ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2021
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Στόν ἀπόηχο τῆς μεγάλης δεσποτικῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου μᾶς ἐντυπωσιάζει ἀκόμη ἡ μεγάλη μορφή τοῦ πρεσβύτη Συμεών τοῦ Θεοδόχου, καθώς ἔχει πολλά νά μᾶς πεῖ γιά τή σύγχρονη κατάσταση πού βιώνουμε.
Ὁ Συμεών στό μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς του μέ πίστη μεγάλη καί ἰδιαίτερη προσμονή περίμενε νά δοῦν οἱ ὀφθαλμοί του τόν Σωτῆρα Θεό, καθώς βίωσε μέ πολύ ὄμορφο καί αὐθόρμητο τρόπο τή σχέση μαζί Του. Δέν δίστασε μέ καλή διάθεση νά ἀμφισβητήσει αὐτό πού ἀνθρωπίνως δέν κατανοοῦσε στήν Ἁγία Γραφή, ὄχι γιά νά κάνει τόν σπουδαῖο, ἀλλά γιά νά μάθει. Διότι γνώριζε, πώς ὁ Θεός ἐπιθυμεῖ τήν ἔρευνα ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων καί ἀποκαλύπτεται σέ ὅσους τόν προσεγγίζουν μέ διάθεση νά μάθουν καί νά πιστεύσουν ἐπί τῇ βάσει χειροπιαστῶν ἀποδείξεων. Γι’ αὐτό ἄλλωσε καί ἕνα ἀπό τά δοξαστικά τροπάρια τῆς ἑορτῆς, λέει: «Ἐρευνᾶτε τάς γραφάς, καθώς ἐν εὐαγγελίοις εἶπεν Χριστός ὁ Θεός...» (βλ. Ἰω. ε 39)
Ἡ ἱστορία τοῦ Συμεών μᾶς λέει λοιπόν, ὅτι ἦταν ἕνας ἀπό τούς 72 Ἑβραίους σοφούς ἄνδρες, τούς ὁποίους κάλεσε ὁ Πτολεμαῖος στήν Ἀλεξάνδρεια γιά νά μεταφράσουν τήν Παλαιά Διαθήκη, ἀπό τήν ἑβραϊκή γλῶσσα στήν ἑλληνική. Καί τοῦτο διότι στά ἑλληνιστικά χρόνια, ἡ ἑλληνική γλῶσσα ἦταν ἡ πλέον ἐπίσημη καί ὁμιλουμένη γλῶσσα στόν γνωστό τότε κόσμο. Καθώς λοιπόν μετέφραζε τό βιβλίο τοῦ Προφήτη Ἠσαΐα δίστασε νά πιστεύσει κατ’ εὐθείαν τήν προφητική ἐξαγγελία του γιά τήν ἐκ Παρθένου γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τό γράφει στόν στίχο 14 τοῦ 7ου κεφαλαίου: «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν...». Δέν χωροῦσε στήν ἀνθρώπινη λογική του ἡ ἐκ Παρθένου γέννηση καί γι’αὐτό ζήτησε ἀπό τόν Θεό, ἄν ἀληθεύει αὐτό πού μετέφραζε, τότε νά ἀξιωθεῖ νά δεῖ Αὐτόν, πού θά γεννηθεῖ ἀπό τήν Παρθένο. Ἔλαβε τότε τήν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, ὅτι δέν θά πεθάνει, ὅπως μᾶς λέει ὁ Λουκᾶς, πρίν δεῖ τόν Χριστό. Γι’ αὐτό ἔζησε πάνω ἀπό 200 χρόνια καί ἀξιώθηκε ὄχι μόνο νά δεῖ, ἀλλά καί νά δεχθεῖ στήν ἀγκαλιά του τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεό, ἐξ οὗ ὀνομάζεται καί Θεοδόχος. Κι ἔτσι ἀφοῦ ἔγινε ἡ ἐπιθυμία του πραγματικότητα, ἀπευθύνθηκε πρόσωπον πρός πρόσωπον στόν Κύριο καί Δεσπότη Του, τόν Ὁποῖον κρατοῦσε ὡς βρέφος στά χέρια του, νά τοῦ ἐπιτρέψει πλέον νά ἀποθάνει ἐκπληρώνοντας τό κοινό ἀνθρώπινο χρέος.
Στή συνέχεια ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Θεοδόχος στράφηκε πρός τήν Παναγία μας καί εἶπε δυό πολύ σημαντικές φράσεις, οἱ ὁποῖες αἴρονται στό ὕψος τῆς Προφητείας. «Ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον καί σοῦ δέ αὐτῆς τήν ψυχήν διελεύσεται ῥομφαία, ὅπως ἄν ἀποκαλυφθῶσιν πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί».
Ἡ πρώτη προφητεία ἀφορᾶ, ὅπως καταλαβαίνουμε, στό θεανδρικό Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, καθώς, ὅπως λέει, πολλοί θά τόν ἀποδεχθοῦν, θά τόν πιστεύσουν καί θά σωθοῦν, ἀλλά καί ἄλλοι πολλοί θά τόν μισήσουν, θά τόν πολεμήσουν καί θά πέσουν καί θά χαθοῦν. Ἡ δεύτερη ἀφορᾶ στήν Παναγία μας, καθώς ἡ θέα τοῦ σταυρωθέντος Υἱοῦ της, σάν δίκοπο σπαθί τρύπησε τήν ψυχή της καί Τήν πόνεσε πολύ.
Αὐτές οἱ δύο προφητεῖες ἔχουν μιά θαυμαστή διάρκεια μέσα στούς αἰῶνες. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, δηλαδή ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί βιώνουμε πολύ συχνά, ἰδιαίτερα τόν τελευταῖο καιρό αὐτήν τήν ὀδυνηρή ἐμπειρία, ἐξαιτίας τῆς ἐπιδημικῆς ἀσθένειας, πούμᾶς ταλαιπωρεῖ. Ἀπό τή μιά νά βλέπουμε καί νά ἀκοῦμε ἀνθρώπους νά βλασφημοῦν τόν Χριστό καί νά ἐπιδεικνύουν τήν ἀπιστία καί τό μίσος τους πρός Αὐτόν καί ἀπό τήν ἄλλη νά πονοῦμε ἰδιαιτέρως καθώς ὅλη αὐτή ἡ πολεμική ἀποτελεῖ μιά ἀκόμη σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, πού σάν δίκοπο σπαθί σχίζει τήν καρδιά μας.
Πόσο ἐπίκαιρος λοιπόν εἶναι ὁ λόγος αὐτός τοῦ Συμεών στίς ἡμέρες μας; Πόσο μᾶς πονά, ὅταν βλέπουμε καί ἀκοῦμε νά βλασφημεῖται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καί νά θεωρεῖται ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὑπεύθυνη γιά τήν ὑψηλή μεταδοτικότητα μιᾶς ἀσθένειας; Τοῦτο μάλιστα πού μᾶς ξενίζει εἶναι ὅτι καθ’ ἥν στιγμήν συναθροίζονται πολύ πολλαπλάσιοι τῶν ἐκκλησιαζομένων ἀνθρώπων σέ ἄλλες ἐκδηλώσεις, πορεῖες, διαμαρτυρίες καί ἰδιότυπους κοινωνικούς ἑορτασμούς, ἐντούτοις μόνο ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας παραμένει στό στόχαστρο, ὥστε νά ἐπιστρατεύονται ἀκόμη καί ψευδῆ στοιχεῖα καί ἀνυπόστατες ἀνακρίβειες γιά νά στοιχειοθετηθεῖ ἕνα κατηγορητήριο κατά τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Κατηγορήθηκε ἡ Ἐκκλησία μας μέ ἄσχημο τρόπο, ὅτι λόγῳ τῶν μεγάλων δεσποτικῶν ἑορτῶν τῶν Χριστουγέννων καί τῶν Θεοφανείων, θά ἐξαπλωθεῖ ἡ ἀσθένεια καί ἡ κατάσταση θά ξεφύγει ἀπό κάθε ἔλεγχο. Βέβαια τίποτε από αὐτά δέ ἔγινε, ὥστε νά ἐπαληθεύεται ὁ λόγος τοῦ εὐαγγελιστή Ματθαίου γιά τό πάθος τοῦ Χριστοῦ: «... ἐζήτουν ψευδομαρτυρίαν κατά τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως θανατώσωσιν αὐτόν καί οὔχ εὗρον. καί πολλῶν ψευδομαρτύρων προσελθόντων οὐχ εὗρον» (Ματθ. κστ 59-60)
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας βέβαια, οὔτε θυμώνει, οὔτε καταφέρεται ἐναντίον κανενός διότι δέν εἶναι αὐτή ἡ ἀποστολή της. Ἐξάλλου ὁ Χριστός μᾶς ξεκαθάρισε: «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰω. ιε 20). Ἡ Ἐκκλησία μας ἀείποτε τηρεῖ μέ εὐλάβεια τόν ἀπολογητικό χαρακτῆρα τῆς ἱερᾶς ἀποστολῆς της, μέ ἔργα καί μέ λόγια καί μέ μόνο σκοπό τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὄχι μόνο δέν φοβᾶται τήν ἔρευνα, ἀλλά τήν προκαλεῖ κιόλας. Ἡ καλοπροαίρετη ἀμφισβήτηση εἶναι δεῖγμα πνευματικῆς ὑγείας. Ἡ πρόθεση τοῦ ἀνθρώπου νά μάθει καί νά καταλάβει τί ζεῖ καί τί πιστεύει εἶναι ἀπαραίτητο χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν μελῶν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Ἡ ρήση «Πίστευε καί μή ἐρεύνα», εἶναι ἀλλότριο ἐφεύρημα σκοταδισμοῦ καί ὁλοκληρωτισμοῦ καί δέν σχετίζεται μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Καί σαφῶς στόν παρονομαστή τοῦ σκοταδισμοῦ καί τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ βρίσκονται καί ὅλοι ὅσοι ἐνῶ δέν γνωρίζουν, ἐντούτοις κατακρίνουν καί καταδικάζουν τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί ψευδομαρτυροῦν, κατηγορώντας τους πιστούς Χριστιανούς γιά σκοταδισμό καί μεσαίωνα.
Ἄς ἔρθουν νά μετρήσουν τήν ἀλήθεια τους μέ τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, γιά νά δοῦνε ποιός ἔχει μεσαίωνα! Γιά νά ἀντιληφθοῦν πῶς, ὅ,τι ἐκεῖνοι θεωροῦν φῶς, εἶναι τό σκοτάδι μέσα στό ὁποῖο ζοῦν! 800 χρόνια πρίν τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ ὁ Προφήτης Ἠσαΐας καλεῖ σέ μιά τέτοια ἀναμέτρηση. (βλ. Ἠσαΐα ΜΓ 9) Οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ ὅμως πάντα θά φοβοῦνται τήν ἀναμέτρηση καί γι’ αὐτό θά φροντίζουν νά φοβίζουν καί τούς ἄλλους νά μήν τολμήσουν, κομπάζοντας γιά τά πιστεύματά τους καί ἀρνούμενοι τήν ὅποια ἀντίρρηση ἤ καί τόν διάλογο ἀκόμη. Τοῦτο δέν εἶναι μόνο σκοταδισμός, ἀλλά μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ἀκόμη καί φασισμός ἤ καί ρατσισμός, λέξεις πού κατά κόρον χρησιμοποιοῦν γιά τούς Χριστιανούς, χωρίς νά καταλαβαίνουν δυστυχῶς, ὅτι τούς ταιριάζουν ἀπόλυτα.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὁ Συμεών ὑποδέχθηκε στήν ἀγκαλιά του τόν Χριστό καί μᾶς καλεῖ ὅλους, ἐγγύς καί μακράν, νά ἀκολουθήσουμε τό παράδειγμά του. Μακρυά ἀπό μισαλλοδοξίες καί φανατικές ἐμμονές, πού χαρακτηρίζουν χώρους ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, ἐμεῖς νά μήν ντραποῦμε νά ἐπαληθεύουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Ὅποιος ἀμφιβάλλει γιά κάτι ἤ τό ἀμφισβητεῖ, ἄς ἔλθει νά ἐρευνήσει καί θά λάβει τήν ἀπάντηση, πού ἀναζητεῖ. Ὁ Χριστός περιμένει νά ζητήσουμε τόν φωτισμό Του, γιά νά ἀντιληφθοῦμε μέ τό φτωχό καί πεπερασμένο μυαλό μας τήν εὐδιάκριτη παρουσία Του. Λείπει σήμερα ἀπό τήν κοινωνία μας ἡ γεμάτη πίστη καί πόθο ἀγκαλιά τοῦ Συμεών! Κι ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ἀπό μέρους μας ὑποδοχή τοῦ Χριστοῦ, θά σημάνει τήν ὑποδοχή μας στήν Βασιλεία Του. Ἀμήν.