Λόγος Κατηχητήριος επί τη ενάρξει της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής (2025)

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ

ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,

ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Εἰσερχόμεθα καί πάλιν, εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ ἀγαθοδότου Θεοῦ, εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, τήν εὐλογημένην περίοδον νηστείας καί μετανοίας, πνευμα-τικῆς ἐγρηγόρσεως καί συμπορεύσεως μετά τοῦ ἐρχομένου πρός τό ἑκούσιον πάθος Κυρίου, ἵνα φθάσωμεν προσκυνῆσαι τήν λαμπροφόρον Αὐτοῦ Ἀνάστασιν, καί ἀξιωθῶμεν ἐν αὐτῇ τῆς ἡμετέρας «διαβάσεως» ἐκ τῶν ἐπιγείων εἰς «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη» (Α’ Κορ. β’, 9).

Εἰς τήν ἀρχαίαν Εκκλησίαν, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἦτο περίοδος προετοιμασίας τῶν κατηχουμένων διά τό βάπτισμα, τό ὁποῖον ἐτελεῖτο κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Ἀναστάσεως. Τήν ἀναφοράν πρός τό βάπτισμα διασώζει καί ἡ θεώρησις καί βίωσις τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὡς κατ᾿ ἐξοχήν καιροῦ μετανοίας, ἡ ὁποία χαρα-κτηρίζεται ὡς «ἀνάκλησις βαπτίσματος» καί ὡς «δεύτερον βάπτισμα», ὡς «συνθήκη πρός Θεόν δευτέρου βίου», ἀναβίωσις δηλαδή τῶν δωρεῶν τοῦ βαπτίσματος καί ὑπόσχεσις πρός τόν Θεόν δι᾿ ἔναρξιν νέας πορείας ζωῆς. Αἱ ἀκολουθίαι καί ἡ ὑμνολογία τῆς περιόδου συνδέουν αὐτόν τόν πνευματικόν ἀγῶνα τῶν πιστῶν μέ τήν προσδοκίαν τοῦ Πάσχα τοῦ Κυρίου, διά τῆς ὁποίας ἡ τεσσαρακονθήμερος νηστεία ἀναδίδει εὐωδίαν πασχαλίου χαρᾶς. 

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι εὐκαιρία συνειδητοποιήσεως τοῦ βάθους καί τοῦ πλούτου τῆς πίστεώς μας ὡς «προσωπικῆς συναντήσεως μέ τόν Χριστόν». Ὀρθῶς τονίζεται ὅτι ὁ Χριστιανισμός «εἶναι στό ἔπακρο προσωπικός», χωρίς αὐτό νά σημαίνῃ ὅτι εἶναι «ἀτομοκεντρικός». Οἱ πιστοί «συναντοῦν, ἀναγνωρίζουν καί ἀγαποῦν τόν ἕνα καί τόν αὐτόν Χριστόν», ὁ ὁποῖος «τόν ἀληθινόν ἄνθρωπον καί τέλειον… πρῶτος καί μόνος ἔδειξεν» (Νικόλαος Καβάσιλας). Ἐκεῖνος καλεῖ πάντας πρός σωτηρίαν καί τόν κάθε ἄν-θρωπον προσωπικῶς, ὥστε ἡ ἀνταπόκρισις τοῦ καθενός, πάντοτε «ριζωμένη στήν κοινή πίστη», νά εἶναι «ταυτόχρονα μοναδική». 

Ἐνθυμούμεθα τό ὑπέροχον Παύλειον «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός· ὅ δέ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καί παραδόντος ἑαυτόν ὑπέρ ἐμοῦ» (Γαλ. β΄, 20). Ἐδῶ τό «ἐν ἐμοί» τό «μέ» καί τό «ὑπέρ ἐμοῦ» δέν λέγονται ἐν ἀντιθέσει πρός τό «ἐν ἡμῖν, τό «ἡμᾶς»καί τό «ὑπέρ ἡμῶν» τῆς «κοινῆς σωτηρίας». Ὁ Ἀπόστολος τῆς ἐλευθερίας, ἄκρως εὐγνώμων διά τά οὐράνια ἀγαθά τῆς ἐν Χριστῷ ἀναγεννήσεώς του, «τό κοινόν ἴδιον ποιεῖται», ὡς ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ νά ἐνην-θρώπησε, νά ἐσταυρώθη καί νά ἀνέστη ἐκ νεκρῶν «δι᾿ αὐτόν προσωπικῶς». 

«Μοναδική» καί «βαθιά προσωπική» εἶναι ἡ βίωσις τῆς πίστεώς μας ὡς χριστοδω-ρήτου ἐλευθερίας, ἡ ὁποία εἶναι ἐν ταὐτῷ «οὐσιωδῶς ἐκκλησιαστική», ἐμπειρία «κοινῆς ἐλευθερίας». Αὐτή ἡ ἀληθεστάτη ἐν Χριστῷ ἐλευθερία ἐκφράζεται ὡς ἀγάπη καί ἔμ-πρακτος συμπαράστασις πρός τόν συγκεκριμένον πλησίον, ὅπως αὐτή περιγράφεται εἰς τήν παραβολήν τοῦ «Καλοῦ Σαμαρείτου» (Λουκ. ι’, 30-37) καί εἰς τήν περικοπήν τῆς τελικῆς κρίσεως (Ματθ. κε’, 31-46), ἀλλά καί ὡς σεβασμός καί μέριμνα διά τήν κτίσιν καί εὐχαριστιακή χρῆσις αὐτῆς. Ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία ἔχει προσωπικόν καί ὁλιστικόν χαρακτῆρα, ὁ ὁποῖος ἀποκαλύπτεται ἰδιαιτέρως κατά τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρα-κοστήν εἰς τόν τρόπον κατανοήσεως τοῦ ἀσκητισμοῦ καί τῆς νηστείας. Δέν γνωρίζει ἡ χριστιανική ἐλευθερία, ὡς ὑπαρκτική αὐθεντικότης καί πληρότης, σκυθρωπόν ἀσκη-τισμόν, ζωήν χωρίς χάριν καί χαράν , «σάν νά μήν ἦλθε ποτέ ὁ Χριστός». Καί ἡ νηστεία δέν εἶναι μόνον «βρωμάτων ἀποχή», ἀλλ᾿ «ἁμαρτημάτων ἀναχώρησις», ἀγών κατά τῆς φιλαυτίας, ἀγαπητική ἔξοδος ἀπό τόν ἑαυτόν μας πρός τόν ἐν ἀνάγκαις ἀδελφόν, «καῦσις καρδίας ὑπέρ πάσης τῆς κτίσεως». Ἡ ὁλιστικότης τῆς πνευματικότητος τρέφεται ἀπό τήν ἐμπειρίαν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὡς πορείας πρός τό Πάσχα καί ὡς προγεύσεως τῆς «ἐλευθερίας τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. η’, 21).

Δεόμενοι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀξιώσῃ πάντας ἡμᾶς νά διατρέ-ξωμεν ἐν ἀσκήσει, μετανοίᾳ, συγχωρητικότητι, προσευχῇ καί ἐνθέῳ ἐλευθερίᾳ τόν δόλι-χον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, κατακλείομεν μέ τούς λόγους τοῦ πνευ-ματικοῦ ἡμῶν πατρός μακαριστοῦ Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος, κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς τοῦ ἔτους 1970 εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ναόν Ἀθηνῶν: «Εἰσερχόμεθα εἰς τήν Ἁγίαν Τεσσαρακοστήν καί στό βάθος μᾶς ἀναμένει τό ὅραμα, τό θαῦμα καί τό βίωμα τῆς Ἀναστάσεως, τό κατ᾿ ἐξοχήν βίωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἄς πορευθῶμεν πρός αὐτό τό ὅραμα καί βίωμα, ὄχι ἀσυγχώρητοι, ὄχι μή συγχωρήσαντες, ὄχι ἐν νηστείᾳ ἁπλῶς κρέατος καί ἐλαίου, ὄχι ἐν ὑποκρισίᾳ, ἀλλά ἐν θείᾳ ἐλευθερίᾳ, ἐν πνεύματι καί ἀληθεία, ἐν τῷ πνεύματι τῆς ἀληθείας, ἐν τῇ ἀληθείᾳ τοῦ πνεύματος».  

Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ͵βκεʹ

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ κ. κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗι ΕΟΡΤΗι ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀφού ἑορτάσαμε μέ περισσή λαμπρότητα τήν μεγάλη Δεσποτική ἑορτή τῶν Χριστουγέννων καί διανύσαμε τό Ἅγιο Δωδεκαήμερο, κλείνει αὐτή ἡ ἰδιαίτερη ἑορταστική περίοδος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους μέ τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων, τήν Βάπτιση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τό κατ’ ἐξοχήν γεγονός τό ὁποῖο ἄλλαξε τήν πορεία τῶν γεγονότων, καί χώρισε τήν ἱστορία στά δύο ὑπῆρξε αναμφίβολα ἡ Σάρκωση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἡ εἰσοδός Του στήν ἀνθρώπινη ἱστορία διά τῆς Ἐνανθρωπήσεως. Ἡ Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ στόν Ἰορδάνη ποταμό ἀποτελεῖ τήν ἀρχή τοῦ κηρύγματός Του, τῆς δημόσιας δράσεώς Του, ἡ ὁποία κορυφώθηκε στό Σταυρικό Πάθος καί τήν Ἀνάστασή Του.

Ὅμως τήν στιγμή αὐτή, ὅπου ὁ Δεσπότης ὡς ἁπλός δοῦλος βρίσκεται μέσα στά ὕδατα τοῦ Ἰορδάνου, φανερώνεται ἡ προσκύνησις τῆς Ἁγίας Τριάδος ὅπως ψάλλουμε καί στόν ἀσματικό κανόνα τῆς ἑορτῆς: «Τριάδος ἡ φανέρωσις, ἐν Ἰορδάνῃ γέγονεν· αὔτη γὰρ ὑπέρθεος φύσις, ὁ Πατὴρ ἐφώνησεν. Οὗτος ὁ βαπτιζόμενος, Υἱὸς ὁ ἀγαπητός μου, τὸ Πνεῦμα συμπαρῆν τῷ ὁμοίῳ, ὅν εὐλογοῦσι Λαοί, καὶ ὑπερυψοῦσιν, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας».

Κατά τήν Βάπτισή Του ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός εὑρίσκεται στά Ἰορδάνεια ρεῖθρα, ἡ φωνή τοῦ Πατρός μαρτυρεῖ ἐξ οὐρανοῦ «Οὖτοςἐστίν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός», ἐνῶ τό Πανάγιον Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς κατέρχεται.

Τό Βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου ἦταν Βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Ὁ Κύριός μας ὡς τέλειος Θεός προσέλαβε τελεία  τήν ἀνθρώπινη φύση ἐκτός ὅμως τῆς ἁμαρτίας, καί φυσικά ὡς ἀναμάρτητος καμμία ἀνάγκη καθάρσεως δέν εἶχε, δείχνει ὅμως τό μέγεθος τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ἐσχάτου συγκαταβάσεώς Του. Γιά τό λόγο αὐτό δεν ἔμεινε καθόλου στό νερό γιά νά ἐξομολογηθεῖ  ἁμαρτίες, ὅπως ἔκαναν οἱ ἄλλοι βαπτιζόμενοι, ἀλλά «εὐθέως ἀνέβη ἀπό τοῦ ὕδατος». Ὁ Χριστός ὥς Σωτῆρας καί Λυτρωτής ἐγκαινίασε τό Βάπτισμα «ἐν Πνεύματι  Ἁγίῳ καί πυρί», τό ὁποῖο ἀπαλλάσσει τον ἄνθρωπο ἀπό κάθε ἁμαρτία, ἀλλά ταυτόχρονα τόν καθιστά μέλος τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος, τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας. Ὅπως πολύ χαρακτηριστικά ἀκούσαμε στό Ἀποστολικό  Ἀνάγνωσμα: «ὁ Θεός μᾶς ἔσωσε χάρη στό ἔλεός Του, μέ τό βάπτισμα τῆς ἀναγεννήσεως καί τῆς ἀνακαινίσεως, πού χαρίζει τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο σκόρπισε πλουσιοπάροχα ἐπάνω μας διά τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Τιτ. γ΄ 4-7).

Γιά τόν λόγο αὐτό τό βάπτισμά μας καλεῖται προσφυῶς «λουτρό παλιγγενεσίας», διότι ἀφενός μέν τό Βάπτισμα συνιστᾶ ὁλοκληρωτική ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀφετέρου δέ τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τά ὁποῖα παρέχονται διά τοῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος, τό ὁποῖο τελεῖται συναπτά μέ τό Βάπτισμα «ἀνακαινίζουν» τόν ἄνθρωπο καί τόν ἐντάσσουν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, καθαρό ἀπό κάθε ρύπο, ἀλλά καί πλῆρη τῶν οὐρανίων χαρισμάτων.

Ἐχοντας ἀξιωθεῖ αὐτῆς τῆς δωρεᾶς ἀπό τῆς βρεφικῆς ἤδη ἡλικίας, πρέπει κυρίως τά Ἅγια Θεοφάνεια, νά θυμίζουν στόν καθένα μας τήν ἡμέρα τοῦ προσωπικοῦ μας θείου φωτισμοῦ, τῆς υἱοθεσίας μας ἀπό τόν Θεό καί τῆς εἰσόδου μας στήν Ἐκκλησία διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος.

Ἐνδυθήκαμε τόν Χριστό μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα, λάβαμε τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ τό Ἅγιο Χρῖσμα, ὀφείλουμε μέσα ἀπό τό Μυστήριο τῆς Μετανοίας καί Ἐξομολογήσεως, τό ὁποῖο ὀνομάζεται δεύτερο βάπτισμα, νά καθαρίζουμε  τήν  ψυχή ἀπό τήν ἁμαρτία καί  μέ τή θεία Εὐχαριστία, κοινωνώντας τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ νά παραμένουμε ἑνωμένοι  στό Σῶμα Του, τήν ἁγία μας Ἐκκλησία, «ἵνα δικαιωθέντες τῇ ἐκείνου χάριτι κληρονόμοι γενώμεθα κατ’ ἐλπίδα  ζωῆς  αἰωνίου» (Τιτ. γ΄ 8).

Ἀγαπητοί μου,

Ἄς ἐνστερνισθοῦμε τήν παράκληση τοῦ μεγάλου Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας ἁγίου Γρηγορίου τοῦ  Θεολόγου, ὅπως  την ἀναφέρει σέ μία ὁμιλία του εἰς τά Ἅγια Φῶτα: « Ἐγώ εἶμαι τό Φῶς τοῦ κόσμου (καθώς λέγει ὁ Χριστός).. . Ἔφθασε  ὁ  καιρός τῆς ἀναγεννήσεως, πού μᾶς ἦλθε ἀπό τόν Οὐρανό, ἀς ἀναγεννηθοῦμε. Ἔφθασε  ὁ  καιρός για την ἀναδημιουργία μας, ἄς ξαναγίνουμε, ὅπως ὁ πρωτόπλαστος Ἀδάμ, μακρυά ἀπό την ἁμαρτία. Ἄς μήν μείνουμε στην ἀσχήμια τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά ἄς γίνουμε ὅπως ὅταν νηπιοβαπτισθήκαμε, παραμένοντας ἀναγεννημένοι μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.» Ἀμήν.

Χρόνια Πολλά

Μετ’ εὐχῶν καί πατρικῆς ἀγάπης ἐν Χριστῷ Ἐπιφανέντι

Ὁ Ἐπίσκοπός  Σας

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

Ἐγκύκλιον Μήνυμα Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου, Ἰκαρίας καί Κορσεῶν κ.κ. Εὐσεβίου ἐπί τῇ ἀνατολῇ τοῦ νέου ἔτους 2025

Ἀγαπητοί μου παιδιά

Τό ἄπειρο ἔλεος καί ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀξιώνουν νά φθάσουμε γιά μία ἀκόμη φορά στό ξεκίνημα τοῦ νέου ἔτους τῆς χρηστότητας Αὐτοῦ!

Ἡ πρώτη τοῦ νέου ἔτους συμπίπτει μέ τήν Δεσποτική ἑορτή τῆς Περιτομῆς τοῦ Χριστοῦ, ὡς καί μέ τόν ἑορτασμό τῆς μνήμης τοῦ ἀσκητικοῦ καί μεγάλου Πατρός καί Ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας μας τοῦ ἁγίου Βασιλείου. Ἡ πρώτη ἑορτή μᾶς διδάσκει τή συγκατάβαση καί τή μακροθυμία τοῦ Χριστοῦ γιά τούς ἀνθρώπους καί μᾶς ἐμπνέει τήν ταπείνωση καί τήν ψυχική καθαρότητα. Ἡ δεύτερη μᾶς ὁμιλεῖ γιά τήν ἁγιότητα ὡς σκοπό τῆς ζωῆς μας.

Τό ἑορτολογικό περιεχόμενο τῆς σημερινῆς ἡμέρας ἀποτελεῖ τόν καλλίτερο ὁδηγό γιά τήν πορεία μας στόν κόσμο, καθώς ἀνατέλλει τό νέο ἔτος καί μᾶς προτρέπει ν’ ἀκολουθήσουμε τόν δρόμο τῆς ταπείνωσης τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀφοσιωμένοι σ’ Αύτόν καί τήν λατρεία Του, ὅπως τήν πραγμάτωσε ὁ Μέγας Βασίλειος, μέ  ἱερές πράξεις ἁγίας ζωής, αὐτοθυσίας καί ἀγάπης.

Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἀξιωνόμαστε νά εἰσέλθουμε στον 30^ο χρόνο τῆς Ἐπισκοπικῆς μας Διακονίας στά ἀκριτικά νησιά τῆς Σάμου, τῆς Ἰκαρίας καί τῶν Φούρνων καί αἰσθανόμαστε βαρύ τό χρέος τῆς ἐν Χριστῷ διακονίας τοῦ θαυμασίου αὐτοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Στή διάρκεια αὐτή τῶν τριάκοντα ἐτῶν διακονήσαμε ἀθόρυβα, μέ ἱεροπρέπεια, μέ πατρική ἀγάπη, εἰρήνη καί συγκατάβαση, μέ ὑψηλό ἦθος καί γνήσιο ἐκκλησιαστικό φρόνημα. Προσπαθήσαμε νά βοηθήσουμε μ’ ὅλες μας τίς δυνάμεις στήν ἀνανέωση τῆς πνευματικῆς πορείας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, στή μοναστική ἄνθισή της καί στήν ἀνακαινιστική κτιριακή συγκρότησή της μ’ ἕνα καί μοναδικό σκοπό: τήν κατά Θεόν προκοπήν τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου μας καί τήν διατήρηση τῆς τοπικῆς πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς τῆς Ἐπαρχίας μας. Προβάλαμε τά ἀπαραχάρακτα δίκαια τοῦ ἀκριτικοῦ ἑλληνισμοῦ καί  διατρανώσαμε τό γενναῖο φρόνημά του, νά ὑπερασπισθεῖ μετά τοῦ Στρατοῦ μας τήν άκεραιότητα καί τήν ἀξιοπρέπεια τῶν Νησιῶν μας. Ἀκόμη γενόμενοι ἐγγυητές τῆς ἑνότητος καί τῆς καταλλαγῆς, μέ τήν εὔλαλη σιωπή μας. Πιστεύουμε δε ὅτι ὁ Θεός εὐλογεῖ καί αὐξάνει τό ἔργο μας, πληθύνοντας συνάμα τίς εὐκαιρίες τῆς σωτηρίας μας, γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Στήριγμά μας ὑπῆρξε ἡ πίστη στόν Θεό, ἡ προσευχή καί ἡ προσφυγή μας στή  σκέπη Του καί τίς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας καί τῶν Σαμίων καί Ἰκαρίων  Ἁγίων μας. Χάριτες λοιπόν ὀφείλονται στόν Πανοικτήρμονα Θεό γιά ὅ,τι ἔγινε, καί ἀν ἔγινε κάτι σημαντικό, δέν εἶναι δικό μας, ἀλλά πρός δόξαν τοῦ ἁγίου ὀνόματός Του.

Πάροικοι καί παρεπίδημοι ὄντες τοῦ παρόντος κόσμου, ἔχουμε σκοπό νά πολιτογραφηθοῦμε στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί νά κατοικήσουμε στήν μέλλουσα πόλη, τῆς αἰώνιας κοινωνίας μέ τό Θεό, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἡ εἰσοδός μας σέ ἕνα νέο ἔτος ἐπισημαίνει τό βάρος τῶν εὐθυνῶν μας, καθώς ξανοιγόμαστε πρός τήν αἰωνιότητα.

Καί αὐτό ἀκριβῶς τό ὄνειρο τῆς αἰώνιας παραδείσιας ὡραιότητας, σᾶς καλῶ νά τό κάνουμε θέμα προσευχῆς καί μέ θέρμη ψυχῆς νά τό ζητήσουμε ἀπό τόν Κύριό μας. Ὅ,τι καί ἄν πράττουμε στήν παρούσα ζωή ἐδῶ στή γῆ, πάντοτε ὁ προσανατολισμός μας πρέπει να εἶναι στόν οὐρανό. Τὀ ἱεραποστολικό καί φιλανθρωπικό ἔργο τοῦ σήμερα ἑορταζομένου Μεγάλου Βασιλείου εἶναι μοναδικό καί ἀσύγκριτο καί στούς αἰῶνες ζωντανό καί λαμπρότατο. Γιατί εὐλογήθηκε καί ἡ πολυεύθυνη διακονίας μας καί αὐξήθηκε ἀπό τό Θεό καί ἐνισχύθηκε τόσο, ὥστε ν’ ἀντέχει ὄχι μόνο στίς ἀπειλές  τῶν κατά καιρούς ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ διαβόλου, ἀλλά τήν πολυμέρεια τῶν προβλημάτων καί τῶν ἀγώνων καί στή φθορά, πού ἐπιφέρει ὁ πανδαμάτορας χρόνος. Καί ὅλα αὐτά, ἐπειδή τό πολυδύναμο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἔχει θμέλιο τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο καί ἀναφορά στήν ἐπί γῆς κατά Χριστόν Ζωή, πού εἶναι ἡ ἀχή και ἐλπίδα τῆς αἰωνίου ζωῆς ἐν Χριστῷ.

Στρέφοντας λοιπόν τούς ὀφθαλμούς μας πίσω, ἐπί μία ὁλόκληρη τριακονταετία καί ἀτενίζοντας ἀγέρωχα τό μέλλον συνεχίζουμε τό πνευματικό μας ἔργο, άντικρύζουμε τήν μεγαλωσύνη τοῦ Θεοῦ, τήν πλούσια ἐπιδαψίλευση τῆς Χαριτός Του στή ζωή καί τό πνευματικό, ἱεραποστολικό, φιλανθρωπικό, κοινωνικό καί πολιτιστικό ἔργο τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, πού ἐτελέσθη παρά τἰς πενιχρές δυνατότητες καί τίς πεπερασμένες δυνάμεις μας, χωρίς νά λείψουν οἱ δοκιμασίες καί οἱ πειρασμοί μέ χειρότερη καί μεγαλύτερη καί ἀπό τήν φωτιά, τήν δοκιμασία τοῦ καταστρεπτικοῦ σεισμοῦ. Καί βεβαίως σ’ ὅλη αὐτήν τήν εὐλογημένη προσπάθεια, διακρίνεται εὐχερῶς ἡ παρουσία καί συμμετοχή τοῦ περί ἡμᾶς ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ ἀπλοῦ καί εὐσεβοῦς ἀκριτικοῦ μας Λαοῦ, πού ἀποτελεῖ τό εὐλογημένο ποίμνιο τῆς Τοπικῆς κατά Σάμον, Ἰκαρίαν καί Φούρνους Ἐκκλησίας.

Ἀτενίζοντας δε τώρα πρός τήν αἰωνιότητα ἐγκαινιάζουμε ἕνα ἀκόμα ἔτος ἐκκλησιαστικῆς καί ποιμαντικῆς διακονίας καί καλοῦμε ὅλους στή συνέχιση τῆς συστράτευσης μαζί μας, μαζί μέ τήν Τοπική μας Ἐκκλησία, ἐπισημαίνοντας ὅτι, ὅταν ὁ Κλῆρος καί ὁ Λαός συμπορεύονται μέ τόν Ἐπίσκοπόν τους καί ἀναθέτουν τήν ἀγωνία καί τήν ἔκβασιν τοῦ ἀγῶνος τους στόν Θεό, τότε ζοῦν πνευματικούς ἀναβαθμούς, ἀνακαινίζονται καί καθαίρονται μέσα ἀπό τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί ὁδεύουν πρός τήν μετ’ Αὐτοῦ αἰώνια κοινωνία.

 Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ἄς προχωρήσουμε λοιπόν μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ μαζί καί στόν καινούργιο χρόνο, πού ξανοίγεται μπροστά μας. Ἄς προχωρήσουμε μέ φόβο Θεοῦ καί μέ θάρρος, προσέχοντας τίς ἑκατέρωθεν παγίδες τοῦ διαβόλου, βέβαιοι, ὅτι ὁ Κύριος συμπορεύεται μαζί μας, ὁδηγεῖ καί εὐλογεῖ τήν πορεία μας καί αὐξάνει τό ἔργο τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, πρός δόξαν τοῦ ἁγίου ὀνόματός Του καί πρός σωτηρία τῶν ψυχῶν μας.

Χρόνια πολλά καί εὐλογημένο τό νέον ἔτος!

Μετά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης και ἐνθέρμων εὐχῶν

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

+ Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας ΕΥΣΕΒΙΟΣ

Εκτύπωση Email

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ κ.κ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε ἀπό  τόν Θεό ἄρχοντας, περιεβλήθη μέ δόξα καί τιμή, εἶναι ὁ τιμημένος βασιλιάς τῆς ὁρατῆς κτίσεως. Πλάστηκε «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» καί μέ προορισμό νά ὁμοιάσει μέ τό Θεό. Δέν τό κατενόησε ὅμως αὐτό. Ἔπεσε, ὑποβίβασε τόν ἑαυτό του στό ἐπίπεδο τῶν ἀνοήτων καί ἀλόγων κτηνῶν καί ὁμοίασε πρός αὐτά. (Ψαλμ., Μη’ [48] 13,21).

Ὁ Θεός ὅμως δέν ἐγκατέλειψε τό πλάσμα τῶν χειρῶν Του. Γιά νά τό σώσει ἀπό τήν ἁμαρτία, τήν φθορά καί τόν θάνατο, «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Πῆρε τήν πεσμένη φύση μας γιά νά τήν ἀνεβάσει ἀπό τό σκοτεινό καταφύγιο τοῦ Ἅδου στά ὕψη τοῦ οὑρανοῦ, στόν θρόνο τῆς θεότητος.

Κάθε φορά πού ἔρχονται τά Χριστούγεννα, γιορτάζουμε τό μεγαλύτερο θαῦμα ὅλων τῶν αἰώνων, τό πιό συγκλονιστικό γεγονός τῆς ἱστορίας, τό Μυστήριο τῶν μυστηρίων, πού τό διακηρύττει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καί Εὐαγγελιστής μέσα σέ τέσσερις μόνο λέξεις: «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο» (α΄, 14). Ὁ ὑπερούσιος Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος!

Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ὁ Λόγος μετεβλήθη σέ ἄνθρωπο. Ὄχι!  Ἀλλά ὅτι ὁ Θεός Λόγος, παραμένοντας Θεός, πῆρε καί τοῦ δούλου τη μορφή.  «Ἐγένετο», γράφει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής, ἔγινε πραγματικά ἄνθρωπος, προσέλαβε πραγματικά τήν ἀνθρώπινη φύση.

Τό ὅτι δέν μετεβλήθη ὁ Θεός Λόγος σέ ἄνθρωπο παύοντας νά εἶναι Θεός, ἀλλά ἔγινε πραγματικός ἄνθρωπος παραμένοντας, συγχρόνως καί Θεός, φαίνεται καθαρά ἀπό τήν συνέχεια τοῦ λόγου τοῦ Εὐαγγελιστόῦ: «καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Ἦρθε, ἔγινε ἄνθρωπος καί κατοίκησε στόν κόσμο μας ὡς ἕνας ἀπό μᾶς. Ἄνθρωπο ἔβλεπαν οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἀκόλουθοί Του, οἱ ἀκροατές Του. Ἀλλά δέν ἦταν μόνο ἄνθρωπος. Ἦταν ταυτόχρονα καί Θεός. Σ’ αὐτόν τόν Θεάνθρωπο, πού γεννιέται στή Βηθλεέμ, ἔχει ἑνωθεῖ ἡ θεία μέ τήν ἀνθρώπινη φύση καί μέσα Του κατοικεῖ  «πᾶν τό πλήρωμα τῆς Θεότητος», ὁλόκληρη ἡ θεότητα, ὅπως διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Κολασ. Β’,9). Αὐτό τό θεῖο βρέφος εἶναι ὁ ἄπειρος καί παντοδύναμος Θεός! Αὐτή εἶναι ἡ πίστη μας, πού ἐνώπιόν της παραλύει, σαστίζει καί τρέμει ἡ σκέψη μας, ἰλιγγιᾶ ὁ νοῦς καί ἀνακαινίζεται ὅλη ἡ ὑπαρξή μας.

Ὁ Θεός γιά νά ἀναστήσει τήν πεσμένη φύση μας, τήν ἀναλαμβάνει στους ὤμους Του. Αὐτή τήν ταπεινωμένη, τή φθαρτή καί θνητή φύση προσλαμβάνει ὁ Θεός Λόγος καί ἑνώνεται μέ αὐτήν. Θαυμαστή ἡ συγκατάβασή Του! Ἀπέραντη ἡ ἀγάπη Του!

«Ἔσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Γιά νά μή εἰναι ἀπόμακρος. Γιά νά μποροῦμε νά διαλεχθοῦμε καί νά συναναστραφοῦμε μαζί Του μέ ἀνεση καί οἰκειότητα πολλή.

Πῆρε τήν ἀνθρώπινη φύση, ὄχι γιά νά τήν ἀφήσει πάλι, ἀλλά γιά νά τή φέρει πάντοτε ἀχώριστη μέ τή θεία Του φύση. Ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Θεός Λόγος καί ποτέ δέν θα παύσει νά εἶναι ὁ Θεάνθρωπος. Πῆρε τη ἀνθρώπινη φύση μας καί μ’ αὐτήν ἑνωμένος ἀνελήφθη στούς Οὐρανούς καἰ ἐκάθισε στά δεξιά τοῦ Πατρός, στό θρόνο τῆς θεότητος, καί ὡς Θεάνθρωπος προσκυνεῖται ἀπό τίς στρατιές τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων.

Ποίος λόγος, ποιά διάνοια μπορεῖ νά παραστήσει τήν τόση τιμή, «τήν ὄντως  ὑπερφυῆ καί φρικτή῾ πού ἔγινε στό γένος τῶν ἀνθρώπων!  Κανείς πουθενά, οὔτε στόν Οὐρανό οὔτε στή γῆ, μπορεῖ νά μιλήσει ἄξια γι’ αὐτή τήν τιμή, κανείς ἄγγελος καί κανείς ἀρχάγγελος. Τέτοια εἶναι τά «κατορθώματα» τοῦ Θεοῦ καί τόσο μεγάλες καί ὑπερφυεῖς οἱ εὐεργεσίες Του, ὥστε ἡ ἀκριβής διήγησή τους να ὑπερβαίνει ὄχι μόνο τήν ἀνθρώπινη γλώσσα, ἀλλά καί τήν δύναμη τήν ἀγγελική. (PG 59,80).

Άγαπητά μου παιδιά,

Ἄς θαυμάσουμε τό ἔργο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας καί ἄς τόν δοξάσουμε, ὅπως τονίζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος,  «μή διά τῶν ρημάτων μόνον, ἀλλά πολλῷ μᾶλλον διά τῶν πραγμάτων», ὄχι μόνο μετά λόγια μας, ἀλλά πολύ περισσότερο μέ τίς πράξεις μας, μέ τήν κατά τό ἅγιο θέλημά Του ζωή μας, γιά νά ἀπολαύσουμε ὅσα μᾶς ἐξασφάλισε  στήν παρούσα ζωή καί ὅσα μᾶς ἐτοιμάζει γιά τήν μέλλουσα Βασιλεία Του μέ τήν ταπεινή ἔλευσή Του στόν σκοτισμένο κόσμο μας.

       Καλά καί εὐλογημένα  Χριστούγεννα!

Μετά τῆς ἐν Χριστῷ Τεχθέντι ἀγάπης καί ἐνθέρμων πατρικῶν εὐχῶν

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

+ Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας ΕΥΣΕΒΙΟΣ

Εκτύπωση Email