ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ - «Περί τῶν Ἱερατικῶν Κλήσεων»
Πρός
τό Χρι στε πώ νυ μο Πλή ρω μα
τῆς Ἐκ κλη σί ας τῆς Ἑλ λά δος.
Τέ κνα ἐν Κυ ρίῳ ἀ γα πητά,
Στήν καρ δι ά τῆς Ἁ γί ας καί Με γά λης Τεσ σα ρα κο στῆς, τήν Κυ ρι α κή τῆς Σταυ ρο προ σκυ νή σε ως, ἐ θε ώ ρη σαν κα λό οἱ Ἅ γι οι Πα τέ ρες νά ὑ ψώ σουν κά τω ἀ πό τούς τρούλ λους τῶν παν σέ πτων Να ῶν γι ά προ σκύ νη ση τό «τρό παι ο κα τά τοῦ θα νά του», τό «ζω ο μύ ρι στο ξύ λο» τοῦ Τι μί ου Σταυ ροῦ τοῦ Κυ ρί ου μας. Ἐπέ λε ξαν τό ση μεῖ ο, τό σύμ βο λο καί συμ βό λαι ο τῆς ἀ γά πης, τῆς ζω ῆς καί τῆς κα ταλ λα γῆς, δη λα δή τῆς συμ φι λι ώ σε ως μέ τόν Θε ό, γι ά στή ριγ μα καί πα ρα μυ θί α ὅ σων γύ ρε ψαν ἐ λεύ θε ρα νά πο ρευ τοῦν στό στά δι ο τῶν ἀ ρε τῶν γι ά ν’ ἀ πο λαύ σουν ὡς μέ λι γλυ κύ τα το τίς ἄ πει ρες δω ρε ές πού ξε πη δοῦν ἀ π’ τή Σταυ ρω μέ νη Θε α γά πη.
Ὁ ζω ο ποι ός Σταυ ρός προ βάλ λε ται σάν ἡ μο να δι κή ἀπάντη ση στήν προ αι ώ νι α ἀ να ζή τη ση τοῦ ἀν θρώ που γι ά ζω ή καί ἀθα να σί α· σάν τό ἀ κέ νω το ἁ γι ο πό τη ρο τῆς ἐ λευ θε ρί ας, πού ὁ Θε ός ἔ στη σε ἀ νά με σά μας καί “ἐ πλή ρω σε” μέ τό μα κά ρι ο αἷ μα Του. Ἐ κεῖ νος «πέ θα νε, γι ά νά ζή σου με ἐ μεῖς», κα τά τόν Θε ο λό γο Γρη γό ρι ο, καί γύ ρε ψε ἀ πό ᾿μᾶς ἁ πλά, ἀλ λά μέ ὑ πα κο ή στό ἅγι ο θέ λη μά Του, νά γευ ό μα στε ἑ κού σι α τή χα ρά τῆς ἐ λευ θε ρί ας, κι ἄς πλη γώ νε ται Ἐ κεῖ νος ὡς Θε ός κι ἄς κρα τά ει παν το τι νά τά ἄ χραν τα χέ ρι α Του ἁ πλω μέ να στόν Σταυ ρό καί ἄς ἔχει τήν πλευ ρά τρυ πη μέ νη γι ά ν’ ἀ να βλύ σει τό νε ρό τοῦ Βα πτί σμα τος καί τό αἷ μα τῆς Εὐ χα ρι στί ας, ἡ κοι νω νί α δη λα δή καί ἡ ὑ πό στα ση τῆς ἀν θρώ πι νης ἐ λευ θε ρί ας.
Ὁ Χρι στι α νι σμός εἶ ναι ἡ πί στη τοῦ Σταυ ροῦ: προ σκυ νοῦ με τό “φυ τό τῆς Ἀ να στά σε ως”, τό “ξύ λο τῆς αἰ ώ νι ας ζω ῆς” σάν δυ να τό τη τα με το χῆς μας στήν ἀ να στη μέ νη φύ ση τοῦ Θε αν θρώ που· χαι ρε τί ζου με τόν κρου νό τῆς ζω ῆς πού ξε πε τάχ τη κε ἀ π’ τόν Τά φο Του, σάν ἀ πό νυ φι ά τι κη πα στά δα ἀ να και νι σμέ νη. Γι’ αὐ τό τό ἀ κα τα μά χη το τεῖ χος καί ἅ γι ο ὅ πλο τῶν ὀρ θο δό ξων, ὁ ἅ γι ος Ἐ φραίμ ὁ Σύ ρος θά πεῖ: «Ὁ Σταυ ρός εἶ ναι πού στά θη κε μέ σα στήν οἰ κου μέ νη, πού φυ τεύ τη κε στόν τό πο τοῦ Κρα νί ου κι ἀ μέ σως βλά στη σε τό κλῆ μα τῆς ζω ῆς». Κι ἡ Ἐκ κλη σί α στόν Σταυ ρω θέν τα Κύ ρι ό της θά ψά λει τή Μεγάλη Πέμ πτη: «Σταυ ρώ θη κες γι ά χά ρη μου, γι ά νά μοῦ προ σφέ ρεις τήν ἄ φε ση· κεν τή θη κες στήν πλευ ρά Σου γι ά ν’ ἀ να βλύ σεις γι ά μέ να τούς κρου νούς τῆς ζω ῆς· στά καρ φι ά καρ φώ θη κες, ὥ στε βλέ πον τας τό μέ γε θος τῶν πα θη μά των Σου νά μπο ρῶ νά κρά ζω σέ Σέ να, ζω ο δό τα Χρι στέ, βε βαι ώ νον τας τό ὕ ψος τῆς δυ νά με ώς Σου: δο ξα σμέ νος νά ᾿ ναι ὁ Σταυ ρός Σου Σω τή ρα μου καί τό Πά θος Σου» (Ἀ κο λου θί α τῶν Πα θῶν, Μα κα ρι σμοί).
Τοῦ το τό Τί μι ο Ξύ λο, ὅ μως, πού σή με ρα προ βάλ λε ται σέ προ σκύ νη ση καί στη ριγ μό “πά σης πνο ῆς”, κά ποι α χέ ρι α τρε μά με να Τό κρα τοῦν. Κά ποι α χέ ρι α Τό θυ μι ά ζουν, Τό χαι ρε τοῦν, εὐ λο γοῦν μέ Αὐ τό τόν Λα ό τοῦ Θε οῦ καί σφρα γί ζουν τά Τί μι α Δῶ ρα! Τά χέ ρι α τοῦ Κλη ρι κοῦ! Τοῦ Ἐ πι σκό που, τοῦ Πρε σβυ τέ ρου, τοῦ Δι α κό νου. Γι’ αὐ τό σο φά ἡ Ἐκ κλη σί α μας τήν ἡ μέ ρα τή με γά λη, τή ση με ρι νή, τῆς Σταυ ρο προ σκυ νή σε ως τήν ἀ φι ε ρώ νει στίς ἱ ε ρα τι κές κλή σεις.
Ἄ ρα γε τί ση μαί νει «ἡ μέ ρα ἱ ε ρα τι κῶν κλή σε ων»; Ση μαί νει γι ά τά ὀρ θό δο ξα δε δο μέ να τήν πρό σκλη ση νά ἐν δυ θοῦν, νά ἐν δυ θοῦ με κα λύ τε ρα, ὅ σοι τό ἐ πι θυ μοῦ με, ὅ σοι κλη θοῦ με κι ἔ χου με τή λαχ τά ρα γι᾿ αὐ τό νά φο ρέ σου με ΤΟ ΜΕ ΓΑ ΛΕΙ Ο ΤΟΥ ΜΥ ΣΤΗ ΡΙ ΟΥ ΤΗΣ Ι Ε ΡΩ ΣΥ ΝΗΣ! Νά ντυ θοῦν τό τί μι ο ρά σο τά παι δι ά μας πού τό ἐ πι θυ μοῦν, νά πε ρι βλη θοῦν τόν αἱ μά τι νο μαν δύ α τοῦ τρί βω νος τῆς Ἱ ε ρω σύ νης. Τό αἱ μα το βαμ μέ νο ἅ γι ο ρά σο!
Μέ τόν Σταυ ρό Του τόν πάν σε πτο στό χέ ρι στέ κει τού τη τή λαμ πρή ἡ μέ ρα, μά καί κά θε ἡ μέ ρα καί ὥ ρα, ὁ Κύ ρι ος μπρο στά ἀ π᾿ τά βη μό θυ ρα κά θε ψυ χῆς καί μέ Αὐ τόν κρού ει καί ἐλ πί ζει νά Τοῦ ἀ νοί ξει γι ά νά γυ ρέ ψει νά ἐν δυ θεῖ κά ποι ο ἄ ξι ο παι δί Του τήν ἁ γί α Ἱ ε ρω σύ νη· καί ἀ πό τήν κα τά σάρ κα φύ τρα του, τούς γο νεῖς του, νά ἔλ θουν ἀ ρω γοί σ᾿ αὐ τή του τήν κλή ση, σ᾿ αὐ τό του τόν ἐν δό μυ χο ὁ λό θυ μο πό θο, καί νά μή στα θοῦν ἐμ πό δι ο καί φραγ μός στήν κλή ση τοῦ Οὐ ρα νοῦ! Ἡ Ἱ ε ρω σύ νη εἶ ναι χά ρη, εἶ ναι ἁ γι ο πνευ μα τι κή δω ρε ά, εἶ ναι ἁ γι ο τρι α δι κός τό κος καί μα κά ρι ο τό σπί τι πού γί νε ται ΘΡΟ ΝΟΣ γι ά νά κα τα σκη νώ σει τό σος πλοῦ τος καί ΜΗ ΤΡΑ γι ά νά φι λο ξε νή σει τό με γα λεῖ ο της. Ὁ Ἴ δι ος ὁ Κύ ρι ος τό εἶ πε στούς Μα θη τές Του: «Δέν μέ ἐ ξε λέ ξα τε ἐ σεῖς, ἀλ λά ἐ γώ σᾶς ἐ ξέ λε ξα καί σᾶς ἐγ κα τέ στη σα στό ὑ ψη λό ἔρ γο σας . . .» (Ἰ ω άν. ι ε΄ 16). Ὁ Ἐπί σκο πος, ὅ ταν χει ρο το νεῖ τόν Δι ά κο νο, τό κα θι στᾶ σα φές λέ γον τας: « . .. ἡ Χά ρη προ σφέ ρε ται στούς ἀ ξί ους Σου Κύ ρι ε, ὄ χι μέ τήν ἐ πί θε ση τῶν χει ρῶν μας, ἀλ λά μέ τήν πα ρου σί α τοῦ πλού σι ου ἐ λέ ους Σου . . . ». Ἡ ἐ πί θε ση τῶν χει ρῶν εἶ ναι, βε βαί ως, ὅ λως ἀ πα ραί τη τη, ἀλ λά γι ά νά με τα δώ σει τά χα ρί σμα τα πού προ έρ χον ται ἀ πό τή Θεί α Πη γή, ἀπό τήν πα ρου σί α τοῦ μό νου Ἀρ χι ε ρέ ως, τοῦ Χρι στοῦ μας, τήν αὐ τόρ ρι ζα τῆς Χά ρι τος!
Ὁ εὐ λο γη μέ νος Λα ός τοῦ Θε οῦ, βλέ πον τας τό ἐ πι τρα χή λι ο πού φέ ρει ὁ Ἱ ε ρεύς πά νω του, ἀ να γνω ρί ζει ὅ τι αὐ τό εἶ ναι τό σύμ βο λο τῆς χά ρι τος τῆς Ἱ ε ρω σύ νης καί κυ ρί ως ὅ τι εἰ κο νί ζει τή Χά ρη τήν “τε λε στι κή” τοῦ Ἁ γί ου Πνεύ μα τος, “τήν ἄ νω θεν κα τερ χο μέ νη”, κα τά τόν Ἅ γι ο Συ με ών Θεσ σα λο νί κης. Ζεῖ κα θη με ρι νά μι άν ἀ λή θει α: ὁ Κλη ρι κός πε ρι βάλ λε ται μέ πνευ μα τι κή ἐξου σί α, χά ρη στή θερ μουρ γό πα ρου σί α τοῦ Πα ρα κλή του, πού γί νε ται τό τί μι ο ἄμ φι ό του καί με τα βάλ λε ται σέ ἁ γι α σμέ νο, χα ρι τω μέ νο καί κα θι ε ρω μέ νο πρό σω πο. Τοῦ το τό ζεῖ κυ ρί ως ὡς πλή ρω μα ὁ χει ρο το νού με νος. Βλέ πει γύ ρω του τά πάν τα νά ἀλ λοι ώ νον ται, νά παίρ νουν πα ρά ξε νη θω ρι ά κι ἀ νερ μή νευ τη ὄψη. Κυ ρι ο λε κτι κά ζεῖ μι ά με τα μόρ φω ση τήν ὥ ρα πού ἡ Ἱ ε ρω σύ νη σκη νώ νει μέ σα του καί τόν κα θι στᾶ «σκεῦ ος ἐ κλο γῆς» (Πράξ. θ΄ 15), ἁ γι ο πό τη ρο ἕ τοι μο νά δε χθεῖ τόν Θεῖ ο Μαρ γα ρί τη. Στέ κει σάν με τέ ω ρο ἱ ε ρό ἀ νά με σα στόν Θε ό καί τόν ἄν θρω πο, στόν οὐ ρα νό καί τή γῆ, ἔτ σι πού ἡ προ σευ χή του με του σι ώ νε ται σέ προ σευ χή τῆς Ἐκ κλη σί ας, καί συ νά μα ἀ ξι ώ νε ται νά κα λεῖ τό Ἅ γι ο Πνεῦ μα «ἐ πί τά προ κεί με να δῶ ρα καί ἐ πί πάν τα τόν λα όν» (Εὐ χή τοῦ Κα θα γι α σμοῦ). Ἀ ξι ώ νε ται μπρο στά στό ἅ γι ο Θυ σι α στή ρι ο νά εἶ ναι ἡ “ζων τα νή εἰ κό να τοῦ Χρι στοῦ”, κα τά τόν ἅ γι ο Μά ξι μο τόν Ὁ μο λο γη τή, ἀ φοῦ «ὁ ἱ ε ρεύς στέ κε ται καί ἐκ πλη ρώ νει τό ἔρ γο τοῦ Χρι στοῦ . .. λέ γον τας ἐ κεῖ να πού ὁ Χρι στός εἶ πε στόν Μυ στι κό Δεῖ πνο», κα θώς μᾶς βε βαι ώ νει ὁ ἱ ε ρός Χρυ σό στο μος.
Ὁ Ἅ γι ος Γρη γό ρι ος ὁ Θε ο λό γος δι η γεῖ ται γι ά τόν Παυ λί νο, Ἐ πί σκο πο Νό λης, τόν ξα κου στό γι ά τήν ἀ γά πη πού μοί ρα ζε, τό ἑ ξῆς πε ρι στα τι κό: Κά πο τε, ἐ πει δή δέν εἶ χε πι ά νά δώ σει τί πο τε, πού λη σε τόν ἑ αυ τό του ὡς δοῦ λο, γι ά νά ἐ λευ θε ρώ σει τόν γι ό μι ᾶς φτω χῆς χή ρας πού πι ά στη κε αἰχ μά λω τος. Ἔ μει νε, λοι πόν, ὁ Παυ λί νος δοῦ λος κι ἐρ γά στη κε σ᾿ ἕ να πε ρι βό λι, ὥ σπου ὁ κύ ρι ός του ἀ να κά λυ ψε ποι ός ἦ ταν καί τόν ἄ φη σε ἐ λεύ θε ρο!
Τέ κνα ἐν Κυ ρί ῳ ἀ γα πη τά,
Ὁ Χρι στός, ὁ Θε ός μας, ἔ λα βε μορ φή δού λου κι ἔ γι νε ὅ μοι ος μέ μᾶς τούς ἀν θρώ πους καί φα νε ρώ θη κε σάν ἄν θρω πος, ἄν καί ἦ ταν συγ χρό νως τέ λει ος Θε ός. Μά δέν ἀρ κέ στη κε μό νο σ’ αὐ τό, ἀλ λά ἔ φθα σε μέ χρι τοῦ ση μεί ου νά πα ρα δώ σει τόν ἑ αυ τό Του στόν Σταυ ρό γι ά νά μοι ρά σει ζω ή κι ἀ νά στα ση.
Μά καί ὁ κλη ρι κός, στήν κα θ᾿ ἡ μᾶς Ρω μη ο σύ νη, δέν ἀρ κέ στη κε μό νο στό νά δο ξο λο γεῖ τόν Ἁ γι ο τρι α δι κό Θε ό καί νά δι δά σκει τά “δι και ώ μα τά” Του, ἀλ λά ἔ φθα σε, ὅ ταν τό ἀ παί τη σαν οἱ και ροί, νά δι α κο νή σει καί τόν Λα ό, γι νό με νος σφά γι ο ἱ ε ρό, πο τί ζον τας τό ρά σο του μέ δά κρυ α καί αἷ μα, τό σο δι κά του, ὅ σο καί τοῦ φι λό χρι στου Λα οῦ μας! Αὐ τός ὁ Λα ός μᾶς θέ λει ἄ ξι ους νά “νο στι μί ζου με” τόν κό σμο, νά “φω τί ζου με” τόν κό σμο, ὅ πως ὁ Κύ ρι ος μᾶς τό ζή τη σε, πα ραλ λη λί ζον τας τούς Μα θη τές Του μέ τό «ἅ λας τῆς γῆς» καί τό «φῶς τοῦ κό σμου» (Ματθ. ε΄ 13-14)! Τί θά ἦ ταν αὐ τός ὁ κό σμος χω ρίς νο στι μι ά καί φῶς; Σκου πί δι θά ἦ ταν καί σκο τά δι!
Γο νεῖς εὐ λο γη μέ νοι, πα ρα κα λοῦ με ἐν ὀ νό μα τι τοῦ Σταυ ρω θέν τος Χρι στοῦ, μή φρά ζε τε τόν δρό μο στό βλα στά ρι σας πού θέ λει νά ἀν θί σει δι α κο νών τας τήν Ἁ γι α τρά πε ζα!
Καί σεῖς παλ λη κά ρι α μας, πού ἔ χε τε τήν κλί ση γι ά τό ρά σο, πα ρα κα λοῦ με δε χθεῖ τε τήν πρό σκλη ση τοῦ Χρι στοῦ πού σᾶς γί νε ται μέ τή δι κή μας φω νή καί δι α κο νῆ στε Ἐ κεῖ νον, τήν Ἐκ κλη σί α Του καί τόν Λαό Του!
Καλό κι εὐλογημένο τό ὑπόλοιπο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς!
† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος
† Ὁ Καρυστίας καί Σκύρου Σεραφείμ
† Ὁ Μονεμβασίας καί Σπάρτης Εὐστάθιος
† Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος
† Ὁ Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Χρυσόστομος
† Ὁ Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου Θεόκλητος
† Ὁ Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς Παντελεήμων
† Ὁ Κίτρους καί Κατερίνης Γεώργιος
† Ὁ Ἰωαννίνων Μάξιμος
† Ὁ Ἐλασσῶνος Χαρίτων
† Ὁ Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων Ἀμφιλόχιος
† Ὁ Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Νικηφόρος
† Ὁ Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Δαμασκηνός
Ὁ Ἀρχιγραμματεύς
Ἀρχιμ. Ἰωάννης Καραμούζης
