ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ κ. κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

«Ὤ ξύλον τοῦ Σταυροῦ, σύ τή ἀληθεία εἶσαι πολλῶν μακαρισμῶν ἄξιον· διότι ἐπάνω εἰς ἐσέ ἐτανύσθη κατά τάς χείρας καί (τούς) πόδας καί καθ’ ὅλον το σῶμα ὁ γλυκύς Ἰησοῦς Χριστός, ὁ τῶν αἰώνων ὑπάρχων Βασιλεύς, καί πάντων τῶν ὄντων Κύριος, καί διά μέσου σου ἔπεσε πτῶμα ἐλεεινόν καί ἀξιοδάκριτον ὁ διάβολος», ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Καί ὁ θεόπνευστος ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Συνίστησι  τήν ἐαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἠμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἠμῶν Χριστός ὑπέρ ἠμῶν ἀπέθανε».

 Ἀγαπητά μου παιδιά,

Μποροῦμε νά μετρήσουμε τούς κόκκους τῆς ἄμμου στή γῆ; τίς σταγόνες τῆς βροχῆς;  Τ’ ἀστέρια στό ἀπέραντο σύμπαν; Ἀδύνατο. Ἀλλά ὅσο κι ἄν ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά συλλάβουμε τό πλῆθος τους, πάντως ἔχει ὅρια καί μέτρα. Ὑπάρχει ὡστόσο ἕνα μέγεθος ἀσυγκρίτως ἀνώτερο, μή μετρήσιμο, μεγαλειῶδες στήν ἀπεραντοσύνη του, θαυμαστό στήν ὡραιότητά του, ἕνας ὠκεανός χωρίς ἀκτές καί πυθμένα· εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Φανέρωσε ὁ Θεός τήν ἀγάπη πού ἔχει πρός ἐμᾶς μέ τό ἑξῆς: μέ τό ὅτι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός Του, πέθανε γιά χάρη μας, γιά τή σωτηρία μας.

Ὁ Σταυρός μέχρι τή σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου μᾶς, ἦταν ὄργανο τοῦ πιό ἀτιμωτικοῦ θανάτου. Ἦταν «ξύλον τῆς αἰσχύνης». Ἀλλά ἀπό τότε πού ἔγινε θυσιαστήριο, ἐπάνω στό ὁποῖο ὁ Χριστός προσέφερε τόν Ἑαυτό Του θυσία γιά ὅλο τόν κόσμο, ἁγιάσθηκε καί ὀνομάζεται «τρισμακάριστον ξύλον»! Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ «ἔγινε θεμέλιο μεγάλης εὐλογίας γιά τήν ἀνθρωπότητα, κτύπημα θανατηφόρο κατά τοῦ διαβόλου, χαλινάρι τῶν δαιμόνων, φίμωτρο τῆς δυνάμεως τῶν ἐχθρῶν...  Κατήργησε τόν θάνατο, συνέτριψε τίς χάλκινες πύλες τοῦ Ἅδη, τσάκισε τίς σιδερένιες ἀμπάρες του, ἔκοψε τά νεῦρα τῆς ἁμαρτίας, κατέπαυσε τή μάστιγα πού βασάνιζε τήν ἀνθρώπινη φύση, ἄνοιξε τίς πύλες τοῦ Οὐρανοῦ, «τούς μισουμένους φίλους ἐποίησεν, εἰς τόν οὐρανόν ἐπανήγαγεν, ἐν δεξιά τοῦ θρόνου ἐκάθισε τήν ἠμετέραν φύσιν».

Καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει μεταπτώσεις. Πάντοτε ὁ Θεός ἀγαπᾶ μέ τέλεια καί ἄπειρη ἀγάπη ὅλα τα πλάσματά Του καί φροντίζει γι’ αὐτά. «Κατά καιρόν» ὅμως, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δηλαδή σέ συγκεκριμένη στιγμή τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ἐκδήλωσε τήν ἀγάπη Του πρός τόν ἄνθρωπο μέ ἕναν ἐξαιρετικό τρόπο. Αὐτός ἦταν ἡ σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου. Ὤ ἡ θεία ἀγάπη! Πότε θά τήν αἰσθανθοῦμε, ὥστε ν’ ἀλλάξει ριζικά τή ζωή μας. Στήν ἀτελεύτητη δέ αἰωνιότητα, αὐτή ἡ ἀγάπη θά εἶναι ἡ διαρκής μελέτη καί τό ἐντρύφημά μας· αὐτή ἡ Ἀγάπη θά μᾶς πλουτίζει, θά μᾶς πληροῖ, κι ἐμεῖς θά ξεσπᾶμε σέ ὁλοκάρδια πανευφρόσυνη δοξολογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία συνεχῶς θά ἀνανεώνεται ἀπό νέα κύματα ἀποκαλύψεων καί Χαρίτων, στήν ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν!

Ἅς φιλοτιμηθοῦμε νά ἀνταποκριθοῦμε στή Θεία ἀγάπη, ἅς ἀγαπήσουμε Αὐτόν πού τόσο μᾶς ἀγάπησε. Αὐτό στήν πράξη σημαίνει νά ἐφαρμόζουμε τό θέλημά Του. «Ὁ ἔχων τάς ἐντολᾶς μου καί τηρῶν αὐτᾶς, ἐκεῖνος ἔστιν ὁ ἀγαπῶν μέ», διεκήρυξε ὁ Κύριος πρίν ἀπό τό Πάθος Του·  ἐκεῖνος πού ἐγκολπώθηκε τίς ἐντολές μου καί τίς τηρεῖ, ἐκεῖνος καί μόνο μέ ἀγαπᾶ (Ἰω.Ἰδ’[14] 21).

«Σταυρέ ἁγιώτατε, τῆς Ἐκκλησίας μᾶς τό στήριγμα, τῆς πίστεώς μας τό καύχημα, μία φορά ξύλο ἀτιμίας καί θανάτου, τώρα ξύλο δόξας καί ζωῆς, ὄργανο τρισόλβιο τῆς σωτηρίας μᾶς βοήθησε, ὥστε ἡ καρδιά μας νά προσηλωθεῖ στόν Ἰησοῦ, ὅπως ὁ Ἰησοῦς προσηλώθηκε σέ Σένα».

Χρόνια πολλά!

Εὐλογημένο καί καρποφόρο το Νέο Ἐκκλησιαστικό Ἔτος!

Μέ ὅλη τήν πατρική μου ἀγάπη

Ὁ Ἐπίσκοπος σας

+ Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ κ. κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗιΕΟΡΤΗι ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Αὔγουστος! Τό Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ!

Περίοδος πνευματικῆς ἐγρήγορσης καί περισυλλογῆς. Ἀκολουθίες Μεγάλου καί Μικροῦ Παρακλητικοῦ Κανόνα πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, νηστεία, ἄσκηση, διάθεση προσευχητική καί ἐξομολογητική. Οἱ πιστοί ὅλοι μαζί, «ἐν ἐνί στόματι» ὡς ἀναπόσπαστο «Σῶμα Χριστοῦ» ὑμνοῦν καί ψάλλουν: «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων συναθροισθέντες ἐνθάδε· Γεσθημανή τῷ χωρίῳ κηδεύσατέ μου τό σῶμα».

Σύμφωνα πάντα μέ τήν παράδοση, «νεφέλαι διήρπασαν» τούς Ἀποστόλους καί τούς μετέφεραν ἀπό μακρινές ἀποστάσεις στήν οἰκία τοῦ Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καί ἀφοῦ ἡ Κυρία Θεοτόκος, προγνωρίζουσα τήν ἀκριβῆ ὥρα τῆς παναγίας ἐκδημίας Της, «ἀπηύθυνε λόγους πρός αὐτούς καί ἐκοιμήθη».

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ἡ Παναγία ὡς ἐπίγειο πλάσμα, ὡς ἄνθρωπος ἀποθνήσκει. Ἡ Πάναγνος Μητέρα τοῦ Κυρίου παραδίδει τό πνεῦμα της στά ἄχραντα χέρια τοῦ πολυαγαπημένου Υἱοῦ της καί τό Πανακήρατο σῶμα τῆς μένει «ἄπνουν εἰς τόν τάφον». Ἡ θεόφιλος παρουσιάζεται ἄφωνος. Ἡ ζωηφόρος φαίνεται νεκροφόρος! Τί παράδοξον! Ἡ Μητέρα τῆς ζωῆς, τό σκήνωμα τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ ἡ μεγαλώνυμη Θεοτόκος, δέχεται νέκρωση.

Ὅμως, χωρίς ἀμφιβολία, ὁ θάνατος καί ἀκολούθως ἡ σεπτή μετάσταση τῆς Θεοτόκου Παρθένου Μαρίας, ἀποτελεῖ διάβαση καί κλίμακα ἀπό τά γήινα πρός τά οὐράνια, ἀπό τά πρόσκαιρα καί φθαρτά στά ἄφθαρτα καί αἰώνια, καθώς ἡ Παναγία Μορφή Της προβάλλει ὡς «μεθόριον» ἀναμεταξύ τῆς ἀκτίστου καί κτιστῆς φύσεως, κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη καί κατά τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Μελωδό «ὁ θάνατός Της γέγονε διαβατήριον Ζωῆς ἀϊδίου καί κρείττονος».

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀποδέχονται στήν πλειονότητά τους, ὅτι ὁ θάνατος τῆς Κυρίας Θεοτόκου εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἑκούσιας καί ἐλεύθερης θελήσεώς της. «Ὅλος ὁ βίος τῆς Παναγίας κοσμεῖται ἀπό τήν ἀβίαστη καί ἑκούσια αὐταπάρνησή της καί εὐαγγελίζεται σ’ ὅλη τή σύμπασα κτίση τήν ὑψοποιό καί ἁγιαστική Της ταπείνωση, ὡς ὀρθοπραξία καί δωρεα. Ἀπέθανε διότι τό ἠθέλησε λόγῳ  θείας καί τελείας ἀγάπης. Ἐξῆλθε τῆς ζωῆς θαυματουργικῶς ὡς καί εἰσῆλθεν εἰς τήν ζωήν οὕτως».

Ἀλλά ἡ Κυρία Θεοτόκος «μετέστη πρός τήν ζωήν, ἀλλά τόν κόσμον οὗ κατέλιπε». Ἡ συνεχής καί ζῶσα παρουσία Της στήν ἐκκλησιαστική ζωή, διακρατεῖ τήν ἁγιαστική συνοχή καί ἑνότητα τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος, τόσο μεταξύ των πιστῶν, ὅσο καί ἀναγωγικά στή Θεοκεντρική κοινωνία ἑνός ἑκάστου μέ τήν παναγία Τριάδα.

Ἡ ἐκκλησιαστική Ἱστορία διδάσκει, ἐπιβεβαιώνει καί διαλαλεῖ καθημερινά τόν προφητικό λόγο τῆς Κυρίας Θεοτόκου πρός τήν Ἐλισάβετ: «Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριούσι μέ πᾶσαι αἵ γενεαί».

Ἀγαπητοί μου,

Ἅς στρέψουμε τό νοῦ μας καί ἅς ἐμπιστευτοῦμε στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, στήν Παναγία Μητέρα μας κάθε σκέψη καί λογισμό, κάθε ἀγωνία καί μέριμνα, ὁλόκληρη τή ζωή μας, ψάλλοντας ταπεινά καί ἱκετευτικά μαζί μέ τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη στήν Πανάχραντη χάρη Της, πού εἶναι «ἔνδοξη καί ὁλόφωτη Σελήνη, λαμπρή ἅλωνα, οὐράνια καί πολύαστρη σφαίρα, ἑπτάστερη ἄρκτος, ἀγλαόμορφη  Παρθένα, ὡραία Πλειάδα καί ποικιλόχροη Ἴριδα».

«Ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε». Ἅς σταθοῦμε συνοδοιπόροιπρό τῆς Παναγίας μορφῆς τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί μετά σπουδῆς καί πίστως, μέ ἐξομολογητική καί αὐτοκριτική διάθεση καί ἅς θυμόμαστε διαρκῶς: «Πρός  τίνα καταφύγω ἄλλην Ἁγνήν; Ποῦ προσδράμω λοιπόν καί σωθήσομαι; Ποῦ πορευθῶ; Ποίαν δέ ἐφεύρω καταφυγήν; Ποίαν θερμήν ἀντιληψην; Ποίαν ἐν ταῖς θλίψεσι βοηθόν; Εἰς σέ μόνην ἐλπίζω, εἰς σέ μόνην καυχῶμαι καί ἐπί σέ θαρρῶν κατέφυγον».

Λοιπόν, «τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν».

Χρόνια πολλά!

Μέ πατρική ἀγάπη

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

+Ο ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ ΕΥΣΕΒΙΟΣ

Εκτύπωση Email

Πασχάλιον Μήνυμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου, Ἰκαρίας καί Κορσεῶν κ.κ. Εὐσεβίου

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Αὐτές τίς ἡμέρες, ἀξιοποιώντας τήν εὐκαιρία τῆς κατ’ οἶκον προσευχῆς καί λατρευτικῆς ζωῆς μας, ἔχουμε τήν δυνατότητα νά μελετήσουμε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά, τά γεγονότα πού συνδέονται μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί νά ἐμβαθύνουμε σέ αὐτά, ἀντλώντας τά ἀπαραίτητα διδάγματα.

Ἄς διαβάσουμε πρῶτα μέ προσοχή ὅλα ὅσα ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἔπαθε μέ τή θέλησή Του γιά τή σωτηρία μας, τά σχετιζόμενα μέ τήν Σταύρωση καί τήν Ταφή Του κι ἄς σταθοῦμε μέ περισσότερη εὐλάβεια στά ὅσα οἱ ἱεροί Εὐαγγελιστές ἀναφέρουν γιά τήν τριήμερη ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασή Του.

Ἐκεῖ θά ἀντιληφθοῦμε, πώς τόσο οἱ Μαθητές, ὅσο καί οἱ λίγοι πιστοί, μεταξύ τῶν ὁποίων οἱ κηδευτές τοῦ Κυρίου, Ἰωσήφ καί Νικόδημος, οἱ Μυροφόρες γυναῖκες, ὁ ἑκατόνταρχος Λογγῖνος καί ἄλλοι, βίωναν μιά πρωτόγνωρη ἐμπειρία. Κατά τρόπο ἀσυνήθιστο ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Κύριός μας, μέ τήν ψηλαφητή παρουσία Του, αὔξανε ὁλοέν καί περισσότερον τήν πίστη τους, μεταβάλλοντας τόν φόβο σέ τόλμη, τήν δειλία σέ γενναιότητα, τήν λύπη σέ χαρά, τήν σιωπή σέ ἐνθουσιώδη ἰαχή!

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας στάθηκε εὐθύς ἐξ ἀρχῆς μέ μεγάλη εὐλάβεια πάνω σέ αὐτήν τήν ἱστορικῶς ἀποδεδειγμένη μεταβολή. Τήν ἔβαλε θεμέλιο στή ζωή Της, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος διαβεβαιώνει μέ ἔμφαση στο 15^ο κεφάλαιο τῆς Α΄ Πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς του, γράφοντας: «Ἐάν ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀναστηθεῖ τότε εἶναι ἀδειανό καί χωρίς περιεχόμενο τό κήρυγμά μας, κούφια καί ἀνωφελής ἡ πίστη σας»(στιχ.14) Διότι αὐτή ἡ μεταβολή τῶν φοβισμένων Μαθητῶν σέ πνευματικά δυνατά λιοντάρια, πού κήρυξαν σέ ὅλη τήν κτίση, χαρακτηρίζει τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἀποδεικνύει τήν ἀλήθεια Της καί κατοχυρώνει στούς αἰῶνες τό θρίαμβό Της μέ σκοπό τήν σωτηρία τοῦ κόσμου.

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Σήμερα, ἐτοιμαζόμαστε νά βιώσουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, μέ πρωτόγνωρο τρόπο. Χωρίς ἀμφιβολία ζοῦμε ἀσυνήθιστες καί ἀπρόβλεπτες στιγμές. Ζοῦμε δύσκολες καί ὁριακές στιγμές. Εἶναι καιρός προσευχῆς. Καιρός νά συναντηθοῦμε μέ τόν ἑαυτό μας, νά στραφοῦμε μέ τόλμη καί γενναιότητα πρός τά ἔσω. Ἡ ψυχή μας ἐπιζητεῖ στήριγμα.

Μέσα ἀπό τίς ἀναστάσιμες εὐαγγελικές διηγήσεις, ἄς διδαχθοῦμε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο πρέπει κι ἐμεῖς τώρα νά πολιτευθοῦμε. Χωρίς νά ἀπαξιώνουμε τήν ὀρθόδοξη πίστη μας.

Ἄς δοῦμε πόσο ὄμορφα καί ἀθόρυβα, ἀλλά ἀποτελεσματικά ἔδρασαν οἱ δύο κηδευτές τοῦ Κυρίου, ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας καί ὁ Νικόδημος μαζί μέ τίς Μυροφόρες γυναῖκες. Κι ὅταν ἡ ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνή ὑπερέβαλε ἑαυτήν, ὁ Κύριος τήν ἐπανέφερε στήν τάξη.

Ἄς διδαχθοῦμε ἀπό τήν προσμονή τοῦ Πέτρου, πού εἶχε ἀρνηθεῖ τόν Χριστό καί τοῦ Ἰωάννου, πού ἀγαποῦσε τόν Χριστό ὑπερβαλλόντως, νά φθάσουν στό κενό μνημεῖο.

Ἄς ἐπαναλάβουμε στόν ἑαυτό μας τό ἐρώτημα πού ὑπέβαλαν στούς ἑαυτούς τους ὁ Λουκᾶς καί ὁ Κλεόπας, οἱ ὁποῖοι, ἄν κάι συμπορεύονταν μέ τόν Χριστό πρός Ἐμμαούς δέν τόν ἀναγνώρισαν, παρά μόλις ἔκοψε καί μοίρασε τό ψωμί: «Ἄραγε δέν καιγόταν ἡ καρδιά μας μέσα μας γιά Ἐκεῖνον;» (Βλ. Λουκ. κδ 32)

Ἄς  σταθοῦμε κι ἐμεῖς μέ εὐλάβεια στό ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας ὡς τό σῶμα τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ δέν πρόκειται ποτέ νά νικηθεῖ κι ἀπό κανένα. Μπορεῖ νά καταβάλλεται ἀπό τήν δύναμη τοῦ ἐχθροῦ, νά ταλαιπωρεῖται, ὅπως τό πλοῖο ἀπό τά μανιασμένα κύμματα, χωρίς ὅμως ποτέ νά καταποντίζεται, κατά τήν αἰσιόδοξη ἐπαγγελία τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου.  

Κυρίως ὅμως ἄς μήν ἀμφιβάλλουμε, πώς ὅπως καί τότε, ἔτσι καί σήμερα ὁ Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Κύριός μας ἔχει τόν τρόπο νά ἀνατρέψει τά δεδομένα καί νά καινοτομήσει τή συνήθεια τοῦ κόσμου. Ὄχι ἴσως ἐπειδή τό ἀξίζουμε, ἀλλά ἐπειδή μᾶς ἀγαπᾶ ἀποδεδειγμένα. Ἔχει τήν ἰσχύ νά ἀνιστᾶ τήν ζωή, κόντρα στήν κυριαρχία τοῦ θανάτου. Ἔχει τήν δύναμη ὁ Χριστός νά μεταβάλῃ τόν φόβο καί τήν ἀπόγνωση, σέ θάρρος καί ἐλπίδα. Ἀρκεῖ ὅμως κι ἐμεῖς, παρά τήν ὀλιγοπιστία μας καί τό κάπως τρομοκρατημένο φρόνημά μας, νά ἔχουμε ἀνοιχτά τά μάτια μας, τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς μας, γιά νά βιώσουμε τήν ἴδια ἀναστάσιμη ἐμπειρία, μέ ἐκεῖνα τά ἱερά πρόσωπα. Καί τοῦτο πέρα ἀπό τά διάφορα συνηθισμένα ἤθη καί ἔθιμα, πού ἴσως καί νά ἐμπόδιζαν λίγο τήν αὐθεντική συνάντησή μας μέ τόν ἀναστημένο Χριστό.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, καθημαγμένη καί μαρτυρική ἀνά τούς αἰῶνες δέν σταμάτησε ποτέ, κι οὔτε θά σταματήσει νά εἶναι ὁ λευκοφορεμένος Ἄγγελος στά δεξιά τοῦ ζωηφόρου ἐκείνου μνήματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὁ διαπρύσιος κήρυκας ἐκείνου τοῦ φημισμένου κήπου τῆς Ἰερουσαλήμ, πού διόρθωσε τό σφάλμα τοῦ κήπου τῆς Ἐδέμ κραυγάζοντας: «Ἠγέρθη, οὔκ ἔστιν ᾧδε, ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν» (Μαρκ. ιστ 6). Καί ὅπως τότε ἔτσι καί σήμερα διαλαλεῖ τήν ἀναστάσιμη ζωή, πού τερματίζει τήν λύπη τοῦ παρόντος χρόνου καί ἐμφαίνει τήν ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. «Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται». «Ὦ Πάσχα λύτρον λύπης».

Ἀδελφοί μου,

Ἔχουμε ἀνάγκη τῆς παρουσίας τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ στή ζωή μας. Μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοιά Του, μέ θερμή προσευχή καί κοινωνία μαζί Του. Εἴμαστε δυνατοί, διότι «Μείζων ἐστίν ὁ ἐν ὑμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ». (Βλ. Α΄ Ἰωάν. δ 4).

«Ἐπί τῷ Κυρίῳ πέποιθα» (Ψαλμ. Ι 1) καί «οὐ μή σαλευθῷ εἰς τόν αἰῶνα» (Ψαλμ. ΚΘ 7)

Χριστός Ἀνέστη Ἀληθῶς σώζων πάντας ἡμᾶς

Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

«Ἐξ ἀφορμῆς τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου...»

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ὅταν τό ἔτος 626, ὁ Αὐτοκράτορας Ἡράκλειος, βρισκόταν σέ ἐκστρατεία ἐναντίον τῶν Περσῶν, μέ σκοπό νά πάρει πίσω τόν Τίμιο Σταυρό, τόν Ὁποῖον ἐκεῖνοι εἶχαν κλέψει ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, τότε ἡ Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε ἀπό τούς Ἀβάρους, πού πίστευσαν, πώς εἶχαν τήν εὐκαιρία νά τήν καταλάβουν, λόγῳ τῆς ἀπουσίας τοῦ Αὐτοκράτορος καί τοῦ μεγαλύτερου μέρους τοῦ στρατοῦ. Ὅμως δέν ὑπολόγισαν στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ τότε Πατριάρχης Σέργιος μέ τήν στήριξη τοῦ Φρούραρχου Βώνου ἀνέλαβε τήν ὑπεράσπιση τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί συνεπῶς τῆς αὐτοκρατορίας. Ὁ Πατριάρχης λιτάνευε ἀνά τήν Πόλη τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν καί ἐνεθάρρυνε τά πλήθη καί τούς μαχητές.

Ξαφνικά ἔγινε φοβερός ἀνεμοστρόβιλος, πού δημιούργησε τρικυμία καί κατέστρεψε τόν ἐχθρικό στόλο καί τή νύκτα τῆς 7ης πρός τήν 8η Αὐγούστου καί οἱ πολιορκητές ἀναγκάσθηκαν νά φύγουν ἄπρακτοι. Ὁ λαός πανηγυρίζοντας τή σωτηρία του, συγκεντρώθηκε στό Ναό τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν καί ὅλοι  ὄρθιοι ἔψαλαν τόν ἀπό τότε λεγόμενο «Ἀκάθιστο Ὕμνο» στήν Παναγία, ἀποδίδοντας τά «νικητήρια» καί τήν εὐγνωμοσύνη τους στήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό.

Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι μᾶλλον ἔργο τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ τοῦ μελωδοῦ, πού ἔζησε τόν 6^ο αἰῶνα καί τότε πρέπει νά ἐφάλη γιά πρώτη φορά «ὀρθοστάδην», ἐξαιτίας τῆς εὐγνωμοσύνης πρός τήν Θεοτόκο καί μέ  ἀφοσίωση, γι’ αὐτό καί ὀνομάσθηκε Ἀκάθιστος.

Ὁ Ὕμνος συνδυάζοντας τίς προτυπώσεις καί τίς προφητικές ρήσεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γιά τήν θεία Ἐνανθρώπηση, ἀλλά καί τά γεγονότα, μέ τά ὁποία ἐπαληθεύθηκαν, ἀναφέρεται σέ ὅλο το μυστήριο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἐρχομό τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο, στό ὁποῖο βασικός παράγοντας εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Μέ τρόπο διηγηματικό ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος παρέχει τήν Ὀρθόδοξη δογματική διδασκαλία μέ ἁπλό καί κατανοητό λόγο, ἐγκωμιάζοντας τήν Παναγία μας καί δοξολογώντας τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι πρόσφορος γιά κάθε περίσταση, πού ἡ εὐσεβής ψυχή θέλει νά ζητήσει τό θαῦμα τῆς σωτηρίας της, μέσα ἀπό τήν προσευχή.  Δέν εἶναι λοιπόν τυχαῖο, πού  οἱ Χαιρετισμοί τῆς Θεοτόκου συνοδεύουν ἤ γιά νά τό ποῦμε καλύτερα πρέπει νά συνοδεύουν τήν βραδυνή μας προσευχή. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες ὅμως, ἔχουμε ἕνα λόγο παραπάνω νά διαβάζουμε τούς Χαιρετισμούς, καθώς ἀπό τότε μέχρι καί τήν σύγχρονη καί νεότερη ἱστορία μας ἡ Παναγίας μας εἶναι ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός τοῦ Ἔθνους μας. Ἀς μήν ξεχνᾶμε, πώς καί οἱ δύο μεγάλες Ἐθνικές μας Ἐπέτειοι εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένες μέ τήν Παναγία μας. Ἡ Ἐπανάσταση τῆς 25^ης Μαρτίου 1821 μέ τόν Εὐαγγελισμό Της καί ἡ 28^η Ὀκτωβρίου μέ τήν Ἁγία Σκέπη Της.

Καί σήμερα βρισκόμαστε ἐν μέσῳ μιᾶς ἰδιότυπης πολιορκίας καί ἔχουμε ἀνάγκη τῆς στρατηγείας τῆς Παναγίας μας.

Καί σήμερα ὅπως τότε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή στηρίζει καί ἐνισχύει ὅλους μας στόν κοινό ἀγῶνα μέ ἕνα τρόπο μυστικό, προευχόμενη στήν «ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον».

Ἄς μήν μᾶς ξενίζει τό γεγονός, ὅτι προσωρινά δέν ἔχουμε τήν δυνατότητα νά προσερχόμαστε στούς Ἱερούς μας Ναούς.

Ἄς σκεφθοῦμε πώς καί τότε στά χρόνια τῆς πολιορκίας τῆς Βασιλεύουσας, οἱ πρόγονοί μας δέν ἦταν στούς Ναούς καί τά Μοναστήρια, ἀλλά στά ὀχυρά τῶν τειχῶν καί τά κάστρα. Καί ὅταν πέρασε πιά τό κακό, τότε συγκεντρώθηκαν στόν Ναό τῆς Παναγίας καί προσευχήθηκαν καί δόξασαν τόν Θεό καί εὐχαρίστησαν τήν Παναγία καί λειτουργήθηκαν καί κοινώνησαν καί χάρηκαν τήν λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτό τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν συνέβαινε κάθε φορά, πού ὡς Ἔθνος βρισκόμασταν σέ τέτοιου εἴδους συγκυρίες ἀντιμετωπίζοντας ἀγῶνες πολεμικούς.

Σήμερα τά ὀχυρά εἶναι τά Νοσοκομεῖα καί οἱ κλίνες τῶν ἀσθενῶν καί τά κάστρα εἶναι τά σπίτια μας, οἱ «κατ’ οἶκον Ἐκκλησίες» μας, ὅπως τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (βλ. Ρωμ. ιστ 4), ἀπ’ ὅπου μέ τήν δύναμή του ὁ καθένας πολεμάει τό κακό μέ τήν προσευχή του, μέ τήν ὑπακοή του καί μέ τήν παντοειδῆ ἐθελοντική του προσφορά. Ἕκαστος ἐξ ἡμῶν κατά τά χαρίσματά μας καί τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ, ἄς σταθοῦμες τό ὕψος τῶν περιστάσεων, ἐκφράζοντας τό γνήσιο ὀρθόδοξο χριστιανικό φρόνημα.

Συν τούτοις ἄς σκεφθοῦμε πόσοι καί πόσοι συνάνθρωποί μας τέτοιες μέρες δέν μποροῦν νά ἔλθουν στούς Ἱερούς Ναούς, εἴτε διότι βρίσκονται στό κρεβάτι τοῦ πόνου, εἴτε διότι βρίσκονται στήν ξενιτεία, εἴτε διότι διαπλέουν μῆνες ὁλόκληρους τίς θάλασσες, εἴτε διότι μέ τήν ἐργασία τους διακονοῦν τίς ἀνάγκες τῆς ζωῆς μας. Γιά ὅλους αὐτούς εὔχεται ἡ Ἐκκλησία μας σέ κάθε ἱερουργία, ὡς τούς «δι’ εὐλόγους αἰτίας ἀπολειφθέντας». Καί ὅλοι αὐτοί, πού ἐννοεῖται πώς ἀπουσιάζουν δικαιολογημένα,  κατ’ οὐδένα τρόπο δέν χάνουν τήν χριστιανική τους πίστη, ὅταν γνωρίζουν πώς ἀκολουθοῦν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὑποτάσσονται σ’ αὐτό ταπεινά.

Καί ἀπό τήν ἄλλη ἄς σκεφθοῦμε πόσοι καί πόσοι συνάνθρωποί μας, Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, πέρυσι τέτοιες μέρες ἐπέλεξαν νά καθίσουν στόν σπίτι τους καί νά ἀσχοληθοῦν μέ ἐπουσιωδέστερα πράγματα καί ὄχι νά ἔλθουν στήν Ἐκκλησία νά προσευχηθοῦν, νά λειτουργηθοῦν καί νά μεταλάβουν! Κι αὐτό ἄς εἶναι μάθημα σέ ὅλους, ὥστε νά μάθουμε νά ὑπογίζουμε διαφορετικά τήν σχέση μας μέ τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία, ὄχι ὡς κάτι δεδομένο, ἀλλά ὡς χάρισμα ἀπό τόν Θεό γιά τήν σωτηρία μας καί γι’ αὐτό πολύτιμο καί ἀναντικατάστατο δικαίωμα, πού ὀφείλουμε νά διαχειριζόμαστε μέ σοφία καί σύνεση.

Ἔχοντας ὅλα αὐτά κατά νοῦ σᾶς παρακαλῶ νά μήν μεγαλοποιοῦμε τά πράγματα καί νά πειθαρχήσουμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως τό ἐκφράζει καί ἡ συλλογική ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ἡ Παναγία μας συνεχίζει καί σήμερα νά εἶναι γιά ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ἡ ἀκαταίσχυντη Προστασία μας καί ἡ ἀμετάθετη πρός τόν Θεό μεσιτεία μας, στούς παντοειδεῖς ἀγῶνες τῆς ζωῆς, πού ἔχουν θεοφιλῆς χαρακτῆρα καί ἀποσκοποῦν στή σωτηρία μας. Ὡς Ὀρθοδόξοι Ἕλληνες, μάθαμε νά τιμᾶμε καί νά γεραίρουμε τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό μας, ζητώντας τήν χάρη καί τήν πρεσβεία Της πρός τόν Σωτῆρα Χριστό καί γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, ἀλλά καί γιά τη σωτηρία τῆς Πατρίδος μας. Ἡ Παναγία μας ποτέ δέν μᾶς ἄφησε καί ποτέ δέν παρέβλεψε τήν δέησή μας. Ἡ Παναγία μας προασπίζει τήν ἐλευθερία μας καί χαρίζει τήν μεσιτεία Της πάντοτε, ἀρκεῖ κι ἐμεῖς νά προσέχουμε νά ζοῦμε μέ πίστη στόν Χριστό καί ταπεινό φρόνημα, κάτω ἀπό τήν σκέπη τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀμήν.

Μετ’ εὐχῶν καί ἀγάπης Χριστοῦ

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email