ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχᾳ

Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀνάσταση γιά μᾶς τούς Ὀρθόδοξους δέν εἶναι μιά συνηθισμένη γιορτή χαρᾶς. Εἶναι ἡ γιορτή τῆς χαρᾶς. Γι’ αὐτό ὅλοι οἱ ἀναστάσιμοι ὕμνοι εἶναι θριαμβευτικοί καί εὐφρόσυνοι ὄχι μόνο κατά τό περιεχόμενο, ἀλλά καί κατά τό μέλος. Ὁ ἀναστάσιμος ὄρθρος καί ἡ ἀναστάσιμη λειτουργία τελοῦνται στούς ναούς μας καθώς οἱ πιστοί κρατοῦν ἀναμμένες τίς λαμπάδες τους. Ποτέ ἄλλοτε ὁ Ὀρθόδοξος ναός δέ λούζεται τόσο πλούσια μέ τόσο ἄπλετο φῶς ἐπί τόσες ὧρες.

 Ταυτόχρονα ὁ ὕμνος «Χριστός Ἀνέστη» μέ τό βαθύ, τό πλούσιο καί τόσο ἐκφραστικό «θανάτῳ θάνατον πατήσας» ψάλλεται ἤ λέγεται στούς ὀρθόδοξους ναούς πολλές φορές, γιά νά ὑπογραμμίσει τόν μεγαλύτερο θρίαμβο καί τή βασικότερη νίκη τοῦ Χριστοῦ. Τή νίκη κατά τοῦ θανάτου.

Ὅπου λάμπει τό Φῶς, ἐκεῖ διαλύεται τό σκοτάδι. Ὅπου θριαμβεύει ἡ ζωή, ἐκεῖ καταργεῖται ὁ θάνατος. Ὁ Χριστός, ὁ ζωοδότης, κατεβαίνει στόν Ἅδη καί διαλύεται τό σκοτάδι! Μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τό σκοτάδι τοῦ Ἅδη γεμίζει ἀπό Φῶς.

 Χριστός Ἀνέστη! Δέν ὑπάρχει ἄλλη εἴδηση. Δέν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο ἐπάνω στή γῆ. Αὐτό δίνει νόημα ὑπάρξεως στά πάντα. Ὅ,τι ὑπάρχει, ὅ,τι ζεῖ, ὅ,τι ἀναπνέει, ὅ,τι αἰσθάνεται… ὑπάρχει, ζεῖ, ἀναπνέει, αἰσθάνεται, γιατί ὁ Χριστός ἀναστήθηκε. Ἄν ὁ Χριστός δέν ἀνασταινόταν, ὅλα θά ἦταν νεκρά ἐπάνω στή γῆ.

Ὅλα κρατημένα ἀπό τήν παγωνιά τοῦ θανάτου. Τώρα ὅλα ζοῦν, ὅλα χαίρονται, ὅλα πανηγυρίζουν, ὅλα τραγουδοῦν. Ψάλλουν τόν παιάνα: «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

Ὁ Χριστός πού ἀναστήθηκε ἔδωσε ζωή σ’ αὐτούς πού ἦταν στά μνήματα. Καί ἀνέστησε κι ἐμᾶς.  Μᾶς ἀνέστησε ἀπό τόν θάνατο, τόν Ἅδη, τήν ἁμαρτία, πού ὁδηγεῖ στόν θάνατο καί στόν Ἅδη.

 Πῶς νά μήν ἐκρήγνυται ἡφαίστειο χαρᾶς μέσα μας, δοξολογίας καί εὐχαριστίας στόν Ἀναστάντα!

Ὁ θεῖος Παῦλος τήν ἀλήθεια αὐτή τήν παριστᾶ μέ δύο λέξεις: Ὁ Χριστός, λέει, «ἠγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ.δ,25), ἀναστήθηκε γιά νά μᾶς δικαιώσει ἐνώπιόν του Θεοῦ, δηλαδή γιά νά μᾶς σώσει.

Παράλυτος ὁ Ἀδάμ. Παράλυτη ἡ Εὕα. Παράλυτοι ὅλοι  ἐμεῖς ἀπό τήν ἁμαρτία. Θά μᾶς σώσει ὁ Ἀναστάς. Θά μᾶς τραβήξει ἐπάνω ἀπό τά μνήματα· τά μνήματα τῶν κακιῶν μας, τῶν παθῶν, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ πνευματικοῦ θανάτου.

Ἀρκεῖ νά τό θέλουμε. Ἀρκεῖ νά τό ζητοῦμε. Νά ζητοῦμε. Ἐκεῖνον! Τόν Δυνατό, τόν Ἀναστάντα! Νά προσβλέπουμε στό βλέμμα Του, ὅπως στήν εἰκονογραφία ὁ Ἀδάμ, νά Τόν παρακαλοῦμε νά ἔρθει νά μᾶς σώσει, νά μᾶς λυτρώσει. Καί θά τό κάνει. Γί αὐτό ἀναστήθηκε, «διά τήν δικαίωσιν ἠμῶν».

Δέν μᾶς καταδικάζουν οἱ ἁμαρτίες μας. Γιατί ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί μᾶς σηκώνει ἀπό αὐτές, ἐάν τό θελήσουμε καί Τόν καλέσουμε στή ζωή μας. Αὐτό δείχνει ἡ ἔγερση τοῦ Ἀδάμ ἀπό τό μνημεῖο.

 Ἀγαπητά μου παιδιά, ὁ Χριστός ἀναστήθηκε!

Τούτη τήν ἀλήθεια μη τή λησμονεῖτε ποτέ. Ὁτιδήποτε κι ἄν ἔρθει νά σᾶς πικράνει τή ζωή ἤ νά σᾶς ἀφαιρέσει τήν ἐλπίδα, σεισμός, πανδημία, θλίψεις, δοκιμασίες. Τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς στερήσει τόν οὐρανό. Ὁ οὐρανός εἶναι δικός μας.

Τόν κλείσαμε κάποτε ἐμεῖς μέ τήν παρακοή μας στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός ὅμως μέ τόν θάνατό Του ἐπάνω στό Σταυρό ἐπάτησε τόν θάνατο. Καί μέ τήν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του μᾶς ἄνοιξε μιά γιά πάντα τόν οὐρανό. Ἀπό τότε δέν μπορεῖ κανείς νά μᾶς τόν κλείσει.

Ὁ θάνατος εἶναι μόνο ἕνα ἐπεισόδιο στή ζωή μας. Μᾶς θυμίζει ἁπλά τήν ἁμαρτία, ἀπό τήν ὁποία μᾶς λύτρωσε ἡ θεϊκή ἀγάπη.

Ἄς ἑορτάσουμε τήν Ἀνάσταση με πίστη καί ἀγάπη στόν Χριστό μας, μέ ἀγάπη σέ κάθε συνάνθρωπο μας. Ὅλοι μαζί ἑνωμένοι, εἰρηνικοί καί ὁμονοοῦντες.

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ὁ Ἐπίσκοπός Σας

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ καί ΙΚΑΡΙΑΣ κ.κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟΝ 200 ΕΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ 1821

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Συμπληρώνονται σήμερα 200 χρόνια ἀπό τήν Ἔναρξη τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας προετοίμασε πνευματικά τήν Ἐθνική μας Παλιγγενεσία στηρίζοντάς την ἐπί τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου.

Σύμφωνα μέ τό χαρμόσυνο ἄγγελμα τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ πρός τήν Παναγία μας, ἑορτάζουμε τόν ἐρχομό τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου»,  ὅπως ὁμολογοῦμε καί στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.  Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἔρχεται δυναμικά στόν κόσμο γιά νά καταργήσει τήν δύναμη τῆς ἁμαρτίας καί τήν ἰσχύ τοῦ θανάτου καί νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο στήν ἐλευθερία καί τή σωτηρία του. Μέ τήν δύναμη τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου τώρα ὁ ἄνθρωπος καί μέ τήν Χάρη, πού λαμβάνει ἀπό αὐτόν μέσα ἀπό τόν πνευματικό του ἀγῶνα, ἐλευθερώνεται ἀπό τόν διάβολο καί τά πάθη του. Ἔχοντας βιώσει στή συνέχεια τήν ἐλευθερία τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἁπλόχερα παρέχεται μέσα ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, μπορεῖ νά ἀγωνισθεῖ γιά νά ἀποτινάξει κάθε ζυγό ἀπό τον τράχηλό του. Ἐκεῖνος δηλαδή πού ζεῖ τήν ἐλευθερία τοῦ Χριστοῦ, βρίσκει τό σθένος νά ἀγωνισθεῖ γιά τήν ἀνεξαρτησία του ἀπό τήν ὁποιαδήποτε σκλαβιά.

Σέ αὐτό τό πνευματικό ὑπόβαθρο στηρίχθηκε ὁ ξεσηκωμός τοῦ 1821. Γιά τόν λόγο αὐτό καί ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση ὁρίσθηκε νά λάβῃ ἀρχή ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, στίς 25 Μαρτίου τοῦ 1821! Μέ ἀφετηρία τήν παλιγγενεσία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπό τόν Χριστό, φθάσαμε στήν ἐθνική μας παλλιγενεσία.  

Οἱ Πατέρες μας ἀγωνίσθηκαν μέ σθένος κι ὁ Θεός περιέβαλε μέ τήν χάρη Του τόν ἀγῶνα τους. Καί τοῦτο διότι οἱ Ἐπαναστατημένοι Ἕλληνες πρόγονοί μας διακρίνονταν ἀφ’ἑνός μέν γιά τήν πίστη στόν Χριστό καί τήν ἀφοσίωσή τους στήν Ἐκκλησία καί ἀφ’ἑτέρου γιά τήν ἀγάπη τους πρός τήν Πατρίδα, πού ἔφθανε μέχρι θυσίας. Γιά νά τό διαπιστώσουμε αὐτό, ἀρκεῖ νά ἐξετάσουμε τίς Σημαῖες τοῦ ἀγῶνος, οἱ ὁποῖες καθ’ ὅλη τήν Ἑλληνική Ἐπικράτεια, εἶχαν πάντοτε εὐδιάκριτο τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, μέ ἄλλα χριστιανικά σύμβολα καί τίς λέξεις ἤ τά ἀρχικά τῶν λέξεων: ἤ ἐλευθερία ἤ θάνατος. Εἶναι κρίμα πραγματικά, πού λείπει τό ἱερό σύμβολο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπό τό σῆμα, πού δημιουργήθηκε γιά τούς ἑορτασμούς τῶν 200 ἐτῶν ἀπό τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Τί θά εἶχαν νά ἀπαντήσουν ἄραγε οἱ ὑπεύθυνοι στόν στρατηγό Μακρυγιάννη, πού τονίζει μέ ἔμφαση στά ἀπομνημονεύματά του: «Ἐμεῖς μέ σκιάν μας τόν Τίμιον Σταυρόν ἐπολεμήσαμεν ὁλοῦθε... Καί αὐτός ὁ Σταυρός μᾶς ἔσωσε.» Ἐνῶ ὁ ναύχρχος Ἀνδρέας Μιαούλης πρίν τίς ναυμαχίες του εὐχόταν λέγοντας: «Ἐλπίζω μέ τήν βοήθειαν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τῶν θεοπειθῶν τῆς Πατρίδος εὐχῶν σύντομα νά σᾶς χαροποιήσω»

Ἴσως δέν γνωρίζουμε καί γι’ αὐτό πρέπει νά μάθουμε, πώς ἡ πρώτη Ἑλληνική Σημαία, ἡ ὁποία εἶχε τόν λευκό σταυρό ἐπάνω σέ γαλανό ὕφασμα, ἐξυφάνθηκε  τό 1816 ἀπό τούς Κολλυβᾶδες Πατέρες, πού ξεκίνησαν ἀπό τήν Ἱ. Μ. Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Λευκάδας Ἰκαρίας καί κατέληξαν στήν Σκιάθο.

Ἀξίζει νά σημειώσουμε πώς αὐτοί οἱ Πατέρες τῆς φιλοκαλικῆς Ἀναγέννησης τοῦ 18^ου αἰῶνος, πού ὀνομάσθηκαν καί Κολλυβᾶδες σήκωσαν τό βάρος τῆς πνευματικῆς καί ἐθνικῆς ἀφύπνισης τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Μέ κόπους καί θυσίες, ὡς Λειτουργοί καί Ἐξομολόγοι, ἀγωνίσθηκαν, ὥστε τό ὑπόδουλο Γένος μας συγκροτήσει ἐκ νέου τήν πνευματική του ζωή, μέ τή συχνή θεία Μετάληψη, τόν ἀπαραίτητο Ἐκκλησιασμό τήν Κυριακή, ὡς κατ’ ἐξοχήν ἡμέρας θείας Κοινωνίας καί τήν συνεχῆ καί ἀδιάλειπτη προσευχή.

Οἱ σκλαβωμένοι Ἕλληνες ἀνταποκρίθηκαν στήν κλήση τῆς Μητέρας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Καταλάβαιναν, πώς μόνο ἡ Ἐκκλησία τούς ἀγαπᾶ, γιατί ζῶντας μέσα στήν Ἐκκλησία γιά 400 χρόνια διαφύλαξαν μαζί μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη τους καί τήν Ἑλληνική τους ταυτότητα. Ἔτσι ἄρχισαν νά προσεύχωνται ἐντονώτερα, νά ἐκκλησιάζωνται περισσότερο, νά νηστεύουν ἀνυπερθέτως τίς Τετάρτες, τίς Παρασκευές καί τίς Σαρακοστές. Ταυτόχρονα ἐξομολογούνταν καί κοινωνούσαν τακτικά. Μέ ὅλα αὐτά διατήρησαν τήν ἰδιοπροσωπεία καί τόν πολιτισμό τους καί διακρίνονταν εὐχερῶς ἀπό τούς μουσουλμάνους Τούρκους. Ἔζησαν τήν ἐμπειρία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί ἔμαθαν πλέον, πώς μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ μποροῦν νά σταθοῦν ἔναντι ὅποιου τούς ἐχθρεύεται ἤ ἐπιβουλεύεται τήν ἐλευθερία τους καί πάντοτε νά νικοῦν, ὡς ὁ Δαβίδ τόν Γολιάθ κι ὡς ὁ Νέστορας τόν Λυαῖο!

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας μέ τή ζωή καί τή διδασκαλία της στήριξε πνευματικά τήν ἐξέγερση καί προετοίμασε μυστικά καί ἐκ Θεοῦ τήν πορεία τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας. Σημαντική ἀπόδειξη γι’ αὐτό, εἶναι οἱ Νεομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι μέ τή θυσία τους ἀναχαίτισαν τόν ἐθνικό καί θρησκευτικό ἀποχρωματισμό, πού ἐπιχειροῦσε ὁ Τοῦρκος δυνάστης μέ τόν ἐξισλαμισμό καί τό φρικτό παιδομάζωμα. Τοῦτο φανερώνει τήν ταύτιση Ἕλληνα καί Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ, ὅπως λέει καί ἡ δημοτική μοῦσα: «γίνεσαι Τοῦρκος διάκο μου, τήν πίστη σου ν’ἀλλάξεις;»

Ἄν κάποιος ἀμφιβάλλει γι’ αὐτόν τόν συλλογισμό, ἄς διαβάσει τά ἀπομνημονεύματα τῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ 1821, ὅπως τοῦ Μακρυγιάννη, τοῦ Κολοκοτρώνη ἤ τοῦ Φωτάκου, πού ἦταν ὑπασπιστής τοῦ Κολοκοτρώνη. Ἐκεῖνος ὁμιλεῖ γιά τά κρυφά σχολειά, τά ὁποῖα ἀποσιωποῦν πολλοί σύγχρονοι ἱστορικοί καί λέει: «μόνοι των οἱ Ἕλληνες ἐφρόντιζον διά τήν παιδείαν ἡ ὁποία ἐσυνίστατο εἰς τό νά μανθάνουν τά κοινά γράμματα καί ὀλίγην ἀριθμητικήν ἀκανόνιστον^. ἐν ἐλλείψει δέ διδασκάλου ὁ ἱερεύς ἐφρόντιζε περί τούτου. Ὅλα αὐτά ἐγίνοντο ἐν τῷ σκότει καί προφυλακτά ἀπό τούς Τούρκους»!!! Οἱ Ἱερεῖς μας δηλαδή, ὄχι μόνο προσέρχονταν στόν ἀγῶνα ὁλόθυμα, ἀλλά ἐπιπλέον δίδασκαν τήν πίστη καί διέσωζαν τήν ἑλληνική γλῶσσα καί τόν πολιτισμό μας, ὅπως ἀναφέρουν ἐπίσης καί ξένοι περιηγητές, πού δέν ἦταν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὅπως ὁ Γάλλος Πουκεβίλ.

Κι ἄν δέν καλυφθεῖ ἀπό ὅλα αὐτά, τότε ἄς στρέψει τήν ματιά του στήν κλειστή πόρτα τοῦ Πατριαρχείου, πού σφραγίσθηκε στίς 10 Ἀπριλίου 1821, τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα μέ τόν  ἀπαγχονισμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε΄. Ὁ μεγάλος αὐτός Ἐθνο-ἱερομάρτυρας, θεωρήθηκε ἀπό τούς Τούρκους ὁ κύριος ἠθικός αὐτουργός τοῦ ξεσηκωμοῦ τῶν Ἑλλήνων μαζί μέ τήν στρατιά τῶν περίπου 10.000 καταγεγραμμένων Κληρικῶν καί Μοναχῶν, πού θυσιάσθηκαν γιά τήν πατρίδα μας. Ἀριθμός πού συμπληρώνεται ἀπό τίς ἑκατοντάδες Κληρικῶν καί Μοναχῶν, πού θυσιάστηκαν στούς Μακεδονικούς ἀγῶνες, τήν γενοκτονία τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ ἤ τήν Μικρασιατική Καταστροφή μέ τόν ξεριζωμό τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπό τό πανάρχαιο λίκνο του κι ἀπό ἐκείνους ἀκόμη, πού συμμετέσχον στήν ἐποποιϊα του 1940 ὑπογράφοντας μέ τό αἷμα τους «τοῦ Χριστοῦ τήν πίστιν τήν Ἁγίαν καί τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερίαν»

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ὁ Ὀρθόδοξος Κλῆρος δεν μπορεῖ νά μή συμμετάσχει στούς ἐθνικούς-ἀπελευθερωτικούς μας ἀγῶνες, διότι το ἔργο του και στήν περίοδο της εἰρήνης εἶναι ἀπελευθερωτικό. Ὁ Ἐπίσκοπος καί μετά ἀπό αὐτόν οἱ Ἱερεῖς οἰκονομοῦν τήν Χάρη του Θεοῦ γιά νά ἐλευθερώνονται οἱ ἀνθρώπινες ψυχές ἀπό τήν δουλεία τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου. Ὁ μακαριστός πλέον π. Γεώργιος Μεταλληνός ἔλεγε πώς: «ἡ σημαντικότερη προσφορά τοῦ ἱεροῦ Κλήρου στο Ἔθνος μας δεν εἶναι τόσο ἡ ἀναμφισβήτιτη συμμετοχή του στις ἔνοπλες εξεγέρσεις και συγκρούσεις, ὅσο ἡ συμβολή του στη συντήρηση του ἑλληνορθοδόξου φρονήματος τοῦ Γένους και τή διατήρηση τῆς ἀγάπης του γιά την ἐλευθερία, πού μᾶς δώρισε ὁ Θεός.» Ἀμήν.

Μέ πολλές εὐχές καί ἀγάπη Χριστοῦ 

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ κ.κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗι ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ἀνοίγουν οἱ πύλες τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Εἶναι ἡ πιό κατανυκτική, ἡ πιό πνευματική, ἡ πιό ὡραία περίοδος τοῦ ἔτους.

Καλούμαστε πιό σοβαρά, πιό ὑπεύθυνα, πιό ὥριμα νά δοῦμε τό σπουδαίο θεμά της σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας καί νά προετοιμασθοῦμε γιά τή μεγάλη ἑορτή τοῦ Πάσχα, γιά ἕναν ἀληθινό καί πνευματικό ἑορτασμό.

Ἕνας ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας μας καί συγκεκριμένα τό δοξαστικό τῶν αἴνων τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς ἀρχίζει μέ τά ἑξῆς λόγια ‘’ Ἔφθασε καιρός, ἥ τῶν πνευματικῶν ἀγώνων ἀρχή…’’. Λίγο πρίν οἱ ὕμνοι, μᾶς παρουσιάζουν τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή ὡς στάδιο ἀρετῶν, στό ὁποῖο ὅσοι θέλουν μποροῦν νά εἰσέλθουν καί ν’ἀγωνισθοῦν. Καί στή συνέχεια ὁ ὑμνωδός μᾶς λέει πώς ἔφθασε ὁ καιρός γιά ν’ἀρχίσουν οἱ πνευματικοί ἀγῶνες, τά πνευματικά ἀθλήματα.

Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι ὁ κατάλληλος καιρός γιά μιά τέτοια ἀρχή. Διότι τήν περίοδο αὐτή ὅλα βοηθοῦν, ὥστε ἡ ψυχή νά ξεκινήσει πιό ἐντατικά, πιό συστηματικά. Νά ξεκινήσει καί πάλι τόν ἀγώνα μιά καί σέ ὅλη του τή ζωή ὁ πιστός καλεῖται ν’ἀγωνίζεται καί ν’ἀνεβεῖ πνευματικά. Νά θέσει στόχους συγκεκριμένους πού θέλει νά πετύχει μέ τίς κατάλληλες συμβουλές τοῦ Πνευματικοῦ της καί νά προχωρήσει.

Τό Σάββατο παραμονή τῆς Κυριακῆς της Τυρινῆς ἡ Ἐκκλησία μας, μᾶς παρουσιάζει τούς Ὀλυμπιονίκες,  ‘’τούς ἐν ἀσκήσει διαλάψαντας Ἁγίους’’. Τήν Κυριακή τῆς Τυρινῆς ἀκοῦμε τόν θρῆνο τοῦ προπάτορά μας Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος δέν τήρησε τήν ἐντολή τῆς νηστείας καί ἐξορίσθηκε ἀπό τόν Παράδεισο.

Καί, ἀπό τήν Καθαρά Δευτέρα, εἶναι ἡ δική μας σειρά, τοῦ καθενός μας. Ξεκινᾶ ὁ ἀγώνας. Μόνο πού σ’αὐτό τό στάδιο, δέν ὑπάρχουν κερκίδες. Ὅλα τα γνήσια παιδιά τῆς Ἐκκλησίας κατεβαίνουν στό στάδιο, ἀθλοῦνται. ‘’Οἱ βουλόμενοι’’. Ὅσοι θέλουν. Πρέπει νά τό θέλει κανείς πολύ, νά τό θέλει μέ τήν καρδιά του, διότι ὁ ἀντίπαλος δέν εἶναι εὔκολος, εἶναι ὁ κακός ἐαυτός μας.

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Μόνιμο χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα εἶναι ἡ συνεχής μετάνοια, ἡ ἀνόρθωση, ἡ ἀνανέωση, ἡ ἀπονέκρωση τῆς ἐγωπάθειας. Θεωρεῖται ἡ σπουδαιότερη ἀπό τίς ἀρετές, γιατί μᾶς ἀνορθώνει ἀπό τήν πτώση καί μᾶς ἀνοίγει τόν δρόμο τῆς σωτηρίας. Γράφει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος ‘’Ἔφ’ ὅσον ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί καί κανένας δέν μπορεῖ νά ξεφύγει τούς πειρασμούς, ἄρα καμιά ἀπό τίς ἀρετές δέν εἶναι σπουδαιότερη ἀπό τή μετάνοια. Γι’αὐτό καί ποτέ δέν τελειώνει. Εἶναι ἰσόβια. Μέχρι τό θάνατο’’.

Δέν ὑπάρχει, λοιπόν, πνευματική ζωή καί ἀνανέωση χωρίς μετάνοια. Εἶναι τό δραστικό ἀντίδοτο κατά τῆς φθορᾶς. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ παλαίωση τῆς ψυχῆς. Ἡ μετάνοια ἡ κάθαρση καί ἀνακαίνιση. Ἡ ἁμαρτία τραυματίζει. Ἡ μετάνοια θεραπεύει. Ἡ μία προκαλεῖ θλίψη, στενοχώρια, ἀπελπισία. Ἡ δεύτερη εἶναι πηγή βαθιᾶς χαρᾶς, ἐλπίδας καί αἰσιοδοξίας. Φυσικό εἶναι ὁ ἄνθρωπος νά πέσει. Ἀφύσικο εἶναι νά παραμείνει στήν πτώση. Ἡ ἀπογοήτευση ἀπό ὁποιαδήποτε πτώση δέν ἔχει καμιά θέση στήν ψυχή τοῦ Χριστιανοῦ.     

Αὐτό τονίζουν συνεχῶς οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί καλοῦν στούς πνευματικούς στίβους, σέ νικηφόρους ἀγῶνες, στήν πιό μεγάλη νίκη πού σηματοδοτεῖται ἀπό τήν μετάνοια.

Ἡ σκέψη πώς ὅλη ἡ Ἐκκλησία, ὅλοι οἱ πιστοί θά βρίσκονται σέ ἀγώνα τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ‘’μιά ψυχή συναθλοῦντες’’ (Φιλιπ. α΄, 27), θά ἐνισχύει τόν ἀγώνα μας. Ἕνας πνευματικός συναγερμός θά ξεσηκώσει ὅλους. Αὐτή ἡ πνευματική συνάθληση, θά παρακινεῖ καί τούς πιό νωθρούς κάτι νά κάνουν, κάτι νά προσφέρουν στόν προσωπικό τους ἀγώνα.

Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή προβάλλει μπροστά μας τίς ὄμορφες κορυφές τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγνότητας. Ὄμορφες πού ἀπαιτοῦν ὅμως προσπάθεια, ἀγώνα. Ἀλλά τόσο ἀπαραίτητες σέ μιά ἐποχή τοξινωμένη ἀπό τά πνιγηρά καυσαέρια τοῦ αἰσθησιασμοῦ, τῆς ὑλιστικῆς ζωῆς. Μᾶς καλεῖ πέρα καί πάνω ἀπό τίς καθημερινές μικρότητες στίς καθαρές κορυφές τῆς πνευματικῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἠθικῆς καθαρότητας.

Ἅς παρακαλοῦμε τόν Κύριο, νά αὐξάνει συνεχῶς τήν πίστη μας καί νά μᾶς ἀξιώσει νά ὁλοκληρώσουμε αἴσια καί καρποφόρα τόν ἀγώνα τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς.

Τήν εὐκαιρία αὐτή ὅλοι μας ἅς τήν ἐκμεταλλευθοῦμε, γιά νά κάνουμε ἕνα βῆμα μπροστά καί ἕνα ἅλμα στήν πνευματική ζωή, γιά νά φθάσουμε λαμπροφόροι στήν Ἀνάσταση πού προσμένουμε! 

Μέ πατρική ἀγάπη

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

+ Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

Ἐγκύκλιον Μήνυμα Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου, Ἰκαρίας καί Κορσεῶν κ.κ. Εὐσεβίου ἐπί τῇ ἀνατολῇ τοῦ νέου ἔτους 2021

Καιρός αυτοκριτικής.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,

Σ’ αὐτήν τήν πρώτη ἡμέρα τοῦ νέου ἔτους, ὅλοι μας ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ἐλπίδα, αἰσιοδοξία καί στηριγμό.

Εἶναι πανθομολογούμενο, ὅτι περνᾶμε κρίσιμες ἡμέρες. Γευόμεθα καθημερινῶς πολλά, μεγάλα καί δυσεπίλυτα προβλήματα, ἐθνικά θέματα, μεταναστευτικό, πανδημία κορωνοϊοῦ κι ἐμεῖς ἐδῶ στά Νησιά μας δοκιμαζόμεθα καί ἀπό τίς συνέπειες τοῦ καταστρεπτικοῦ σεισμοῦ.

Πόθος μας κι εὐχή μας τό νέον ἔτος νά ἐκβῇ καλό, εὐτυχές, ὑγιεινό καί αὐτή ἰδιαιτέρως ἡ εὐχή θέλουμε νά ἐκπληρωθῇ τήν καινούργια χρονιά.

Πόση ἀξία  ὅμως ἔχουν οἱ εὐχές μας, ἐάν δέν ἀξιοποιήσουμε κάθε στιγμή καί κάθε λέπτό τοῦ νέου χρόνου; Ὁ συμπατριώτης μας, ὁ σοφός Πυθαγόρας, καθημερινά ἔβαζε τούς μαθητές του νά ἐξετάζουν τόν ἑαυτό τους μέ τά ἐρωτήματα: τί ἔπραξα;, ποιές παραβάσεις ἔκανα; τί ἔπρεπε νά κάνω καί δέν τό ἔπραξα;

Ἐμεῖς πῶς θα τοποθετηθοῦμε; Δυστυχῶς ἡ πορεία μας εἶναι λανθασμένη. Τό βλέπουμε καθημερινά. Τά σημεῖα τῶν καιρῶν μᾶς γεμίζουν ἀνησυχία καί κυρίως ἡ ἀμφισβήτηση τῆς πίστεως καί ὁ ξέφρενος ἀμοραλισμός. Καί αἰτίες; ἡ θεοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ περιθωριοποίηση τοῦ Θεοῦ, ἡ αὐτονόμηση ἀπό τίς ἠθικές προσταγές, ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τίς ζωηφόρες πηγές τῆς παραδόδεώς μας. Ἐπιτακτική ἀνάγκη νά ξαναβροῦμε τόν Θεό, νά πιστεύσουμε σ’ Αὐτόν καί νά τόν κάνουμε ὁδηγό μας. Εἶναι πλέον βέβαιο, ὅτι ὁ δρόμος τῆς εὐτυχίας μας συνδέεται ἀπόλυτα μέ τόν Κύριό μας. «Χωρίς ἐμοῦ, οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»(Ἰω. ιε 5). Γι’ αὐτό καί ἐπιβάλλεται νά δεχθοῦμε νά κατοικήσει στήν ψυχή μας. Ἐκεῖνος πού διακήρυξε «ἐάν τίς ἀγαπᾶ με τόν λόγον μου τηρήσει...καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’ αὐτῷ ποήσωμε» (Ἰω. ιδ 23).

Ἄλλη λύση δέν ὑπάρχει, εἶναι ἡ μοναδική.

Ἄς τό προσπαθήσουμε, ἀς ἀγωνισθοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία μας. Κοντά στόν Θεό, διαποτισμένοι ἀπό τά θεϊκά διδάγματα μποροῦμε νά οἰκοδομήσουμε νέες συνθῆκες γιά τήν ζωή μας. Γιά τό σήμερα καί γιά τό αὔριο. Γιά νά ροδίσει μιά νέα ἐποχή, γιά νά φύγει τό ἄγχος, νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν ἐνσκήψασα πανδημία «τοῦ φονευτῆ ἰοῦ», νά ἀνταπεξέλθουμε σέ κάθε σεισμική δοκιμασία, γιά νά ζήσουμε ὅλοι χαρούμενοι καί αἰσιόδοξοι, ἀπολαμβάνοντας τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ.

Τό νέον ἔτος εἶναι ἐπετειακό. Συμπληρώνονται 200 χρόνια ἀπό τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση, ἀπό τήν Ἐθνική μας παλιγγενεσία. Ἄς γίνει ἡ ἐφετινή χρονιά μιά πνευματική ἀφετηρία νά ζήσουμε στά πρότυπα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ Ἔθνους μας, πού μᾶς ἐλευθέρωσαν ἀπό τήν δουλεία, μένοντας κι ἐμεῖς σταθεροί καί μέ δυνατή πίστη στά ἰδεώδη καί τά ἰδανικά τῆς Ἑλληνορθοδόξου παραδόσεώς μας, «ἀφορῷντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ιβ΄2).

Καλή κι εὐλογημένη Χρονιά. Αἴσιο, εἰρηνικό καί ὑγιεινό τό νέο ἔτος.

Μέ πολλές εὐχές καί ἀγάπη Χριστοῦ

Ὁ Ἐπίσκοπός Σας

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email