Κυριακή 10 Μαρτίου 2024 - † Τῆς Ἀπόκρεω (Ματθαίου κε' 31-46.) «Εἴμαστε ἔτοιμοι για την Δευτέρα Παρουσία;»
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ σημερινή Κυριακή, ὀνομάζεται Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω. Εἶναι ἡ Κυριακή κατά τήν ὁποία ἀποκρεύουμε, τρῶμε δηλ. γιά τελευταία φορά κρέας πρίν τό Πάσχα. Στὴ διάρκεια τῆς ἑβδομάδας ποὺ ἀκολουθεῖ μέ μιὰ περιορισμένη νηστεία ἀποχῆς κρέατος, ἡ Ἐκκλησία ἀρχίζει νὰ μᾶς «προσαρμόζει» σιγά-σιγά στὴ μεγάλη προσπάθεια ποὺ θὰ ἀπαιτήσει ἀπὸ ἐμᾶς ἑπτὰ μέρες ἀργότερα, ὅταν θά ξεκινᾶ ἡ ἁγία καί μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἡ σταδιακή ἀποχή ἀπό τίς τροφές σκοπό ἔχει νά μᾶς ὠθήσει στήν ἀποχή ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν.
Τήν ἴδια ἡμέρα μέσα ἀπό τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς ὁμιλεῖ γιά τήν Δευτέρα Παρουσία Του καί τήν Κρίση πού θά διενεργήσει. Ἡ βεβαιότητα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου ἀποδεικνύεται μέ εὐχέρεια τόσο ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ὅσο καί ἀπό τή ζωή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ὅπου βιώνεται ὄχι ὡς κάτι ἁπλῶς ἱστορικῶς ἀναμενόμενο, ἀλλά ὡς «γεγονός», πού ἔχει ἤδη γίνει, ὅπως καί ἡ πρώτη.
Ἡ πρώτη παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἦταν ταπεινή καί ἦρθε γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος. Ἡ δεύτερη θά εἶναι ἔνδοξη καί θά ἔρθει γιά νά κρίνει τόν κόσμο. Μᾶς διαβεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός στό σημερινό Εὐαγγέλιο. Τό ἀνήγγειλαν οἱ Προφῆτες στήν Παλαιά Διαθήκη, τό διαλάλησαν οἱ Ἄγγελοι κατά τήν θεία Ἀνάληψη, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι στά κηρύγματά τους. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τό ἐπισημαίνει, στούς Ἀθηναίους, ὅπως μαρτυρεῖται στο 17ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ἀλλά καί στο 15ο κεφάλαιο τῆς A΄ πρός τούς Κορινθίους, ὅπως καί στο 4ο κεφάλαιο τῆς Α΄πρός τούς Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολῆς του. Ὅλοι ὁμιλοῦν γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τήν κοινή ἀνάσταση ὅλων κατά τήν Δευτέρα Παρουσία καί τήν καθολική κρίση, δόγματα τῆς πίστεώς μας, τά ὁποῖα καθιστοῦν την διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, «καινή διδαχή» (Βλ. Πραξ. ιζ, 19).
Σύμφωνα μέ τήν Ὀρθόδοξη παράδοσή μας ἀκόμη κι ὁ Ἐξάψαλμος ἐπέχει συμβολικά θέση τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Ἀποτελεῖται ἀπό 6 ψαλμούς τοῦ Δαβίδ, και προεικονίζει, ὅπως λέγεται, τόν χρόνο τής Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, κατά τη διάρκεια τῆς ὁποίας με φόβο και τρόμο θα ἀναμένουμε την τελική κρίση Του για ἐμᾶς. Γι’αὐτό ὅταν διαβάζεται στην ἀρχή τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου πρέπει να στεκόμαστε ὄρθιοι και σιωπηλοί, σέ στάση δεήσεως. Ἀμέσως μετά ἀκολουθεῖ τό «Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν» μέ τό ὁποῖο ὁμολογοῦμε τήν πρώτη ἐπί γῆς παρουσία τοῦ Κυρίου μας καί ἕπεται συναπτόμενο τό «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» μέ τό ὁποῖο ὁμολογοῦμε τήν ἀνέγκλητη βεβαιότητα τῆς Δευτέρας ἐπί γῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀκριβῶς και στο Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅταν λέμε: «…και πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας και νεκρούς…»
Ἄλλη μία ἐμπειρική διαπίστωση τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τήν Δευτέρα Παρουσία εἶναι, ὅταν στή διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Ἱερέας πρίν ἐκφωνήσει «Τά σά ἐκ τῶν σῶν...», λέει: «Ἔχοντας θυμηθεῖ λοιπόν αὐτῆς τῆς σωτήριας ἐντολῆς (ἐννοεῖ την ἐντολή τοῦ Χριστοῦ να τελοῦμε τη θεία Λειτουργία για να ἔχουμε τήν ἀνάμνησή του) καί ὅλων ὅσα ἔγιναν γιά χάρη μας, τά ὁποῖα εἶναι ὁ σταυρός, ὁ τάφος, ἡ τριήμερη ἀνάσταση, ἡ ἀνάληψη στούς οὐρανούς, ἡ καθέδρα στά δεξιά του Πατέρα, ἡ δεύτερη καί ἔνδοξη πάλι παρουσία...», θεωρώντας τήν Δευτέρα Παρουσία τόσο βέβαιη, σάν νά ἔχει ἤδη γίνει.
Κατά τήν Δευτέρα Παρουσία, ὅπως ὁμολογοῦμε καί στά δύο τελευταῖα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» θά ἀναστηθοῦν τά νεκρά σώματα τῶν κεκοιμημένων καί θά εἰσέλθουν σ’ αὐτά οἱ ζῶσες ψυχές τους, πού βρίσκονται σέ κατάσταση ἀναμονῆς καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θα σταθοῦμε μπροστά στόν Χριστό, γιά νά μᾶς κρίνει.
Ὁ Χριστός ὡς κριτήριο δέν θέτει κάτι δύσκολο ἤ ἀκατόρθωτο, ἀλλά κάτι ἁπλό καί ταπεινό, πού να μπορεῖ κάθε ἄνθρωπος νά κάνει, ὅπως ἡ διενέργεια ἔμπρακτης ἀγάπης στην καθημερινή ζωή, σέ συνέχεια μάλιστα τῆς δικῆς Του φιλανθρωπίας για τη σωτηρία μας. Δέν θά ζητήσει μεγάλα λόγια και θεωρίες, ἀλλά μικρά και καθημερινά πράγματα. Ὄχι ἰδιαίτερες θυσίες και θεαματικές πράξεις, ἀλλά τροφή για τόν νηστικό, ρούχο για τόν γυμνό, ἕνα ποτήρι νερό για τόν διψασμένο, μία συμπαράσταση στόν ἐμπερίστατο, μιά ἐπίσκεψη στόν ἄρρωστο ἤ τόν φυλακισμένο, ἕνα, συνελόντι εἰπεῖν, ἐνδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, πού θα ἔρχεται ὅμως ὡς ἀπόρροια τῆς πίστης και τῆς ἀγάπης μας προς Ἐκεῖνον καί ὄχι για ἰδιοτελεῖς σκοπούς, ὅπως το συμφέρον, ἡ διαφήμιση κ.ἄ.
Ὁ Χριστός θα ἀξιοποιήσει τό ἐλάχιστο, που μπορεί να δώσει ο καθένας, ὥστε να ἐπιτευχθεῖ ἡ σωτηρία του, ἀλλά καί κανείς νά μήν ἔχει δικαιολογία! Τοῦτο σημαίνει ὅτι δεν θα σωθούν μόνον, ὅσοι δεν θα θελήσουν νά σωθοῦν. Ὅσοι παραμένουν ἀμετανόητοι. Ὅσοι ἀδιαφοροῦν γιά τίς εὐκαιρίες, νά ἀξιοποιήσουν γιά τήν αἰώνια ὠφέλειά τους τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀφειδῶς προσφέρεται μέσα ἀπό τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Ὑπάρχουν καί σήμερα πολλοί ἄνθρωποι, πού δυστυχῶς βρίσκουν συνεχῶς προφάσεις καί δικαιολογίες, γιά νά μήν προσευχηθοῦν, νά μήν ἐκκλησιασθοῦν, νά μήν λειτουργηθοῦν, νά μήν κάνουν φιλανθρωπία, νά μήν ἐξομολογηθοῦν, να μην νηστεύσουν, νά μήν κοινωνήσουν, στερώντας ἀπό τούς ἑαυτούς τους τήν σωτηρία. Αὐτοί και τώρα το ἴδιο λένε και τότε, κατά τήν Δευτέρα Παρουσία το ἴδιο θα πουν: «Κύριε, πότε σε εἴδαμε νά ἔχεις ἀνάγκη καί δέν σέ διακονήσαμε;».
Την ἴδια στιγμή βέβαια οἱ περισσότεροι δεν ἀπολείπουν ἀπό τίς κοσμικές ἐκδηλώσεις, ἰδίως τίς ἀποκριάτικες κατ’ αὐτήν την περίοδο, ἀδυνατώντας να κατανοήσουν την ἰδιότητά τους ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, με ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται!
Ἀλήθεια πῶς εἶναι δυνατόν να μοιράζεται ἔτσι ὁ ἄνθρωπος; Ἀπό την μιά να εἶναι βαπτισμένος Ὀρθόδοξος Χριστιανός και μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ κι ἀπό την ἄλλη να ἀμαυρώνει την χάρη τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος και να ἐμποδίζει την ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Χρίσματος, συγχρωτιζόμενος με τον διάβολο, ἀφοῦ δική του ἔκφραση εἶναι οἱ καρναβαλικές ἐκδηλώσεις αὐτῶν τῶν ἡμερῶν! Και στις ὁποῖες ἐκδηλώσεις σημειωτέον, οἱ περισσότεροι συμμετέχοντες εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, πού ὅμως εἴτε ἀπό ἄγνοια, εἴτε ἀπό ἀδιαφορία (και αὐτό εἶναι το χειρότερο) δεν καταλαβαίνουν την πνευματική ζημία, ἀφοῦ δεν θεωροῦν πρόβλημα στο να συμμετέχουν στην παρέλαση τοῦ καρνάβαλου τώρα και μετά ἀπό λίγο καιρό και στην λιτανεία τοῦ Ἐπιταφίου! Ὁ Χριστός ὅμως μᾶς διευκρινίζει με ἀπόλυτο τρόπο κι ἄς προσέξουμε τον λόγο Του: «Κανείς δεν μπορεῖ σέ δύο κυρίους να ὑπηρετεῖ ὡς δοῦλος. Γιατί ἤ τον ἕνα θα μισήσει και τον ἄλλο θα ἀγαπήσει, ἤ στον ἕνα θα προσκολληθεῖ και τον ἄλλον θα καταφρονήσει.» (βλ. Ματθ. στ΄24).
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ στιγμή τοῦ βιολογικοῦ μας θανάτου μας θα σημάνει για τον καθένα ἀπό ἐμᾶς και μια προσωπική, ἄς ἐπιτραπεῖ ἡ ἔκφραση, Δευτέρα Παρουσία, καθώς ὅπως θα εἴμαστε ὅταν ἀποθάνουμε, ἔτσι και θα κριθοῦμε ἀπό τον Δεσπότη Χριστό. Γι’ αὐτό λοιπόν κι ἐπειδή δεν γνωρίζουμε την ὥρα τῆς ἐξόδου μας προς την αἰωνιότητα, ἄς εἴμαστε προσεκτικοί και προσηλωμένοι στη χριστιανική μας πίστη και ἀποστολή.
Ἡ σημερινή ἡμέρα φανερώνει, πώς οἱ Ἀπόκριες, ὅπως συνηθίζουμε νά καλοῦμε αὐτές τίς ἡμέρες, δέν εἶναι εὐκαιρία γιά ξεφαντώματα καί χορούς, πού ὁδηγοῦν στήν ἀπώλεια, ἀλλά καιρός ἀπολογισμοῦ τῶν ἔργων μας, καιρός μετανοίας. Ὥστε ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα νά φύγουμε ἀπό αὐτήν τήν ἐφήμερη ἐπίγεια βιοτή, νά ἔχουμε ἔτοιμη τήν καλή ἀπολογία μας στό φοβερό βῆμα τοῦ Χριστοῦ, γιά νά χαροῦμε τήν αἰωνιότητα μαζί Του! Ἀμήν.