ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχᾳ

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ἡ Ἀνάσταση γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους δέν εἶναι μία συνηθισμένη γιορτή χαρᾶς. Εἶναι ἡ γιορτή τῆς χαρᾶς. Γι’ αὐτό ὅλοι οἱ ἀναστάσιμοι ὕμνοι εἶναι θριαμβευτικοί καί εὐφρόσυνοι, ὄχι μόνο κατά τό περιεχόμενο, ἀλλά καί κατά τό μέλος. Ὁ ὕμνος «Χριστός Ἀνέστη» μέ τό τόσο βαθύ καί ἐκφραστικό «θανάτῳ θάνατον πατήσας» ψάλλεται καί λέγεται πολλές φορές γιά νά ὑπογραμμίσει τόν μεγαλύτερο θρίαμβο καί τή βασικότερη νίκη τοῦ Χριστοῦ. Τή νίκη κατά τοῦ θανάτου.

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Τό φῶς τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀπόδειξη τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ καί κυρίως, τῆς θεϊκῆς ἀγάπης Του. Μιᾶς ἀκατάλυτης ἀγάπης πού, καθώς θυσιάζεται, ξεπερνᾶ τό θάνατο καί προσφέρει τήν ζωή, τήν αἰώνια ζωή.

Ὅταν οἱ πρωτόπλαστοι ἔφυγαν ἀπό τόν παράδεισο καί τά Χερουβείμ μέ τή φλογίνη ρομφαία στάθηκαν πιά φρουρά στή θύρα του, ὁ θάνατος ἄνοιγε θριαμβευτής τίς δικές του πύλες. Τούς πλασμένους γιά τή χαρά καί τό φῶς τοῦ παραδείσου, τούς ἅρπαξε ὁ θάνατος καί μ’ ἕνα τρόπο στυγνό καί ἀπάνθρωπο τούς ἁλυσόδενε χαιρέκακα καί τούς ἔρριχνε στήν ἄβυσσο.

Φοβερός καθαιρέτης καί ἐξολοθρευτής του στάθηκε μονάχα ὁ Ἀναστάς Κύριος.

Πρίν ἀναστηθεῖ ὁ Χριστός, ὁ θάνατος ἦταν γιά τόν ἄνθρωπο φοβερός. Μετά τήν Ἀνάσταση, ὁ ἄνθρωπος εἶναι φοβερός γιά τόν θάνατο.

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ κατά τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας δέν ἀποτελεῖ κάποιο βιογραφικό στοιχεῖο τῆς ζωῆς τοῦ Θεανθρώπου· ἀποτελεῖ γεγονός πού ἀνοίγει νέα ἐντελῶς προοπτική στό ἀνθρώπινο γένος. Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἡ Ἀνάσταση εἰκονίζεται μέ τήν κάθοδο τοῦ Χριστοῦ στόν Ἅδη· καί ἡ ἐπιγραφή τῆς εἰκόνας αὐτῆς εἶναι : «Ἡ Ἀνάσταση».

Σέ τελευταία ἀνάλυση ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν ἀνήκει στόν Χριστό ἀλλά σέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἀναφέρει ὅτι ὁ Χριστός ἔγινε ὅ,τι ἔγινε καί ἔπαθε ὅσα ἔπαθε ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ὁ θάνατος καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχουν νόημα γιά τό πρόσωπο τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀλλά γιά τήν ἀνθρώπινη φύση. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου. Και ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι φῶς καί για τόν ἴδιο καί γιά τόν κόσμο. Ὅπως τό σίδερο πού πυρακτώνεται γίνεται φωτιά, χωρίς νά παύει νά εἶναι σίδερο, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος ὅταν μετέχει στό θεῖο φῶς, γίνεται φῶς, χωρίς νά παύει νά εἶναι ἄνθρωπος.

Μέσα στήν πασχαλινή ἀτμόσφαιρα τῆς Ἐκκλησίας καλούμαστε νά ζήσουμε τήν παρουσία τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ. Τό Πάσχα νά εἶναι μιά ἐμπειρία γιά μᾶς ἀλλά καί μιά μαρτυρία γιά τούς γύρω μας ὅτι ὁ Ἀναστημένος Χριστός βρίσκεται ζωντανός ἀνάμεσά μας καί ἐμεῖς παίρνουμε ζωή ἀπό τή ζωή Του καί φωτιζόμαστε ἀπό τό φῶς Του.

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ἀπό τήν πίστη στήν ἀλήθεια της Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ πηγάζει ἕνας καινούργιος τρόπος ζωῆς. Καλούμαστε νά δοῦμε τή ζωή καί τό κόσμο μέ πίστη, ἀγάπη καί ἐλπίδα. Πίστη καί βεβαιότητα στήν αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι δέν μᾶς ἀφήνει ὀρφανούς. Δέν μᾶς ἀφήνει μόνους καί παραδομένους στίς θλίψεις καί τίς δυσκολίες μας , στά προβλήματα καί τά ἀδιέξοδά μας. «Ἔρχομαι πρός ὑμᾶς» (Ἰω. 14,18), καί «ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». (Ματ. 28,20).

Παιδιά μου, γνωρίζουμε πιά τό μυστήριο τοῦ ζωοδότου θανάτου τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἅδης πατήθηκε! Ὁ Θάνατος νικήθηκε!

Ἐλᾶτε στόν Ἀναστημένο Χριστό. Ἀντλεῖστε δύναμη καί πάρτε φῶς.

Χριστός Ἀνέστη!

Χρόνια Πολλά καί Ἀναστάσιμα

Μέ πατρικές εὐχές καί τήν Ἀγάπη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

+Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

Η ΕΝΟΧΗ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου και Ικαρίας κ.κ Ευσεβιου .

Πολύ συ­ζή­τηση γί­νε­ται γιά τό πρό­σωπο τοῦ Ἰ­ούδα καί μά­λι­στα γιά τό θέμα τῆς ἐ­νο­χῆς του. Κά­ποιοι ὑ­πο­στη­ρί­ζουν ὅτι ὁ Ἰ­ού­δας ἦ­ταν προ­ο­ρι­σμέ­νος νά προ­δώ­σει τόν Ἰ­η­σοῦ καί γι’ αὐτό δέν φέ­ρει εὐ­θύνη. Ἄλ­λοι, μι­μού­με­νοι ἀρ­χαί­ους αἱ­ρε­τι­κούς, φθά­νουν στό ση­μεῖο νά λέ­γουν ὅτι πρέ­πει νά ἀ­πο­δώ­σουμε κι εὐ­γνω­μο­σύνη στόν Ἰ­ούδα δι­ότι μέ τήν προ­δο­σία του συ­νε­τέ­λεσε στήν πρα­γμα­το­ποί­ηση τοῦ σταυ­ρι­κοῦ θα­νά­του τοῦ Χρι­στοῦ καί τῆς λυ­τρώ­σεώς μας ἀπό τήν ἁ­μαρ­τία. Ὅλα αὐτά κι ἄλλα ἀ­κόμα πού ἀ­κού­γον­ται τόν τε­λευ­ταῖο καιρό, μᾶς δί­νουν τήν ἀ­φορμή νά ἀ­σχο­λη­θοῦμε κι ἐ­μεῖς σή­μερα μέ τό πρό­σωπο τοῦ Ἰ­ούδα καί νά δώ­σουμε ἀ­παν­τή­σεις σέ πέντε βα­σι­κές ἐ­ρω­τή­σεις.

Ἐ­ρώ­τηση πρώτη. Γι­ατί εὐ­θύ­νε­ται ὁ Ἰ­ού­δας γιά τήν προ­δο­σία ἀ­φοῦ ὅλα αὐτά τά γε­γο­νότα ἦ­ταν προ­φη­τευ­μένα;

Ἀ­κοῦν με­ρι­κοί νά λέ­γει ἡ Ἁ­γία Γραφή «Ἵνα πλη­ρωθῆ τό ρη­θέν ὑπό τοῦ Κυ­ρίου διά τοῦ Προ­φή­του λέ­γον­τος», ὁ­πότε νο­μί­ζουν ὅτι ἐ­πειδή κάτι ἔ­χει ἤδη προ­φη­τευ­θεῖ ἄρα εἶ­ναι προ­ο­ρι­σμένο καί νά γί­νει. Ὁ­ρί­στε λέ­γουν, ὁ Ἰ­ού­δας εἶ­ναι ἀ­θῶος γι­ατί μέ τίς ἐ­νέρ­γειές του ἐ­πα­λή­θευσε ὅσα ὁ Κύ­ριος εἶχε προ­ε­γρά­ψει διά τῶν Προ­φη­τῶν του. Ἐάν ἐμ­βα­θύ­νουμε ὅ­μως στήν ἑρ­μη­νεία τῶν Γρα­φῶν, τότε θά κα­τα­λά­βουμε ὅτι οἱ προ­φη­τεῖες, πού ὁ­μι­λοῦν γιά τόν Ἰ­ούδα δέν ἐ­γρά­φη­σαν γιά νά γί­νει προ­δό­της, κι ἔτσι νά τίς ἐ­πα­λη­θεύ­σει ἀλλά δι­ότι θά ἐ­γέ­νετο, καί γι’ αὐτό ἐ­γρά­φη­σαν. Ὁ Θεός προ­γνω­ρί­ζει τά πάντα καί οἱ προ­φη­τεῖες περί Ἰ­ούδα ἐ­γρά­φη­σαν δι­ότι αὐ­τός ὁ Ἰ­ού­δας τό ἐ­προ­κά­λεσε κι ὄχι γι­ατί ὁ Θεός ἤ­θελε νά γί­νει προ­δό­της. Ἑ­πο­μέ­νως ἡ πρό­γνω­σις τοῦ Θεοῦ δέν ἐμ­πο­δί­ζει τήν ἐ­λευ­θε­ρία τοῦ ἀν­θρώ­που οὔτε κα­ταρ­γεῖ τό αὐ­τε­ξού­σιο. Ἐ­μεῖς σκαν­δα­λι­ζό­μεθα γι­ατί δέν κα­τα­λα­βαί­νουμε ὅτι ἡ προ­φη­τεία τοῦ Θεοῦ ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀπό τήν προ­δο­σία τοῦ Ἰ­ούδα κι ὄχι ἡ προ­δο­σία ἀπό τήν προ­φη­τεία, ὅ­πως λαν­θα­σμένα νο­μί­ζουμε.

Ἐ­ρώ­τηση δεύ­τερη. Γι­ατί ὁ Χρι­στός ἐ­κά­λεσε τόν Ἰ­ούδα νά γί­νει μα­θη­τής του ἀ­φοῦ ὡς Θεός προ­ε­γνώ­ριζε τήν πτώση του;

Ὁ Κύ­ριός μας ἀπό τόν εὑρύ κύ­κλο τῶν μα­θη­τῶν του ἐ­πέ­λεξε δώ­δεκα, τούς ὁ­ποί­ους ὀ­νό­μασε ἀ­πο­στό­λους του. Ὅ­ταν ὁ Ἰ­ού­δας συγ­κα­τα­λέ­χθηκε με­ταξύ τῶν δώ­δεκα ἦ­ταν ἄ­ξιος τῆς ἐ­κλο­γῆς. Ἀ­πό­δει­ξις τού­του εἶ­ναι ὅτι ὁ Κύ­ριος τόν ἀ­πέ­στειλε μαζί μέ τούς ἄλ­λους μα­θη­τές νά κη­ρύ­ξει καί τοῦ ἔ­δωκε τήν ἐ­ξου­σία νά ἐ­πι­τε­λεῖ θαύ­ματα καί νά ἐκ­βάλ­λει δαι­μό­νια. Ἐ­πί­σης τό γε­γο­νός ὅτι τόν ἔ­θεσε οἰ­κο­νόμο τῆς μι­κρῆς ὁ­μά­δος τους φα­νε­ρώ­νει ὅτι ἦ­ταν κα­λός κι εἶχε πολ­λές ἱ­κα­νό­τη­τες. Δυ­στυ­χῶς ὅ­μως ὁ Ἰ­ού­δας δέν φά­νηκε ἄ­ξιος τῆς ἀ­γά­πης, τῆς τι­μῆς καί τῆς ἐμ­πι­στο­σύ­νης πού τοῦ ἔ­δειξε ὁ Κύ­ριος. Ἐ­ξέ­πεσε τῆς θέ­σεώς του ἀπό τήν στι­γμή πού θε­λη­μα­τικά πα­ρέ­δωσε τήν ψυχή του στά θα­να­τη­φόρα πάθη τῆς φι­λαρ­γυ­ρίας, τῆς ζη­λο­φθο­νίας καί τῆς ὑ­πο­κρι­σίας.

Ὁ Θεός σέ­βε­ται τήν ἐ­λευ­θε­ρία μας καί δέν δυ­σκο­λεύει κα­νέ­ναν καί σέ ὅ­λους δί­νει εὐ­και­ρίες γιά νά γί­νουν κα­λύ­τε­ροι καί νά φθά­σουν στήν ἁ­γι­ό­τητα. Καί στήν πε­ρί­πτωση τοῦ Ἰ­ούδα, ὁ Κύ­ριος ἐ­φρόν­τισε μέ πολ­λούς τρό­πους νά τόν βο­η­θή­σει ἀλλά δυ­στυ­χῶς ὁ Ἰ­ού­δας «οὐκ ἠ­βου­λήθη συ­νι­έ­ναι».

Ἐ­ρώ­τηση τρίτη. Τί ἔ­καμε ὁ Χριστός γιά νά προ­λά­βει τήν πτώση τοῦ Ἰ­ούδα;

Ὅ­πως προ­εί­παμε ὁ Κύ­ριος με­τῆλθε τά πάντα, γιά νά ἀ­πο­τρέ­ψει τόν Ἰ­ούδα ἀπό τήν πτώση καί νά τόν ἐμ­πο­δί­σει νά φθά­σει στό κα­τάν­τημα πού κα­τήν­τησε. Μαρ­τυ­ρίες περί τού­του μᾶς δι­α­σώ­ζουν οἱ εὐ­αγ­γε­λι­στές.

α. Δι­α­βά­ζουμε στόν Εὐαγγελιστή Ἰ­ω­άννη ὅτι μετά τήν ἀ­νά­πτυξη τοῦ με­γά­λου θέ­μα­τος τῆς θείας Κοι­νω­νίας κι ἀ­φοῦ πολ­λοί ἔ­φυ­γαν σκαν­δα­λι­σμέ­νοι μή μπο­ρών­τας νά δε­χθοῦν τόν λόγο, ὁ Κύ­ριος κλεί­νει τήν δι­δα­σκα­λία του ὡς ἑ­ξῆς: «Οὐκ ἐγώ ὑ­μᾶς τούς δώ­δεκα ἐ­ξε­λε­ξά­μην, καί ἐξ ὑ­μῶν εἷς Δι­ά­βο­λος ἐ­στιν;». Ὁ Ἰ­ού­δας ἦ­ταν πα­ρών καί ἀ­σφα­λῶς ἄ­κουσε τόν λό­γον αὐ­τόν τοῦ Κυ­ρίου. Δέν συγ­κλο­νί­στηκε ὅ­μως, οὔτε με­τα­με­λή­θηκε, οὔτε μετανόησε.

β. Πρό τοῦ Μυ­στι­κοῦ Δεί­πνου κατά τήν ὥρα τῆς νί­ψεως τῶν πο­δῶν τῶν μα­θη­τῶν, ὁ Κύ­ριος με­ταξύ τῶν ἄλ­λων εἶπε καί τά ἑ­ξῆς: «Καί ὑ­μεῖς κα­θα­ροί ἐ­στέ, ἀλλ’ οὐχί πάν­τες· ἤ­δει γάρ τόν πα­ρα­δι­δόντα αὐ­τόν· διά τοῦτο εἶ­πεν· οὐχί πάν­τες κα­θα­ροί ἐ­στέ». Ἀ­σφα­λῶς ὁ Ἰ­ού­δας ἄ­κουσε τόν λόγον αὐτόν ὅπως ἐπίσης δέ­χθηκε νά τοῦ νί­ψει ὁ Κύ­ριος τούς πό­δας κι ὅ­μως ἡ καρ­διά του δέν συγ­κι­νή­θηκε, οὔτε στά μά­τια του ἐμ­φα­νί­σθη­καν δά­κρυα με­τα­νοίας.

γ. Τήν ὥρα τοῦ Μυ­στι­κοῦ Δεί­πνου ἔ­λαβε χώρα καί ὁ ἑ­ξῆς δι­ά­λο­γος με­ταξύ τοῦ Κυ­ρίου καί τοῦ Ἰ­ούδα: «Ὁ­ψίας δέ γε­νο­μέ­νης ἀ­νέ­κειτο μετά τῶν δώ­δεκα, καί ἐ­σθι­όν­των αὐ­τῶν εἶ­πεν·...Ὁ μέν Υἱός τοῦ ἀν­θρώ­που ὑ­πά­γει κα­θώς γέ­γρα­πται περί αὐ­τοῦ· Οὐαί δέ τῶ ἀν­θρώπω ἐ­κείνω δι’ οὗ ὁ υἱός τοῦ ἀν­θρώ­που πα­ρα­δί­δε­ται· κα­λόν ἦν αὐτῶ εἰ οὐκ ἐ­γεν­νήθη ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ­νος. Ἀ­πο­κρι­θείς δέ Ἰ­ού­δας ὁ πα­ρα­δι­δούς αὐ­τόν εἶπε· μήτι ἐγώ εἰμί, ραββί; καί ὁ Κύ­ριος τόν ἀ­πο­κα­λύ­πτει λέ­γων· «Σύ εἶ­πας», δη­λαδή μά­λι­στα, ὅ­πως λέ­γεις, ἐσύ εἶ­σαι.

Ὅ­πως βλέ­πετε ἀ­δελ­φοί μου, ὁ Κύ­ριός μας, οὔτε γιά μιά στι­γμή δέν στα­μά­τησε νά νου­θε­τεῖ, νά ὑ­πεν­θυ­μί­ζει, νά ἀ­πει­λεῖ τόν Ἰ­ούδα. Λίγο ἦ­ταν αὐτό πού τοῦ εἶπε, τό «Κα­λύ­τερο θά ἦ­ταν νά μήν εἶχε γεν­νη­θεῖ»;

Ὁ Θε­ο­φύ­λα­κτος, ἑρ­μη­νεύ­ον­τας τά λό­για τοῦ Κυ­ρίου, λέ­γει ὅτι ἡ ἀ­νυ­παρ­ξία εἶ­ναι προ­τι­μό­τερη ἀπό τήν ἁ­μαρ­τία. Κι αὐτό γι­ατί ὁ ἄν­θρω­πος μέ τήν προ­αί­ρεσή του καί μέ τήν ρα­θυ­μία του ἔ­φερε τήν κα­κία στήν ὕ­παρξή του κι ἔτσι φά­νηκε ἀ­χά­ρι­στος ἀ­πέ­ναντι στίς με­γά­λες εὐ­ερ­γε­σίες πού ὁ Θεός τοῦ προ­σέ­φερε. Ὁ Κύ­ριος λοι­πόν προ­σπα­θεῖ νά συ­νε­φέ­ρει τόν Ἰ­ούδα ἀπό τήν ἄ­βυσσο τῆς κα­κίας πού ἔ­χει βυ­θι­στεῖ ἀλλά αὐ­τός ὄχι μόνο δέν δι­ορ­θώ­νε­ται ἐ­λεγ­χό­με­νος ἀλλά ὅλο καί πε­ρισ­σό­τερο σκλη­ρύ­νει τήν καρ­διά του μέ τήν ὑ­πο­κρι­σία καί τήν δι­α­στροφή τῆς ἁ­μαρ­τίας.

Ὁ ἱ­ε­ρός Χρυ­σό­στο­μος θαυ­μά­ζον­τας τήν μα­κρο­θυ­μία καί ἀ­νε­ξι­κα­κία τοῦ Κυ­ρίου μας καί τίς συ­νε­χεῖς προ­σπά­θειες πού ἔ­καμε γιά νά μα­λά­ξει τήν καρ­διά τοῦ Ἰ­ούδα ἀ­να­φω­νεῖ: «Βα­βαί τῆς ἀ­ναι­σχυν­τίας, Ἰ­ούδα! ἀ­κόμα καί θη­ρίο ἄν ἦ­ταν πα­ρόν, θά εἶχε γί­νει πρα­ό­τερο».

Τό ἀ­πο­κο­ρύ­φωμα ὅ­μως τῆς μα­κρο­θυ­μίας τοῦ Κυ­ρίου καί τῆς ἀ­ναι­σχυν­τίας τοῦ Ἰ­ούδα τό πα­ρα­κο­λου­θοῦμε στήν συγ­κλο­νι­στική σκηνή τῆς Γε­σθη­μανῆ, ὅ­που ὁ Ἰ­ού­δας πλη­σί­ασε τόν Κύ­ριο καί εἶπε: «Χαῖρε ραββί, καί κα­τε­φί­λη­σεν αὐ­τόν»! Μέ ἕνα δι­α­βο­λικό φί­λημα πα­ρέ­δωσε τόν δι­δά­σκα­λόν του! Ἡ γε­μάτη πα­ρά­πονο φωνή τοῦ Κυ­ρίου, «Ἑ­ταῖρε ἐφ’ ὧ πά­ρει;», δέν ρά­γισε τήν πα­γω­μένη καρ­διά τοῦ προ­δότη μα­θητή; Γι­ατί ἦρ­θες ἐδῶ Ἰ­ούδα; Ἀ­γα­πᾶς τόν δι­δά­σκα­λόν σου καί τόν κα­τα­φι­λεῖς; Τότε πρός τί οἱ στρα­τι­ῶ­τες μετά μα­χαι­ρῶν καί ξύ­λων; Ἦλ­θες γιά νά πα­ρα­δώ­σεις τόν δι­δά­σκαλο; Τότε πρός τί τό φιλί; Γι­ατί τόση ὑ­πο­κρι­σία καί ἀ­ναλ­γη­σία καί ἀ­ναι­σχυν­τία;

Ποιός λοι­πόν πού ἔ­χει σῶας τάς φρέ­νας μπο­ρεῖ νά ὑ­πο­στη­ρί­ξει ὅτι εὐ­θύ­νε­ται ὁ Θεός γιά τήν ἐ­παί­σχυν­τον πρᾶ­ξιν τοῦ Ἰ­ούδα; Ὁ Κύ­ριος τά πάντα ἔ­καμε γιά νά σώ­σει τόν Ἰ­ούδα, αὐ­τός ὅ­μως τυ­φλω­μέ­νος καί κυ­ρι­ευ­μέ­νος ἀπό τά πάθη του κα­τα­στρά­φηκε. «Ὁ δέ παράνομος Ἰούδας οὐκ ἠ­βου­λήθη συ­νι­έ­ναι»!

Ἐ­ρώ­τηση τέ­ταρτη. Ὁ Ἰ­ού­δας ἔ­βλαψε μέ τήν προ­δο­σία ἤ ὠ­φέ­λησε, καί ἐάν ὠ­φέ­λησε γι­ατί κα­τη­γο­ρεῖ­ται;

Ἀ­παντᾶ ὁ ἱ­ε­ρός Χρυ­σό­στο­μος: «Ἄς προ­σέ­ξουμε, δι­ότι δέν εἶ­ναι ἀ­θῶος ὁ Ἰ­ού­δας ἐ­πειδή ἔ­γινε αἰ­τία τοῦ θα­νά­του τοῦ Κυ­ρίου μέ τόν ὁ­ποῖο σώ­θηκε ἡ οἰ­κου­μένη, ἀλλά μυ­ρίων κο­λά­σεων ἄ­ξιος. Τήν σω­τη­ρία μας δέν τήν ἐρ­γά­σθηκε ὁ Ἰ­ού­δας μέ τήν προ­δο­σία του ἀλλά ὁ Χρι­στός μέ τήν σο­φία του, πού δύ­να­ται νά με­τα­τρέ­πει τίς πο­νη­ρίες μας σέ ἀ­γαθό.

Ἀλλά λέ­γουν· καί ἐάν ὁ Ἰ­ού­δας δέν τόν ἐ­πρό­διδε κά­ποιος ἄλ­λος θά τόν ἐ­πρό­διδε. Δι­ότι, ἐάν ἔ­πρεπε νά σταυ­ρω­θεῖ ὁ Χρι­στός, κά­ποιος ἔ­πρεπε νά τόν προ­δώ­σει, αὐ­τός δέ ὁ κά­ποιος θά ἦ­ταν ἕ­νας ἄν­θρω­πος, καί ἄν πάν­τες ἦ­σαν ἀ­γα­θοί, δέν θά ἐ­γέ­νετο ἡ σω­τη­ρία. Μή γέ­νοιτο. Δι­ότι ὁ πάν­σο­φος Θεός ἐ­γνώ­ριζε πῶς νά τα­κτο­ποι­ή­σει τήν σω­τη­ρία, ἕ­στω καί ἄν ἦ­σαν ὅ­λοι ἀ­γα­θοί. Δι­ότι εἶ­ναι πλού­σιος σέ Σο­φία καί ἀ­κα­τά­λη­πτος. Καί τά λέ­γο­μεν αὐτά, διά νά μή νο­μί­σει κα­νείς ὅτι ὁ Ἰ­ού­δας προ­σέ­φερε κάτι καλό στήν σω­τη­ρία μας ἤ ὅτι δῆ­θεν οἰ­κο­νο­μίας ὑ­πη­ρέ­της ἐ­γέ­νετο».

Ἐ­ρώ­τηση πέμ­πτη. Ἀ­φοῦ ὁ Ἰ­ού­δας με­τε­με­λήθη καί ἐ­πέ­στρεψε τά τρι­ά­κοντα ἀρ­γύ­ρια γι­ατί τόν κα­τη­γο­ροῦμε;

Σκαν­δα­λί­ζον­ται με­ρι­κοί γι­ατί θε­ω­ροῦμε ἔ­νοχο τόν Ἰ­ούδα ἄν καί αὐ­τός ἐ­πέ­στρεψε τά ἀρ­γύ­ρια καί ὁ­μο­λό­γησε «Ἥ­μαρ­τον πα­ρα­δούς αἷμα ἀ­θῶον». Ἡ ἀ­πάν­τη­σις εἶ­ναι ἁ­πλῆ. Ὁ Ἰ­ού­δας με­τε­με­λήθη, ἀλλά ἐ­νώ­πιον τῶν Ἰ­ου­δαίων. Ὁ Ἰ­ού­δας εἶχε ἁ­μαρ­τή­σει σέ αὐ­τόν τόν ἴ­διο τόν Κύ­ριο. Δέν ζή­τησε λοι­πόν συγ­γνώμη ἀπό τόν Κύ­ριο, ἀπό τόν μόνο ἐ­ξάλ­λου πού ἔ­χει τήν δύ­ναμη νά συγ­χω­ρεῖ ἁ­μαρ­τίες. Καί σάν νά μήν ἔ­φτανε αὐτό, ἡ δαι­μο­νική ἀ­πελ­πι­σία κα­τέ­λαβε τήν καρ­διά τοῦ Ἰ­ούδα καί τόν ὁ­δή­γησε στήν αὐ­το­κτο­νία. Ὁ Ἅ­γιος Γρη­γό­ριος Νύσ­σης λέ­γει ὅτι ἄν ὁ Ἰ­ού­δας δέν ἔ­σπευδε νά γί­νει δή­μιος τοῦ ἑ­αυ­τοῦ του, τότε δέν θά εἶχε κά­μει τήν ἁ­μαρ­τία του ἀ­σύ­γγνω­στον. Κι ἄν εἶχε προ­σπέ­σει καί εἶχε ζη­τή­σει τό ἔ­λεος τοῦ Κυ­ρίου τότε θά εἶχε συγ­χω­ρη­θεῖ.

Καί ὁ ἱ­ε­ρός Χρυ­σό­στο­μος λαμ­βά­νει ἀ­φορμή ἀπό τό τρα­γικό τέ­λος τοῦ Ἰ­ούδα καί μᾶς δι­δά­σκει νά μήν ἀ­πελ­πι­ζό­μα­στε: «Μη­δείς τοί­νυν, ἀ­γα­πη­τοί, ἀ­πο­γι­νω­σκέτω τῆς ἑ­αυ­τοῦ σω­τη­ρίας· οὐκ ἔ­στι φύ­σεως τά τῆς πο­νη­ρίας· προ­αι­ρέ­σει τε­τι­μή­μεθα καί ἐ­λευ­θε­ρία. Τε­λώ­νης εἶ; δύ­να­σαι γε­νέ­σθαι Εὐ­αγ­γε­λι­στής. Βλά­σφη­μος εἶ; δύ­να­σαι γε­νέ­σθαι Ἀ­πό­στο­λος. Λη­στής εἶ; δύ­να­σαι πα­ρά­δει­σον συ­λῆ­σαι. Μά­γος εἶ; δύ­να­σαι προ­σκυ­νῆ­σαι τόν Δε­σπό­την. Οὐκ ἔ­στιν οὐ­δε­μία κα­κία με­τα­νοία μή λυ­ο­μένη».

Ἄν λοι­πόν ὁ Ἰ­ού­δας ζη­τοῦσε τήν συγ­χώ­ρηση ἀπό τόν Κύ­ριο τότε, ὅ­πως καί ὁ Πέ­τρος, θά ἀ­πο­κα­θί­στατο κι αὐ­τός στό ἀ­πο­στο­λικό του ἀ­ξί­ωμα καί θά ἀ­πο­τε­λοῦσε γιά ὅ­λους ἐ­μᾶς ἀ­πα­ρά­μιλλο πρό­τυπο με­τα­νοίας. Ἡ με­τα­μέ­λεια τοῦ Ἰ­ούδα δέν εἶχε σχέση μέ τήν με­τά­νοια, γι­ατί τό κί­νη­τρό της ἦ­ταν ὁ πλη­γω­μέ­νος ἐ­γω­ι­σμός κι ὄχι ἡ συν­τριβή, ὡς ἔκ­φραση τα­πει­νώ­σεως. Ἡ με­τα­μέ­λεια δέν σώ­ζει. Ὁ Χρι­στός σώ­ζει. Καί ὁ δρό­μος πού ὁ­δη­γεῖ κοντά στόν Χρι­στό εἶ­ναι αὐ­τός τῆς με­τα­νοίας καί τα­πει­νώ­σεως, πού ἀ­πόψε μέ τό ἴ­διο τό πα­ρά­δει­γμά του μᾶς δί­δαξε ὁ Κύ­ριος μας μέ τήν νίψη τῶν πο­δῶν τῶν μα­θη­τῶν του. Ἄν εἴ­μα­στε γνή­σιοι μα­θη­τές τοῦ τα­πει­νοῦ Ἰ­η­σοῦ, τότε γι­ατί ἀ­κόμα δου­λεύ­ουμε στά ἐ­γω­ι­στικά θε­λή­ματά μας καί σκλη­ρύ­νουμε τήν καρ­διά μέ τήν ὑ­πο­κρι­σία καί τήν ἀ­δι­α­φο­ρία μας;

Ἀ­δελ­φοί μου,

Ἡ τρα­γική κα­τά­ληξη τοῦ Ἰ­ούδα καί ἡ φο­βερή πτώση του πρέ­πει νά συγ­κλο­νί­σει τίς καρ­διές μας. Μήν μέ­νουμε μα­κριά ἀπό τόν Κύ­ριό μας. Ὅσο κι ἄν ἔ­χουμε ἁ­μαρ­τή­σει μήν ἀ­δι­α­φο­ρή­σουμε ἀλλά ἄς πλη­σι­ά­σουμε μέ δά­κρυα τα­πει­νώ­σεως καί με­τα­νοίας τόν Κύ­ριό μας κι ἄς ζη­τή­σουμε ἀπό αὐ­τόν νά ἀ­να­και­νί­σει τήν ὕ­παρξή μας μέ τό ἄ­χραντο αἷμα του, πα­ρέ­χον­τάς μας τήν συγ­χώ­ρηση καί τήν δύ­ναμη νά ἀ­γω­νι­σθοῦμε νά μεί­νουμε μα­κριά ἀπό τά ἁ­μαρ­τωλά φρο­νή­ματα τῆς σαρ­κός.

Μήν δι­και­ο­λο­γού­μεθα. Μήν λέμε ὅτι ἔ­χουμε χρόνο. Τώρα εἶ­ναι ὁ και­ρός τῆς σω­τη­ρίας. Μήν λέμε ὅτι ἐγώ δέν ἔχω ἁμαρτίες. Κανείς δέν εἶναι ἀναμάρτητος. Μήν λέμε ὅτι ἐγώ τά λέγω ἀπ’ εὐθείας στόν Χριστό καί δέν πηγαίνω νά ἐξομολογηθῶ. Ὁ Κύριος στούς Ἀποστόλους του ἔδωσε τήν ἐξουσία νά συγχωροῦν τίς ἁμαρτίες κι αὐτή τήν χαρισματική ἐξουσία οἱ Ἀπόστολοι τήν ἔδωσαν στούς διαδόχους τους, τούς Ἐπισκόπους. Ὁ Ἐπίσκοπός σας καί οἱ Ἱερεῖς σας, φορῶντας τό λέντιον τῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ, περιμένουν κάθε πεφορτισμένο καί κοπιῶντα αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ κόσμου γιά νά θεραπεύσουν τήν τραυματισμένη ψυχή του μέ τήν σωστική χάρη τοῦ Θεανθρώπου Λυτρωτοῦ μας.

Αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἄς στρέψουμε τά βλέμματά μας στόν Χριστό. Αὐτός εἶναι ἡ σωτηρία μας. Ἄς προ­ε­τοι­μά­σουμε τήν καρ­διά μας μέ τήν ἐ­ξο­μο­λό­γηση, τήν με­τά­νοια, καί τά ἔργα ἀ­γά­πης, καί τότε θά ἀπολαύσουμε κι ἐμεῖς τήν ἀ­γάπη τοῦ Κυ­ρίου, πού θά μᾶς προ­σφέ­ρει μέ τήν σταυ­ρική του θυ­σία καί τήν Ἀ­νά­στασή του.

Ὁ ἱ­ε­ρός ὑ­μνο­γρά­φος θά μᾶς προ­τρέ­ψει ἀ­πόψε: «Κα­νέ­νας ἀπό τούς πι­στούς νά μή μεί­νει ἀ­μέ­το­χος ἀπό τό Δε­σπο­τικό δεῖ­πνο. Κα­νέ­νας ἀ­πο­λύ­τως νά μήν προ­σέλ­θει στήν ἁ­γία τρά­πεζα μέ τόν ὑ­πο­κρι­τικό δόλο τοῦ Ἰ­ούδα. Γι­ατί ἐ­κεῖ­νος, ἄν καί δέ­χθηκε τό τμῆμα τοῦ ψω­μιοῦ, ὅ­μως προ­χώ­ρησε ἐ­ναν­τίον τοῦ Ἄρ­του τῆς ζωῆς. Καί ἐ­πι­φα­νει­ακά μέν φαι­νό­ταν ὡς μα­θη­τής, ἐνῶ πρα­γμα­τικά ἦ­ταν ὁ φο­νιάς. Μέ τούς Ἰ­ου­δαί­ους μαζί χαι­ρό­ταν ὑ­περ­βο­λικά, ἀλλά καί μέ τούς Ἀ­πο­στό­λους συν­δε­ό­ταν καί συγ­κα­τοι­κοῦσε. Ἐνῶ μι­σοῦσε τόν Κύ­ριο, ὅ­μως τοῦ ἔ­δινε φί­λημα ἀ­γά­πης καί μ’ αὐτό τό ση­μάδι που­λοῦσε Ἐ­κεῖ­νον, πού μᾶς ἐ­ξα­γό­ρασε ἀπό τήν κα­τάρα, δη­λαδή τόν Θεό καί Σω­τήρα τῶν ψυ­χῶν μας».

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. Εὐσεβίου διά τόν ἑορτασμόν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ὡς Προστατῶν τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων

Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Μέ θλίψη καί ἔντονο προβληματισμό πληροφορηθήκαμε τήν ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων νά θεσπίσει τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ὡς «ἀργία», ἡ ὁποία ὅμως δέν θά περιέχει οὔτε ἐκκλησιασμό τῶν Μαθητῶν, ἀλλά οὔτε καί τήν πραγματοποίηση, ἔστω κάποιας, τιμητικῆς ἐκδήλωσης μέ ἀναφορά στή ζωή καί τό ἔργο τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ὡς Προστατῶν τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων καί τῆς Παιδείας μας.

Καί διερωτώμεθα; Ποιά εἶναι ἄραγε ἡ σκοπιμότητα μιᾶς τέτοιας ἀπόφασης;

Σέ τί ὠφελεῖ ἡ θέσπιση μιᾶς «ἀργίας» μέ θρησκευτική ἀφορμή, ὅταν αὐτή δέν γίνεται γιά νά διευκολυνθεῖ ὁ ἐκκλησιασμός διδασκόντων καί διδασκομένων ἤ τῆς συμμετοχῆς τους σέ μιά ἐκδήλωση πνευματικοῦ περιεχομένου, γιά τόν ρόλο πού διαδραμάτισαν οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες στήν παιδεία καί τόν πολιτισμό τοῦ Ἔθνους μας;

Ἤ ἀκόμη σέ τί θά ἔβλαπτε ὁ Ἐκκλησιασμός καί ἡ συμπροσευχή ὅλων, ἀφ’ ᾗς στιγμῆς μάλιστα ἔχει ὁρισθεῖ νά ἀναπέμπεται καί εἰδική δέηση γιά τόν θεῖο φωτισμό καί τήν ἄνωθεν ἐνίσχυση τῶν Μαθητῶν, τῶν Καθηγητῶν τους, τῶν Γονέων καί Κηδεμόνων τους καί ὅλων ὅσων συντελοῦν στήν πνευματική συγκρότηση τῶν Νεοελλήνων;

Εἰλικρινά λυπούμαστε, διότι ἀδυνατοῦμε νά ἑρμηνεύσουμε μιά τέτοια ἀπόφαση καί νά κατανοήσουμε ἀκόμη τά κίνητρά της! Μᾶς στενοχωρεῖ δέ, ἡ θλιβερή διαπίστωση, ὅτι μετά ἀπό τήν ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου χαρακτῆρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, πού, παρά τίς ἀντιδράσεις μας, ἐπέφερε στά Σχολεῖα μας τό Ὑπουργεῖο Παιδείας μέ τά νέα βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν, τώρα ἐπιχειρεῖ ἐκ νέου νά ἀποκόψει τούς Νέους μας ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία, ἐπισημοποιώντας τόν ἤδη κατά τά τελευταῖα χρόνια ἀποδυναμωμένο σύνδεσμο τῶν Σχολείων μέ τήν ἐκκλησιαστική ζωή.

Ἡ ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας κατ΄ ἀρχήν ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τό μόλις περυσινό προεδρικό διάταγμα ΠΔ 79/2017, πού ἀναφέρει, ὅτι «ἡ εορτή των Τριῶν Ἱεραρχῶν περιλαμβάνεται στίς ἡμέρες, πού πραγματοποιούνται Ἑορταστικές ἐκδηλώσεις στά σχολεῖα καί κατά τήν κρίση τους ἐκκλησιασμός».

Ὅμως πέρα ἀπό τήν πνευματική βλάβη, πού προκαλεῖται καί εἶναι ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς σημασίας, ἡ ἀπόφαση αὐτή τοῦ Ἀξιοτίμου κ. Ὑπουργοῦ Παιδείας, ἀποτελεῖ καί κατάφωρη παραβίαση τοῦ Συντάγματος τῆς Πατρίδος μας, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο, στό ἄρθρο 16 παράγραφος 2, ὡς σκοπός τῆς Παιδείας στήν Ἑλλάδα ἀναφέρεται ρητά μετάξύ ἄλλων ἡ ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης, σέ συνδυασμό μάλιστα καί μέ τό 201 Προεδρικό Διάταγμα τοῦ 1998 (παρ. 8 του άρθρου 13 του Π.Δ. 201/1998) (ΦΕΚ 161 Α΄/13-7-1998), περί «Ἐκκλησιασμοῦ Μαθητῶν», ὅπου ὁ ἐκκλησιασμός ἀναφέρεται ὡς ἀναφαίρετο δικαίωμά τους.

Γιά τήν ἱστορία ἐπιθυμοῦμε νά ἀναφέρουμε, ὅτι ὁ κοινός ἑορτασμός τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στίς 30 Ἰανουαρίου θεσπίσθηκε ἤδη στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τόν 11^ο αἰῶνα. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας τιμώντας ἀπό κοινοῦ τίς μεγάλες καί ἐξέχουσες φυσιογνωμίες τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, πού λάμπρυναν μέ τό πνευματικό τους ἀνάστημα τό στερέωμα τῆς Ἑλληνοχριστιανικῆς Παιδείας, ἀναδεικνύει τόν θαυμαστό καί ἀπαράμιλλο συνδυασμό τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος καί πολιτισμοῦ μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη καί ζωή. Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ὑπῆρξαν ἡ ἁπτή ἀπόδειξη τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος, ὅταν ζήτησαν νά τόν συναντήσουν οἱ Ἕλληνες, εἶπε: «Νῦν ἐδοξάσθη ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω. ιγ 31)

Ἔκτοτε, ἀκόμη καί μέσα στά ζοφερά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, ἡ ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἐθεωρεῖτο ὡς ἡ γιορτή τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας. Αὐτός ὁ συλλογισμός ἀποδεικνύεται εὐχερῶς, ἄν σκεφθοῦμε, ὅτι τόσο στή Σάμο καί κυρίως στήν Ἰκαρία, στή διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας χτίσθηκαν Ἐνοριακοί Ναοί πρός τιμήν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, μεμονωμένα ἤ ἀπό κοινοῦ. Ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ο Χρυσόστομος στό Καρλόβασι, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στό ὁμώνυμο χωριό τῆς Ἰκαρίας καί στό Μαυρικάτο Ἰκαρίας, ἤ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος Γλαρέδου Ἰκαρίας καί ἀνάμεσά τους ὁ πρῶτος Ἐνοριακό Ναός στόν Ξυλοσύρτη Ἰκαρίας πρός τιμήν καί τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ἕνας ἐκ τῶν ἀρχαιοτέρων Ναῶν τῆς Μητροπολιτικῆς μας περιφερείας.

Σύμφωνα λοιπόν μέ αὐτή τήν μεγάλη ἀλήθεια καί τήν πραγματική τιμή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἀπό μέρους τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ἡ Σύγκλητος τοῦ Ἐθνικοῦ καί Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἐπαλήθευσε τόν ἑορτασμό καί μέ ἀπόφασή της το 1841 θέσπισε, νά θεωρεῖται ἡ ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στίς 30 Ἰανουαρίου ὡς ἡ ἑορτή τῶν ἑλληνικῶν Γραμμάτων, ἀπόφαση τήν ὁποία περιέβαλε μέ σχετική Νομοθεσία καί ἡ Πολιτεία ἀργότερα.

Ἐπαναλαμβάνουμε, ὅτι τό σκεπτικό τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων, παράλληλα πρός τήν ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ἑδράζεται στό γεγονός ὅτι οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες, μέ τόν τρόπο του ὁ καθένας, συνέζευξαν ἄριστα τήν Ἑλληνική μόρφωση καί παιδεία μέ τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη καί ζωή.

Ἡ ἀξία καί ἡ σπουδαιότητα τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ὡς Ἐφόρων καί Προστατῶν τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων καί κατ’ ἐπέκτασιν τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ἑλλήνων μαθητῶν καί διδασκάλων, κάθε ἐκπαιδευτικῆς βαθμίδος, ἐμφαίνεται καί ἀπό ἕνα ἀπόσπασμα τοῦ λόγου τοῦ καθηγητοῦ καί συγγραφέως τῆς Ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν τοῦ ἔτους 1881 στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, ὅπου ὑπογραμμίζει: «Ὁ νεώτερος Ἑλληνισμός ταυτίσας τήν ἑορτήν τῶν Γραμμάτων μετά τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ἀπέδειξε πόσο εὐκρινῆ εἶχε τήν συνείδησιν τοῦ χαρακτῆρος, δι’οὗ ἠθέλησε νά περιβάλῃ τήν ἐθνικήν ἡμῶν ἐκπαίδευσιν, καθ’ ὅτι παιδεία καί πίστις, πίστις καί παιδεία, ὑπῆρξαν οἱ δύο πόλοι περί οὕς ἔδει νά στρέφεται ἡ πνευματική καί ἐθνική ἡμῶν διάπλασις».

Ἀγαπητοί μου,

Γιά τούς λόγους αὐτούς καί πολλούς ἀκόμη, πού δέν χωροῦν σέ μία ἐγκύκλια ἀνακοίνωση, παρακαλοῦμε καί προτρέπουμε τούς Μαθητές, τούς Γονεῖς καί Κηδεμόνες τους, ἀλλά καί τούς Ἐκπαιδευτικούς ὅλων τῶν Βαθμίδων νά ἀξιοποιήσουν τήν «ἀργία», πού θέσπισε γιά χάρη τους ὁ Ὑπουργός Παιδείας μέ ἐκκλησιασμό στούς κατά τόπους Ἱερούς Ναούς, ὥστε νά προσευχηθοῦμε ὅλοι ζητώντας τήν χάρη καί τόν φωτισμό τοῦ Θεοῦ, μέ τίς πρεσβεῖες τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καί νά ἀκούσουμε καί ἕνα λόγο γιά τό λαμπρό βίο, τήν ξακουστή πολιτεία καί τήν ἀδιαμφισβήτητη προσφορά τους στόν ἑλληνορθόδοξο Πολιτισμό μας καί μάλιστα φέτος διά τῆς ὑπ’ ἀριθμ. 5565/2705/21-12-2017 Ἐγκυκλίου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Σέ ὅλους τούς Ἱερούς Ναούς μας, ἰδίως ὅπου ὑπάρχουν σχολικά συγκροτήματα, θά τελεσθεῖ πανηγυρική θεία Λειτουργία, στό τέλος τῆς ὁποίας θά γίνει, ὅπως κάθε χρόνο καί εἰδική προσευχή γιά τόν ἄνωθεν φωτισμό τῶν διδασκόντων καί διδασκομένων στά Σχολεῖα τῶν ἀκριτικῶν μας Νησιῶν.

Ὁ τιμητικός ἑορτασμός τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἀπό μέρους ὅλων καί ἰδίως τῶν Μαθητῶν δέν εἶναι μόνο ἐποφειλομένη τιμή γιά τήν ἐπίτευξη τῆς ἀπό αἰώνων ἁρμονικῆς συνύπαρξης Ἑλληνισμοῦ καί Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί χρέος ἱερό πρός τήν Πίστη καί τήν Πατρίδα μας, ὡς Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καί πρός ἐπίτευξιν συγκροτημένης καί ἄρτιας ἐγκυκλοπαιδείας.

Μετά τῆς ἐν Χριστῶ ἀγάπης καί εὐχῶν

Ὁ Μητροπολίτης

^ Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ κ. κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗι ΕΟΡΤΗι ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ 2018

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Τό Βάπτισμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν Ἰορδάνη σηματοδοτεῖ τήν ἐπίσημη ἔναρξη τοῦ ἔργου Του πάνω στή γῆ γιά τήν σωτηρία μας. Ὁ Τίμιος Πρόδρομος ὑποδεικνύει τόν ἐρχόμενο πρός τό Βάπτισμα Θεάνθρωπο Κύριο λέγοντας: «Ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου»( Ἰω. α, 29), ἐννοώντας ἐπακριβῶς τήν λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά δεσμά τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας.

Μέ τήν εἴσοδο μάλιστα τοῦ Κυρίου μας στόν ποταμό Ἰορδάνη, ἁγιάσθηκαν τά ὕδατα καί διώχθηκαν τά δαιμόνια, πού φώλιαζαν μέσα σ’ αὐτά, ὅπως θά ἀκούσουμε καί στήν εὐχή τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός με τό Βάπτισμά Του ξεκινᾶ δυναμικά τήν κατατρόπωση τοῦ Διαβόλου, πού θά συνεχισθεῖ μέ τήν ἐπιτυχῆ ἀντιμετώπιση τῶν τριῶν πειρασμῶν στήν ἔρημο, ἀμέσως μετά τό βάπτισμα καί θά κορυφωθεῖ μέ τήν σταυρική Του θυσία καί τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασή Του.

Σήμερα, καθώς λιτανεύουμε τόν Τίμιο Σταυρό πρός τήν ἐξέδρα τοῦ Ἁγιασμοῦ, ἀπεικονίζουμε συμβολικά τήν πορεία τοῦ Χριστοῦ πρός τόν Ἰορδάνη ποταμό καί μέ τήν κατάδυση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στό Ἁγιασμένο νερό, ἐνθυμούμαστε λειτουργικῶς τό Βάπτισμα τοῦ Κυρίου μας στόν Ἰορδάνη καί τήν νικηφόρα προέλασή Του κατά τοῦ διαβόλου.

Ὁ Τίμιος Σταυρός ταυτίζεται μέ τόν Χριστό καί ἀποτελεῖ τό ἱερότερο κειμήλιο τῆς πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἀναφορά καί τό σύμβολο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ δέν ἀπολείπει ἀπό καμμία ἱερά Ἀκολουθία, οὔτε ἀπό τήν πιό μικρή προσευχή μας. Ἡ συνήθειά μας νά σφραγίζουμε τό σῶμα μας μέ τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί νά φέρουμε ἐπί τοῦ στήθους μας τό Τίμιο Σταυρό, ἀποτελεῖ τήν πρώτη καί μεγάλη ὁμολογία τῆς πίστεώς μας στόν Χριστό, ὡς Σωτῆρα καί Λυτρωτῆ καί τήν περιφρούρησή μας ἀπό τίς μεθοδείες τοῦ διαβόλου καί τούς πειρασμούς.

Γιά τόν λόγο αὐτό πάντοτε ἀμέσως μετά τό Βάπτισμά μας περικοσμοῦμε τούς ἑαυτούς μας μέ τόν Τίμιο Σταυρό, ὥστε νά φέρουμε πάντοτε ἐπάνω μας τήν ἀήτητη καί ἀκατάλυτη Χάρη Του. Καί καλό εἶναι, ὁ Τίμιος Σταυρός νά εἶναι τό κόσμημά μας ἐφ’ ὅρου ζωῆς.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας στό πέρασμα τῶν αἰώνων στέκεται μέ μεγάλη εὐλάβεια στή σημερινή ἡμέρα τῶν Θεοφανείων. Τοῦτο γιά ἐμᾶς τούς Νησιῶτες ἔχει ἰδιαίτερη σημασία, μιά πού περιβαλλόμαστε ἀπό τά θαλάσσια νερά, τά ὁποῖα και αὐτά ἁγιάζονται σήμερα, μαζί μέ ὁλόκληρη τήν φύση, τό δῶρο τοῦ Θεοῦ καί τήν κοινή κληρονομιά ὅλων μας, πού δέν πρέπει νά διαταραχθεῖ.

Μέ τήν κατάδυση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς θυμίζει τήν εὐκαιρία νά βυθίσουμε στά ὕδατα τοῦ Ἰορδάνου τόν παλαιό ἄνθρωπο «συν τοῖς παθήμασιν καί ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλ. ε 24) καί νά ἐξέλθουμε καινούργιοι, ἀναγεννημένοι καί καθαροί, ἀποκτώντας διά τῆς μετανοίας «πνεῦμα σοφίας, πνεῦμα συνέσεως, πνεῦμα φόβου Θεοῦ, τοῦ ἐπιφανέντος Χριστοῦ» (ὕμνος ἑορτῆς).

Καθώς λιτανεύουμε τόν Τίμιο Σταυρό μέσα στίς πόλεις καί τά χωριά μας, κηρύσσουμε, πώς ὁ Χριστός εἶναι ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής μας.

Καθώς ὁ Τίμιος Σταυρός εἰσέρχεται στή ζωή καί τό σπιτικό ἐκείνου, πού ἐπιθυμεῖ νά ἁγιασθεῖ ἀπό τόν Χριστό, ὄχι ἐθιμικά, ἀλλά οὐσιαστικά, παρέχουμε τήν εὐλογία καί τόν Ἁγιασμό τοῦ Χριστοῦ, τήν ζωντανή παρουσία δηλαδή του Κυρίου μας, γιά νά ἔχει ὁ πιστός Χριστιανός τήν δύναμη καί τήν χάρη τοῦ Κυρίου του, στήν πάλη μέ τόν πονηρό καί ἔτσι νά νικήσει.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Τά τελευταῖα χρόνια, πολλά πράγματα στή ζωή μας ἄλλαξαν.

Ἡ σχέση μέ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του δέν εἶναι πλέον δυστυχῶς στίς προτεραιότητες τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων. Ἄλλα πράγματα μονοπωλοῦν τό ἐνδιαφέρον τῆς σύγχρονης ζωῆς, πολλά ἀπό τά ὁποῖα ἀποτελοῦν εὐθεία ἐπίθεση τοῦ διαβόλου ἐναντίον μας. Τό φρόνημά μας ἐκκοσμικεύθηκε, ἡ πίστη μας καθυβρίζεται, τά ὅσια καί τά ἱερά τοῦ Ἔθνους μας μαζί μέ τίς ζείδωρες παραδόσεις μας περιθωριοποιοῦνται. Ἀντ’ αὐτῶν κυριαρχεῖ ἔντονα ὁ ὑλισμός, σέ ἕνα κόσμο, πού μοιάζει πνευματικά ἀδιάφορος καί γι’ αὐτό καί ἀδύναμος νά ἀντισταθεῖ.

Βέβαια ἐποχές καί ἤθη μπορεῖ νά ἄλλαξαν, ἀλλά ὅμως δέν ἄλλαξε ὁ πόλεμος τοῦ διαβόλου ἐναντίον μας, ὁρατός ἤ ἀόρατος. Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ μεγάλη Μητέρα μας ἐπιμένει σήμερα νά λιτανεύει τόν Τίμιο Σταυρό, πού ἐμφαίνει τή Ζωή, τή Θυσία καί τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, Τήν νίκη Του δηλαδή ἐναντίον τοῦ διαβόλου.

Ἄς δοξάσουμε τόν Κύριό μας διότι εἴμαστε βαπτισμένοι, φωτισμένοι, χαριτωμένοι καί υἱοθετημένοι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του.

Ἄς ἀξιοποιήσουμε αὐτά τά μεγάλα δῶρα τῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου μας.

Ἀς ἀγωνιζόμαστε ἐν τέλει, γιά τήν διατήρηση αὐτῆς τῆς πραγματικῆς υἱοθεσίας καί ἀς μήν ξεχνᾶμε, ὅτι «πάντα ἰσχύομεν ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι ἡμᾶς Χριστῷ» (βλ. Φιλ. δ 13). Μόνο μέ τόν Ἁγιασμό, τή δύναμη καί τήν χάρη τοῦ Χριστοῦ μποροῦμε νά νικήσουμε τόν διάβολο καί τίς μεθοδεῖες του.

Ὁ Ἐπιφανείς Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀσφαλής ὁδηγός στή ζωή μας.

Χρόνια Πολλά κι εὐλογημένα

Μέ πατρική ἀγάπη τοῦ ἐπιφανέντος Χριστοῦ

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας ΕΥΣΕΒΙΟΣ

Εκτύπωση Email