Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2025 - Ζ΄ Λουκᾶ (Λουκ η΄41-56)
«Ἄδειασαν τόν κόσμο καί γέμισαν με τόν Χριστό»
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Μέ πολύ γλαφυρό τρόπο, ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς μᾶς περιέγραψε σήμερα, πώς δύο ἄνθρωποι, ἕνας ἄνδρας καί μία γυναῖκα, προσέγγισαν τόν Χριστό, ἀπονέμοντας τήν λογική τους λατρεία πρός Ἐκεῖνον καί ζητώντας παράλληλα τήν σωτήρια παρέμβασή Του στή ζωή τους.
Ὁ ἕνας ἦταν ὁ Ἰάειρος, ὁ ὁποῖος ὡς Ἰουδαῖος καί ἀρχισυνάγωγος θά περιμέναμε νά ἐχθρεύεται τόν Χριστό, ὅπως ἔκαναν οἱ περισσότεροι. Ὁ πόνος ὅμως καί ἡ θλίψη, γιά τήν ἐνδεχόμενη ἀπώλεια τῆς μικρῆς του κόρης, τοῦ ἄνοιξε τά μάτια τῆς ψυχῆς καί ἀναγνώρισε στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὄχι ἁπλῶς τόν Ἰατρό τῆς κόρης του, ἀλλά τόν Μεσσία, τόν Σωτῆρα δηλαδή τῶν ἀνθρώπων καί προσέπεσε στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί τόν προσκύνησε, ἀποδίδοντας τήν λατρευτική προσκύνηση, ἡ ὁποία ἀπονέμεται μόνο στόν Θεό. Ὁ Κύριος δεν ἀρνήθηκε την προσκύνηση αὐτή, ἀλλά τήν ἀποδέχθηκε ἀφοῦ εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός καί ὅπως σέ ἄλλο σημεῖο διδάσκει θά πρέπει νά τιμᾶται ὅπως ὁ Θεός Πατέρας: «...γιά νά τιμοῦν ὅλοι τόν Υἱό, ὅπως τιμᾶνε τόν Πατέρα, ἐκεῖνος πού δέν τιμᾶ τόν Υἱό δέν τιμᾶ καί τόν Πατέρα» (βλ. Ἰω. ε΄23-24).
Γιά τόν ἴδιο λόγο δέν ἀρνήθηκε καί τήν θαρραλέα κίνηση τῆς αἱμορροούσας γυναῖκας, ἡ ὁποία εἶναι τό δεύτερο πρόσωπο, πού σήμερα προσέγγισε τόν Χριστό. Ἔχοντας ἐπίγνωση τῆς θεότητας τοῦ Κυρίου, μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη, ἄγγιξε μόνο τά ἐνδύματα τοῦ Χριστοῦ κι ἀμέσως θεραπεύθηκε. Καί ὅταν ὁ Χριστός τήν ἀνέδειξε μπροστά σέ ὅλους γιά τό θάρρος καί τήν πίστη της, τότε ἐκείνη προσέπεσε καί Τόν προσκύνημε μέ εὐγνωμοσύνη.
Μέ τήν πρόσπτωση στό ἔδαφος, τήν ἐδαφιαία μετάνοια, ὅπως ὀνομάζεται, ἀποδίδουμε λατρευτική προσκύνηση στόν Θεό καί καλό θά εἶναι, ὅταν προσκυνοῦμε τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, νά συνοδεύουμε τήν προσκύνησή μας μέ μετάνοια, ἀποδίδοντας στόν Κύριο τή λατρεία μας.
Ἔχουμε λοιπόν ἐνώπιόν μας δύο ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀναγνώρισαν τόν Χριστό ὡς Σωτῆρα καί Λυτρωτῆ καί Τόν προσκύνησαν, ἀπολαμβάνοντας τη δωρεάν τῆς Χάριτός Του, ἀφοῦ καί ἡ κόρη τοῦ Ἰαείρου ἀναστήθηκε καί ἡ αἱμοραγία τῆς γυναίκας σταμάτησε. Γιά νά συμβοῦν ὅμως αὐτά, τόσο ὁ ἀρχισυνάγωγος Ἰάειρος, ὅσο καί ἡ γυναῖκα, προέβησαν σέ μία κένωση, σέ ἔνα ἄδειασμα. Σέ συνέχεια τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος «ἐκένωσεν ἑαυτόν μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. β΄7), δηλαδή δέν παρέμεινε μόνο Θεός, ἀλλά ἔγινε καί ἄνθρωπος, ἔτσι κι ἐκεῖνοι, ἄδειασαν τούς ἑαυτούς τους ἀπό τήν κοινωνική τους θέση, παραμέρισαν τά μέχρι τότε «πιστεύω» τους, ἀκύρωσαν τίς ἰδεολογίες τους καί τις ὅποιες βιοθεωρίες τους, δέν σκέφτηκαν τί θά πεῖ ὁ κόσμος, κάτι πού γιά ἐμᾶς δυστυχῶς εἶναι τό πρῶτο κριτήριο στή ζωή μας καί μέ μία θαρραλέα ταπείνωση ἔφτασαν τόν Χριστό κι ἔλαβαν τό δῶρο τους ἀπό Ἐκεῖνον.
Σήμερα κατ’ ἀγαθή συγκυρία γιορτάζουν δύο Ἅγιοι, ἕνας ἄνδρας καί μία γυναῖκα, πού κι Ἐκεῖνοι μέ τόν τρόπο τους ἀπένειμαν στή διάρκεια τῆς ζωῆς τους τη λατρεία στόν Κύριο κι ἀφοῦ ἄδειασαν τούς ἑαυτούς τους καί βίωσαν τήν ταπείνωση σέ ὁριακά σημεῖα, ἔλαβαν ἀπό τόν Κύριο τό στεφάνι τῆς Ἁγιότητας, ὡς μάρτυρες τῆς συνειδήσεως, διότι διήγαγον τη ζωή τους ἀφήνοντας τούς ἑαυτούς τους πλήρως καί ἀπολύτως στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἄνδρας εἶναι ὁ παγκοσμίως γνωστός καί ἀγαπητός Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ὁποῖος ἔζησε στα τέλη τοῦ 19ου καί στις ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνα. Ἀπό μικρός ἀφιερώθηκε στόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του. Ἀναδείχθηκε Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως στό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας. Ὁ Κύριος ἐπέτρεψε νά πέσει θῦμα συκοφαντικῆς δυσφήμισης, δυστυχῶς ἀπό μέρους κυρίως ἐκκλησιαστικῶν ἀνθρώπων. Ὑπέμεινε καρτερικά μέ ὑποδειγματική ταπείνωση καί γενναιότητα. Ἐκδιωκόμενος ἔφτασε στήν Ἀθήνα καί μετά ἀπό περιπέτειες κατέληξε στήν Αἴγινα. Ἐκεῖ συνέστησε τήν Ἱερά Μονή τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἡ ὁποία σήμερα ἔχει τό ὄνομά του, γιά νά στεγάσει τήν ἔνζηλη ἀσκητική βιοτή τῶν πνευματικῶν του θυγατέρων, βιώνοντας κι ἐκεῖ τή συκοφαντία καί τούς διωγμούς σέ ἀπίστευτα ταπεινωτικές ἐκφάνσεις. Σήκωσε ὅμως μέ γενναιότητα τόν σταυρό του, εὐγνωμονώντας τόν Κύριο καί κάνοντας πράξη αὐτό πού ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ο Ἀδελφόθεος λέει στήν ἐπιστολή του καί τό ὁποῖο γιά τούς περισσότερους ἀπό ἐμᾶς φαντάζει ὄχι ἁπλῶς ἀπευκτέο, ἀλλά καί ἀδύνατο: «Ὅλη τη χαρά νά θεωρήσετε πώς ἔχετε Ἀδελφοί, ὅταν περιπέσετε μέσα σέ ποικῖλες δοκιμασίες» (Καθ. Ἰακ. α΄2).
Στά πλαίσια αὐτά τῆς κενωσής του, τοῦ ἀδειάσματος τοῦ ἑαυτοῦ του γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ, ἀποποιήθηκε τῶν δικαιωμάτων του γιά νά μήν δοθῇ ἡ παραμικρή ἀφορμή νά σπιλωθῇ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως συνιστᾶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, λέγοντας: «τά πάντα ἀνεχόμαστε γιά νά μήν δημιουργήσουμε πρόβλημα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» (βλ. Α΄ Κορ. θ΄12), ἀφήνοντας παράλληλα τή ζωή του στή θεϊκή Πρόνοιά Του, χωρίς νά τόν ἐνδιαφέρει τί λέει ὁ κόσμος! Καί ὁ Κύριος, ὄχι μόνο τόν δικαίωσε, ἀλλά τόν ἀνέδειξε ὅσο λίγους.
Ἡ σήμερα ἑορταζόμενη γυναῖκα εἶναι ἡ Ὁσία Θεοκτίστη, γνωστή στήν Τοπική μας Ἐκκλησία, ἀλλά λιγότερο γνωστή στόν εὐρύτερο κόσμο. Ἔζησε τόν 10ο αἰῶνα Σύμφωνα μέ τό ἱερό Συναξάριό της ἀπό μικρή ἡλικία ἔμεινε ὀρφανή καί ἐξαιτίας τῆς μεγάλης της ἀγάπης στόν Χριστό, γρήγορα ἐγκατέλειψε τά ἐγκόσμια καί ἐνδύθηκε τό ἀγγελικό σχῆμα. Ἀναγκάσθηκε ὅμως μέ τή βία νά ἐγκαταλείψει τό Μοναστήρι της στήν Λέσβο, ἀφοῦ ἔπεσε θῦμα πειρατικῆς ἐπιδρομῆς, καθώς τήν ἐποχή ἐκείνη οἱ Πειρατές λυμαίνονταν τά Νησιά τοῦ Ἀρχιπελάγους. Τό πειρατικό πλοῖο, πού μετέφερε τούς αἰχμαλώτους, ταξίδευε μέ προορισμό τά σκλαβοπάζαρα τῆς Ἀνατολῆς, ὅπου θά κατέληγε καί ἡ Ὁσία Θεοκτίστη. Ὅταν ὅμως ἔφθασαν στήν Πάρο, ἡ Ὁσία Θεοκτίστη κατάφερε μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ νά διαφύγει τῆς προσοχῆς τῶν Πειρατῶν καί δραπετεύοντας ἔζησε τήν ὑπόλοιπη ζωή της ἀσκητικά μέσα στόν Παλαιοχριστιανικό Ναό τῆς Παναγίας τῆς Ἑκατονταπυλιανῆς Πάρου, ὅπου καί ἐνταφιάσθηκε ὅταν ἐκοιμήθη. Αἰῶνες μετά, συμπατριῶτες της ἀπό τήν Λέσβο ἀνεκόμισαν τά ἱερά της Λείψανα, τό μεγαλύτερο μέρος τῶν ὁποίων, κατά τρόπο θαυμαστό, βρίσκεται μέχρι σήμερα στήν Ἰκαρία, στήν ὁμώνυμη πλέον Ἱερά Μονή της, ὅπως ἡ ἴδια ἡ Ὁσία ἀπεκάλυψε σέ ἕνα ἅγιο Μοναχό τῆς ἐποχῆς ὀνόματι Ἰωάσαφ, ὡς ἐξῆς: "Εἰμί τήν τάξιν μοναχή, πατρίς μου ἐστίν ἡ Λέσβος, ἠσκήτευσα ἐν τῆ νήσῳ Πάρῳ χρόνους 35, μετά δέ ταῦτα ἀφικόμην ἐνταῦθα, ἵνα φρουρῶ καί σκέπω τήν Νῆσον ταύτην".
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Τόσο ὁ ἀρχισυνάγωγος Ἰάειρος μέ τήν αἱμορροοῦσα γυναῖκα, ὅσο καί οἱ σήμερα ἑορταζόμενοι Ἅγιοί μας, Νεκτάριος καί Θεοκτίστη, ἀπένειμαν τήν λατρεία τους στό Κύριο μέ τήν πράξη τῆς ζωῆς τους. Δέν προσευχήθηκαν μόνο μέ λόγια, ἀλλά ἔγιναν οἱ Ἴδιοι προσευχή. Δέν ἀσκήθηκαν τυπικά καί ἄχρωμα, ἀλλά βίωσαν τίς συνέπειες τῆς ἀκολουθίας τοῦ Χριστοῦ και περπάτησαν τήν στενή καί τεθλιμμένη ὁδό, ἡ ὁποία ὅμως ὁδηγεῖ στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Δέν προσέφεραν κερί καί θυμίαμα μόνο, ἀλλά ἔγιναν ἐκεῖνοι τό κερί, πού φώτιζε καί τό θυμίαμα πού εὐωδίαζε τό κόσμο γύρω τους. Δέν ἔμειναν στά λόγια, δέν παρασύρθηκαν ἀπό τίς θρησκευτικές συνήθειες, τά ἤθη καί τά ἔθιμα, δέν τούς ἐνδιέφερε τί θά πεῖ ὁ κόσμος, ἀλλά ἀντιθέτως τούς ἔνοιαζε τί λέει καί τί θέλει ὁ Θεός. Ἔτσι ἄδειασαν τούς ἑαυτούς τους ἀπό τίς κοσμικές καί θρησκόληπτες ἀντιλήψεις καί γι’αὐτό ἦταν καί παραμένουν ζωηρά πρότυπα Ἁγιότητος γιά ὅλους μας. Καί τό πιό σημαντικό ἀπό ὅλα εἶναι ὅτι εἶχαν κοινωνία μέ τόν Χριστό. Ὁ Ἰάειρος καί ἡ αἱμοροοῦσα ἀκούμπησαν μόνο τόν Χριστό. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καί ἡ Ὁσία Θεοκτίστη κοινώνησαν τόν Χριστό. Ἄδειασαν τόν κόσμο ἀπό μέσα τους καί γέμισαν ἀπό τόν Χριστό.
Αὐτό πού λείπει σήμερα ἀπό τη ζωή μας εἶναι ὁ Χριστός. Στήν ἐποχή μας ἐπιλέγουμε τόν Χριστό ἄν μᾶς ἀρέσει. Δυστυχῶς κάποιες φορές Τόν θέλουμε, ἄς ἐπιτραπεῖ ἡ ἔκφραση ὡς παραγέμισμα στή ζωή μας, χωρίς ὅμως θυσιαστική προοπτική γιά Ἐκεῖνον. Δηλαδή δέν ἀλλάζουμε τη συνήθειά μας, γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ, δέν ἀνακόπτουμε τήν ἁμαρτία μας γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, δέν ἐπιδιώκουμε τήν μεταμόρφωσή μας, ὡς τήν πραγματική καί ζῶσα λογική λατρεία Του. Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά πᾶμε πρός Ἐκεῖνον, ἀλλά ἐμεῖς μάθαμε νά Τόν καλοῦμε ὅποτε τόν χρειαζόμαστε καί μέ τούς δικούς μας ὅρους. Γι’ αὐτό καί δέν ζοῦμε ἐν πολλοῖς τη ζωή τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μιά θρησκευτική χλιαρότητα μέ ὅρους καί προϋποθέσεις, πού θέτει ἐν ἀμφιβόλῳ τη σωτηρία μας.
Ἄς παραδειγματισθοῦμε σήμερα ἀπό τόν Ἰάειρο καί τήν αἱμοροοῦσα γυναῖκα, τό Ἅγιο Νεκτάριο καί τήν Ὁσία Θεοκτίστη καί μέ τη βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ μας Πατέρα, ἄς ἐπιδιώξουμε τό ἄδειασμα τῆς ψυχῆς μας ἀπό τη γνώμη καί τη συνήθεια τοῦ κόσμου, ὥστε νά γεμίσουμε μέ τόν Χριστό, ἀφηνόμενοι μέ ἐμπιστοσύνη τη θεϊκή Του πρόνοια. Ἀμήν.