Η 199Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟ ΚΑΡΛΟΒΑΣΙ ΤΗΣ ΣΑΜΟΥ

Συντάχθηκε στις 08 Μαϊος 2020.

Εξ αφορμής της επετείου 199 χρόνων από την έναρξη της επαναστάσεως της 8^ης Μαϊου 1821 στη Σάμο, με πρωτοβουλία του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ Ευσεβίου τελέσθηκε τρισάγιο εις μνήμην των υπέρ πίστεως και πατρίδος αγωνισαμένων  Σαμίων Αγωνιστών έμπροσθεν της προτομής του Αρχιεπισκόπου Σάμου κυρού Κυρίλλου Β’ του Αγραφιώτη στην πλατεία Μεσαίου Καρλοβάσου ,εκεί όπου ο Κύριλλος ευλόγησε την επαναστατική σημαία που ύψωσε ο Λυκούργος Λογοθέτης . Παρέστησαν ο Δήμαρχος Δυτικής Σάμου κ. Αλέξιος Λυμπέρης, ο οποίος και κατέθεσε δάφνινο στεφάνι, η πρόεδρος δημοτικού συμβουλίου κα. Αριάδνη Ρίγλη και ο Διοικητής του Αστυνομικού τμήματος Καρλοβάσου κ. Ανδρέας  Βούβουνας .Ολοι μαζί έψαλαν τον Εθνικό μας ύμνο.

Εκτύπωση Email

199 χρόνια ἀπό τήν ἔναρξη τῆς Ἐπαναστάσεως στή Σάμο στίς 8 Μαΐου 1821 Ὁ σπουδαῖος ρόλος τοῦ Μητροπολίτου Σάμου Κυρίλλου τοῦ Β΄

Συντάχθηκε στις 07 Μαϊος 2020.

Τοῦ  Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Σάμου, Ἰκαρίας καί Κορσεῶν κ.κ. Εὐσεβίου

Ὅπως συνέβη σέ ὁλόκληρο τόν Ἑλληνικό χῶρο, ἔτσι καί στή Σάμο, ὁ ἱερός Κλῆρος πρωταγωνίστησε στήν ἐπανάσταση τοῦ 1821, ἀλλά καί στά γεγονότα, πού προηγήθηκαν καί τήν προετοίμασαν.

Ἐξ ἀφορμῆς λοιπόν τῆς 199^ης ἐπετείου τῆς Ἐνάρξεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως στή Σάμο, τήν 8^η Μαϊου 1821, καταθέτουμε μερικές σκέψεις σχετικῶς μέ τόν τότε διαδραματίσαντα πρωτεύοντα ρόλο στό ξεσηκωμό τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας στό Νησί, τόν Ἀρχιεπίσκοπο Σάμου καί Ἰκαρίας Κύριλλο Β΄, τόν Ἀγραφιώτη.

Ὁ Μητροπολίτης Κύριλλος καταγόταν ἀπό τά Ἄγραφα καί χρημάτισε μαθητής τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου ἐθνοϊερομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (†1779). Ὡς Μητροπολίτης ἐνθρονίστηκε στή Σάμο στίς 8 Σεπτεμβρίου 1815. Τό 1818 μυήθηκε στή Φιλική Ἐταιρεία, μαζί μέ ἐπιφανῆ στελέχη τοῦ κόμματος τῶν Καρμανιόλων, στό ὁποῖο εἶχε ἐνταχθεῖ ἐνεργά μέ τήν ἄφιξή του στό Νησί τῆς Σάμου. Ὑπῆρξε ἄμεσος συνεργάτης τοῦ Λυκούργου Λογοθέτη. Φλογερός πατριώτης. Ἔνθερμος καί τολμηρός ἐπαναστάτης. Παράτολμος μαχητής.

Στίς 8 Μαϊου 1821 εὐλόγησε τήν ἐπαναστατική σημαῖα, πού ὕψωσε στό Καρλόβασι ὁ Λυκοῦργος καί στίς 12 Μαϊου τέλεσε Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία στή Χώρα, ὡς πρωτεύουσα τότε τοῦ Νησιοῦ, ὅπου ἐπανέλαβε τήν εὐλογία του πρός τά ὅπλα τῶν ἐπαναστατῶν.

 Συνεργάσθηκε μέ τόν Λυκοῦργο στενά, ἐνίσχυσε τήν Ἐπανάσταση ἐξ ἰδίων καί μέ ἐράνους, δέν δίστασε δέ νά φορέσει φουστανέλα, νά πάρει ὅπλα καί νά πολεμήσει στήν πρώτη γραμμή, στίς πιό κρίσιμες φάσεις τοῦ σαμιακοῦ ἀγῶνα. Στίς 9 Μαρτίου 1822 εὐλόγησε τό σαμιακό ἐκστρατευτικό σῶμα, πού ἀναχωροῦσε γιά τήν Χίο, ἐνῶ παρέμεινε στό πλευρό τοῦ Λυκούργου. Ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Κύριλλος «μέ τόν προσωπικό του παλμό καί μέ τάς πατρικάς ἐπιμόνους καί πειστικάς παροτρύνσεις, συνέβαλε κατά πολύ εἰς τήν ἐξέγερσιν τοῦ Σαμιακοῦ Λαοῦ καί εἰς τήν ἐνθάρρυνσιν αὐτοῦ».

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύριλλος λόγῳ τῆς πατριωτικῆς του δράσης, ἀπελάμβανε ἰδιαιτέρου κύρους στή Σάμο τῆς ἐποχῆς, δεδομένου ὅτι τό 1829 ὁ Κυβερνήτης Ἰωάννης Καποδίστριας τόν παρεκάλεσε νά συμβάλει στήν εἰρήνευση καί καλή διοίκηση τοῦ τόπου, στηριχθείς ἀκριβῶς σέ αὐτήν τήν ἀποδοχή του ἀπό τή σαμιακή κοινωνία τῆς ἐποχῆς.

Ἀκολούθησε τόν Λογοθέτη Λυκοῦργο στό δρόμο τῆς ἐξορίας ἀπό τήν Σάμο, τόν Ἰούνιο τοῦ 1834, ὅταν ἐπιβλήθηκε τό ἡγεμονικό καθεστώς στό νησί καί ἐγκαταστάθηκε διαδοχικά στήν Τῆνο, τό Ναύπλιο, τήν Ἀθήνα καί τελικά τήν Χαλκίδα, μαζί μέ τούς ὑπολοίπους ἐξορίστους ἀρχηγούς καί μαχητές τῆς ἐπαναστατημένης Σάμου, ὅπου καί ἐκοιμήθη.

Τό 1979 ὁ ἀείμνηστος προκάτοχός μου Μητροπολίτης Παντελεήμων μετέφερε ἀπό τήν Χαλκίδα τά ὀστά του, τά ὁποῖα ἀρχικῶς ἐναπετέθησαν στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βαθέος Σάμου. Σήμερα εὑρίσκονται εἰς τόν Ἱερόν Ναό Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Μεσαίου Καρλοβάσου. Κατ’ ἔτος τήν 8^η Μαϊου μεταφερόμενα λιτανευτικῶς, μετά τήν ἀρχιερατική θεία Λειτουργία στόν ὡς ἄνω Ναό, τοποθετοῦνται ἔμπροσθεν τῆς προτομῆς τῆς εὑρισκομένης στήν πλατεία Μεσαίου Καρλοβάσου, ὅπου τελεῖται τρισάγιο στήν μνήμη του.

Ἡ ἁρμονική συνεργασία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κυρίλλου  μέ τόν Λυκοῦργο Λογοθέτη ἀποτελεῖ ἄριστο παράδειγμα γιά τήν ἐπιτακτική ἀνάγκη ἑνότητος καί τόν δεσμόν τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης στή σύγχρονη κοινωνία, ὑπό τίς σημερινές δυσμενεῖς συγκυρίες.

Εκτύπωση Email

Oι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας.

Συντάχθηκε στις 11 Απριλίου 2020.

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου και Ικαρίας κ.κ Ευσεβίου

Το Σάββατο του Λαζάρου η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής , μια περίοδος πνευματικού αγώνος και περισυλλογής, τελειώνει. Η Εκκλησία μας , τις 40 αυτές ημέρες , μας κάλεσε με όπλα τη νηστεία και την προσευχή, να καθαρίσουμε την ψυχή μας από τα αμαρτωλά πάθη και να μπορέσουμε έτσι να ακολουθήσουμε τον Κύριο μας στο Πάθος και την Ανάστασή Του.

 Από την Κυριακή των Βαΐων

η Εκκλησία μας εισάγει σ΄ αυτό το κατανυκτικό πνευματικό κλίμα. Το πρωί της Κυριακής μας παρουσιάζει τον Κύριο να εισέρχεται θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα. Οι Ιουδαίοι τον υποδέχονται ως Μεσσία και Βασιλιά τους. Ο Κύριος όμως δίνει άλλο, βαθύτερο νόημα σ’ αυτές τις προσδοκίες των ανθρώπων της εποχής Του. Δεν ήρθε στη γη για να εγκαθιδρύσει μια επίγεια βασιλεία. Δεν ήρθε για να κυβερνήσει τους ανθρώπους με τη βία και τα όπλα. Ήλθε για να αποκαλύψει την άπειρη αγάπη και  τη στοργή του Θεού και να καλέσει όλους τους ανθρώπους σε μια καινούργια ζωή, που θα χαρακτηρίζεται από ταπείνωση, ειλικρίνεια, αγάπη, συγχωρητικότήτα. Γι’ αυτό κι όταν ο Κύριος μας εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα , εισέρχεται ανεβασμένος σ’ ένα ταπεινό γαϊδουράκι και όχι σ’ ένα λαμπροστόλιστο άρμα. Τα ρούχα του είναι φτωχικά και δεν είναι ζωσμένος με χρυσοστόλιστα σπαθιά, ούτε τον συνοδεύουν σιδερόφραχτοί στρατιώτες και υπερασπιστές , αλλά δώδεκα απλοϊκοί ψαράδες. Ο Ιησούς με τον τρόπο αυτό της εισόδου του στα Ιεροσόλυμα αποκαλύπτει εμπράκτως το διαφορετικό πνεύμα που φέρνει στους ανθρώπους. Την ταπείνωση και την αγάπη.

Αυτό το διαφορετικό πνεύμα της καινούργιας ζωής που εγκαινίασε ο Χριστός στη γη τονίζεται περισσότερο από την Εκκλησία μας το απόγευμα της Κυριακής των Βαΐων . Η Εκκλησία μας παρουσιάζει τον Κύριο ως Νυμφίο. Το άχραντο κεφάλι Του όμως δεν στεφανώνεται από ευωδιαστά άνθη, αλλά από ένα φοβερό ακάνθινο στεφάνι. Στα χέρια Του κρατά το καλάμι της ατίμωσης και του εξευτελισμού. Όλο Του το σώμα είναι σημαδεμένο και πληγωμένο από την αχαριστία και  την αμαρτία των ανθρώπων. Αυτός είναι ο Θεός μας. Αυτός είναι ο πραγματικά αγαπημένος της ψυχής μας . δεν έρχεται να μας τρομοκρατήσει και να μας φοβίσει με την θεϊκή Του λαμπρότητα και δόξα, αλλά ταπεινώνει τον εαυτό του, πληγώνεται, βασανίζεται, θανατώνεται για χάρη μας , για να σηκώσει επάνω του το βάρος το βάρος των αμαρτιών μας, για να μας αποδείξει την αγάπη του, για να μας ελκύσει κοντά Του.

Και η Εκκλησία εκείνο το κατανυκτικό βράδυ θα μας καλέσει λέγοντας μας : Τον Νυμφίο αγαπήσωμεν αδελφοί. Αυτόν τον Θεάνθρωπο Λυτρωτή μας, πρέπει να αγαπήσουμε με όλη την ύπαρξή μας. Αυτόν πρέπει να αφιερώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, τα χαρίσματα , ολόκληρη  τη ζωή μας. Πως θα το καταφέρουμε αυτό ;

Μας το εξηγεί τις επόμενες μέρες.

Την Μεγάλη Δευτέρα το βράδυ μας παρουσιάζει την ιστορία του Ιωσήφ του παγκάλου. Μας παρουσιάζει τα πνευματικά του κατορθώματα και τον αγώνα του εναντίων του πειρασμού της αμαρτίας. Είναι σαν να λέγει η Εκκλησία ότι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε είναι να πολεμήσουμε την αμαρτία. Να την αποστραφούμε. Να τρέξουμε φεύγοντας μακριά της . Να μάθουμε τη σωφροσύνη, την ακλόνητη πίστη και την θερμή αγάπη προς τον Θεό . Αν δεν το επιδιώξουμε αυτό στη ζωή μας τότε θα μοιάσουμε και εμείς σαν την άκαρπη συκιά της παραβολής του Κυρίου μας , και θα έχουμε και εμείς την ίδια μ ‘ αυτήν φοβερή τύχη.

Την Μεγάλη Τρίτη το βράδυ η Εκκλησία μας παρουσιάζει την μετάνοια της αμαρτωλής γυναίκας και την προδοσία του Ιούδα . Τι αντίθεση ! Από την μία μεριά , κάποια γυναίκα βυθισμένη στη λάσπη της αμαρτίας συναισθάνεται την αμαρτωλότητα της και με δάκρυα  συντριβής μετανοεί και ζητά συγχώρηση από τον Κύριο. Από την άλλη, ένας μαθητής του Χριστού, ένας από τους Δώδεκα που καθημερινά είχε την μεγάλη ευλογία να ζει κοντά  στον Κύριο , υποκύπτει στο πάθος της φιλαργυρίας και προδίδει τον δάσκαλό του, αυτό τον ίδιο τον Θεό. Προσέξτε, μας φωνάζει η Εκκλησία, αυτός που πραγματικά αγαπά τον Ιησού , δεν εμπιστεύεται τα πάθη του, δεν Τον προδίδει με τις πράξεις της ζωής του αλλά με συντριβή πλησιάζει κοντά Του και ζητά το έλεος και την ευσπλαχνία Του. Και τί θα κερδίσουμε από την μετάνοια;

Μας το παρουσιάζει η Εκκλησία το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης. Μας παρουσιαζει το Μυστικό Δείπνο. Την καθιέρωση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Αυτός που μετανοεί, αυτός που αγωνίζεται να απαλλαγεί από τα δεσμά της αμαρτίας, αυτός αξιώνεται να συμφάγει με τον Ιησού. Να τραφεί από το Σώμα και το Αίμα Του. Να κορέσει την πνευματική πείνα και δίψα του. Να αποκτήσει και πάλι την δυνατότητα της αθανασίας, της αφθαρσίας , τη δυνατότητα να είναι παιδί του Θεού, κατά χάριν Θεός.

Κι όλα αυτά είναι δώρα που απορρέουν από το Σταυρό και το κενό μνημείο του Θεανθρώπου. Την Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ η Εκκλησία θα μας συγκλονίσει παρουσιάζοντάς μας τη Σταύρωση του Θεανθρώπου. Ο Ιησούς ανεβαίνει στο Σταυρό για να δώσει σ’ εμάς τη δυνατότητα ν ‘ ανεβούμε στον ουρανό. Το φοβερό όργανο της θανατικής καταδίκης από τη στιγμή που πορφυρώνεται από το άχραντο αίμα του Θεανθρώπου γίνεται για μας τους χριστιανούς λάβαρο νίκης, προμήνυμα αιωνίας ζωής, το κλειδί του Παραδείσου. Ο άνθρωπος ειρηνεύει με τον Θεό και ανακαλύπτει και πάλι την γεμάτη αγάπη και στοργή αγκαλιά του Θεού- Πατέρα.

Την Μεγάλη Παρασκευή η Εκκλησία μας παρουσιάζει τη θεόσωμο ταφή του Χριστού. Μπροστά στον Επιτάφιο , δακρυσμένοι, ψέλνουμε τα εγκώμια. Όχι, δεν θρηνούμε έναν νεκρό. Η πηγή της ζωής δεν είναι δυνατόν να δεσμευτεί από τον θάνατο. Θρηνούμε τον δικό μας πνευματικό θάνατο. Θρηνούμε την δική μας ανικανότητα να αγαπήσουμε το Θεό. Θρηνούμε για την ανυπακοή και τις αμαρτίες μας και παρακαλούμε το Θεάνθρωπο Λυτρωτή να μας σώσει και να μας λυτρώσει από την τραγική μοίρα.

Το Μεγάλο Σάββατο τα πάντα αλλάζουν. Το πένθος σταματά. Ο Ιησούς μπαίνει θριαμβευτής στον Άδη. Σπάει τα δεσμά της αμαρτίας, καταργεί τον θάνατο, νικά τον διάβολο. Δεν είναι άνθρωπος αλλά ο παντοδύναμος Θεός, που εισέρχεται στο ζοφερό και σκοτεινό βασίλειο του θανάτου και σκορπίζει παντού φως και ελευθερώνει τις σκλάβες ψυχές από τα βαριά δεσμά. Και τη νύκτα του Μεγάλου Σαββάτου ο θρίαμβος ολοκληρώνεται. Ο Ιησούς αναστήθηκε. Η φθορά και ο θάνατος δεν μπόρεσαν να τον αγγίξουν. Αυτός είναι η αυτοζωή, η πηγή και ο δημιουργός της ζωής. Η δημιουργία αποκτά και πάλι ελπίδα. Δεν βασιλεύει πλέον η μοναξιά, η απελπισία, η διαίρεση, το μίσος, η κακία, αλλά η αγάπη, η ειρήνη, η συγχωρητικότητα, η χαρά.

Αυτοί που αποδέχονται το μήνυμα του αναστημένου Λυτρωτή ήδη μέσα από αυτόν τον κόσμο βιώνουν την χαρά του Παραδείσου. Μία χαρά που είναι αποτέλεσμα και απόρροια της χάριτος του Θεού που έρχεται να κατοικήσει στις καρδιές που αγωνίζονται να αποδεσμευθούν από την αμαρτία και να βιώσουν την αγάπη του Θεανθρώπου.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ.       

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 3018 ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΣΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ¨" ΠΕΡΙ ΤΕΛΕΣΕΩΣ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ".

Συντάχθηκε στις 10 Απριλίου 2020.

Εκτύπωση Email

«Εἰς τιμήν καί μνήμην...»

Συντάχθηκε στις 07 Απριλίου 2020.

«Ἀαρών τις δεύτερος ἢ Μωϋσῆς, Θεῷ πλησιάζειν ἠξιωμένος καὶ θείαν φωνὴν χορηγεῖν τοῖς ἄλλοις ἱσταμένοις πόρρωθεν,..., θερμὸς τὸ πνεῦμα, πολὺς τὸ φαινόμενον, πλουσιώτερος τὸ κρυπτόμενον.» (Κάποιος δεύτερος Ἀαρών ἤ Μωϋσῆς, που ἀξιώθηκε νά πλησιάζει στόν Θεό καί νά μεταφέρει τήν θεία Του φωνή στούς ἄλλους, πού στέκονται ἀπό μακρυά...θερμός στό πνεῦμα, μεγάλος στή ζωή του, πλουσιώτερος στόν ἐσωτερικό του κόσμο.)

Μέ τούς ἐπιτάφιους αὐτούς λόγους τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, πρός τόν ἀδελφόν του Καισάριον τολμῶ νά προσομοιάσω τόν μακαριστόν ἤδη, πολυσέβαστον καί πολυφίλητον Γέροντα Μητροπολίτην πρώην Πειραιῶς κυρόν Καλλίνικον, ὁ ὁποῖος ἐκπληρώσας τό κοινόν τῶν ἀνθρώπων χρέος, μετέστη εἰς τάς Οὐρανίους Μονάς.

Ὄντως ὣς ἄλλος Ἀαρών ἤ Μωυσῆς στάθηκε γιά τήν Ὀρθόδοξη Πατρίδα μας καί ἰδίως γιά τήν πόλη τοῦ Πειραιῶς ὁ πολιός Γέρων. Εἰς διαδοχήν τῶν μεγάλων ἐκείνων Πατριαρχῶν καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀνεδείχθη εἰς τῦπον καί τόπον Χριστοῦ, γεωργός εἰς τόν κατά Πειραιᾶ Ἀμπελῶνα του καί πνευματικός καθοδηγητής, τοῦ ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ εὐσεβοῦς Λαοῦ.

Φυγιογνωμία ἡγετική καί προσωπικότητα σπουδαία καί πολυσήμαντη. Ὑπῆρξε ἐμπνευστής καί δημιουργός ἑνός μεγάλου ἱεραποστολικοῦ ἔργου, πάντοτε ἀκμαίου καί ζωηροῦ καθ’ ὅλη τήν πεντηκονταετία, κατά τήν ὁποίαν ἐχρημάτισα πνευματικός του υἱός, μοναχός εἰς τήν ὑπακοήν του, ἀδελφός καί συλλειτουργός ἀργότερον, σχών μάλιστα τήν ἰδιαιτέραν τιμήν, νά λάβω τόν ὕψιστον τῆς ἀρχιερωσύνης βαθμόν ἀπό τά τίμια χέρια Του.

Οἱ συνεχεῖς καί καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τοῦ ἔτους περιοδείες του ἀνά τίς Ἐνορίες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς καί ἡ ἐκ τοῦ σύνεγγυς παρακολούθησις τοῦ ἔργου καί τῆς προσφορᾶς μιᾶς ἑκάστης ἐξ αὐτῶν, μαζί μέ τό ἐμπνευσμένο συγγραφικό του ἔργο, ἀποδεικνύουν τόν ἱεραποστολικόν του ζῆλον καί τήν ἀγάπην Του γιά τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησίαν Του. Δέν ἔγραφε γιά νά γίνει διδάκτωρ Θεολογίας ἤ καθηγητής Πανεπιστημίου. Δέν τύπωνε τά βιβλία γιά νά γίνει γνωστός καί διάσημος. Τόν ἐνδιέφερε μόνον νά μορφωθεῖ ὁ Χριστός στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Γιά τόν λόγο αὐτό κήρρυτε πάντοτε κατόπιν προγράμματος καί οἱ πιστοί ἔτρεχαν νά ξεδιψάσουν τίς ψυχές τους μέ τόν πνευματικό του λόγο. Ἦταν ἐκεῖνος πού ἀνέδειξε τούς κατανυκτικούς Ἑσπερινούς, ὡς πνευματικές ἀφορμές προσευχῆς καί διδασκαλίας, κατά τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

Στα πλαίσια τοῦ ἱεραποστολικῆς τους δράσεως, ἀπό τίς πρῶτες στιγμές τῆς ἱερατικῆς του διακονίας στόν Παγκράτι, ἐντάσσεται ἐξ ἀρχῆς ἡ δημιουργία τοῦ Συνδέσμου Ἀγάπης «Ἱερός Χρυσόστομος» μέ τό Ὀρφανοτροφεῖο, τίς Κατασκηνώσεις καί ἡ πνευματική διακονία τῆς νεότητος μέ ἑκατοντάδες νέους, φοιτητές, σπουδαστές καί μαθητές. Κορυφαῖες στιγμές τῆς ἱεροκηρυκτικῆς του δραστηριότητος τότε ἦταν οἱ Κύκλοι μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τά κατά Πέμπτην ἑσπερινά κηρύγματα.

Ἐξέδωσε τό Περιοδικό «Πειραϊκή Ἐκκλησία» καί ἵδρυσε καί τόν ραδιοφωνικό Σταθμό «Πειραϊκή Ἐκκλησία» στόν ὁποῖον ὄχι μόνο ὁμιλοῦσε μέ ἐκπομπές συνεχῶς, ἀλλά ἐπιστατοῦσε ὁ Ἴδιος, γιά νά ἐπιτυγχάνεται ὁ σκοπός τῆς ἱδρύσεώς του, πού δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τήν ὀρθόδοξη κατήχηση τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ ραδιοφωνικός Σταθμός «Πειραϊκή Ἐκκλησία», καί οἱ δύο μεγάλες Ἐκκλησιαστικές Κατασκηνώσεις στό Καπανδρίτι καί τήν Παιανία ἀποδεικνύουν ὅτι ὑπῆρξε ἀκάματος πνευματικός ἐργάτης καί μεγάλος ὁραματιστής γιά τό ἱεραποστολικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας.

Δέν θά ἦταν ὑπερβολή, ἐάν λεγόταν πώς ὅλη του ἡ ζωή, ὑπῆρξε μιά ἐργώδης πνευματική διακονία, γι’ αὐτό ἀνέπτυξε πλούσια ποιμαντική καί κοινωνική δράση, χωρίς νά ἀποβλέπει σέ ἰδιοτελεῖς σκοπούς καί στό ἴδιον ὄφελος, παρά μόνον στήν εὔκλεια τῆς Ἐκκλησίας καί τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ.

Κοντά του διδαχθήκαμε πρῶτα καί πάνω ἀπ’ ὅλα τόν Χριστό τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Σύν τούτῳ ἀνδρωθήκαμε στήν Ἐκκλησία διδασκόμενοι ἀπό τήν εὐσέβεια καί τήν εὐσυνειδησία Του, τήν ἀκεραιότητα τοῦ ἤθους καί τοῦ χαρακτῆρα του, τήν ἱεροπρέπεια καί τήν ἐντιμότητά του, τήν ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο. Γενόμενος Ἀρχιερεύς εἶχα νά ἐνθυμοῦμαι τήν ἀρχιερατική Του εὐσυνειδησία, τήν ἀρχοντιά, τήν σύνεση καί τήν σοβαρότητά του, τόν τρόπο τῆς Ἱερουργίας, τήν ὑπεύθυνη στάση του ὑπέρ τῆς ἀληθείας, τούς ἀγῶνες κατά τῶν αἱρέσεων καί ὑπέρ τῶν ἐθνικῶν θεμάτων.

Ἡ ἐκ βάθρων δημιουργία τῆς Ἱερᾶς Συνοδικῆς Μονῆς Παναγίας τῆς Χρυσοπηγῆς ἐπίσης ἀποδεικνύει, ὅτι ὑπῆρξε βαθύς γνώστης τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς ζωῆς στήν πράξη. Προσέφερε ὁλόκληρο τόν ἑαυτό του στόν αὐθεντικό Ὄρθόδοξο Μοναχισμό, πού συνδυάζει τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα μέ τό ἱεραποστολικό ἔργο. Ὡς ἔμπειρος διδάσκαλος ἐνέπνεε τόν ἱεραποστολικό ζῆλο καί τήν πρόθυμη διακονία τοῦ εὐσεβοῦ χριστιανικοῦ Λαοῦ πρός δόξαν Θεοῦ. Συχνά πυκνά μᾶς ἐθύμιζε τόν ἀποστολικόν «Ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» καί τό «ὁ Κύριος οὐ γάρ ἀπέστειλέ με βαπτίζειν, ἀλλά εὐαγγελίζεσθαι» και «οὐαί μοι ἐάν μή εὐαγγελίζωμαι». Ἔτσι κατάφερε καί ἀναδιοργάνωσε τήν Ἱερά Μητρόπολιν Πειραιῶς. Ἀνήγειρε Ἱερούς Ναούς καί Ἱερές Μονές. Χειροτόνησε δεκάδες Ἱερέων μετά ἀπό ἀκριβῆ ἐξέταση καί δοκιμασία «καί ὁ ἑωρακώς μεμαρτύρηκε και ἀληθινή ἐστί αὐτοῦ ἡ μαρτυρία».

Ὁ πολιός Γέρων Καλλίνικος ἐσίγησε πλέον εἰς τούς τωρινούς δυσκόλους καιρούς, ὅμως κατέλιπε πνευματικήν παρακατηθήκην, πολύτιμον κατά πάντα καί φωτεινήν διά τήν μέλλουσαν πορείαν μας, εἰς τρόπον ὥστε αὐθορμήτως ἀναφωνοῦμεν μετά τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος: «Μνήμη δικαίου μετ’ ἐγκωμίων καί εὐλογία Κυρίου ἐπί κεφαλήν αὐτοῦ, ἐν ἐσχάτοις καιροῖς, ὥσπερ λύχνος πάμφωτος τῷ κόσμῳ ἔλαμψε καί ηὔγασε τοῖς πιστοῖς.»

Εκτύπωση Email