Συντάχθηκε στις .
«Ὁ Χριστός ἀληθῶς Ἀνέστη, ὡς Κύριος καί Θεός μας»
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, Χριστός Ἀνέστη!
Ὁ Χριστὸς σὲ συνέχεια τῶν πολλῶν θαυμαστῶν γεγονότων τῆς ἐπίγειας δραστηριότητός Του (ὅπως π.χ. ὅταν ὑπερβαίνοντας τοὺς νόμους τῆς φυσικῆς περπάτησε πάνω στὰ κύματα) ἐμφανίστηκε στοὺς φοβισμένους Μαθητές, ἐνῷ οἱ πόρτες ἦταν κλειστές. Πέρα ἀπὸ τὸ θαῦμα βέβαια, φανέρωσε καὶ τὴν ἰδιότητα τοῦ σώματος Του μετὰ τὴν Ἀνάσταση, νὰ μὴν ἐμποδίζεται ἀπο τοίχους καὶ πόρτες, σύμφωνα μὲ τὴν σχετικὴ ἑρμηνεία.
Καὶ στὴν πρώτη συνάντηση τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεώς Του, ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ ἡμέρες, μᾶς ἐντυπωσιάζει, ὅτι ἔδωσε τὴν εἰρήνη Του στοὺς Μαθητὲς λέγοντας «εἰρήνη ὑμῖν».
Αὐτὸς ὁ χαιρετισμός: «εἰρήνη σὲ ἐσᾶς» εἶναι μιὰ παραδοσιακὴ ἑβραϊκὴ ἔκφραση ἀκόμη καὶ μέχρι σήμερα «Σαλὼμ ἀλαϊχὲμ» στὰ ἑβραϊκά (שָׁלוֹם עֲלֵיכֶם).
Ὅμως ὁ Χριστὸς ἤθελε ἀφ'ενός μὲν νὰ εἰρηνεύσει τοὺς Μαθητές, οἱ ὁποῖοι ἀγωνιοῦσαν, ὄντες ἀναστατωμένοι καὶ φοβισμένοι ἀπο τὰ πρόσφατα γεγονότα τῶν ἀχράντων Παθῶν, ἀφ'ετέρου δὲ νὰ τοὺς ἐνισχύσει καὶ νὰ τοὺς χαριτώσει, καθὼς ἡ λέξη «εἰρήνη» μεσα στὴν Ἁγία Γραφὴ ἔχει καὶ τὴν ἔννοια τῆς δύναμης καὶ τῆς χάρης. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γιὰ παράδειγμα μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια χρησιμοποιεῖ τὴν λέξη εἰρήνη στὴν πρὸς Φιλιππησίους Ἐπιστολή, λέγοντας: «Καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ποὺ ὑπερέχει κάθε νοῦ θὰ φρουρήσει τὶς καρδιές σας...» (βλ. δ' 7)
Ὅπως σήμερα λοιπόν μᾶς ἀφηγήθηκε ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στὸ 20ο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου του, ὀκτὼ ἡμέρες μετὰ τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ τὴν πρώτη Του ἐμφάνιση στοὺς Μαθητές, πού ἦταν κλειδαμπαρωμένοι, «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων», ὁ Ἀναστὰς Κύριος τοὺς ἐπισκέφθηκε ἐκ νέου.
Κατὰ τὴν πρώτη συνάντηση μαζί τους ὁ Θωμᾶς ἀπουσίαζε κι ὅταν οἱ ἄλλοι Μαθητὲς τοῦ εἶπαν πῶς εἶδαν τὸν Κύριο, Ἀναστημένο, ἐκεῖνος ἀπάντησε, πῶς θὰ πιστέψει, μόνο ἂν δεῖ τὶς πληγὲς ἀπὸ τὰ καρφιὰ τοῦ Σταυροῦ στὰ χέρια καὶ τὰ πόδια Τοῦ καὶ βάλει τὸ χέρι του σ’ αὐτὲς καὶ τὴν λογχευθεῖσα πλευρά Του.
Ὁ Χριστὸς λοιπόν, ὡς ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὁ Ὁποῖος δὲν φοβᾶται τὴν ἔρευνα, οὔτε τὴν ψηλάφηση καὶ κάθε πραγματογνωμοσύνη, ἐπανεμφανίσθηκε σὲ ὅλους τοὺς Μαθητές, παρόντος καὶ τοῦ Θωμᾶ. Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο μάλιστα ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεὸς ἀφοῦ γνωρίζει ὡς Παντογνώστης, τί εἶχε πεῖ ὁ Θωμᾶς καὶ πρὸς μεγάλη του ἔκπληξη, τοῦ τὰ φανέρωσε καλῶντας τον νὰ ψηλαφήσει τὶς πληγές Του, ὅπως ἀκριβῶς ἐκεῖνος καθόρισε ὡς ὅρο, γιὰ νὰ πιστέψει.
Βέβαια, ἄν καί δὲν γνωρίζουμε, ἂν τελικῶς ὁ Θωμᾶς ψηλάφησε τὸν Κύριο ἡ ὄχι, καθὼς ὁ Εὐαγγελιστής Ἰὠάννης δὲν μᾶς πληροφορεῖ τί ἔγινε τελικῶς, ἐν τούτοις ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος θεωρεῖ πῶς ὁ Θωμᾶς ἄγγιξε τὶς πληγὲς καὶ πίστευσε.
Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ ἄποψη, πῶς τέτοιο δέος κατέλαβε τὸν Θωμᾶ, ὅταν ἐμφανίσθηκε ὁ ἀναστὰς Χριστὸς ἐνώπιόν Του, καθὼς τὸν κάλεσε νὰ Τὸν ψηλαφήσει, μὲ τὰ ἴδια λόγια μὲ τὰ ὁποῖα ἐκεῖνος Τὸν ἀμφισβητοῦσε, (ἐνῶ δὲν ἦταν Παρών ὡς πρὸς τὴν ἀνθρώπινη φύση Του, ἀλλὰ ὡς Θεὸς παρίστατο), ὥστε ὄχι μόνο δὲν ψηλάφησε τὰ σημεῖα τοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἀρκέστηκε νά τα ‘δεῖ καὶ νὰ προσκυνήσει ἀναφωνώντας: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»!
Αὐτὴ ἡ ἄποψη ἐνισχύεται κι ἀπὸ τὸν μετέπειτα λόγο τοῦ Χριστοῦ, ὅταν τοῦ εἶπε: «ἐπειδὴ μὲ ἔχεις δεῖ, ἔχεις πιστεύσει», ἐνῶ θὰ μποροῦσε νὰ τοῦ 'πεῖ ἐπειδὴ μὲ ψηλάφησες, μὲ πίστευσες!
Εἴτε ψηλάφησε τὸν Κύριο ὅμως, εἴτε ὄχι, τὸ κέντρο βάρους πέφτει στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θωμᾶς δυσπίστησε γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἀποτελεῖ τόσο ἔνδειξη ἀπιστίας, μὲ τὴν σύγχρονη ἀρνητικὴ ἔννοια, ὅσο ἕνα παράπονό του θὰ μπορούσαμε ΄ποῦμε, μιᾶς κι ὁ Χριστὸς ἐμφανίσθηκε στοὺς Μαθητές, ὅταν ἐκεῖνος ἀπουσίαζε καὶ δὲν εἶχε τὴν εὐκαιρία, ὅπως οἱ ἄλλοι νὰ τὸν δεῖ Ἀναστημένο.
Αὐτὴ ἡ πολὺ συνήθης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων συμπεριφορὰ τοῦ Θωμᾶ ὀνομάσθηκε ἀπιστία, ἂν καὶ στὴν ὑμνογραφία, αὐτῶν τῶν ἡμερῶν ἀποκαλεῖται καλὴ ἀπιστία.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες στὸ σύνολό τους, ἑρμηνεύοντας τὶς σχετικὲς ἀναφορὲς τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου γιὰ τὶς ἐμφανίσεις τοῦ Χριστοῦ στοὺς Μαθητὲς (βλ. Ἰω. κ΄), τὴν πρώτη ἀπουσιάζοντος καὶ τὴν δεύτερη παρόντος τοῦ Θωμᾶ, συμφωνοῦν πῶς ὁ Χριστὸς οἰκονόμησε ἔτσι τὰ πράγματα, ὥστε ὁ Θωμᾶς, ὁ ὁποῖος ἐκ χαρακτῆρος ἦταν δύσπιστος καὶ ὀρθολογιστής, νὰ ἐπιβεβαιώσει μὲ τρόπο πανηγυρικὸ τήν Ἀνάστασή Του.
Μετέβη ἔτσι ἀπὸ τὴν ἐξ ἀκοῆς πίστη στὴν ἐκ θεωρίας, ὅπως σημειώνεται στὴν Πατερικὴ Γραμματεία, βλέποντας δηλαδὴ μὲ τὰ μάτια του αὐτό, γιὰ τὸ ὁποῖο τὸν διαβεβαίωναν, ὥστε νὰ ὑπερκαλύψει ὁποιαδήποτε ἀμφιβολία ἢ ἀμφισβήτιση τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς καὶ νὰ ἀπαντήσει σὲ κάθε ὀρθολογιστῆ καὶ δύσπιστο ἀμφισβητία στοὺς αἰῶνες, γιὰ τὴν πραγματικότητα τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι σύμφωνα μέ τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ Θωμᾶς ἔφθασε ἀργοπορημένος καί στήν κηδεία τῆ Παναγίας μας, ὥστε νά δοθεῖ ἡ εὐκαιρία νά φανερωθεῖ ἡ μέτα τρεῖς ἡμέρες ἀνάσταση καί ἡ μετά σώματος καί ψυχῆς μετάστασή Της στούς οὐρανούς, ὅπως ἀναφέρεται σχετικῶς στό συναξάριο τῆς ἑορτῆς τῆ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι στὴ σύγχρονη ἐποχή μας ἔχουμε ἀνάγκη οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, νὰ στοιχιζόμαστε συχνὰ πίσω ἀπό τὸν Θωμᾶ καὶ νὰ συμπληρώνουμε στὴν προσευχή μας τὴν δέηση τοῦ ὑμνογράφου τῆς ἑορτῆς του: «Συνέτισόν μὲ Κύριε ὡς τὸν Θωμᾶν βοᾶν σοι· Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θέός μου, δόξα σοι».
Ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι κάποιος ἀπρόσιτος θεός, οὔτε ἰδεολογία, οὔτε κἂν θεωρία θρησκευτική. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός, ὁ Ὁποῖος ἀπὸ τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του γιὰ τὸν ἄνθρωπο, καταδέχθηκε νὰ σταυρωθεῖ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ μετὰ τήν Ἀνάστασή Του, καταδέχθηκε νὰ ἐμφανισθεῖ καὶ νὰ ψηλαφηθεῖ, ὅπως καταδέχεται νὰ ἐμφανίζεται καὶ νὰ ψηλαφεῖται ἀπὸ τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς, ποῦ ζητεῖ ἀξιόπιστη μαρτυρία τῆς ἀληθινῆς παρουσία Του. Ὄχι μόνο μέσα ἀπὸ τὰ θαυμαστὰ τῆς ζωῆς μας, ἀλλὰ προσφέροντας τὸ Σῶμα Του καὶ τὸ Αἷμα Του, ὡς ἀναγκαῖα πνευματικὴ τροφὴ γιὰ νὰ ἔχουμε ζωὴ καὶ σωτηρία.
Ὁ Χριστὸς προσφέρεται σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως. Σὲ ἐμᾶς ἀπομένει νὰ προσμένουμε τὴν συνάντηση μαζί Του. Ἀκόμη κι ὁ πιὸ δύσπιστος, ἂν ἔχει τὴν καλὴ προαίρεση τοῦ Θωμᾶ, μπροστὰ στὸν Χριστὸ θὰ ἀναφωνήσει: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου, δόξα σοι» βιώνοντας τὴν θεοειδῆ ἐμπειρία τοῦ χαιρετισμοῦ μας αὐτῶν τῶν ἡμερῶν
Χριστός Ἀνέστη, Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
«Ἡ σκάλα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας»
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Καθώς περάσαμε ἤδη τό μέσον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας σήμερα ἐπιχειρεῖ, νά μᾶς ὠθήσει σέ ἕνα πιό φιλότιμο πνευματικό ἀγῶνα, πού θά διακρίνεται ἀπό τήν πίστη μας στόν Χριστό καί θά χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἄσκηση τῆς προσευχῆς καί τῆς νηστείας.
Μέσα ἀπό τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, φέρει ἐνώπιόν μας τό δράμα ἑνός πατέρα, ὁ ὁποῖος μετά ἀπό ἀπεγνωσμένες προσπάθειες γιά τήν θεραπεία τοῦ σεληνιαζομένου υἱοῦ του, προστρέχει πλέον στόν Χριστό καί λαμβάνει τήν προσδοκώμενη θεραπεία. Ἔτσι ἐπαληθεύεται πλήρως κι ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅπως σήμερα τόν ἀκούσαμε ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του, ὅτι «ἔχουμε τήν ἐλπίδα μας ὡς ἄγκυρα στηριγμένη μέ ἀσφάλεια πάνω στόν Χριστό». Γι’ αὐτό καί μᾶς συγκινεῖ ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὁ πατέρας προσεγγίζει τόν Χριστό καί ἀναγνωρίζοντας τήν ἐλλιπῆ πίστη του, ζητεῖ τήν βοήθειά Του. Ὁ Κύριος φροντίζει νά μᾶς διαβεβαιώσει, πώς ἡ δύναμη τοῦ διαβόλου καταστέλλεται μόνο, ὅταν τήν γενναία πίστη μας συνοδεύουν ἀπαραιτήτως ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία.
Γιά τόν λόγο αὐτό συνδυάζεται καί ὁ ἑορτασμός τῆς μνήμης τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, τοῦ ὁποίου σήμερα κατ’ ἀγαθή συγκυρία ἑορτάζεται καί ἡ ἐτησία μνήμη του.
Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Σιναϊτης ἔζησε τόν ἕκτο μέ ἕβδομο αἰῶνα μ.Χ. στό Ὄρος Σινᾶ καί ἔγινε ἰδιαιτέρως γνωστός γιά τήν συγγραφή τοῦ βιβλίου «ΚΛΙΜΑΞ», τό ὁποῖο συνέγραψε κατόπιν προτροπῆς τοῦ ἐπισκόπου Ραϊθοῦς Ἰωάννου. Ὅπως καί ἡ ὀνομασία του μαρτυρεῖ, πρόκειται γιά μία κλίμακα μιά σκάλα δηλαδή, μέ σκοπό τήν βαθμηδόν πνευματική προκοπή τῶν Μοναχῶν καί Ἀσκητῶν, ἀλλά κατ’ ἐπέκτασιν καί τῶν ἐν κόσμῳ ἀγωνιζομένων Χριστιανῶν, πού μποροῦν νά ὠφεληθοῦν «ἀνεβαίνοντάς» την.
Ἡ «ΚΛΙΜΑΞ» περιλαμβάνει 33 κεφάλαια, ὅσα καί τά χρόνια τοῦ Χριστοῦ. Κάθε κεφάλαιο εἶναι καί ἕνας πολύτιμος λόγος γιά κάποια ἀρετή, ἤ γιά κάποια κακία. Ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας μᾶς λέει, ὅτι οἱ ἀρετές μοιάζουν μέ τήν σκάλα πού εἶδε ὁ Ἰακώβ καί ἔφθανε στόν οὐρανό, ἐνῶ οἱ κακίες μοιάζουν μέ ἁλυσίδες, πού δένουν τόν ἄνθρωπο καί τόν ὁδηγοῦν στήν κόλαση, ἄν βέβαια δέν ὑπάρξει μετάνοια.
Ἔτσι λοιπόν, οἱ ἀρετές πού περιγράφονται στήν «Κλίμακα» παρουσιάζονται σάν σκαλοπάτια, πού ὁδηγοῦν στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ὄχι μόνο τούς Μοναχούς, ἀλλά καί κάθε ἄλλη ψυχή, πού ἔχει πνευματικά ἐνδιαφέροντα καί μελετᾶ τήν «Κλίμακα» καί ἐνεργοποιεῖ τίς ἀρετές αὐτές. Ἡ ΚΛΙΜΑΚΑ ἑρμηνεύει συνοπτικά, ἁπλά καί παραστατικά τόν τρόπο τῆς κατά Χριστόν ζωῆς, γι’ αὐτό ἀποτελεῖ γιά ὅλους μας ἕνα ἄριστο ἀνάγνωσμα γιά τήν περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.
Στα πλαίσια αὐτοῦ τοῦ συντόμου κηρύγματος ἄς δοῦμε λίγο, τί μᾶς συμβουλεύει ὁ Ὅσιος Ἰωάννης γιά τήν μνησικακία καί τήν κατάκριση, δύο ἀπό τί πλέον ἐμπαθεῖς καταστάσεις, πού δυστυχῶς παρασιτοῦν πολύ μεταξύ τῶν Χριστιανῶν:
Ἡ μνησικακία, λέει ὁ Ὅσιος Ἰωάννης, ντροπιάζει τήν προσευχή «Πάτερ ἡμῶν…», τήν ὁποία μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός. Ἡ ντροπή ἔγκειται στο ὅτι ἀναφερόμαστε προς τόν Θεόν, παρακαλώντας: «και ἄφες ἡμῖν τα ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν…» δηλαδή συγχώρησε τίς ἁμαρτίες μας, ὅπως κι ἐμεῖς συγχωροῦμε αὐτούς πού μᾶς ἔβλαψαν, καθ’ ἥν στιγμήν ἐμεῖς οὔτε τούς ἄλλους συγχωροῦμε, οὔτε λησμονοῦμε τό κακό, πού μᾶς ἔχουν κάνει. Ὁ ἄνθρωπος, πού διατηρεῖ μνησικακία καί δέν συγχωρεῖ ἐνθυμούμενος τό κακό πού τοῦ ἔκαναν, ὁμοιάζει μέ ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος διατηρεῖ μέσα του ἕνα φίδι, πού περιφέρει στήν ψυχή του τό θανατηφόρο δηλητήριο. Ἄν θέλει νά θεραπευτεῖ καί νά βάλει τέλος στήν μνησικακία, τότε πρέπει νά φέρει στό μυαλό του τά ἄχραντα πάθη τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά ντραπεῖ μέ τήν ὑπερβολική ἀνεξικακία τοῦ Κυρίου πρός τούς σταυρωτές Του καί νά προβεῖ στή συγχώρηση τῶν ἀνθρώπων, πού τόν ἔβλαψαν. Ἡ ἀμνησικακία τέλος εἶναι ἀπόδειξη τῆς γνήσια μετάνοιας. Ἐκεῖνος πού διατηρεῖ τήν ἔχθρα στήν καρδιά του καί νομίζει, πώς ἔχει μετάνοια καί πώς πορεύεται καλά στή ζωή του, μοιάζει μέ αὐτόν πού τοῦ φαίνεται στόν ὕπνο του ὅτι τρέχει!
Ὡς πρός τήν κατάκριση καί τήν καταλαλιά (τό κουτσομπολιό δηλαδή) ὁ Ὅσιος Σιναϊτης γράφει: «Ἄκουσα μερικούς νά καταλαλοῦν καί τούς ἐπέπληξα. Καί γιά νά δικαιολογηθοῦν οἱ ἐργάτες αὐτοί τοῦ κακοῦ μου ἀπάντησαν, ὅτι τό ἔκαναν ἀπό ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον πρός αὐτόν πού κατέκριναν. Ἐγώ τότε τούς εἶπα, νά τήν ἀφήσουν αὐτοῦ του εἴδους τήν ἀγάπη, γιά νά μή διαψευσθεῖ ὁ Προφητάναξ Δαβίδ, πού εἶπε στόν 100ό ψαλμό: «Τόν καταλαλοῦντα λάθρα τόν πλησίον αὐτοῦ, τοῦτον ἐξεδίωκον» (Ψάλμ. Ρ 5), (δηλαδή ἔδιωχνα ἀπό κοντά μου αὐτόν πού κατέκρινε τόν πλησίον του ἐνῶ ἐκεῖνος ἀπουσίαζε).
Ἐάν ἰσχυρίζεσαι ὅτι ἀγαπᾶς τόν ἄλλον, νά προσεύχεσαι μυστικά γι’ αὐτόν καί νά μή τόν κακολογεῖς. Διότι μόνο αὐτός ὁ τρόπος τῆς ἀγάπης εἶναι εὐπρόσδεκτος ἀπό τόν Κύριον.
Ἐπί πλέον ἄς μή λησμονεῖς καί τοῦτο, καί ἔτσι ὁπωσδήποτε θά συνέλθεις καί θά παύσεις νά κρίνεις αὐτόν πού ἔσφαλε: Ὁ Ἰούδας ἀνῆκε στήν χορεία τῶν μαθητῶν, ἐνῶ ὁ ληστής στήν χορεία τῶν φονέων. Καί εἶναι ἄξιο θαυμασμοῦ, πώς μέσα σέ μία στιγμή ὁ ἕνας πῆρε τή θέση τοῦ ἄλλου!
…Εἶδα ἄνθρωπο πού φανερά ἁμάρτησε, ἀλλά μυστικά μετανόησε. Καί αὐτόν πού ἐγώ τόν κατέκρινα ὡς ἀνήθικο, ὁ Θεός τόν θεωροῦσε ἁγνό, διότι μέ τή μετάνοιά του Τόν εἶχε πλήρως ἐξευμενίσει…Αὐτόν πού σου κατακρίνει τόν πλησίον, ποτέ μή τόν σεβασθεῖς, ἀλλά μᾶλλον νά τοῦ εἰπεῖς: «Σταμάτησε, ἀδερφέ. Ἐγώ καθημερινῶς σφάλλω σέ χειρότερα, καί πῶς μπορῶ νά κατακρίνω τόν ἄλλον»; Ἔτσι θά ἔχεις δυό ὠφέλειες μέ ἕνα φάρμακο θά θεραπεύσεις καί τόν ἑαυτό σου καί τόν πλησίον…Μία ὁδός, καί μάλιστα ἀπό τίς σύντομες, πού ὁδηγοῦν στήν ἄφεση τῶν πταισμάτων εἶναι το νά μή κρίνουμε, ἔφ΄ ὅσον εἶναι ἀληθινός ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «μή κρίνετε, καί οὐ μή κριθῆτε» (Λουκ. στ΄ 37). Ὅπως δέν συμβιβάζεται ἡ φωτιά μέ τό νερό, ἔτσι καί ἡ κατάκρισις μέ ἐκεῖνον πού ἀγαπᾶ τήν μετάνοια.»
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ κάνουμε πράξη ὅσα μᾶς συμβουλεύει ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Χρειάζεται διάθεση γιά ἐργασία πνευματική, τήν ὁποία ὀνομάζουμε ἄσκηση. Ἡ σημερινή Κυριακή ὑπογραμμίζει τό ἀσκητικό βίωμα καί ἰδεῶδες της Μεγάλης Σαρακοστῆς. Ἐξάλλου ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι κατά βᾶσιν ἀσκητική καί ἡ πίστη μας μέσα ἀπό τήν ἄσκηση φαίνεται. Ὅσο περισσότερο πιστεύεις, τόσο πιο πολύ ἀσκεῖσαι!
Ἄς ἐφοδιασθοῦμε μέ ταπεινή προσευχή, δυνατή πίστη καί ἀπαραίτητη προσευχή, κατ’ ἰδίαν καί ἀπό κοινοῦ στή θεία Λατρεία. Μέ συνοδό τήν μετάνοια καί τήν ἐλπίδα στόν Θεό, θά ἀγωνισθοῦμε ἀποτελεσματικά γιά τή σωτηρία μας. Αὐτήν τὴν πνευματική σκάλα τὴν ἀνεβαίνουμε ὁ καθένας μόνος του, ἀλλά καί ὅλοι μαζί. Δέν χρειάζεται νά προσπεράσουμε κάποιον. Ἐπιβάλλεται ὅμως νά βοηθοῦμε τούς ἀδυνάτους. Τό βραβεῖο εἶναι γιά ὅλους. Ἀγωνιζόμαστε μόνον κατά τοῦ ἁμαρτωλοῦ μας ἑαυτοῦ, κατὰ τῶν παθῶν μας καί τῶν δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται νά μᾶς ρίξουν ἀπό αὐτήν τήν οὐρανόδρομη σκάλα γιά νά ἀπογοητευθοῦμε καί νά σταματήσουμε τόν ἀγῶνα μας!
Μακάρι μέ τίς εὐχές καί τίς πρεσβεῖες τοῦ ὁσίου Ἰωάννη τοῦ Σιναΐτη νά ἀνέλθουμε τίς πνευματικές βαθμίδες τῶν ἀρετῶν καί μέ τήν χάρη τοῦ μυστηρίου τῆς ἐξομολογήσεως νά διορθώσουμε τίς ἀτέλειές μας, γιά νά κερδίσουμε ὅλοι «τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Φιλ. γ΄ 14). Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Σάμου, Ἰκαρίας καί Κορσεῶν προσκαλεῖ ὅλους τούς Σαμίους, Ἰκαρίους καί Φουρνιῶτες Ἀθηνῶν καί Πειραιᾶ, στήν Ἱερά Ἀκολουθία τῶν Δ΄ Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου, πού θά τελεσθεῖ τήν Παρασκευή 28 Μαρτίου 2025 καί ὥρα 19.00 μ.μ. στό Παρεκκλήσιο τῶν Ἁγίων Μεθοδίου καί Κυρίλλου, κάτωθεν τοῦ Ἱεροῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος Πειραιῶς.
Στήν Ἀκολουθία θά χοροστατήσει καί θά ὁμιλήσει ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ.κ. Εὐσέβιος. Θά συμμετάσχουν Σάμιοι Κληρικοί καί θά ψάλουν Σάμιοι Ἱεροψάλτες.
Ἡ παρουσία ὅλων τῶν συμπατριωτῶν μας στήν λατρευτική αὐτή ἐκδήλωση θά μᾶς χαροποιήσει.
Εκτύπωση
Email
