Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ σημερινή Κυριακή «μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν», ὅπως ὀνομάζεται, εἶναι ἀφιερωμένη καί σέ τρεῖς μεγάλες προσωπικότητες τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας: τόν Ἰωσήφ τόν μνήστορα τῆς Παναγίας Παρθένου, τόν Ἰάκωβο τόν Ἀδελφόθεο, υἱό τοῦ Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος καί τόν Προφητάνακτα Δαυίδ, κοινό προπάτορα τόσο τοῦ Ἰωσήφ, ὅσο καί τῆς Παναγίας μας. Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας μάλιστα στόν πρῶτο στίχο τοῦ 11ου κεφαλαίου τῶν Προφητειῶν του ἀποκαλεῖ τήν Παναγία μας ὡς κλωνάρι ἀπό τήν γενεαλογική ρίζα τοῦ Ἰεσσαί, πού ἦταν ὁ πατέρας τοῦ Δαϋίδ, πάνω στό ὁποῖο ἄνθισε ὁ Χριστός.
Ὁ λόγος μας σήμερα καθηκόντως θά ἀσχοληθεῖ μέ τό σεπτό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου καί Δικαίου Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος. Ἀφ’ ἑνός μέν διότι τοῦ χρεωστοῦμε πολλά γιά τήν διακονία του ὡς προστάτου τῆς Παναγίας καί τοῦ Κυρίου μας. Ἀφ’ ἑτέρου δέ διότι εἶναι λίγο ξεχασμένος, παρότι εἶναι μεγάλος Ἅγιος. Ἀξίζει νά σημειώσουμε πώς οἱ Κολλυβᾶδες Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἁγίασαν μέ τό πέρασμά τους τά ἀκριτικά μας Νησιά, ἐπεχείρισαν νά τόν κάμουν γνωστότερο, προσθέτοντας στίς ἀπολύσεις τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καί τόν Ἰωσήφ τόν Μνήστορα, μαζί μέ τούς ἁγίους καί δικαίους Θεοπάτορες Ἰωακείμ καί Ἄννα.
Ὅταν λοιπόν ὁ Ἰωσήφ παρέλαβε τήν Παναγία μας ἀπό τόν Ναό σέ ἡλικία 15 ἐτῶν, τήν ἔθεσε ὑπό τήν προστασία του, χωρίς νά βιάζεται νά κάνει γάμο, διότι εἶχε νυμφευθεῖ παλαιότερα καί εἶχε ἀπό τόν γάμο του ἤδη ἑπτά παιδιά. Τέσσερις γιούς, ἀπό τούς ὁποίους, ὁ Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος, ὁ ὁποῖος συνεορτάζεται σήμερα καί ἕνας ἀπό τούς δώδεκα Ἀποστόλους, ὁ Ἰούδας ὁ ἀδελφόθεος, τῶν ὁποίων ἔχουμε καί τίς ἐπιστολές στήν Καινή Διαθήκη καί τρεῖς κόρες, μεταξύ τῶν ὁποίων ἡ Σαλώμη, ἡ μυροφόρος, ἡ ὁποία ἦταν μητέρα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Ἰακώβου καί Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τούς «υἱούς τῆς βροντῆς» σύμφωνα μέ τόν χαρακτηρισμό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ γιά αὐτούς.
Ἄρα ἀντιλαμβανόμαστε πώς ὁ Ἰωσήφ δέν ἦταν νεαρός, ἀλλα ὤριμος ἐνήλικας, περίπου 60 ἐτῶν, ἴσως καί περισσότερο. Μετά τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου καί τήν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου σύλληψη τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἰωσήφ ἀδυνατώντας νά ἐξηγήσει τό πώς συνέβη νά κυοφορεῖ ἡ Παναγία, ἀφοῦ δέν εἶχε σχέση μαζί Της καί ἐπειδή φοβήθηκε μήπως κάτι ἄλλο συνέβη, σκέφτηκε νά Τήν ἀφήσει νά φύγει. Τοῦτο, λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, φανερώνει τό μέγεθος τῆς ἀρετῆς του διότι θέλησε στά κρυφά νά τήν ἐλευθερώσει ἀπό τήν μνηστεία καί τήν κηδεμονία του, χωρίς νά θέλει οὔτε νά μαθευτεῖ, οὔτε νά συζητήσει κάτι. Καί τοῦτο διότι ἤθελε καί νά Τήν προφυλάξει ἀπό τήν παραδειγματική τιμωρία τοῦ νόμου τῆς ἐποχῆς, ἀλλά καί νά μήν Τήν στενοχωρήσει μέ μικρότητες καί ἐγωϊσμούς, ἀδιαφορώντας ταυτόχρονα βεβαίως γιά τήν ντροπή, πού θά τοῦ καταλόγιζε ὁ κόσμος. Σέ αὐτό τή σημεῖο πρέπει νά σταθοῦν ὅλα τά ἀνδρόγυνα καί ἰδίως τά νέα ζευγάρια, πολλά ἀπό τά ὁποῖα δυστυχῶς ἀδυνατοῦν νά κατανοήσουν τήν εὐλογία τοῦ ἐγγάμου βίου καί τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ σέ αὐτόν κι ἀναλώνονται σέ ἐγωϊσμούς καί μικρότητες, διαλύοντας μέ διαζύγια τίς οἰκογένειές τους.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος θέλοντας νά καταδείξει ὅτι προφητεύθηκε καί ἡ παρουσία τοῦ Ἰωσήφ, παραθέτει ἕνα λόγο ἀπό τό 29ο κεφάλαιο τῶν Προφητειῶν τοῦ Ἠσαΐα, πού ἀναφέρεται στόν Ἰωσήφ καί λέει: «Δόθηκε βιβλίο κλειστό σέ ἄνθρωπο πού γνωρίζει γράμματα, ἀλλά δέν μπορεῖ νά τό διαβάζει». Δηλαδή ὁ Ἰωσήφ παρά τό ὅτι ξέρει γράμματα, δηλαδή ὑπῆρξε νυμφευμένος μέ οἰκογένεια, σύζυγο καί παιδιά, ἐντούτοις δέν μπορεῖ νά διαβάσει τό βιβλίο, δηλαδή δέν μπορεῖ νά καταλάβει τήν «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου» ἄσπορη σύλληψη τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου στήν παρθενική μήτρα τῆς Θεομήτορος γιατί εἶναι μυστήριο σφραγισμένο ἀπό τόν Θεό. Αὐτό δηλαδή, τό ὁποῖο ἀργότερα ἡ Ἐκκλησία ὀνόμασε ὡς «τό ἀπ’αἰῶνος ἀπόκρυφο καί ἀγγέλοις ἄγνωστο μυστήριο» στό θεοτοκίο τοῦ Δ΄ ἤχου.
Οἱ ἀρετές ὅμως τοῦ Ἰωσήφ φαίνονται ἀκόμη στήν πλήρη καί ἀπόλυτη ὑπακοή του ὡς πρός τήν ἀποδοχή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ὅπως τοῦ ἐξήγησε ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ἀποτρέποντάς τον νά διώξει τήν κυοφοροῦσα τόν Κύριο Παναγία μας καί διερμηνεύοντάς του τό ρόλο του ὡς προστάτου τους. Διότι στήν κοινωνία τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, δέν μποροῦσε νά σταθεῖ μητέρα μέ παιδί χωρίς πατέρα. Στά μάτια λοιπόν τοῦ κόσμου, ὁ Ἰωσήφ εἶχε τόν ρόλο τοῦ συζύγου τῆς Παρθένου Μαρίας καί τοῦ πατέρα τοῦ Χριστοῦ.
Ἐκεῖνος ὅμως γνώριζε πολύ καλά τήν διακονία του καί εἶχε ἀναμφίβολη καί ἀταλάντευτη τήν συνείδησή του, ὅτι τέθηκε ἀπό τόν Θεό ὡς ὁ προστάτης καί ὁ φύλακας τῆς Παρθένου Μητρός καί τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου καί μόνον καί τίποτε πλέον τούτου. Γι’ αὐτό καί ὅταν ὁ Ἄγγελος, τοῦ ὑπέδειξε νά πάρει τήν Παναγία καί τόν Χριστό καί νά φύγουν γιά τήν Αἴγυπτο, ὥστε νά γλιτώσουν τήν μανία τοῦ Ἡρώδη, πειθάρχησε ἀμέσως καί παρέμεινε στήν Αἴγυπτο μέχρι τῆς νεωτέρας ἐντολῆς νά ἐπιστρέψει.
Ὁ ἅγιος Ἰωσήφ καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ἱερᾶς του διακονίας, ἐπέδειξε ἕνα μοναδικό καί σπάνιο ἦθος. Πέραν τῶν ἁγιογραφικῶν μαρτυριῶν γιά τήν ἀειπαρθενία τῆς Θεοτόκου, τοῦτο τό θαυμαστό ἦθος του, ἡ εὐγένεια καί ἡ ἀρχοντιά τοῦ Ἰωσήφ, ἡ θυσιαστική του ἀγάπη πρός τήν Παναγία καί τόν Χριστό, φανερώνει, ὅτι ὄχι μόνο δέν εἶχε σχέσεις μέ τήν Παναγίας μας, ὅπως κάποιοι αἱρετικοί μέ βλάσφημο θράσος λένε, ἀλλά καί ὅτι ποτέ δέν σκέφτηκε κάτι τέτοιο, ὅπως καί ἡ ὅλη τοῦ βιοτή ἀποδεικνύει. Τώρα, ὅσες ἀναφορές ὑπάρχουν στά ἱερά Εὐαγγέλια, πού ἀφοροῦν στά ἀδέλφια τοῦ Χριστοῦ, αὐτά εἶναι τά παιδιά τοῦ Ἰωσήφ ἀπό τόν πρότερο γάμο του, ὅπως προαναφέραμε, καθώς στά μάτια τῶν ἀνθρώπων ὁ Χριστός ἦταν ὁ γιός τοῦ Ἰωσήφ τοῦ ξυλουργοῦ καί τῆς Μαρίας καί τά παιδιά τοῦ Ἰωσήφ λογίζονταν ὡς ἀδέλφια Του, ἄν καί ὅλοι τους γνώριζαν ὅτι ἡ συγγένεια αὐτή εἶναι ἐξ ἀγχιστείας καί ὄχι ἐξ αἵματος!
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ προσωνυμία δίκαιος, πού σημαίνει τόν ἐνάρετο, τόν εὐλαβῆ, τόν θεοσεβούμενο καί ταπεινό ἄνθρωπο, δέν δόθηκε τυχαία στόν Ἰωσήφ. Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα τιμᾶ ἰδιαιτέρως τό σεπτό Πρόσωπό του γιά νά μᾶς πείσει νά οἰκειοποιηθοῦμε τήν ἐνάρετη βιοτή Του.
-Νά δοῦμε τήν ταπείνωσή του καί τήν εὑρυχωρία τῆς ψυχῆς του.
-Νά ζηλέψουμε τήν ἀοργησία καί τήν συγχωρητικότητά του καί νά μήν ἐκδαπανώμαστε σέ μικρότητες, πικραίνοντας τήν ψυχή μας.
-Νά ὁμοιάσουμε στόν τρόπο προστασίας καί φροντίδος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας μας.
Σαφῶς καί δέν ἔχει τήν ἀνάγκη τῆς φροντίδας μας ὁ Θεός, ἀλλά μᾶς ἀξιώνει ἔτσι νά Τόν διακονοῦμε γιά τή σωτηρία μας. Κυρίως ὅμως νά ἐγκολπωθοῦμε τήν ὑπακοή καί τήν πειθαρχία του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά μήν ἐνδιαφερόμαστε μόνο γιά τό τί λέει ἤ τί θέλει ὁ κόσμος. Διότι δυστυχῶς στίς ἡμέρες μας πιό πολύ φροντίζουμε νά εὐχαριστήσωμε τόν κόσμο, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ἀφήσουμε τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ νά προπορεύεται στή ζωή μας καί ἐμεῖς νά ἀκολουθοῦμε, ἐρευνώντας καθημερινά νά μάθουμε ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, ὅπως ὁ ἅγιος καί δίκαιος Ἰωσήφ ἔπραττε.
Ἄς ἔχωμε τίς πρεσβεῖες Του πρός τόν Κύριο καί θερμῶς ἄς Τόν προσκαλέσουμε νά προστατεύει καί τή δική μας οἰκογένεια. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
- Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2023
Παραμονή Χριστουγέννων.
07.30-10.30π.μ. Ὄρθρος καί θεία Λειτουργία εἰς τήν Ἱερά Μονή Μεγάλης Παναγίας
18.00μ.μ.-20.00 Μέγας Πανηγυρικός Ἑσπερινός τῶν Χριστουγέννων εἰς τόν Ἱερόν Μητροπολιτικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βαθέος Σάμου.
- Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2023
Χριστούγεννα.
05.30-9.00π.μ. Πανηγυρικός Ὄρθρος τῶν Χριστουγέννων καί θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, εἰς τόν Ἱερόν Μητροπολιτικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βαθέος Σάμου.
Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
07.30-10.30π.μ. Ὄρθρος καί θεία Λειτουργία εἰς τόν Ἱερό Ναό Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Καρλοβάσου (αἴθουσα Πνευματικοῦ Κέντρου ἔναντι Δημαρχείου) .
- Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2023
12.00 π.μ. Ἐκδήλωσις διά τά παιδιά τῶν Ἱερέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ
- Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2023
Παραμονή Πρωτοχρονιᾶς.
07.30-10.30π.μ. Ὄρθρος καί θεία Λειτουργία ἐπί τῆ μνήμη τοῦ Ὁσίου Νήφωνος, εἰς τήν Ἱερά Μονή Ὑπεραγίας Θεοτόκου Μαραθοκάμπου
18.00-20.00μ.μ. Μέγας Πανηγυρικός Ἑσπερινός τῆς ἑορτῆς τῆς Περιτομῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἱερᾶς μνήμης τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας εἰς τόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Νικολάου Βαθέος Σάμου. Θά εὐλογηθοῦν καί οἱ ἁγιοβασιλόπιττες τῶν πιστῶν.
- Δευτέρα 1 Ἰανουαρίου 2024
Πρωτοχρονιά.
08.00-10.30π.μ. Πανηγυρικός Ὄρθρος καί θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου εἰς τόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Νικολάου Βαθέος Σάμου.
10.30π.μ. Δοξολογία ἐπί τῶ νέω ἔτει εἰς τόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἅγίου Νικολάου Βαθέος Σάμου.
ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ
- Παρασκευή 5 Ἰανουαρίου 2024
Παραμονή τῶν Θεοφανείων
06.30-8.30π.μ. Ὄρθρος καί θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καί Ἀκολουθία Ἁγιασμοῦ εἰς τήν Ἱερά Μονή Ζωοδόχου Πηγῆς.
- Σάββατο 6 Ἰανουαρίου 2024
Ἅγια Θεοφάνεια.
07.30-10.00 Πανηγυρικός Ὄρθρος τῶν Θεοφανείων καί θεία Λειτουργία, τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου εἰς τόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἀντωνίου Ἄνω Βαθέος.
10.00-11.00π.μ. Ἀκολουθία Μεγάλου Ἁγιασμοῦ εἰς τόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἀντωνίου Ἄνω Βαθέος.
11.00π.μ. Λιτάνευσις τιμίου Σταυροῦ πρός τόν Λιμένα Σάμου.
11.30π.μ. Τελετή Ἁγιασμοῦ τῶν Ὑδάτων στόν Λιμένα Σάμου.
18.30-20.00μ.μ. Πανηγυρικός Ἑσπερινός Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ εἰς τόν Ἱερό Ναό Γεννήσεως Χριστοῦ Παγώνδα.
- Κυριακή 7 Ἰανουαρίου 2024
07.30-10.30π.μ. Ὄρθρος καί θεία Λειτουργία εἰς τόν Ἱερό Ναό Γεννήσεως Χριστοῦ Παγώνδα
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Κυριακή πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα σήμερα καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, τόσο μέ τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν Πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὅσο καί μέ τό εὐαγγελικό, ἀπό τό πρῶτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ματθαίου, καταδεικνύει πώς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ προσδοκώμενος Σωτῆρας τοῦ κόσμου σύμφωνα καί μέ τόν προφητικό λόγο τοῦ Πατριάρχη Ἰακώβ (βλ. Γεν. ΜΘ 10).
Ὁ μέν Παῦλος ὁμιλεῖ γιά τήν ζωντανή σχέση Θεοῦ μέ τούς πιστούς, πρίν τήν ἐνανθρώπησή Του, καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς μέχρι τότε ἱστορίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Ὁ δέ Ματθαῖος, ὡς βαθύς γνώστης τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς παραδόσεως τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐπιστρατεύει τίς γνώσεις του καί ἀναφέρεται στό κατά ἄνθρωπον γενεαλογικό δένδρο τοῦ Χριστοῦ, γιά νά καταλήξει στήν, ἐκ πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, σάρκωση του Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁμολογοῦμε καί στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.
Πρός ἐπαλήθευσιν μάλιστα τῆς ἀναφορᾶς του, παραθέτει αὐτούσια τήν προφητεία τοῦ Προφήτη Ἠσαΐα, ὁ ὁποῖος 800 χρόνια πρίν, στό 7ο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου του, στούς στίχους 14 καί 15 δέν ἀναφέρει μόνο γιά τήν ἐκ Παρθένου γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀλλά καί γιά τό ὅτι ὁ Χριστός θά εἶναι ὅμοιος κατά πάντα μέ τό ἀνθρώπινο γένος, ἀλλά θά εἶναι ὁ μόνος ἀναμάρτητος. Λέει χαρακτηριστικά: «Ἰδού, ἡ παρθένος θά συλλάβη ὑπερφυσικῶς καί θά γεννήση υἱόν καί θά τόν ὀνομάσουν Ἐμμανουήλ, πού σημαίνει ὁ Θεός εἶναι μαζί μας. Ὁ Ἐμμανουήλ θά τρώγη βούτυρον καί μέλι, ὅπως καί τά ἄλλα παιδιά, θά ἀνατραφῆ ὅπως καί ἐκεῖνα. Πρίν ὅμως ἐνηλικιωθεῖ δέν θά ἔχει ποτέ δίλημμα νά διακρίνη τό καλό ἀπό τό κακό, διότι δέν θά ἔχει ροπή στήν ἁμαρτία».
Ὁ Προφήτης Ἠσαϊας ὅμως προφητεύει καί μιά λεπτομέρεια γιά τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς ἐντυπωσιάζει καί μάλιστα στήν ἀρχή ἀκόμη τοῦ βιβλίου του. Στόν 3ο στίχο τοῦ 1ου κεφαλαίου ἀναφέρεται στό γεγονός, πώς ἡ ἄλογη κτίση κατανόησε καί περιέθαλψε μέ τόν τρόπο της τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεό σέ ἀντίθεση μέ τούς ἀνθρώπους, πού δέν κατάλαβαν τόν ἐρχομό Του. «Το βόδι γνωρίζει τον ἰδιοκτήτη του και ὁ ὄνος την φάτνη του Κυρίου του, ο Ἰσραηλιτικός ὅμως λαός δεν μέ ἀναγνωρίζει, αὐτός ὁ λαός μου δεν με ἀντιλαμβάνεται». Εὔκολα τώρα καταλαβαίνουμε πώς ὁ Ἠσαΐας, ἀπεικονίζει τά δύο ζῶα τῆς φάτνης, ὅπου γεννήθηκε ὁ Χριστός, τά ὁποία σημειωτέον δέν λείπουν ἀπό καμμία εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ παρουσία τῶν δύο αὐτῶν ζώων στήν γέννηση τοῦ Κυρίου προφητεύεται ὅμως καί ἀπό τόν προφήτη Ἀββακούμ στό 3οκεφάλαιο τοῦ βιβλίου του, ὅπου ἀναφέρει σχετικά: «Κύριε, κατάλαβα τα ἔργα σου και θαύμασα. Ἀνάμεσα σε δυό ζῶα θα γίνεις γνωστός στους ανθρώπους». Ἐξ ἀφορμῆς αὐτῆς τῆς προφητείας ἄς σημειώσουμε ὅτι ἐδῶ ὁ Ἀββακούμ ἀποκαλεῖ τόν Χριστό, ὡς Κύριο δηλαδή Γιαχβέ στά ἑβραϊκά καί τοῦτο ἀποτελεῖ ἀπάντηση σέ ὅσους ἀμφισβητοῦν τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως οἱ αὐτοαποκαλούμενοι Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, πού δέν πιστεύουν πώς ὁ Χριστός εἶναι Κύριος, Θεός, Σωτῆρας καί Λυτρωτής.
Ἡ φάτνη τώρα, στήν ὁποία γεννήθηκε ὁ Κύριος, βρισκόταν στήν μικρή πόλη τῆς Βηθλεέμ, ἡ ὁποία κι αὐτή προφητεύεται ἀπό τόν Προφήτη Μιχαία στό 5ο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου του: «Καί σύ Βηθλεέμ, ἡ παλαιά πόλη Εὐφραθά, πού δέν ἔχεις οὔτε χίλιες οἰκογένειες ἀνάμεσα στόν Ἰουδαϊκό λαό, ἀπό σένα θά βγεῖ ἐκεῖνος, πού θά γίνει ἄρχοντας τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ»·. Μέ τήν προφητεία αὐτή ἀπάντησαν οἱ Ἰουδαῖοι, ὅταν τούς ρώτησε ὁ Ἡρώδης γιά τόν νεογέννητο Βασιλιᾶ, τόν Ὁποῖον ἔψαχναν οἱ τρεῖς Μάγοι.
Μιά ἄλλη προφητεία ἀπό τό βιβλίο τῆς Σοφίας Σολομῶντος ὁμιλεῖ γιά τόν χρόνο τῆς γεννήσεως καί γιά τόν τρόπο μεταδόσεως τοῦ γεγονότος. Στό κεφάλαιο 18 λοιπόν καί στούς στίχους 14 καί 15 διαβάζουμε: «Στή βαθειά σιγή ποῦ σκέπαζε τό κάθε τί καί ὅταν ἡ νύκτα βρισκόταν στή μέση της, ὁ παντοδύναμός Σου Λόγος ἀπό τούς οὐρανούς, ἀπό τούς βασιλικούς θρόνους πήδησε ξαφνικά σάν πολεμιστής στή γῆ, ποῦ καταστρεφόταν». Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς ἐπαληθεύει πλήρως αὐτήν τήν προφητεία καθώς μαρτυρεῖ, πώς ἡ γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἔγινε στη διάρκεια τῆς νύχτας, ἐνῶ καί οἱ ποιμένες ξαφνιάσθηκαν ἀπό τήν ἀναγγελία της ἀπό τόν Ἄγγελο σ’ αὐτούς.
Στό 60ό κεφάλαιο πάλι τοῦ Ἠσαΐα, γίνεται ἀναφορά στά δῶρα τῶν Μάγων: «ὅλοι θά ἔρθουν ἀπό τήν Σαβᾶ φέροντας χρυσάφι, λιβάνι καί τίμιο λίθο καί θά ἀναγγείλουν τόν σωτήριο μηνυμα τοῦ Κυρίου. Παρόμοια ἀναφορά γιά τήν προσκύνηση καί τά δῶρα τῶν Μάγων γίνεται καί στόν 71ο ψαλμό τοῦ Δαϋίδ.
Ἡ σημερινή λοιπόν ἡμέρα, μᾶς διδάσκει πώς ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Ὁποῖος ἐν χρόνῳ ἔγινε καί ἄνθρωπος γιά τή σωτηρία μας. Μάλιστα μέσα ἀπό τίς προφητεῖες, στίς ὁποῖες ἀναφερθήκαμε κι ἀπό ὅσες ἀκόμη διαβάζονται αὐτές τίς ἡμέρες στίς Ἀκολουθίες τῶν Ὡρῶν καί τοῦ Ἑσπερινοῦ τῶν Χριστουγέννων φαίνεται ξεκάθαρα πώς ὁ Θεάνθρωπος Κύριός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, τόν Ὁποῖον προσδοκοῦσαν τά Ἔθνη καί πώς μόνον Ἐκεῖνος μέ τήν ἐνανθρώπησή Του ἐπαλήθευσε μέχρι λεπτομερείας αὐτές τίς προφητεῖες.
Αὐτό εἶναι ἕνα πολύ σημαντικό ἐπιχείρημα, ἄν θέλουμε νά κάνουμε σύγκριση μέ τίς διάφορες θρησκεῖες τοῦ κόσμου στίς ὁποῖες κανείς, οὔτε κάποιος νομιζόμενος θεός, οὔτε κάποιος ἄλλος, οὔτε προφητεύθηκε ποτέ, οὔτε τόν περίμεναν, οὔτε κανείς τους ἐπαλήθευσε τίς προφητεῖες μέ τήν παρουσία του. Αὐτό, ἐκτός τῶν ἄλλων, ἀποδεικνύει ἀνυπερθέτως καί τήν μεγάλη σπουδαιότητα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καθώς ὅλη ἡ Παλαιά Διαθήκη μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς μιά προφητεία γιά τόν ἐρχομό τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο, εἴτε μέ τά θεῖα λόγια, εἴτε μέ τίς προτυπώσεις ἤ τίς προεικονίσεις τῶν ἱστορικῶν τηςγεγονότων.
Καί τίς δύο Διαθῆκες, Παλαιά καί Καινή, τίς ἑνώνει τό Πρόσωπο τοῦ Μεσσία, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, τοῦ Ὁποίου τήν ὑπερφυσική γέννηση αὔριο θά ἑορτάσουμε μέ τήν χάρη Του.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Στίς 25 Δεκεμβρίου κάθε ἔτους ἑορτάζουμε τήν ἱστορική ἀνάμνηση τοῦ γεγονότος καί τοῦτο ἀπό τίς ἀρχές τοῦ πέμπτου αἰῶνος. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ὅμως ἑορτάζει τά Χριστούγεννα κάθε ἡμέρα, ἐφόσον τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία. Διότι κάθε φορά, πού τελεῖται ἡ προσκομιδή τῶν τιμίων Δώρων στήν Ἁγία Πρόθεση, ἐπιτελοῦμε τήν λατρευτική ἀνάμνηση τῶν Χριστουγέννων. Ὁ λειτουργός προετοιμάζοντας τά τίμια Δῶρα θέτει τόν Ἀμνό, τόν ἄρτο δηλαδή πού θά γίνει σῶμα Χριστοῦ πάνω στό ἱερό Δισκάριο, τό ὁποῖο συμβολίζει τήν φάτνη καί τόν καλύπτει μέ τόν μεταλλικό ἀστερίσκο, πού συμβολίζει τόν ἀστέρα τῶν Χριστουγέννων καί κατόπιν τοποθετεῖ τά καλύμματα, πού συμβολικῶς ἐπέχουν τή θέση τῶν σπαργάνων τοῦ νεογέννητου Χριστοῦ.
Ἔχοντας αὐτά κατά νοῦ καί ἀτενίζοντας τήν εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἄς δοῦμε ποιοί καί γιατί ἀξιώθηκαν νά παρίστανται. Καί ἔχοντας προετοιμάσει τήν φάτνη τῆς καρδιᾶς μας γιά νά ὑποδεχθεῖ τόν Χριστό, ὅταν θά Τόν κοινωνήσουμε, ἄς προσευχηθοῦμε, νά μᾶς ἀξιώνει κι ἐμᾶς, νά Τόν προσκυνοῦμε καί νά Τόν γιορτάζουμε μέ τόν ὕμνο τῶν Ἀγγέλων, τήν ἁπλότητα τῶν Ποιμένων, τήν προσμονή τῶν Μάγων, τήν ταπείνωση καί τή στοργή τοῦ Ἰωσήφ καί τόν θαυμασμό τῆς Παναγίας μας.
Καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα!
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ σημερινή Κυριακή ἀποκαλεῖται Κυριακή των Προπατόρων, διότι καθώς ἐγγίζουμε πρός τά Χριστούγεννα, ἐνθυμούμαστε ὅλους τούς κατά σάρκα προγόνους τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς πρός τήν ἀνθρώπινη φύση Του βέβαια, ἀφοῦ ὡς ἄνθρωπος προέρχεται ἀπό τήν γενεά τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ.
Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς περιγράφει, ὅτι ὁ Κύριος παρακαθόταν σέ ἕνα δεῖπνο καί μὲ τὴν αὐθεντία τῆς θείας Ἀγάπης δίδασκε τὸν οἰκοδεσπότη καὶ τοὺς παρισταμένους νὰ γεμίζουν τὸ τραπέζι τους μὲ φτωχοὺς καὶ ἀνήμπορους, οἱ ὁποῖοι ἀδυνατοῦν νὰ ἀνταποδώσουν τὴ χάρη, ὥστε αὐτή τή χάρη, νὰ τὴν ἐξοφλήσει ὁ Κύριος στὴ Βασιλεία Του. Τότε κάποιος συνδαιτημόνας ἐνθουσιασμένος φώναξε: «Μακάριος ὅποιος θά φάει ἄρτο στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Καί μέ αὐτή τήν ἀφορμή ξεκίνησε ὁ Κύριος νά ἀφηγεῖται τήν παραβολή, πού ἀκούσαμε σήμερα, παρομοιάζοντας τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μέ ἕνα γιορτινό τραπέζι, τονίζοντας μάλιστα, ὅτι ἄν καί σέ αὐτό τό τραπέζι προσκαλοῦνται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, πολλοί ἀπό αὐτούς δυστυχῶς, προφασιζόμενοι διάφορες δικαιολογίες, ἀπορρίπτουν τήν πρόσκληση καί ἀπέχουν τοῦ Δείπνου, χάνοντας ἔτσι τήν εὐκαιρία νά ζοῦν ἀληθινά καί ὄχι ἁπλῶς νά ἐπιβιώνουν.
Προσφυῶς πίσω ἀπό τήν εἰκόνα τοῦ Μεγάλου Δείπνου ὁ Κύριος ἐξεικονίζει τήν Θεία Λειτουργία, ταυτίζοντάς την μέ τό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πραγματώνεται ἤδη μέσα στό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου μέ κεφαλή τόν Ἰησοῦ Χριστό «ἕν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμέν», ὄχι ὡς ἕνα ἀνώνυμο πλῆθος ἤ ἕνα ἀπρόσωπο ἀριθμητικό σύνολο, ἀλλά ὡς ἐλεύθερες ὑπάρξεις ὁ καθένας μέ τό χάρισμα, τό ὁποῖο τοῦ δόθηκε ἀπό τόν Θεό. Κάθε φορά πού συμμετέχουμε στή Θεία Λειτουργία στό «Κυριακό Δεῖπνο», ὅπως ἀλλιῶς ὀνομάζεται, κοινωνώντας τά Ἄχραντα Μυστήρια γινόμαστε συνδαιτημόνες στό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.
Διότι ἡ κάθε Θεία Λειτουργία εἶναι ἕνα μεγάλο καί σπουδαῖο Δεῖπνο, ἕνα γιορτινό Τραπέζι, τό ὁποῖο στρώνεται ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο, τόν Βασιλέα τῶν Οὐρανῶν γιά ὅλους ἐμᾶς. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς προσκαλεῖ νά γίνουμε συνδαιτημόνες Του καί νά παρακαθίσουμε γύρω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ. Εἶναι ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος προσφέρει καί προσφέρεται, ἀφοῦ Ἐκεῖνος, μέσα ἀπό τούς Ἱερεῖς στρώνει τό Τραπέζι καί παρέχει ὡς τροφή τό σῶμα Του καί ὡς ποτό τό αἷμα Του, ὅπως ὁ Ἴδιος μᾶς διδάσκει στό 6ο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰωάννου.
Ὅταν λοιπόν σημαίνει ἡ καμπάνα, δέν μᾶς καλεῖ ἁπλῶς νά ἐκκλησιαστοῦμε. Ὁ ἦχος τῆς καμπάνας εἶναι μιά πρόσκληση πρός ὅλους ἐμᾶς γιά νά παρευρεθοῦμε καί νά συμμετάσχουμε στό Μεγάλο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Κυρίου μας.
Δυστυχῶς ὅμως, ὅπως τότε ἔτσι καί σήμερα, πολλοί ἄνθρωποι προφασιζόμενοι διάφορες εὐτελεῖς δικαιολογίες σάν κι αὐτές πού ἀκούσαμε νά ἀναφέρει ὁ Κύριος, ἀπορρίπτουν τήν πρόσκληση κι ἀπέχουν τοῦ Δείπνου. Οἱ ἀγροτικές ἤ οἰκοδομικες ἐργασίες, οἱ οἰκογενειακές ὑποχρεώσεις καί οἱ κάθε εἴδους ἀσχολίες, συμπεριλαμβανομένης μιᾶς κακῶς νοούμενης ξεκούρασης ἤ ψυχαγωγίας, γίνονται τά κρυσφήγετα τῆς ἀδιαφορίας ἤ τῆς πλάνης τῶν ἀνθρώπων, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀρνοῦνται τή συμμετοχή τους στό γιορινό Τραπέζι τῆς θείας Λειτουργίας.
Ἄλλοι ἔχουν νά μαζέψουν ἐλιές, ἄλλοι νά περιποιηθοῦν τά ἀμπέλια, ἄλλοι νά κόψουν ξύλα, ἄλλοι νά προετοιμάσουν τά χωράφια, ἄλλοι νά ἀσχοληθοῦν μέ ζῶα, ἀλλοι νά πᾶνε γιά κυνήγι ἤ γιά ψάρεμα, ἄλλοι νά ἀσχοληθοῦν μέ τό νοικοκυριό καί μέ δουλειές τοῦ σπιτιοῦ, ἄλλοι νά ταχτοποιήσουν διάφορες ὑποχρεώσεις, ἄλλοι νά πᾶνε ἐκδρομή ἤ πεζοπορία, στό βουνό ἤ τή θάλασσα, ἄλλοι αὐτό, ἄλλοι ἐκεῖνο, ἄλλοι τό ἄλλο, ἀρκεῖ νά μήν ἐκκλησιαστοῦν καί κυρίως νά μήν κοινωνήσουν δυστυχῶς!
Βέβαια ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἔρχονται μέν, ἀφήνοντας, πρός τιμήν τους, κατά μέρος κάθε δικαιολογία, ἀλλά ἔρχονται μόνο γιά νά παρακολουθήσουν τή θεία Λειτουργία κι ὄχι νά συμμετάσχουν σέ αὐτήν, προφασιζόμενοι κυρίως τήν εὐλάβεια. Ὑποκρινόμενοι τούς περισσότερο εὐσεβεῖς, ἐπιχειροῦν θά ἔλεγε κανείς, νά προστατεύσουν τόν Χριστό ἀπό τήν ἀναξιότητά τους. Μά κανείς μας ποτέ δέν πρόκειται νά γίνει ποτέ ἄξιος γιά τόν Χριστό, ὅ,τι κι ἄν κάνουμε κι ὅποιος τό σκεφτεῖ αὐτό καί μόνο βλασφημεῖ. Ὅμως ὁ Χριστός μᾶς δέχεται καί ἑνώνεται μαζί μας, ἀρκεῖ μέ ταπείνωση νά ἀναγνωρίσουμε τήν ἀναξιότητά μας, ἀλλά καί τήν ἀνάγκη νά Τόν κοινωνήσουμε. Ἡ σχεδόν καθημερινή προσέλευση στή θεία Κοινωνία ἦταν τό χαρακτηριστικό τῶν πιστῶν Χριστιανῶν στούς πρῶτους αἰῶνες, παρά τίς δυσκολίες καί τούς διωγμούς. Ὑπάρχουν και ἱεροί Κανόνες ἀκόμη, οἱ ὁποῖοι ἐπιβάλλουν τήν συχνή συμμετοχή στήν θεία Εὐχαριστία, ἀφορίζοντας αὐτούς, πού δέν προσέρχονται χωρίς σοβαρό λόγο ἤ ὅσους παρευρίσκονται στή θεία Λειτουργία καί ἐνῶ μποροῦν, ἐντούτοις δέν μεταλαμβάνουν.
Γιατί ἄν εἶναι ἀνάρμοστο καί προσβλητικό νά παρακαθίσεις προσκεκλημμένος σέ ἕνα τραπέζι καί νά μήν φᾶς τίποτε, σκεφθήκαμε ποτέ πόσο μεγαλύτερη προσβολή διαπράττουμε, ὅταν προσκεκλημμένοι τοῦ Χριστοῦ ἐρχόμαστε, κι ἐνῶ μᾶς προσφέρει τήν οὐράνια Τροφή τοῦ ἀχράντου Του Σώματος καί τοῦ τιμίου Του Αἵματος, ἐμεῖς δέν καταδεχόμαστε τήν ὕψιστη αὐτή δωρεά καί φεύγουμε νηστικοί πνευματικῶς, παρά τό ὅτι παρακαθίσαμε στό πιό σπουδαῖο τραπέζι, πού μᾶς κάλεσαν ποτέ;
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ Ἐκκλησία θέτει τήν παραβολή αὐτή λίγες ἡμέρες πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα θέλοντας νά προετοιμάσει τήν ὅσο τό δυνατόν καλύτερη συμμετοχή μας στό ἑόρτιο πνευματικό τραπέζι τῆς Χριστουγεννιάτικης θείας Λειτουργίας, ἡ οποία εἶναι τό κέντρο τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Χριστουγέννων.
Αὐτό βέβαια δεν σημαίνει ὅτι θα κοινωνήσουμε μόνο τα Χριστούγεννα, ἀλλά ὅτι τά Χριστούγεννα ὀφείλουμε νά κοινωνήσουμε ἀπαραιτήτως. Οὔτε πάλι σημαίνει πώς θά ἔρθουμε ἀπροετοίμαστοι, ἀλλά θά προσέξουμε νά εἶναι καθαρά τά ἐνδύματα τῆς ψυχῆς μας, ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος σέ μιά παρόμοια παραβολή (βλ. Ματθ. κβ΄ 1-14).
Καί αὐτό διότι στό ἅγιο Βάπτισμά μας ἐνδυθήκαμε τόν Χριστό, ἀλλά μέ τίς ἁμαρτίες μας ρυπαίνεται αὐτό τό ἔνδυμα. Μέ τήν ἐξομολόγηση καί τόν θεοφιλῆ τρόπο ζωῆς γίνεται πάλι φωτεινό καί λαμπρό, ἱκανό γιά νά ἔρθουμε καί νά παρακαθίσουμε στό βασιλικό Τραπέζι τῆς θείας Λειτουργίας. Και μιά καί ὁμιλοῦμε γιά τό ἔνδυμα τῆς ψυχῆς ἄς προσέξουμε νά εἶναι εὐπρεπῆ καί τά ἐνδύματα τοῦ σώματος. Οἱ πρόγονοί μας παρά τήν ἀνέχεια καί τή φτώχεια τους εἶχαν ξεχωριστά ροῦχα, "τα καλά τους" για την Εκκλησία. Καί δέν ἀξίωναν νά ἔρθουν στόν Ἱερό Ναό νά λειτουργηθοῦν καί νά κοινωνήσουν ἤ νά παραστοῦν σέ κάποιο ἱερό Μυστήριο φορώντας πρόχειρα ἤ ἄσεμνα ροῦχα, ἤ μέ ἀθλητική ἤ ἄλλη ἀταίριαστη περιβολή.
Εἶναι καλό νά γνωρίζουμε, ὅτι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ντυνόμαστε, πολλῷ δέ μᾶλλον ὅταν ἐρχόμαστε στήν Ἐκκλησία γιά νά κοινωνήσουμε, μαρτυρεῖ τήν πνευματική μας ποιότητα, καθώς δέν πρόκειται γιά μία ἁπλή ἐπίσκεψη, ἀλλά γιά τή συνάντησή μας μέ τόν Βασιλέα Χριστό. Τήν μόνη σπουδαῖα καί σημαντική συνάντηση τῆς ζωῆς μας στήν ὁποία μᾶς προσκαλεῖ ὀ Ἴδιος ὁ Χριστός, ἔχοντας μάλιστα ὑπογράψει τήν πρόσκληση αὐτή μέ τό τίμιο Αἷμα Του, πάνω στόν Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἀκούσαμε στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, τή θεραπεία μιᾶς γυναίκας, ἡ ὁποία γιά δεκαοχτώ ὁλόκληρα χρόνια ἦταν «συγκύπτουσα», δηλαδή τό σῶμα της ἦταν κυρτωμένο χωρίς νά μπορεῖ καθόλου νά σηκώσει τό κεφάλι της. Σέ πολλά σημεῖα τῆς ἱερᾶς ἱστορίας βλέπουμε νά πειράζονται, κατά παραχώρησιν Θεοῦ, οἱ δίκαιοι ἀπό διάφορες ἀσθένειες, ὅπως ἐπί παραδείγματι στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Ἰώβ, ὥστε νά ἀνδεικνύεται ἡ πίστη τους, ἀλλά καί ἡ δύναμη τοῦ Κυρίου. Τό κέντρο βάρους ὅμως τῆς σημερινῆς περικοπῆς δέν εὑρίσκεται τόσο στή θεραπεία τῆς συγκύπτουσας, ὅσο στόν δριμύ ἔλεγχο τῆς ὑποκρισίας, τόν ὁποῖο ἀσκεῖ ὁ Κύριος στό πρόσωπο τοῦ ἀρχισυναγώγου, καθώς ἐκεῖνος, ὡς γνήσιος Φαρισαῖος, ἦταν προσκολλημένος στό γράμμα τοῦ νόμου, ἀδυνατώντας νά ἀντιληφθεῖ, ὅτι ὁ νόμος δόθηκε γιά νά ὑπηρετεῖ τόν ἄνθρωπο καί ὄχι γιά νά τόν καταπιέζει.
Τά Σάββατα οἱ Ἰουδαῖοι συναθροίζονταν στίς συναγωγές τους ἀκολουθώντας τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου: «Ἕξ ἡμέρας ἔργα καί ποιήσεις πάντα τά ἔργα σου. Τῇ δέ ἡμέρα τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου» (Ἔξ. Κ’ 9-10), Δηλαδή ἕξι ἡμέρες θά ἐργάζεσαι καί θά κάνει ὅλες τίς ἐργασίες σου, ἀλλά τήν ἕβδομη ἡμέρα, τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, (εἰρήσθω ἐν παρόδω ὅτι ἡ λέξη Σάββατο στήν Ἑβραϊκή γλῶσσα σημαίνει ἀνάπαυση), θά τήν ἀφιερώνεις στόν Κύριο καί Θεός σου.
Κάθε Σάββατο λοιπόν στήν Συναγωγή, μετά τήν ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν ἀκολουθοῦσε τό κήρυγμα ἀπό τούς νομοδιδασκάλους. Ἕνα τέτοιο Σάββατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός δίδασκε σέ μία συναγωγή ἑρμηνεύοντας τίς Γραφές καί ἀναλύοντας τίς περί αὐτοῦ μεσσιανικές προφητείες. Ἐκεῖ λοιπόν βρισκόταν ἡ συγκύπτουσα γυναίκα, ἡ ὁποία ἀπ΄ὅτι φαίνεται ἦταν εὐσεβής, ἀφοῦ παρόλη τήν ἀσθένειά της εἶχε προσέλθει στή Συναγωγή γιά νά προσευχηθεῖ. Ὁ Ἰησοῦς βλέποντας τη γυναίκα αὐτή ἀμέσως τη θεράπευσε λέγοντας: «Γυναίκα λυτρώνεσαι ἀπό τήν ἀσθένειά σου». Γιατί μόνον ὁ θεῖος λόγος εἶναι συγχρόνως καί πράξη, ὅπως στή δημιουργία τοῦ κόσμου μόνο μέ τήν φράση «Γεννηθήτω φῶς» ἔφερε τό σύμπαν ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη. Ὅμως αὐτή ἡ αὐθορεί καί παραχρῆμα θεραπεία τῆς γυναίκας προσέκρουσε στήν ἐμπάθεια τοῦ ἀρχισυναγώγου, ὁ ὁποῖος διαμαρτυρήθηκε, ἐπειδή ἡ θεραπεία ἔγινε τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Τοῦτο βέβαια δέν τό εἶπε ἐπειδή ἦταν εὐσεβής, ἀλλά ἁπλῶς σκέπαζε μέ ἕνα ψεύτικο ζῆλο τόν φθόνο του.
Στό πρόσωπο τοῦ ἀρχισυναγώγου ὁ Χριστός καυτηριάζει τήν ὑποκρισία. Πραγματικά τίποτε ἄλλο δέν κατεδίκασε ὁ Κύριος τόσο πολύ ὅσο τήν ὑποκρισία. Ὑποκριτές ὀνομάζονταν στήν ἀρχαιότητα, οἱ ἠθοποιοί στα θέατρα. Δηλαδή ὁ ὑποκριτής, ἄλλος ἄνθρωπος εἶναι στήν πραγματικότητα καί ἄλλος φαίνεται ἐξωτερικά. Ὁ Κύριος γι’αὐτό τοῦ ἔδωσε τήν κατάλληλη ἀπάντηση γιά νά ἐλέγξει τη διεστραμμένη αὐτή ἑρμηνεία τοῦ νόμου. Ὁ ἀρχισυνάγωγος ναι μέν ἐξωτερικά φαίνεται εὐσεβής καί κόπτεται γιά τήν τήρηση τοῦ Νόμου καί τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου, ὅμως ἔχει τυφλωθεῖ τόσο ἀπό τό φθόνο πού εἶναι φωλιασμένος μέχρι τά ἔγκατα τῆς ψυχῆς του, ὥστε ἀδυνατεῖ νά δεῖ τό καλό τό ὁποῖο μόλις συνετελέσθη ἐνώπιόν του, μέ τή θεραπεία μιᾶς ἄρρωστης γυναίκας. Εἶχαν πράγματι παρεξηγήσει οἱ Ἰουδαῖοι τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου σέ τέτοιο βαθμό ὥστε μετροῦσαν ἀκόμη καί τά βήματα τά ὁποία θά ἔκαναν.
Δυστυχῶς ὅμως καί σήμερα, ὅπως ἐκεῖνος ὁ ἀρχισυνάγωγος σκέπαζε τό φθόνο του μέ ἕνα ψεύτικο ἐνδιαφέρον γιά τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, πολλοί μέσα στήν Ἐκκλησία, Κληρικοί καί Λαϊκοί, ὅμοια μέ τόν ἀρχισυνάγωγο, φωνάζουν: «Πάνω ἀπ΄ ὅλα εἶναι ὁ νόμος, οἱ ἱεροί κανόνες, ἡ παράδοση, τό τυπικό καί τόσα ἄλλα», ἀδιαφορώντας στήν οὐσία γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου! Ποιός ὅμως τά ἀρνεῖται αὐτά; Οὐδείς! Ἀλλά ὁ νόμος καί οἱ κανόνες ὑπάρχουν γιά τόν ἄνθρωπο. Ὅταν νομοθετεῖ ὁ Θεός δέν ἐνδιαφέρεται νά προστατέψει τόν ἑαυτό Του, ἀλλά νά εὐεργετήσει τόν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό ὁ Κύριός μας ἐπισημαίνει: «Τό Σάββατον ἔγινε για τόν ἄνθρωπον , ὄχι ὁ ἄνθρωπος γιά τό Σάββατο». Δέν δικαιωνόμαστε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μόνο μέ τήν τήρηση ἑκατοντάδων τυπικῶν νομικῶν διατάξεων, ἐάν αὐτή ἡ προσπάθειά μας δέν συνοδεύεται κι ἀπό τήν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ προσκύνηση τοῦ Θεοῦ», ἡ ὁποία κορυφώνεται στήν ἀλήθεια τῆς ζωῆς μας καί μέ τήν ἔμπρακτη ἀγάπη πρός τόν πλησίον.
Ὁ Κύριος ἀγάπησε ἀδιακρίτως ὅλους τούς ἀνθρώπους, τούς πτωχούς, τούς ἀσθενεῖς, ὅσους Τόν ἐχθρεύονταν, ἀκόμη καί τούς ὑποκριτές. Ἐλέγχοντας τήν ὑποκρισία τους θέλησε νά τούς φιλοτιμήσει νά τήν ἐγκαταλείψουν, ἀλλά ἔμεινε μέ τό παράπονο, ὅπως τό καταγράφει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος κι ὅπως τό ἀκοῦμε νά διαβάζεται στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ὄρθρου τῆς Μεγάλης Τρίτης, ἐκεῖ ὅπου μέ πόνο ὁμιλεῖ γιά τήν διαστροφή τῆς μαινόμενης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ὑποκρισίας: «Ἱερουσαλήμ, Ἱερουσαλήμ, ἐσύ πού φονεύεις τους προφῆτες και λιθοβολείς ἐκείνους τούς ὁποίους ὁ Θεός σοῦ ἔχει στείλει! Πόσες καί πόσες φορές θέλησα νά περισώσω τά παιδιά σου, ὅπως ἡ κλῶσσα συγκεντρώνει τά μικρά πουλιά της κάτω ἀπό τίς φτεροῦγες της καί δέν θελήσατε» (βλ. Ματθ. κγ΄ 37).
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Καθώς εὑρισκόμαστε σέ μιά περίοδο προετοιμασίας γιά τή μεγάλη Δεσποτική ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, ἄς μήν περιοριστοῦμε μόνο στήν νηστεία τῆς τροφῆς, ἡ ὁποία προάγει μιά προετοιμασία εὐσεβιστικοῦ τύπου, καθώς περιθάλπει τήν ὑποκρισία στη ζωή μας. Μαζί μέ τόν ἀγῶνα τῆς νηστείας καί τῆς προσευχῆς πρέπει νά δοῦμε καί τόν ἔσω ἄνθρωπο, τό ἐσωτερικό τῆς ψυχῆς μας, τό «ἐντός τοῦ ποτηρίου καί τῆς παροψῖδος» (Ματθ. κγ’ 26). Ἄς ἀξιοποιήσουμε τήν εὐκαιρία νά καθαριστοῦμε μέ τό ἱερό μυστήριο τῆς Ἐξομολόγησης κι ἔχοντας κατά νοῦ τήν διαρκῆ μετάνοια στή ζωή μας, νά μάθουμε, νά προσερχόμαστε συχνά στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς γιά νά κοινωνήσουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἰδιαιτέρως τήν περδίοδο αὐτή, πού περιμένουμε τά Χριστούγεννα. Κοινωνώντας συχνά, γινόμαστε σύσσωμοι καί σύναιμοι μέ τόν Χριστό, ἀφοῦ ὁ Χριστός γεννᾶται μέσα μας.
Γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας δὲν ἀρκεῖ μόνο ἡ τήρηση τῶν ἐξωτερικῶν τύπων. Παράλληλα μέ αὐτούς χρειάζεται νά ἐναρμονίσουμε τήν ζωή μας ὅλη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέ τήν εἰλικρινή μας στάση ἐνώπιόν Του, ἀλλά καί ἐνώπιον τῶν ἀδελφῶν μας.
Τό ψεῦδος καί ἡ ὑποκρισία προέρχονται ἀπό τόν διάβολο καί μέ αὐτά ἔβγαλε τούς πρωτοπλάστους Ἀδάμ καί Εὔα ἀπό τόν Παράδεισο (βλ. Γεν. γ’ 5). Ἑμεῖς ὡς χριστιανοί ὁφείλουμε νά ἀποτινάξουμε ἀπό πάνω μας τά πάθη αὐτά, ἐνθυμούμενοι πάντοτε ὅτι ὁ Κύριος ἐλκύεται περισσότερο ἀπό τό ἔλεος πού δείχνουμε στούς ἀνθρώπους καί τήν ἀλήθεια μέ τήν ὁποία συντροφεύουμε τή ζωή μας, ὅπως τονίζει κι ὁ σοφός Σολομῶν στίς Παροιμίες: «Τό νά πράττει κάποιος δίκαια ἔργα καί τό νά λέει πάντοτε τήν ἀληθεια, αὐτά εἶναι περισσότερο εὐάρεστα καί εὐπρόσδεκτα στόν Θεό» (βλ. Παροιμ. ΚΑ΄3). Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
