Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Τό βράδυ τῆς πρώτης ἐκείνης Μεγάλης Πέμπτης ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός στή διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου παρέδωσε στούς Μαθητές τά Ἄχραντα Μυστήρια καί στή συνέχεια τούς εἶπε καί τά τελευταία Του λόγια. Κληροδότησε στούς Μαθητές θεία χάρη μέ τά Μυστήρια καί θεῖο λόγο μέ τήν Διδασκαλία Του. Τούς ἔδωσε δηλαδή ὑπερφυσική ἐνέργεια μέ ὑπερκόσμια ἐνίσχυση καί οὐράνια διδαχή πρός ὀρθή καθοδήγηση.
Τριάντα χρόνια περίπου μετά, ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως ἀκούσαμε στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα (ἀπό τό 20ό κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων), ἀποχαιρετᾶ τούς Πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου, παραδίδοντάς τους ὅ,τι εἶχε παραλάβει ἀπό τόν Κύριο, λέγοντας: «Καί τώρα, ἀδελφοί, σᾶς ἐμπιστεύομαι στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί στή διδασκαλία της Χάριτός Του». Πάλι κι ἐδῶ τά ἴδια δύο πράγματα. Θεία Χάρη καί θεῖος Λόγος, μέ μία μόνο διαφορά. Ὁ Χριστός ὡς κάτοχος καί διαθέτης τῆς Χάριτος καί τῆς διδασκαλίας ἄφηνε στούς Μαθητές αὐτά τά δύο, ἐνῶ ὁ Παῦλος, ὡς φορέας καί διαβιβαστής ἄφηνε τούς Πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου σέ αὐτά τά δύο.
Αὐτή ἡ ἱστορική στιγμή τῆς παράδοσης καί τῆς παραλαβῆς τῆς ζωῆς καί τῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, θά ἐπαναλαμβανόταν ἔκτοτε πολλές φορές καί θά ἐπαναλαμβάνεται ἕως ὅτου θέλει ὁ Θεός νά ὑπάρχει ὁ κόσμος καί ἡ Ἐκκλησία Του. Ὁ Χριστός παρέδωσε στούς Ἀποστόλους κι ἐκεῖνοι μέ τή σειρά τους στούς διαδόχους τους, τούς Ἀποστολικούς, ὅπως ὀνομάζονται, Πατέρες τοῦ Β΄ αἰῶνος μ.Χ. ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος καί ὁ ἅγιος Πολύκαρπος. Οἱ ἀποστολικοί Πατέρες στούς μετέπειτα, ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νεοκαισαρείας καί ὁ ἅγιος Κλήμης Ἀλεξανδρείας τόν Γ΄ αἰῶνα καί αὐτοί μέ τή σειρά τους στούς μεγάλους Πατέρες τοῦ Δ΄ καί Ε΄αἰῶνος, ὅπως ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἀμέσως μετά ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος Ἱππῶνος καί ἄλλοι. Αὐτοί μέ τή σειρά τους στούς ποιμένες καί θεολόγους τῆς βυζαντινῆς ἐποχῆς, αὐτοί στούς μαρτυρικούς Κληρικούς τῆς Τουρκοκρατίας καί τούς Νεομάρτυρες κι ἐκεῖνοι μέ τή σειρά τους στούς Ἁγίους τοῦ αἰῶνος μας. Δηλαδή ἀπό τόν Χριστό μέχρι σήμερα γίνεται μιά συνεχής παράδοση καί παραλαβή ἀλληλοδιαδόχως ἀπό τήν προηγούμενη γενιά στήν ἑπόμενη, σέ κάθε μέρος τῆς δεσποτείας τοῦ Κυρίου σέ ὅλο τόν κόσμο, ὅπου ὑπάρχει Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτή ἡ ἀδιάκοπη διαδικασία ἀπό τόν Χριστό στούς Ἀποστόλους καί ἀπό Ἐκείνους ὡς τίς ἡμέρες μας ὀνομάζεται Ἀποστολική Διαδοχή καί ἐγγυᾶται τήν αὐθεντικότητα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἀποτελεῖ μιά πνευματική ἁλυσίδα, ἡ ὁποία μέσα ἀπό τούς νοητούς της κρίκους συνδέει τό σήμερα τῆς Ἐκκλησίας μέ τόν Ἀποστόλους καί τόν Χριστό. Διότι ἄν ἀνατρέξουμε στό ἱστορικό παρελθόν τότε ἀβίαστα θά φτάσουμε στόν Χριστό, καθώς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας στήν διάρκεια τῆς δισχιλιετοῦς ζωῆς Της παρέδιδε καί παρελάμβανε χωρίς νά ἐκπέσῃ κάτι ἀπό τά παραδεδομένα, ἤ νά χαθεῖ ἤ νά τροποποιηθεῖ ἤ νά ἀντικατασταθῇ. Τηρεῖ ἀναλλοίωτη καί τή ζωή καί τή διδασκαλία Της, ὅπως μᾶς τήν παρέδωσε ὁ Χριστός.
Αὐτό βεβαίως συμβαίνει ἐπειδή σέ ὅλη αὐτή τήν πνευματική δοσοληψία ἐπιστατεῖ ὁ Ἴδιος ὁ Θεός μέ τήν Χάρη Του. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι Θεανθρώπινος Ὀργανισμός. Ἔχει κεφαλή τόν Χριστό καί μέλη τούς βαπτισμένους στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού πιστεύουν στόν Χριστό, ὡς Θεό, Σωτῆρα καί Λυτρωτή. Ἐάν ὅλα ἐξαρτῶντο ἀπό τόν ἀνθρώπινο παράγοντα, τότε σίγουρα οἱ ἀμέλειες, οἱ ἀτέλειες, οἱ ἐμπάθειες καί οἱ ἀστοχίες μας θά εἶχαν προκαλέσει προσθαφαιρέσεις, ἀλλοιώσεις καί παραφθορές. Ὅμως τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ὁδηγεῖ τήν Ἐκκλησία «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν», ὅπως τονίζει μέ ἔμφαση ὁ Κύριος στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου (ιστ΄ 13) καί τήν καθιστᾶ «στῦλο καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (βλ. Α΄ Τιμ. γ 15).
Ὅταν χειροτονεῖται ἕνας νέος Ἱερέας, ὁ Ἐπίσκοπος, ὡς Ἀρχιερέας ἱστάμενος σέ τόπο καί τύπο τοῦ Χριστοῦ καί ἄρα ὡς φορέας τῆς Ἀρχιερωσύνης τοῦ Χριστοῦ, ἔχοντας τά χέρια του πάνω στό κεφάλι τοῦ χειροτονουμένου Ἱερέα ἐπικαλεῖται τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λέγοντας: «Ἡ θεία Χάρις, ἡ πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα προχειρίζεται εἰς Πρεσβύτερον», τὁ ὁποῖο σημαίνει ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα θά τόν καταστήσει Ἱερέα καί θά συγκροτήσει τήν ἱερατική του διακονία, φροντίζοντας ὥστε νά τηρεῖται ἀλώβητη, αὐτή ἡ διαρκής παράδοση καί παραλαβή τῆς οὐράνιας παρακαταθήκης, ἡ ὁποία μέσα ἀπό τήν ἐγγυημένη ὁδό τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας πάει ἀπό γενιά σέ γενιά.
Μάλιστα αὐτή ἡ πνευματική οὐράνια παρακαταθήκη τῆς πίστης καί τῆς ζωῆς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας συγκεφαλαιώνεται, στόν καθαγιασμένο Ἅγιο Ἄρτο, τόν Ἀμνό, τόν ὁποῖον παραδίδει ὁ Ἐπίσκοπος στά χέρια τοῦ νεοχειροτονηθέντος Ἱερέως μέ τήν ἐντολή νά φυλάξει τήν παρακαταθήκη μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὁπότε σέ Ἐκεῖνον πλέον θά τήν παραδώσει.
Ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς αὐστηρῆς ἐντολῆς, ἐφιστᾶται ἡ προσοχή στόν Ἱερέα, ὥστε ὅπως αὐτονόητα πρέπει νά προσέχει νά μήν πέσει ὁ παραμικρός μαργαρίτης, τό παραμικρό ψίχουλο δηλαδή, ἀπό τόν καθαγιασμένο Ἅγιο Ἄρτο, ἄλλο τόσο προσεκτικός πρέπει νά εἶναι ὥστε νά μήν διαφθείρει οὔτε τήν παραμικρή ἀλήθεια ἀπό τήν θεϊκή τοῦ Σωτῆρος διδασκαλία, οὔτε νά ἀλλάξει κάτι ἀπό τήν ζωή καί τή λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, στήν ὁποία ζεῖ καί διακονεῖ, ἀπό αὐτά, τά ὁποῖα παρέλαβε διά τῆς χειροτονίας του.
Σαφῶς ὅπως ἀκούγεται καί στήν ἐκφώνηση ἡ θεία χάρη φυλάσσει, προστατεύει, θεραπεύει καί συμπληρώνει τίς ἐλλείψεις, ἀλλά ὀφείλει κι ὁ ἄνθρωπος νά περιθάλπει αὐτήν τήν θεία ἐπιστασία μέ τήν δική του προσοχή καί φροντίδα, ὥστε νά ἐπιτύχει στό ἔργο τῆς διακονία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί νά σώσει καί τήν δική του ψυχή.
Μαζί μέ τόν Κληρικό, ὁ ὁποῖος τιμᾶται μέ τό ὑψηλό λειτούργημα τῆς ἱερωσύνης καί κάθε βαπτισμένος Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ὁ ὁποῖος τιμᾶται μέ τήν οὐράνια κλήση ἀπό τόν Χριστό στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὀφείλει μέ ὅλες του τίς δυνάμεις νά φρουρήσει τήν ἑνότητα καί τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης μέσα ἀπό τήν θεία Λατρεία, ὅπως ἀκριβῶς τά ζητᾶμε προσευχόμενοι λέγοντας: «Τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι...»
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Σύμφωνα καί μέ τά ὅσα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐμπιστεύεται στούς Πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου, ὅλοι μας, ἄλλος ἔτσι, ἄλλος ἀλλιῶς, γίναμε δέκτες τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Εἴμαστε φορεῖς τῆς πίστεως καί τῆς ζωῆς Της καί θά κληθοῦμε νά παραδώσουμε στίς ἑπόμενες γενιές αὐτό πού παραλάβαμε.
Ἄς καταβάλουμε προσπάθεια γιά τήν ἄγρυπνη φρούρηση τῆς πίστης καί τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας. Νά εἴμαστε ἔτοιμοι καί νά κακοπαθήσουμε ἀκόμη, ἐπιδεικνύοντας πάνω ἀπ’ ὅλα συνέπεια, πιστότητα καί αὐταπάρνηση, χωρίς νά παρασυρόμαστε ἀπό τίς προκλήσεις τοῦ κόσμου καί κυρίως χωρίς νά δειλιάζουμε στίς ἀπειλές του. Ὁ Χριστός μᾶς διευκρίνισε, ὅτι ζοῦμε στόν κόσμο, ἀλλά δέν εἴμαστε τοῦ κόσμου, δηλαδή δέν ἀνήκουμε στόν κόσμο. Ὁ κόσμος θά μᾶς ἀγαποῦσε ἄν εἴμασταν δικό του κομμάτι, ἀλλά ἐπειδή μᾶς διάλεξε ὀ Χριστός καί μᾶς ἔκανε δικούς του ὁ κόσμος μᾶς ἐχθρεύεται. (βλ. Ἰω. ιε΄). Ποτέ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστανός δέν πρόκειται νά βρεῖ ἀνάπαυση στόν κόσμο. Ἀκόμη κι ἄν ὁ κόσμος φέρει φιλικό προσωπεῖο, γρήγορα θά ἀντιληφθεῖ πώς μᾶλλον ὑποκρίνεται παρά τόν ἀγαπᾶ!
Ἄς εὐχηθοῦμε, νά ἀξιωθοῦμε, στό μέτρο, πού μᾶς ἀναλογεῖ, νά παραδώσουμε τήν ἱερά Παρακαταθήκη στόν Ἴδιο τόν Χριστό, κατά τήν Δευτέρα Παρουσία Του, ἄξιοι συνεχιστές τῆς ἱερᾶς μας Παραδόσεως καί γνήσιοι κρίκοι στήν πνευματική ἁλυσίδα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀμήν
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, Χριστός Ἀνέστη!
Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ἀπό τό 26ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ἀκούσαμε τόν ἀπόστολο Παῦλο, νά διηγεῖται στόν Βασιλιᾶ Ἀγρίππα τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο τόν κάλεσε ὁ Χριστός νά γίνει ἀπόστολός Του.
Πῶς, καθ’ ὁδόν πρός τήν Δαμασκό, ὅπου ἐπρόκειτο νά ἐνεργήσει διωγμό ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, τό ἄκτιστο φῶς τοῦ Χριστοῦ, παρά τό ὅτι ἦταν μέρα-μεσημέρι, περιάστραψε τόν τότε Σαῦλο καί μετέπειτα Παῦλο, καλώντας Τον στή μαθητεία Του: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί μέ καταδιώκεις; Εἶναι σκληρό (δηλ. ἐπώδυνο καί χωρίς ἀποτέλεσμα) γιά σένα νά κλωτσᾶς πάνω σέ σιδερένια καρφιά».
Αὐτή ἡ πρώτη συνάντηση τοῦ Παύλου μέ τόν Χριστό, ἦταν ἡ προσωπική του Πεντηκοστή! Ἡ κάθε μία λέξη τῆς διηγήσεως ἐξαίρει τό ὑπερφυσικό στοιχεῖο τῆς κλήσης καί βεβαιώνει τήν ἀρχή μιᾶς νέας πορείας, μιᾶς νέας ἐμπειρίας, μιᾶς νέας ζωῆς γιά τόν Απόστολο τῶν Ἐθνῶν, ἡ ὁποῖα ὡστόσο στηρίχθηκε στὶς ἁγνές προθέσεις, καί τήν ἀγάπη του πρός τόν Θεό.
Καθώς διαβάζεται σήμερα ἡ συγκεκριμένη περικοπή, ἡμέρα μνήμης τῶν Ἁγίων ἐνδόξων θεοστέπτων Βασιλέων καί Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, μνημονεύοντας τό βίο καί τήν πολιτεία τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἀντιλαμβανόμαστε, ὅτι κι ἐκεῖνος πειθάρχησε σέ μία οὐράνια ὀπτασία καί, ὅπως λέει καί τό ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς, δέχθηκε τήν κλήση ἀπό τόν Θεό καί ὄχι ἀπό ἀνθρώπους.
Ἀπό τίς γνήσιες ἱστορικές πηγές μαθαίνουμε, πώς πρίν τήν καθοριστική μάχη, πού διεξήγαγε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐναντίον τοῦ Μαξεντίου στήν Μουλβία γέφυρα τοῦ Τίβερη ποταμοῦ, λίγο πιό ἔξω ἀπό τήν Ῥώμη, ἐμφανίσθηκε στόν οὐρανό, ὁλοφώτεινο τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μέ τήν ἐπιγραφή «ΤΟΥΤΩι ΝΙΚΑ», δηλαδή μέ αὐτό νά νικᾶς. Μαθαίνουμε ἐπίσης, ὅτι ὁ ἅγιος Ἀρτέμιος, πού ἦταν παρών καί οἱ ἄλλοι στρατιῶτες, βεβαίωσαν τήν ἀλήθεια τῆς οὐράνιας ὀπτασίας. Ἀμέσως κατ’ ἐντολήν του φτιάχθηκαν λάβαρα μέ τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τήν ἐπιγραφή ΤΟΥΤΩι ΝΙΚΑ, ἐνῶ τό μονόγραμμα τοῦ Χριστοῦ κοσμοῦσε πλέον τίς ἀσπίδες τῶν στρατιωτῶν. Ὁ στρατός τοῦ Μ. Κωνσταντίνου θριάμβευσε, ἄν καί ὑστεροῦσε ἀριθμητικά ἔναντι τοῦ πολυαρίθμου ἐχθρικοῦ στρατεύματος τοῦ Μαξεντίου.
Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος λαμβάνοντας τό οὐράνιο μήνυμα, ἀνταποκρίθηκε στήν κλήση Του. Ὁ Χριστός εἶχε προετοιμάσει τόν Κωνσταντῖνο γιά αὐτήν τήν ἐξέλιξη, ἤδη ἀπό τήν παιδική καί ἐφηβική του ἡλικία. Ὄχι μόνο ἐξαιτίας τῆς «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφεσ. στ΄ 4) ἀνατροφῆς του ἀπό τήν Μητέρα του τήν ἁγία Ἑλένη, ἀλλά καί διότι ἔζησε ἀπό κοντά τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου καί ἐγνώρισε τό σθένος, τή γενναιότητα, τό θάρρος καί τό ἀξεπέραστο ἦθος, πού ἐκεῖνος ἐπέδειξε καί μαζί του ἀμέτρητοι ἄλλοι ἅγιοι Μάρτυρες.
Σάν ἔτοιμος λοιπόν, ἀπό καιρό ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ἀναλαμβάνει πλέον τά ἡνία ὅλης τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ἔχοντας μαζί μέ τόν Λικίνιο συνυπογράψει τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων τό 313 μ.Χ., κήρυξε τήν ἀνεξιθρησκεία σέ ὅλη τήν Ῥωμαϊκή ἐπικράτεια καί ἀνέτρεψε τήν πορεία τῆς ἱστορίας μέ τίς θρησκευτικές καί ἀστικές ἀλλαγές, τίς ὁποῖες σύν τῷ χρόνῳ ἐπέφερε, ἐπηρεασμένος ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.
- Οἱ διωγμοί ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν σταμάτησαν.
-Ὁ θεσμός τῆς δουλείας καταργήθηκε καί οἱ δοῦλοι ἔγιναν ἀπελεύθεροι.
-Ἀπαγορεύθηκε ὁ στιγματισμός τῶν καταδίκων στό πρόσωπο γιά νά μήν παραμορφώνεται τό πρόσωπο, τό ὁποῖο εἶναι εἰκόνα τοῦ οὐρανίου κάλλους. Αὐτή ἡ ἀπόφασή του συμβάλλει στή περαιτέρω κατανόηση τῆς περί δερματοστιξίας (τατουάζ) διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας.
- Ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας ἐξῆλθε ἀπό τίς μαρτυρικές κατακόμβες. Στεγάσθηκε πλέον σέ μεγαλοπρεπεῖς Ναούς, τούς ὁποίους ἀνήγειρε μέ τήν συνδρομή του ἡ Μητέρα του, ἡ Ἁγία Ἑλένη καί οἱ ὁποῖοι μέχρι σήμερα ἀποτελοῦν μέγιστα σημεῖα ἀναφορᾶς χριστιανικοῦ καί ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως οἱ Βασιλικές τῆς Γεννήσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ στούς Ἁγίους Τόπους, ἡ Παναγία ἡ Ἑκατονταπυλιανή τῆς Πάρου κ.ἄ.
- Ἡ εὕρεση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἡ φανέρωση τοῦ φρικτοῦ Γολγοθᾶ, ἡ ἀποκάλυψη τῆς πλάκας τῆς Ἀποκαθηλώσεως, ἡ ἀνόρθωση τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἡ μέχρι σήμερα ὕπαρξη τῶν παναγίων προσκυνημάτων στά Ἱεροσόλυμα ὀφείλονται στόν Μέγα Κωνσταντῖνο, ὁ ὁποῖος μέ σθένος καί πυγμή στήριξε τόν ἱερό πόθο τῆς Ἁγίας Μητρός του Ἑλένης.
- Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἡ ὁποία βάλεται στίς μέρες μας, θεσμοθετήθηκε ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο τό 326 μ.Χ. ὥστε νά μποροῦν οἱ Χριστιανοί, ἀπρόσκοπτοι καί ἀνενόχλητοι ἀπό τήν βιοτική μέριμνα, νά λατρεύουν τόν Ἀναστάντα Κύριο.
- Ἡ ἕδρα τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας μεταφέρθηκε στήν νεοϊδρυθεῖσα Κωνσταντινούπολη, ἡ ὁποία μέχρι σήμερα διατηρεῖ διεθνῶς τήν ὀνομασία Πόλη, ὡς ἡ κατ’ ἐξοχήν Πόλις, ἀφοῦ καί στήν τουρκική γλῶσσα ἡ ὀνομασία «Ἰσταμπούλ» ἀποτελεῖ τήν μεταφορά τῆς ἑλληνικῆς συνεκφορᾶς «Εἰς τήν Πόλιν». Στήν Νίκαια, προάστειο τῆς Κωνσταντινούπολης συνεκάλεσε τό 325 μ.Χ. τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἡ ὁποία καταδίκασε τόν χριστομάχο Ἄρειο καί τούς ὁπαδούς του, ἔφερε τήν ἑνότητα στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν ἐπιεικῆ ἀντιμετώπιση τῶν πεπτωκότων καί ἀπεφάσισε τό κοινό γιά ὅλους τούς Χριστιανούς ἑορτασμό τοῦ Πάσχα τήν Κυριακή μετά τήν πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας.
- Τό πιό σημαντικό ὅμως, ἀπό ὅσα ἐν συντομίᾳ μόνο ἀναφέρουμε, εἶναι τό γεγονός, ὅτι δέν καταδέχθηκε νά ὀνομάζεται ἐπί γῆς θεός, ὅπως αὐτοαποκαλοῦνταν οἱ μέχρι τότε προκάτοχοί του Αὐτοκράτορες. Ἀναγνώρισε ταπεινά, πώς ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, Σωτῆρας καί Λυτρωτής «τὸ Α καὶ τὸ Ω,... ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ.», ὅπως ἐμφαίνεται στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου (Βλ. Ἀποκ. α΄ 8). Γι’ αὐτό καί πάνω στό στέμμα καί τό σκῆπτρο του καί στούς ἰστούς τῶν σημαιῶν καί τῶν λαβάρων του τοποθέτησε τό σημεῖο τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ.
- Ἀπόδειξη τῆς εἰλικρινοῦς πίστεώς του στόν Χριστό ἦταν καί ἡ ὁμολογία τήν ὁποία ἔδειξε μέ τήν κοπή κρατικῶν νομισμάτων μέ τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ καί χριστιανικά σύμβολα.
- Ὀλίγο πρό τῆς τελευτῆς του ἔλαβε τό ἅγιο Βάπτισμα καί μέ τά ἐμφώτια ἐνδύματα ἀκόμη, καθαρός ἀπό κάθε ἁμαρτία μετέστη ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, ὡς μιά ἀκόμη ἐπισφράγιση τῆς ἀποφασιστικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος βρίσκει τούς κατάλληλους δρόμους καὶ τρόπους για τὴ σωτηρία κάθε ἀνθρώπου, ἀκόμη κι ὅταν πρόκειται γιά βασιλεῖς.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀποτελεῖ πρότυπο Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ Ἡγέτη!
Διεῖδε τόν ἑνοποιό ρόλο τοῦ χριστιανισμοῦ μέσα στήν πολιτεία. Κατέστησε τόν Χριστιανισμό παράγοντα ἑνότητας τοῦ Ἔθνους καί ἡ ἀλήθεια αὐτή ἀπεδείχθη στήν Ἱστορία καί ἰδιαιτέρως στό ἑλληνικό Ἔθνος μας, τό ὁποῖο πάλιν καί πολλάκις διέσωσε τήν ἑλληνική του ταυτότητα μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἰδίως κατά τήν Τουρκοκρατία. Αὐτή ἡ πραγματικότητα ὤθησε τόν μεγάλο ἱστορικό μας Κωνσταντῖνο Παπαρηγόπουλο νά γράψει: «Τό ἑλληνικόν ἔθνος ἐμεγαλούργησε διά τῆς μετά τοῦ Χριστιανισμοῦ συμμαχίας», τό ὁποῖο δυστυχῶς σήμερα παραθεωρεῖται καί βάλλεται μέ ἄκομψο τρόπο!
Ὅταν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος μετέφερε τό κέντρο τῆς Αὐτοκρατορίας ἀπό τήν παλαιά Ῥώμη στήν Νέα Ῥώμη, τήν Κωνσταντινούπολη, ἔκτοτε ὁ Ἕλληνας Ὀρθόδοξος Χριστιανός καλεῖται Ῥωμηός καί ὁ Ὀρθόδοξος Ἑλληνισμός, Ῥωμηοσύνη.
Ἀπό τότε ἔλαβε βαρύτητα καί ἀξία στόν κόσμο καί ἡ προσηγορία Χριστιανός. Οἱ Ἕλληνες εὐλογηθήκαμε ἀπό τόν Χριστό νά γίνει ἡ γλῶσσα καί ὁ πολιτισμός μας τό ὄχημα μέ τό ὁποῖο κινεῖται ἡ Ἐκκλησία στό διάβα τῶν αἰώνων. Ἀμέτρητοι Ἕλληνες Πατέρες, Ἅγιοι καί Μάρτυρες, διέσωσαν τόν πολιτισμό καί τήν ἐθνική μας ταυτότητα, ἐπειδή τά ἐκχριστιάνισαν. Αὐτή εἶναι ἡ ἀποδεδειγμένη πραγματικότητα κι ἀς λέει ὁ κάθε ἀντίπαλος τῆς Ἐκκλησίας ὅ,τι θέλει. Γι’ αὐτό καί σήμερα ὡς Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἑορτάζουμε ὅλοι μας γιατί ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο ἕλκουμε τήν πνευματική καταγωγή μας.
Ἀς εὐχηθοῦμε μέ τή χάρη καί τίς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων ἐνδόξων ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ν’ ἀναγνωρίζουμε τά σημάδια τῆς κλήσης τοῦ Θεοῦ στή δική μας ζωή. Κυρίως δέ νά μᾶς ἀναδεικνύει ὁ Χριστός ἄξιους κληρονόμους καί συνεχιστές τῆς ἱεραποστολικῆς τους δραστηριότητος ἐπί τῆς γῆς καί τῆς Βασιλείας Του ἐν τῶ οὐρανῷ. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Με ὑπουργική ἀπόφαση τῆς Ὑπουργοῦ Πολιτισμοῦ καί Ἀθλητισμοῦ κας Λίνας Μενδώνη, ἀνατέθη ἡ ἐκτέλεση τοῦ ἐρευνητικοῦ προγράμματος «ἐρευνητικές ἐργασίες γιά τήν ἀποκατάσταση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στό Καρλόβασι τῆς Σάμου», στό Πολυτεχνεῖο Κρήτης, Σχολή Ἀρχιτεκτόνων Μηχανικῶν μέ ἐπιστημονικό ὑπεύθυνο τόν Καθηγητή κ. Νικόλαο Σκουτέλη, Δντη Ἐργαστηρίου Τεκμηρίωσης καί Ἀποκατάστασης Ἱστορικῶν Κτηρίων καί Συνόλων. Τό ἀνωτέρω ἐρευνητικό πρόγραμμα μετά τήν ὑπογραφή Προγραμματικῆς Συμβάσεως μεταξύ Γενικῆς Γραμματείας Αἰγαίου καί Νησιωτικῆς Πολιτικῆς, τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ καί Ἀθλητισμοῦ καί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σάμου καί Ἰκαρίας, χρηματοδοτήθηκε ἀπό τόν προϋπολογισμό ἐξόδων τῆς Γενικῆς Γραμματείας Αἰγαίου καί Νησιωτικῆς Πολιτικῆς μέ ἀπόφαση τοῦ Γενικοῦ Γραμματέα Αἰγαίου καί Νησιωτικῆς Πολιτικῆς κ. Ἐμμανουήλ Κουτουλάκη καί ἀνέρχεται στό ποσό τῶν 250.000 €. Χρόνος ὁλοκλήρωσης καί παράδοσης 7 μῆνες. Τήν διαχείριση καί παρακολούθηση τῆς ἐκπόνησης τοῦ ἐρευνητικοῦ προγράμματος ἔχει ἡ Δνση Ἀναστήλωσης Βυζαντινῶν καί Μεταβυζαντινῶν Μνημείων τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, Χριστός ἀνέστη!
Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, διηγούμενος τήν θαυμαστή ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐπισημαίνει πώς οἱ πιστοί ὀνομάστηκαν γιά πρώτη φορά Χριστιανοί στήν Ἀντιόχεια.
Μετά τήν μαρτυρική τελείωση τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου τά μέλη τῆς πρώτης Ἐκκλησίας διασκορπίσθηκαν πέρα ἀπό τά ὅρια τῶν Ἱεροσολύμων. Ἦταν μάλιστα τόσο ἐντυπωσιακό τό «ἄνοιγμα» αὐτό τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ στούς γύρω λαούς, ὥστε, ὅταν ὁ Ἀπόστολος Βαρνάβας ἐπισκέφθηκε τήν Ἀντιόχεια ἀναζητώντας τόν Ἀπόστολο Παῦλο, βίωσε ἀπό κοντά τήν μεγαλειώδη ἐμπειρία τῆς αὐξήσεως τοῦ ἀριθμοῦ τῶν Χριστιανῶν.
Ἀπό τήν μεγάλη πόλη τῆς Ἀντιοχείας λοιπόν ξεκινᾶ ἡ ἱστορία τοῦ ὀνόματος Χριστιανός, τό ὁποῖο ἔγινε συνώνυμο τοῦ ἤθους καί τοῦ πολιτισμοῦ.
Καί ὅπως φάινεται διαδόθηκε ταχύτατα, ἀφοῦ στό 26ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ὅπου ὁ Βασιλιᾶς Ἀγρίππας ἐνθουσιασμένος ἀπό τήν ὁμιλία-ἀπολογία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τοῦ εἶπε : «λίγο ἀκόμη καί μέ πείθεις νά γίνω Χριστιανός» (βλ. Πράξ. κστ 28).
Κι ὁ ἀπόστολος Πέτρος ὅμως στήν πρώτη Καθολική, (δηλαδή πρός ὅλους), Ἐπιστολή του συμβουλεύει τούς παραλῆπτες της (ἀνάμεσά τους κι ἐμᾶς), «ἄν κάποιος διώκεται ἤ ταλαιπωρεῖται ἐπειδή εἶναι Χριστιανός, νά μήν ντρέπεται, ἀλλά ἀντιθέτως νά δοξάζει τον Θεό γιά τίς περιστάσεις, πού τοῦ ἐπέτρεψε νά βιώσει» (Α΄Πέτρ. δ, 16)
Μέχρι τότε τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὀνομάζονταν μαθητές ἤ ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως τό ὄνομα Χριστιανός, τό ὁποῖο σύμφωνα μέ τίς ἱστορικές πηγές δόθηκε ἀπό Ἕλληνες, ἀποδίδει στό ἔπακρο τήν ζῶσα καί πραγματική παρουσία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ μέσα στούς πιστούς, ὅπως προσφέρεται στή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Σημαίνει αὐτόν, πού πιστεύει τόν Χριστό ὡς Θεό, Σωτῆρα καί Λυτρωτή του καί γι’ αὐτό φροντίζει νά μεταλαμβάνει συνεχῶς τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, ὥστε νά συμβαίνει αὐτό, τό ὁποῖο τονίζει ὁ Χριστός στό 6ο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰωάννου: «Ὅποιος μοῦ τρώει τή σάρκα καί μοῦ πίνει τό αἷμα, μένει μέσα σ’ἐμένα κι ἐγώ μέσα σ’αὐτόν» (βλ. στ΄56)
Αὐτό τό φρόνημα διακατεῖχε ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τῶν πρώτων αἰώνων. Θεωροῦσαν ὕψιστη τιμή νά ὀνομάζονται καί νά εἶναι Χριστιανοί. Δέν ἔβαζαν τίποτε πάνω ἀπό τή σχέση τους μέ τόν Χριστό καί τήν θεία Κοινωνία, διακινδυνεύοντας γι’ αὐτό μονίμως τή ζωή τους. Αὐτή ἡ ζωντανή σχέση μέ τόν Χριστό δέν τροφοδοτοῦσε ἁπλά τή ζωή τους, ἀλλά ἦταν ἡ ζωή τους. Τά Συναξάρια, πού καταγράφουν τόν βίο καί τήν πολιτεία τῶν Ἁγίων μας κάθε ἐποχῆς, βρίθουν ἀπό ἀναφορές, σύμφωνα μέ τίς ὁποῖες, ὅταν οἱ διῶκτες ἐρωτοῦσαν τούς Μάρτυρες, ποιό ἦταν τό ὄνομά τους, ἤ ποιά ἡ πατρίδα τους, ἐκεῖνοι ἀπαντοῦσαν: Εἶμαι Χριστιανός. Κι αὐτό ἀρκοῦσε, τά ἔλεγε ὅλα!
Ὁ Μ. Βασίλειος μάλιστα στή μνημειώδη ὁμιλία του γιά τούς 40 Μάρτυρες, πού μαρτύρησαν στήν παγωμένη λίμνη τῆς Σεβαστείας, ἀναφέρει, ὅτι «Ὁ καθένας λοιπὸν, ἀφοῦ περιεφρόνησαν τὰ ὀνόματα μὲ τὰ ὁποῖα τοὺς εἶχαν ὀνομάσει ἀπὸ τὴν γέννησή τους, ὠνόμαζε τὸν ἑαυτόν του ἀπὸ τὸ κοινὸν ὄνομα τοῦ Σωτῆρος καί ἔλεγαν «εἶμαι Χριστιανός»
Τό ἴδιο ἦθος περιγράφει καί ὁ ἄγνωστος συγγραφέας τῆς «Πρός Διόγνητον ἐπιστολῆς», ἑνός ἀπολογητικοῦ κειμένου τῆς χριστιανικῆς γραμματείας τῶν πρώτων αἰώνων. «Οἱ χριστιανοὶ...οὔτε πόλεις ἰδιαίτερες ἔχουν, οὔτε διάλεκτο ξεχωριστὴ, οὔτε ζωὴ κάνουν φανταχτερή...Πατρίδα τους ἔχουν κι αὐτοὶ ἕνα ὁρισμένο τόπο, ἀλλὰ ὡς πάροικοι. Μετέχουν σὲ ὅλα ὡς πολίται καὶ ὅλα τὰ ὑπομένουν ὡς ξένοι...Ἐν σαρκί βρίσκονται, ἄλλα δέν ζοῦν κατὰ σάρκα. Στὴ γῆ περνοῦν τὶς μέρες τους, ἄλλα στὸν οὐρανὸ πολιτεύονται. Ὑπακούουν στοὺς νόμους τοῦ κράτους, ἄλλα μὲ τὴ ζωὴ τους ὑπερβαίνουν τοὺς νόμους. Ἀγαποῦν ὅλους καὶ ὅλοι τοὺς καταδιώκουν».
Στίς ἡμέρες μας ὅμως οἱ περισσότεροι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί δέν βιώνουμε αὐτήν τήν πραγματικότητα, διότι δέν ζοῦμε τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά θρησκεύουμε ἁπλῶς. Οἱ περισσότεροι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὁμοιάζουμε πιό πολύ ὡς ἀκόλουθοι μιᾶς θρησκείας, παρά μέ μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Εὐθυγραμμιζόμαστε μέ κάποιους τυπικούς κανόνες, ἀναγκαίους μέν, ἀλλά μέχρι ἐκεῖ. Μᾶς ἐντυπωσιάζει τό σθένος τῶν Μαρτύρων, ὁ δυναμισμός τῶν Ἁγίων, ἡ σοφία μέ τήν ὁποία διαχειρίζονταν τήν ζωή τους καί ἡ ἄνευ προϋποθέσεων παράθεσή τους στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά αὐτό εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀποφάσεώς τους νά προηγεῖται ὁ Χριστός σέ ὅλα στή ζωή τους.
Καί γιά νά μήν φανεῖ ὁ λόγος ὑπερβολικός, ἄς προβληματισθοῦμε πάνω σέ ἕνα ἁπλό παράδειγμα, μέσα ἀπό τήν δυνατότητα, πού μᾶς δίνει ἡ σύγχρονη τεχνολογία. Πόσοι ἀπό ἐμᾶς ἔχουμε τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας ἤ τοῦ Ἁγίου μας ἤ τόν Τίμιο Σταυρό στήν ὀθόνη τοῦ κινητοῦ μας τηλεφώνου; Πόσοι ἀπό ἐμᾶς, ἀφοῦ οἱ καταστάσεις τῆς ζωῆς μας δέν μᾶς ἐπιτρέπουν νά βρεθοῦμε σέ μία ὁμιλία Ὀρθόδοξης Κατήχησης ἤ ἕνα κήρυγμα, ἐπιλέξαμε νά ἀκούσουμε κάτι πνευματικό μέσα ἀπό τά ἠλεκτρονικά μέσα, τά ὁποῖα κατά κράτος διαχειριζόμαστε; Ὅλα αὐτά ἀναφέρονται, γιατί φανερώνουν ποιά εἶναι ἡ σχέση μας μέ τόν Χριστό καί πόσο μᾶς ἀγγίζει ἡ φροντίδα αὐτῆς τῆς σχέσης μας μέ τόν Κύριο καί Θεό μας!
Ὁ τρόπος τῆς Χριστιανικῆς διαβίωσης εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς ἐνσυνείδητης σχέσης καί κοινωνίας μέ τόν Χριστό, ὅπως τήν διαφυλάσσει καί τήν προάγει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί κυρίως τῆς Καινῆς Διαθήκης, εἶναι ἡ πρώτη ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά γνωρίζουμε τί διδάσκει ὁ Χριστός καί ἔτσι νά εὐθυγραμμιζόμαστε μέ τό θέλημά Του. Ἐπίσης μέσα ἀπό τίς Ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί τά ἄλλα Ἀποστολικά ἤ Προφητικά κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς μποροῦμε νά λαμβάνουμε αὐθεντική τήν ἐμπειρία τῆς χριστιανικῆς βιοτῆς. Μέσα δέ ἀπό τόν βίο καί τήν πολιτεία τῶν Ἁγίων μας καί τούς λόγους τῶν ἁγίων Πατέρων βλέπουμε, πώς ἡ εὐαγγελική διδαχή μπορεῖ νά γίνεται πράξη στήν ζωή μας. Πρός αὐτήν τήν κατεύθυνση μἀλιστα πολύ μᾶς βοηθεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης μέ τό σπουδαῖο ἔργο του: «Χρηστοήθεια των Χριστιανῶν».
Ἀκολούθως πρέπει νά γνωρίζουμε, ὅτι τό Ὀρθόδοξο βίωμα, ἀποκτᾶται μόνον μέσα ἀπό τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Δέν εἶναι ἀποτέλεσμα νοητικῆς διεργασίας, ἤ ἄλλης ἐργασίας, ἀλλά ἁγιασμοῦ τῆς ὅλης ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου.
Τοῦτο σημαίνει ὅτι Ὀρθόδοξος Χριστιανός εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος πειθαρχεῖ στά κελεύσματα τῆς Ἐκκλησίας του, κι ὅταν γιά παράδειγμα ἡ Ἐκκλησία του ἔχει νηστεία,τότε κι ἐκεῖνος νηστεύει. Ὁ Ὀρθόδοξοης Χριστιανός ἐκκλησιάζεται ἀνελλιπῶς τουλάχιστον κάθε Κυριακή. Δέν παρίσταται ἁπλῶς στόν Ναό. Συμπροσεύχεται, συνεπιτελεῖ καί συμμετέχει στή θεία Λειτουργία. Ἔχοντας προετοιμασθεῖ μέ τόν τρόπο καί τήν μέθοδο τῆς Ἐκκλησίας μας κοινωνεῖ τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, ὥστε νά ζεῖ ὁ Χριστός μέσα Του. Ὅταν ὁ Χριστός ζεῖ ἐντός μας, πορεύεται μέ τά πόδια μας, εὐεργετεῖ μέ τά χέρια μας, ὁμιλεῖ μέ τή γλῶσσα μας τότε καί ἡ ζωή μας, ὄχι μόνο εὐλογεῖται ἀπό Ἐκεῖνον, ἀλλά κυρίως γίνεται τό πιό εὔγλωττο κήρυγμα γιά τούς γύρω μας.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Τό ὄνομα Χριστιανός καί μάλιστα Ὀρθόδοξος δέν πρέπει νά σημαίνει γιά ἐμᾶς ἁπλῶς τόν καλό ἄνθρωπο τοῦ κόσμου, ἀλλά ἐκεῖνον, πού εὐπροσωπεῖ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, ἀφοῦ ἀξιώνεται ἀπό τόν Χριστό νά ἀποτελεῖ ἡ προέκτασή Του στόν κόσμο. Ὁ Χριστιανός, γράφεται στήν πρός Διόγνητον Ἐπιστολή ὁμολογεῖ τήν σχέση του μέ τόν Χριστό καί μαρτυρεῖ τήν κοινωνία μέ Ἐκεῖνον, μέσα ἀπό μία πολιτεία, πού φανερώνεται θαυμαστὴ καὶ ὁμολογουμένως παράδοξη. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, Χριστός ἀνέστη!
Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων», δύο φορές μέσα σέ μόλις 10 στίχους, ὀνομάζει αὐτούς πού πιστεύουν στόν Χριστό, ἁγίους. «Ἐγένετο δὲ Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν...» καί «...φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους...».
Στό ἴδιο κεφάλαιο μάλιστα στόν στίχο 13 στήν κλήση τοῦ Ἀνανία, νά δεχθεῖ καί νά βαπτίσει τόν μέχρι τότε διώκτη καί μετέπειτα Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν Παῦλο, οἱ πιστοί Χριστιανοί ἀναφέρονται καί πάλι ἅγιοι.
Ἁγίους τούς ὀνομάζει κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος κατόπιν, ὅταν ἀπολογούμενος στόν βασιλιᾶ Ἀγρίππα, ἐνθυμεῖται, ὅτι, πρίν τήν μεταστροφή του ὡς διώκτης ἀκόμη, πολλούς Ἁγίους φυλάκισε. (βλ. Πραξ. κστ΄10). Παρομοίως δέ καί στίς ἐπιστολές Του: Α΄πρός Κορινθίους (α΄2), Πρός Ἐφεσίους (α΄4), Φιλιππησίους (α΄1) καί Κολοσσαεῖς (α΄4), ἀναφέρεται στούς παραλῆπτες ὀνομάζοντάς τους ἁγίους.
Ἀντιλαμβανόμαστε λοιπόν, πώς ἡ λέξη ἅγιος ἀφορᾶ σέ κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἄνθρωπος μέ τό βάπτισμά του στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐντάσσεται στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γίνεται μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί ἄρα μετέχει στήν Ἁγιότητά Του, μέ σκοπό νά τήν διατηρήσει ὡς μόνιμο χαρακτηριστικό στήν αἰωνιότητα.
Ἅγιος στήν ἀπόλυτη ἔννοια τοῦ ὅρου εἶναι μόνο ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικός ὁ ὕμνος τῶν ἐξαπτερύγων Σεραφείμ, ὅπως περιγράφεται στό περιστατικό τῆς κλήσης τοῦ Προφήτη Ἠσαΐα, «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ...» (Ἠσ. Στ΄6), ὅπως τόν ἀκοῦμε καί στή θεία Λειτουργία, γιά νά καταλάβουμε τήν ἀπόλυτη Ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ. Ἐπαναλαμβάνεται τρεῖς φορές ἡ λέξη Ἅγιος, γιά νά φανερωθεῖ ἡ παρουσία τῶν τριῶν θείων Προσώπων, τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς καί ἡ ἄπειρη καί ἀπόλυτη ἁγιότητά Τους, γνωστά ἤδη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη κι ἄς ἐθελοτυφλοῦν οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ καί ὅσοι ἄλλοι αἱρετικοί δέν παραδέχονται τήν Ἁγία Τριάδα. Παράλληλα δέ τονίζεται ὅτι Ἅγιος εἶναι μόνον ὁ Θεός καί ἀπό Αὐτόν καί μόνον καί μέσα ἀπό τή σχέση μαζί Του πηγάζει κάθε Ἁγιότητα.
Ἡ λέξη ἅγιος λοιπόν ἀφορᾶ σέ ὅλους μας, γιατί ἀφορᾶ στή ζωή μας. Ἀποτελεῖ ἀφορμή πνευματικοῦ ἀγῶνος γιά τήν πνευματική μας ἀναβάθμιση, πού μπορεῖ μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά αὐξάνεται συνεχῶς. Ἡ Ἁγιότητα δέν ἔχει τέλος. Εἶναι ἄπειρη ὡς ἰδίωμα τοῦ ἄπειρου Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ἡ πνευματική μας ἀνέλιξη στήν ἁγιότητα ἐπιδέχεται συνεχιζομένης ἀναβάθμισης. Ὁ ἁββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος, θέλοντας νά δώσει ἔμφαση στόν πνευματικό ἀγῶνα τοῦ ἀνθρώπου στό δρόμο τῆς Ἁγιότητας, ὑπογραμίζει, πώς ἅγιος στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ ἐνσυνείδητος ἁμαρτωλός σέ κατάσταση συνεχοῦς μετανοίας.
Μήν ξεχνᾶμε ἐπίσης, ὅτι στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, τό ὁποῖο κοσμεῖ σχεδόν ὅλες τίς ἀκολουθίες τοῦ Νυχθημέρου καί ἐμφατικῶς ἀπαγγέλεται σέ κάθε Θεία Λειτουργία, καταλήγουμε λέγοντας: «Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν...». Ἡ λέξη Ἁγία χρησιμοποιεῖται γιά νά δείξει, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι Ἁγία, γιατί: α) ἔχει κεφαλή τόν ἀπολύτως Ἅγιο, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό καί β) ἔχει σκοπό νά ἀναδείξει ἁγίους, τά μέλη αὐτοῦ τοῦ Σώματος, δηλαδή τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι μέσα ἀπό τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας κοινωνοῦν μέ τόν Χριστό καί ἁγιάζονται ἀπό Ἐκεῖνον.
Αὐτό εἶναι καί τό βαθύτερο νόημα τῆς τελευταίας ἐκφώνησης τῆς θείας Λειτουργίας, λίγο πρίν τήν θεία Κοινωνία. «Πρόσχωμεν τά Ἅγια τοῖς ἁγίοις», σημαίνει πώς μέ προσοχή νά μεταδοθοῦν τά Ἅγια, δηλαδή τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ στούς Ἁγίους, ἐννοώντας σαφῶς τό πλήρωμα τῶν πιστῶν, τό ὁποῖο δέν παρακολουθεῖ ἁπλῶς, ἀλλά συνεπιτελεῖ τήν θεία Λειτουργία καί συμμετέχει σ’Αὐτήν μέσα ἀπό τήν θεία Κοινωνία. Γιά νά γίνει κατανοητή ἡ ἀπό κοινοῦ συμμετοχή Κλήρου καί Λαοῦ στή θεία Λειτουργία, σέ ὅλες τίς εὐχές καί τίς δεήσεις, χρησιμοποιεῖται τό ρῆμα σέ α΄πρόσωπο πληθυντικοῦ ἀριθμοῦ, ὅπως δεηθῶμεν, παραθώμεθα, ἀναπέμπομεν κ.ἄ. Ἐκτός τούτου ἡ λέξη Λειτουργία εἶναι σύνθετη ἀπό τίς λέξεις λεῖτος, πού σημαίνει λαός στήν ἀρχαία ἑλληνική γλῶσσα καί ἔργον, δηλαδή θεία Λειτουργία σημαίνει τό θεϊκό ἔργο τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ (Κλήρου καί Λαοῦ).
Ἅγιος ὀνομάζεται ἀμέσως ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ξεχώρισε ἀνάμεσα στο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὁμολογώντας μέ τή ζωή καί τό ἔργο του τήν πίστη του στόν ἀληθινό Θεό καί ἐνίοτε σφραγίζοντάς την μέ τό μαρτυρικό του αἷμα. Καί τοῦτο διότι ἔτσι κηρύσσεται ἡ κοινωνία του μέ τόν Θεό καί ὁ ἁγιασμός του, ὁ σκοπός δηλαδή τῆς ζωῆς μας. Παράλληλα δέ ὁ βίος καί ἡ πολιτεία τῶν Ἁγίων, ἐπειδή ἀποτελοῦν τήν πραγμάτωση τῆς εὐαγγελικῆς διδαχῆς, γίνονται τό παράδειγμα καί τό πρότυπο καί γιά τούς ὑπολοίπους πιστούς.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Σήμερα ἑορτάζουμε καί τήν ἀνάμνηση τῆς θαυμαστῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ στά Ἱεροσόλυμα τό 364 μ.Χ., ὅταν Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ἦταν ὁ ἅγιος Κύριλλος. Σύμφωνα μέ τό ἱστορικό ἦταν ἡ τρίτη ὥρα, δηλαδή γύρω στίς 9 τό πρωϊ, ὅταν ξαφνικά στόν οὐρανό τῶν Ἱεροσολύμων φάνηκε ὁ Τίμιος Σταυρός σχηματισμένος ἀπό ἐκθαμβωτικό φῶς, πάνω ἀπό τόν φρικτό Γολγοθᾶ μέχρι καί τό ὅρος τῶν Ἐλαιῶν.
Τοῦτο τό θαῦμα ἀποτελεῖ μία ἀκόμη ἐνισχυτική ὑπόμνηση τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας. Ὁ Τίμιος Σταυρός ὡς σύμβολο τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀποτελεῖ ὄχι μόνο τό ἔμβλημα καί τόν θυρεό τῆς ζωῆς μας, ἀλλά καί συστήνει τό φρόνημα μέ τό ὁποῖο θά ζοῦμε τήν ζωή μας, ὅπως ἀκριβῶς τό βίωσαν οἱ Ἅγιοί μας σέ συνέχεια τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ Ἁγιότητα περνᾶ μέσα ἀπό τόν Σταυρό καί ὁδηγεῖ στήν Ἀνάσταση τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ κοσμεῖ τήν ζωή μας ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καί συμβάλλει στήν ταπεινή ἐκφορά της. Στόν κόσμο αὐτόν δέν ἤρθαμε γιά νά δικαιωθοῦμε, οὔτε νά ζήσουμε εὐτυχισμένα καί ἄλυπα ἐπειδή εἴμαστε Χριστιανοί. Αὐτή ἡ ἀντίληψη εἶναι τοῦ κόσμου, ὄχι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅποιος Χριστιανός ἔχει τέτοια ἀντίληψη, δέν ἔχει γνήσιο ἐκκλησιαστικό φρόνημα. Οἱ κάθε εἴδους θλίψεις καί οἱ δοκιμασίες εἶναι ἀσκήσεις πνευματικές τίς ὁποῖες ἐπιτρέπει ὁ Χριστός γιά νά ἀγωνισθοῦμε καί νά κερδίσουμε τήν αἰωνιότητα μαζί Του. Ὅ,τι ἐπιτρέπει ὁ Χριστός εἶναι ὅ,τι μποροῦμε νά ἀντέξουμε γιά νά γίνουμε κι ἐμεῖς Ἅγιοι. Ὅλη αὐτή ἡ ἐμπειρία τοῦ ἀγωνιζόμενου Χριστιανοῦ, σχηματίζει τόν σταυρό, τόν ὁποῖο ὁ καθένας μας σηκώνει καί στόν ὁποῖο εἶναι σταυρωμένος, ἀναμένοντας σέ συνέχεια ὅλων τῶν Ἁγίων τήν σωτηρία καί τήν συνέχιση τῆς ζωῆς μέ τόν Χριστό αἰωνίως.
Ἡ Ἁγιότητα εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας σύμφωνα καί μέ τήν θεϊκή προτροπή τόσο τῆς Παλαιᾶς ὅσο καί τῆς Καινῆς Διαθήκης «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι Ἅγιος εἰμί» (βλ.Λεϋιτ. Κ΄ 7,26 καί Α΄Πέτρ. Α΄16), ὅσο καί μέ τήν παράκληση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, «Μιμηταί μου γίνεσθε ὡς κἀγώ Χριστοῦ»(Α΄Κορ. ια΄1).
Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ὅμως ἁγιάζει ἐκεῖνον, πού θέλει νά ἁγιασθεῖ. Ἀναδεικνύει ἅγιο ἐκεῖνον, πού σηκώνει τόν σταυρό Του ἀγόγγυστα καί Τόν ἀκολουθεῖ, ἐφοδιασμένος μέ τήν θεία Κοινωνία καί μέ τήν βεβαιότητα, ὅτι ἀποτελεῖ τήν συνέχεια καί τήν παράτασή Του στόν κόσμο καί τόν χρόνο. Ἡ φράση τῆς ἀναστάσιμης προσευχῆς «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ» φανερώνει ἀκριβῶς αὐτήν τήν θεοειδῆ ἐμπειρία τοῦ ἀγωνιζομένου Χριστιανοῦ, πού συσταυρώνεται μέ τόν Χριστό γιά νά συναναστηθεῖ μαζί Του καί νά ζήσει μαζί Του αἰωνίως. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
