Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Κυριακή πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα σήμερα καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, τόσο μέ τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν Πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὅσο καί μέ τό εὐαγγελικό, ἀπό τό πρῶτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ματθαίου, καταδεικνύει πώς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ προσδοκώμενος Σωτῆρας τοῦ κόσμου σύμφωνα καί μέ τόν προφητικό λόγο τοῦ Πατριάρχη Ἰακώβ (βλ. Γεν. ΜΘ 10).
Ὁ μέν Παῦλος ὁμιλεῖ γιά τήν ζωντανή σχέση Θεοῦ μέ τούς πιστούς, πρίν τήν ἐνανθρώπησή Του, καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς μέχρι τότε ἱστορίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Ὁ δέ Ματθαῖος, ὡς βαθύς γνώστης τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς παραδόσεως τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐπιστρατεύει τίς γνώσεις του καί ἀναφέρεται στό κατά ἄνθρωπον γενεαλογικό δένδρο τοῦ Χριστοῦ, γιά νά καταλήξει στήν, ἐκ πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, σάρκωση του Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁμολογοῦμε καί στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.
Πρός ἐπαλήθευσιν μάλιστα τῆς ἀναφορᾶς του, παραθέτει αὐτούσια τήν προφητεία τοῦ Προφήτη Ἠσαΐα, ὁ ὁποῖος 800 χρόνια πρίν, στό 7ο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου του, στούς στίχους 14 καί 15 δέν ἀναφέρει μόνο γιά τήν ἐκ Παρθένου γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀλλά καί γιά τό ὅτι ὁ Χριστός θά εἶναι ὅμοιος κατά πάντα μέ τό ἀνθρώπινο γένος, ἀλλά θά εἶναι ὁ μόνος ἀναμάρτητος. Λέει χαρακτηριστικά: «Ἰδού, ἡ παρθένος θά συλλάβη ὑπερφυσικῶς καί θά γεννήση υἱόν καί θά τόν ὀνομάσουν Ἐμμανουήλ, πού σημαίνει ὁ Θεός εἶναι μαζί μας. Ὁ Ἐμμανουήλ θά τρώγη βούτυρον καί μέλι, ὅπως καί τά ἄλλα παιδιά, θά ἀνατραφῆ ὅπως καί ἐκεῖνα. Πρίν ὅμως ἐνηλικιωθεῖ δέν θά ἔχει ποτέ δίλημμα νά διακρίνη τό καλό ἀπό τό κακό, διότι δέν θά ἔχει ροπή στήν ἁμαρτία».
Ὁ Προφήτης Ἠσαϊας ὅμως προφητεύει καί μιά λεπτομέρεια γιά τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς ἐντυπωσιάζει καί μάλιστα στήν ἀρχή ἀκόμη τοῦ βιβλίου του. Στόν 3ο στίχο τοῦ 1ου κεφαλαίου ἀναφέρεται στό γεγονός, πώς ἡ ἄλογη κτίση κατανόησε καί περιέθαλψε μέ τόν τρόπο της τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεό σέ ἀντίθεση μέ τούς ἀνθρώπους, πού δέν κατάλαβαν τόν ἐρχομό Του. «Το βόδι γνωρίζει τον ἰδιοκτήτη του και ὁ ὄνος την φάτνη του Κυρίου του, ο Ἰσραηλιτικός ὅμως λαός δεν μέ ἀναγνωρίζει, αὐτός ὁ λαός μου δεν με ἀντιλαμβάνεται». Εὔκολα τώρα καταλαβαίνουμε πώς ὁ Ἠσαΐας, ἀπεικονίζει τά δύο ζῶα τῆς φάτνης, ὅπου γεννήθηκε ὁ Χριστός, τά ὁποία σημειωτέον δέν λείπουν ἀπό καμμία εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ παρουσία τῶν δύο αὐτῶν ζώων στήν γέννηση τοῦ Κυρίου προφητεύεται ὅμως καί ἀπό τόν προφήτη Ἀββακούμ στό 3οκεφάλαιο τοῦ βιβλίου του, ὅπου ἀναφέρει σχετικά: «Κύριε, κατάλαβα τα ἔργα σου και θαύμασα. Ἀνάμεσα σε δυό ζῶα θα γίνεις γνωστός στους ανθρώπους». Ἐξ ἀφορμῆς αὐτῆς τῆς προφητείας ἄς σημειώσουμε ὅτι ἐδῶ ὁ Ἀββακούμ ἀποκαλεῖ τόν Χριστό, ὡς Κύριο δηλαδή Γιαχβέ στά ἑβραϊκά καί τοῦτο ἀποτελεῖ ἀπάντηση σέ ὅσους ἀμφισβητοῦν τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως οἱ αὐτοαποκαλούμενοι Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, πού δέν πιστεύουν πώς ὁ Χριστός εἶναι Κύριος, Θεός, Σωτῆρας καί Λυτρωτής.
Ἡ φάτνη τώρα, στήν ὁποία γεννήθηκε ὁ Κύριος, βρισκόταν στήν μικρή πόλη τῆς Βηθλεέμ, ἡ ὁποία κι αὐτή προφητεύεται ἀπό τόν Προφήτη Μιχαία στό 5ο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου του: «Καί σύ Βηθλεέμ, ἡ παλαιά πόλη Εὐφραθά, πού δέν ἔχεις οὔτε χίλιες οἰκογένειες ἀνάμεσα στόν Ἰουδαϊκό λαό, ἀπό σένα θά βγεῖ ἐκεῖνος, πού θά γίνει ἄρχοντας τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ»·. Μέ τήν προφητεία αὐτή ἀπάντησαν οἱ Ἰουδαῖοι, ὅταν τούς ρώτησε ὁ Ἡρώδης γιά τόν νεογέννητο Βασιλιᾶ, τόν Ὁποῖον ἔψαχναν οἱ τρεῖς Μάγοι.
Μιά ἄλλη προφητεία ἀπό τό βιβλίο τῆς Σοφίας Σολομῶντος ὁμιλεῖ γιά τόν χρόνο τῆς γεννήσεως καί γιά τόν τρόπο μεταδόσεως τοῦ γεγονότος. Στό κεφάλαιο 18 λοιπόν καί στούς στίχους 14 καί 15 διαβάζουμε: «Στή βαθειά σιγή ποῦ σκέπαζε τό κάθε τί καί ὅταν ἡ νύκτα βρισκόταν στή μέση της, ὁ παντοδύναμός Σου Λόγος ἀπό τούς οὐρανούς, ἀπό τούς βασιλικούς θρόνους πήδησε ξαφνικά σάν πολεμιστής στή γῆ, ποῦ καταστρεφόταν». Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς ἐπαληθεύει πλήρως αὐτήν τήν προφητεία καθώς μαρτυρεῖ, πώς ἡ γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἔγινε στη διάρκεια τῆς νύχτας, ἐνῶ καί οἱ ποιμένες ξαφνιάσθηκαν ἀπό τήν ἀναγγελία της ἀπό τόν Ἄγγελο σ’ αὐτούς.
Στό 60ό κεφάλαιο πάλι τοῦ Ἠσαΐα, γίνεται ἀναφορά στά δῶρα τῶν Μάγων: «ὅλοι θά ἔρθουν ἀπό τήν Σαβᾶ φέροντας χρυσάφι, λιβάνι καί τίμιο λίθο καί θά ἀναγγείλουν τόν σωτήριο μηνυμα τοῦ Κυρίου. Παρόμοια ἀναφορά γιά τήν προσκύνηση καί τά δῶρα τῶν Μάγων γίνεται καί στόν 71ο ψαλμό τοῦ Δαϋίδ.
Ἡ σημερινή λοιπόν ἡμέρα, μᾶς διδάσκει πώς ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Ὁποῖος ἐν χρόνῳ ἔγινε καί ἄνθρωπος γιά τή σωτηρία μας. Μάλιστα μέσα ἀπό τίς προφητεῖες, στίς ὁποῖες ἀναφερθήκαμε κι ἀπό ὅσες ἀκόμη διαβάζονται αὐτές τίς ἡμέρες στίς Ἀκολουθίες τῶν Ὡρῶν καί τοῦ Ἑσπερινοῦ τῶν Χριστουγέννων φαίνεται ξεκάθαρα πώς ὁ Θεάνθρωπος Κύριός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, τόν Ὁποῖον προσδοκοῦσαν τά Ἔθνη καί πώς μόνον Ἐκεῖνος μέ τήν ἐνανθρώπησή Του ἐπαλήθευσε μέχρι λεπτομερείας αὐτές τίς προφητεῖες.
Αὐτό εἶναι ἕνα πολύ σημαντικό ἐπιχείρημα, ἄν θέλουμε νά κάνουμε σύγκριση μέ τίς διάφορες θρησκεῖες τοῦ κόσμου στίς ὁποῖες κανείς, οὔτε κάποιος νομιζόμενος θεός, οὔτε κάποιος ἄλλος, οὔτε προφητεύθηκε ποτέ, οὔτε τόν περίμεναν, οὔτε κανείς τους ἐπαλήθευσε τίς προφητεῖες μέ τήν παρουσία του. Αὐτό, ἐκτός τῶν ἄλλων, ἀποδεικνύει ἀνυπερθέτως καί τήν μεγάλη σπουδαιότητα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καθώς ὅλη ἡ Παλαιά Διαθήκη μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς μιά προφητεία γιά τόν ἐρχομό τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο, εἴτε μέ τά θεῖα λόγια, εἴτε μέ τίς προτυπώσεις ἤ τίς προεικονίσεις τῶν ἱστορικῶν τηςγεγονότων.
Καί τίς δύο Διαθῆκες, Παλαιά καί Καινή, τίς ἑνώνει τό Πρόσωπο τοῦ Μεσσία, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, τοῦ Ὁποίου τήν ὑπερφυσική γέννηση αὔριο θά ἑορτάσουμε μέ τήν χάρη Του.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Στίς 25 Δεκεμβρίου κάθε ἔτους ἑορτάζουμε τήν ἱστορική ἀνάμνηση τοῦ γεγονότος καί τοῦτο ἀπό τίς ἀρχές τοῦ πέμπτου αἰῶνος. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ὅμως ἑορτάζει τά Χριστούγεννα κάθε ἡμέρα, ἐφόσον τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία. Διότι κάθε φορά, πού τελεῖται ἡ προσκομιδή τῶν τιμίων Δώρων στήν Ἁγία Πρόθεση, ἐπιτελοῦμε τήν λατρευτική ἀνάμνηση τῶν Χριστουγέννων. Ὁ λειτουργός προετοιμάζοντας τά τίμια Δῶρα θέτει τόν Ἀμνό, τόν ἄρτο δηλαδή πού θά γίνει σῶμα Χριστοῦ πάνω στό ἱερό Δισκάριο, τό ὁποῖο συμβολίζει τήν φάτνη καί τόν καλύπτει μέ τόν μεταλλικό ἀστερίσκο, πού συμβολίζει τόν ἀστέρα τῶν Χριστουγέννων καί κατόπιν τοποθετεῖ τά καλύμματα, πού συμβολικῶς ἐπέχουν τή θέση τῶν σπαργάνων τοῦ νεογέννητου Χριστοῦ.
Ἔχοντας αὐτά κατά νοῦ καί ἀτενίζοντας τήν εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἄς δοῦμε ποιοί καί γιατί ἀξιώθηκαν νά παρίστανται. Καί ἔχοντας προετοιμάσει τήν φάτνη τῆς καρδιᾶς μας γιά νά ὑποδεχθεῖ τόν Χριστό, ὅταν θά Τόν κοινωνήσουμε, ἄς προσευχηθοῦμε, νά μᾶς ἀξιώνει κι ἐμᾶς, νά Τόν προσκυνοῦμε καί νά Τόν γιορτάζουμε μέ τόν ὕμνο τῶν Ἀγγέλων, τήν ἁπλότητα τῶν Ποιμένων, τήν προσμονή τῶν Μάγων, τήν ταπείνωση καί τή στοργή τοῦ Ἰωσήφ καί τόν θαυμασμό τῆς Παναγίας μας.
Καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα!
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ σημερινή Κυριακή ἀποκαλεῖται Κυριακή των Προπατόρων, διότι καθώς ἐγγίζουμε πρός τά Χριστούγεννα, ἐνθυμούμαστε ὅλους τούς κατά σάρκα προγόνους τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς πρός τήν ἀνθρώπινη φύση Του βέβαια, ἀφοῦ ὡς ἄνθρωπος προέρχεται ἀπό τήν γενεά τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ.
Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς περιγράφει, ὅτι ὁ Κύριος παρακαθόταν σέ ἕνα δεῖπνο καί μὲ τὴν αὐθεντία τῆς θείας Ἀγάπης δίδασκε τὸν οἰκοδεσπότη καὶ τοὺς παρισταμένους νὰ γεμίζουν τὸ τραπέζι τους μὲ φτωχοὺς καὶ ἀνήμπορους, οἱ ὁποῖοι ἀδυνατοῦν νὰ ἀνταποδώσουν τὴ χάρη, ὥστε αὐτή τή χάρη, νὰ τὴν ἐξοφλήσει ὁ Κύριος στὴ Βασιλεία Του. Τότε κάποιος συνδαιτημόνας ἐνθουσιασμένος φώναξε: «Μακάριος ὅποιος θά φάει ἄρτο στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Καί μέ αὐτή τήν ἀφορμή ξεκίνησε ὁ Κύριος νά ἀφηγεῖται τήν παραβολή, πού ἀκούσαμε σήμερα, παρομοιάζοντας τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μέ ἕνα γιορτινό τραπέζι, τονίζοντας μάλιστα, ὅτι ἄν καί σέ αὐτό τό τραπέζι προσκαλοῦνται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, πολλοί ἀπό αὐτούς δυστυχῶς, προφασιζόμενοι διάφορες δικαιολογίες, ἀπορρίπτουν τήν πρόσκληση καί ἀπέχουν τοῦ Δείπνου, χάνοντας ἔτσι τήν εὐκαιρία νά ζοῦν ἀληθινά καί ὄχι ἁπλῶς νά ἐπιβιώνουν.
Προσφυῶς πίσω ἀπό τήν εἰκόνα τοῦ Μεγάλου Δείπνου ὁ Κύριος ἐξεικονίζει τήν Θεία Λειτουργία, ταυτίζοντάς την μέ τό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πραγματώνεται ἤδη μέσα στό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου μέ κεφαλή τόν Ἰησοῦ Χριστό «ἕν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμέν», ὄχι ὡς ἕνα ἀνώνυμο πλῆθος ἤ ἕνα ἀπρόσωπο ἀριθμητικό σύνολο, ἀλλά ὡς ἐλεύθερες ὑπάρξεις ὁ καθένας μέ τό χάρισμα, τό ὁποῖο τοῦ δόθηκε ἀπό τόν Θεό. Κάθε φορά πού συμμετέχουμε στή Θεία Λειτουργία στό «Κυριακό Δεῖπνο», ὅπως ἀλλιῶς ὀνομάζεται, κοινωνώντας τά Ἄχραντα Μυστήρια γινόμαστε συνδαιτημόνες στό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.
Διότι ἡ κάθε Θεία Λειτουργία εἶναι ἕνα μεγάλο καί σπουδαῖο Δεῖπνο, ἕνα γιορτινό Τραπέζι, τό ὁποῖο στρώνεται ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο, τόν Βασιλέα τῶν Οὐρανῶν γιά ὅλους ἐμᾶς. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς προσκαλεῖ νά γίνουμε συνδαιτημόνες Του καί νά παρακαθίσουμε γύρω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ. Εἶναι ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος προσφέρει καί προσφέρεται, ἀφοῦ Ἐκεῖνος, μέσα ἀπό τούς Ἱερεῖς στρώνει τό Τραπέζι καί παρέχει ὡς τροφή τό σῶμα Του καί ὡς ποτό τό αἷμα Του, ὅπως ὁ Ἴδιος μᾶς διδάσκει στό 6ο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰωάννου.
Ὅταν λοιπόν σημαίνει ἡ καμπάνα, δέν μᾶς καλεῖ ἁπλῶς νά ἐκκλησιαστοῦμε. Ὁ ἦχος τῆς καμπάνας εἶναι μιά πρόσκληση πρός ὅλους ἐμᾶς γιά νά παρευρεθοῦμε καί νά συμμετάσχουμε στό Μεγάλο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Κυρίου μας.
Δυστυχῶς ὅμως, ὅπως τότε ἔτσι καί σήμερα, πολλοί ἄνθρωποι προφασιζόμενοι διάφορες εὐτελεῖς δικαιολογίες σάν κι αὐτές πού ἀκούσαμε νά ἀναφέρει ὁ Κύριος, ἀπορρίπτουν τήν πρόσκληση κι ἀπέχουν τοῦ Δείπνου. Οἱ ἀγροτικές ἤ οἰκοδομικες ἐργασίες, οἱ οἰκογενειακές ὑποχρεώσεις καί οἱ κάθε εἴδους ἀσχολίες, συμπεριλαμβανομένης μιᾶς κακῶς νοούμενης ξεκούρασης ἤ ψυχαγωγίας, γίνονται τά κρυσφήγετα τῆς ἀδιαφορίας ἤ τῆς πλάνης τῶν ἀνθρώπων, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀρνοῦνται τή συμμετοχή τους στό γιορινό Τραπέζι τῆς θείας Λειτουργίας.
Ἄλλοι ἔχουν νά μαζέψουν ἐλιές, ἄλλοι νά περιποιηθοῦν τά ἀμπέλια, ἄλλοι νά κόψουν ξύλα, ἄλλοι νά προετοιμάσουν τά χωράφια, ἄλλοι νά ἀσχοληθοῦν μέ ζῶα, ἀλλοι νά πᾶνε γιά κυνήγι ἤ γιά ψάρεμα, ἄλλοι νά ἀσχοληθοῦν μέ τό νοικοκυριό καί μέ δουλειές τοῦ σπιτιοῦ, ἄλλοι νά ταχτοποιήσουν διάφορες ὑποχρεώσεις, ἄλλοι νά πᾶνε ἐκδρομή ἤ πεζοπορία, στό βουνό ἤ τή θάλασσα, ἄλλοι αὐτό, ἄλλοι ἐκεῖνο, ἄλλοι τό ἄλλο, ἀρκεῖ νά μήν ἐκκλησιαστοῦν καί κυρίως νά μήν κοινωνήσουν δυστυχῶς!
Βέβαια ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἔρχονται μέν, ἀφήνοντας, πρός τιμήν τους, κατά μέρος κάθε δικαιολογία, ἀλλά ἔρχονται μόνο γιά νά παρακολουθήσουν τή θεία Λειτουργία κι ὄχι νά συμμετάσχουν σέ αὐτήν, προφασιζόμενοι κυρίως τήν εὐλάβεια. Ὑποκρινόμενοι τούς περισσότερο εὐσεβεῖς, ἐπιχειροῦν θά ἔλεγε κανείς, νά προστατεύσουν τόν Χριστό ἀπό τήν ἀναξιότητά τους. Μά κανείς μας ποτέ δέν πρόκειται νά γίνει ποτέ ἄξιος γιά τόν Χριστό, ὅ,τι κι ἄν κάνουμε κι ὅποιος τό σκεφτεῖ αὐτό καί μόνο βλασφημεῖ. Ὅμως ὁ Χριστός μᾶς δέχεται καί ἑνώνεται μαζί μας, ἀρκεῖ μέ ταπείνωση νά ἀναγνωρίσουμε τήν ἀναξιότητά μας, ἀλλά καί τήν ἀνάγκη νά Τόν κοινωνήσουμε. Ἡ σχεδόν καθημερινή προσέλευση στή θεία Κοινωνία ἦταν τό χαρακτηριστικό τῶν πιστῶν Χριστιανῶν στούς πρῶτους αἰῶνες, παρά τίς δυσκολίες καί τούς διωγμούς. Ὑπάρχουν και ἱεροί Κανόνες ἀκόμη, οἱ ὁποῖοι ἐπιβάλλουν τήν συχνή συμμετοχή στήν θεία Εὐχαριστία, ἀφορίζοντας αὐτούς, πού δέν προσέρχονται χωρίς σοβαρό λόγο ἤ ὅσους παρευρίσκονται στή θεία Λειτουργία καί ἐνῶ μποροῦν, ἐντούτοις δέν μεταλαμβάνουν.
Γιατί ἄν εἶναι ἀνάρμοστο καί προσβλητικό νά παρακαθίσεις προσκεκλημμένος σέ ἕνα τραπέζι καί νά μήν φᾶς τίποτε, σκεφθήκαμε ποτέ πόσο μεγαλύτερη προσβολή διαπράττουμε, ὅταν προσκεκλημμένοι τοῦ Χριστοῦ ἐρχόμαστε, κι ἐνῶ μᾶς προσφέρει τήν οὐράνια Τροφή τοῦ ἀχράντου Του Σώματος καί τοῦ τιμίου Του Αἵματος, ἐμεῖς δέν καταδεχόμαστε τήν ὕψιστη αὐτή δωρεά καί φεύγουμε νηστικοί πνευματικῶς, παρά τό ὅτι παρακαθίσαμε στό πιό σπουδαῖο τραπέζι, πού μᾶς κάλεσαν ποτέ;
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ Ἐκκλησία θέτει τήν παραβολή αὐτή λίγες ἡμέρες πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα θέλοντας νά προετοιμάσει τήν ὅσο τό δυνατόν καλύτερη συμμετοχή μας στό ἑόρτιο πνευματικό τραπέζι τῆς Χριστουγεννιάτικης θείας Λειτουργίας, ἡ οποία εἶναι τό κέντρο τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Χριστουγέννων.
Αὐτό βέβαια δεν σημαίνει ὅτι θα κοινωνήσουμε μόνο τα Χριστούγεννα, ἀλλά ὅτι τά Χριστούγεννα ὀφείλουμε νά κοινωνήσουμε ἀπαραιτήτως. Οὔτε πάλι σημαίνει πώς θά ἔρθουμε ἀπροετοίμαστοι, ἀλλά θά προσέξουμε νά εἶναι καθαρά τά ἐνδύματα τῆς ψυχῆς μας, ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος σέ μιά παρόμοια παραβολή (βλ. Ματθ. κβ΄ 1-14).
Καί αὐτό διότι στό ἅγιο Βάπτισμά μας ἐνδυθήκαμε τόν Χριστό, ἀλλά μέ τίς ἁμαρτίες μας ρυπαίνεται αὐτό τό ἔνδυμα. Μέ τήν ἐξομολόγηση καί τόν θεοφιλῆ τρόπο ζωῆς γίνεται πάλι φωτεινό καί λαμπρό, ἱκανό γιά νά ἔρθουμε καί νά παρακαθίσουμε στό βασιλικό Τραπέζι τῆς θείας Λειτουργίας. Και μιά καί ὁμιλοῦμε γιά τό ἔνδυμα τῆς ψυχῆς ἄς προσέξουμε νά εἶναι εὐπρεπῆ καί τά ἐνδύματα τοῦ σώματος. Οἱ πρόγονοί μας παρά τήν ἀνέχεια καί τή φτώχεια τους εἶχαν ξεχωριστά ροῦχα, "τα καλά τους" για την Εκκλησία. Καί δέν ἀξίωναν νά ἔρθουν στόν Ἱερό Ναό νά λειτουργηθοῦν καί νά κοινωνήσουν ἤ νά παραστοῦν σέ κάποιο ἱερό Μυστήριο φορώντας πρόχειρα ἤ ἄσεμνα ροῦχα, ἤ μέ ἀθλητική ἤ ἄλλη ἀταίριαστη περιβολή.
Εἶναι καλό νά γνωρίζουμε, ὅτι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ντυνόμαστε, πολλῷ δέ μᾶλλον ὅταν ἐρχόμαστε στήν Ἐκκλησία γιά νά κοινωνήσουμε, μαρτυρεῖ τήν πνευματική μας ποιότητα, καθώς δέν πρόκειται γιά μία ἁπλή ἐπίσκεψη, ἀλλά γιά τή συνάντησή μας μέ τόν Βασιλέα Χριστό. Τήν μόνη σπουδαῖα καί σημαντική συνάντηση τῆς ζωῆς μας στήν ὁποία μᾶς προσκαλεῖ ὀ Ἴδιος ὁ Χριστός, ἔχοντας μάλιστα ὑπογράψει τήν πρόσκληση αὐτή μέ τό τίμιο Αἷμα Του, πάνω στόν Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἀκούσαμε στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, τή θεραπεία μιᾶς γυναίκας, ἡ ὁποία γιά δεκαοχτώ ὁλόκληρα χρόνια ἦταν «συγκύπτουσα», δηλαδή τό σῶμα της ἦταν κυρτωμένο χωρίς νά μπορεῖ καθόλου νά σηκώσει τό κεφάλι της. Σέ πολλά σημεῖα τῆς ἱερᾶς ἱστορίας βλέπουμε νά πειράζονται, κατά παραχώρησιν Θεοῦ, οἱ δίκαιοι ἀπό διάφορες ἀσθένειες, ὅπως ἐπί παραδείγματι στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Ἰώβ, ὥστε νά ἀνδεικνύεται ἡ πίστη τους, ἀλλά καί ἡ δύναμη τοῦ Κυρίου. Τό κέντρο βάρους ὅμως τῆς σημερινῆς περικοπῆς δέν εὑρίσκεται τόσο στή θεραπεία τῆς συγκύπτουσας, ὅσο στόν δριμύ ἔλεγχο τῆς ὑποκρισίας, τόν ὁποῖο ἀσκεῖ ὁ Κύριος στό πρόσωπο τοῦ ἀρχισυναγώγου, καθώς ἐκεῖνος, ὡς γνήσιος Φαρισαῖος, ἦταν προσκολλημένος στό γράμμα τοῦ νόμου, ἀδυνατώντας νά ἀντιληφθεῖ, ὅτι ὁ νόμος δόθηκε γιά νά ὑπηρετεῖ τόν ἄνθρωπο καί ὄχι γιά νά τόν καταπιέζει.
Τά Σάββατα οἱ Ἰουδαῖοι συναθροίζονταν στίς συναγωγές τους ἀκολουθώντας τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου: «Ἕξ ἡμέρας ἔργα καί ποιήσεις πάντα τά ἔργα σου. Τῇ δέ ἡμέρα τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου» (Ἔξ. Κ’ 9-10), Δηλαδή ἕξι ἡμέρες θά ἐργάζεσαι καί θά κάνει ὅλες τίς ἐργασίες σου, ἀλλά τήν ἕβδομη ἡμέρα, τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, (εἰρήσθω ἐν παρόδω ὅτι ἡ λέξη Σάββατο στήν Ἑβραϊκή γλῶσσα σημαίνει ἀνάπαυση), θά τήν ἀφιερώνεις στόν Κύριο καί Θεός σου.
Κάθε Σάββατο λοιπόν στήν Συναγωγή, μετά τήν ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν ἀκολουθοῦσε τό κήρυγμα ἀπό τούς νομοδιδασκάλους. Ἕνα τέτοιο Σάββατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός δίδασκε σέ μία συναγωγή ἑρμηνεύοντας τίς Γραφές καί ἀναλύοντας τίς περί αὐτοῦ μεσσιανικές προφητείες. Ἐκεῖ λοιπόν βρισκόταν ἡ συγκύπτουσα γυναίκα, ἡ ὁποία ἀπ΄ὅτι φαίνεται ἦταν εὐσεβής, ἀφοῦ παρόλη τήν ἀσθένειά της εἶχε προσέλθει στή Συναγωγή γιά νά προσευχηθεῖ. Ὁ Ἰησοῦς βλέποντας τη γυναίκα αὐτή ἀμέσως τη θεράπευσε λέγοντας: «Γυναίκα λυτρώνεσαι ἀπό τήν ἀσθένειά σου». Γιατί μόνον ὁ θεῖος λόγος εἶναι συγχρόνως καί πράξη, ὅπως στή δημιουργία τοῦ κόσμου μόνο μέ τήν φράση «Γεννηθήτω φῶς» ἔφερε τό σύμπαν ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη. Ὅμως αὐτή ἡ αὐθορεί καί παραχρῆμα θεραπεία τῆς γυναίκας προσέκρουσε στήν ἐμπάθεια τοῦ ἀρχισυναγώγου, ὁ ὁποῖος διαμαρτυρήθηκε, ἐπειδή ἡ θεραπεία ἔγινε τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Τοῦτο βέβαια δέν τό εἶπε ἐπειδή ἦταν εὐσεβής, ἀλλά ἁπλῶς σκέπαζε μέ ἕνα ψεύτικο ζῆλο τόν φθόνο του.
Στό πρόσωπο τοῦ ἀρχισυναγώγου ὁ Χριστός καυτηριάζει τήν ὑποκρισία. Πραγματικά τίποτε ἄλλο δέν κατεδίκασε ὁ Κύριος τόσο πολύ ὅσο τήν ὑποκρισία. Ὑποκριτές ὀνομάζονταν στήν ἀρχαιότητα, οἱ ἠθοποιοί στα θέατρα. Δηλαδή ὁ ὑποκριτής, ἄλλος ἄνθρωπος εἶναι στήν πραγματικότητα καί ἄλλος φαίνεται ἐξωτερικά. Ὁ Κύριος γι’αὐτό τοῦ ἔδωσε τήν κατάλληλη ἀπάντηση γιά νά ἐλέγξει τη διεστραμμένη αὐτή ἑρμηνεία τοῦ νόμου. Ὁ ἀρχισυνάγωγος ναι μέν ἐξωτερικά φαίνεται εὐσεβής καί κόπτεται γιά τήν τήρηση τοῦ Νόμου καί τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου, ὅμως ἔχει τυφλωθεῖ τόσο ἀπό τό φθόνο πού εἶναι φωλιασμένος μέχρι τά ἔγκατα τῆς ψυχῆς του, ὥστε ἀδυνατεῖ νά δεῖ τό καλό τό ὁποῖο μόλις συνετελέσθη ἐνώπιόν του, μέ τή θεραπεία μιᾶς ἄρρωστης γυναίκας. Εἶχαν πράγματι παρεξηγήσει οἱ Ἰουδαῖοι τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου σέ τέτοιο βαθμό ὥστε μετροῦσαν ἀκόμη καί τά βήματα τά ὁποία θά ἔκαναν.
Δυστυχῶς ὅμως καί σήμερα, ὅπως ἐκεῖνος ὁ ἀρχισυνάγωγος σκέπαζε τό φθόνο του μέ ἕνα ψεύτικο ἐνδιαφέρον γιά τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, πολλοί μέσα στήν Ἐκκλησία, Κληρικοί καί Λαϊκοί, ὅμοια μέ τόν ἀρχισυνάγωγο, φωνάζουν: «Πάνω ἀπ΄ ὅλα εἶναι ὁ νόμος, οἱ ἱεροί κανόνες, ἡ παράδοση, τό τυπικό καί τόσα ἄλλα», ἀδιαφορώντας στήν οὐσία γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου! Ποιός ὅμως τά ἀρνεῖται αὐτά; Οὐδείς! Ἀλλά ὁ νόμος καί οἱ κανόνες ὑπάρχουν γιά τόν ἄνθρωπο. Ὅταν νομοθετεῖ ὁ Θεός δέν ἐνδιαφέρεται νά προστατέψει τόν ἑαυτό Του, ἀλλά νά εὐεργετήσει τόν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό ὁ Κύριός μας ἐπισημαίνει: «Τό Σάββατον ἔγινε για τόν ἄνθρωπον , ὄχι ὁ ἄνθρωπος γιά τό Σάββατο». Δέν δικαιωνόμαστε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μόνο μέ τήν τήρηση ἑκατοντάδων τυπικῶν νομικῶν διατάξεων, ἐάν αὐτή ἡ προσπάθειά μας δέν συνοδεύεται κι ἀπό τήν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ προσκύνηση τοῦ Θεοῦ», ἡ ὁποία κορυφώνεται στήν ἀλήθεια τῆς ζωῆς μας καί μέ τήν ἔμπρακτη ἀγάπη πρός τόν πλησίον.
Ὁ Κύριος ἀγάπησε ἀδιακρίτως ὅλους τούς ἀνθρώπους, τούς πτωχούς, τούς ἀσθενεῖς, ὅσους Τόν ἐχθρεύονταν, ἀκόμη καί τούς ὑποκριτές. Ἐλέγχοντας τήν ὑποκρισία τους θέλησε νά τούς φιλοτιμήσει νά τήν ἐγκαταλείψουν, ἀλλά ἔμεινε μέ τό παράπονο, ὅπως τό καταγράφει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος κι ὅπως τό ἀκοῦμε νά διαβάζεται στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ὄρθρου τῆς Μεγάλης Τρίτης, ἐκεῖ ὅπου μέ πόνο ὁμιλεῖ γιά τήν διαστροφή τῆς μαινόμενης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ὑποκρισίας: «Ἱερουσαλήμ, Ἱερουσαλήμ, ἐσύ πού φονεύεις τους προφῆτες και λιθοβολείς ἐκείνους τούς ὁποίους ὁ Θεός σοῦ ἔχει στείλει! Πόσες καί πόσες φορές θέλησα νά περισώσω τά παιδιά σου, ὅπως ἡ κλῶσσα συγκεντρώνει τά μικρά πουλιά της κάτω ἀπό τίς φτεροῦγες της καί δέν θελήσατε» (βλ. Ματθ. κγ΄ 37).
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Καθώς εὑρισκόμαστε σέ μιά περίοδο προετοιμασίας γιά τή μεγάλη Δεσποτική ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, ἄς μήν περιοριστοῦμε μόνο στήν νηστεία τῆς τροφῆς, ἡ ὁποία προάγει μιά προετοιμασία εὐσεβιστικοῦ τύπου, καθώς περιθάλπει τήν ὑποκρισία στη ζωή μας. Μαζί μέ τόν ἀγῶνα τῆς νηστείας καί τῆς προσευχῆς πρέπει νά δοῦμε καί τόν ἔσω ἄνθρωπο, τό ἐσωτερικό τῆς ψυχῆς μας, τό «ἐντός τοῦ ποτηρίου καί τῆς παροψῖδος» (Ματθ. κγ’ 26). Ἄς ἀξιοποιήσουμε τήν εὐκαιρία νά καθαριστοῦμε μέ τό ἱερό μυστήριο τῆς Ἐξομολόγησης κι ἔχοντας κατά νοῦ τήν διαρκῆ μετάνοια στή ζωή μας, νά μάθουμε, νά προσερχόμαστε συχνά στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς γιά νά κοινωνήσουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἰδιαιτέρως τήν περδίοδο αὐτή, πού περιμένουμε τά Χριστούγεννα. Κοινωνώντας συχνά, γινόμαστε σύσσωμοι καί σύναιμοι μέ τόν Χριστό, ἀφοῦ ὁ Χριστός γεννᾶται μέσα μας.
Γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας δὲν ἀρκεῖ μόνο ἡ τήρηση τῶν ἐξωτερικῶν τύπων. Παράλληλα μέ αὐτούς χρειάζεται νά ἐναρμονίσουμε τήν ζωή μας ὅλη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέ τήν εἰλικρινή μας στάση ἐνώπιόν Του, ἀλλά καί ἐνώπιον τῶν ἀδελφῶν μας.
Τό ψεῦδος καί ἡ ὑποκρισία προέρχονται ἀπό τόν διάβολο καί μέ αὐτά ἔβγαλε τούς πρωτοπλάστους Ἀδάμ καί Εὔα ἀπό τόν Παράδεισο (βλ. Γεν. γ’ 5). Ἑμεῖς ὡς χριστιανοί ὁφείλουμε νά ἀποτινάξουμε ἀπό πάνω μας τά πάθη αὐτά, ἐνθυμούμενοι πάντοτε ὅτι ὁ Κύριος ἐλκύεται περισσότερο ἀπό τό ἔλεος πού δείχνουμε στούς ἀνθρώπους καί τήν ἀλήθεια μέ τήν ὁποία συντροφεύουμε τή ζωή μας, ὅπως τονίζει κι ὁ σοφός Σολομῶν στίς Παροιμίες: «Τό νά πράττει κάποιος δίκαια ἔργα καί τό νά λέει πάντοτε τήν ἀληθεια, αὐτά εἶναι περισσότερο εὐάρεστα καί εὐπρόσδεκτα στόν Θεό» (βλ. Παροιμ. ΚΑ΄3). Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, εἴδαμε πώς ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός θεράπευσε τόν τυφλό, ὁ ὁποῖος ζητιάνευε ἔξω ἀπό τά τείχη τῆς πόλεως τῆς Ἰεριχοῦς ἀνταποκρινόμενος στήν ἐπίμονη παράκλησή του, παρά τά ἐμπόδια καί τήν ἀντίδραση τοῦ κόσμου.
Καί ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὁ τυφλός ἐλευθερώθηκε διπλά ἀπό τήν τυφλότητά του, δηλαδή ἀπό τή σωματική τύφλωση τῶν ματιῶν του, ἀλλά καί ἐκείνη τήν τύφλωση πού κυριεύει τό νοῦ καί τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ἄν δέν εἶχε θεραπευτεῖ σωματικά δέν θά δόξαζε Χριστό, ὡς Θεό. Ἐπειδή ὅμως δέχτηκε τό θεϊκό θαῦμα τοῦ Κυρίου, γι’ αὐτό καί ἔγινε ἀφορμή νά δοξάζεται ὁ Θεός καί ἀπ' ὅλο τόν κόσμο. Γιά τόν λόγο αὐτό, τήν συγκεκριμένη θεραπεία τοῦ τυφλοῦ ἀνάφέρουν ἐκτός τοῦ εὐαγγελιστή Λουκᾶ καί ὁ Ματθαῖος καί ὁ Μᾶρκος.
Ἡ Ἰεριχώ, ὅπου συνέβη τό θαῦμα, εἶναι μιά πόλη τῆς Γαλιλαίας, γνωστή στό ἄκουσμά μας, διότι κι ἄλλες φορές γνώρισε τήν δύναμη τοῦ Κυρίου, μέ πιό γνωστή τήν μεταστροφή καί ἔμπρακτη μετάνοια τοῦ ἀρχιτελώνη Ζακχαίου, περιστατικό τό ὁποῖο ἕπεται τῆς σημερινῆς διηγήσεως.
Στήν Ἰεριχώ ὅμως, ὁ Κύριος εἶχε θαυματουργήσει και αἰῶνες πρίν τήν ἐνανθρώπησή Του, ὅπου ὡς ἄσαρκος Λόγος ἐνεργοῦσε στήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τότε, τήν ἐποχή ὅπου ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ μετά τήν σαραντάχρονη περιπλάνησή του στήν ἔρημο κόντευε νά φθάσει στή Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, ἡ Ἱεριχώ ἦταν ὀνομαστή γιά τά μεγάλα καί ἀπόρθητα πέτρινα τείχη της. Ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ πορευόταν ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, ἀλλά ἐμποδιζόταν ἀπό τήν ἀπόρθητη πόλη, πού ἦταν τό καύχημα τῶν Χαναναίων. Κανείς δέν ἔβγαινε οὔτε ἔμπαινε στήν Ἰεριχώ, ὅπως σημειώνεται στήν Ἁγία Γραφή καί ἄρα ἦταν ἀδύνατη ἡ συνέχιση τῆς πορείας καί μάλιστα ἐν μέσῳ ἐχθρῶν. Ὁ Κύριος τότε, ὅπως διαβάζουμε στό ἕκτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ (Στ΄ 1-19), ἔδωσε ὁδηγίες στόν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ γιά τό πώς θά καταληφθεῖ ἡ πόλη, ὥστε ὑπερνικώντας καί αὐτό τό ἐμπόδιο, νά φθάσουν μέ ἀσφάλεια στόν προορισμό τους.
Σύμφωνα λοιπόν μέ τήν διήγηση ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, ὁ στρατός καί ὅλος ὁ λαός γιά ἔξι ἡμέρες θά ἔπρεπε νά κάνουν μιά λιτανεία γύρω ἀπό τά τείχη τῆς Ἰεριχοῦς, ἀκολουθώντας τούς Ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι μετέφεραν πάνω στούς ὤμους τους τήν Κιβωτό τῆς Διαθήκης, χωρίς νά μή μιλήσει καθόλου κανείς, οὔτε νά φωνάξει. Ἔτσι ἡ Κιβωτός τοῦ Κυρίου, μαζί μέ τούς ἱερεῖς καί τό στρατό, ἔκανε γιά ἕξι συνεχόμενες ἡμέρες μιά φορά τό γύρο τῆς πόλης κι ἔπειτα ὅλοι ἐπέστρεφαν στόν χῶρο, ὅπου εἶχαν στρατοπεδεύσει γιά νά διανυκτερεύσουν. Τό πρωϊνό τῆς ἕβδομης ἡμέρας ἔκαναν ἑφτά φορές τό γύρο τῆς πόλης μέ τόν ἴδιο τρόπο. Ὅταν ὁλοκληρώθηκε καί ἡ ἕβδομη λιτάνευση τῆς Κιβωτοῦ, οἱ Ἱερεῖς σάλπισαν μέ τίς σάλπιγγες καί ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ ἔδωσε ἐντολή νά φωνάξουν ὅλοι μέ δυνατή κραυγή, λέγοντάς: «Φωνάξτε τώρα! Ὁ Κύριος σας παρέδωσε τήν πόλη!» Ξαφνικά, μετά τόν ἀλαλλαγμό, τά τείχη τῆς Ἰεριχοῦς ἔπεσαν σάν νά ἦταν φτιαγμένα ἀπό ἄμμο ἤ χαρτί καί ἔτσι οἱ Ἰσραηλίτες κυρίευσαν τήν Ἰεριχώ καί ξεπέρασαν κι αὐτό τό μεγάλο ἐμπόδιο στήν πορεία τους.
Ἑρμηνεύοντας τήν ἱστορική ἀναφορά λαμβάνουμε πολλά διδάγματα γιά τή ζωή μας, στή σύγχρονη ἐποχή, κυρίως ὡς πρός τήν λιτανεία τῆς Κιβωτοῦ τῆς Διαθήκης. Ὅπως γνωρίζουμε καί ἀπό τήν ἀναφορά τοῦ ἀποστόλου Παύλου στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του, (ὁ ὁποῖος σημειωτέον ἀναφέρεται καί στήν πτώση τῶν τειχῶν τῆς Ἰεριχοῦς, θεωρώντας την ὡς ἀποτέλεσμα τῆς πίστης πρός τόν Θεό), ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης, ἦταν ἕνα ξύλινο ἐπιχρυσωμένο κιβώτιο, τό ὁποῖο κάλυπταν προστατευτικά δύο ἀνάγλυφα χερουβείμ καί ἦταν γιά τόν Λαό τοῦ Θεοῦ ὅ,τι πολυτιμώτερο εἶχε, καθώς ἐμπεριεῖχε τίς πλᾶκες τοῦ Νόμου, πού ἔδωσε ὁ Κύριος στόν Μωϋσῆ στό ὄρος Σινᾶ, τήν ράβδο τοῦ Ἀαρών, πού εἶχε βλαστήσει καί τήν χρυσή στάμνα μέ τό μάννα, πού ἔπεφτε μέ τρόπο θαυμαστό κάθε πρωί ἀπό τόν Οὐρανό καί ἀπό τό ὁποῖο τρεφόταν ὅλος ὁ Λαός στήν ἔρημο γιά σαράντα χρόνια.
Μέσα ἀπό τίς ρήσεις τῶν Προφητῶν αὐτή ἡ Κιβωτός προτυπώνει τήν πάνσεπτη μορφή τῆς Παναγίας μας, ἡ ὁποία γέννησε τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ὡς Διδάσκαλος παρέδωσε τελειοποιημένο τόν νόμο μέσα ἀπό τό Εὐαγγέλιό Του, ὡς Ἀρχιερέας θυσίασε τόν ἑαυτό Του πάνω στό Σταυρό γιά τή σωτηρία μας, προσφέροντας σέ ὅλους μας τήν πνευματική τροφή τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός Του καί ὡς αἰώνιος Βασιλιᾶς μας μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τήν σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου.
Ἀντιλαμβανόμαστε λοιπόν, πώς αὐτή ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης δέν προτυπώνει μόνο τήν Παναγία μας, ἀλλά προεικονίζει καί τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, τήν ὁποία συναποτελοῦμε ὅλοι μας ὡς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μέ Κεφαλή καί Ἀρχηγό τόν Ἴδιο τόν Χριστό καί μέ κέντρο τή θεία Λειτουργία, δηλαδή τήν ἀκρόαση τοῦ λόγου Του καί τήν μετάληψη τῶν ἀχράντων Μυστηρίων.
Πράγματι οἱ πλᾶκες τοῦ Νόμου ἐμπεριέχονται πλέον ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, πού εὑρίσκεται συνεχῶς πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Ἡ χρυσή στάμνα τοῦ μάννα ἀντικαταστάθηκε ἀπό τό ἅγιο Δισκοπότηρο, τό ὁποῖο ἔχει τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Στό ἕκτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰωάννη, ὁ Κύριος ὁμιλεῖ γιά τήν ἐνανθρώπησή Του καί λέει πώς εἶναι ὁ Ἄρτος τῆς Ζωῆς, πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό γιά τή σωτηρία μας, ὅπως τοῦτο προτυπώθηκε μέ τό μάννα, πού ἔπεφτε ἀπό τόν οὐρανό. Ἀλλά καί ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών, πού βλάστησε εἶναι ἡ Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἐνεργεῖ τά ἱερά Μυστήρια γιά τή σωτηρία μας, μέσα ἀπό τά χοϊκά χέρια τῶν Ἱερέων.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Καθώς πλησιάζουμε πρός τά Χριστούγεννα, ἄς συνειδητοποιήσουμε αὐτόν τόν πολύτιμο, ἀλλά ἁγνοημένο θησαυρό, πού μᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος γιά τή σωτηρία μας. Ἄν σταθοῦμε μέ πίστη καί ὑπευθυνότητα στήν κλήση Του, τότε πολλά θά ἀλλάξουν στή ζωή μας, ἀλλά κυρίως θά ζοῦμε τήν αἰωνιότητα μαζί Του. Ἄν τότε ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ ἐπέτυχε τήν κατάληψη τῆς Ἰεριχοῦς, μόνο ἐπειδή ἀκολουθοῦσαν μέ πίστη τήν Κιβωτό τῆς Διαθήκης, πόσο περισσότερα πράγματα μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε στή ζωή μας ἀπό τήν στιγμή, ὅταν ὄχι μόνο ἀκολουθοῦμε μόνο τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά λαμβάνουμε μέσα μας τόν Ἴδιο τόν Χριστό, κοινωνώντας τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του;
Σκεφθήκαμε πώς εἴμαστε ζωντανά ἀρτοφόρια, πού περιφέρουμε στόν κόσμο τόν Ἄρτο τῆς Ζωῆς καί αὐτομάτως γινόμαστε οἱ ἴδιοι ἀνώτεροι καί ἀπό αὐτήν τήν Κιβωτό τῆς Διαθήκης;
Τοῦτο ἀποτελεῖ τήν μεγαλύτερη παρηγοριά γιά τίς δυσκολίες μας, ἀλλά καί τήν μεγαλύτερη ἐλπίδα γιά τήν νίκη μας ἐπί τοῦ κόσμου καί τήν πολιτογράφησή μας στήν Οὐράνια Βασιλεία. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν παρελθοῦσα Τετάρτη 15η Νοεμβρίου εἰσήλθαμε στήν περίοδο τῆς προετοιμασίας μας, γιά τήν ὑποδοχή τῆς μεγάλης δεσποτικῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ἡ ὁποία διαρκεῖ 40 ἡμέρες.
Τά κύρια χαρακτηριστικά τῆς προετοιμασίας αὐτῆς τῆς Τεσσαρακοστῆς γιά τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς δέν εἶναι ὁ στολισμός, τά δῶρα καί οἱ διάφορες ἐκδηλώσεις, πού συνηθίζει ὁ κόσμος. Ἡ Ἐκκλησία γιά τήν προετοιμασία μας προτρέπει σέ νηστεία καί ἐντέλλεται τήν συχνή ἤ καί καθημερινή, ὅπου εἶναι δυνατόν, τέλεση τῆς θείας λειτουργίας, ὥστε νά κοινωνοῦμε ὅσο τό δυνατόν περισσότερο.
Σέ αὐτή τήν περίοδο τῆς νηστείας ἐπιτρέπεται νά τρῶμε ψάρι, μέχρι καί τίς 17 Δεκεμβρίου ἐκτός βέβαια Τετάρτης καί Παρασκευῆς καί καλό θά ἦταν νά μήν ὑπάρχει καμμία διαφοροποίηση μεταξύ τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία θεσμοθετεῖ τήν νηστεία καί καθορίζει τό πῶς καί τό τί τῆς νηστείας, τότε ὁ εὐσεβῆς Χριστιανός ὑπακούει γιά τή σωτηρία του, ἐμπιστεύεται τήν Ἐκκλησία. Νηστεύει κανονικά, κατά τήν δύναμη καί τίς ἀνάγκες του ὡς πρός τήν τροφή καί ὅσο δυνατόν καλύτερα ὡς πρός τήν πνευματική του διάσταση, χωρίς νά ψάχνει ἀφ’ἑαυτοῦ του, ἄν καί κατά πόσον θά ἔπρεπε νά νηστεύει κατ’ αὐτές τίς ἡμέρες καί ἄλλα συναφῆ ἐρωτήματα.
Ἡ νηστεία τῆς τροφῆς μπορεῖ νά φαίνεται στά μάτια κάποιων ἐπουσιώδης ἤ εὐτελής ἤ ὡς μή ἀναγκαῖα, ὅμως ἀποτελεῖ τήν βάση γιά τήν πνευματική ζωή μαζί μέ τήν προσευχή, καθώς ἔτσι τό ὅρισε ὁ Κύριος, ἐφιστώντας ἐπανειλημένως τήν προσοχή μας. Ἐξάλλου ἄν κάποιος δέν καταφέρει νά ἐπιβάλει στόν ἑαυτό του τή νηστεία τῆς τροφῆς, δέν θά καταφέρει ποτέ νά ἐπιτύχει τήν νηστεία ἀπό τά πάθη καί τίς ἐφάμαρτες ἐπιθυμίες. Ἐπειδή λοιπόν ὁ Κύριος ὅρισε τόν πνευματικό ἀγῶνα μας νά βασίζεται στήν προσευχή καί τήν νηστεία, γι’ αὐτό ἡ νηστεία ὡς πνευματικό ἀγώνισμα δέν εἶναι αὐτοσκοπός, δηλαδή δέν νηστεύουμε ἁπλῶς γιά νά νηστεύουμε, ἀλλά ἡ προσπάθειά μας αὐτή συνοδεύεται πάντοτε ἀπό τήν εὐχαριστιακή συμμετοχή τῶν πιστῶν στή θεία Κοινωνία.
Γι’ αὐτό καί τελεῖται αὐτές τίς ἡμέρες τό ἱερό Σαρανταλείτουργο, ὅπως τό ἀποκαλοῦμε, ἐννοώντας τήν καθημερινή τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας ἕως καί τά Χριστούγεννα. Ἡ καθημερινή τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας εἶναι Ἀποστολική Παράδοση. Δηλαδή ἔρχεται ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί μᾶς συνδέει μέ αὐτούς. Εἶναι ὅπως ἡ νηστεία τῆς Τετάρτης, τῆς Παρασκευῆς καί τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, πού ἀποτελοῦν γιά ἐμᾶς ἀποστολικό πνευματικό κληροδότημα.
Στίς μέρες μας ἡ θεία Λειτουργία τελεῖται καθημερινά κυρίως στίς Ἱερές Μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλά καί σέ Μοναστήρια καί ἐκτός αὐτοῦ, ὅπως καί σέ ὁρισμένες Ἐνορίες. Τό Σαρανταλείτουργο γενικά εἶναι μιά ἀκόμη περιθωριοποιημένη παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ἰσχύει τό ἀντίστροφο. Ἀπορροφημένοι ἴσως ἀπό τίς βιοτικές μέριμνες, δέν μᾶς ἀπασχολεῖ, τουλάχιστον ὅσο θά ἔπρεπε, ἡ αἰώνια ζωή, οὔτε ἡ δική μας, οὔτε τῶν δικῶν μας! Διότι τό ἱερό Σαρανταλείτουργο ἀφορᾶ κυρίως στήν συμπλήρωση τῆς ὅποιας ἐργασίας μας γιά τήν αἰωνιότητα, ὥστε αὐτή νά εἶναι ἐν Χριστῷ.
Σύμφωνα λοιπόν μέ τήν ὅ,τι παραλάβαμε ἀπό τούς Πατέρες μας, ὅταν κάποιος κοιμηθεῖ τόν ὕπνο τοῦ θανάτου, τότε ἐπιβάλλεται γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του νά ἐπιτελεῖται τό ἱερό Σαρανταλείτουργο.
Μέ αὐτό τόν τρόπο συνοδεύουμε μέ τήν προσευχή μας καί μάλιστα μέ τήν ὑπέρτατη προσευχή τῆς τέλεσης τῆς θείας Λειτουργίας, τήν ψυχή τοῦ κεκοιμημένου στόν ἀγῶνα της κατά τήν περίοδο τῶν σαράντα ἡμερῶν, μέχρι νά καταταγῇ στόν προσωρινό τρόπο ὑπάρξεώς της, ὥς τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας. Μέ τήν καθημερινή τέλεση τῶν 40 θείων Λειτουργιῶν καί τήν ζωηρή μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ κοιμηθέντος, παρακαλοῦμε τόν Χριστό νά συγχωρήσει τήν ψυχή καί νά τῆς δώσει ἀνάπαυση μαζί μέ τούς Δικαίους καί τούς Ἁγίους. Τοῦτο πολλές φορές ἐπετεύχθη, ὅπως ἔχει ἀποκαλύψει ὁ Κύριος στούς ἐκλεκτούς του. Ἡ μνημόνευση τῆς θείας Λειτουργίας βοηθεῖ πολύ τήν ψυχή τοῦ ἀποθανόντος ἰδίως τήν τρίτη ἡμέρα ἀπό τήν κοίμηση, τήν ἔνατη καί τήν τεσσαρακοστή, κατά τίς ὁποῖες ἡ ψυχή ἔρχεται νά προσκυνήσει τόν ἐνθρονο Χριστό καί νά λάβει, κατά τό τρίτο προσκύνημα τῆς τεσσαρακοστῆς ἡμέρας, τόν τρόπο τῆς ἀναμονῆς τῆς Δευτέρας Παρουσίας, στή μέση κατάσταση ψυχῶν, ὅπως ἀποκαλεῖται στήν θεολογική γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας μας.
Γι’ αὐτό τουλάχιστον τώρα, πού κατά παράδοσιν τελεῖται καθημερινά ἡ θεία Λειτουργία, ἄς προστρέξουμε νά λειτουργούμαστε, μνημονεύοντας ὀνόματα ζώντων καί πιό πολύ κεκοιμημένων, ἰδίως ἄν δέν ἔχουν ἐπιτελεσθεῖ οἱ διατεταγμένες θεῖες Λειτουργίες καί οἱ ἐπιμνημόσυνες δεήσεις γιά τήν ἀνάπαυσή τους. Ὅσοι ἀπέθαναν δέν μποροῦν πλέον νά προσευχηθοῦν, οὔτε μέ κάποιο τρόπο νά βοηθήσουν τόν ἑαυτό τους καί μόνο ἐμεῖς μποροῦμε νά τούς παράσχουμε ἀνάπαυση μέ τήν λειτουργική προσευχή τῆς Ἐκκλησίας μας καί μέ ἀγαθοεργίες στό ὄνομά τους.
Ἡ φιλανθρωπία βέβαια ἐξαρτᾶται κι ἀπό ἄλλους παράγοντες. Ἡ συμμετοχή μας ὅμως στή θεία Λειτουργία καί ἡ προσφορά τοῦ προσφόρου καί τοῦ νάματος, μέ τά ὀνόματα ζώντων καί κυρίως κεκοιμημένων, εἶναι στήν διακριτική εὐχέρεια ὅλων μας. Καί γιά νά μήν παρασύρει ὁ ἐχθρός σέ ἄλλες σκέψεις τόν λογισμό μας, ἐπισημαίνουμε, ὅτι γιά τό σαρανταλείτουργο, ὅπως καί γιά κάθε ἁπλή τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας δέν χρειάζονται χρήματα, παρά μόνον ἡ προσφορά τῶν τιμίων δώρων τῆς θείας Εὐχαριστίας καί ἀπαραιτήτως ἡ κατά δύναμιν παρουσία καί συμπροσευχή μας καί ἡ συμμετοχή στή θεία Κοινωνία.
Ἄν κάποιοι δίδουν χρήματα σκεπτόμενοι, ὅτι χρειάζονται γιά τήν πληρωμή τοῦ ἱερουργοῦ, ἁμαρτάνουν βλασφημώντας κατά τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὅπως καί ὅσοι ζητοῦν νά λάβουν χρήματα γιά τήν ἐπιτελούμενη ἱερουργία (πρβλ. Λουκ. ιβ΄ 10). Ἡ ὅποια δωρεά μπορεῖ νά ἀποτελεῖ φιλότιμη καί αὐτοπροαίρετη ἀφορμή φιλανθρωπίας, ἀλλά ὄχι πληρωμή τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου! Ποτέ δέν μπορεῖ κανείς, οὔτε ὁλόκληρος ὁ κόσμος, ἄν πωληθεῖ, νά ξεχρεώσει μιά θεία Λειτουργία. Ἡ θεία Λειτουργία ἀξίζει περισσότερο κι ἀπό τήν ζωή μας, γιατί εἶναι ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ!
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀφορᾶ στήν ἀήθη συμπεριφορά ἑνός πλουσίου, τόν ὁποῖον ὁ Κύριος ὀνομάζει ἄφρονα, γιά νά δηλώσει τήν ἀνοησία ἤ τήν ἀπερισκεψία, μέ τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος ἀποποιεῖται τήν σχέση του μέ τόν Θεό καί συμπεριφέρεται χωρίς τήν αἴσθηση τῆς κρίσης τοῦ Θεοῦ καί τῆς αἰώνιας ζωῆς, φροντίζοντας μόνο τί θά φάει, τί θά πιεῖ, πώς θά ντυθεῖ καί πώς θά διασκεδάσει, σάν καί ἡ ζωή μας νά τελειώνει στόν τάφο. Ἡ ζωή συνεχίζεται πέραν τοῦ τάφου. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι αἰώνιος. Ἔχει ἀρχή ἀλλά δέν ἔχει τέλος. Κι ἐδῶ πάνω στή γῆ βρίσκεται, ὄχι γιά νά ἀποκτήσει ὑλικά ἀγαθά, κτήματα καί χρήματα, ἀλλά γιά νά προετοιμάσει τήν αἰωνιότητά του, ὥστε νά ζεῖ μέ τόν Χριστό καί να πολιτογραφηθεῖ στήν Οὐράνια Βασιλεία Του. Ἄν ἐπιθυμοῦμε αὐτή τήν οὐράνια πολιτογράφηση τότε ὀφείλουμε νά λειτουργούμαστε συνεχῶς καί νά κοινωνοῦμε τόν Χριστό, ἐπιστέφοντας τήν νηστεία μας, τήν προσευχή μας καί τόν θεοφιλῆ τρόπο ζωῆς μας, πού σημαίνει νά ζοῦμε, ὅπως θέλει ὁ Θεός! Ὄχι μέ τήν ἀφροσύνη τοῦ κόσμου, ἀλλά μέ τή φρόνηση καί τή σοφία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐπιλογή εἶναι δική μας. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
