουμε, ἔστω τήν Τετάρτη καί τήν Παρασκευή, δέν ἐκκλησιαζόμαστε, δέν μετανοοῦμε καί ἀδιαφοροῦμε γιά τήν θεία κοινωνία;
-Πῶς νά μήν γίνουμε ἕρμαια τοῦ κόσμου καί τῆς καθημερινότητας, ὅταν ποτέ καί πουθενά στή ζωή μας δέν προηγεῖται ὁ Χριστός καί ἡ ὁμολογία τῆς πίστης μας σέ Ἐκεῖνον, παρά μόνον ἀκοῦς γιά μιά ἄνευρη καί ἄοσμη χριστιανική ἀγάπη, πού πιό πολύ γιά ἰδέα μοιάζει παρά γιά ἀρετή καί συνέπεια τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθινῆς ζωῆς;
Αὐτές τίς ἡμέρες τῆς Πασχάλιας περιόδου, οἱ πρόγονοί μας κρατοῦσαν μέ ζωηρό τρόπο τήν ἱερά παράδοση νά ἀνταλλάσουν μόνον τόν χαιρετισμό «Χριστός Ἀνέστη, Ἀληθῶς Ἀνέστη» . Πολλοί σήμερα κόπτονται γιά τίς παραδόσεις μας, ἀλλά τίς περιορίζουν μόνο σέ χορούς καί τραγούδια, σέ ψυχαγωγίες καί ἀναβιώσεις παγανιστικῶν ἐθίμων, τά ὁποῖα ποτέ δέν ὑπῆρξαν ἑλληνική παράδοση σύμφωνα μέ τούς ἀρχαίους μας προγόνους, φιλοσόφους, ποιητές, τραγικούς συγγραφεῖς καί ἄλλους. Σπάνια πλέον ἀκούγεται θαρρετά τό «Χριστός Ἀνέστη, Ἀληθῶς Ἀνέστη» , ἀλλά κι ὅπου τύχει νά ἀκουσθεῖ ὡς χαιρετιστήρια προσφώνηση, ἔρχεται ἡ ἀπάντηση: «ἐπίσης, καί τοῦ χρόνου, νά ’στε καλά, χρόνια πολλά ,» γιά νά σέ ἀποκαρδιώσει, νά σέ ἀπογοητεύσει καί νά σκεφτεῖς πόσο βαθιά νυχτωμένοι εἴμαστε σχετικά μέ τήν ρότα τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς καί πόσο ἔχουμε ἄμεση ἀνάγκη ἐπαναπροσανατολισμοῦ τῆς ζωῆς μας.
Ἀλήθεια σκεφθήκαμε ποτέ, πώς ὁ χαιρετισμός «Χαίρετε» εἶναι ἡ χαρμόσυνη προσφώνηση τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ στίς Μυροφόρες, ὅταν πρῶτες Τόν συνάντησαν μετά τήν Ἀνάστασή Του καί πώς αὐτή ἡ χαρά ἦταν ἡ ἀμοιβή τους γιά τήν τόλμη τους νά Τόν διακονήσουν μέ θάρρος καί γενναιότητα κόντρα στό φρόνημα τοῦ κόσμου;
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἔγραψε τό Εὐαγγέλιό του σχεδόν τριάντα χρόνια μετά τούς ἄλλους τρεῖς Εὐαγγελιστές καί γι’αὐτό ἐπιλέγει νά διηγηθεῖ πολλά διαφορετικά γεγονότα, τά ὁποῖα ὅμως καταδεικνύουν τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἰωάννης τρόπον τινά ἀναλαμβάνει τήν εὐθύνη νά καταδείξει τήν σημασία καί τήν σπουδαιότητα τῆς βιωματικῆς ἐμπειρίας τῆς συνάντησης μέ τόν Χριστό, ὡς ἀναγκαίας προϋπόθεσης γιά τήν αἰώνια ἐν Χριστῷ ζωή. Ἐπιχειρεῖ νά ἀντικρούσει δύο μεγάλα αἱρετικά ρεύματα, πού παρασιτοῦν μέχρι σήμερα στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Τόν δοκητισμό , πού ἀμφισβητεῖ τήν πραγματική παρουσία τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου στον κόσμο καί τόν γνωστικισμό , πού θεωρεῖ πώς μόνον ἡ γνώση καί ἡ μόρφωση συνεπάγεται τήν ἕνωση καί τήν κοινωνία μέ τόν Θεό.
Ἡ αὐτοαποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ στή Σαμαρείτιδα, ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας καί ἡ ἄμεση ἀλλαγή τῆς Σαμαρείτιδος, τῆς μετέπειτα ἁγίας ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος καί ἰσαποστόλου Φωτεινῆς ἀπαντοῦν ξεκάθαρα στόν δοκητισμό, πώς ὁ Χριστός δέν φάνηκε, ἀλλά εἶναι ὁ Ἐνανθρωπήσας Θεός. Καί στόν γνωστικισμό, ὅτι ἡ ἐμπειρική συνάντηση μέ τόν Χριστό μέσα ἀπό τήν Μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν μετάνοια καί τή θεία Κοινωνία, ὁδηγεῖ στήν βίωση τῆς θεανθρώπινης Παρουσίας Του αἰωνίως. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἰωάννης ξεκινᾶ τήν Α΄Καθολική (πρός ὅλους δηλαδή) Ἐπιστολή Του, λέγοντας: «... ἐκεῖνο ποὺ ἔχουμε ἀκούσει, ἐκεῖνο ποὺ ἔχουμε δεῖ μὲ τὰ μάτια μας, ἐκεῖνο ποὺ παρατηρήσαμε καὶ τὰ χέρια μας ἐψηλάφησαν...σᾶς ἀναγγέλομεν τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον» (βλ.α,1-2). Ἀμήν
Συντάχθηκε στις 21 Μαϊος 2024 .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, Χριστός ἀνέστη!
Καί τά δύο σημερινά ἀναγνώσματα ἀφοροῦν σέ θεραπείες παραλύτων ἀνθρώπων.
Στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ἀπό τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ἀκούσαμε γιά τήν θεραπεία τοῦ ἐπί ὀκταετίᾳ παραλύτου Αἰνέα ἀπό τόν ἀπόστολο Πέτρο. Στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ Ἰωάννης ἀναφέρει τήν θεραπεία τοῦ ἐπί τριάνταοκτώ ἔτη παραλύτου ἄνδρα στήν Βηθεσδᾶ. Καί τά δύο θαύματα ἐπιτελοῦνται ἀπό τόν Χριστό. Τό πρῶτο διά τῆς ἐπικλήσεως τοῦ ὀνόματός Του ἀπό τόν Ἀπόστολο Πέτρο καί τό δεύτερο διά τῆς αὐτοπροσώπου παρουσίας Του.
Καί τά δύο θαύματα ἀποδεικνύουν πώς ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, Σωτῆρας καί Λυτρωτής καί ἐνισχύουν κατά τρόπο μοναδικό τήν πίστη στό θεανδρικό Πρόσωπό Του, διότι ἀδιαμφισβήτητα μαρτυροῦν τήν Θεότητά Του .
Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ὡς συγγραφέας τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, δίνει ἰδιαίτερη σημασία στά θαύματα, πού ἐπιτελοῦνται ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί γι’ αὐτό ἀναφέρει πολλά ἀπό αὐτά. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει σχετικῶς, ὅτι τά θαύματα αὐτά γίνονταν γιά νά πιστεύσουν οἱ ἄνθρωποι καί νά προσέλθουν στήν Ἐκκλησία, ἀλλά καί γιά νά στερεωθεῖ ἡ πίστη ὅσων ἤδη πίστευαν στόν Χριστό καί νά ἐνισχυθεῖ τό χριστιανικό τους φρόνημα. Μέσα ἀπό τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ἀντιλαμβανόμαστε, πώς τό κήρυγμα τῆς πρώτης Ἐκκλησίας δέν ἦταν μιά θεωρητική ἀνάπτυξη ἰδεῶν, ἀλλά ἕνα συνεχές θαῦμα, τό ὁποῖο βίωναν ὡς θεοειδῆ ἐμπειρία τά μέλη Της.
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι διδάσκουν καί ταυτόχρονα θαυματουργοῦν, διατηρώντας ὡς κέντρο τους βέβαια τήν θεία Εὐχαριστία. Τελοῦσαν καθημερινῶς τήν θεία Λειτουργία γιά νά κοινωνοῦν ὅλοι τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά εἶναι ἐμφανής ἡ ἐξάρτηση ἀπό τόν Χριστό. Ἐξάλλου αὐτός ὁ σύνδεσμος λόγου καί ἔργου συνιστᾶ τήν πραγματοποίηση τῆς ἀδιάψευστης ὑποσχέσεως τοῦ Κυρίου, ὅπως τήν καταγράφει ὁ εὐαγγελιστής Μᾶρκος στίς τελευταῖες γραμμές του Εὐαγγελίου Του: «Ὑπερφυσικά δέ σημεῖα στούς πιστεύοντες θά ἀκολουθήσουν τά ἐξῆς· Μέ τήν πίστη καί τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός μου, λέει ὁ Χριστός, θά διώξουν δαιμόνια· θά ὁμιλήσουν ξένες γλῶσσες. Θά σηκώσουν μέ τά χέρια τούς φίδια φαρμακερά, χωρίς νά πάθουν τίποτε ἀπό τό δάγκωμά τους· καί ἐάν ἀκόμη πιοῦν κάποιο θανατηφόρο δηλητήριο, δέν θά τούς βλάψη· θά βάζουν τά χέρια τ ω ν ἐπάνω στούς ἀρρώστους καί ἐκεῖνοι, θά γίνωνται καλά» Μέ τήν πεποίθηση λοιπόν αὐτή ἄρχισαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τό κήρυγμα του Εὐαγγελίου: « τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καὶ τὸν λόγον βεβαιοῦντος διὰ τῶν ἐπακολουθούντων σημείων.»
Καί ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ὅμως, ἐπιχειρεῖ μέσα ἀπό τήν συγγραφή τοῦ Εὐαγγελίου Του νά καταδείξει πώς ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός. Γι’ αὐτό καί ἐπιλέγει νά ἀναφερθεῖ στή θεραπεία τοῦ παραλύτου τῆς Βηθεσδᾶ γιά νά διακηρύξει τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ μέσα ἀπό αὐτήν. Διότι μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά θεραπεύει τήν ἀσθένεια αὐθορεί καί παραχρῆμα. Ὁ Ἰατρός πράττει βάσει τῆς ἐπιστημοσύνης του καί τοῦ θείου φωτισμοῦ, ὥστε νά συμβάλει στήν σταδιακή βελτίωση τῆς ὑγιείας καί τήν ἐν χρόνῳ ἀποθεραπεία τοῦ ἀσθενοῦς. Ὁ ἀσθενής ἐπίσης ἐκτός τοῦ ὅτι χρειάζεται χρόνο γιά νά ἐπανέλθει, κάποιες φορές ἴσως παρά τήν καλή πρόθεση καί τήν σωστή ἰατρική φροντίδα καί ἐπιμέλεια, ἐντούτοις ἀπέρχεται τοῦ βίου, καθώς αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή ἀντιθέτως μέ τήν νοσηλεία τοῦ ἰατροῦ, ὁ Χριστός ὡς Θεός θεραπεύει καί χαρίζει τήν ὑγιεία τοῦ ἀσθενοῦς, ὅταν αὐτό εἶναι τό θέλημά Του.
Μέσα ἀπό τήν ἄμεση θεραπεία τοῦ παραλύτου ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἐπιχειρεῖ κυρίως νά καταδείξει τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὡς Μεσσία. Μεσσίας εἶναι ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής Θεός, τόν ὁποῖον βάσει τῶν προφητικῶν ἐξαγγελιῶν ἀνέμεναν οἱ Ἰουδαῖοι. Δυστυχῶς ὅμως παρά τό ὅτι ὁ Χριστός ταυτίστηκε μέχρι λεπτομερείας μέ τόν ἀναμενόμενο Θεό Σωτῆρα καί Λυτρωτή τῶν ἀνθρώπων, ὅπως τόν περιγράφουν οἱ Προφῆτες καί ἰδιαιτέρως ὁ προφήτης Ἠσαϊας, ἐντούτοις οἱ σύγχρονοί Του, ὄχι μόνο δέν τον ἀναγνώρισαν, ἀλλά τόν ὁδήγησαν στόν σταυρικό θάνατο. Ὁ Χριστός πάντως τουλάχιστον δύο φορές, ὅπως καταγράφονται στό ἱερό Εὐαγγέλιο, βοήθησε τούς ἀνθρώπους νά καταλάβουν, ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας, τόν ὁποῖον προσδοκοῦσαν.
Τήν πρώτη φορά τήν περιγράφει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς στό 4ο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου του καί ἀφορᾶ στήν πρώτη δημόσια παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν Συναγωγή τῆς Ναζαρέτ, ὅπου εἶχε ἀνατραφεῖ. Ἐκεῖ διάβασε ἐνώπιον ὅλων, ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἠσαΐα τήν ἐξῆς προφητεία: « Πνεῦμα Κυρίου εἶναι ἐπάνω μου, διότι μὲ ἔχρισε. Μὲ ἔστειλε νὰ φέρω εἰς τοὺς πτωχοὺς χαρμόσυνον ἄγγελμα, νὰ θεραπεύσω ἐκείνους ποὺ ἔχουν συντετριμμένην καρδιά, νὰ κηρύξω εἰς αἰχμαλώτους ἀπελευθέρωσιν καὶ εἰς τοὺς τυφλοὺς ἀνάβλεψιν, νὰ ἐλευθερώσω ἐκείνους ποὺ πιέζονται, νὰ κηρύξω τὸ ἔτος τῆς εὐνοίας τοῦ Κυρίου» (βλ. δ΄ 18-19).
Ὅταν ὁ Κύριος ὁλοκλήρωσε τήν ἀνάγνωση, πού ἀφορᾶ, ὅπως καταλαβαίνουμε ἀκριβῶς στά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τοῦ Μεσσία, τούς εἶπε: «Σήμερα ἔχει ἐπληρωθεῖ στά αὐτιά σας αὐτή ἡ γραφή» (δ, 21), δηλαδή σάν νά τούς ἔλεγε: «Ἔχετε μπροστά σας τόν Μεσσία». Ἀλλά δυστυχῶς ὄχι μόνο δέν τόν ἀντιλήφθηκαν ὡς Μεσσία, ἀλλά ἄρχισαν νά διερωτῶνται ἄν εἶναι ὁ γιός τοῦ Ἰωσήφ τοῦ ξυλουργοῦ καί πόσο ὄμορφα ὁμιλεῖ ἄν καί δέν πῆγε στό σχολεῖο καί ἄλλα τέτοια.
Τήν δεύτερη φορά ὁ Χριστός ἀπάντησε στόν Ἰωάννη τόν Βαπτιστή, ὁ ὁποῖος ἀπό τό δεσμωτήριο τῆς φυλακῆς τοῦ Ἠρώδη, ἔστειλε δύο μαθητές του, (μᾶλλον τόν Ἀνδρέα τόν πρωτόκλητο καί τόν Ἰωάννη), πού ἀργότερα ἔγιναν καί οἱ πρῶτοι Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, νά Τόν ἐρωτήσουν, ἐάν εἶναι αὐτός ὁ Μεσσίας πού ἔρχεται ἤ ἄλλον νά περιμένουν. Σαφῶς καί ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής γνώριζε, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής, ὅμως ἤθελε οἱ Ἀπόστολοι νά τό ἀκούσουν ἀπό τόν Ἴδιο τόν Χριστό καί μέ αὐτήν τήν ἐμπειρία νά μεταβοῦν πλέον σέ Ἐκεῖνον. Κι ὁ Χριστός ἀπάντησε στους Μαθητές ἀναφερόμενος στά ἴδια χαρακτηριστικά γνωρίσματα τοῦ Μεσσία: «Πηγαίνετε καὶ πεῖτε στὸν Ἰωάννη ἐκεῖνα ποὺ εἴδατε καὶ ἀκούσατε: τυφλοὶ ξαναβλέπουν, χωλοὶ περπατοῦν, λεπροὶ καθαρίζονται καὶ κωφοὶ ἀκούουν, νεκροὶ ἀνασταίνονται καὶ πτωχοί ἀκούουν τὸ χαρμόσυνον ἄγγελμα· καὶ μακάριος ἐκεῖνος, ποὺ δὲν θὰ κλονισθῇ ἡ ἐμπιστοσύνη του σ’ ἐμένα». (Βλ. Λουκ. ζ΄ 22-23).
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὁ Κύριος, ὅταν συνάντησε τόν θεραπευθέντα πλέον παράλυτο τῆς Βηθεσδᾶ, στόν Ναό τοῦ εἶπε: «Κοίταξε, ἔχεις γίνει ὑγιής. Μήν ἁμαρτάνεις πιά, γιά νά μή σοῦ συμβεῖ κάτι χειρότερο». Μέ τρόπο ἐμφατικό ὁ Χριστός συνδέει τήν ἀσθένεια μέ τήν ἁμαρτία. Τήν θεωρεῖ μάλιστα ὡς συνέπεια τῆς ἁμαρτίας, ὅπως καί τό γνωστό τροπάριο τοῦ παρακλητικοῦ κανόνος τῆς Παναγίας, μᾶς ἀφήνει νά ἐννοήσουμε, λέγοντας: «ἀσθενεῖ τό σῶμα, ἀσθενεῖ μου καί ἡ ψυχή». Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἀπό Αὐτόν ἐξαρτᾶται ἡ ὑγιεία μας, τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Ἀρκεῖ νά πιστεύουμε, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, Σωτῆρας καί Λυτρωτής καί μέ κάθε τρόπο ἐπιδιώκουμε, ἀξιοποιώντας τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, νά ἐκφράζουμε τήν μετάνοιά μας καί νά παραμένουμε ἑνωμένοι μαζί Του. Ὁ Θεός ἐνανθρώπησε γιά τήν σωτηρία μας, δηλαδή γιά νά διατηρηθεῖ ἀλώβητη καί ὁλόκληρη ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ὅπως τήν δημιούργησε μέ σῶμα καί ψυχή. Ὁ κόσμος μονόπλευρα φροντίζει τό σῶμα καί ἀμελεῖ τήν ψυχή. Ὁ Χριστιανός ὀφείλει νά μεριμνᾶ περισσότερο γιά τήν ψυχή του, ἀφ’ ᾗς στιγμῆς μάλιστα γιά αὐτήν κυρίως ὁ Χριστός ἀπέθανε καί ἀνέστη. Ἀμήν.
