ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ἐπί τῇ θλιβερᾷ ἐπετείῳ τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι Ἐκκλησία Μαρτύρων.

Τά μέλη της ἀνά τούς αἰῶνες δίδουν τήν μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ καί σέ πολλές περιπτώσεις τήν ἐπισφραγίζουν μέ τό ἴδιο τους τό αἷμα. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός μᾶς διαβεβαίωσε: «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰωαν. ιε ΄ 20). Ὁ διωγμός τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας δέν σταμάτησε ποτέ. Ἄλλοτε ἐμφανής καί τίς πιό πολλές φορές ἀφανής ἀποτελεῖ μιά πραγματικότητα, πού ὅμως ἀναδεικνύει τήν γενναιότητα καί τό θάρρος τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ὡς συνέπεια τῆς πίστης στόν Χριστό, καθώς Ἐκεῖνος μᾶς διαβεβαιώνει «ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἕξετε, ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον.» (Ἰωαν. ιστ΄ 33)

Ἡ σημερινή ἡμέρα, 19η Μαϊου, εἶναι ἀφιερωμένη στούς μάρτυρες τῆς Ὀρθόδοξης Πίστεως καί τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος, πού κατοικοῦσαν στόν Πόντο, διότι σήμερα συμπληρώνονται ἑκατόν ἔτη ἀπό τήν Γενοκτονία τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων, μόλις το 1994, ἀναγνώρισε τη γενοκτονία τῶν Ποντίων και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως «Ἡμέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο».

Γιά τήν ἱστορία ἄς ἀναφερθεῖ, ὅτι ἡ γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου ἀφορᾶ σε σφαγές και ἐκτοπισμούς εναντίον Ἑλληνικῶν πληθυσμών στην περιοχή του Πόντου, που πραγματοποιήθηκαν από το Κίνημα των Νεοτούρκων κατά την περίοδο 1914-1923. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ἦταν ἡ ἐκτόπιση τῶν Ἑλληνικῶν πληθυσμῶν, η εξάντλησή τους στις κακουχίες, τήν πείνα και τή δίψα, οἱ πορεῖες θανάτου στην ἔρημο, τα βασανιστήρια, οἱ ἐκτελέσεις καί οἱ ἀνηλεεῖς σφαγές τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ Ἀτατούρκ, ἐπικεφαλής τοῦ κινήματος τῶν Νεοτούρκων, αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέσα ἀπό συγκλονιστικές ἱστορικές μαρτυρίες, ὑπολογίζεται, ὅτι τα θύματα της τουρκικής θηριωδίας, των Νεότουρκων του Κεμάλ ὑπερβαίνουν τίς 350.000 Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων Ἀδελφῶν μας, κατοίκων τοῦ Πόντου. Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ὡς πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ἦλθαν στην Ελλάδα, ὅπου με τις γνώσεις και το ἔργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου ἐκείνη την εποχή Ἑλληνικού Κράτους και ἄλλαξαν τις πληθυσμιακές ἰσορροπίες κυρίως στη Βόρειο Ἑλλάδα.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας σήμερα ἀναπέμπει εἰδική ἐπιμνημόσυνη δέηση γιά τήν ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν τῶν πάνω ἀπό 350.000 σφαγιασθέντων Ποντίων Ἀδελφῶν μας. Καί τοῦτο τό πράττει συνεπής στό καθῆκον της ὡς μαρτυρική Μητέρα, πού δέεται ὑπέρ τῶν βασανισμένων παιδιῶν της κάθε ἐποχῆς.

Ἐξάλλου ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἀποτελεῖ τήν Μητέρα καί τροφό τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Ἄς μήν ξεχνᾶμε, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας διεφύλαξε καί διέσωσε τό Ἑλληνικό Ἔθνος στα 400 χρόνια τουρκικῆς σκλαβιᾶς, γιά νά στηθεῖ τό πρῶτο μετά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως Ἑλληνικό κράτος τό 1831, κι ἄν σήμερα εἴμαστε ἐλεύθεροι, τό ὀφείλουμε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐκείνη μέ θυσίες καί ἀγῶνες τρέφει τά παιδιά της μέ τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ καί παράλληλα κοκκινίζει μέ τό αἷμα τῶν παιδιῶν της σ’ αὐτήν τήν πορεία πρός τήν αἰωνιότητα, γιά τήν ἀγάπη καί τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ. Θυμηθεῖτε τούς μάρτυρες κάθε ἐποχῆς καί ἰδίως τούς Νεομάρτυρες τῆς Τουρκοκρατίας, τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, μέχρι καί σήμερα, ὅπως ἀκριβῶς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος τό περιγράφει στήν σκηνή τῶν ψυχῶν τῶν μαρτύρων κάτω ἀπό τό οὐράνιο θυσιαστήριο στό 7ο κεφάλαιο τῆς Ἀποκάλυψης καί εὔχεσθε πάντοτε γιά τήν καλήν ἀπολογίαν ὅλων, τήν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.

Μετά τῆς ἐν Χριστῷ ἀναστάντι ἀγάπης καί εὐχῶν

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχᾳ

Ἀγαπητά μου παιδιά,

«Ὦ τάφε, ἀθανασίας χωρίον!

Ὦ τάφε, ἀναστάσεως ἐργαστήριον!

Ὦ τάφε, τῶν τάφων κατάλυσις!

Ὦ τάφε, μέσα στόν ὁποῖον ὁ θάνατος παύει πιά νά εἶναι θάνατος.

Ὦ τάφε μέσα στόν ὁποῖον γεννιέται ζωή χωρίς τέλος!»,

ἀναφωνεῖ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος καί ἡ φωνή του ἀποτελεῖ τόν ἀντίλαλο τῆς φωνῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, Ἅιδη, τὸ νῖκος» (Α’ Κορ. ιε’ 55). Δέν ἔχει πιά ὁ θάνατος φαρμακερό κεντρί. Τοῦ τό ἀφαίρεσε ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος τόν νίκησε γιά λογαριασμό μας.

Ὁ Χριστός συντρίβει τά δεσμά τοῦ θανάτου καί διανοίγει τίς πύλες τοῦ Ἅιδη, ἀνασταίνει τούς νεκρούς καί βγάζει ἀπό τόν τάφο τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα, πού σημαίνει, ὅτι ἀπελευθερώνει ἀπό τίς συνέπειες τῆς πτώσης τήν ὅλη ἀνθρωπότητα.

Γιά τήν Ὀρθοδοξία δέν νοεῖται ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ χωρίς τήν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου.

Ἄμεση συνέπεια τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ θέωση καί ἡ δοξοποίηση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀνάσταση ἔχει πάντοτε ὑπαρξιακές καί ὀντολογικές προεκτάσεις στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Δέν πρόκειται γιά μιά ἁπλή συναισθηματική ἤ καί ἔξωθεν ἐπίδραση. Πρόκειται γιά κάτι τό βαθύ, οὐσιαστικό καί ὑπαρξιακό γεγονός. Ὁ ἄνθρωπος πού ἐξέρχεται ἀπό τόν Ἅδη εἶναι μία νέα ὕπαρξη, χαριτωμένος καί θεωμένος, ἕνας ἀναστημένος κατά χάριν Θεός. Ἄξιος τῆς ἀρχικῆς δημιουργίας, ὄχι ἁπλῶς νά εἶναι «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ», ἀλλά καί νά φτάνει στό ἐσχατολογικό του «τέλος» καί πού σκοπός του εἶναι ἡ «ὁμοίωσις» πρός τόν Θεόν.

Μέ τήν ἀνάσταση θεραπεύονται οἱ συνέπειες τῆς πτώσης, ὅπως εἶναι ἡ φθορά, ἡ ἀσθένεια καί ὁ θάνατος. Αὐτό σημαίνει, ὅτι μέ τήν ἀνάσταση ἀρχίζει μιά νέα ζωή, νέο ἦθος ἀνθρώπου καί νέα ποιότητα ζωῆς. «Ἔξοδος» ἀπό τόν παλαιό κόσμο καί «πορεία» πρός τόν κόσμο τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ. Ἔξοδος ἀπό κάθε μορφή δουλείας καί ἀνελευθερίας. Ἀλλά καί πορεία διά μέσου της ἱστορίας, ὅπου οἱ προκλήσεις καί οἱ πειρασμοί. Πορεία ἀπό τή χώρα τοῦ θανάτου στή χώρα τῶν ζώντων. Ὑπόθεση μιᾶς ὁλόκληρης κοινότητας, τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ στό σύνολό του.

Ὅλα τα ἔθνη καί οἱ φυλές τῆς γῆς, πᾶν γένος ἀνθρώπων, καλοῦνται νά βιώσουν τό δικό τους Πάσχα μέσα στό γεγονός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ.

Στήν Ἐκκλησία ὑπάρχει χῶρος γιά ὅλους. Εἶναι ἡ νέα Ἐδέμ, ὁ χῶρος ὅπου δέν ἔχει θέση ἡ φθορά καί ὁ θάνατος. Μέ τήν Ἀνάσταση καταλύθηκε ὁ Ἅδης καί ἀναδύθηκε ἀπό τόν κενό τάφο ἡ νέα γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἔννοια τοῦ Πάσχα περιλαμβάνει τήν Ἐκκλησία ὡς σύνολο, ἀλλά καί τούς πιστούς ὡς πρόσωπα.

Ἔξοδος, διάβαση καί πορεία καί στήν προσωπική ζωή τῶν πιστῶν.

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Τό Πάσχα δέν εἶναι μία ἁπλή καί στατική ἀνάμνηση κάποιων ἱερῶν γεγονότων τοῦ παρελθόντος. Εἶναι μία διαρκῆς καί δυναμική πραγμάτωση τῶν γεγονότων αὐτῶν στήν προσωπική μας ζωή. Ἡ μετοχή μας στά γεγονότα αὐτά δέν εἶναι συναισθηματική, ἀλλά βαθιά πραγματική καί ὑπαρξιακή. Ὁ Χριστός πρέπει νά γίνει «τό Πάσχα ἡμῶν» διαφορετικά εἴμαστε ἐκτός τοῦ πνεύματος τῶν ἡμερῶν. Καλούμαστε, λοιπόν, νά γίνουμε συνδαιτυμόνες μέ τόν Ἀναστάντα στό εὐχαριστιακό δεῖπνο τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ, σε μία διαχρονική ἔννοια πραγματώνεται ἡ βίωση τοῦ δικοῦ μας Πάσχα, τῆς δικῆς μας ἀνάστασης.

Καλή Ἀνάσταση! Χρόνια πολλά!

Μετά τῆς ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀγάπης καί

ἐνθέρμων πασχαλίων εὐχῶν

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. Εὐσεβίου ἐπ’ εὐκαιρίας τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου (Παρασκευή 12 Ἀπριλίου 2019)

Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Καθώς ὁλοκληρώνεται σιγά-σιγά τό ταξίδι στό πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου ἐπικοινωνοῦμε μαζί σας ἐπιθυμώντας νά ἐπιστήσουμε τήν προσοχή σας σέ ἕνα ἀκόμη σκόπελο, πού ἐμφανίσθηκε λίγο πρίν τήν εἴσοδό μας στό λιμάνι τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος.

Τίς ἡμέρες αὐτές, σάν νά μήν ἔφταναν τά τόσα προβλήματα, πού ἔχουμε νά ἀντιμετωπίσουμε στά ἀκριτικά μας Νησιά, ἐμφανίστηκαν γιά μία ἀκόμη φορά οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», προσκαλώντας μέσα ἀπό ἕνα ἔγχρωμο φυλλάδιο, σέ μιά ἐκδήλωση γιά τήν ἐπέτειο τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, παρερμηνεύοντας τό χωρίο «Τοῦτο ποεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν» ἀπό τό κεφ. 22 τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Λουκᾶ.

Ἀναφέρουν μάλιστα στό φυλλάδιο, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ζήτησε ἀπό τούς ἀκολούθους του νά τηροῦν τήν ἐπέτειο τοῦ θανάτου του. Αὐτό καί μόνον δείχνει: α) ὅτι δέν πιστεύουν, πώς ὁ Χριστός εἶναι Θεός, ἀφοῦ ἀναφέρουν μόνον τό ὄνομα Ἰησοῦς, πού ἀφορᾶ στήν ἀνθρώπινη φύση Του καί β) ὀνομάζουν τούς Ἁγίους Μαθητές καί Ἀποστόλους ἀκολούθους, σάν νά ἐπρόκειτο γιά τή συνοδία κάποιου ἁπλοῦ προσώπου. Καί οἱ δύο αὐτές ἐπισημάνσεις φανερώνουν, ὅτι οἱ αὐτοαποκαλούμενοι Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἄν καί θέτουν τήν λέξη –Χριστιανοί- στήν ονομασία τους πρός παραπλάνησιν, ἀρνοῦνται τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτό ποτέ δέν τόν ὀνομάζουν Κύριο, οὔτε Τόν πιστεύουν ὡς Θεό, Σωτῆρα καί Λυτρωτῆ, τό ὁποῖον πανηγυρικῶς φανερώνεται τόσο στήν Παλαιά, ὅσο καί στήν Καινή Διαθήκη.

Στη συγκεκριμένη μάλιστα πρόσκληση, κατά τήν συνήθη τακτική τους, ἀπομονώνουν μιά φράση τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ὥστε ἀποκομμένη ἀπό τά συμφραζόμενα νά τῆς δώσουν τήν ἑρμηνεία, πού ἐπιθυμοῦν.Μιά ἁπλή ἀνάγνωση τοῦ συγκεκριμένου χωρίου στό κεφάλαιο 22, στίχοι 19-20 καταδεικνύει τήν δόλια μεθόδευσή τους: «καὶ λαβὼν ἄρτον εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου τὸ ὑπὲρ ὑμῶν διδόμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. ὡσαύτως καὶ τὸ ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐν τῷ αἵματί μου, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν ἐκχυνόμενον.»

Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς θέτει τήν ἐντολή τῆς ἀνάμνησης μεταξύ τῆς μεταδόσεως τοῦ Ἄρτου καί τοῦ Οἴνου, ὥστε ἡ ἐντολή νά μήν ἀφορᾶ στήν ἀνάμνηση τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως διατείνωνται, ἀλλά στήν ἀνάμνηση τοῦ Ἴδιου τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μιά ἀνάμνηση, πού δέν σημαίνει ἁπλά ἐνθύμιση, ἀλλά ζωηρή παρουσία καὶ παραγματώνεται στό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, στή Μετάληψη τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

Τήν ἴδια ἀκριβῶς μαρτυρία, ὅτι ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ δέν ἀφορᾶ στόν θάνατό Του, ἀλλά στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, παραθέτει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του, στό κεφ. 11, στιχ. 23-26, ὅπου γράφει χαρακτηριστικά: «...ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἐν τῇ νυκτί ᾗ παρεδίδοτο ἔλαβεν ἄρτον καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ εἶπε·λάβετε φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. ὡσαύτως καὶ τὸ ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐστὶν ἐν τῷ ἐμῷ αἵματι· τοῦτο ποιεῖτε, ὁσάκις ἂν πίνητε, εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ.»

Πρός ἐπίρρωσιν τούτων ἄς ἀναφερθεῖ, πώς ὁ Μέγας Βασίλειος στή θεία Λειτουργία, πού συνέγραψε, συμπεριέλαβε κατά λέξιν αὐτά τά δύο χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, γι’ αὐτό καί ἐξαιρέτως τελοῦμε τήν θεία Λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου τήν Μεγάλη Πέμπτη, ἡμέρα κατά τήν ὁποία θυμόμαστε τόν Μυστικό Δεῖπνο καί τήν παράδοση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Ἄς σημειωθεῖ δέ, ὅτι οὔτε ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, οὔτε ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἦταν παρόντες στήν πρώτη Θεία Λειτουργία τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, ἀλλά μέ χαρακτηριστική ὁμοιότητα περιγράφουν τήν παράδοση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, δηλαδή τήν ἐμπειρία καί ζωή τῆς πρώτης Ἐκκλησίας γύρω ἀπό τούς ζωντανούς μάρτυρές της, τούς ἁγίου Ἀποστόλους,

ἀλλά καὶ ἐμπνεόμενοι ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐνέργεια πού ὀνομάζουμε θεοπνευστία καί τήν ὁποία, δυστυχῶς γι’ αὐτούς, τήν ἀπορρίπτουν οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ».

Ἀλλά τό ὅτι δέν εἶναι δυνατόν ἡ ἑρμηνεία πού δίδουν νά ἀφορᾶ στήν ἀνάμνηση τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, ἐξάγεται καί ἀπό ἕνα ἀκόμη λόγο. Στή διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου οἱ Μαθητές δέν μποροῦσαν νά ἀντιληφθοῦν τήν συνέχεια τῆς πορείας τοῦ Χριστοῦ, ὅτι θά πέθαινε ὡς ἄνθρωπος πάνω στόν Σταυρό καί θά ἀνίστατο ἀπό τούς νεκρούς καί αὐτό μποροῦμε νά τό καταλάβουμε πολύ εὔκολα ἀπό τούς διαλόγους τοῦ Χριστοῦ μέ τούς Μαθητές καί πρό τοῦ Σταυρικοῦ πάθους καί μετά τήν τριήμερη καί Ζωοποιό Ἀνάστασή Του.

Τέλος ἡ ἀνάμνηση τῆς ἐπετείου τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ ἀπό μόνη της δέν σημαίνει τίποτε γιά ἐμᾶς. «Εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν κενή δέ ἡ πίστις ἡμῶν». (Α΄ Κορινθ. ιε, 14). Ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ λαμβάνει ἀξία καί γίνεται οὐσιαστικός γιά τή σωτηρία μας, ἐπειδή φωτίζεται ἀπό τήν Ἀνάστασή Του. Χωρίς τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἄδειο τό κήρυγμα καί ἡ πίστη μας κενή. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ βάση, εἶναι τό πᾶν. Ὅλα τά ὑπόλοιπα ἀκόμη καί αὐτός ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ θά ἦταν ἁπλῶς ἱστορικά γεγονότα, ἀν δέν ὑπῆρχε ἡ Ἀνάσταση. Ἐκεῖνοι δέν λένε ὅμως τίποτε γιά τήν μετά τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασή Του, γιατί δέν πιστεύουν, ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ὄχι μόνο ἀνέστησε τήν κόρη τοῦ Ἰαείρου, τόν γιό τῆς χήρας τῆς Ναΐν καί τόν τετραήμερο Λάζαρο, ἀλλά καί ὁ Ἴδιος ἀνέστη εκ νεκρῶν ὡς Θεάνθρωπος.

Κι ἄν νομίζουν, οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», ὅτι κρατοῦν τήν παράδοση, ὅταν συγκεντρώνονται μιά φορά τόν χρόνο γιά νά τιμήσουν δῆθεν τήν ἐπέτειο τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ δέν Τόν ὁμολογοῦν ὡς Θεό, οὔτε πιστεύουν στήν τριήμερη καί ζωοποιό Ἀνάστασή Του, τούς ἐνημερώνουμε, ὅτι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, πιστή στήν ἐντολή, πού ἔδωσε ὁ Χριστός τό βράδυ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, τελεῖ συνεχῶς τήν θεία Λειτουργία κατέχοντας ἀληθινά τήν θεϊκή Του ἀνάμνηση.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Σήμερα σέ συνέχεια τοῦ «Χαῖρε Κεχαριστωμένη» τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, χαιρετίσαμε τήν Ἀειπάρθενη Μητέρα μας ψάλλοντας: «Χαῖρε τροφῆς τοῦ μάννα διάδοχε». Ὅπως τό μάννα ἐξ οὐρανοῦ ἔτρεφε τόν περιπλανώμενο στήν ἔρημο λαό τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καί ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας, μᾶς προσφέρει τό τεθεωμένο, μετά τήν Ἀνάστασιν δηλαδή, ἄχραντο Σῶμα Του καί Τίμιο Αἷμα Του, γιά νά ἔχουμε ζωή καί σωτηρία κατά τήν πορεία μας στήν ἔρημο αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Τό μάννα ἐξ Οὐρανοῦ ὑπῆρξε ἁπλή προτύπωση τοῦ Ἄρτου, πού κατέβηκε ἀπό τόν Οὐρανό, πού εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὅπως μᾶς διδάσκει στό 6^ο κεφάλαιο τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Ἰωάννου λέγοντας «Ἐγώ εἰμί ὁ Ἄρτος ὁ καταβάς ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ...» (στιχ. 41) καί διά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰω. α 14) καί μεταλαμβάνεται ἀπό τούς πιστούς «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν τήν αἰώνιον.»

Ἄς προσέξουμε, γιατί σέ ἐκείνους, πού ἀρνοῦνται τήν μέθεξη αὐτή, ἔστω κι ἄν εἶναι τίμιοι, ἐργατικοί καί φιλάνθρωποι, ὁ Κύριος δέν παρέχει λύτρωση. Ὁ λόγος Του εἶναι σαφής καί κατηγορηματικός, πώς δέν πρόκειται νά ζήσουμε, ἐάν δέν φᾶμε τήν σάρκα Του καί ἐάν δέν πιοῦμε τό αἷμα Του (Βλ. Ἰωάν. στ, 53). Καί γιά νά μήν νομίσει κάποιος, ὅτι εἶναι συμβολικό τό νόημα τῶν λόγων αὐτῶν ἀποσαφηνίζει παρακάτω, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λέγοντας: «Εἶναι πράγματι τροφή ἡ σάρκα μου καί ποτό τό αἷμα μου. Αὐτός πού τρώει τήν σάρκα μου καί πίνει τό αἷμα μου μέσα σέ ἐμένα μένει και ἐγώ σ’αυτόν.» (Βλ. Ἰωάν. στ, 55-56).

Μέ αὐτές τίς σκέψεις σᾶς παρακαλῶ ἐκ μέσης καρδίας νά μήν παρασύρεσθε ἀπό τίς φωνές καί τίς ἐκδηλώσεις τῶν αἱρετικῶν, ὅσο καλοί καί εὐγενεῖς κι ἄν εἶναι, γιατί θέτετε ἐν ἀμφιβόλῳ τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς σας, γιά τήν ὁποία ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἀπέθανε ἐπί Σταυροῦ καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν. Καί μαζί παρακαλῶ νά ἔρχεσθε στίς θεῖες Λειτουργίες μας, στίς κατά τόπους Συνάξεις μελέτης Ἁγίας Γραφῆς καί στά Κηρύγματα γιά νά ζεῖτε τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ καί νά διδάσκεσθε τόν λόγο Του μέσα ἀπό τήν αὐθεντική ἑρμηνεία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ἐπαληθεύοντας τό δρόμο τῆς ζωῆς σας, ταυτιζόμενοι μέ τόν Θεάνθρωπο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος μᾶς εἶπε: «ἐγώ εἰμί ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή».(Ἰω. ιδ΄6)

Μετά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης και εὐχῶν

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ, ΙΚΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΡΣΕΩΝ κ. κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗι ΕΟΡΤΗι ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ 2019

«ὁμολογοῦμεν τήν χάριν, κηρύττομεν τόν ἔλεον,

οὐ κρύπτωμεν τήν εὐεργεσίαν» (Εὐχή Μεγάλου Ἁγιασμοῦ)

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Μέ αὐτά τά λόγια τῆς εὐχῆς καθαγιασμοῦ τοῦ ὕδατος τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, ἡ Ἐκκλησία μας διατρανώνει σήμερα τήν εὐγνωμοσύνη της στόν Σωτῆρα Χριστό, ὁ Ὁποῖος μέ τό Βάπτισμά Του ἐγκαινίασε τήν ἐπί γῆς δημόσια δράση Του γιά τήν σωτηρία μας, φτάνοντας μέχρι τόν σταυρικό θάνατο, τήν Ἀνάσταση καί τήν Ἀνάληψή Του, ἐν ἀναμονῆ καί τῆς δευτέρας καί ἐνδόξου πάλιν παρουσίας Του.

Ξεχειλίζει ἡ εὐγνωμοσύνη μας σήμερα στόν Χριστό, γιατί συνεχίζει νᾶ μᾶς εὐεργετεῖ πολλαπλῶς μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία Του. Ἡ Ἐκκλησία διαμέσου τῆς Ἱερωσύνης διαχειρίζεται τήν χάρη καί τό ἔλεός Του, γιά τήν ὠφέλεια καί τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Αὐτό φανερώνει τό σπουδαῖο ἔργο, πού ἐπιτελοῦν οἱ Ἱερεῖς μέσα στόν κόσμο, καθώς διαχειρίζονται τήν χάρη καί τό ἔλεος, πού τούς ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστός. Ὁ Χριστός διά τῆς Ἱερωσύνης Του ἐνισχύει τούς πιστούς Του στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς, θεραπεύει τίς ψυχές καί τά σώματά τους, παρέχει τήν δυνατότητα μετοχῆς στήν Θεότητα μέσα ἀπό τήν θεία Κοινωνία καί τούς ἀξιώνει νά πορεύωνται τόν δρόμον τῆς ζωῆς τους μέσα καί κάτω ἀπό τήν χάρη καί τό ἔλεός Του. Ὁ Χριστός, ὅπως τότε μέ τό βάπτισμά Του στόν Ἰορδάνη, ἔτσι καί σήμερα διά τοῦ Ἱερέως ἁγιάζει τήν κτίση καί τήν ὕλη. Τό νερό, διά τῆς ἱερατικῆς εὐλογίας γίνεται Ἁγιασμός, γιά νά ἀντλήσουμε μέ εὐφροσύνη, ὅπως λέει ὁ Προφήτης Ἠσαϊας καί νά διατηρήσουμε τόν Μεγάλο Ἁγιασμό στά σπίτια μας, γιά νά ἁγιάσουμε ὁλόκληρη τή ζωή μας, ὥστε νά ἔχουμε εὔκαιρη βοήθεια μέσα ἀπό ἕνα χειροπιαστό σημεῖο τῆς θείας Χάρης καί τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὠφέλεια καί τή σωτηρία μας.

Αὐτό εἶναι τό κύριο ἔργο τῶν Ἱερέων. Δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα σπουδαῖο ἔργο, ἀλλά εἶναι ἕνα ἔργο μοναδικό. Ὁ Ἱερέας παρά τήν ἀναξιότητά του, ἀξιώνεται ἀπό τόν Χριστό νά συνεχίζει τό ἔργο της σωτηρίας στόν κόσμο, μέ τήν συνδρομή τῆς Θείας Χάρης, ἡ ὁποία θεραπεύει τά ἀσθενῆ καί συμπληρώνει ὅσα λείπουν, ὥστε νά διασφαλίζεται ἡ ἔκβαση τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί κανείς νά μήν ἀμφισβητεῖ ἤ νά ἀμφιβάλει γι’ αὐτό. Ὁ κόσμος χωρίς τήν Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ θά ἦταν πνευματικά νεκρός. Οἱ ἄνθρωποι θά καταντοῦσαν δέσμιοι τοῦ διαβόλου μέσα ἀπό τήν ἁμαρτία, χωρίς νά μποροῦν νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό αὐτήν.

Αὐτή ἡ προσφορά τοῦ Ἱερέως δέν ἀντισταθμίζεται μέ κανένα μισθό!

Τό ἔργο τοῦ Ἱερέως ἀξίζει ὅσο ἡ ἀνθρώπινη ζωή καί πολύ περισσότερο μάλιστα, ἀφοῦ γι’ αὐτό τό ἔργο θυσιάσθηκε ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας ἅπαξ διά παντός ἐπί τοῦ Σταυροῦ, καθαρίζοντας μέ τό αἷμα Του τήν ἀνθρώπινη φύση ἀπό τήν ἁμαρτία ἤ ὅπως πολύ ὄμορφα τό λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «ἐξάλειψε τό χειρόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν μας καρφώνοντάς το στόν Σταυρό» (Βλ. Κολ. β 14).

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Σήμερα, πού ἑορτάζουμε τήν φανέρωση τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο γιά τή σωτηρία μας, ἄς μείνουμε μακρυά ἀπό τίς θρασεῖες καί αὐθάδεις φωνές, πού ὑποτιμοῦν τήν Ἱερωσύνη καί τήν ἐργώδη προσφορά τοῦ Ἱερέως στήν κοινωνία μας.

Ἄς γνωρίζουμε, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μέ τήν Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ προασπίζει τό ἱερό τρίπτυχο τοῦ Ἔθνους μας: Πατρίδα, Θρησκεία, Οἰκογένεια, ὥστε μέ τήν χάρη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ νά μήν ξεριζωθεῖ ὁ ἱστός καί τά θεμέλια τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου τοῦ Ὀρθοδόξου Γένους μας.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μάλιστα στήν Ἑλλάδα, διά μέσου τῶν Ἱερέων- Ἐφημερίων συντονίζει τό ὅλο φιλανθρωπικό καί ἱεραποστολικό της ἔργο. Ζητιανεύει στήν κυριολεξία τήν ἔμπρακτη ἀγάπη τῶν μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ γιά νά στηρίξει καί νά ἐνισχύσει τούς ἐνδεεῖς καί τίς ἐμπερίστατες οἰκογένειες, χωρίς διάκριση, χρώματος, φυλῆς ἤ θρησκείας. Διεγείρει τά φιλάνθρωπα συναισθήματα τῶν πιστῶν γιά νά συμπληρώσει τό κενό τῆς βιοτικῆς μέριμνας, πού δημιουργεῖ ἡ κρατική ἀναλγησία. Ὁ Ἱερέας γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ τρέχει νά προσφέρει τά ἀναγκαῖα στούς πτωχούς Ἀδελφούς γιά τήν ἀπρόσκοπτη συνέχιση τῆς ζωῆς τους, ἀν καί τοῦτο εἶναι δευτερεῦον ἔργο του.

Γιά τόν λόγο αὐτό εὐθύς ἀμέσως μάλιστα θά περιαχθεῖ δίσκος γιά νά συνεχισθεῖ αὐτή ἡ ἀναγκαία, ἴσως ὅσο ποτέ ἄλλοτε, φιλανθρωπική δραστηριότητα ὑπέρ τῶν οἰκονομικά ἀδυνάτων Ἀδελφῶν.

Ἄραγε ἀναρωτήθηκε ποτέ κανείς, τί θα γινόταν στήν Ἑλλάδα μας, ἄν σταματοῦσε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας τήν διενεργούμενη φιλανθρωπία; Σκέφθηκε μήπως ποτέ κανείς ἄν θά μποροῦσε κανείς ἄλλος νά στηρίξει τόσο τούς ἔχοντες ἀνάγκη, ὅσο ὁ Ἱερέας-Ἐφημέριος τῆς Ἐνορίας ἤ τοῦ Χωριοῦ, πού ἀποτελεῖ πλέον καί τό μοναδικό σημεῖο πνευματικῆς καί ἐθνικῆς ἀναφορᾶς; Καί γιά τήν προσφορά τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἱερέων στά ἐθνικά θέματα, λόγος νά μήν γίνεται, ἰδίως στά ἀκριτικά μας Νησιά!

Ἄς διαχωρίσουμε λοιπόν τή θέση μας ἀπό τήν βλάσφημη πρόθεση νά ἐξορισθεῖ ὁ Χριστός ἀπό τό σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι. Εἶναι θλιβερό νά ἀκούγωνται τέτοιες φωνές στήν Πατρίδα μας, ἀπό τήν στιγμή μάλιστα, πού εἶναι ἱστορικά ἀποδεδειγμένο, ὅτι ὁ Ἑλληνισμός διαφυλάχθηκε στό πέρασμα τῶν αἰώνων μέσα στήν Ἐκκλησία. Διότι τό Ἔθνος μας διατηρήθηκε Ἑλληνικό καί Ὀρθόδοξο μέ τήν θυσιαστική διακονία τῶν Ἱερέων-Ἐφημερίων, ἰδιαιτέρως μαλιστα στά 400 χρόνια τῆς τουρκικῆς δουλείας!

Ἀντιθέτως ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἄς διακηρύττουμε μέ λόγια καί μέ ἔργα τήν εὐγνωμοσύνη μας στόν Χριστό γιά τήν χάρη καί τό ἔλεός Του κι ἄς συνεχίσουμε νά διαχειριζόμαστε τά δῶρα τῆς μυστηριακῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία μέσα ἀπό τούς Ἱερεῖς, ἐμψυχώνει τήν κοινωνία μας, λυτρώνει τόν ἄνθρωπο καί τόν μεταθέτει ἀπό τόν παρόντα ἐφήμερο κόσμο, στήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

Χρόνια Πολλά κι εὐλογημένα

Μέ πατρική ἀγάπη τοῦ ἐπιφανέντος Χριστοῦ

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας ΕΥΣΕΒΙΟΣ

Εκτύπωση Email