Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Στίς ἐμφανίσεις Του πρίν ἀπό τήν Ἀνάληψή του ὁ Κύριος, ἂφησε στούς μαθητές τήν τελευταία παραγγελία του: Νά μήν ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, ἀλλά νά περιμένουν τήν πραγματοποίηση τῆς ὑποσχέσεως ὃτι ὁ ἐπουράνιος Θεός Πατέρας θά τούς στείλει τό Ἃγιο Πνεῦμα. Ἐνῶ ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος βάπτιζε μέ ἀπλό νερό τούς ἀνθρώπους, ἐκεῖνοι ἐπρόκειτο πολύ σύντομα νά βαπτισθοῦν μέ τό Ἃγιο Πνεῦμα.
Τά λόγια αὐτά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἒκαναν ἐντύπωση στούς Μαθητές, οἱ ὁποῖοι Τόν πλησίασαν καί Τόν ρώτησαν μέ ἐλπίδα ἂν ἐπρόκειτο τίς ἐπόμενες ἡμέρες νά ἀποκαταστήσει τό βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ, στήν παλαιά του δόξα. Ὁ Κύριος ὃμως τούς ἀποκρίθηκε ὃτι τό πότε θά πραγματοποιηθοῦν αὐτά εἶναι στήν ἀποκλειστική ἐξουσία τοῦ Πατρός. Τούς βεβαίωσε ὡστόσο ὃτι θά λάβουν ἰδιαίτερη ἐνίσχυση μέ τήν ἒλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί μέ τήν δύναμή Του θά γίνουν οἱ ἲδιοι μάρτυρες τῆς ζωῆς καί τῆς διδασκαλίας Του σέ ὃλο τόν κόσμο. «Ἒσεσθέ μοι μάρτυρες ἒν τε Ἱερουσαλήμ καί ἐν πάσῃ τῆ Ἰουδαίᾳ καί Σαμαρείᾳ καί ἓως ἐσχάτου τῆς γῆς », τούς τόνισε ὁ Κύριος.
Ὁ λόγος Του αὐτός βλέπουμε νά ἐπιβεβαιώνεται αἰῶνες τώρα. Τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως νά ἀπλώνεται σέ ὃλη τήν οἰκουμένη, «ἓως ἐσχάτου τῆς γῆς», ὃπως τό προανήγγειλε ὁ Χριστός. Στά βάθη τῆς Ἀσίας, τῆς Ἀφρικῆς, στήν Νότια Ἀμερική, στἠν Ἰνδία, σέ κάθε γωνιά τοῦ πλανήτη κηρύσσεται σήμερα τό Εὐαγγέλιο, ἀντιλαλεῖ τό «Χριστός Ἀνέστη». Στήν ἀποστολή δέ αὐτή δέν ἐργάσθηκαν μόνοι οἱ Μαθητές τοῦ Κυρίου, πού ἂκουσαν τότε τήν προτροπή του. Τήν ἲδια αὐτή ἀποστολή ἐπιτελεῖ αἰῶνες τώρα ἡ Ἐκκλησία μέ τά μέλη της. Ἀμέτρητοι πιστοί μέσα στήν ἱστορία, μέχρι καί σήμερα, κληρικοί καί λαϊκοί, πρόσφεραν καί προσφέρουν τήν ζωή τους, τήν φωνή τους, τόν κόπο τους καί σάν ἂλλες ἀναστάσιμες λαμπάδες μεταδίδουν τό φῶς τοῦ ἀναστημένου Κυρίου στό σκοτάδι τοῦ κόσμου.
Ἡ ἐπαλήθευση ἑπομένως τοῦ προφητικοῦ αὐτοῦ λόγου τοῦ Κύρίου εἶναι μία ἀκόμη τρανή ἀπόδειξη τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ἡ ἐξάπλωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στήν οἰκουμένη ἐπιβεβαιώνει ὃτι «ἀλήθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος»!
Τό μυστήριο τῆς σαρκώσεως τοῦ Λόγου δέν ὁριοθετεῖται μέ τοπικούς καί χρονικούς περιορισμούς, γιατί σχετίζεται μέ τήν αἰωνιότητα καί ἀποβλέπει στό «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι». Ἀλλά ἡ σωτηρία ὃλων τῶν ἀνθρώπων (καί τῆς πρό Χριστοῦ περιόδου καί τῶν ἐπερχόμενων αἰώνων) δέν μποροῦσε νά ἐπιτευχθεῖ μέ ἂλλο τρόπο. Ἒπρεπε ἡ ἁμαρτωλή, φθαρμένη καί πεπερασμένη φύση του νά ἀλλαγεῖ, νά θεωθεῖ. Καί αύτό ἒγινε στό Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, μέ τήν θυσία καί τήν Ἀνάστασή Του. Ἡ θέωση αὐτή παρέχεται ὡς δωρεά σέ καθέναν πού πιστεύει στό Χριστό καί ἀκολουθεῖ τό δρόμο πού Ἐκεῖνος χάραξε.
Ἐκεῖνοι πού ἒζησαν πρό Χριστοῦ, πῶς θά μποροῦσαν νά λυτρωθοῦν καί νά σωθοῦν; Κάποιος ἒπρεπε νά κατεβεῖ στήν Ἃδη καί νά τούς ἀναστήσει. Ποιός ὃμως θά ἦταν; Ποιός διέθετε τέτοια ἐξουσία; Μόνον ὁ ἀναστημένος Χριστός μποροῦσε νά διακηρύξει τό «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῳ καί ἐπί γῆς». Ἐκεῖνος ἐμφανίστηκε στήν ἀνθρωπότητα «διδάσκων ὡς ἐξουσίαν ἒχων». Μποροῦσε νά ὁμιλεῖ μέ ἀπόλυτη αὐθεντία καί νά ἀναφωνεῖ «Ἐγῶ δέ λέγω ὑμῖν». Νά φυγαδεύει καί νά ἐκδιώκει τά δαιμόνια ἀπό τά θύματά τους μέ μιά ἀπλή φράση: «Ἐγώ ἐπιτάσσω, ἒξελθε ἐξ αὐτοῦ καί μηκέτι εἰσέλθης εἰς αὐτόν».
Νά γιατί ἦταν ἀναγκαία γιά τή σωτηρία μας ἡ σάρκωση τοῦ Λόγου, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Μόνον ὁ Θεός θά μποροῦσε νά προσφέρει στόν ἂνθρωπο ὑπερφυσικά στοχεῖα, ὃπως εἶναι ἡ ἂφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί ἡ λύτρωση, ἡ ἀποκατάσταση στό Θεό καί ἡ ἐπαναφορά τοῦ ἀνθρώπου στή Βασιλεία Του. Πολύ σωστά ἑπομένως ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει «Σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ, ὃτι ἀνέστη Χριστός ὡς Παντοδύναμος».
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Ὃ,τι ὑπάρχει, ὃ,τι ζεῖ, ὃ,τι ἀναπνέει, ὃτι αἰσθάνεται...ὑπάρχει, ζεῖ καί αἰσθάνεται, γιατί ὁ Χριστός ἀναστήθηκε. Ἂν ὁ Χριστός δέν ἀνασταινόταν, ὃλα θά ἦταν νεκρά ἐπάνω στή γῆ. Ὃλα κρατημένα ἀπό τήν παγωνιά τοῦ θανάτου. Τώρα ὃλα ζοῦν, ὃλα χαίρονται, ὃλα πανηγυρίζουν, ὃλα τραγουδοῦν. Ψάλλουν τόν παιάνα: «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Τούτη τήν ἀλήθεια μή τήν λησμονεῖτε ποτέ. Ὃτιδήποτε κι ἂν ἒλθει νά σᾶς πικράνει τή ζωή ἢ νά σᾶς ἀφαιρέση τήν ἐλπίδα, ὁποιοδήποτε ἀγαπημένο σας πρόσωπο προχωρημένης ἢ τρυφερῆς ἡλικίας κι ἂν δεῖτε νά κλείνει τά μάτια καί νά φεύγει ἀπό κοντά σας, μήν ἀφήσετε νά σᾶς καταβάλει ἡ θλίψη κι ὁ ἂμετρος πόνος. Σκεφθεῖτε τοῦτο μόνο: Τίποτε δέν μπορεῖ νά στερήσει σέ ὃλους αὐτούς ἢ στόν ὁποιονδήποτε τόν Παράδεισο καί τήν Οὐράνια Βασιλεία. Ὁ Οὐρανός εἶναι δικός μας.
Τόν κλέισαμε ἐμεῖς κάποτε μέ τήν παρακοή μας στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός ὃμως μέ τόν θάνατό Του ἐπάνω στό Σταυρό ἐπάτησε τόν θάνατο. Καί μέ τήν ἒνδοξη Ἀνάληψή Του μᾶς ἂνοιξε μιά γιά πάντα τόν Οὐρανό. Ἀπό τότε δέν μπορεῖ κανείς νά μᾶς τόν κλείσει. «Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο». Ὁ Χριστός μέ τό νά ἀναστηθεῖ πρῶτος «ἐκ νεκρῶν», ἀπό ὃλους τούς ἂλλους, βεβαιώνει μέ τήν Ἀνάστασή Του ὃτι θά ἀκολουθήσει ἒπειτα ἡ ἀνάσταση καί τῶν ἂλλων ἀνθρώπων. Ἀπό τότε ὁ Θάνατος εἶναι ἓνα ἐπεισόδιο στή ζωή μας. Μᾶς θυμίζει ἁπλῶς τήν ἁμαρτία ἀπό τήν ὁποία μᾶς λύτρωσε ἡ θεἳκή ἀγάπη.
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου καί Σωτηρας μας, ὁ Ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν Κύριός μας, νά χαρίζῃ σε ὅλους πλουσία τήν πασχάλιο πνευματική χαρά καί ἀγαλλίαση.
Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Ὁ Ἐπίσκοπός Σας
† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος
Εκτύπωση
Email
Πρός
τό Χρι στε πώ νυ μο Πλή ρω μα
τῆς Ἐκ κλη σί ας τῆς Ἑλ λά δος.
Τέ κνα ἐν Κυ ρίῳ ἀ γα πητά,
Στήν καρ δι ά τῆς Ἁ γί ας καί Με γά λης Τεσ σα ρα κο στῆς, τήν Κυ ρι α κή τῆς Σταυ ρο προ σκυ νή σε ως, ἐ θε ώ ρη σαν κα λό οἱ Ἅ γι οι Πα τέ ρες νά ὑ ψώ σουν κά τω ἀ πό τούς τρούλ λους τῶν παν σέ πτων Να ῶν γι ά προ σκύ νη ση τό «τρό παι ο κα τά τοῦ θα νά του», τό «ζω ο μύ ρι στο ξύ λο» τοῦ Τι μί ου Σταυ ροῦ τοῦ Κυ ρί ου μας. Ἐπέ λε ξαν τό ση μεῖ ο, τό σύμ βο λο καί συμ βό λαι ο τῆς ἀ γά πης, τῆς ζω ῆς καί τῆς κα ταλ λα γῆς, δη λα δή τῆς συμ φι λι ώ σε ως μέ τόν Θε ό, γι ά στή ριγ μα καί πα ρα μυ θί α ὅ σων γύ ρε ψαν ἐ λεύ θε ρα νά πο ρευ τοῦν στό στά δι ο τῶν ἀ ρε τῶν γι ά ν’ ἀ πο λαύ σουν ὡς μέ λι γλυ κύ τα το τίς ἄ πει ρες δω ρε ές πού ξε πη δοῦν ἀ π’ τή Σταυ ρω μέ νη Θε α γά πη.
Ὁ ζω ο ποι ός Σταυ ρός προ βάλ λε ται σάν ἡ μο να δι κή ἀπάντη ση στήν προ αι ώ νι α ἀ να ζή τη ση τοῦ ἀν θρώ που γι ά ζω ή καί ἀθα να σί α· σάν τό ἀ κέ νω το ἁ γι ο πό τη ρο τῆς ἐ λευ θε ρί ας, πού ὁ Θε ός ἔ στη σε ἀ νά με σά μας καί “ἐ πλή ρω σε” μέ τό μα κά ρι ο αἷ μα Του. Ἐ κεῖ νος «πέ θα νε, γι ά νά ζή σου με ἐ μεῖς», κα τά τόν Θε ο λό γο Γρη γό ρι ο, καί γύ ρε ψε ἀ πό ᾿μᾶς ἁ πλά, ἀλ λά μέ ὑ πα κο ή στό ἅγι ο θέ λη μά Του, νά γευ ό μα στε ἑ κού σι α τή χα ρά τῆς ἐ λευ θε ρί ας, κι ἄς πλη γώ νε ται Ἐ κεῖ νος ὡς Θε ός κι ἄς κρα τά ει παν το τι νά τά ἄ χραν τα χέ ρι α Του ἁ πλω μέ να στόν Σταυ ρό καί ἄς ἔχει τήν πλευ ρά τρυ πη μέ νη γι ά ν’ ἀ να βλύ σει τό νε ρό τοῦ Βα πτί σμα τος καί τό αἷ μα τῆς Εὐ χα ρι στί ας, ἡ κοι νω νί α δη λα δή καί ἡ ὑ πό στα ση τῆς ἀν θρώ πι νης ἐ λευ θε ρί ας.
Ὁ Χρι στι α νι σμός εἶ ναι ἡ πί στη τοῦ Σταυ ροῦ: προ σκυ νοῦ με τό “φυ τό τῆς Ἀ να στά σε ως”, τό “ξύ λο τῆς αἰ ώ νι ας ζω ῆς” σάν δυ να τό τη τα με το χῆς μας στήν ἀ να στη μέ νη φύ ση τοῦ Θε αν θρώ που· χαι ρε τί ζου με τόν κρου νό τῆς ζω ῆς πού ξε πε τάχ τη κε ἀ π’ τόν Τά φο Του, σάν ἀ πό νυ φι ά τι κη πα στά δα ἀ να και νι σμέ νη. Γι’ αὐ τό τό ἀ κα τα μά χη το τεῖ χος καί ἅ γι ο ὅ πλο τῶν ὀρ θο δό ξων, ὁ ἅ γι ος Ἐ φραίμ ὁ Σύ ρος θά πεῖ: «Ὁ Σταυ ρός εἶ ναι πού στά θη κε μέ σα στήν οἰ κου μέ νη, πού φυ τεύ τη κε στόν τό πο τοῦ Κρα νί ου κι ἀ μέ σως βλά στη σε τό κλῆ μα τῆς ζω ῆς». Κι ἡ Ἐκ κλη σί α στόν Σταυ ρω θέν τα Κύ ρι ό της θά ψά λει τή Μεγάλη Πέμ πτη: «Σταυ ρώ θη κες γι ά χά ρη μου, γι ά νά μοῦ προ σφέ ρεις τήν ἄ φε ση· κεν τή θη κες στήν πλευ ρά Σου γι ά ν’ ἀ να βλύ σεις γι ά μέ να τούς κρου νούς τῆς ζω ῆς· στά καρ φι ά καρ φώ θη κες, ὥ στε βλέ πον τας τό μέ γε θος τῶν πα θη μά των Σου νά μπο ρῶ νά κρά ζω σέ Σέ να, ζω ο δό τα Χρι στέ, βε βαι ώ νον τας τό ὕ ψος τῆς δυ νά με ώς Σου: δο ξα σμέ νος νά ᾿ ναι ὁ Σταυ ρός Σου Σω τή ρα μου καί τό Πά θος Σου» (Ἀ κο λου θί α τῶν Πα θῶν, Μα κα ρι σμοί).
Τοῦ το τό Τί μι ο Ξύ λο, ὅ μως, πού σή με ρα προ βάλ λε ται σέ προ σκύ νη ση καί στη ριγ μό “πά σης πνο ῆς”, κά ποι α χέ ρι α τρε μά με να Τό κρα τοῦν. Κά ποι α χέ ρι α Τό θυ μι ά ζουν, Τό χαι ρε τοῦν, εὐ λο γοῦν μέ Αὐ τό τόν Λα ό τοῦ Θε οῦ καί σφρα γί ζουν τά Τί μι α Δῶ ρα! Τά χέ ρι α τοῦ Κλη ρι κοῦ! Τοῦ Ἐ πι σκό που, τοῦ Πρε σβυ τέ ρου, τοῦ Δι α κό νου. Γι’ αὐ τό σο φά ἡ Ἐκ κλη σί α μας τήν ἡ μέ ρα τή με γά λη, τή ση με ρι νή, τῆς Σταυ ρο προ σκυ νή σε ως τήν ἀ φι ε ρώ νει στίς ἱ ε ρα τι κές κλή σεις.
Ἄ ρα γε τί ση μαί νει «ἡ μέ ρα ἱ ε ρα τι κῶν κλή σε ων»; Ση μαί νει γι ά τά ὀρ θό δο ξα δε δο μέ να τήν πρό σκλη ση νά ἐν δυ θοῦν, νά ἐν δυ θοῦ με κα λύ τε ρα, ὅ σοι τό ἐ πι θυ μοῦ με, ὅ σοι κλη θοῦ με κι ἔ χου με τή λαχ τά ρα γι᾿ αὐ τό νά φο ρέ σου με ΤΟ ΜΕ ΓΑ ΛΕΙ Ο ΤΟΥ ΜΥ ΣΤΗ ΡΙ ΟΥ ΤΗΣ Ι Ε ΡΩ ΣΥ ΝΗΣ! Νά ντυ θοῦν τό τί μι ο ρά σο τά παι δι ά μας πού τό ἐ πι θυ μοῦν, νά πε ρι βλη θοῦν τόν αἱ μά τι νο μαν δύ α τοῦ τρί βω νος τῆς Ἱ ε ρω σύ νης. Τό αἱ μα το βαμ μέ νο ἅ γι ο ρά σο!
Μέ τόν Σταυ ρό Του τόν πάν σε πτο στό χέ ρι στέ κει τού τη τή λαμ πρή ἡ μέ ρα, μά καί κά θε ἡ μέ ρα καί ὥ ρα, ὁ Κύ ρι ος μπρο στά ἀ π᾿ τά βη μό θυ ρα κά θε ψυ χῆς καί μέ Αὐ τόν κρού ει καί ἐλ πί ζει νά Τοῦ ἀ νοί ξει γι ά νά γυ ρέ ψει νά ἐν δυ θεῖ κά ποι ο ἄ ξι ο παι δί Του τήν ἁ γί α Ἱ ε ρω σύ νη· καί ἀ πό τήν κα τά σάρ κα φύ τρα του, τούς γο νεῖς του, νά ἔλ θουν ἀ ρω γοί σ᾿ αὐ τή του τήν κλή ση, σ᾿ αὐ τό του τόν ἐν δό μυ χο ὁ λό θυ μο πό θο, καί νά μή στα θοῦν ἐμ πό δι ο καί φραγ μός στήν κλή ση τοῦ Οὐ ρα νοῦ! Ἡ Ἱ ε ρω σύ νη εἶ ναι χά ρη, εἶ ναι ἁ γι ο πνευ μα τι κή δω ρε ά, εἶ ναι ἁ γι ο τρι α δι κός τό κος καί μα κά ρι ο τό σπί τι πού γί νε ται ΘΡΟ ΝΟΣ γι ά νά κα τα σκη νώ σει τό σος πλοῦ τος καί ΜΗ ΤΡΑ γι ά νά φι λο ξε νή σει τό με γα λεῖ ο της. Ὁ Ἴ δι ος ὁ Κύ ρι ος τό εἶ πε στούς Μα θη τές Του: «Δέν μέ ἐ ξε λέ ξα τε ἐ σεῖς, ἀλ λά ἐ γώ σᾶς ἐ ξέ λε ξα καί σᾶς ἐγ κα τέ στη σα στό ὑ ψη λό ἔρ γο σας . . .» (Ἰ ω άν. ι ε΄ 16). Ὁ Ἐπί σκο πος, ὅ ταν χει ρο το νεῖ τόν Δι ά κο νο, τό κα θι στᾶ σα φές λέ γον τας: « . .. ἡ Χά ρη προ σφέ ρε ται στούς ἀ ξί ους Σου Κύ ρι ε, ὄ χι μέ τήν ἐ πί θε ση τῶν χει ρῶν μας, ἀλ λά μέ τήν πα ρου σί α τοῦ πλού σι ου ἐ λέ ους Σου . . . ». Ἡ ἐ πί θε ση τῶν χει ρῶν εἶ ναι, βε βαί ως, ὅ λως ἀ πα ραί τη τη, ἀλ λά γι ά νά με τα δώ σει τά χα ρί σμα τα πού προ έρ χον ται ἀ πό τή Θεί α Πη γή, ἀπό τήν πα ρου σί α τοῦ μό νου Ἀρ χι ε ρέ ως, τοῦ Χρι στοῦ μας, τήν αὐ τόρ ρι ζα τῆς Χά ρι τος!
Ὁ εὐ λο γη μέ νος Λα ός τοῦ Θε οῦ, βλέ πον τας τό ἐ πι τρα χή λι ο πού φέ ρει ὁ Ἱ ε ρεύς πά νω του, ἀ να γνω ρί ζει ὅ τι αὐ τό εἶ ναι τό σύμ βο λο τῆς χά ρι τος τῆς Ἱ ε ρω σύ νης καί κυ ρί ως ὅ τι εἰ κο νί ζει τή Χά ρη τήν “τε λε στι κή” τοῦ Ἁ γί ου Πνεύ μα τος, “τήν ἄ νω θεν κα τερ χο μέ νη”, κα τά τόν Ἅ γι ο Συ με ών Θεσ σα λο νί κης. Ζεῖ κα θη με ρι νά μι άν ἀ λή θει α: ὁ Κλη ρι κός πε ρι βάλ λε ται μέ πνευ μα τι κή ἐξου σί α, χά ρη στή θερ μουρ γό πα ρου σί α τοῦ Πα ρα κλή του, πού γί νε ται τό τί μι ο ἄμ φι ό του καί με τα βάλ λε ται σέ ἁ γι α σμέ νο, χα ρι τω μέ νο καί κα θι ε ρω μέ νο πρό σω πο. Τοῦ το τό ζεῖ κυ ρί ως ὡς πλή ρω μα ὁ χει ρο το νού με νος. Βλέ πει γύ ρω του τά πάν τα νά ἀλ λοι ώ νον ται, νά παίρ νουν πα ρά ξε νη θω ρι ά κι ἀ νερ μή νευ τη ὄψη. Κυ ρι ο λε κτι κά ζεῖ μι ά με τα μόρ φω ση τήν ὥ ρα πού ἡ Ἱ ε ρω σύ νη σκη νώ νει μέ σα του καί τόν κα θι στᾶ «σκεῦ ος ἐ κλο γῆς» (Πράξ. θ΄ 15), ἁ γι ο πό τη ρο ἕ τοι μο νά δε χθεῖ τόν Θεῖ ο Μαρ γα ρί τη. Στέ κει σάν με τέ ω ρο ἱ ε ρό ἀ νά με σα στόν Θε ό καί τόν ἄν θρω πο, στόν οὐ ρα νό καί τή γῆ, ἔτ σι πού ἡ προ σευ χή του με του σι ώ νε ται σέ προ σευ χή τῆς Ἐκ κλη σί ας, καί συ νά μα ἀ ξι ώ νε ται νά κα λεῖ τό Ἅ γι ο Πνεῦ μα «ἐ πί τά προ κεί με να δῶ ρα καί ἐ πί πάν τα τόν λα όν» (Εὐ χή τοῦ Κα θα γι α σμοῦ). Ἀ ξι ώ νε ται μπρο στά στό ἅ γι ο Θυ σι α στή ρι ο νά εἶ ναι ἡ “ζων τα νή εἰ κό να τοῦ Χρι στοῦ”, κα τά τόν ἅ γι ο Μά ξι μο τόν Ὁ μο λο γη τή, ἀ φοῦ «ὁ ἱ ε ρεύς στέ κε ται καί ἐκ πλη ρώ νει τό ἔρ γο τοῦ Χρι στοῦ . .. λέ γον τας ἐ κεῖ να πού ὁ Χρι στός εἶ πε στόν Μυ στι κό Δεῖ πνο», κα θώς μᾶς βε βαι ώ νει ὁ ἱ ε ρός Χρυ σό στο μος.
Ὁ Ἅ γι ος Γρη γό ρι ος ὁ Θε ο λό γος δι η γεῖ ται γι ά τόν Παυ λί νο, Ἐ πί σκο πο Νό λης, τόν ξα κου στό γι ά τήν ἀ γά πη πού μοί ρα ζε, τό ἑ ξῆς πε ρι στα τι κό: Κά πο τε, ἐ πει δή δέν εἶ χε πι ά νά δώ σει τί πο τε, πού λη σε τόν ἑ αυ τό του ὡς δοῦ λο, γι ά νά ἐ λευ θε ρώ σει τόν γι ό μι ᾶς φτω χῆς χή ρας πού πι ά στη κε αἰχ μά λω τος. Ἔ μει νε, λοι πόν, ὁ Παυ λί νος δοῦ λος κι ἐρ γά στη κε σ᾿ ἕ να πε ρι βό λι, ὥ σπου ὁ κύ ρι ός του ἀ να κά λυ ψε ποι ός ἦ ταν καί τόν ἄ φη σε ἐ λεύ θε ρο!
Τέ κνα ἐν Κυ ρί ῳ ἀ γα πη τά,
Ὁ Χρι στός, ὁ Θε ός μας, ἔ λα βε μορ φή δού λου κι ἔ γι νε ὅ μοι ος μέ μᾶς τούς ἀν θρώ πους καί φα νε ρώ θη κε σάν ἄν θρω πος, ἄν καί ἦ ταν συγ χρό νως τέ λει ος Θε ός. Μά δέν ἀρ κέ στη κε μό νο σ’ αὐ τό, ἀλ λά ἔ φθα σε μέ χρι τοῦ ση μεί ου νά πα ρα δώ σει τόν ἑ αυ τό Του στόν Σταυ ρό γι ά νά μοι ρά σει ζω ή κι ἀ νά στα ση.
Μά καί ὁ κλη ρι κός, στήν κα θ᾿ ἡ μᾶς Ρω μη ο σύ νη, δέν ἀρ κέ στη κε μό νο στό νά δο ξο λο γεῖ τόν Ἁ γι ο τρι α δι κό Θε ό καί νά δι δά σκει τά “δι και ώ μα τά” Του, ἀλ λά ἔ φθα σε, ὅ ταν τό ἀ παί τη σαν οἱ και ροί, νά δι α κο νή σει καί τόν Λα ό, γι νό με νος σφά γι ο ἱ ε ρό, πο τί ζον τας τό ρά σο του μέ δά κρυ α καί αἷ μα, τό σο δι κά του, ὅ σο καί τοῦ φι λό χρι στου Λα οῦ μας! Αὐ τός ὁ Λα ός μᾶς θέ λει ἄ ξι ους νά “νο στι μί ζου με” τόν κό σμο, νά “φω τί ζου με” τόν κό σμο, ὅ πως ὁ Κύ ρι ος μᾶς τό ζή τη σε, πα ραλ λη λί ζον τας τούς Μα θη τές Του μέ τό «ἅ λας τῆς γῆς» καί τό «φῶς τοῦ κό σμου» (Ματθ. ε΄ 13-14)! Τί θά ἦ ταν αὐ τός ὁ κό σμος χω ρίς νο στι μι ά καί φῶς; Σκου πί δι θά ἦ ταν καί σκο τά δι!
Γο νεῖς εὐ λο γη μέ νοι, πα ρα κα λοῦ με ἐν ὀ νό μα τι τοῦ Σταυ ρω θέν τος Χρι στοῦ, μή φρά ζε τε τόν δρό μο στό βλα στά ρι σας πού θέ λει νά ἀν θί σει δι α κο νών τας τήν Ἁ γι α τρά πε ζα!
Καί σεῖς παλ λη κά ρι α μας, πού ἔ χε τε τήν κλί ση γι ά τό ρά σο, πα ρα κα λοῦ με δε χθεῖ τε τήν πρό σκλη ση τοῦ Χρι στοῦ πού σᾶς γί νε ται μέ τή δι κή μας φω νή καί δι α κο νῆ στε Ἐ κεῖ νον, τήν Ἐκ κλη σί α Του καί τόν Λαό Του!
Καλό κι εὐλογημένο τό ὑπόλοιπο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς!
† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος
† Ὁ Καρυστίας καί Σκύρου Σεραφείμ
† Ὁ Μονεμβασίας καί Σπάρτης Εὐστάθιος
† Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος
† Ὁ Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Χρυσόστομος
† Ὁ Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου Θεόκλητος
† Ὁ Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς Παντελεήμων
† Ὁ Κίτρους καί Κατερίνης Γεώργιος
† Ὁ Ἰωαννίνων Μάξιμος
† Ὁ Ἐλασσῶνος Χαρίτων
† Ὁ Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων Ἀμφιλόχιος
† Ὁ Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Νικηφόρος
† Ὁ Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Δαμασκηνός
Ὁ Ἀρχιγραμματεύς
Ἀρχιμ. Ἰωάννης Καραμούζης
Εκτύπωση
Email
