Συντάχθηκε στις .
Ὡς γνωστόν, ὁ Ἱερός Ναός Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Καρλοβασίων, ἐξαιτίας τῶν μεγάλων ζημιῶν, πού ὑπέστη ἀπό τόν καταστρεπτικό σεισμό τῆς 30ῆς Ὀκτωβρίου 2020, παραμένει κλειστός.
Φέρεται λοιπόν εἰς γνῶσιν τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν μας, ὅτι ἡ ἱερά πανήγυρις ἐπί τῇ μνήμῃ τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, θά λάβῃ χώραν στόν Ἱερόν Ναόν Τιμίου Προδρόμου Κοιμητηρίου Καρλοβασίων, ὅπου καί θά τελεσθῇ ὁ ἑόρτιος Ὄρθρος καί ἡ πανηγυρική θεία Λειτουργία ἱερουργοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ. Εὐσεβίου τήν Τετάρτην 27ην Ἰανουαρίου 2021 καί ὥρα 08.00΄-10.30΄, συμφώνως καί πρός τά μέτρα ὑγιειονομικῆς προστασίας.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΝΕΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
Τήν Δευτέρα 18η Ἰανουαρίου ἐ.ἔ., ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν δύο μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου καί Κυρίλλου, Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας, τελέσθηκε στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου Σάμου, ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. Εὐσεβίου, ἡ εἰς Πρεσβύτερον χειροτονία τοῦ Διακόνου π. Πορφυρίου, Μοναχοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Σταυροῦ Σάμου.
Ὁ Σεβασμιώτατος ἀπευθυνόμενος πρός τόν π. Πορφύριο, ἐπεσήμανε τήν σπουδαιότητα τοῦ οὐρανίου δώρου τῆς Ἱερωσύνης πρός αὐτόν καί τόν κάλεσε συνεχίζοντας τήν τήρηση τῶν ἰδεωδῶν τοῦ Μοναχισμοῦ, νά ἐπιδοθεῖ μέ ζῆλο στήν διακονία τῶν λατρευτικῶν ἀναγκῶν τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, στήν ἰδιαίτερα δύσκολη ἐποχή μας. Στό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας, ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἰδιαιτέρας συγκινήσεως, πού κατέκλυσε τήν ψυχή τοῦ νέου Πρεσβυτέρου ὁ Σεβασμιώτατος εὐχήθηκε αὐτή ἡ συγκίνηση νά τόν συνοδεύει σέ κάθε ἱερουργία καί ἕως τέλους τῆς ζωῆς του.
Εὐχή καί προσευχή ὅλων μας ὁ νέος Πρεσβύτερος τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας νά εὐαρεστήσει τόν Θεό καί νά ἐπαληθεύσει τίς προσδοκίες τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας καί ἐν γένει τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος συγχαίροντας ἀναφώνησε τό «ΑΞΙΟΣ».
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Μετά τό βάπτισμα τοῦ Κυρίου μας στόν Ἰορδάνη ἀπό τόν Ἰωάννη τόν Πρόδρομο, οἱ ἱεροί Εὐαγγελιστές Ματθαῖος, Μᾶρκος καί Λουκᾶς ἀναφέρονται στήν παραμονή τοῦ Κυρίου μας στήν ἔρημο, ὅπου ἐπί σαράντα ἡμερονύκτια δέν ἔφαγε καί δέν ἤπιε τίποτε, παρά μόνον προσευχόταν ἀδιαλείπτως. Μετά τό πέρας αὐτῆς τῆς σαρανταημέρου προετοιμασίας Του γιά νά ξεκινήσει τήν δημόσια δράση Του γιά τή σωτηρία μας, καταδέχθηκε νά ὑποβληθεῖ ἀπό τόν διάβολο σέ τρεῖς πειρασμούς, γιά τούς ὁποίους θά ὁμιλήσουμε στή συνέχεια.
Κατ’ ἀρχήν πρέπει νά τονίσουμε, πώς ὁ Χριστός σαφῶς καί δέν εἶχε ἀνάγκη νά προσευχηθεῖ καί νά προετοιμασθεῖ, πρίν ξεκινήσει τό σωτήριο ἔργο Του. Ὅμως τό πράττει, ὅπως λένε ἐν συνόλῳ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά νά μᾶς διδάξει, πώς πρίν ξεκινήσουμε ὅ,τιδήποτε πρέπει νά ζητοῦμε τήν χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί κάθε πρωί ὀφείλουμε νά ξεκινᾶμε τήν ἡμέρα μας μέ προσευχή, ἀλλά καί κάθε ἐργασία μας μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Στά πλαίσια αὐτά συμπεριλαμβάνεται ἡ τέλεση τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἁγιασμοῦ, στό νέο σπίτι ἤ τό κατάστημα ἤ τό αὐτοκίνητο.
Ὅταν λοιπόν ὁλοκλήρωσε τήν σαρανταήμερη νηστεία καί προσευχή Του στήν ἔρημο ὁ Χριστός, τότε ὁ διάβολος θέλησε νά διακριβώσει, ἄν εἶναι πραγματικά ὁ Θεός. Διότι τό ὑποψιαζόταν ἀπό τά θαυμαστά σημεῖα, ὅπως ἡ ὑπερφυής γέννησή Του, ἀλλά ἔβλεπε μόνο τήν ἀνθρώπινη φύση. Ἡ θεϊκή φύση τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν ὁρατή καί φυσικά ὁ διάβολος δέν μποροῦσε νά ἐννοήσει τήν ὑποστατική ἕνωση τῶν δύο φύσεων, τῆς θείας καί τῆς ἀνθρώπινης, πού ἑνώθηκαν μιά γιά πάντα, στό θεανδρικό Πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, μέσα στήν παρθενική μήτρα τῆς Παναγίας μας, «ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀναλλοιώτως καί ἀδιαιρέτως», ὅπως ρητά ἀναφέρει ὁ ὅρος (ἀπόφαση) τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Χαλκηδόνα 451 μ.Χ.).
Ἔτσι λοιπόν σκέφθηκε μέ πονηριά, νά μάθει διά τῆς πλαγίας ὁδοῦ, ἄν ὄντως ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Καί γνωρίζοντας, πώς γιά σαράντα ἡμερονύκτια προσευχόταν στήν ἔρημο χωρίς νά φάει ἤ νά πιεῖ κάτι, τοῦ ἀπηύθυνε τόν πρῶτο πειρασμό λέγοντας: Ἄν εἶσαι Υἱός τοῦ Θεοῦ, δώσε ἐντολή αὐτές οἱ πέτρες νά γίνουν ψωμιά, γιά νά φᾶς καί νά χορτάσεις. Πόσο ψωμί ἄραγε μπορεῖ νά φάει ἕνας ἄνθρωπος; Δέν λέει ὅμως νά κάνει ψωμί αὐτήν τήν πέτρα, ἀλλά αὐτές τίς πέτρες, ὥστε οἱ Πατέρες μας ἑρμηνεύοντας νά λένε, πώς ἔτσι ὁ διάβολος προτρέπει σέ ἀπληστία καί πλεονεξία τούς ἀνθρώπους, κι ἐκεῖνοι ζητοῦν ὅλο καί περισσότερα, ὄχι σύμφωνα μέ τίς ἀνάγκες τους ἀλλά σύμφωνα μέ τίς ἐπιθυμίες τους. Ἄς θυμηθοῦμε ἐδῶ τόν Σάμιο φιλόσοφο Ἐπίκουρο, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖτο τό δωδεκάθεο καί τήν εἰδωλολατρία καί σέ πολλά σημεῖα ἡ διδασκαλία του εἶχε φανερά χριστιανικό προσανατολισμό, ὁ ὁποῖος ἐν προκειμένῳ δίδασκε: «ἄν θέλεις νά κάνεις κάποιον εὐτυχισμένο, μήν τοῦ προσθέσεις ὑλικά ἀγάθά, ἀλλά ἀφαίρεσέ του ἐπιθυμίες».
Σέ αὐτόν λοιπόν τόν πρῶτο πειρασμό τοῦ διαβόλου ὁ Κύριός μας τοῦ ἀπάντησε, πώς δέν ζεῖ ὁ ἄνθρωπος μόνο ἀπό τό ψωμί, ἀλλά μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο σημαίνει, πώς ὁ ἄνθρωπος ἀπαραιτήτως πρέπει νά φροντίζει γιά τήν πνευματική του τροφή, πού εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἐνασχόληση μαζί Του, ἀλλά καί πώς ἀκόμη κι ἄν ὁ ἄνθρωπος ἔχει ψωμί νά φάει, αὐτό δέν ἐγγυᾶται τή ζωή του. Ὅταν δοθεῖ ἡ ἐντολή ἀπό τόν Θεό νά πεθάνει κάποιος, τότε δέν τόν διατηρεῖ στή ἐπίγεια ζωή ἡ ἐπάρκεια τῆς τροφῆς καί τά ὑλικά ἀγαθά.
Ἐπειδή ὁ διάβολος ὅμως δέν κατόρθωσε νά μάθει, ἄν ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός, ἐπανέρχεται καί ἀνεβάζει τόν Χριστό στήν ἄκρη τῆς σκεπῆς τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος καί τόν προκαλεῖ νά πέσει γιά νά δεῖ ἄν θά τόν σώσει ὁ Θεός, χρησιμοποιώντας μάλιστα καί λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Καί τότε ὁ Κύριος τοῦ ἀπαντᾶ καί πάλι μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, πώς δέν πρέπει νά δοκιμάζουμε τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ μέ τέτοιες ἐγωϊστικές πρωτοβουλίες, θέτοντας μάλιστα σέ κίνδυνο τό δῶρο τῆς ζωῆς, πού ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε.
Κι ἐπειδή οὔτε τότε ἔμαθε ὁ διάβολος, ἄν ὁ Χριστός εἶναι Θεός, τόν ἀνέβασε στό ὑψηλότερο βουνό τοῦ κόσμου καί τοῦ ἔδειξε ὅλα τά βασίλεια καί μέ θράσος τοῦ εἶπε: ἄν μέ προσκυνήσεις, τότε ὅλα θά σοῦ τά δώσω. Ὁ Κύριος τότε τόν ἐπέπληξε αὐστηρά λέγοντας: «πήγαινε πίσω μου σατανᾶ» καί τοῦ ὑπενθύμισε τήν ἐντολή, πού λέει πώς προσκυνοῦμε καί λατρεύουμε μόνο τόν ἕνα καί ἀληθινό Θεό καί μόνον. Μπορεῖ ὁ διάβολος νά θεωρεῖται κοσμοκράτορας, ἀλλά Παντοκράτορας εἶναι ὁ Χριστός.
Ἐν τέλει ὁ διάβολος δέν κατάφερε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο, ἄν εἶναι Θεός.
Καί τοῦτο διότι ποτέ ὁ Κύριός μας δέν ἀπεκάλυψε τήν Θεανδρική Του ὑπόσταση στούς πονηρούς, ὅπως ἀκριβῶς ἔκανε καί μέ τούς Φαρισαίους, πού τόν ρωτοῦσαν συνεχῶς. Μόνο σέ ὅσους μέ ἀγαθή πρόθεση τόν προσεγγίζουν αὐτοαποκαλύπτεται, ὅπως συνέβη μέ τήν Σαμαρείτιδα. Μέ τό σταυρικό Του πάθος καί τήν Ἀνάστασή Του ὅμως κατέδειξε τήν Θεότητά Του.
Ἴσως βέβαια κάποιος ἀναρωτηθεῖ, γιατί ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἄφησε τόν διάβολο νά τόν πειράξει; Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς ἀπαντᾶ. Πρῶτον διότι θέλησε νά μᾶς δείξει, πώς μέ τή θέλησή Του ἔρχεται γιά νά πάθει καί νά σταυρωθεῖ φτάνοντας στήν ἔσχατη ταπείνωση γιά τή σωτηρία μας, καί δεύτερον γιά νά μᾶς διδάξει πώς ὁ διάβολος δέν εἶναι ἀήτητος καί πώς, ὅπως Ἐκεῖνος νίκησε τόν διάβολο ἔτσι κι ἐμεῖς μέ τή δύναμη καί τή χάρη Του μποροῦμε νά νικᾶμε τούς πειρασμούς του.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἀπόδειξη αὐτοῦ τοῦ συλλογισμοῦ ἀποτελεῖ ὁ βίος καί ἡ πολιτεία τοῦ σήμερα ἑορταζομένου Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου. Ἡ Ἐκκλησία μας τόν ὀνόμασε μεγάλο καί καθηγητή τῆς ἐρήμου, διότι ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τοῦ βίου του ἐπιδόθηκε στόν ἀόρατο πόλεμο ἐναντίον του διαβόλου καί τῶν πειρασμῶν του μέ ἡρωϊσμό καί ἀκαταμάχητο ὀρθόδοξο φρόνημα, πού πήγαζε ἀπό τήν ἀκράδαντη πίστη του στόν Χριστό καί τήν συνεχῆ κοινωνία μαζί Του. Μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ ἀναδείχθηκε ἕως τέλους νικητής. Γι’ αὐτό μᾶς καθησυχάζει λέγοντας, πώς χωρίς τούς πειρασμούς δέν σωζόμαστε. Τοῦτο σημαίνει πώς οἱ πειρασμοί ἐπιτρέπονται ἀπό τόν Θεό γιά νά ἀγωνιζόμαστε. Ὁ πνευματικός ἀγῶνας μας, ὅταν γίνεται γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἀπό εὐγνωμοσύνη σ’ Ἐκεῖνον, πού μᾶς ἀγαπᾶ πρώτα και πάνω ἀπ’ὅλους, μᾶς συντηρεῖ στή σωτηρία πού μᾶς χάρισε, μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάστασή Του. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἐμφανῶς συγκινημένος ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. Εὐσέβιος, κατά τήν πάμφωτη ἡμέρα τῶν Θεοφανείων, προεχείρισε τόν εὐλαβέστατον π. Ἀναστάσιον (κατά κόσμον Εὐάγγελον) Πορώνην στόν βαθμό τοῦ Διακόνου, στόν Ἱερό Ναό Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ Παλαιοῦ Καρλοβασίου.
Ὁ νέος Διάκονος γεννήθηκε καί μεγάλωσε στό Καρλόβασι τῆς Σάμου καί παιδιόθεν ποθοῦσε τήν Ἱερωσύνη, γαλουχούμενος πρός τοῦτο ἀπό τήν οἰκογένεια, ἀλλά καί τόν Ἐφημέριο τοῦ Ναοῦ, ὅπου ἐκκλησιαζόταν καί διακονοῦσε ἀρχικῶς ὡς ἱερόπαις καί ἀργότερον ὡς ἱεροψάλτης, ὅπως ἀνέφερε καί στόν χειροτονητήριο λόγο του.
Ὁ Σεβασμιώτατος στήν προσφώνησή του πρός τόν χειροτονούμενο ἐξέφρασε τήν χαρά του, διότι ἕνα ἄξιο τέκνο τῆς πόλης τῶν Καρλοβασίων Σάμου μέ πλούσια τήν ἔξωθεν καλή μαρτυρία, εἰσέρχεται στίς τάξεις τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, καθώς ὅπως τόνισε, παρά τήν ἐπιτυχῆ ἐπαγγελματική του δραστηριότητα, τελικῶς τόν κέρδισε ὁ Χριστός καί ἡ Ἱερωσύνη.
Λαμβάνοντας μάλιστα ἀφορμή ἀπό τόν λόγο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης στά Ἅγια Φῶτα, ὁμίλησε γιά τήν πνευματική ἀλλοίωση τοῦ χειροτονουμένου, διαβεβαιώνοντάς τον γιά τήν ἐν εἴδει φωτός, κατά τόν λόγον τοῦ Κυρίου, παρουσία του πλέον ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποίοι στήν σύγχρονη ἐποχή χειμάζονται ἀπό τόν φόβο τοῦ σκότους.
Περαίνοντας ὁ Σεβασμιώτατος δέν ἀπέκρυψε τήν συγκίνησή του διότι εὑρέθη στόν γενέθλιο τόπο του κατ’ αὐτήν τήν σπουδαία Δεσποτική Ἑορτή τῆς φανερώσεως τῆς Ἁγίας Τριάδος καί προσεκάλεσε τόν νέον Διάκονο εἰσερχόμενον στήν χαρά τοῦ Κυρίου του, νά διακονήσει μέ ταπείνωση καί ὑπακοή, τόν Χριστό, τήν Ἐκκλησία Του καί τόν κόσμο Του.
Εὐχή καί προσευχή ὅλων ἡ κατά Χριστόν πρόοδος καί προκοπή τοῦ νέου Διακόνου π. Ἀναστασίου πρός δικαίωση τῆς ἐργασίας του στήν Ἐκκλησία ἀπό τόν Θεό, κατά τόν λόγον καί πάλιν τοῦ Κυρίου: «ἐάν τίς ἐμοί διακονῇ, τιμήσει αὐτόν ὁ Πατήρ» (Ἰω. ιβ΄26). Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος μᾶς μεταφέρει σήμερα στήν χρονική περίοδο μετά τό Βάπτισμα τοῦ Κυρίου μας στόν Ἰορδάνη καί περιγράφει τήν ἀρχή τοῦ θεϊκοῦ Του ἔργου γιά τή σωτηρία μας.
Λίγο μετά τήν νίκη Του ἐπί τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος τόν ὑπέβαλε μέσα στήν ἔρημο σέ τρεῖς πειρασμούς, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ξεκινᾶ τήν εὐεργετική Του δράση χρησιμοποιώντας τούς λόγους τοῦ Τιμίου Προδρόμου: «Μετανοεῖτε, ἤγγικεν γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Μέ τόν τρόπο αὐτό δικαιώνει πλήρως τόν Τίμιο Πρόδρομο καί τό κήρυγμα τῆς μετανοίας ἐκείνου.
Ἡ Μετάνοια ἀποτελεῖ τήν διήκουσα ἔννοια στό κήρυγμα τῶν Προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τούς ὁποίους κατακλείει ἡ παρουσία τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Τό προφητικό κήρυγμα ἀπευθυνόταν πρός ὅλους ἀδιακρίτως, Βασιλεῖς, Ἱερατεῖο καί Λαό, καί σκοπό εἶχε νά τούς ἐλέγξει γιά τήν ἁμαρτία τους, νά ἐπισημάνει τούς κινδύνους ἐξ αὐτῆς, νά προειδοποιήσει γιά τήν μακράν τῆς χάριτος καί τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ ἐσφαλμένη πορεία τους καί πάντοτε νά ἀνοίξει τήν προοπτική τῆς ἐλπίδος στό μέλλον, ὡς προσδοκία τῆς ἐλεύσεως τοῦ Μεσσία.
Ὁ Κύριος λοιπόν ξεκινώντας τό ἔργο Του λαμβάνει τήν μέχρι τότε προτροπή γιά μετάνοια καί τήν κάνει ἐντολή. Ἡ ἐντολή τῆς μετανοίας ἀποτελεῖ τήν βέβαιη καί μόνη ἐγγυημένη ὁδό τῆς σωτηρίας μας
Ἡ μετάνοια εἶναι ὁ τρόπος γιά νά ἀνακαινίζει ὁ Χριστιανός τήν ψυχή του καί νά τήν καθαρίζει ἀπό τίς ἁμαρτίες, πού διαπράχθηκαν μετά τό βάπτισμα γι’ αὐτό προσφυῶς ὀνομάζεται καί δεύτερο βάπτισμα. Τοῦτο σημαίνει, πώς ἡ μετάνοια διαφυλλάσσει τόν ἄνθρωπο ἐλεύθερο ἀπό τήν δουλεία τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου, ἐνῶ παράλληλα φροντίζει νά διατηρεῖται ἡ ἐλευθερία του. Γι’ αὐτό καί ἡ μετάνοια ἀφορᾶ σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀνεξαρτήτως ἀξιωμάτων ἤ θέσεων, ἐκκλησιαστικῶν ἤ κοινωνικῶν.
Τό μυστήριο τῆς μετανοίας, ὅπως καί τά ἄλλα μυστήρια διενεργεῖται ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό, διά τῆς Ἱερωσύνης, πού Ἐκεῖνος διά τῆς χειροτονίας ἐμπιστεύεται στούς Ἱερεῖς. Ἀπο κοινοῦ οἱ Πατέρες θεωροῦν, ὅτι ἡ ἀπελευθέρωση τῶν ψυχῶν ἀπό τό δεσμωτήριο τοῦ διαβόλου διά τῶν μυστηρίων εἶναι τό κύριο ἔργο τοῦ Ἱερέως. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει χαρακτηριστικά: «ἡ Ἱερωσύνη κατέχει την ἀπελευθερωτική καί ἱαματική δύναμη, ὥστε νά χαρίσει φτερά στήν ψυχή, νά τήν ἀρπάξει ἀπό τόν κόσμο καί νά τήν δώσει τόν Θεό καί νά φροντίσει νά τηρηθεῖ ἀλώβητη ἡ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ δημιουργία, κι ἄν κινδυνεύει νά τήν χειραγωγήσει, κι ἄν χάνεται νά τήν περισώσει καί πάντως νά τοποθετήσει μέσα στόν οἶκο της ἀνθρώπινης καρδιᾶς τόν Χριστό μέ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.» (Ἀπολογητικός, PG 35.432.23)
Ἡ ἐνώπιος ἐνωπίῳ συνάντησις ἐξομολόγου καί ἐξομολογουμένου ἀποτελεῖ τόν ἐνδεδειγμένο τρόπο τελέσεως τοῦ μυστηρίου, ὥστε νά λαμβάνει χώραν τόσο ἡ ἐξαγόρευση τῶν ἁμαρτιῶν μέ ταπείνωση, ὅσο καί ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μέ τήν θεία Χάρη, πού παρέχει στήν ψυχή ἡ Ἱερωσύνη καί τοῦτο φαίνεται κατά τήν στιγμή, πού ὁ Ἱερέας ἐπιθέτει τά χέρια του στό κεφάλι τοῦ ἐξομολογηθέντος καί διαβάζει τήν συγχωρητική εὐχή.
Ἡ μετάνοια ὅμως γιά νά καρποφορήσει καί νά ὁδηγήσει στή σωτηρία χρειάζεται τήν ἀπαραίτητη συντροφιά τῆς ἐλεημοσύνης, τῆς νηστείας, τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς καί γενικῶς τῆς προσπαθείας νά ζεῖ ὁ Χριστιανός σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, προσπαθώντας νά μήν ἐπιστρέψει στά ἴδια ἁμαρτήματα.
Ὁ πιστός Χριστιανός ὅμως δέν πρέπει νά στηρίζεται στόν ἑαυτό του, οὔτε νά ἀναβάλλει τήν μετάνοιά του, οὔτε νά περιμένει νά ἀρρωστήσει ἤ νά γηράσει γιά νά ἐξομολογηθεῖ. Ὅπως δέν πρέπει ποτέ νά ἀπελπίζεται γιά τίς ἁμαρτίες του, γιατί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπέραντο καί ξεπλένει τήν ψυχή ἀπό κάθε ἁμαρτία, πού ὅσο μεγάλη κι ἄν εἶναι, πάντως εἶναι μικρότερη τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καί ἄρα χάνεται μέσα σ’αὐτό. Γι’ αὐτό, ὅσο ζοῦμε πάνω στή γῆ, πάντοτε ὑπάρχει ἡ δυνατότητα τῆς μετανοίας. Εἶναι κι ἐδῶ χαρακτηριστικός ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρσυσοστόμου, πού λέει: «Φέρε στό νοῦ σου τήν σπίθα τῆς φωτιᾶς, καθώς πέφτει στό πέλαγος. Μήπως μπορεῖ νά συνεχίσει νά καίει ἤ νά φανεῖ κάπου; ὅπως ἀκριβῶς λοιπόν συμβαίνει μέ τήν σπίθα, πού πέφτει στό πέλαγος καί ἐξαφανίζεται, ἀκριβῶς τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν συναντᾶ τό πέλαγος τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. Ἤ μάλλον δέν συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἴδιο, ἀλλά κάτι πολύ ἀνώτερο. Διότι καί τό πέλαγος ὅσο μεγάλο κι ἄν εἶναι ἔχει μέτρο καί ὅρια. Ἡ φιλανθρωπία ὅμως τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπεριόριστη.» (Ὁμιλία περί μετανοίας, PG 49.337.40)
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας πέρα ἀπό τούς λόγους καί τίς συμβουλές χειραγωγεῖ τίς ψυχές στήν μετάνοια μέσα ἀπό τήν λατρευτική της ζωή. Ἔτσι μεταλαμπαδεύει τήν θεοειδῆ ἐμπειρία Της στούς πιστούς ἐκείνους, πού μέ ἀγάθή προαίρεση ἐπιζητοῦν τήν σωτηρία τους. Καί μόνο τό «Κύριε ἐλέησον» νά σκεφθεῖ κανείς, πού συνεχῶς ἐπαναλαμβάνεται σέ κάθε Ἀκολουθία, ἀρκεῖ γιά νά ἐννοήσει τήν παιδαγωγία τῆς Ἐκκλησίας πρός μετάνοια τῶν πιστῶν.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ μετάνοια εἶναι ὁ μόνος δρόμος γιά νά ζεῖ ὁ Χριστιανός τήν ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ στή ζωή του. Ὁ τρόπος νά ζητεῖ τήν ἀπαραίτητη βοήθειά του γιά νά ἀποτινάσσει τόν ζυγό τῆς ἁμαρτίας. Ἡ εὐκαιρία νά παραμένει στόν Παράδεισο, ὅπου μᾶς ἔβαλε καί πάλι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν σταυρική θυσία καί τήν Ἀνάστασή του, ὅπως ἔκανε μέ τόν εὐγνώμονα Ληστή.
Τοῦτος ὁ Παράδεισος εἶναι ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκεῖ ὅπου βιώνουμε τήν παρουσία τοῦ Κυρίου μας, ὡς Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ. Αὐτήν τήν ἐμπειρία ἔχουν οἱ Ἅγιοι κάθε ἐποχῆς καί ὑπομένουν στερήσεις, κακουχίες, ταλαιπωρίες, διωγμούς, βάσανα καί μαρτύρια προκειμένου νά κερδίσουν τόν Χριστό καί νά μείνουν πάντα μαζί Του. Αὐτή εἶναι καί ἡ ἀπάντηση πρός ὅλους ἐκείνους πού διερωτῶνται καί ἀπορροῦν γιά τόν πόθο καί τόν ἐνθουσιασμό τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν νά μετάσχουν στήν λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας, παρόλα τά ἐμπόδια. Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ ἐπί γῆς Παράδεισος. Ἔχει στό μέσον του τόν Τίμιο Σταυρό, ἀπό τούς καρπούς τοῦ ὁποίου τρέφονται οἱ πιστοί «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν τήν αἰώνιον». Ἐσχάτως δέ καί εἰς ὁμολογίαν πίστεως.
Ἡ ἔμπρακτη μετάνοια διατηρεῖ αὐτήν τήν ἐμπειρία ἐφ’ ὅρου ζωῆς, γιά νά δοξάζεται ὁ Θεός καί νά σώζεται ὁ ἄνθρωπος. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
