3 islands

ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ

ΜΗΝΥΜΑ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. Εὐσεβίου ἐπί τῆ ἑορτῆ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος

-Σάμου-μετά-τη-ναυμαχία-18242.jpg

 

Γιορτάζουμε καί φέτος πανηγυρικά τά γεγονότα τῆς 6ης Αὐγούστου 1824, τότε που οἱ Σάμιοι, ἑνωμένοι καί μέ τήν ἐξ ὕψους δύναμη καί βοήθεια τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ κατάφεραν νά ἀποκρούσουν τόν ὀθωμανικό στόλο καί νά διατηρήσουν τήν ἐλευθερία τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας μας, τῆς πολυαγαπημένης μας Σάμου. Καί γιορτάζουμε τήν τοπική ἐθνική ἑορτή μας τήν ἡμέρα τῆς θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, συνδυάζοντας, ὅπως εἴθισται νά συμβαίνει στό λαό μας, τήν θρησκευτική καί τήν ἐθνική γιορτή.

           Τά ἱστορικά γεγονότα τῆς ἐποχῆς εἶναι γνωστά σέ ὅλους μας, καί ἀπό τούς ἐτήσιους ἑορτασμούς τῆς ἐπετείου, καί ἀπό τήν μελέτη τῆς ἱστορίας. Ἐκεῖνο ὅμως πού σπανιότερα σημειώνεται εἶναι τά ἠθικά καί ἐθνικά διδάγματα πού μποροῦμε νά ἀντλήσουμε ἀπό τήν ἠρωϊκή ἐκείνη ἐποχή. Διδάγματα ἑρμηνευτικά της ἱστορικῆς ἐκείνης συγκυρίας, ἀλλά καί χρήσιμα γιά τήν ὁριακή καί κρίσιμη περίσταση τήν ὁποία βιώνουμε.

     Τό πρῶτο μήνυμα τῶν γεγονότων τῆς 6ης Αὐγούστου 1824 εἶναι ἡ ἑνότητα τοῦ λαοῦ. Τό θαῦμα ἐκεῖνο τῆς ἐπιβολῆς τοῦ θελήματος καί τῆς ἱκανοποίησης τῶν δικαίων τοῦ λαοῦ ἑνός μικροῦ νησιοῦ ἀπέναντι στίς ἀντίθετες προβλέψεις τῶν Μεγάλων Δυνάμεων τῆς ἐποχῆς ὀφείλεται στό ὅτι οἱ συμπατριῶτες μᾶς ἦταν ἑνωμένοι καί ἀποφασισμένοι, γι’ αὐτό καί δικαιώθηκαν. Αὐτό ἐπίσης δείχνει καί τήν δύναμη πού ἀντλοῦν οἱ λαοί, ὅταν ὑποστηρίζουν τά δίκαια αἰτήματά τους, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη καί κατά τή σαμιακή ἐπανάσταση τοῦ 1821, ὅπου οἱ Σάμιοι ἑνωμένοι, ἀντλώντας δύναμη ἀπό τό δίκαιο αἴτημά τους, κατάφεραν πράγματα φαινομενικά ἀκατόρθωτα, ἀκριβῶς ἐπειδή ἦταν ἑνωμένοι καί πίστευαν στήν ἐπιτυχία τοῦ κοινοῦ στόχου τους.

     Ἕνα δεύτερο μήνυμα εἶναι ἡ ἐμμονή τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 στήν παράδοση τοῦ Γένους. Στόν ἀγώνα ἐκεῖνο πρωτοστατοῦσε ἡ Ἐκκλησία, καί ἀκολουθοῦσε ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ. Τόσο σέ ἐθνικό ὅσο καί σέ πνευματικό ἐπίπεδο, οἱ πρωταγωνιστές τῆς ἐπανάστασης, μέ πρῶτο τόν ἀρχηγό τῆς Λογοθέτη Λυκοῦργο, πίστευαν στό Θεό καί ἀκολουθοῦσαν τά κελεύσματα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀνέλαβε σέ μεγάλο βαθμό τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ ἀγώνα καί τῶν ἀγωνιστῶν. Στό ἐπίπεδο αὐτό μάλιστα μέγιστη ὑπῆρξε ἡ συμβολή τόσο τοῦ κλήρου τῆς Σάμου στό σύνολό του, ὅσο καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σάμου καί Ἰκαρίας Κυρίλλου Β΄ τοῦ Ἀγραφιώτη, ὁ ὁποῖος δέν δίστασε νά πολεμήσει στήν πρώτη γραμμή, διεκδικώντας τά ἐθνικά δίκαια.

     Τό τρίτο χρήσιμο μήνυμα τῶν ἱστορικῶν ἐκείνων γεγονότων, εἶναι ἡ ὑπομονή καί ἡ ἐπιμονή τῶν Σαμίων στήν διεκδίκηση τῶν προαιωνίων πόθων τους. Παρά τίς δυσμενεῖς ἐσωτερικές καί ἐξωτερικές συνθῆκες, παρά τήν ἀπείρως μεγαλύτερη ὑπεροπλία τῶν ἀντιπάλων, παρά τά κελεύσματα τῆς λογικῆς, οἱ πρόγονοί μας δέν ὀλιγοψύχησαν, οὔτε ὀλιγώρησαν. Προσηλωμένοι στό καθῆκον ἔμειναν σταθεροί ἐπί γενεές ὁλόκληρες στήν ἐθνική, θρησκευτική καί πολιτισμική τους ταυτότητα, ἀγωνίστηκαν γιά τήν ἐλευθερία τους καί τήν διατήρησή της, ἀγωνίστηκαν γιά τήν ἀξιοπρέπεια καί τήν ἑλληνορθόδοξη πίστη τους. Καί ὁ Σωτήρας Χριστός, βλέποντας τήν ἐπιμονή καί τήν πίστη τούς ἐπευλόγησε τόν ἀγώνα καί τούς ἐπιδαψίλευσε τήν τελική σωτήρια νίκη, τήν ὁποία σήμερα πανηγυρίζουμε.

Ἀγαπητά μου παιδιά,

      Στίς κρίσιμες περιστάσεις πού βιώνει τό ἔθνος μας, τά συμπεράσματα αὐτά μποροῦν νά φανοῦν πολλαπλῶς χρήσιμα. Ἡ ἑνότητα. Ἡ πίστη στίς παραδόσεις. Ἡ ὑπομονή καί ἡ ἐπιμονή. Ἡ ἀπαντοχή στήν πίστη τῶν προγόνων μας. Ἡ ἐμμονή στήν παράδοση καί ἡ παραμονή μᾶς κοντά στήν Ἐκκλησία μποροῦν νά ἀποτελέσουν σωτήρια καί ἀποτελεσματικά μέσα γιά τήν ὑπέρβαση τῆς κρίσης, πέρα ἀπό οἰκονομικά μεγέθη καί τεχνοκρατικές ἀναλύσεις. Καί τοῦτο ἐπειδή, ὅπως πολλές φορές καί μέ διάφορες εὐκαιρίες ἔχουμε τονίσει, ἡ κρίση αὐτή εἶναι πρωτίστως πνευματική καί κρίση ταυτότητας καί τρόπου ζωῆς, καί δευτερευόντως κρίση οἰκονομική, δεδομένου ὅτι ὁ τρόπος ζωῆς καί ἡ νεόκοπη κοσμοπολίτικη νοοτροπία μᾶς ὁδήγησε καί στόν ἐκτροχιασμό τῶν οἰκονομικῶν μεγεθῶν.

      Ἄν λοιπόν σέ κάτι μπορεῖ νά μᾶς φανεῖ πραγματικά λυσιτελῆς ὁ σημερινός ἑορτασμός τῆς ἐπετείου τῆς νικηφόρας καί σωτήριας ναυμαχίας τῆς Μυκάλης, στίς 5 καί 6 Αὐγούστου 1824, αὐτό εἶναι ὁ φρονηματισμός μᾶς κατά τό παράδειγμα τῶν προγόνων μας πού ἀγωνίστηκαν γιά νά ἐπιτύχουν τήν ἀπελευθέρωση καί τήν διατήρηση τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς ταυτότητάς τους, ἡ συμμόρφωσή μας πρός τό παράδειγμά τους καί πρός τίς ἐσώτερες προϋποθέσεις τοῦ τιτάνιου ἔργου τους, καί ἡ σύμπλευση τῆς πορείας μας μέ τό δικό τους ἐπίτευγμα.

      Μόνον ἔτσι ὁ ἑορτασμός τῆς ἱστορικῆς ἐπετείου θά ἔχει οὐσιαστικό νόημα, θά ἐπιδράσει θετικά στό παρόν καί στό μέλλον μας, θά δικαιώσει τούς πανηγυρικούς λόγους καί τίς σχετικές τελετές καί θά δώσει ὅραμα καί προοπτική στήν ὕπαρξή μας, ἀλλά καί στήν πορεία τῶν παιδιῶν καί τῶν ἀπογόνων μας. Τώρα, πού περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά ἡ σωτηρία τῆς πατρίδος ἔγκειται στή δική μας προσπάθεια, τό παράδειγμα τῶν προγόνων μας Σαμίων ἀγωνιστῶν τοῦ 1824 εἶναι ὄχι μόνο ἐπίκαιρο, ἀλλά καί οὐσιαστικά καί δραστικά ζωντανό μπροστά μας. Στό χέρι μᾶς εἶναι νά τό ἀξιοποιήσουμε, δικαιώνοντας τούς κόπους, τούς μόχθους καί τίς θυσίες τους. Μακάρι ἡ ἐφετινή ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ νά μᾶς κάνει νά προβληματισθοῦμε καί νά ἀλλάξουμε πορεία ζωῆς μἐ μόνιμο καθοδηγητή καί συνοδοιπόρο τόν Μεταμορφωθέντα Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὅπως ἐκεῖνοι.

«Χριστός Σάμον ἔσωσεν 6ῃ Αὐγούστου 1824»

Χρόνια Πολλά

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

+ Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

Ἐγκύκλιον Μήνυμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου, Ἰκαρίας καί Κορσεῶν κ.κ. Εὐσεβίου Γιά τό Πολεμικό Ναυτικό

703596_451089388283841_1242363628_o.jpg

 

 

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Μέ τήν εὐκαιρία τῆς παρουσίας τῶν πλοίων τοῦ πολεμικοῦ μας Ναυτικοῦ στά πλαίσια τῆς Ναυτικῆς ἀσκήσεως «ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ 2018» στίς 9 καί 10 Ἰουνίου 2018 στούς λιμένες τῆς Σάμου, τῆς Ἰκαρίας καί τῶν Φούρνων, ἐπιθυμῶ νά μοιρασθῶ μαζί σας τά ἐξῆς:

Ἡ θάλασσα, ὅπως τήν δημιούργησε ὁ Θεός, «ἡ μεγάλη καί εὑρύχωρος» (ψαλμ. ργ 25), ἐκτός ἀπό πηγή ζωογονίας, ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι πάντοτε γιά τήν Πατρίδα μας μιά ἄνωθεν διακεκριμένη δωρεά. Μάλιστα οἱ Πατέρες μας, πού μᾶς ἐλευθέρωσαν ἀπό τήν Τουρκική σκλαβιά, ἀπέδωσαν αὐτήν μεγάλη ἀλήθεια εἰκονίζοντας τό γαλανόλευκο τῆς θάλασσας μέσα ἀπό τήν ἑλληνική μας Σημαία, ἡ ὁποία σύμφωνα μέ ἱστορικές μαρτυρίες πρωτοϋφάνθηκε ἀπό τόν ὅσιο Νήφωνα τόν Κοινοβιάρχη καί τούς λοιπούς Κολλυβᾶδες Πατέρες, πού ἔζησαν καί στήν Ἰκαρία, στά τέλη τοῦ 18ου αἰῶνα.

Οἱ Ἕλληνες ἀνέκαθεν ἀγαπᾶμε τήν θάλασα καί ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων μαρτυρεῖται, ὅτι εἴμαστε ἄρρηκτα συνδεδεμένοι μαζί της.

ν φέρουμε στή μνήμη μας τήν ἐλπιδοφόρα ἰαχή «Θάλαττα-θάλαττα», τῶν 10.000 Ἑλλήνων, πού ἀντήχησε ὡς κραυγή ἀνακούφισης γιά τήν λήξη τῶν δυσκολιῶν, πού δοκίμασαν ὡς μισθοφόροι τοῦ Κύρου, ὅταν ἀντίκρυσαν τίς Μικρασιατικές ἀκτές ἐπιστρέφοντας ἀπό τήν ἀχανῆ Ἀσία στήν Ἑλλάδα, ὅπως τήν καταγράφει ὁ Ξενοφώντας, πού ἦταν ἕνας ἀπό αὐτούς καί ὁ στρατηγός τῆς ἐπιστροφῆς τους, στό ἔργο του «Ἡ κάθοδος τῶν Μυρίων».

Ἐν πολλοῖς, θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ἰδίως ὅσοι κατοικοῦμε στά Νησιά καί δή στά ἀκριτικά Νησιά τῆς Σάμου, τῆς Ἰκαρίας καί τῶν Φούρνων, ὅτι ἡ ζωή μας ἐξαρτᾶται ἀπό τήν θάλασσα καί παρά τούς κινδύνους της ἀποτελεῖ ἀφορμή χαρᾶς καί ἐλπίδος καί ταυτόχρονα ἀφορμή δοξολογίας στόν Ἅγιο Θεό, ἀλλά καί ποιητικῆς ἔκφρασης τῶν ἀνθρώπων μας, πού μέσα ἀπό τό δημοτικό ἆσμα, ἐκθειάζουν πανηγυρίζουν, παρηγοροῦν καί ἀνανεώνουν τήν ἐλπίδα τῆς ζωῆς τους.

Ἡ παρουσία τῶν πολεμικῶν πλοίων στούς λιμένες τῶν Νησιῶν μας ἰδίως αὐτές τίς ἡμέρες μᾶς ὑπενθυμίζει, πώς ἡ θάλασσα ἀποτελεῖ καί τό προστατευτικό φυσικό ὀχύρωμα τῆς πατρίδος μας κατά τῶν διαφόρων ἐχθρικῶν δυνάμεων. Ἀβίαστα φέρει στήν μνήμη μας τούς ἀγῶνες τοῦς Ἔθνους μας, στούς ὁποίους διαχρονικά κατά μέγα μέρος στηρίζεται ἡ ἐλευθερία μας.

«Εἶναι γνωστή ἀπό τά μαθητικά μας χρόνια ἡ φράση τοῦ Περικλέους «Μέγα τό τῆς θαλάσσης κράτος» ὅπως μᾶς τήν διασώζει ὁ μεγάλος ἱστορικός Θουκυδίδης, ἐννοώντας βεβαίως πώς εἶναι «Μεγάλη η δύναμη του κράτους, πού ἐλέγχει την θάλασσα». Εἶναι γνωστόν, πώς ὁ Χρυσός αἰώνας τοῦ Κράτους τῶν Ἀθηνῶν, πέρα ἀπό τήν ἰδιαίτερη ἄνθιση, τῆς φιλοσοφίας, τῶν τεχνῶν, τῶν ἐπιστημῶν καί συνόλου τοῦ πολιτισμοῦ, δίχως ἄλλο ὀφείλεται καί στήν ναυτική της δύναμη.

Ἀξίζει νά θυμηθοῦμε τήν προτροπή τοῦ Θεμιστοκλέους γιά τά ξύλινα τείχη, πού θά ἔσωζαν τήν Ἀθήνα ἀπό τούς Πέρσες, ἐννοώντας τήν νικηφόρα ἐναντίον τῶν Περσῶν ναυμαχία τῆς Σαλαμίνας τό 480 π.Χ., ἀλλά καί τό γεγονός, πώς ἡ Σάμος ἀποτελοῦσε ἐπίλεκτο μέλος τῆς Ἀθηναϊκῆς Συμμαχίας, καθώς τροφοδοτοῦσε τήν Ἀθήνα μέ τήν ξυλεία τῆς Σαμιακῆς πεύκης γιά τήν κατασκευή τῶν εὐδρόμων τριήρεων, τῶν πολεμικῶν δηλαδή πλοίων τῆς ἐποχῆς.

Τά ὁμηρικά ἔπη, ἡ ἀργοναυτική ἐκστρατεία, οἱ ἐπιτυχεῖς ναυμαχίες, ἀπό τήν πρό Χριστοῦ περίοδο μέχρι καί τήν πρόσφατη Ἱστορία μας, ὅπως ἡ νίκη τῶν Πατέρων μας στήν ναυμαχία τῆς Μυκάλης, «ὅτε Χριστός Σάμον ἔσωσεν τῇ 6ῃ Αὐγούστου 1824», ἐξυμνοῦν τούς ἀγῶνες τῶν Ἑλλήνων στήν θάλασσα, γιά τήν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος μας καί τήν προάσπιση τῆς ἐδαφικῆς μας ἀκεραιότητος, ἀκόμη καί ἔναντι ὅσων σήμερα τήν ἐποφθαλμιοῦν καί βάλλουν κατά τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας, παραθεωρώντας καί ἀμφισβητώντας τά θαλάσσια ὅρια καί σύνορά μας. Ταυτόχρονα δέ προάγουν καί ἀναδεικνύουν τήν ἑλληνική ναυτοσύνη, ἡ ὁποία διαμέσου δέ τῶν αἰώνων, φαίνεται νά εἶναι μιά ἀξεπέραστη ἐθνική μας ἱκανότητα.

Αὐτά ὅμως δέν πρέπει νά μᾶς κάνουν νά ἐφησυχάζουμε, ἀλλά νά ἀγωνιζόμαστε μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις γιά νά διαφυλάξουμε ἀλώβητη τήν ἱερή ἐθνική μας κληρονομιά, τήν ἑλληνική θάλασσά μας, τά ἑλληνικά χωρικά μας ὕδατα, τήν ἑλληνική αἰγιαλίτιδα ζώνη, τήν ἑλληνική ναυτοσύνη μας καί νά τά παραδώσουμε στίς ἑπόμενες γεννιές, ὅπως ἀκριβῶς μέ τό αἷμα τους καί τόν τίμιο ἱδρῶτα τους μας τά παρέδωσαν οἱ πατέρες μας.

Γι αὐτό κι ἐμεῖς σήμερα εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα καί ἐπιτελοῦμε τά μνημόσυνα ὑπἐρ τῶν ψυχῶν ὅλων τῶν γνωστῶν καί ἀγνωστων ναυτικῶν, πού ἔπεσαν ἡρωϊκῶς γιά τήν ἐλευθερία καί τήν εὐημερία τοῦ Ἔθνους μας.

Ἐπιπλέον δέ σήμερα σέ συνέχεια τῆς εὐχῆς τῆς Ἐκκλησίας μας «ὑπέρ τῶν ἐν θάλάσσῃ καλῶς πλεόντων», ἄς προσευχηθοῦμε γιά ὅλους ἐκείνους, πού μοχθοῦν στήν θάλασσα, ὅσους στελεχώνουν τό Πολεμικό μας Ναυτικό καί τό Λιμενικό Σῶμα, εὐχόμενοι νά τούς ὁδηγεῖ ὁ Θεός σέ κάθε ἔργο εἰρηνικό, ἀγαθό καί εὐάρεστο.

Αἰσθανόμαστε δέ τήν ἀνάγκη νά εὐχαριστήσουμε ἰδιαιτέρως τό Πολεμικό μας Ναυτικό, διότι ὡς ἄλλος φύλακας Ἄγγελος περιφρουρεῖ τά Νησιά καί τήν ζωή μας καί κυρίως ἐνισχύει τό φρόνημα καί τό ἠθικό μας.

Ἐπιθυμοῦμε δέ νά τούς διαβεβαιώσουμε, πώς ἡ καρδιά μας πλημμυρίζει ἀπό εὐγνωμοσύνη, στή σκέψη καί μόνον ὅλων τῶν συγχρόνων αὐτῶν ὑπερασπιστῶν τῆς Πατρίδος μας, πού ὑπηρετοῦν στόν κατά ξηράν, θάλασσαν καί ἀέρα φιλόχριστο Ἑλληνικό Στρατό, ὅλων ὅσων ἡρωϊκῶς ἀναλίσκονται στή διακονία τοῦ Ἔθνους καί τῆς Πατρίδος μας καί θέτουν τούς ἑαυτούς τους προμάχους ὑπέρ τῶν ἔκπαλαι βωμῶν καί ἑστιῶν μας, ἄξιοι ἐπίγονοι μεγάλων ἡρώων τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, τιμημένοι φρυκτωροί τῆς γαλανόλευκης Ἑλληνικῆς Σημαίας, τῆς Σημαίας τοῦ Σταυροῦ.

Μετά πολλῶν εὐχῶν καί ἀγάπης Χριστοῦ

ὁ Μητροπολίτης

+ Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

 

 

Εκτύπωση Email

ΜΗΝΥΜΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ Κ.Κ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗ ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΠΡΟΑΓΩΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ

unnamed

Ἀγαπητά μου Παιδιά,

Κατ’ ἀγαθή συγκυρία οἱ Πανελλήνιες ἐξετάσεις ἐφέτος ξεκινοῦν τήν ἑβδομάδα μετά τήν Πεντηκοστή, ἡὁποία εἶναι ἀφιερωμένη στό Ἅγιο Πνεῦμα, δηλαδή στό τρῖτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος,  πού συνδοξάζεται καί συμπροσκυνεῖται μαζί μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό, ὅπως ὁμολογοῦμε καί στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.

Τόσο σήμερα, ὅσο καί τίς ὑπόλοιπες ἡμέρες αὐτῆς τῆς Ἑβδομάδος οἱ ὕμνοι καί οἱ προσευχές τῆς Ἐκκλησίας μας λαμβάνουν ἀφορμή ἀπό τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς Ἁγίους Ἀποστόλους,  κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καί ὁμιλοῦν ἀπό τήν μία μεριάγιά τήν πνευματική συγκρότηση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων μέ σκοπό τήν ἐξάπλωση τῆςἘκκλησίας τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο καί ἀπό τήν ἄλλη ὁμιλοῦν γιά τήν δική μας πνευματική συγκρότηση μέ σκοπό τήν ἐπιτευξη τῆς σωτηρίας μας.

Χθές μάλιστα ὅλοι μας γονατίσαμε καί προσευχηθήκαμε διαβάζοντας μιά σειρά ἀπό εὐχές, ζητώντας ταπεινά νά ἔλθει καί σ’ἐμᾶς ο φωτισμός  καί ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος  στή ζωή μας, ὅπως συνέβη τότε καί μέ τούςἉγίους Ἀποστόλους.

Σήμερα Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅλοι μας λίγο πρίν τό  «Διεὐχῶν»μέ μία σύντομη ἀκολουθία καί μία εἰδική εὐχή, θά προσευχηθοῦμε ἐκτενῶς παρακαλώντας τόν  Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὅπως τότε μέ τούς  Μαθητές Του, ἔτσι καί τώρα νά στείλει τό Ἅγιο Πνεῦμα,  νά φωτίσει ὅλους τούς Μαθητές καί τίς Μαθήτριες, πού θά διαγωνισθεῖτε στίς Πανελλήνιες ἐξετάσεις γιά νά ἐπιτύχετε τήν εἰσαγωγή σας στά ἀνώτερα καί ἀνώτατα ἐκπαιδευτικά ἱδρύματα καί νά συνεχίσετε τίς σπουδέςσας.

Ἀγαπητά μας παιδιά,

Θά πρέπει νά γνωρίζετε, πώς πέρα ἀπό τήν προετοιμασία σας, μέσα ἀπό τήν μελέτη καί τούς κόπους τῆς σχολικῆς χρονιᾶς, πού ἤδη παρέρχεται, εἶναι ἀπαραίτητη καί ἡ ἐπίκληση τῆς θείας Χάρης γιά τήν ἐπιτυχία σας.

Γι’ αὐτό καί στόν σημαντικό αὐτό αγῶνα τῆς ζωῆς σας, σᾶς συνοδεύει ἡ ἐγκάρδια προσευχή μας καί ἡ ὁλόθυμη εὐχή μας νά ἀγωνισθεῖτε μέ ὅλες σας τίς δυνάμεις ζητώντας τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν τήν συμβουλή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Νά προσπαθεῖς σάν νά ἐξαρτῶνται ὅλα ἀπό σένα καί νά ἀφήνεσαι στόν Θεό σάν νά ἐξαρτῶνται ὅλα ἀπ’ αὐτόν».

Εἴμαστε ὅλοι κοντά σας! Καλή ἐπιτυχία στίς ἐξετάσεις σας!

Μέ πολλή ἀγάπη Χριστοῦ

Ὁ Πνευματικός σας Πατέρας

+ Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχᾳ

anastasi2

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ἡ Ἀνάσταση γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους δέν εἶναι μία συνηθισμένη γιορτή χαρᾶς. Εἶναι ἡ γιορτή τῆς χαρᾶς. Γι’ αὐτό ὅλοι οἱ ἀναστάσιμοι ὕμνοι εἶναι θριαμβευτικοί καί εὐφρόσυνοι, ὄχι μόνο κατά τό περιεχόμενο, ἀλλά καί κατά τό μέλος. Ὁ ὕμνος «Χριστός Ἀνέστη» μέ τό τόσο βαθύ καί ἐκφραστικό «θανάτῳ θάνατον πατήσας» ψάλλεται καί λέγεται πολλές φορές γιά νά ὑπογραμμίσει τόν μεγαλύτερο θρίαμβο καί τή βασικότερη νίκη τοῦ Χριστοῦ. Τή νίκη κατά τοῦ θανάτου.

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Τό φῶς τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀπόδειξη τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ καί κυρίως, τῆς θεϊκῆς ἀγάπης Του. Μιᾶς ἀκατάλυτης ἀγάπης πού, καθώς θυσιάζεται, ξεπερνᾶ τό θάνατο καί προσφέρει τήν ζωή, τήν αἰώνια ζωή.

Ὅταν οἱ πρωτόπλαστοι ἔφυγαν ἀπό τόν παράδεισο καί τά Χερουβείμ μέ τή φλογίνη ρομφαία στάθηκαν πιά φρουρά στή θύρα του, ὁ θάνατος ἄνοιγε θριαμβευτής τίς δικές του πύλες. Τούς πλασμένους γιά τή χαρά καί τό φῶς τοῦ παραδείσου, τούς ἅρπαξε ὁ θάνατος καί μ’ ἕνα τρόπο στυγνό καί ἀπάνθρωπο τούς ἁλυσόδενε χαιρέκακα καί τούς ἔρριχνε στήν ἄβυσσο.

Φοβερός καθαιρέτης καί ἐξολοθρευτής του στάθηκε μονάχα ὁ Ἀναστάς Κύριος.

Πρίν ἀναστηθεῖ ὁ Χριστός, ὁ θάνατος ἦταν γιά τόν ἄνθρωπο φοβερός. Μετά τήν Ἀνάσταση, ὁ ἄνθρωπος εἶναι φοβερός γιά τόν θάνατο.

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ κατά τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας δέν ἀποτελεῖ κάποιο βιογραφικό στοιχεῖο τῆς ζωῆς τοῦ Θεανθρώπου· ἀποτελεῖ γεγονός πού ἀνοίγει νέα ἐντελῶς προοπτική στό ἀνθρώπινο γένος. Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἡ Ἀνάσταση εἰκονίζεται μέ τήν κάθοδο τοῦ Χριστοῦ στόν Ἅδη· καί ἡ ἐπιγραφή τῆς εἰκόνας αὐτῆς εἶναι : «Ἡ Ἀνάσταση».

Σέ τελευταία ἀνάλυση ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν ἀνήκει στόν Χριστό ἀλλά σέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἀναφέρει ὅτι ὁ Χριστός ἔγινε ὅ,τι ἔγινε καί ἔπαθε ὅσα ἔπαθε ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ὁ θάνατος καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχουν νόημα γιά τό πρόσωπο τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀλλά γιά τήν ἀνθρώπινη φύση. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου. Και ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι φῶς καί για τόν ἴδιο καί γιά τόν κόσμο. Ὅπως τό σίδερο πού πυρακτώνεται γίνεται φωτιά, χωρίς νά παύει νά εἶναι σίδερο, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος ὅταν μετέχει στό θεῖο φῶς, γίνεται φῶς, χωρίς νά παύει νά εἶναι ἄνθρωπος.

Μέσα στήν πασχαλινή ἀτμόσφαιρα τῆς Ἐκκλησίας καλούμαστε νά ζήσουμε τήν παρουσία τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ. Τό Πάσχα νά εἶναι μιά ἐμπειρία γιά μᾶς ἀλλά καί μιά μαρτυρία γιά τούς γύρω μας ὅτι ὁ Ἀναστημένος Χριστός βρίσκεται ζωντανός ἀνάμεσά μας καί ἐμεῖς παίρνουμε ζωή ἀπό τή ζωή Του καί φωτιζόμαστε ἀπό τό φῶς Του.

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ἀπό τήν πίστη στήν ἀλήθεια της Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ πηγάζει ἕνας καινούργιος τρόπος ζωῆς. Καλούμαστε νά δοῦμε τή ζωή καί τό κόσμο μέ πίστη, ἀγάπη καί ἐλπίδα. Πίστη καί βεβαιότητα στήν αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι δέν μᾶς ἀφήνει ὀρφανούς. Δέν μᾶς ἀφήνει μόνους καί παραδομένους στίς θλίψεις καί τίς δυσκολίες μας , στά προβλήματα καί τά ἀδιέξοδά μας. «Ἔρχομαι πρός ὑμᾶς» (Ἰω. 14,18), καί «ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». (Ματ. 28,20).

Παιδιά μου, γνωρίζουμε πιά τό μυστήριο τοῦ ζωοδότου θανάτου τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἅδης πατήθηκε! Ὁ Θάνατος νικήθηκε!

Ἐλᾶτε στόν Ἀναστημένο Χριστό. Ἀντλεῖστε δύναμη καί πάρτε φῶς.

Χριστός Ἀνέστη!

Χρόνια Πολλά καί Ἀναστάσιμα

Μέ πατρικές εὐχές καί τήν Ἀγάπη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

+Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

 

Εκτύπωση Email

Η ΕΝΟΧΗ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

1334149590 gm cmf

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου και Ικαρίας κ.κ Ευσεβιου .

Πολύ συ­ζή­τηση γί­νε­ται γιά τό πρό­σωπο τοῦ Ἰ­ούδα καί μά­λι­στα γιά τό θέμα τῆς ἐ­νο­χῆς του. Κά­ποιοι ὑ­πο­στη­ρί­ζουν ὅτι ὁ Ἰ­ού­δας ἦ­ταν προ­ο­ρι­σμέ­νος νά προ­δώ­σει τόν Ἰ­η­σοῦ καί γι’ αὐτό δέν φέ­ρει εὐ­θύνη. Ἄλ­λοι, μι­μού­με­νοι ἀρ­χαί­ους αἱ­ρε­τι­κούς, φθά­νουν στό ση­μεῖο νά λέ­γουν ὅτι πρέ­πει νά ἀ­πο­δώ­σουμε κι εὐ­γνω­μο­σύνη στόν Ἰ­ούδα δι­ότι μέ τήν προ­δο­σία του συ­νε­τέ­λεσε στήν πρα­γμα­το­ποί­ηση τοῦ σταυ­ρι­κοῦ θα­νά­του τοῦ Χρι­στοῦ καί τῆς λυ­τρώ­σεώς μας ἀπό τήν ἁ­μαρ­τία. Ὅλα αὐτά κι ἄλλα ἀ­κόμα πού ἀ­κού­γον­ται τόν τε­λευ­ταῖο καιρό, μᾶς δί­νουν τήν ἀ­φορμή νά ἀ­σχο­λη­θοῦμε κι ἐ­μεῖς σή­μερα μέ τό πρό­σωπο τοῦ Ἰ­ούδα καί νά δώ­σουμε ἀ­παν­τή­σεις σέ πέντε βα­σι­κές ἐ­ρω­τή­σεις.

Ἐ­ρώ­τηση πρώτη. Γι­ατί εὐ­θύ­νε­ται ὁ Ἰ­ού­δας γιά τήν προ­δο­σία ἀ­φοῦ ὅλα αὐτά τά γε­γο­νότα ἦ­ταν προ­φη­τευ­μένα;

Ἀ­κοῦν με­ρι­κοί νά λέ­γει ἡ Ἁ­γία Γραφή «Ἵνα πλη­ρωθῆ τό ρη­θέν ὑπό τοῦ Κυ­ρίου διά τοῦ Προ­φή­του λέ­γον­τος», ὁ­πότε νο­μί­ζουν ὅτι ἐ­πειδή κάτι ἔ­χει ἤδη προ­φη­τευ­θεῖ ἄρα εἶ­ναι προ­ο­ρι­σμένο καί νά γί­νει. Ὁ­ρί­στε λέ­γουν, ὁ Ἰ­ού­δας εἶ­ναι ἀ­θῶος γι­ατί μέ τίς ἐ­νέρ­γειές του ἐ­πα­λή­θευσε ὅσα ὁ Κύ­ριος εἶχε προ­ε­γρά­ψει διά τῶν Προ­φη­τῶν του. Ἐάν ἐμ­βα­θύ­νουμε ὅ­μως στήν ἑρ­μη­νεία τῶν Γρα­φῶν, τότε θά κα­τα­λά­βουμε ὅτι οἱ προ­φη­τεῖες, πού ὁ­μι­λοῦν γιά τόν Ἰ­ούδα δέν ἐ­γρά­φη­σαν γιά νά γί­νει προ­δό­της, κι ἔτσι νά τίς ἐ­πα­λη­θεύ­σει ἀλλά δι­ότι θά ἐ­γέ­νετο, καί γι’ αὐτό ἐ­γρά­φη­σαν. Ὁ Θεός προ­γνω­ρί­ζει τά πάντα καί οἱ προ­φη­τεῖες περί Ἰ­ούδα ἐ­γρά­φη­σαν δι­ότι αὐ­τός ὁ Ἰ­ού­δας τό ἐ­προ­κά­λεσε κι ὄχι γι­ατί ὁ Θεός ἤ­θελε νά γί­νει προ­δό­της. Ἑ­πο­μέ­νως ἡ πρό­γνω­σις τοῦ Θεοῦ δέν ἐμ­πο­δί­ζει τήν ἐ­λευ­θε­ρία τοῦ ἀν­θρώ­που οὔτε κα­ταρ­γεῖ τό αὐ­τε­ξού­σιο. Ἐ­μεῖς σκαν­δα­λι­ζό­μεθα γι­ατί δέν κα­τα­λα­βαί­νουμε ὅτι ἡ προ­φη­τεία τοῦ Θεοῦ ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀπό τήν προ­δο­σία τοῦ Ἰ­ούδα κι ὄχι ἡ προ­δο­σία ἀπό τήν προ­φη­τεία, ὅ­πως λαν­θα­σμένα νο­μί­ζουμε.

Ἐ­ρώ­τηση δεύ­τερη. Γι­ατί ὁ Χρι­στός ἐ­κά­λεσε τόν Ἰ­ούδα νά γί­νει μα­θη­τής του ἀ­φοῦ ὡς Θεός προ­ε­γνώ­ριζε τήν πτώση του;

Ὁ Κύ­ριός μας ἀπό τόν εὑρύ κύ­κλο τῶν μα­θη­τῶν του ἐ­πέ­λεξε δώ­δεκα, τούς ὁ­ποί­ους ὀ­νό­μασε ἀ­πο­στό­λους του. Ὅ­ταν ὁ Ἰ­ού­δας συγ­κα­τα­λέ­χθηκε με­ταξύ τῶν δώ­δεκα ἦ­ταν ἄ­ξιος τῆς ἐ­κλο­γῆς. Ἀ­πό­δει­ξις τού­του εἶ­ναι ὅτι ὁ Κύ­ριος τόν ἀ­πέ­στειλε μαζί μέ τούς ἄλ­λους μα­θη­τές νά κη­ρύ­ξει καί τοῦ ἔ­δωκε τήν ἐ­ξου­σία νά ἐ­πι­τε­λεῖ θαύ­ματα καί νά ἐκ­βάλ­λει δαι­μό­νια. Ἐ­πί­σης τό γε­γο­νός ὅτι τόν ἔ­θεσε οἰ­κο­νόμο τῆς μι­κρῆς ὁ­μά­δος τους φα­νε­ρώ­νει ὅτι ἦ­ταν κα­λός κι εἶχε πολ­λές ἱ­κα­νό­τη­τες. Δυ­στυ­χῶς ὅ­μως ὁ Ἰ­ού­δας δέν φά­νηκε ἄ­ξιος τῆς ἀ­γά­πης, τῆς τι­μῆς καί τῆς ἐμ­πι­στο­σύ­νης πού τοῦ ἔ­δειξε ὁ Κύ­ριος. Ἐ­ξέ­πεσε τῆς θέ­σεώς του ἀπό τήν στι­γμή πού θε­λη­μα­τικά πα­ρέ­δωσε τήν ψυχή του στά θα­να­τη­φόρα πάθη τῆς φι­λαρ­γυ­ρίας, τῆς ζη­λο­φθο­νίας καί τῆς ὑ­πο­κρι­σίας.

Ὁ Θεός σέ­βε­ται τήν ἐ­λευ­θε­ρία μας καί δέν δυ­σκο­λεύει κα­νέ­ναν καί σέ ὅ­λους δί­νει εὐ­και­ρίες γιά νά γί­νουν κα­λύ­τε­ροι καί νά φθά­σουν στήν ἁ­γι­ό­τητα. Καί στήν πε­ρί­πτωση τοῦ Ἰ­ούδα, ὁ Κύ­ριος ἐ­φρόν­τισε μέ πολ­λούς τρό­πους νά τόν βο­η­θή­σει ἀλλά δυ­στυ­χῶς ὁ Ἰ­ού­δας «οὐκ ἠ­βου­λήθη συ­νι­έ­ναι».

Ἐ­ρώ­τηση τρίτη. Τί ἔ­καμε ὁ Χριστός γιά νά προ­λά­βει τήν πτώση τοῦ Ἰ­ούδα;

Ὅ­πως προ­εί­παμε ὁ Κύ­ριος με­τῆλθε τά πάντα, γιά νά ἀ­πο­τρέ­ψει τόν Ἰ­ούδα ἀπό τήν πτώση καί νά τόν ἐμ­πο­δί­σει νά φθά­σει στό κα­τάν­τημα πού κα­τήν­τησε. Μαρ­τυ­ρίες περί τού­του μᾶς δι­α­σώ­ζουν οἱ εὐ­αγ­γε­λι­στές.

α. Δι­α­βά­ζουμε στόν Εὐαγγελιστή Ἰ­ω­άννη ὅτι μετά τήν ἀ­νά­πτυξη τοῦ με­γά­λου θέ­μα­τος τῆς θείας Κοι­νω­νίας κι ἀ­φοῦ πολ­λοί ἔ­φυ­γαν σκαν­δα­λι­σμέ­νοι μή μπο­ρών­τας νά δε­χθοῦν τόν λόγο, ὁ Κύ­ριος κλεί­νει τήν δι­δα­σκα­λία του ὡς ἑ­ξῆς: «Οὐκ ἐγώ ὑ­μᾶς τούς δώ­δεκα ἐ­ξε­λε­ξά­μην, καί ἐξ ὑ­μῶν εἷς Δι­ά­βο­λος ἐ­στιν;». Ὁ Ἰ­ού­δας ἦ­ταν πα­ρών καί ἀ­σφα­λῶς ἄ­κουσε τόν λό­γον αὐ­τόν τοῦ Κυ­ρίου. Δέν συγ­κλο­νί­στηκε ὅ­μως, οὔτε με­τα­με­λή­θηκε, οὔτε μετανόησε.

β. Πρό τοῦ Μυ­στι­κοῦ Δεί­πνου κατά τήν ὥρα τῆς νί­ψεως τῶν πο­δῶν τῶν μα­θη­τῶν, ὁ Κύ­ριος με­ταξύ τῶν ἄλ­λων εἶπε καί τά ἑ­ξῆς: «Καί ὑ­μεῖς κα­θα­ροί ἐ­στέ, ἀλλ’ οὐχί πάν­τες· ἤ­δει γάρ τόν πα­ρα­δι­δόντα αὐ­τόν· διά τοῦτο εἶ­πεν· οὐχί πάν­τες κα­θα­ροί ἐ­στέ». Ἀ­σφα­λῶς ὁ Ἰ­ού­δας ἄ­κουσε τόν λόγον αὐτόν ὅπως ἐπίσης δέ­χθηκε νά τοῦ νί­ψει ὁ Κύ­ριος τούς πό­δας κι ὅ­μως ἡ καρ­διά του δέν συγ­κι­νή­θηκε, οὔτε στά μά­τια του ἐμ­φα­νί­σθη­καν δά­κρυα με­τα­νοίας.

γ. Τήν ὥρα τοῦ Μυ­στι­κοῦ Δεί­πνου ἔ­λαβε χώρα καί ὁ ἑ­ξῆς δι­ά­λο­γος με­ταξύ τοῦ Κυ­ρίου καί τοῦ Ἰ­ούδα: «Ὁ­ψίας δέ γε­νο­μέ­νης ἀ­νέ­κειτο μετά τῶν δώ­δεκα, καί ἐ­σθι­όν­των αὐ­τῶν εἶ­πεν·...Ὁ μέν Υἱός τοῦ ἀν­θρώ­που ὑ­πά­γει κα­θώς γέ­γρα­πται περί αὐ­τοῦ· Οὐαί δέ τῶ ἀν­θρώπω ἐ­κείνω δι’ οὗ ὁ υἱός τοῦ ἀν­θρώ­που πα­ρα­δί­δε­ται· κα­λόν ἦν αὐτῶ εἰ οὐκ ἐ­γεν­νήθη ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ­νος. Ἀ­πο­κρι­θείς δέ Ἰ­ού­δας ὁ πα­ρα­δι­δούς αὐ­τόν εἶπε· μήτι ἐγώ εἰμί, ραββί; καί ὁ Κύ­ριος τόν ἀ­πο­κα­λύ­πτει λέ­γων· «Σύ εἶ­πας», δη­λαδή μά­λι­στα, ὅ­πως λέ­γεις, ἐσύ εἶ­σαι.

Ὅ­πως βλέ­πετε ἀ­δελ­φοί μου, ὁ Κύ­ριός μας, οὔτε γιά μιά στι­γμή δέν στα­μά­τησε νά νου­θε­τεῖ, νά ὑ­πεν­θυ­μί­ζει, νά ἀ­πει­λεῖ τόν Ἰ­ούδα. Λίγο ἦ­ταν αὐτό πού τοῦ εἶπε, τό «Κα­λύ­τερο θά ἦ­ταν νά μήν εἶχε γεν­νη­θεῖ»;

Ὁ Θε­ο­φύ­λα­κτος, ἑρ­μη­νεύ­ον­τας τά λό­για τοῦ Κυ­ρίου, λέ­γει ὅτι ἡ ἀ­νυ­παρ­ξία εἶ­ναι προ­τι­μό­τερη ἀπό τήν ἁ­μαρ­τία. Κι αὐτό γι­ατί ὁ ἄν­θρω­πος μέ τήν προ­αί­ρεσή του καί μέ τήν ρα­θυ­μία του ἔ­φερε τήν κα­κία στήν ὕ­παρξή του κι ἔτσι φά­νηκε ἀ­χά­ρι­στος ἀ­πέ­ναντι στίς με­γά­λες εὐ­ερ­γε­σίες πού ὁ Θεός τοῦ προ­σέ­φερε. Ὁ Κύ­ριος λοι­πόν προ­σπα­θεῖ νά συ­νε­φέ­ρει τόν Ἰ­ούδα ἀπό τήν ἄ­βυσσο τῆς κα­κίας πού ἔ­χει βυ­θι­στεῖ ἀλλά αὐ­τός ὄχι μόνο δέν δι­ορ­θώ­νε­ται ἐ­λεγ­χό­με­νος ἀλλά ὅλο καί πε­ρισ­σό­τερο σκλη­ρύ­νει τήν καρ­διά του μέ τήν ὑ­πο­κρι­σία καί τήν δι­α­στροφή τῆς ἁ­μαρ­τίας.

Ὁ ἱ­ε­ρός Χρυ­σό­στο­μος θαυ­μά­ζον­τας τήν μα­κρο­θυ­μία καί ἀ­νε­ξι­κα­κία τοῦ Κυ­ρίου μας καί τίς συ­νε­χεῖς προ­σπά­θειες πού ἔ­καμε γιά νά μα­λά­ξει τήν καρ­διά τοῦ Ἰ­ούδα ἀ­να­φω­νεῖ: «Βα­βαί τῆς ἀ­ναι­σχυν­τίας, Ἰ­ούδα! ἀ­κόμα καί θη­ρίο ἄν ἦ­ταν πα­ρόν, θά εἶχε γί­νει πρα­ό­τερο».

Τό ἀ­πο­κο­ρύ­φωμα ὅ­μως τῆς μα­κρο­θυ­μίας τοῦ Κυ­ρίου καί τῆς ἀ­ναι­σχυν­τίας τοῦ Ἰ­ούδα τό πα­ρα­κο­λου­θοῦμε στήν συγ­κλο­νι­στική σκηνή τῆς Γε­σθη­μανῆ, ὅ­που ὁ Ἰ­ού­δας πλη­σί­ασε τόν Κύ­ριο καί εἶπε: «Χαῖρε ραββί, καί κα­τε­φί­λη­σεν αὐ­τόν»! Μέ ἕνα δι­α­βο­λικό φί­λημα πα­ρέ­δωσε τόν δι­δά­σκα­λόν του! Ἡ γε­μάτη πα­ρά­πονο φωνή τοῦ Κυ­ρίου, «Ἑ­ταῖρε ἐφ’ ὧ πά­ρει;», δέν ρά­γισε τήν πα­γω­μένη καρ­διά τοῦ προ­δότη μα­θητή; Γι­ατί ἦρ­θες ἐδῶ Ἰ­ούδα; Ἀ­γα­πᾶς τόν δι­δά­σκα­λόν σου καί τόν κα­τα­φι­λεῖς; Τότε πρός τί οἱ στρα­τι­ῶ­τες μετά μα­χαι­ρῶν καί ξύ­λων; Ἦλ­θες γιά νά πα­ρα­δώ­σεις τόν δι­δά­σκαλο; Τότε πρός τί τό φιλί; Γι­ατί τόση ὑ­πο­κρι­σία καί ἀ­ναλ­γη­σία καί ἀ­ναι­σχυν­τία;

Ποιός λοι­πόν πού ἔ­χει σῶας τάς φρέ­νας μπο­ρεῖ νά ὑ­πο­στη­ρί­ξει ὅτι εὐ­θύ­νε­ται ὁ Θεός γιά τήν ἐ­παί­σχυν­τον πρᾶ­ξιν τοῦ Ἰ­ούδα; Ὁ Κύ­ριος τά πάντα ἔ­καμε γιά νά σώ­σει τόν Ἰ­ούδα, αὐ­τός ὅ­μως τυ­φλω­μέ­νος καί κυ­ρι­ευ­μέ­νος ἀπό τά πάθη του κα­τα­στρά­φηκε. «Ὁ δέ παράνομος Ἰούδας οὐκ ἠ­βου­λήθη συ­νι­έ­ναι»!

Ἐ­ρώ­τηση τέ­ταρτη. Ὁ Ἰ­ού­δας ἔ­βλαψε μέ τήν προ­δο­σία ἤ ὠ­φέ­λησε, καί ἐάν ὠ­φέ­λησε γι­ατί κα­τη­γο­ρεῖ­ται;

Ἀ­παντᾶ ὁ ἱ­ε­ρός Χρυ­σό­στο­μος: «Ἄς προ­σέ­ξουμε, δι­ότι δέν εἶ­ναι ἀ­θῶος ὁ Ἰ­ού­δας ἐ­πειδή ἔ­γινε αἰ­τία τοῦ θα­νά­του τοῦ Κυ­ρίου μέ τόν ὁ­ποῖο σώ­θηκε ἡ οἰ­κου­μένη, ἀλλά μυ­ρίων κο­λά­σεων ἄ­ξιος. Τήν σω­τη­ρία μας δέν τήν ἐρ­γά­σθηκε ὁ Ἰ­ού­δας μέ τήν προ­δο­σία του ἀλλά ὁ Χρι­στός μέ τήν σο­φία του, πού δύ­να­ται νά με­τα­τρέ­πει τίς πο­νη­ρίες μας σέ ἀ­γαθό.

Ἀλλά λέ­γουν· καί ἐάν ὁ Ἰ­ού­δας δέν τόν ἐ­πρό­διδε κά­ποιος ἄλ­λος θά τόν ἐ­πρό­διδε. Δι­ότι, ἐάν ἔ­πρεπε νά σταυ­ρω­θεῖ ὁ Χρι­στός, κά­ποιος ἔ­πρεπε νά τόν προ­δώ­σει, αὐ­τός δέ ὁ κά­ποιος θά ἦ­ταν ἕ­νας ἄν­θρω­πος, καί ἄν πάν­τες ἦ­σαν ἀ­γα­θοί, δέν θά ἐ­γέ­νετο ἡ σω­τη­ρία. Μή γέ­νοιτο. Δι­ότι ὁ πάν­σο­φος Θεός ἐ­γνώ­ριζε πῶς νά τα­κτο­ποι­ή­σει τήν σω­τη­ρία, ἕ­στω καί ἄν ἦ­σαν ὅ­λοι ἀ­γα­θοί. Δι­ότι εἶ­ναι πλού­σιος σέ Σο­φία καί ἀ­κα­τά­λη­πτος. Καί τά λέ­γο­μεν αὐτά, διά νά μή νο­μί­σει κα­νείς ὅτι ὁ Ἰ­ού­δας προ­σέ­φερε κάτι καλό στήν σω­τη­ρία μας ἤ ὅτι δῆ­θεν οἰ­κο­νο­μίας ὑ­πη­ρέ­της ἐ­γέ­νετο».

Ἐ­ρώ­τηση πέμ­πτη. Ἀ­φοῦ ὁ Ἰ­ού­δας με­τε­με­λήθη καί ἐ­πέ­στρεψε τά τρι­ά­κοντα ἀρ­γύ­ρια γι­ατί τόν κα­τη­γο­ροῦμε;

Σκαν­δα­λί­ζον­ται με­ρι­κοί γι­ατί θε­ω­ροῦμε ἔ­νοχο τόν Ἰ­ούδα ἄν καί αὐ­τός ἐ­πέ­στρεψε τά ἀρ­γύ­ρια καί ὁ­μο­λό­γησε «Ἥ­μαρ­τον πα­ρα­δούς αἷμα ἀ­θῶον». Ἡ ἀ­πάν­τη­σις εἶ­ναι ἁ­πλῆ. Ὁ Ἰ­ού­δας με­τε­με­λήθη, ἀλλά ἐ­νώ­πιον τῶν Ἰ­ου­δαίων. Ὁ Ἰ­ού­δας εἶχε ἁ­μαρ­τή­σει σέ αὐ­τόν τόν ἴ­διο τόν Κύ­ριο. Δέν ζή­τησε λοι­πόν συγ­γνώμη ἀπό τόν Κύ­ριο, ἀπό τόν μόνο ἐ­ξάλ­λου πού ἔ­χει τήν δύ­ναμη νά συγ­χω­ρεῖ ἁ­μαρ­τίες. Καί σάν νά μήν ἔ­φτανε αὐτό, ἡ δαι­μο­νική ἀ­πελ­πι­σία κα­τέ­λαβε τήν καρ­διά τοῦ Ἰ­ούδα καί τόν ὁ­δή­γησε στήν αὐ­το­κτο­νία. Ὁ Ἅ­γιος Γρη­γό­ριος Νύσ­σης λέ­γει ὅτι ἄν ὁ Ἰ­ού­δας δέν ἔ­σπευδε νά γί­νει δή­μιος τοῦ ἑ­αυ­τοῦ του, τότε δέν θά εἶχε κά­μει τήν ἁ­μαρ­τία του ἀ­σύ­γγνω­στον. Κι ἄν εἶχε προ­σπέ­σει καί εἶχε ζη­τή­σει τό ἔ­λεος τοῦ Κυ­ρίου τότε θά εἶχε συγ­χω­ρη­θεῖ.

Καί ὁ ἱ­ε­ρός Χρυ­σό­στο­μος λαμ­βά­νει ἀ­φορμή ἀπό τό τρα­γικό τέ­λος τοῦ Ἰ­ούδα καί μᾶς δι­δά­σκει νά μήν ἀ­πελ­πι­ζό­μα­στε: «Μη­δείς τοί­νυν, ἀ­γα­πη­τοί, ἀ­πο­γι­νω­σκέτω τῆς ἑ­αυ­τοῦ σω­τη­ρίας· οὐκ ἔ­στι φύ­σεως τά τῆς πο­νη­ρίας· προ­αι­ρέ­σει τε­τι­μή­μεθα καί ἐ­λευ­θε­ρία. Τε­λώ­νης εἶ; δύ­να­σαι γε­νέ­σθαι Εὐ­αγ­γε­λι­στής. Βλά­σφη­μος εἶ; δύ­να­σαι γε­νέ­σθαι Ἀ­πό­στο­λος. Λη­στής εἶ; δύ­να­σαι πα­ρά­δει­σον συ­λῆ­σαι. Μά­γος εἶ; δύ­να­σαι προ­σκυ­νῆ­σαι τόν Δε­σπό­την. Οὐκ ἔ­στιν οὐ­δε­μία κα­κία με­τα­νοία μή λυ­ο­μένη».

Ἄν λοι­πόν ὁ Ἰ­ού­δας ζη­τοῦσε τήν συγ­χώ­ρηση ἀπό τόν Κύ­ριο τότε, ὅ­πως καί ὁ Πέ­τρος, θά ἀ­πο­κα­θί­στατο κι αὐ­τός στό ἀ­πο­στο­λικό του ἀ­ξί­ωμα καί θά ἀ­πο­τε­λοῦσε γιά ὅ­λους ἐ­μᾶς ἀ­πα­ρά­μιλλο πρό­τυπο με­τα­νοίας. Ἡ με­τα­μέ­λεια τοῦ Ἰ­ούδα δέν εἶχε σχέση μέ τήν με­τά­νοια, γι­ατί τό κί­νη­τρό της ἦ­ταν ὁ πλη­γω­μέ­νος ἐ­γω­ι­σμός κι ὄχι ἡ συν­τριβή, ὡς ἔκ­φραση τα­πει­νώ­σεως. Ἡ με­τα­μέ­λεια δέν σώ­ζει. Ὁ Χρι­στός σώ­ζει. Καί ὁ δρό­μος πού ὁ­δη­γεῖ κοντά στόν Χρι­στό εἶ­ναι αὐ­τός τῆς με­τα­νοίας καί τα­πει­νώ­σεως, πού ἀ­πόψε μέ τό ἴ­διο τό πα­ρά­δει­γμά του μᾶς δί­δαξε ὁ Κύ­ριος μας μέ τήν νίψη τῶν πο­δῶν τῶν μα­θη­τῶν του. Ἄν εἴ­μα­στε γνή­σιοι μα­θη­τές τοῦ τα­πει­νοῦ Ἰ­η­σοῦ, τότε γι­ατί ἀ­κόμα δου­λεύ­ουμε στά ἐ­γω­ι­στικά θε­λή­ματά μας καί σκλη­ρύ­νουμε τήν καρ­διά μέ τήν ὑ­πο­κρι­σία καί τήν ἀ­δι­α­φο­ρία μας;

Ἀ­δελ­φοί μου,

Ἡ τρα­γική κα­τά­ληξη τοῦ Ἰ­ούδα καί ἡ φο­βερή πτώση του πρέ­πει νά συγ­κλο­νί­σει τίς καρ­διές μας. Μήν μέ­νουμε μα­κριά ἀπό τόν Κύ­ριό μας. Ὅσο κι ἄν ἔ­χουμε ἁ­μαρ­τή­σει μήν ἀ­δι­α­φο­ρή­σουμε ἀλλά ἄς πλη­σι­ά­σουμε μέ δά­κρυα τα­πει­νώ­σεως καί με­τα­νοίας τόν Κύ­ριό μας κι ἄς ζη­τή­σουμε ἀπό αὐ­τόν νά ἀ­να­και­νί­σει τήν ὕ­παρξή μας μέ τό ἄ­χραντο αἷμα του, πα­ρέ­χον­τάς μας τήν συγ­χώ­ρηση καί τήν δύ­ναμη νά ἀ­γω­νι­σθοῦμε νά μεί­νουμε μα­κριά ἀπό τά ἁ­μαρ­τωλά φρο­νή­ματα τῆς σαρ­κός.

Μήν δι­και­ο­λο­γού­μεθα. Μήν λέμε ὅτι ἔ­χουμε χρόνο. Τώρα εἶ­ναι ὁ και­ρός τῆς σω­τη­ρίας. Μήν λέμε ὅτι ἐγώ δέν ἔχω ἁμαρτίες. Κανείς δέν εἶναι ἀναμάρτητος. Μήν λέμε ὅτι ἐγώ τά λέγω ἀπ’ εὐθείας στόν Χριστό καί δέν πηγαίνω νά ἐξομολογηθῶ. Ὁ Κύριος στούς Ἀποστόλους του ἔδωσε τήν ἐξουσία νά συγχωροῦν τίς ἁμαρτίες κι αὐτή τήν χαρισματική ἐξουσία οἱ Ἀπόστολοι τήν ἔδωσαν στούς διαδόχους τους, τούς Ἐπισκόπους. Ὁ Ἐπίσκοπός σας καί οἱ Ἱερεῖς σας, φορῶντας τό λέντιον τῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ, περιμένουν κάθε πεφορτισμένο καί κοπιῶντα αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ κόσμου γιά νά θεραπεύσουν τήν τραυματισμένη ψυχή του μέ τήν σωστική χάρη τοῦ Θεανθρώπου Λυτρωτοῦ μας.

Αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἄς στρέψουμε τά βλέμματά μας στόν Χριστό. Αὐτός εἶναι ἡ σωτηρία μας. Ἄς προ­ε­τοι­μά­σουμε τήν καρ­διά μας μέ τήν ἐ­ξο­μο­λό­γηση, τήν με­τά­νοια, καί τά ἔργα ἀ­γά­πης, καί τότε θά ἀπολαύσουμε κι ἐμεῖς τήν ἀ­γάπη τοῦ Κυ­ρίου, πού θά μᾶς προ­σφέ­ρει μέ τήν σταυ­ρική του θυ­σία καί τήν Ἀ­νά­στασή του.

Ὁ ἱ­ε­ρός ὑ­μνο­γρά­φος θά μᾶς προ­τρέ­ψει ἀ­πόψε: «Κα­νέ­νας ἀπό τούς πι­στούς νά μή μεί­νει ἀ­μέ­το­χος ἀπό τό Δε­σπο­τικό δεῖ­πνο. Κα­νέ­νας ἀ­πο­λύ­τως νά μήν προ­σέλ­θει στήν ἁ­γία τρά­πεζα μέ τόν ὑ­πο­κρι­τικό δόλο τοῦ Ἰ­ούδα. Γι­ατί ἐ­κεῖ­νος, ἄν καί δέ­χθηκε τό τμῆμα τοῦ ψω­μιοῦ, ὅ­μως προ­χώ­ρησε ἐ­ναν­τίον τοῦ Ἄρ­του τῆς ζωῆς. Καί ἐ­πι­φα­νει­ακά μέν φαι­νό­ταν ὡς μα­θη­τής, ἐνῶ πρα­γμα­τικά ἦ­ταν ὁ φο­νιάς. Μέ τούς Ἰ­ου­δαί­ους μαζί χαι­ρό­ταν ὑ­περ­βο­λικά, ἀλλά καί μέ τούς Ἀ­πο­στό­λους συν­δε­ό­ταν καί συγ­κα­τοι­κοῦσε. Ἐνῶ μι­σοῦσε τόν Κύ­ριο, ὅ­μως τοῦ ἔ­δινε φί­λημα ἀ­γά­πης καί μ’ αὐτό τό ση­μάδι που­λοῦσε Ἐ­κεῖ­νον, πού μᾶς ἐ­ξα­γό­ρασε ἀπό τήν κα­τάρα, δη­λαδή τόν Θεό καί Σω­τήρα τῶν ψυ­χῶν μας».

Εκτύπωση Email

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟΝ

η ημέρα, η εβδομάδα του έτους

Άυριο
γιορτάζουν:

Πηγή: Λογισμικό "Σήμερα"

ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ

Σήμερα:

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Δευ Τρι Τετ Πεμ Παρ Σαβ Κυρ
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30