ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχᾳ
Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τονίζει μέ ἔμφαση στό 15ο κεφάλαιο τῆς Α΄ πρός Κορινθίους Ἐπιστολῆς του, ὅτι ἄν ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀναστηθεῖ τότε ἐμεῖς εἴμαστε οἱ πλέον ἀξιοθρήνητοι τῶν ἀνθρώπων. Πράγματι, χωρίς τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἄδειο τό κήρυγμα καί ἡ πίστη μας κενή. Κι ἐμεῖς ἀξιολύπητοι, γιατί ὅλη μας ἡ πίστη, ὅλο αὐτό πού ὀνομάζουμε πνευματική ἐμπειρία κι ὅλη ἡ ζωή, πού οἰκοδομοῦμε πάνω σ’αὐτή, δέν θά ἦταν τίποτε ἄλλο παρά μιά αὐταπάτη, ἕνα ψέμα, μιά ψευδαίσθηση.
Ἐπειδή ὅμως ὄντως ὁ Χριστός Ἀνέστη, ἐμεῖς εἴμαστε οἱ εὐτυχέστεροι τῶν ἀνθρώπων, διότι ὁ Χριστός νίκησε καί τόν τελευταῖο ἐχθρό μας τόν θάνατο. Ὁ κενός τάφος διαλαλεῖ αὐτήν τήν νίκη ἐπί τοῦ θανάτου καί κατ’ ἐπέκταση τήν νίκη ἐπί τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου, πού προξένησαν τόν θάνατο.
Ὁ θάνατος δέν εἶναι εἶναι φυσική κατάσταση γιά τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ἦλθε ὕπουλα ἀπό τόν φθόνο τοῦ διαβόλου ὡς συνέπεια τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. (Βλ. Σοφ. Σολομῶντος κεφ. 1 κ΄2) Ὁ Θεός δέν ἔφτιαξε τόν θάνατο. Τόν ἐπέτρεψε ὅμως γιά νά μήν γίνει τό κακό ἀθάνατο πάνω στή γῆ, ὅπως διδάσκει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος (Λόγος ΑΠ, Εις τα Θεοφάνεια είτουν Γενέθλια τοῦ Σωτήρος, Ρ G 36, 324 D .)
Ἡ ἐπί γῆς ἱστορική πορεία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ δέν σταματάει στόν θάνατο καί στή ταφή του, ἀλλά συνεχίζεται πέραν αὐτοῦ. Γι’ αὐτό καί οἱ διηγήσεις τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων δέν τελειώνουν μέ τόν σταυρικό θάνατο καί τήν ταφή τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μέ τήν Ἀνάσταση, τήν θεία Ἀνάληψή Του καί τήν βέβαιη προσδοκία τῆς δεύτερης καί ἔνδοξης Παρουσίας Του.
Ἀπό σήμερα τό πρωϊ διαλαλεῖται μέσα ἀπό τούς ὕμνους, ὅτι ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ, ἔγινε τοῦ θανάτου ὁ θάνατος. Δέν ὑπάρχει πιά θάνατος παρά μόνο μετάβαση ἀπό τόν θάνατο στή ζωή. «Ὦ τάφε ἀθανασίας χωρίον! Ὦ τάφε ἀναστάσεως ἐργαστήριον! Ὦ τάφε τῶν τάφων κατάλυσις! Ὦ τάφε ἐν ᾧ θάνατος παύεται! Ὦ τάφε ἐν ᾧ ζωή φύεται πέρας οὐκ ἔχουσα!» ἀναφωνεῖ ὁ Μ. Ἀθανάσιος καί ἡ φωνή του ἀποτελεῖ τόν ἀντίλαλο τῆς θριαμβευτικῆς φωνῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου ἅδη, τό νίκος;» (Α΄ Κορινθ ιε΄ 55).