Συντάχθηκε στις .
Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Σάμου, Ἰκαρίας καί Κορσεῶν αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά εὐχαριστήσει ἐγκαρδίως ὅλους ὅσους ἔδειξαν ἔμπρακτα τήν ἀγάπη καί τήν ἀλληλεγγύη τους στό φιλανθρωπικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας πρός τούς σεισμοπαθεῖς καί ἐμπερίστατους Ἀδελφούς, ἰδιῶτες καί φορεῖς γιά τήν εὐγενῆ ἀποστολή εἰδῶν διατροφῆς καί πρώτης ἀνάγκης.
Ἰδιαιτέρως δέ εὐχαριστοῦμε : τήν «ΑΠΟΣΤΟΛΗ» τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, τήν Ἱερά Μητρόπολη Μεσσηνίας, τήν Ἱερά Μητρόπολη Κεφαλληνίας, τόν Ἱ. Μ. Ν. Εὐαγγελισμοῦ Θεοτόκου Ἀργοστολίου, τό ΚΙΝ.ΑΛ., τήν κίνηση «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ» καί τήν Ἐταιρεία Κοινωνικῆς Προσφορᾶς Ἑλληνικοῦ Ἐφοπλισμοῦ «ΣΥΝ-ΕΝΩΣΙΣ», πού συνεχίζει νά στηρίζει ἐδῶ καί χρόνια, δεκάδες ἐντοπίων πολυτέκνων καί ἐμπεριστάτων οἰκογενειῶν καί στά τρία μας Νησιά, τήν Σάμο, τήν Ἰκαρία καί τούς Φούρνους.
Πρός ὅλους εὐχόμεθα πλουσίαν τήν χάριν τοῦ ἐν Βηθλεέμ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ εἰς τήν ζωήν καί τό ἔργο τους καί κατά τό νέο ἔτος.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Τό Σάββατον 12ην Δεκεμβρίου 2020 ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης κ.κ. Εὐσέβιος προεξῆρχε τῆς θείας Λειτουργίας εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Χαραλάμπους πόλεως Σάμου, πλησιέστερον ἐις τόν τρωθέντα ὑπό τοῦ σεισμοῦ μεγαλοπρεπῆ Καθεδρικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος. Ἡ διεζωγραφισμένη θλίψις εἰς τά πρόσωπα τόσον τοῦ Σεβασμιωτάτου, ὅσον καί τῶν συλλειτουργῶν Πατέρων ὑπῆρχε διπλή.
Ἀφ’ ἑνός μέν διότι στερούμεθα ἑνός Ναοῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ σημεῖον ἀναφορᾶς τῆς νεωτέρας Ἱστορίας τῆς Σάμου καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους μας, καθώς εἰς αὐτόν ἐτελέσθη ἡ Δοξολογία γιά τήν Ἕνωση τῆς Σάμου μέ τήν Ἑλλάδα καί ἐντός αὐτοῦ ὑπεγράφη ἡ σχετική Πρᾶξις ὑπό τοῦ Θεμιστοκλέους Σοφούλη καί τοῦ τότε Μητροπολίτου Σάμου Κωνσταντίνου Βοντζαλίδη.
Α’φ ἑτέρου δέ διότι ὑπεβλήθημεν εἰς τήν ψυχικήν ταλαιπωρίαν νά τελέσωμεν τήν θεία Λειτουργίαν κεκλεισμένων τῶν θυρῶν κάι ἄνευ πιστῶν, τό ὁποῖον ὡς φαίνεται δέν ἐκτιμᾶ κανείς ἀπό τούς κρατοῦντες καί τό ὁποῖον ἔφερε τόν Σεβασμιώτατον νά διερωτᾶται:
«Στερηθήκαμε ἀπό τόν φονικό σεισμό τούς Ἱερούς μας Ναούς, τό κέντρο τῆς Λατρείας καί τῆς ἑνότητος, ὄχι μόνον τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τοῦ Ἔθνους. Τώρα θά μᾶς στερήσουν καί τήν θεία Λατρεία; Θά μᾶς στερήσουν τήν θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων; Καί τί μᾶς ἔμεινε; Πού θά ἀκουμπήσoυμε ὅλοι ἐμεῖς οἱ χειμαζόμενοι ἀπό τά ἐθνικά θέματα, τό μεταναστευτικό πρόβλημα, τήν ἐπιδημία τοῦ κορωνοϊοῦ καί ἀπό τόν καταστρεπτικό σεισμό Ἀκρῖτες τῶν Νησιῶν μας; Χωρίς σπίτια, χωρίς τούς περισσοτέρους Ναούς μας, μέ χίλια δυό προβλήματα ἄλυτα, ἐκγκαταλελειμμένοι καί ἐμπερίστατοι, θά μείνουμε καί ἀλειτούργητοι τά Χριστούγεννα καί τά Θεοφάνεια; Ἔχουν ἄραγε νόημα οἱ ἑορτές αὐτές τῆς θείας Ἐπιφανείας χωρίς Ἐκκλησιασμό καί θεία Κοινωνία; Θά μείνουμε χωρίς Χριστό; Πώς θά ἑορτάσουμε τό Ἅγιο Δωδεκαήμερο χωρίς θεία Λατρεία, ἔστω καί σέ παρεκκλήσια, ὅ,που οἱ Ναοί ἔπαθαν ζημιές ἤ ἐν ἀνάγκῃ καί σέ αἴθουσες Σχολείων καί πνευματικῶν Κέντρων; Ξεχνοῦν «οἱ δοκοῦντες ἄρχειν» ὅτι μόνο ἡ Ἐκκλησία ἔμεινε γιά νά μᾶς παρηγορήσει, γιά νά μᾶς δώσει ἐλπίδα καί νά μᾶς στηρίξει ψυχικά;»
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2020
ΙΑ΄Λουκᾶ (Λουκ. ιδ΄ 16-24)
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἀκούσαμε σήμερα τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, νά παρομοιάζει τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μέ ἕνα γιορτινό τραπέζι, ἀπεικονίζοντας συμβολικά τήν θεία Λειτουργία. Διότι ἡ κάθε θεία Λειτουργία εἶναι μιά πνευματική συνεστίαση, ἕνα Δεῖπνο, στό ὁποῖο παρατίθεται ὡς φαγητό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ὡς ποτό τό Αἷμα Του καί καλούμαστε ὅλοι νά γίνουμε συνδαιτημόνες τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ Ἐκεῖνος τό προσφέρει καί προσφέρεται παράλληλα γιά τή ζωή καί τή σωτηρία τοῦ κόσμου.
Ἡ Ἐκκλησία μας θέτει τήν παραβολή αὐτή λίγες ἡμέρες πρίν τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, θέλοντας νά προετοιμάσει τήν ὅσο τό δυνατόν καλύτερη συμμετοχή μας στό ἑόρτιο πνευματικό τραπέζι τῆς θείας Λειτουργίας, κέντρο τοῦ ἑορτασμοῦ κάθε ἑορτῆς καί ἰδίως τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῆς ζωῆς μας, ὅταν ἑορτάζουμε «ὡς δοκεῖ τῷ Πνεύματι» κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο. (βλ. PG 36,429)
Ὅμως δυστυχῶς ἡ συμμετοχή στή θεία Εὐχαριστία εἶναι γιά τούς περισσοτέρους πιστούς ἕνα μεγάλο ζητούμενο στή ζωή τους. Ἔχει ἀτονίσει ἡ συχνή προσέλευση στή θεία Κοινωνία καί ἡ συμμετοχή στό ποτήριο τῆς Ζωῆς ἐξέπεσε σέ συμμετοχή στό ἔθιμο τῶν ἑορτῶν, λίγες φορές τό χρόνο καί συνήθως χωρίς τήν ἀπαραίτητη προετοιμασία. Τόν τελευταῖο καιρό μάλιστα, ἐξαιτίας τῆς ἐπιδημίας πού μᾶς ταλαιπωρεῖ, ἐξεγέρθηκε μιά ἰδιαίτερη πολεμική ἐναντίον τῆς θείας Κοινωνίας. Πολλοί Χριστιανοί, ἀσθενεῖς στήν πίστη, φοβοῦνται νά κοινωνήσουν, χωρίς νά σκέφτονται πολύ ἁπλά, πώς τόσους αἰῶνες ποτέ δέν μεταδόθηκε κάποια ἀσθένεια ἀπό τήν θεία Κοινωνία. Τοῦτο εἶναι καί ἐπιστημονικῶς ἀποδεδειγμένο κι ἄς τό παραθεωρεῖ αὐτό ἡ σύγχρονη διανόηση. Ἡ θεία Κοινωνία, ὡς τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μεταγγίζει τήν ὄντως Ζωή.
Στήν ἀρχή τῆς περιόδου τῆς νηστεία τῶν Χριστουγέννων ἀναφερθήκαμε ἐκτενῶς στό τί εἶναι ἡ θεία κοινωνία καί τί σημαίνει γιά τόν Ὀρθόδοξο Χριστιανό. Σήμερα θά κάνουμε μιά σύντομη ἱστορική ἀναδρομή στά δύο χιλιάδες χρόνια τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας γιά νά ἀντιληθφοῦμε τήν ἀναγκαιότητα τῆς θείας Κοινωνίας, πού ἀποτελεῖ καί τό κεντρικό δίδαγμα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς.
Στίς Πράξεις τῶν ᾿Αποστόλων (βλ. Πραξ. β' 42,46) βλέπουμε ὅτι ἡ θ. Εὐχαριστία ἦταν τό κέντρο τῆς ζωῆς τῶν πρώτων Χριστιανῶν. Τελοῦσαν καθημερινῶς τήν θ. Εὐχαριστία κατά τό πρότυπο τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, σέ ἀνάμνηση τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου καί τῆς ἀπολύτρωσης, πού ἐπιτεύχθηκε μέ τήν θυσία αὐτή καί μετελάμβαναν, ὥστε ἑνωμένοι μέ τόν Κύριο, νά βιώνουν τήν διαρκῆ ἀνάμνησή Του.
῾Η συχνή καί καθημερινή, ὅπως μαρτυρεῖται θεία μετάληψη ἦταν καί ἡ ζωή τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν πρώτων αἰώνων.῾Ο Μ. Βασίλειος (4ος αἰ.) στήν ἐπιστολή (93) του πρός τήν Καισαρία τήν Πατρικία, γράφει : «Καί νά κοινωνοῦμε κάθε ἡμέρα καί νά μεταλαμβάνουμε τοῦ ἁγίου σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ, καλόν καί ἐπωφελές. Ἐμεῖς λοιπόν βέβαια τέσσερις φορές κάθε ἑββδομάδα κοινωνοῦμε, τήν Κυριακή, τήν Τετάρτη, καί τήν Παρασκευή καί τό Σάββατο καί τίς ἄλλες ἡμέρες, ἐάν ὑπάρχει μνήμη κάποιου Ἁγίου.»
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἐπίσης τόν 9ο αἰῶνα διδάσκει: «Μεγάλη δύναμη ἔχουν τά δάκρυα, ἡ κατάνυξις καί πρό πάντων ἡ Μετάληψις τῶν ἁγιασμάτων... καί κάθε ἡμέρα εἶναι δυνατόν, σ’ αὐτόν πού θέλει νά κοινωνεῖ. Γιατί λοιπόν νά μήν κοινωνοῦμε κάθε ἡμέρα ἀπό τό ἄχραντο σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ; Καί τί ἄλλο γλυκύτερο θά μποροῦσε νά ὑπάρξει τῆς ἁγίας Κοινωνίας;»
Ὁ 8ος καί ὁ 9ος ᾿Αποστολικός κανόνας, ὅπως καί ὁ 2ος ᾿Αντιοχείας, οἱ 66ος καί 80ός τῆς ΣΤ' Οἰκουμενικῆς συνόδου ὡς ἐπίσης καί ὁ 11ος τῆς Σαρδικῆς, ἐπιβάλλουν τήν συχνή προσέλευση καί συμμετοχή στήν θεία Εὐχαριστία ἀφορίζοντας αὐτούς, πού δέν προσέρχονται χωρίς σοβαρό λόγο ἤ ὅσους παρευρίσκονται στή θεία Λειτουργία καί ἐνῶ μποροῦν, ἐντούτοις δέν μεταλαμβάνουν.
Ἡ συχνή θεία Μετάληψη, ὅπως ἐπισημαίνουν οἱ πρῶτοι τοῦ Κολλυβαδικοῦ Κινήματος τῆς φιλοκαλικῆς Ἀναγέννησης τοῦ 18ου αἰῶνα, Ἅγιος Μακάριος Κορίνθου καί Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό περισπούδαστο ἔργο τους «Περί συνεχοῦς θείας Μεταλήψεως» ἀποτελεῖ κοινή διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Καί βεβαίως ὁμιλοῦν για τήν ἐμπροϋπόθετη συμμετοχή μας στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς, δηλαδή κατόπιν τῆς σχετικῆς προετοιμασίας μας.
Κατ’ ἀρχήν νά τονίσωμε, ὅτι ἡ καλύτερη προετοιμασία γιά νά μεταλάβουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων εἶναι νά ζοῦμε, ὅπως θέλει ὁ Θεός, τηρώντας ὅσα ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει θεσπίσει. Ἐπειδή ὁμως ὁ ἀγῶνας τῆς ζωῆς μας ἔχει προβλήματα, δυσκολίες καί πτώσεις στήν ἁμαρτία, ὀφείλουμε μέσα ἀπό τό μυστήριο τῆς Μετανοίας καί ἐξομολογήσεως, ἀφ’ ἑνός μέν νά λαμβάνουμε ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί ἀφ’ἑτέρου νά ἐπαληθεύουμε τήν θεωρία καί τήν πράξη τῆς ζωῆς μας. Μέ τή βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ μας Πατέρα, ὁ ὁποῖος στέκεται δίπλα μας, μέ διάκριση καί προσευχή, γιά νά συμβάλει στήν ὀρθή πορεία μας, συντάσσουμε τό πλαίσιο τῆς πνευματικῆς μας προετοιμασίας μέ ἀπαραίτητη ἀσφαλιστική δικλεῖδα, τά ὅσα ὁρίζει ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξη ᾿Εκκλησία, ἰδιαίτερα πάνω στό θέμα τῆς νηστείας, καθώς πολλοί πιστοί ἔχουν λανθασμένη ἄποψη καί κρίση, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀποστεροῦν χωρίς λόγο τούς ἑαυτούς τους ἀπό τήν θεία Κοινωνία.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς μας μέ τήν ἐξομολόγηση καί ἡ πειθαρχία μας στόν κανόνα τῆς νηστείας, ὑλικῆς καί πνευματικῆς, ἀνοίγει τόν δρόμο τήν θεία Κοινωνία. Μή νομίσει ὅμως κάποιος πώς ἐπειδή νηστεύσαμε ἤ ἐξομολογηθήκαμε γίναμε καί ἄξιοι γιά νά κοινωνήσουμε. Ποτέ δέν θά γίνουμε ἄξιοι γιά τόν Χριστό. Ὁ Χριστός μᾶς ἀξιώνει ἐπειδή ποθεῖ τή σωτηρία μας καί γι’αὐτό εἶναι ἀνάγκη κοινωνοῦμε τακτικά. Ο ἅγιος 'Αθανάσιος ὁ Πάριος τόν 18ο αἰῶνα γράφει κάτι πολύ σημαντικό : «Δέν πλησιάζουμε λοιπόν νά κοινωνήσουμε μέ τόν ἀέρα ὅτι εἴμαστε ἄξιοι καί μᾶς ἀνήκει. Μή γένοιτο! ... Καί θέλει καί διψᾶ τήν ἁγιότητά μας ὁ Θεός. Σώζει δε τόν καθένα μας ὄχι γιά τήν ἀξία του, ἀλλά μέ τήν δική του θεία δύναμη.»
Τήν παραμονή τῆς ἡμέρας πού θά κοινωνήσουμε, καλό εἶναι κάνοντας τήν βραδυνή προσευχή τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου, νά διαβάζουμε τίς εὐχές τῆς θείας Μεταλήψεως. Μᾶς προετοιμάζουν πνευματικά γιά τήν συνάντησή μας μέ τόν Χριστό, ἀλλά βλέπουμε κιόλας, πώς οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, σημειώνουν τήν ἀναξιότητα τοῦ ἀνθρώπου καί πώς ὅλοι δειλιάζουν μπροστά στην θέα τοῦ θείου Σώματος καί Αἵματος. Ὅμως δέν ἀπομακρύνονται, ἀλλά προσέρχονται προσβλέποντας στό ἀμέτρητο ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτούς καί ἐμεῖς νά λαμβάνουμε ὡς παράδειγμα γιά τήν ζωή μας καί νά σκεπτόμαστε, πώς ἄν τέτοια πνευματικά ἀναστήματα αἰσθάνονταν τέτοια συντριβή, πόση περισσότερη θά πρέπει νά αἰσθανόμαστε ἐμεῖς;
Καί μέ αὐτήν τήν ταπεινή ἄποψη γιά τόν ἑαυτό μας, νά προσερχώμαστε στόν Χριστό, ὅπως προσῆλθε ὁ Τελώνης καί ἡ Πόρνη, ὁ Ἑκατόνταρχος καί ἡ Χαναναία γιά νά λάβωμε κι ἐμεῖς τό δῶρο τῆς θείας Κοινωνίας. Ἡ μετάληψη τοῦ ἀχράντου σώματος καί τοῦ τιμίου αἵματος τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἠθική ἐπιβράβευση, ἀλλά ἐπισφράγιση τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα τῆς παρούσας ζωῆς καί ἐφόδιο γιά τήν αἰώνια. Στίς ἡμέρες μας μάλιστα, ἀποτελεῖ καί ὁμολογία πίστεως!
Οἱ ἐποχές μπορεῖ νά ἄλλαξαν καί νά εἶναι ἴσως δυσκολώτερες! Ἡ ᾿Εκκλησία πάντως ὡς ταμιοῦχος τῆς θείας χάριτος, ἔχει τήν δύναμη καί τήν δυνατότητα νά τήν οἰκονομεῖ ἔτσι ὥστε, ὅταν ὑπάρχει θέληση καί ἀβίαστο φρόνημα, νά μετατρέπει τήν πόρνη σέ ἁγία καί τόν ληστή σέ πρῶτο πολίτη τοῦ Παραδείσου. Αὐτή ἡ δύναμη εἶναι ἐκείνη, πού μᾶς φορτίζει μέ γενναῖο φρόνημα, μᾶς ἀποπλύνει τά ἁμαρτήματα καί μᾶς κάνει νά ἐλπίζουμε στό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι νά γευόμαστε τόν Χριστό.
Καί τί ὡραιότερο, ἀπό τό νά εἶναι κανείς ὅσο τό δυνατόν περισσότερο καιρό σύναιμος καί σύσσωμος Χριστοῦ, ἕνα ζωντανό ἅγιο ἀρτοφόριο, ὅπου «θεοῦ τό αἷμα καί θεοῖ καί τρέφοι» καί ἀθόρυβα ἐκχύνεται στίς φλέβες τῆς ζωῆς καί τῆς ἐλπίδος μας. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Ἡ σεβάσμια μνήμη τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἑορτάσθηκε μέ λιτότητα καί στήν ἀκριτική Ἱερά Μητρόπολή μας.
Ὁ Σεβασμιώτατος ἱερούργησε κεκλεισμένων τῶν θυρῶν στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βαθέος, ὅπου μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας προέστη τῆς Δοξολογίας, γιά τήν ἑορτή τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ καί τοῦ Λιμενικοῦ Σώματος, τῶν ὁποίων ἐξῆρε τήν σπουδαία προσφορά πρός τά ἀκριτικά μας Νησιά.
Ἀξίζει νά σημειώσουμε, πώς στήν ἀκριτική μας Ἐπαρχία καί στά τρία Νησιά τῆς Σάμου, τῆς Ἰκαρίας καί τῶν Φούρνων, τόσο ὁ Μητροπολιτικός Ναός στό Βαθύ, ὅσο καί οἱ κεντρικοί Ναοί στίς μεγάλες πόλεις καί τά παραθαλάσσια Χωριά εἶναι ἀφιερωμένοι στόν Ἅγιο Νικόλαο, 15 τόν ἀριθμόν, ὅπως στό Πυθαγόρειο, τόν Ὅρμο Καρλοβασίων, τόν Ὅρμο Μαραθοκάμπου, τό Κοκκάρι, τόν Ἅγιο Κήρυκο, τόν Εὔδηλο, τόν Ἁρμενιστή, τό Καρκινάγρι, τούς Φούρνους κλπ.
Δυστυχῶς βέβαια ἐφέτος οἱ Ναοί τοῦ Ἁγίου Νικολάου Κοκκαρίου κάι Ὅρμου Καρλοβασίων, λαβωμένοι ἀπό τόν σεισμό τῆς 30ῆς Ὀκτωβρίου, παρέμειναν κλειστοί!
Ἄς εὐχηθοῦμε ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὁ προστάτης καί πολιοῦχος μας νά πρεσβεύει στόν Κύριο, ὥστε γρήγορα νά ἀνορθώσουμε τά θυσιαστήρια τῶν Ναῶν μας καί ὡς «ὁ ἐν νόσοις ἰατρός» νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν ἀπειλή τῆς ἐπιδημίας.
Εκτύπωση
Email
Συντάχθηκε στις .
Κυριακή 06 Δεκεμβρίου 2020
+ Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας
τοῦ Μυροβλύτου καί θαυματουργοῦ
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία σήμερα τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐκ τῶν πλέον ἀγαπητῶν Ἁγίων τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἴσως διότι καί αὐτό τό ὄνομά του σημαίνει τήν νίκη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, σημασία τήν ὁποία ἐπαλήθευε μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ὡς τό τέλος τῆς ζωῆς Του.
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος γεννήθηκε στά μέσα τοῦ 3ου αἰῶνος ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς στά Μῦρα τῆς Λυκίας, ὅπου καί μεγάλωσε καί ἔδρασε. Στά δύσκολα χρόνια τῶν διωγμῶν χειροτονήθηκε Ἱερεύς καί μέσα ἀπό τήν ἱερουργία τῶν θείων Μυστηρίων καί τήν πλούσια ποιμαντική καί ἱεραποστολική του δραστηριότητα ἐμψύχωνε τούς διωκόμενους Χριστιανούς. Ἐπίσης καί ὁ Ἴδιος φυλακίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα καί ὑπέστη μεγάλα βασανιστήρια, ἀπό τά ὁποία ἐξῆλθε σῷος, ὁμολογώντας μέ σθένος τήν πίστη του στόν Σωτῆρα Χριστό, βοηθώντας καί τούς υπολοίπους Χριστιανούς πρός αὐτήν τήν κατεύθυνση.
Ὅταν χήρευσε ὁ ἐπισκοπικός θρόνος τῆς πατρίδος του, τότε κατά θεϊκή νεύση ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐπαρχίας τῆς Λυκίας, τόν ἐξέλεξε Ἐπίσκοπο Μύρων, ὅπου καί διακόνησε ὡς τήν τελευτή του στίς 6 Δεκεμβρίου 343 μ.Χ.
Ο νέος Ἐπίσκοπος Μύρων Νικόλαος συνέχισε τήν μεγάλη ἱεραποστολική καί φιλανθρωπική του δραστηριότητα με πιο εντατικούς ρυθμούς. Δίδασκε, παρηγορούσε, ἀγρυπνούσε, προσευχόταν, ἔκανε ἀγαθοεργίες, ἵδρυσε Νοσοκομεῖο, πτωχοκομεῖο καί ἄλλα ἱδρύματα στήν πόλη. Γι’ αὐτό καί στό ἀπολυτίκιό του τονίζεται τό σπουδαῖο ἔργο του, χαρακτηρίζοντάς τον, ὡς «κανόνας πίστεως, εἰκόνα πραότητος καί ἐγκρατείας διδάσκαλον». Στήν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ἐξ ἀρχῆς θεωρεῖται ὡς ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, λόγῳ τῶν πολλῶν θαυμάτων πού ἐνεργοῦσε πρός σωτηρία τῶν πιστῶν, τόσο κατά τήν διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ὅσο καί μετά τήν κοίμησή του ἕως καί σήμερα. Αὐτή ἡ ζωηρή θαυματουργία του ἀνέδειξε τόν Ἅγιο Νικόλαο, ὡς ἕνα ἀπό τούς πιό ἀγαπητούς Ἁγίους μας.
Ἐνδεικτικό αὐτῆς τῆς ἀγάπης τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ γιά τόν Ἅγιο Νικόλαο εἶναι πώς ἡ Ἐκκλησία ἀφιέρωσε σ’ αὐτόν τήν Πέμπτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, ὥστε νά τιμᾶται ἰδιαιτέρως κάθε Πέμπτη μαζί μέ τους Ἁγίου Ἀποστόλους. Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, ὅτι καί γιά τίς ὑπόλοιπες ἡμέρες τῆς ἑβδομάδος ἡ Ἐκκλησία μας ὅρισε ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, ἡ Κυριακή, ὅπως λέει καί τό ὄνομά της, ὡς ἡμέρα τοῦ Κυρίου νά εἶναι ἀφιερωμένη στήν Ἀνάστασή Του, ἡ Δευτέρα στούς Ἁγίους Ἀγγέλους, ἡ Τρίτη στόν Τίμιο Πρόδρομο, ἡ Τετάρτη στήν Παναγία μας, ἡ Πέμπτη, ὅπως προείπαμε στούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τόν Ἅγιο Νικόλαο, ἡ Παρασκευή στόν Τίμιο Σταυρό καί τό Σάββατο στούς κεκοιμημένους. Ἡ Τετάρτη καί ἡ Παρασκευή μάλιστα εἶναι οἱ ἡμέρες τῆς ἑβδομαδιαίας νηστείας, ἐπειδή, ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ Χριστός προδόθηκε τήν Τετάρτη καί σταυρώθηκε τήν Παρασκευή.
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος συνδέθηκε εὐθύς ἐξ ἀρχῆς μέ τά Νησιά καί τίς θάλασσες, ἐξαιτίας τῶν πολλῶν του θαυμάτων, πού ἔγιναν σέ ἀνθρώπους, πού ταξίδευαν μέ πλοῖο, ὥστε κατέστη ὁ προστάτης ὅλων τῶν Ναυτιλομένων. Ἐξαιρέτως δέ ἀπολαμβάνει τιμῆς μεγάλης στούς Νησιῶτες καί τούς θαλασσινούς καί ἀρκεῖ νά σκεφθεῖ κάποιος, πώς στήν ἀκριτική μας Ἐπαρχία καί στά τρία Νησιά τῆς Σάμου, τῆς Ἰκαρίας καί τῶν Φούρνων, τόσο ὁ Μητροπολιτικός Ναός στό Βαθύ, ὅσο καί οἱ κεντρικοί Ναοί στίς μεγάλες πόλεις καί τά παραθαλάσσια Χωριά εἶναι ἀφιερωμένοι στόν Ἅγιο Νικόλαο, ὅπως στό Πυθαγόρειο, τόν Ὅρμο Καρλοβασίων, τόν Ὅρμο Μαραθοκάμπου, τό Κοκκάρι, τόν Ἅγιο Κήρυκο, τόν Εὔδηλο, τόν Ἁρμενιστή, τό Καρκινάγρι, τούς Φούρνοι κλπ.
Ὁ Ἅγιος βέβαια ἀναδείχθηκε πολύ θαυματουργός καί σέ ἄλλες εὐκαιρίες, γιά τίς ὁποῖες μέ εὐχέρεια μποροῦμε νά διαβάσουμε στόν καταγεγραμμένο βίο καί τήν πολιτεία του.
Αὐτό ὅμως πού θά πρέπει ὅπωσδήποτε νά γνωρίζουμε γιά τόν Ἅγιο Νικόλαο εἶναι ὅτι πρόκειται γιά ἕνα αὐθόρμητο καί δυναμικό Κληρικό, πού δέν δίστασε νά ὑπερασπισθεῖ τό δίκαιο τοῦ ἀδυνάτου, ἔναντι ἀκόμη καί τῆς παντοδύναμης αὐτοκρατορικῆς ἐντολῆς, πειθαρχώντας στόν νόμο καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ θαυμαστή σωτηρία τόσο τοῦ στρατιωτικοῦ διοικητῆ τῶν Μύρων καί μετέπειτα τῶν τριῶν ἀξιωματικῶν, ἐπί τῶν ἡμερῶν μάλιστα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τό ἀληθές.
Ἡ δυναμική του παρουσία βέβαια ἦταν συνέπεια τῆς αὐθεντικῆς σχέσης του μέ τόν Θεό. Ἡ θεοειδής ἐμπειρία τῆς ζωῆς του γινόταν ὁ ποταμός τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, πού ἀρδευόταν ἀπό τήν ἄπειρη θάλασσα τῆς θείας Χάρης. Ἡ ταπεινή Ὀρθόδοξη βιοτή καί διακονία του ἐγγυᾶτο τήν διηνεκῆ δαψίλεια τῆς θείας Χάρης. Ἡ ἀκράδαντη πίστη του στόν Χριστό φανέρωνε τόν αὐθορμητισμό του καί ἡ ἐμπιστοσύνη του στό θεῖο θέλημα τόν ἀνέδειξε ἡγέτη, ποιμένα ἀληθινό τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ, πραγματικό τῦπο τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ καί στόν τόπο Αὐτοῦ ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας διακρίνονται γιά τόν δυναμισμό τους. Ἕνα δυναμισμό πού πηγάζει ἀπό τήν αὐθεντική τους σχέση καί κοινωνία μέ τόν Χριστό. Ζοῦσαν καί ζοῦν μέ τόλμη. Ὄχι μέ θράσος, ἀλλά μέ θάρρος. Τολμοῦν ὅπως τόλμησε ὁ Ἰωσήφ ἀπό τήν Ἀριμαθαία καί μαζί μέ τό Νικόδημο ζήτησαν καί ἐνεταφίασαν τό ἄχραντο ἐσταυρωμένο σῶμα τοῦ Κυρίου μας. Αὐτή ἡ τόλμη μᾶς χρειάζεται. Καί μαζί μέ τήν τόλμη μᾶς χρειάζεται κι ὁ ἐνθουσιασμός. Τό ἐνθουσιαστικό στοιχεῖο γέμισε τήν Ἐκκλησία μέ Ἁγίους καί Μάρτυρες. Χωρίς ἐνθουσιασμό δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σ’ ἐκεῖνα πού σωματικά, με τις δυνάμεις μας, δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ἡ νηστεία χωρίς ἐνθουσιασμό φαίνεται σάν καταναγκαστικό ἔργο. Τό ἴδιο καί ἡ προσευχή καί ὁ ἐκκλησιασμός καί ὅποια ἄλλη πνευματική ἄσκηση γιά τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος.
Δυστυχῶς ὅμως σήμερα μᾶς λείπει καί ἡ τόλμη καί ὁ ἐνθουσιασμός. Ἀντ’ αὐτῶν συμβιβαζόμαστε πολύ εὔκολα μέ τίς ἀπαιτήσεις τοῦ σύγχρονου τρόπου σκέψης καί ζωῆς. Ὁ σήμερα ἑορταζόμενος Ἅγιος Νικόλαος ζοῦσε μέ τόλμη καί αὐθορμητισμό ἐνθουσιάζοντας μέχρι σήμερα τούς πιστούς καί μέ τόν βίο, τήν πολιτεία καί τά θαύματά Του. Ὑπάρχοντας κάτω ἀπό τόν χρηστό ζυγό τοῦ Κυρίου, ἄς ἀξιοποιήσουμε τόν τρόπο καί τήν ἐμπειρία του γιά τή σωτηρία μας. Ἀμήν.
Εκτύπωση
Email
