Συντάχθηκε στις .
Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2022
Προεόρτια τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Προεορτάζουμε σήμερα τήν θεομητορική ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία δέν περιγράφεται ὡς γεγονός μέσα στήν Καινή Διαθήκη. Καί τοῦτο διότι ὁ σκοπός τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι νά μᾶς δώσει αὐτά, πού ἔχουμε ἀνάγκη γιά τή σωτηρία μας καί ὄχι νά καλύψει τήν περιέργειά μας μέ λεπτομέρειες τῆς ζωῆς τῶν διαφόρων ἱερῶν Προσώπων, οὔτε κἄν γιά Αὐτό τό Θεανδρικό Πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας. Μήν ξεχνᾶμε ἐπίσης ὅτι ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος κλείνει τό Εὐαγγέλιό Του ἐπισημαίνοντας, ὅτι ἐάν γραφόταν ἕνα πρός ἕνα, ὅλα ὅσα ἔκανε ὁ Χριστός, δέν θά χωροῦσε ὁ κόσμος τά βιβλία πού θά γράφονταν. Συνεπῶς καί γιά τό πάντιμο Πρόσωπο τῆς Κυρίας Θεοτόκου μέσα ἀπό τίς ἀφηγήσεις τῶν Εὐαγγελίων, μαθαίνουμε μόνο γιά τόν Εὐαγγελισμό Της, τήν συναπτή ἐπίσκεψή Της στήν Ἐλισάβετ καί κάποια ἀκόμη ἐλάχιστα περιστατικά τῆς ζωῆς της, πού ἄμεσα συνδέονται μέ τόν βίο καί τό ἔργο τοῦ Κυρίου μας.
Τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου λοιπόν στόν Ναό περιγράφονται λεπτομερῶς στό λεγόμενο Πρωτευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου. Πρόκειται γιά ἕνα ἀρχαιοχριστιανικό κείμενο, τό ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία, ἄν καί φέρει τό ὄνομα τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, δέν τό κατέταξε στόν κανόνα τῶν βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὅπως ἔκανε μέ τήν ἐπιστολή του. Οὔτε τό περιέβαλε μέ τόν μανδύα τῆς αὐθεντίας Της, ἐπειδή ἀπό νωρίς νοθεύτηκε μέ αἰρετικές γνωστικές διδασκαλίες. Ὅμως τό κράτησε γιά νά ἀντλεῖ μέ πολλή προσοχή καί διάκριση ἀπαραίτητες ἱστορικές πληροφορίες, ὅταν πρέπει, ὅπως κάνει καί γιά τήν σημερινή ἑορτή.
Σέ αὐτό διαβάζουμε, πῶς τό ἄτεκνο ζεῦγος τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης ἀπέκτησαν μετά ἀπό θεία ἐπαγγελία τό παιδί τους, τήν Παρθένο Μαρία, τήν Ὁποίαν καί ἀφιέρωσαν στόν Ναό τοῦ Σολομῶντος στά Ἱεροσόλυμα, κατά τήν ὑπόσχεσή τους, γιά νά ἀνατραφῆ ἐκεῖ καί νά διακονῆ σ΄αὐτόν. Στήν εἴσοδο τοῦ Ναοῦ τήν Παναγία μας ὑποδέχθηκε ὁ ἀρχιερέας Ζαχαρίας, ὁ μετέπειτα πατέρας τοῦ Τιμίου Προδρόμου καί γνωρίζοντας ὡς Προφήτης κι αὐτός τόν θεῖο προορισμό Της, τήν εἰσήγαγε κατά μοναδική ἐξαίρεση στά Ἅγια των Ἁγίων, ὅπου καί ἀνετράφη μέ τροφή πού Τῆς ἔφερναν οἱ ἄγγελοι.
Ἀλλά τό σπουδαῖο εἶναι πώς ἀκόμη κι ἄν δέν περιγράφεται ὡς γεγονός στήν Καινή Διαθήκη, ἐντούτοις προτυπώνεται καί προεικονίζεται μέ ἔμφαση στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅπου «ῥήσεις Προφητῶν καί αἰνίγματα» ἀποφαίνονται γιά τήν σάρκωση τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν Παρθένο Μαρία καί ἐξαγγέλουν καί τήν εἴσοδό Της στόν Ναό.
Μέσα στήν πλούσια ὑμνογραφία τῆς ἑορτῆς, παραλληλίζεται ὁ ναός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ τόν ναό τῆς Καινῆς Διαθήκης. Τό παλαιό σκήνωμα τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ὁ Ναός τοῦ Σολομῶντος, μέ τό νέο, δηλαδή τήν Παναγία.
Ὁ Ναός τοῦ Σολομῶντος ἦταν ὁ Ναός τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ πανω στή γῆ. Τό σκήνωμά Του μεταξύ των ἀνθρώπων. Ναός καθαρός, ἅγιος, ἀμίαντος, ὅπου ἐτελεσιουργεῖτο τό μυστήριο τῆς πνευματικῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στό μέσον του λαοῦ Του. Αὐτός, τόν Ὁποῖον δέν Τόν χωροῦσε ὁ οὐρανός τοῦ οὐρανοῦ, κατοικοῦσε στό ἱερό αὐτό κτίσμα, ὅπως χαρακτηριστικά ὑπογραμμίζει ὁ Σολομῶν στήν προσευχή πού ἀνέπεμψε κατά τήν μεγάλη ἡμέρα τῶν ἐγκαινίων του καί ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά ἀναγνώσμα τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων: «... σύ ὁ Θεός θά κατοικήσης μαζί μέ τούς ἀνθρώπους στήν γῆ. Ἐάν ὁ οὐρανός καί ὁ οὐρανός τοῦ οὐρανοῦ δέν εἶναι ἱκανοί νά σέ χωρέσουν, πώς θά γίνη κατοικητήριόν σου ὁ ναός αὐτός, τόν ὁποῖον ἐγώ οἰκοδόμησα πρός δόξαν τοῦ Ὀνόματός σου;» (Γ΄Βασ. Η 27). Καί ὅμως ὁ ἀχώρητος Θεός αὐτόν τόν τόπον ἀγάπησε καί ἐξέλεξε, ὅπως σημειώνει ὁ Προφήτης καί Βασιλιᾶς Δαβίδ στόν ψαλμό 131: «Αὐτή ἡ Ἰερουσαλήμ εἶναι ἡ μόνιμη κατοικία μου στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἐδώ θα κατοικήσω, διότι αὐτή ἐγώ ἐξέλεξα καί προτίμησα.»
Σ΄αὐτόν τόν Ναό τοῦ Σολομῶντος εἰσόδευσε ἡ Παρθένος Παναγία μας, ὅταν ἦταν τριῶν ἐτῶν. Καί Ἡ Ἐκκλησία μας, ὑπενθυμίζοντας τήν τριετῆ ἀγελάδα, πού θυσίασε ὁ γενάρχης Ἀβραάμ στόν Θεό, ὅπως ἀναφέρεται στόβιβλίο τῆς Γενέσεως (Βλ. ΙΕ 9), μας διδάσκει, πώς κατά τόν ἴδιο τρόπο ἡ Παναγία μας προσφέρθηκε στόν Ναό, ὡς ἡ καθαρή καί ἄμωμη θυσία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πρός τόν Θεό. Ἡ λογική αὐτή ζῶσα θυσία γίνεται ἀποδεκτή ἀπό τόν Θεό καί εἰσάγεται στά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Ἔτσι ἡ Παναγία γίνεται τό ἐπίγειο κατοικητήριο τοῦ παντάνακτος Θεοῦ, ὅπως ψάλλεται στό δοξαστικό των αἴνων τῆς ἑορτῆς.
Ὁ νομικός αὐτός Ναός προτύπωνε τήν Παρθένο Μαρία. Καί πιό συγκεκριμένα ἦταν ἡ προφητική εἰκόνα καί ἡ προτύπωση τοῦ ὑπερφυοῦς μυστηρίου, τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, πού συντελέσθηκε μέσα στά σπλάχνα τῆς Παρθένου Μαρίας. Ἡ Παναγία εἰσῆλθε στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ Ναοῦ καί ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἅγιος τῶν Ἁγίων δηλαδή εἰσῆλθε στήν παρθενική μήτρα τῆς Παναγίας μας καί κατοίκησε μέσα Της γιά ἐννέα μῆνες. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἡ Παναγία μας ἀναδείχθηκε ἡ ἀληθινή σκηνή τοῦ μαρτυρίου τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐπίγειος ἄχραντος καί ἀκατάλυτος Ναός Του, ἡ ἔμψυχος καί ἄψαυστος, δηλαδή ἀνέγγιχτη, ἀπείραχτη, κιβωτός τῆς Διαθήκης τοῦ Θεοῦ, ὅπως ψάλλεται στήν ἐνάτη ὠδή τοῦ κανόνος τῆς ἑορτῆς.
Ἡ κιβωτός τῆς Διαθήκης εἶναι ἀκόμη μία προτύπωση τῆς σημερινῆς ἑορτῆς, διότι φυλασσόταν στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος καί ἐμπεριεῖχε τίς δύο πλᾶκες τοῦ Νόμου, τήν χρυσή στάμνα μέ τό μάννα καί τήν ράβδο τοῦ Ἀαρών πού βλάστησε. Τώρα ἡ Παναγία μας δέχεται μέσα Της τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος μᾶς διδάσκει μέ τό ἱερό Εὐαγγέλιο, πού συμπληρώνει καί ἐπαληθεύει τόν Νόμο, μᾶς τρέφει, ὄχι πλέον μέ τό μάννα, ἀλλά μέ τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του καί μᾶς σώζει μέ τήν Ἱερωσύνη Του, πού μαρτυρεῖ ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών πού βλάστησε. Αὐτές εἶναι κάποιες ἀπό τίς προφητικές εἰκόνες, τίς ὁποῖες χρησιμοποιεῖ ὁ ὑμνογράφος σήμερα γιά νά ψάλη τήν δόξα τῆς Θεοτόκου καί γιά νά φανερώσει ἐμμέσως πλήν σαφῶς, ὅτι ἡ ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, ἐξαγγέλλεται προφητικῶς καί πραγματοποιήθηκε ἐν χρόνῳ.
Στήν Παναγία μας συναντήθηκε ὁ ἄνθρωπος μέ τόν Θεό, γιατί μέσα της ὁ Θεός ἔγινε καί ἄνθρωπος, γιά νά γίνη ὁ ἄνθρωπος Θεός. Ὁ Ναός τοῦ Σολομῶντος, δέχθηκε τήν Παναγία στά Ἅγια τῶν Ἁγίων του κι Ἐκείνη ἔγινε ὁ καθαρώτατος Ναός τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὅπως λέει καί τό κοντάκιο τῆς ἑορτῆς καί δέχθηκε μέσα Της τόν Ἅγιο τῶν Ἁγίων.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Τό θεολογικό νόημα τῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, δέν εἶναι ἁπλῶς ἀνάμνηση μιᾶς διηγήσεως, ἀλλά ἡ ἔξαρσις τῆς θεομητορικῆς ἰδιότητος τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, ὅπως προφητεύθηκε καί πραγματοποιήθηκε. Ὑπάρχει ὅμως καί μία ἐκκλησιολογική διάσταση. Ἡ Θεοτόκος εἶναι καί τύπος τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ νέου λαοῦ τοῦ Θεοῦ, μέσα στόν ὁποῖον κατοικεῖ ὁ Θεός καί ἐμπεριπατεῖ. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς, οἱ ὁποῖοι διά τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου σ΄αὐτήν καί ἀπό αὐτήν, γίναμε ναοί τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος καί τό Ἅγιο Πνεῦμα κατοικεῖ μέσα μας, ὅπως ξεκάθαρα τό γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους καί κατά συνέπειαν σέ ὅλους ἐμᾶς (Βλ. Α΄Κορ. γ 16-17). Καί ὡς Ναοί τοῦ Θεοῦ ἔχουμε ὑποχρέωση νά ἁγιαζόμαστε, ἐκκλησιαζόμενοι στούς ἐπίγειους Ναούς τῆς Δόξης Του, δηλαδή μέσα στούς Ὀρθόδοξους Ναούς μας. Ἐκεῖ ὅπου στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, στό Ἱερό Βῆμα δηλαδή, ὑπάρχει ἀντί τῆς Κιβωτοῦ τῆς Διαθήκης ἡ Ἁγία Τράπεζα μέ τό Ἱερό Εὐαγγέλιο καί τό ἅγιο Ποτήριο τῆς Ζωῆς, ἀπό τό ὁποῖο μεταλαμβάνουμε τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἷματος τοῦ Χριστοῦ, γιά νά ζεῖ μέσα μας ὁ Ἅγιος τῶν Ἁγίων, ὁ Ὁποῖος ἀναπαύεται στούς ἁγίους. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Μέ λαμπρότητα καί ἐθνική ὑπερηφάνεια ἑορτάστηκε τό Σάββατο καί τήν Κυριακή 12 καί 13 Νοεμβρίου ἡ ἱστορική ἐπέτειος τῆς Ἑνώσεως τῆς Σάμου μέ τήν μητέρα Ἑλλάδα.
Ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ.κ. Εὐσέβιος, χοροστάτησε στόν Ὄρθρο, τέλεσε τήν Θεία Λειτουργία καί τήν ἐπίσημη Δοξολογία στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βαθέος, στή συνέχεια τέλεσε Ἐπιμνημόσυνη δέηση ἐνώπιον τοῦ Ἀνδριάντος τοῦ Θεμιστοκλῆ Σοφούλη καί ἀπό τῆς ἐξέδρας παρηκολούθησε τήν μαθητική καί στρατιωτική παρέλαση.
Στίς ἐκδηλώσεις παρέστησαν ὁ Ὑφυπουργός Ἐθνικῆς Ἀμύνης κ. Νικόλαος Χαρδαλιάς, ὁ Ἀρχηγός τοῦ Ἐλληνικοῦ Στρατοῦ Ἀντιστράτηγος κ. Χαράλαμπος Λαλούσης, ὁ Βουλευτής κ. Χριστόδουλος Στεφανάδης, οἱ τοπικοί ἄρχοντες καί πλῆθος λαοῦ. Ὁ Σεβασμιώτατος στό τέλος τῆς Δοξολογίας μεταξύ τῶν ἂλλων ἐπεσήμανε ὃτι:”Ἡ Ἑνωσις τῆς Σάμου μετά τῆς Μητρός Ἑλλάδος ἐπετεύχθη χάρις εἰς τήν ἱεράν ἑνότητα, καθώς οἱ δύο πρωτεργάτες τοῦ ἀγώνος διά τήν Ἓνωσιν, ὁ πολιός Ἀρχιερεύς Μητροπολίτης Σάμου Κωνσταντίνος Βοντζαλίδης καί ὁ χαρισματικός ἠγέτης Θεμιστοκλής Σοφούλης, κατάφεραν νά ἐμψυχώσουν νά συσπειρώσουν καί νά πραγματοποιήσουν τούς πόθους, τά ὁράματα, τίς φιλοδοξίες, τίς ἰδέες καί τούς ἀγῶνες τοῦ λαοῦ τοῦ ἀκριτικοῦ αὐτοῦ τόπου, γιά ἓνωση μέ τήν Ἑλλάδα. Κατάφεραν νά ξεπεράσουν τίς ἀτομικές φιλοδοξίες, τίς μικρότητες καί τούς φατριασμούς καί μέ τόλμη, ἀνδρεία καί εὐψυχία διέσωσαν τήν ἐθνική μας αὐτοσυνειδησία καί τήν Ἑλληνική μας ταυτότητα καί μᾶς κληροδότησαν τήν μεγάλη ἀλήθεια, ὃτι ἑνωμένοι μποροῦμε νά κάνουμε θαύματα. Κάλεσε δε ὃλους νά διαφυλάξουμε τήν ἑθνική ἑνότητα καί ὁμοψυχία μας πρός συνέχισιν τῶν εὐγενῶν ὁραμάτων καί τῶν ἱδανικῶν τῶν ἀγωνιστῶν πατέρων μας.”
Ὁ Σεβασμιώτατος παρέστη στή τελετή ἀνακήρυξης τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Στρατοῦ Ἀντιστρατήγου Χαραλάμπους Λαλούση σε ἐπίτιμο δημότη Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς Σάμου καί τοῦ προσέφερε εἰς ἀγαθήν ἀνάμνησιν τῆς διακονίας του καί τῆς προσφορᾶς του στα νησιά μας, ἔκδοση μέ σειρά γραμματοσήμων τῆς ἑπετείου τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν 100 χρόνων ἀπό τῆς Ἑνώσεως.
Ἐπίσης τίμησε τήν ἐπετειακή ἐκδήλωση τῆς 79 ΑΔΤΕ “ΜΥΚΑΛΗ” ”Σάμος, άπό τήν Ἠγεμονία...στήν Ἓνωση μέ τήν Ἑλλάδα” μέ τήν συμμετοχή τῆς ΜΣΕΘ 79 ΑΔΤΕ, τοῦ Λυκείου Ἑλληνίδων Σάμου καί τῆς παιδικῆς χορωδίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας «εὐΩΔΗα». Παρέστη δέ καί στήν ἐκδήλωση τοῦ Δήμου Ἀνατολικῆς Σάμου μέ ὁμιλητή τόν Πρόεδρο τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου κ. Γεώργιο Κολλάρο καί μέ τήν ἐπετειακή Μουσική καί Ποιητική παρουσίαση ἀπό τήν χορωδία «ΣΑΜΙΑ», τοῦ Φιλοτεχνικοῦ Ὁμίλου Σάμου.
Στά πλαίσια τῶν ἑορτασμῶν τῆς 110ης ἐπετείου ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας στήν ἁνεξάρτητη ἑβδομαδιαία τοπική ἐφημερίδα “ΣΑΜΙΑΚΟΝ ΒΗΜΑ” δημοσίευσε ἂρθρο του μέ τίτλο “Ἡ Ἱστορική ἀλήθεια καί τό χρέος μας.”
Ἡ Ἱστορική ἀλήθεια και τό χρέος μας
Σεβ. Μητρ. Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. Εὐσεβίου
Μέ αἰσθήματα ἐθνικῆς ὑπερηφάνειας καί ψυχικῆς ἀγαλλιάσεως ἑορτάζουμε, τήν Κυριακή 13 Νοεμβρίου, τήν 110η ἐπέτειο τῆς ἑνώσεως τῆς φιλόχριστης καί Ἑλληνόψυχης Σάμου μέ τήν Μητέρα Ἑλλάδα.
Ἀπό τόν ἀγῶνα γιά ἐθνική ἀνεξαρτησία τοῦ ἀκριτικοῦ μας νησιοῦ καί τήν ἀπελευθέρωσή του ἀπό τήν ὀθωμανική βαρβαρότητα δέν ἦταν δυνατόν νά λείψει ἡ Ἐκκλησία. Κατά τά χρόνια τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως ὁ Μητροπολίτης Κύριλλος μέ τούς κληρικούς του πολεμᾶ δίπλα στόν μεγάλο ἀρχηγό Λυκοῦργο Λογοθέτη. Καί κατά τά χρόνια τοῦ ἡγεμονικοῦ καθεστῶτος ἡ Ἐκκλησία ἔχοντας πλήρη συναίσθηση τοῦ ἐθναρχικοῦ της ρόλου, ὕψωσε φωνή διαμαρτυρίας καί προσπάθησε νά ὑπερασπισθεῖ τόν ἁπλό λαό, ἀπέναντι στίς αὐθαιρεσίες τῶν Ἡγεμόνων καί τοΰ ἡγεμονικοῦ καθεστῶτος.
Ὁ Μητροπολίτης Σάμου Κωνσταντῖνος Βοντζαλίδης, ὁ ὁποῖος μαζί μέ τόν Θεμιστοκλῆ Σοφούλη ἀποτελοῦν τούς πρωτεργάτες τοῦ ἀγῶνα γιά τήν ἕνωση, ἀντέδρασε μέ σθένος καί γενναιότητα στίς αὐθαιρεσίες καί τό τυραννικό καθε στώς τοῦ Ἡγεμόνα Κοπάση. Ὑψώνει τό Ἐκκλησιαστικό του ἀνάστημα καί φέρε ται ὡς Ἕλληνας Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος. Κηρύττει, ἀρθρογραφεῖ, καί ἀποστέλλει ἐπιστολές σέ σημαίνοντα πρόσωπα καί στόν ἑλληνικό χῶρο καί στό ἐξωτερικό, ὅπου διεκτραγωδεῖ τίς βιαιότητες, τίς ἱερόσυλες πράξεις καί τήν καταπάτηση τῶν προνομίων καί τοῦ συνταγματικοῦ δικαίου ἀπό τόν Κοπάση. Ἐνημερώνει τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἰωακείμ Γ’ καί στό πλαίσιο τῆς Ἐθναρχικῆς δράσης καί δικαιοδοσίας τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ζητᾶ συμπαράσταση ἀλλά καί παρα στάσεις στή Μεγάλη Πύλη ἐναντίον τοῦ τυράννου Ἡγεμόνα. Παρά τίς ἀπειλές καί τίς ἀπαγορεύσεις, ἐπικοινωνεῖ μέ τόν ἐξόριστο Θεμιστοκλῆ Σοφούλη κι ἄλ λους ἐξόριστους πατριῶτες, καί τούς ἐνημερώνει γιά τά συμβαίνοντα στό νησί καί τούς στηρίξει στόν ἀγῶνα τους. Μέ τήν συνδρομή γενναίων καί πατριωτῶν ἱερομονάχων, μετατρέπει τά μοναστήρια σέ κέντρα ἀντίστασης. Στις Ἱερές Μο νές τῆς Ἁγίας Τριάδος, τῆς Παναγίας Βροντιανῆς καί τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, κα ταφεύγουν οἱ ἐπιστρέψαντες στή Σάμο φυγάδες ὀπαδοί τοῦ Θεμιστοκλῆ Σο φούλη καί βρίσκουν περίθαλψη καί καταφύγιο. Στά Μοναστήρια καταφεύγει καί ὁ ἴδιος ὁ ἡγέτης τοῦ ἀγῶνα, Θεμιστοκλῆς Σοφούλης, γιά νά ἀνασυντάξει τίς δυνάμεις του καί νά λάβει τίς ἀπαραίτητες ἀποφάσεις, πού ὁδήγησαν στήν πο θητή ἐθνική ἀποκατάσταση τῶν Σαμίων καί τήν ἐνσωμάτωση τοῦ νησιοῦ στή Μητέρα Ἑλλάδα, στό ἐλεύθερο ἑλληνικό κράτος.
Μετά τήν ἐπικράτηση τοῦ κινήματος τοῦ Σοφούλη, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1912, ὁ μέχρι τότε ἐν διωγμῷ εὐρισκόμενος Μητροπολίτης Κωνσταντῖνος, τελεῖ πανηγυρική δοξολογία στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, καί διακηρύττει τά δίκαια τῆς ἐπανάστασης καί τήν ἀνάγκη λήθης γιά τό παρελθόν καί σύμ πνοιας γιά τήν εὐόδωοη τῶν ἐθνικῶν σκοπῶν τοῦ κινήματος στό μέλλον.
Στίς 30 Σεπτεμβρίου, ὁ Μητροπολίτης Κωνσταντῖνος, περιστοιχισμένος ἀπό τόν ἱερό κλῆρο, προέστη τελετῆς, πού πραγματοποιήθηκε στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, μέ ἀφορμή τήν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τῆς Διπλῆς Ἐθνο συνέλευσης, πού ἐκήρυξε τελικά τήν ἕνωση, καί διετύπωσε σχετικές νουθεσίες πρός τούς πληρεξουσίους. Ὁ ἡρωϊκός Μητροπολίτης Κωνσταντῖνος ἀξιώθηκε νά ζήσει τήν ἐκπλήρωση τῶν ἀγώνων του τήν Κυριακή 11 Νοεμβρίου 1912, ἡμέρα κατά τήν ὁποία εὐλόγησε τήν ἕνωση μέ τήν μητέρα Ἑλλάδα καί δακρυσμένος ἀσπάστηκε τήν Ἑλληνική σημαία καί μέ ραγισμένη ἀπό τήν συγκίνηση φωνή ἀνέπεμψε δοξολογική εὐχή πρός τόν Παντοκράτορα Θεό: «Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν,... Ἕνωσον ἡμᾶς τῇ ἁγία Σου καί κραταιά δυνάμει μετά τῶν ἐλευθέρων Ἑλλήνων καί γνησίων τῇ πίστει καί τῷ γένει ἀδελφῶν ἡμῶν τούτων καί σωτήριον καί καρ- ποφόρον ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς ἀνάδειξον τήν μετ’ αὐτῶν ἕνωσιν ἡμῶν καί γενοῦ μεθ’ ἡμῶν καί αὐτῶν ὡς μαχητής ἰσχυρός ὅτι ἐπί Σέ μόνον πεποίθαμεν καί τῷ ὀνόματί Σου τῷ ἀγίῳ ἀνεθαρρήσαμεν». Καί στό τέλος τῆς εὐχῆς ἐκάλεσε τούς πάντες νά ζητωκραυγάσουν: «Ζήτω ή μετά τῆς ἐλευθέρας καί φιλτάτης μητρός Ἑλλάδος Ἕνωσις τῶν Σαμίων».
Ὁ Μητροπολίτης Κωνσταντῖνος ὑπέγραψε τό ψήφισμα τῆς ἑνώσεως καί ὅρκισε στίς 12 Νοεμβρίου 1912 τήν Προσωρινή Κυβέρνηση, ὑπό τόν Θεμιστοκλῆ Σοφούλη, ἡ ὁποία κυβέρνησε τό νησί ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Βασιλέως τῶν Ἑλλήνων, ὡς τίς 2 Μαρτίου 1913, ὁπότε κατέπλευσε στόν λιμένα Βαθέος ὁ Ἑλληνικός πο λεμικός Στόλος καί μέ αὐτόν τόν τρόπο ἐπισημοποιήθηκε ἡ ἕνωσις τῆς Σάμου μέ τό ἐλεύθερο ἑλληνικό Κράτος.
Στή σύγχρονη ἐποχή, πού ὑπάρχει ἡ τάση νά παραθεωρεῖται ἡ σημαντική προσφορά τῆς Ἐκκλησίας στούς ἐθνικούς ἀγῶνες τοῦ Γένους γιά ἐλευθερία, ἀ νεξαρτησία καί ἀξιοπρέπεια, ἡ φωτεινή καί ἡρωϊκή προσωπικότητα τοῦ Μητρο πολίτη Κωνσταντίνου μᾶς διδάσκει τήν ἱστορική ἀλήθεια καί μᾶς ὑποδεικνύει τό χρέος μας. Στό πρόσωπο τοῦ Μητροπολίτη Κωνσταντίνου δικαιώθηκαν οἱ ἀγῶ νες, οἱ ἐξορίες καί οἱ διώξεις πού ὑπέστησαν πολλοί κληρικοί καί ἐπίσκοποι τῆς Σάμου, λόγῳ τῆς ἀντίθεσής τους μέ τίς αὐθαιρεσίες καί τήν φιλοοθωμανική πο λιτική τοῦ ἡγεμονικοῦ καθεστῶτος. Παραδείγματα ἀποτελοῦν οἱ Μητροπολίτες Σάμου Κύριλλος, Θεοδόσιος καί Παρθένιος, οἱ ὁποῖοι πέθαναν στήν εξορία.
Στό πρόσωπο τοῦ Μητροπολίτη Κωνσταντίνου προσωποποιήθηκε ἡ προ σπάθεια τῆς Ἐθναρχούσας Ἐκκλησίας γιά τήν ἐκπλήρωση τῶν ὁραμάτων καί τῶν πόθων γιά ἐθνική ἀποκατάσταση τοῦ ἡρωϊκοῦ Σαμιακοῦ λαοῦ.
Σήμερα, ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τούς ἀγῶνες τοῦ ἄξιου Πρωθιεράρχη ἀλλά καί τοῦ γενναίου Θεμιστοκλῆ Σοφούλη καί ὅλων ὅσοι ἀγωνίσθηκαν γιά τήν ἕνωσή μας μέ τήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα. Μᾶς θυμίζει ὅτι ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἀπόγονοι τῶν ἡρωιϊκῶν ἀνδρῶν, πού μέ εὐψυχία ἀγωνίσθηκαν καί ὑπέστησαν τόσα δεινά γιά τήν ἀ ποκατάσταση τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Σάμου, καλούμεθα, σήμερα, νά ἀναλογισθοῦμε καί νά συνειδητοποιήσουμε τήν εὐθύνη μας ἀπέναντι στούς πατέ ρες μας καί τήν Ἱστορία μας. Ὀφείλουμε νά διαχειριστοῦμε τήν ἐθνική μας ἐλευθερία καί τήν ἔνδοξη πατρογονική μας κληρονομιά μέ εἰλικρίνεια, σοβαρότητα, συστράτευση, συσπείρωση, ἑνότητα καί σύνεση, ὥστε νά μεγαλουργήσουμε ὡς ἔθνος καί στό παρόν καί στό μέλλον.
Ὡς πνευματικός σας Πατέρας σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας δέν ὑποστέλλει τήν σημαία τῆς πολυσχιδοῦς προσφορᾶς πρός τά πνευματικά παιδιά της ἀλλά μέ ὅλες τίς δυνάμεις της θά συνεχίζει τόν καλόν ἀγῶνα γιά τήν διατή ρηση τῶν πατρογονικῶν μας ἀξιῶν καί ἰδανικῶν καί τήν ὀρθόδοξη χριστιανική κληρονομιά μας.
Εὔχομαι ὁ Κύριός μας νά εὐλογεῖ τόν ἡρωϊκό λαό τοῦ ἀκριτικοῦ νησιοῦ μας τῆς Σάμου καί νά κατατάξει τάς ψυχάς τῶν προμάχων τῆς ἐλευθερίας αὐτοῦ τοῦ Ἱστορικοῦ καί πολύπαθου τόπου εἰς χώραν ζώντων καί δικαίων.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Σεβ. Μητρ. Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. Εὐσεβίου
Μέ αἰσθήματα ἐθνικῆς ὑπερηφάνειας καί ψυχικῆς ἀγαλλιάσεως ἑορτάζουμε, τήν Κυριακή 13 Νοεμβρίου, τήν 110η ἐπέτειο τῆς ἑνώσεως τῆς φιλόχριστης καί Ἑλληνόψυχης Σάμου μέ τήν Μητέρα Ἑλλάδα.
Ἀπό τόν ἀγῶνα γιά ἐθνική ἀνεξαρτησία τοῦ ἀκριτικοῦ μας νησιοῦ καί τήν ἀπελευθέρωσή του ἀπό τήν ὀθωμανική βαρβαρότητα δέν ἦταν δυνατόν νά λείψει ἡ Ἐκκλησία. Κατά τά χρόνια τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως ὁ Μητροπολίτης Κύριλλος μέ τούς κληρικούς του πολεμᾶ δίπλα στόν μεγάλο ἀρχηγό Λυκοῦργο Λογοθέτη. Καί κατά τά χρόνια τοῦ ἡγεμονικοῦ καθεστῶτος ἡ Ἐκκλησία ἔχοντας πλήρη συναίσθηση τοῦ ἐθναρχικοῦ της ρόλου, ὕψωσε φωνή διαμαρτυρίας καί προσπάθησε νά ὑπερασπισθεῖ τόν ἁπλό λαό, ἀπέναντι στίς αὐθαιρεσίες τῶν Ἡγεμόνων καί τοΰ ἡγεμονικοῦ καθεστῶτος.
Ὁ Μητροπολίτης Σάμου Κωνσταντῖνος Βοντζαλίδης, ὁ ὁποῖος μαζί μέ τόν Θεμιστοκλῆ Σοφούλη ἀποτελοῦν τούς πρωτεργάτες τοῦ ἀγῶνα γιά τήν ἕνωση, ἀντέδρασε μέ σθένος καί γενναιότητα στίς αὐθαιρεσίες καί τό τυραννικό καθε στώς τοῦ Ἡγεμόνα Κοπάση. Ὑψώνει τό Ἐκκλησιαστικό του ἀνάστημα καί φέρε ται ὡς Ἕλληνας Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος. Κηρύττει, ἀρθρογραφεῖ, καί ἀποστέλλει ἐπιστολές σέ σημαίνοντα πρόσωπα καί στόν ἑλληνικό χῶρο καί στό ἐξωτερικό, ὅπου διεκτραγωδεῖ τίς βιαιότητες, τίς ἱερόσυλες πράξεις καί τήν καταπάτηση τῶν προνομίων καί τοῦ συνταγματικοῦ δικαίου ἀπό τόν Κοπάση. Ἐνημερώνει τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἰωακείμ Γ’ καί στό πλαίσιο τῆς Ἐθναρχικῆς δράσης καί δικαιοδοσίας τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ζητᾶ συμπαράσταση ἀλλά καί παρα στάσεις στή Μεγάλη Πύλη ἐναντίον τοῦ τυράννου Ἡγεμόνα. Παρά τίς ἀπειλές καί τίς ἀπαγορεύσεις, ἐπικοινωνεῖ μέ τόν ἐξόριστο Θεμιστοκλῆ Σοφούλη κι ἄλ λους ἐξόριστους πατριῶτες, καί τούς ἐνημερώνει γιά τά συμβαίνοντα στό νησί καί τούς στηρίξει στόν ἀγῶνα τους. Μέ τήν συνδρομή γενναίων καί πατριωτῶν ἱερομονάχων, μετατρέπει τά μοναστήρια σέ κέντρα ἀντίστασης. Στις Ἱερές Μο νές τῆς Ἁγίας Τριάδος, τῆς Παναγίας Βροντιανῆς καί τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, κα ταφεύγουν οἱ ἐπιστρέψαντες στή Σάμο φυγάδες ὀπαδοί τοῦ Θεμιστοκλῆ Σο φούλη καί βρίσκουν περίθαλψη καί καταφύγιο. Στά Μοναστήρια καταφεύγει καί ὁ ἴδιος ὁ ἡγέτης τοῦ ἀγῶνα, Θεμιστοκλῆς Σοφούλης, γιά νά ἀνασυντάξει τίς δυνάμεις του καί νά λάβει τίς ἀπαραίτητες ἀποφάσεις, πού ὁδήγησαν στήν πο θητή ἐθνική ἀποκατάσταση τῶν Σαμίων καί τήν ἐνσωμάτωση τοῦ νησιοῦ στή Μητέρα Ἑλλάδα, στό ἐλεύθερο ἑλληνικό κράτος.
Μετά τήν ἐπικράτηση τοῦ κινήματος τοῦ Σοφούλη, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1912, ὁ μέχρι τότε ἐν διωγμῷ εὐρισκόμενος Μητροπολίτης Κωνσταντῖνος, τελεῖ πανηγυρική δοξολογία στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, καί διακηρύττει τά δίκαια τῆς ἐπανάστασης καί τήν ἀνάγκη λήθης γιά τό παρελθόν καί σύμ πνοιας γιά τήν εὐόδωοη τῶν ἐθνικῶν σκοπῶν τοῦ κινήματος στό μέλλον.
Στίς 30 Σεπτεμβρίου, ὁ Μητροπολίτης Κωνσταντῖνος, περιστοιχισμένος ἀπό τόν ἱερό κλῆρο, προέστη τελετῆς, πού πραγματοποιήθηκε στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, μέ ἀφορμή τήν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τῆς Διπλῆς Ἐθνο συνέλευσης, πού ἐκήρυξε τελικά τήν ἕνωση, καί διετύπωσε σχετικές νουθεσίες πρός τούς πληρεξουσίους. Ὁ ἡρωϊκός Μητροπολίτης Κωνσταντῖνος ἀξιώθηκε νά ζήσει τήν ἐκπλήρωση τῶν ἀγώνων του τήν Κυριακή 11 Νοεμβρίου 1912, ἡμέρα κατά τήν ὁποία εὐλόγησε τήν ἕνωση μέ τήν μητέρα Ἑλλάδα καί δακρυσμένος ἀσπάστηκε τήν Ἑλληνική σημαία καί μέ ραγισμένη ἀπό τήν συγκίνηση φωνή ἀνέπεμψε δοξολογική εὐχή πρός τόν Παντοκράτορα Θεό: «Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν,... Ἕνωσον ἡμᾶς τῇ ἁγία Σου καί κραταιά δυνάμει μετά τῶν ἐλευθέρων Ἑλλήνων καί γνησίων τῇ πίστει καί τῷ γένει ἀδελφῶν ἡμῶν τούτων καί σωτήριον καί καρ- ποφόρον ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς ἀνάδειξον τήν μετ’ αὐτῶν ἕνωσιν ἡμῶν καί γενοῦ μεθ’ ἡμῶν καί αὐτῶν ὡς μαχητής ἰσχυρός ὅτι ἐπί Σέ μόνον πεποίθαμεν καί τῷ ὀνόματί Σου τῷ ἀγίῳ ἀνεθαρρήσαμεν». Καί στό τέλος τῆς εὐχῆς ἐκάλεσε τούς πάντες νά ζητωκραυγάσουν: «Ζήτω ή μετά τῆς ἐλευθέρας καί φιλτάτης μητρός Ἑλλάδος Ἕνωσις τῶν Σαμίων».
Ὁ Μητροπολίτης Κωνσταντῖνος ὑπέγραψε τό ψήφισμα τῆς ἑνώσεως καί ὅρκισε στίς 12 Νοεμβρίου 1912 τήν Προσωρινή Κυβέρνηση, ὑπό τόν Θεμιστοκλῆ Σοφούλη, ἡ ὁποία κυβέρνησε τό νησί ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Βασιλέως τῶν Ἑλλήνων, ὡς τίς 2 Μαρτίου 1913, ὁπότε κατέπλευσε στόν λιμένα Βαθέος ὁ Ἑλληνικός πο λεμικός Στόλος καί μέ αὐτόν τόν τρόπο ἐπισημοποιήθηκε ἡ ἕνωσις τῆς Σάμου μέ τό ἐλεύθερο ἑλληνικό Κράτος.
Στή σύγχρονη ἐποχή, πού ὑπάρχει ἡ τάση νά παραθεωρεῖται ἡ σημαντική προσφορά τῆς Ἐκκλησίας στούς ἐθνικούς ἀγῶνες τοῦ Γένους γιά ἐλευθερία, ἀ νεξαρτησία καί ἀξιοπρέπεια, ἡ φωτεινή καί ἡρωϊκή προσωπικότητα τοῦ Μητρο πολίτη Κωνσταντίνου μᾶς διδάσκει τήν ἱστορική ἀλήθεια καί μᾶς ὑποδεικνύει τό χρέος μας. Στό πρόσωπο τοῦ Μητροπολίτη Κωνσταντίνου δικαιώθηκαν οἱ ἀγῶ νες, οἱ ἐξορίες καί οἱ διώξεις πού ὑπέστησαν πολλοί κληρικοί καί ἐπίσκοποι τῆς Σάμου, λόγῳ τῆς ἀντίθεσής τους μέ τίς αὐθαιρεσίες καί τήν φιλοοθωμανική πο λιτική τοῦ ἡγεμονικοῦ καθεστῶτος. Παραδείγματα ἀποτελοῦν οἱ Μητροπολίτες Σάμου Κύριλλος, Θεοδόσιος καί Παρθένιος, οἱ ὁποῖοι πέθαναν στήν εξορία.
Στό πρόσωπο τοῦ Μητροπολίτη Κωνσταντίνου προσωποποιήθηκε ἡ προ σπάθεια τῆς Ἐθναρχούσας Ἐκκλησίας γιά τήν ἐκπλήρωση τῶν ὁραμάτων καί τῶν πόθων γιά ἐθνική ἀποκατάσταση τοῦ ἡρωϊκοῦ Σαμιακοῦ λαοῦ.
Σήμερα, ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τούς ἀγῶνες τοῦ ἄξιου Πρωθιεράρχη ἀλλά καί τοῦ γενναίου Θεμιστοκλῆ Σοφούλη καί ὅλων ὅσοι ἀγωνίσθηκαν γιά τήν ἕνωσή μας μέ τήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα. Μᾶς θυμίζει ὅτι ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἀπόγονοι τῶν ἡρωιϊκῶν ἀνδρῶν, πού μέ εὐψυχία ἀγωνίσθηκαν καί ὑπέστησαν τόσα δεινά γιά τήν ἀ ποκατάσταση τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Σάμου, καλούμεθα, σήμερα, νά ἀναλογισθοῦμε καί νά συνειδητοποιήσουμε τήν εὐθύνη μας ἀπέναντι στούς πατέ ρες μας καί τήν Ἱστορία μας. Ὀφείλουμε νά διαχειριστοῦμε τήν ἐθνική μας ἐλευθερία καί τήν ἔνδοξη πατρογονική μας κληρονομιά μέ εἰλικρίνεια, σοβαρότητα, συστράτευση, συσπείρωση, ἑνότητα καί σύνεση, ὥστε νά μεγαλουργήσουμε ὡς ἔθνος καί στό παρόν καί στό μέλλον.
Ὡς πνευματικός σας Πατέρας σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας δέν ὑποστέλλει τήν σημαία τῆς πολυσχιδοῦς προσφορᾶς πρός τά πνευματικά παιδιά της ἀλλά μέ ὅλες τίς δυνάμεις της θά συνεχίζει τόν καλόν ἀγῶνα γιά τήν διατή ρηση τῶν πατρογονικῶν μας ἀξιῶν καί ἰδανικῶν καί τήν ὀρθόδοξη χριστιανική κληρονομιά μας.
Εὔχομαι ὁ Κύριός μας νά εὐλογεῖ τόν ἡρωϊκό λαό τοῦ ἀκριτικοῦ νησιοῦ μας τῆς Σάμου καί νά κατατάξει τάς ψυχάς τῶν προμάχων τῆς ἐλευθερίας αὐτοῦ τοῦ Ἱστορικοῦ καί πολύπαθου τόπου εἰς χώραν ζώντων καί δικαίων.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὑπάρχουν πολλοί τρόποι νά ἐκδηλώσει ὁ ἄνθρωπος τήν ἀγάπη του στόν συνάνθρωπο. Ἄλλοι γνωστοί καί συνηθισμένοι, ὅπως ἕνας καλός λόγος καί κάποιοι ἄλλοι ἀφανεῖς καί δύσκολοι, ὅπως τό νά ὑπηρετεῖς τήν ἀλήθεια καί τό δίκαιο, κάποιες φορές μάλιστα μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς σου. Ὅπως σήμερα στό Εὐαγγέλιο ὁ καλός Σαμαρείτης, πού δέν προσπέρασε ἀδιάφορος τόν ληστευθέντα καί πληγωμένο ἄνθρωπο, ἄν καί ὡς Ἰουδαῖος ἦταν ἐχθρός του. Ἔσκυψε φιλάνθρωπα πάνω του, τόν ἔσωσε μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του καί τόν ἀσφάλισε στό πανδοχεῖο, τό ὁποῖο συμβολίζει τήν Ἐκκλησία. Ἕναν τέτοιο ὑποδειγματικό Σαμαρείτη ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, τόν ἀρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως.
Ὁ Ἰωάννης γεννήθηκε στήν Ἀντιόχεια τό 354 μ.χ ἀπό γονεῖς εἰδωλολάτρες, τόν ἀρχιστράτηγο Σεκοῦνδο καί τήν Ἀνθοῦσα, ὁ ὁποῖοι μετά τή γέννησή του ἀσπάστηκαν τόν χριστιανισμό. Μικρός ὀρφάνεψε ἀπό πατέρα, ἀλλά αὐτό δέν στάθηκε ἐμπόδιο στήν καλή ἀγωγή πού ἔλαβε ἀπό τή μητέρα του καί τό δάσκαλό του, τόν ξακουστό εἰδωλολάτρη ρήτορα Λιβάνιο. Ὁ Χριστός ὅμως κέρδισε τήν ψυχή του καί μετά τήν κοίμηση τῆς μητέρας του ἀποσύρθηκε σέ μοναστήρι, ὅπου διδάχθηκε τήν ὁδό τῆς ἀρετῆς. Σύντομα προόδευσε σέ ἁγιότητα καί σοφία μέ ἀποτέλεσμα ὁ πατριάρχης Ἀντιοχείας Φλαβιανός νά τόν πάρει ἀπό τό μοναστήρι καί νά τόν χειροτονήσει Ἱερέα. Ἡ ἁγιότητά του, ἀλλά καί ὁ πύρινος λόγος του ξεσήκωνε τά πλήθη, ἐνῶ ἡ φήμη του ἔφτασε μέχρι τήν Κωνσταντινούπολη. Καθώς εἶχε πεθάνει ὁ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νεκτάριος, τό παλάτι καί ὁ κόσμος ζήτησε γιά πατριάρχη τόν πρεσβύτερο Ἰωάννη ἀπό τήν Ἀντιόχεια. Στίς 15 Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 398 ὁ Ἰωάννης ἐνθρονίστηκε στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ὁ κόσμος τόν λάτρευε γιά τήν ἀσκητικότητά του, τό γενναῖο φρόνημα, τήν τόλμη του νά ὑπερασπίζεται τό δίκαιό των φτωχῶν, γεγονός πού σύντομα τόν ἔφερε σέ ρήξη καί μέ τά ἀνάκτορα. Ἡ βασίλισσα Εὐδοξία ἔγινε ἐχθρός του, γιατί τήν ἔλεγχε γιά τήν πλεονεξία της. Ἀλλά καί μέσα στό ἱερατεῖο ὁ Ἅγιος δέν εἶχε πολλές συμπάθειες, γιατί δέν ἀνεχόταν τά ἁμαρτήματα τῶν ἀρχιερέων καί τῶν ἱερέων. Καθώς ἦταν πολύ αὐστηρός μέ τόν ἑαυτό του, πράγμα σπάνιο γιά τήν σύγχρονη ἐποχή, ἀπαιτοῦσε καί ἀπό τούς ἄλλους ἐκκλησιαστικούς ἄνδρες τήν ἴδια κοσμιότητα καί καθαρότητα. Ἐπίσης οἱ πλούσιοι καί οἱ ἄρχοντες στράφηκαν ἐναντίον του, καθώς στά κηρύγματά του καυτηρίαζε τήν ἀκόρεστη δίψα τους γιά πλοῦτο, δόξα καί παράνομες ἠδονές. Καί ἔτσι ἄρχισαν οἱ διωγμοί. Ὁ ἄνθρωπος, τόν ὁποῖον λάτρευε τό πλῆθος τῶν χριστιανῶν, ὁ συνήγορος τῶν ἀνυπεράσπιστων, ὁ προστάτης τῶν χηρῶν καί τῶν ὀρφανῶν βρέθηκε διωκώμενος ὡς κακοῦργος. Ἐκθρονίστηκε καί διώχθηκε ἀπό μιά ψευτο - σύνοδο μέ γελοῖες κατηγορίες, ὅπως π.χ. ὅτι εἶχε κλέψει ἕνα ράσο κάποιου διακόνου. Θά ἐξοριζόταν πάραυτα, ἄν δέν γινόταν ἕνας ἰσχυρός σεισμός, ἐξαιτίας τοῦ ὁποίου ὁ λαός ξεσηκώθηκε καί ἔτσι τόν ἔφεραν πίσω. Ἦταν ἡ 13η Νοεμβρίου. Οἱ ἐχθροί του ὅμως δέν σταμάτησαν. Μέ ραδιουργίες καί ψέματα ἔπεισαν τόν αὐτοκράτορα νά τοῦ ἀπαγορεύσει νά λειτουργεῖ. Ὁ ἅγιος ὅμως, ὅταν ἔφτασε τό Μ. Σάββατο καί παρά τήν διαταγή κατέβηκε νά βαπτίσει –σύμφωνα μέ τήν τότε συνήθεια – τούς κατηχούμενους. Ἡ εἴδηση ἐνόχλησε τόν αὐτοκράτορα. Ἔστειλε στρατό καί ἔγινε μεγάλη σφαγή, ἐνῶ ὁ Ἅγιος πῆρε τό δρόμο τῆς ἐξορίας, γιά τήν Κουκουσό τῆς Ἀρμενίας. Οἱ στρατιῶτες τόν κακομεταχειρίζονταν, ἐκεῖνος ὅμως ὁ μακάριος ἔδειχνε ὑπομονή καί μέ γράμματα προσπαθοῦσε νά στηρίξει τό ἀπορφανισμένο ποίμνιό του, δίδοντας ὁδηγίες γιά ὅλα, ἀκόμη καί γιά τήν συνέχιση τῆς ἱεραποστολῆς. Ἡ ἀσθενική του κράση καί ἡ ταλαιπωρία ἐπέφεραν γρηγορότερα τό θάνατό του στά Κόμανα τοῦ Πόντου τήν 14η Σεπτεμβρίου τοῦ 407.
Μέσα ἀπό αὐτή τή σύντομη σκιαγράφηση τοῦ βίου τοῦ ἁγίου φαίνεται ξεκάθαρα ἡ γνησιότητα τῆς ἀγάπης του γιά τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο καί τό ζωηρό πνεῦμα τῆς αὐτοθυσίας του. Ὁ Ἰωάννης θά μποροῦσε κάλλιστα νά πατριαρχεύσει χρόνια πολλά περιοριζόμενος μόνο στά ἐκκλησιαστικά του καθήκοντα. Θά ἦταν καί τιμημένος ἀπ΄ ὅλους γιά τήν εὐγλωττία του καί γιά τόν ἀσκητικό του βίο. Ὅμως διάλεξε τόν ἄλλο, τόν δύσκολο δρόμο τῆς ἀρετῆς καί τοῦ δικαίου, ἀκολουθώντας τό παράδειγμα τοῦ ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, ὁ ὁποῖος ἔγραφε στούς Κορινθίους: «εἴμαστε ζωντανοί, ἀλλά ἐκθέτουμε συνεχῶς τόν ἑαυτό μας στό θάνατο γιά χάρη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά φανερωθεῖ στό θνητό μας σῶμα ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ. Ἔτσι, ἐμᾶς μᾶς ἀπειλεῖ συνεχῶς ὁ θάνατος, ἐνῶ ἐσεῖς κερδίζετε τήν ζωή» (βλ. Β΄Κορ. δ΄11) Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔβαλε τόν ἑαυτό του σέ περιπέτειες, γιά νά ὑπερασπιστεῖ τήν πίστη ἔναντι των αἱρετικῶν καί ἀποστατῶν καί τήν ἐκκλησιαστική τάξη. Στράφηκε μέ ὁρμή ἐνάντια στήν κοινωνική ἀδικία. Καυτηρίασε τόν ἀπάνθρωπο πλουτισμό σέ βάρος τῶν πτωχῶν καί ἀδυνάτων. Πολέμησε τήν πλεονεξία τοῦ παλατιοῦ καί καυτηρίασε τή χλιδή τῆς αὐλῆς. Καί μέσα σέ ὅλο αὐτό τόν τιτάνιο ἀγῶνα ἄφησε 1447 λόγους καί 249 ἐπιστολές, ἔργα γεμάτα ἀγωνία γιά τήν πνευματική πρόοδο τοῦ ποιμνίου. Ἡ ἀλήθεια ὅλων ὅσων ἔπραττε καί δίδασκε ἐντέλει δοκιμάστηκε στό καμίνι τῶν διωγμῶν καί τῶν ἐξοριῶν. Ἄλλωστε ἐκεῖ πέθανε. Διωγμένος ἀπό τήν πολιτική ἐξουσία, ἀλλά παρών ὅσο ποτέ μέσα στήν Ἐκκλησία γιά περισσότερα ἀπό 1600 χρόνια μετά τό μαρτυρικό του θάνατο.
Δίκαια τόν ὀνόμασαν οἰκουμένης ἁπάσης διδάσκαλον καί φωστήρα καί κοινόν της οἰκουμένης πατέρα καί προστάτη. Ἀκολούθησε τόν σταυρικό δρόμο, ἔδωσε τά πάντα στόν Χριστό καί ἀναπαύτηκε μέ τή γνωστή ἔκφραση: «Δόξα Θεῶ, πάντων ἕνεκεν» Δηλ. δόξα στό Θεό γιά ὅλα! Λόγια βγαλμένα ἀπό τό χρυσό στόμα ἑνός ἀνθρώπου πού πέθαινε στήν ἐξορία! Λόγοι πού δείχνουν τή θέρμη τῆς πίστης καί τή βεβαιότητα τῆς πορείας στήν σταυρική ὁδό.
Μνημειῶδες ὅμως κεφάλαιο στήν ζωή τοῦ Ἁγίου ὑπῆρξε ἡ Θεία Λειτουργία πού συνέγραψε καί ἡ ὁποία τελεῖται ὅλο τόν χρόνο, πλήν δέκα ἡμερῶν, ὅταν τελεῖται τοῦ Μ. Βασιλείου. Εἶναι ἡ πιό ζωντανή ἀπόδειξη τῆς φιλανθρωπίας του. Τελώντας τήν συνειδητοποιεῖς τήν ἀγωνία του νά προσευχηθεῖ γιά ὅλους καί ὅλα. Ψηλαφεῖς τήν συγκίνηση του ἀπέναντι στή θυσία τοῦ Χριστοῦ. Βιώνεις τή λαχτάρα του γιά τήν ὀρθή λατρεία τοῦ Χριστοῦ.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὁ ἐπίσκοπος Ἀραβισσού Ἀδελφειός, ὁ ὁποῖος εἶχε συμπαρασταθεῖ στόν Ἅγιο, καθώς ἡ Ἐπισκοπή τοῦ βρισκόταν κοντά στόν τόπο τῆς ἐξορίας του, ὅταν πέθανε ἀπό τίς κακουχίες ὁ Χρυσόστομος, παρακαλοῦσε τόν Θεό νά τοῦ ἀποκαλύψει πού κατατάχθηκε στόν οὐρανό. Μιά βραδιά ἕνας ἄγγελος τόν ἅρπαξε καί τόν ἀνέβασε στόν οὐρανό. Ἐκεῖ τόν πέρασε ἀπό τούς Δικαίους, τούς Μάρτυρες, τούς Ἱεράρχες. Ἐκεῖνος ὅμως ἦταν σκυθρωπός. Τότε τόν ρώτησε ὁ ἄγγελος γιατί εἶναι λυπημένος. Ὁ Ἐπίσκοπος εἶπε, ὅτι δέν διέκρινε πουθενά τόν Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννη. Καί ὁ ἄγγελος ἀπάντησε: «τόν χρυσοῦν λέγεις, τό στόμα τοῦ Θεοῦ; ἐκεῖνον τόν ὑπέρ ἄνθρωπον; ἤξευρε, ὅτι αὐτόν δέν εἶναι δυνατόν εἰς σέ νά ἴδης, διότι εὑρίσκεται ἐκεῖ, ὅπου εἶναι ὁ θρόνος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ». Θαύμασε τότε ὁ Ἐπίσκοπος καί δόξασε τόν Θεό. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀνέβηκε ἐκεῖ ὅπου ἀνῆκε καί τοῦ ἄξιζε στό θρόνο τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀνταμείψει Ἐκεῖνος τούς κόπους καί τά βάσανα, καθώς πραγμάτωσε εὐκρινέστατα στή ζωή του τόν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου στούς Φιλιππησίους: «Γιατί σ’ἐσᾶς χαρίστηκε αὐτό ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνον νά πιστεύετε σ’Αὐτόν, ἀλλά κάι νά πάσχετε ὑπέρ Αὐτοῦ.» (βλ. Φιλ. α΄ 29). Τό σύνθημά του ἦταν: ὅλα γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἄς τό ἐγκολπωθοῦμε κι ἄς ἔχουμε τήν εὐχή του! Ἀμήν!
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ ἁγίου Παύλου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως καί τοῦ Ὁσίου Λεονάρδου τῆς Λιμόζης τῆς Γαλλίας, τῶν Ὁμολογητῶν. Ὁ μέν Παῦλος ἀγωνίσθηκε μέχρις ἐσχάτων γιά τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθόδοξης πίστης ἀπό τήν αἴρεση τοῦ Ἀρείου, πού ἀπέριπτε τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως μέχρι σήμερα πράττουν οἱ Χιλιαστές. Ὁ δέ Λεονάρδος φανέρωσε τήν ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή μέσα ἀπό τήν ἄσκηση καί τά θαύματα, πού ἐπιτελοῦσε μέ την θεία Χάρη.
Ὁ Ἅγιος Παῦλος ἔζησε τόν 4ο αἰῶνα καί καταγόταν ἀπό τήν Θεσσαλονίκη. Χειροτονήθηκε ἱερεύς ἀπό τόν ἅγιο Ἀλέξανδρο Ἀρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως καί τόν ὁποῖον καί διαδέχθηκε στό θρόνο. Ἀμετακίνητος στήν ὀρθόδοξη πίστη παρά τίς πιέσεις πού δεχόταν καί ἀπό τόν αἱρετικό αὐτοκράτορα Κωνστάντιο, πού εἶχε ἀσπαστεῖ τίς πλᾶνες τοῦ Ἀρείου, πολεμήθηκε σκληρά και ἐξορίστηκε, ἐντέλει στήν Ρώμη. Ἐκεῖ συνάντησε τόν Μεγάλο Ἀθανάσιο, τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀλεξανδρείας, ἐξόριστο κι ἐκείνον γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη. Ὑπομένοντας ἀγόγγυστα τόν διωγμό, οἱ ἅγιοι προσεύχονταν καί ἀγωνίζονταν ἀπό τήν Ρώμη γιά τή διαφύλαξη και την ὀρθή διδασκαλία τῆς πίστης τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἅγιος Παῦλος ἐξορίσθηκε ἐκ νέου μετά ἀπό λίγα χρόνια στήν Κουκουσό τῆς Ἀρμενίας. Ἐκεῖ τελειώθηκε μαρτυρικά, ὅταν οἱ Ἀρειανοί τοῦ ἐπιτέθηκαν στη διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας καί τόν ἔπνιξαν μέ τό ἴδιο του τό ὠμοφόριο, μπροστά στήν Ἁγία Τράπεζα.
Ἡ Ἐκκλησία μας στό ἀπολυτίκιο τροπάριο τῆς ἑορτῆς του, τόν ἀποκαλεῖ ὡς ἄλλο Ἀπόστολο Παῦλο ἐξαιτίας τοῦ θαυμαστοῦ ζήλου του, ἐνῶ γιά τό μαρτυρικό του τέλος τόν παρομοιάζει μέ τόν Ἄβελ, πού θανατώθηκε ἀπό τά ἀδελφικά χέρια τοῦ Κάϊν καί μέ τόν προφήτη Ζαχαρία τόν πατέρα τοῦ τιμίου Προδρόμου, πού φονεύθηκε ἀπό τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους μέσα στό Ναό τοῦ Σολομῶντα.
Ἡ ὁμολογία τῆς ὀρθόδοξης πίστης εἶναι καρπός τῆς κοινωνίας του ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό. Χαρακτηριστικά γνωρίσματά της εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ ἁγία βιοτή, ἡ ταπείνωση, ἡ πρόθυμη ὑπακοή στήν Ἐκκλησία. Ἄν δέν ὑπάρχουν αὐτά τότε ὁ ἄνθρωπος πλανᾶται καί βρίσκεται σέ αἵρεση, ἀποκόπτοντας στήν οὐσία τή ζωή του ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τό οὐσιαστικό κριτήριο τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας ἐπισημαίνει εὐστοχα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφοντας: «σέ τίποτε δέν ὠφελεῖ ὁ καθαρός βίος ἐάν τά δόγματα εἶναι διεφθαρμένα, ὅπως ἀκριβῶς βέβαια καί τό ἀντίθετο: σέ τίποτε δέν ὠφελοῦν τά ὑγιῆ δόγματα, ἐάν ὁ βίος εἶναι διεφθαρμένος» (Ὁμιλία εἰς τό ρητόν: Ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως). Δέν ἀρκεῖ δηλαδή νά εἴμαστε καλοί ἄνθρωποι, ἀλλά πρέπει νά πιστεύουμε μέ τόν ὀρθό τρόπο στόν Χριστό!
Ἡ ὀρθόδοξη πίστη συνδέεται ἄμεσα μέ τή σωτηρία μας. Ὅταν ἡ πίστη ἀλλοιώνεται, παραμορφώνεται μαζί κι ὁ ὀρθός-ὀρθόδοξος τρόπος ζωῆς καί ἡ σωτηρία μας τίθεται ἐν ἀμφιβόλῳ καί μάλλον φαίνεται ἀδύνατη! Ἐξαιτίας αὐτοῦ οἱ Ἅγιοι ὁμολογοῦν τήν ὀρθόδοξη πίστη τους καί ἀγωνίζονται γιά τή διαφύλαξή της ἀπό τίς παραχαράξεις τῶν αἱρετικῶν, χωρίς ὅμως ποτέ νά φανατίζονται. Ἀγωνίζονται νά τήν ἐμπνεύσουν χωρίς βία με τήν ὀρθή πράξη τῆς ζωῆς τους. Καί ἐάν ὁ Κύριος τούς καλέσει, θυσιάζονται γιά τήν πίστη τους ὑπογράφοντάς την μέ τό ἴδιο τους τό αἷμα! Αὐτό καθιστᾶ τούς ἁγίους ἐνεργά μέλη μιᾶς ἄλλης ἐπανάστασης μέσα στην κοινωνία, στό ὄνομα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι στούς ἰδιοτελεῖς σκοπούς ἀνθρώπων, ἰδεολογιῶν ἤ κομμάτων. Γίνονται κατ’ αὐτόν τον τρόπο οἰκεῖοι και σύντροφοι στο δικό μας ἀγῶνα!
Ποιά ὅμως ἄραγε εἶναι ἡ δική μας σχέση μέ αὐτούς τούς Ἁγίους, τῶν ὁποίων φέρουμε καί τά ὀνόματα; Πῶς τιμᾶμε τή μνήμη καί τό μαρτύριό τους; Συναισθανόμαστε τήν ἱερή κληρονομιά τους πρός ἐμᾶς;
Στή σύγχρονη ἐποχή ἀκούγονται εὐχάριστα ἰδέες, ὅπως ὅτι ὁ Χριστός ὑπῆρξε ἕνας μεγάλος διδάσκαλος, κοινωνικός ἀναμορφωτής ἤ ἐπαναστάτης! Πόσοι ὅμως ἀπό ἐμᾶς, τούς βαπτισμένους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ἔχουμε τήν δύναμη νά ἀντιτάξουμε τήν ὁμολογία τῆς πίστης καί τῆς ζωῆς μας; Ὁμιλοῦμε σήμερα γιά τόν Χριστό μέ θάρρος καί παρρησία; Ὑπερασπιζόμαστε τό ἅγιο Ὄνομά Του, ὅταν βλασφημεῖται; Πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τό «ζῶν ὕδωρ» (βλ. Ιω. δ΄10), τό νερό πού ξεδιψᾶ αἰώνια τή ζωή μας; Ὁμολογοῦμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Σωτήρας μας, ὁ μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐν χρόνῳ ἔγινε καί ἄνθρωπος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου; Διατρανώνουμε μέ λόγια καί ἔργα, ὅτι ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη Του γιά ἐμᾶς, καταδέχθηκε νά πεθάνει πάνω στόν τίμιο Σταυρό γιά τίς ἁμαρτίες μας, ἐνταφιάσθηκε γιά τρεῖς ἡμέρες καί Ἀνέστη ἀπό τούς νεκρούς; Ἀναρωτηθήκαμε ποτέ ἄν ἡ πίστη μας στόν Χριστό εἶναι αὐτή, πού ἐπαγγέλεται ἡ Ἐκκλησία μας; Ἤ πιστεύουμε ἕκαστος κατά τό δοκοῦν;
Ἐάν θέλουμε ἀληθινά και αὐθεντικά νά βιώνουμε τήν πίστη μας ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὀφείλουμε, πέρα ἀπό τά ἔργα ἀγάπης, τό ταπεινό φρόνημα καί τήν ὑπακοή στήν Ἐκκλησία, νά προβοῦμε καί σέ κάποιες ἄλλες ἐνέργειες.
Ὁ τακτικός ἐκκλησιασμός μέ τήν συχνή θεία Κοινωνία. Ἡ καθημερινή μας προσευχή πρωί καί βράδυ, ἱκετεύοντας γιά τήν ὀρθοδοξία τῆς πίστης, τήν ὀρθοπραξία τῆς ζωῆς καί τήν σωτηρία μας. Καί μαζί μ’ αὐτά ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί δή τῆς Καινῆς Διαθήκης μᾶς βοηθοῦν νά συγκεντρώνουμε τά ὠφέλιμα γιά τή ζωή μας σάν τίς μέλισσες, ὅπως λέει κι ὁ Μέγας Βασίλειος.
Πολύ δέ περισσότερο ὅμως ἔχουμε ἀνάγκη νά ἀναζητήσουμε, ἐάν δέν ἔχουμε ἤδη, ἕνα Πατέρα Πνευματικό ὄχι μόνο γιά τίς ἁμαρτίες μας, ἀλλά γιά νά ἐπαληθεύουμε καί να σιγουρεύουμε τούς τρόπους τῆς ζωῆς μας, μέσα ἀπό τή ζωή καί τήν πράξη τῆς Ἐκκλησίας μας. Κι ὁ Πνευματικός Πατέρας μέ τή σειρά του θά γίνεται ὁ ἀγωγός τῆς θείας Χάριτος γιά ἐμᾶς, θά μᾶς συμβουλεύει διακριτικά καί θά εὔχεται στόν Κύριο γιά τήν σωτηρία μας.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Στο σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τόν Χριστό νά λέει στόν πονεμένο Πατέρα: «Μόνο πίστευσον, καί σωθήσεται». Μέσα στό πέλαγος τῆς καθημερινότητας, ὑπό τόν καταιγισμό μόνον θλιβερῶν γεγονότων καί κακῶν εἰδήσεων τά λόγια τοῦ Χριστοῦ εἶναι θεία παρηγοριά γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, πού τώρα τελευταία νιώθουμε συχνά ἀνίσχυροι, ἀδύναμοι καί νικημένοι. Αἰσθανόμαστε, πώς δέν ἔχουμε ἀπό πού νά κρατηθοῦμε, πού νά στηριχθοῦμε καί νά πάρουμε δύναμη γιά νά ἀναπεξέλθουμε στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς.
Κι ὅμως σέ πεῖσμα τῆς ἀπόγνωσης καί τῆς ἀπελπισίας, ὁ Χριστός μέ τό λόγο του καί μέσα ἀπό τούς Ἁγίους Του, ὅπως οἱ σήμερα ἑορταζόμενοι Ὁμολογητές Παῦλος Κωνσταντινουπόλεως καί Λεονάρδος τῆς Λιμόζης τῆς Γαλλίας, μᾶς προσκαλοῦν νά κρατήσουμε ζωντανή καί ὀρθή την πίστη μας σ’ Αὐτόν. Καί Ἐκεῖνος θά εἶναι ἡ βοήθεια καί ἡ σωτηρία μας. Αὐτό μᾶς προτρέπει ἄλλωστε ἡ Ἐκκλησία σέ κάθε θεία Λειτουργία: “ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα”. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
