ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχᾳ

Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Στίς ἐμφανίσεις Του πρίν ἀπό τήν Ἀνάληψή του ὁ Κύριος, ἂφησε στούς μαθητές τήν τελευταία παραγγελία του: Νά μήν ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, ἀλλά νά περιμένουν τήν πραγματοποίηση τῆς ὑποσχέσεως ὃτι ὁ ἐπουράνιος Θεός Πατέρας θά τούς στείλει τό Ἃγιο Πνεῦμα. Ἐνῶ ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος βάπτιζε μέ ἀπλό νερό τούς ἀνθρώπους, ἐκεῖνοι ἐπρόκειτο πολύ σύντομα νά βαπτισθοῦν μέ τό Ἃγιο Πνεῦμα.

Τά λόγια αὐτά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἒκαναν ἐντύπωση στούς Μαθητές, οἱ ὁποῖοι Τόν πλησίασαν καί Τόν ρώτησαν μέ ἐλπίδα ἂν ἐπρόκειτο τίς ἐπόμενες ἡμέρες νά ἀποκαταστήσει τό βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ, στήν παλαιά του δόξα. Ὁ Κύριος ὃμως τούς ἀποκρίθηκε ὃτι τό πότε θά πραγματοποιηθοῦν αὐτά εἶναι στήν ἀποκλειστική ἐξουσία τοῦ Πατρός. Τούς βεβαίωσε ὡστόσο ὃτι θά λάβουν ἰδιαίτερη ἐνίσχυση μέ τήν ἒλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί μέ τήν δύναμή Του θά γίνουν οἱ ἲδιοι μάρτυρες τῆς ζωῆς καί τῆς διδασκαλίας Του σέ ὃλο τόν κόσμο. «Ἒσεσθέ μοι μάρτυρες ἒν τε Ἱερουσαλήμ καί ἐν πάσῃ τῆ Ἰουδαίᾳ καί Σαμαρείᾳ καί ἓως ἐσχάτου τῆς γῆς », τούς τόνισε ὁ Κύριος.

Ὁ λόγος Του αὐτός βλέπουμε νά ἐπιβεβαιώνεται αἰῶνες τώρα. Τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως νά ἀπλώνεται σέ ὃλη τήν οἰκουμένη, «ἓως ἐσχάτου τῆς γῆς», ὃπως τό προανήγγειλε ὁ Χριστός. Στά βάθη τῆς Ἀσίας, τῆς Ἀφρικῆς, στήν Νότια Ἀμερική, στἠν Ἰνδία, σέ κάθε γωνιά τοῦ πλανήτη κηρύσσεται σήμερα τό Εὐαγγέλιο, ἀντιλαλεῖ τό «Χριστός Ἀνέστη». Στήν ἀποστολή δέ αὐτή δέν ἐργάσθηκαν μόνοι οἱ Μαθητές τοῦ Κυρίου, πού ἂκουσαν τότε τήν προτροπή του. Τήν ἲδια αὐτή ἀποστολή ἐπιτελεῖ αἰῶνες τώρα ἡ Ἐκκλησία μέ τά μέλη της. Ἀμέτρητοι πιστοί μέσα στήν ἱστορία, μέχρι καί σήμερα, κληρικοί καί λαϊκοί, πρόσφεραν καί προσφέρουν τήν ζωή τους, τήν φωνή τους, τόν κόπο τους καί σάν ἂλλες ἀναστάσιμες λαμπάδες μεταδίδουν τό φῶς τοῦ ἀναστημένου Κυρίου στό σκοτάδι τοῦ κόσμου.

Ἡ ἐπαλήθευση ἑπομένως τοῦ προφητικοῦ αὐτοῦ λόγου τοῦ Κύρίου εἶναι μία ἀκόμη τρανή ἀπόδειξη τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ἡ ἐξάπλωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στήν οἰκουμένη ἐπιβεβαιώνει ὃτι «ἀλήθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος»!

Τό μυστήριο τῆς σαρκώσεως τοῦ Λόγου δέν ὁριοθετεῖται μέ τοπικούς καί χρονικούς περιορισμούς, γιατί σχετίζεται μέ τήν αἰωνιότητα καί ἀποβλέπει στό «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι». Ἀλλά ἡ σωτηρία ὃλων τῶν ἀνθρώπων (καί τῆς πρό Χριστοῦ περιόδου καί τῶν ἐπερχόμενων αἰώνων)  δέν μποροῦσε νά ἐπιτευχθεῖ μέ ἂλλο τρόπο. Ἒπρεπε ἡ ἁμαρτωλή, φθαρμένη καί πεπερασμένη φύση του νά ἀλλαγεῖ, νά θεωθεῖ. Καί αύτό ἒγινε στό Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, μέ τήν θυσία καί τήν Ἀνάστασή Του. Ἡ θέωση αὐτή παρέχεται ὡς δωρεά σέ καθέναν πού πιστεύει στό Χριστό καί ἀκολουθεῖ τό δρόμο πού Ἐκεῖνος χάραξε.

Ἐκεῖνοι πού ἒζησαν πρό Χριστοῦ, πῶς θά μποροῦσαν νά λυτρωθοῦν καί νά σωθοῦν; Κάποιος ἒπρεπε νά κατεβεῖ στήν Ἃδη καί νά τούς ἀναστήσει. Ποιός ὃμως θά ἦταν; Ποιός διέθετε τέτοια ἐξουσία; Μόνον ὁ ἀναστημένος Χριστός μποροῦσε νά διακηρύξει τό «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῳ καί ἐπί γῆς». Ἐκεῖνος ἐμφανίστηκε στήν ἀνθρωπότητα «διδάσκων ὡς ἐξουσίαν ἒχων». Μποροῦσε νά ὁμιλεῖ μέ ἀπόλυτη αὐθεντία καί νά ἀναφωνεῖ «Ἐγῶ δέ λέγω ὑμῖν». Νά φυγαδεύει καί νά ἐκδιώκει τά δαιμόνια ἀπό τά θύματά τους μέ μιά ἀπλή φράση: «Ἐγώ ἐπιτάσσω, ἒξελθε ἐξ αὐτοῦ καί μηκέτι εἰσέλθης εἰς αὐτόν».

Νά γιατί ἦταν ἀναγκαία γιά τή σωτηρία μας ἡ σάρκωση τοῦ Λόγου, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Μόνον ὁ Θεός θά μποροῦσε νά προσφέρει στόν ἂνθρωπο ὑπερφυσικά στοχεῖα, ὃπως εἶναι ἡ ἂφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί ἡ λύτρωση, ἡ ἀποκατάσταση στό Θεό καί ἡ ἐπαναφορά τοῦ ἀνθρώπου στή Βασιλεία Του. Πολύ σωστά ἑπομένως ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει «Σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ, ὃτι ἀνέστη Χριστός ὡς Παντοδύναμος».

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ὃ,τι  ὑπάρχει, ὃ,τι ζεῖ, ὃ,τι ἀναπνέει, ὃτι αἰσθάνεται...ὑπάρχει, ζεῖ καί αἰσθάνεται, γιατί ὁ Χριστός ἀναστήθηκε. Ἂν ὁ Χριστός δέν ἀνασταινόταν, ὃλα θά ἦταν νεκρά ἐπάνω στή γῆ. Ὃλα κρατημένα ἀπό τήν παγωνιά τοῦ θανάτου. Τώρα ὃλα ζοῦν, ὃλα χαίρονται, ὃλα πανηγυρίζουν, ὃλα τραγουδοῦν. Ψάλλουν τόν παιάνα: «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

Τούτη τήν ἀλήθεια μή τήν λησμονεῖτε ποτέ. Ὃτιδήποτε κι ἂν ἒλθει νά σᾶς πικράνει τή ζωή ἢ νά σᾶς ἀφαιρέση τήν ἐλπίδα, ὁποιοδήποτε ἀγαπημένο σας πρόσωπο προχωρημένης ἢ τρυφερῆς ἡλικίας κι ἂν δεῖτε νά κλείνει τά μάτια καί νά φεύγει ἀπό κοντά σας, μήν ἀφήσετε νά σᾶς καταβάλει ἡ θλίψη κι ὁ ἂμετρος πόνος. Σκεφθεῖτε τοῦτο μόνο: Τίποτε δέν μπορεῖ νά στερήσει σέ ὃλους αὐτούς ἢ στόν ὁποιονδήποτε τόν Παράδεισο καί τήν Οὐράνια Βασιλεία. Ὁ Οὐρανός εἶναι δικός μας.

Τόν κλέισαμε ἐμεῖς κάποτε μέ τήν παρακοή μας στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός ὃμως μέ τόν θάνατό Του ἐπάνω στό Σταυρό ἐπάτησε τόν θάνατο. Καί μέ τήν ἒνδοξη Ἀνάληψή Του μᾶς ἂνοιξε μιά γιά πάντα τόν Οὐρανό. Ἀπό τότε δέν μπορεῖ κανείς νά μᾶς τόν κλείσει. «Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο». Ὁ Χριστός μέ τό νά ἀναστηθεῖ πρῶτος «ἐκ νεκρῶν», ἀπό ὃλους τούς ἂλλους, βεβαιώνει μέ τήν Ἀνάστασή Του ὃτι θά ἀκολουθήσει ἒπειτα ἡ ἀνάσταση καί τῶν ἂλλων ἀνθρώπων. Ἀπό τότε ὁ Θάνατος εἶναι ἓνα ἐπεισόδιο στή ζωή μας. Μᾶς θυμίζει ἁπλῶς τήν ἁμαρτία ἀπό τήν ὁποία μᾶς λύτρωσε ἡ θεἳκή ἀγάπη.

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου καί Σωτηρας μας, ὁ Ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν Κύριός μας, νά χαρίζῃ σε ὅλους πλουσία τήν πασχάλιο πνευματική χαρά καί ἀγαλλίαση.

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ὁ Ἐπίσκοπός Σας

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ - «Περί τῶν Ἱερατικῶν Κλήσεων»

Πρός

τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα

τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Στήν καρδιά τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἐθεώρησαν καλό οἱ Ἅγιοι Πατέρες νά ὑψώσουν κάτω ἀπό τούς τρούλλους τῶν πανσέπτων Ναῶν γιά προσκύνηση τό «τρόπαιο κατά τοῦ θανάτου», τό «ζωομύριστο ξύλο» τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας. Ἐπέλεξαν τό σημεῖο, τό σύμβολο καί συμβόλαιο τῆς ἀγάπης, τῆς ζωῆς καί τῆς καταλλαγῆς, δηλαδή τῆς συμφιλιώσεως μέ τόν Θεό, γιά στήριγμα καί παραμυθία ὅσων γύρεψαν ἐλεύθερα νά πορευτοῦν στό στάδιο τῶν ἀρετῶν γιά ν’ ἀπολαύσουν ὡς μέλι γλυκύτατο τίς ἄπειρες δωρεές πού ξεπηδοῦν ἀπ’ τή Σταυρωμένη Θεαγάπη.

Ὁ ζωοποιός Σταυρός προβάλλεται σάν ἡ μοναδική ἀπάντηση στήν προαιώνια ἀναζήτηση τοῦ ἀνθρώπου γιά ζωή καί ἀθανασία· σάν τό ἀκένωτο ἁγιοπότηρο τῆς ἐλευθερίας, πού ὁ Θεός ἔστησε ἀνάμεσά μας καί “ἐπλήρωσε” μέ τό μακάριο αἷμα Του. Ἐκεῖνος «πέθανε, γιά νά ζήσουμε ἐμεῖς», κατά τόν Θεολόγο Γρηγόριο, καί γύρεψε ἀπό ᾿μᾶς ἁπλά, ἀλλά μέ ὑπακοή στό ἅγιο θέλημά Του, νά γευόμαστε ἑκούσια τή χαρά τῆς ἐλευθερίας, κι ἄς πληγώνεται Ἐκεῖνος ὡς Θεός κι ἄς κρατάει παντοτινά τά ἄχραντα χέρια Του ἁπλωμένα στόν Σταυρό καί ἄς ἔχει τήν πλευρά τρυπημένη γιά ν’ ἀναβλύσει τό νερό τοῦ Βαπτίσματος καί τό αἷμα τῆς Εὐχαριστίας, ἡ κοινωνία δηλαδή καί ἡ ὑπόσταση τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας.

Ὁ Χριστιανισμός εἶναι ἡ πίστη τοῦ Σταυροῦ: προσκυνοῦμε τό “φυτό τῆς Ἀναστάσεως”, τό “ξύλο τῆς αἰώνιας ζωῆς” σάν δυνατότητα μετοχῆς μας στήν ἀναστημένη φύση τοῦ Θεανθρώπου· χαιρετίζουμε τόν κρουνό τῆς ζωῆς πού ξεπετάχτηκε ἀπ’ τόν Τάφο Του, σάν ἀπό νυφιάτικη παστάδα ἀνακαινισμένη. Γι’ αὐτό τό ἀκαταμάχητο τεῖχος καί ἅγιο ὅπλο τῶν ὀρθοδόξων, ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος θά πεῖ: «Ὁ Σταυρός εἶναι πού στάθηκε μέσα στήν οἰκουμένη, πού φυτεύτηκε στόν τόπο τοῦ Κρανίου κι ἀμέσως βλάστησε τό κλῆμα τῆς ζωῆς». Κι ἡ Ἐκκλησία στόν Σταυρωθέντα Κύριό της θά ψάλει τή Μεγάλη Πέμπτη: «Σταυρώθηκες γιά χάρη μου, γιά νά μοῦ προσφέρεις τήν ἄφεση· κεντήθηκες στήν πλευρά Σου γιά ν’ ἀναβλύσεις γιά μένα τούς κρουνούς τῆς ζωῆς· στά καρφιά καρφώθηκες, ὥστε βλέποντας τό μέγεθος τῶν παθημάτων Σου νά μπορῶ νά κράζω σέ Σένα, ζωοδότα Χριστέ, βεβαιώνοντας τό ὕψος τῆς δυνάμεώς Σου: δοξασμένος νά ᾿ναι ὁ Σταυρός Σου Σωτήρα μου καί τό Πάθος Σου» (Ἀκολουθία τῶν Παθῶν, Μακαρισμοί).

Τοῦτο τό Τίμιο Ξύλο, ὅμως, πού σήμερα προβάλλεται σέ προσκύνηση καί στηριγμό “πάσης πνοῆς”, κάποια χέρια τρεμάμενα Τό κρατοῦν. Κάποια χέρια Τό θυμιάζουν, Τό χαιρετοῦν, εὐλογοῦν μέ Αὐτό τόν Λαό τοῦ Θεοῦ καί σφραγίζουν τά Τίμια Δῶρα! Τά χέρια τοῦ Κληρικοῦ! Τοῦ Ἐπισκόπου, τοῦ Πρεσβυτέρου, τοῦ Διακόνου. Γι’ αὐτό σοφά ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἡμέρα τή μεγάλη, τή σημερινή, τῆς Σταυροπροσκυνήσεως τήν ἀφιερώνει στίς ἱερατικές κλήσεις.

Ἄραγε τί σημαίνει «ἡμέρα ἱερατικῶν κλήσεων»; Σημαίνει γιά τά ὀρθόδοξα δεδομένα τήν πρόσκληση νά ἐνδυθοῦν, νά ἐνδυθοῦμε καλύτερα, ὅσοι τό ἐπιθυμοῦμε, ὅσοι κληθοῦμε κι ἔχουμε τή λαχτάρα γι᾿ αὐτό νά φορέσουμε ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ! Νά ντυθοῦν τό τίμιο ράσο τά παιδιά μας πού τό ἐπιθυμοῦν, νά περιβληθοῦν τόν αἱμάτινο μανδύα τοῦ τρίβωνος τῆς Ἱερωσύνης. Τό αἱματοβαμμένο ἅγιο ράσο!

Μέ τόν Σταυρό Του τόν πάνσεπτο στό χέρι στέκει τούτη τή λαμπρή ἡμέρα, μά καί κάθε ἡμέρα καί ὥρα, ὁ Κύριος μπροστά ἀπ᾿ τά βημόθυρα κάθε ψυχῆς καί μέ Αὐτόν κρούει καί ἐλπίζει νά Τοῦ ἀνοίξει γιά νά γυρέψει νά ἐνδυθεῖ κάποιο ἄξιο παιδί Του τήν ἁγία Ἱερωσύνη· καί ἀπό τήν κατά σάρκα φύτρα του, τούς γονεῖς του, νά ἔλθουν ἀρωγοί σ᾿ αὐτή του τήν κλήση, σ᾿ αὐτό του τόν ἐνδόμυχο ὁλόθυμο πόθο, καί νά μή σταθοῦν ἐμπόδιο καί φραγμός στήν κλήση τοῦ Οὐρανοῦ! Ἡ Ἱερωσύνη εἶναι χάρη, εἶναι ἁγιοπνευματική δωρεά, εἶναι ἁγιοτριαδικός τόκος καί μακάριο τό σπίτι πού γίνεται ΘΡΟΝΟΣ γιά νά κατασκηνώσει τόσος πλοῦτος καί ΜΗΤΡΑ γιά νά φιλοξενήσει τό μεγαλεῖο της. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος τό εἶπε στούς Μαθητές Του: «Δέν μέ ἐξελέξατε ἐσεῖς, ἀλλά ἐγώ σᾶς ἐξέλεξα καί σᾶς ἐγκατέστησα στό ὑψηλό ἔργο σας ...» (Ἰωάν. ιε΄ 16). Ὁ Ἐπίσκοπος, ὅταν χειροτονεῖ τόν Διάκονο, τό καθιστᾶ σαφές λέγοντας: «... ἡ Χάρη προσφέρεται στούς ἀξίους Σου Κύριε, ὄχι μέ τήν ἐπίθεση τῶν χειρῶν μας, ἀλλά μέ τήν παρουσία τοῦ πλούσιου ἐλέους Σου ...». Ἡ ἐπίθεση τῶν χειρῶν εἶναι, βεβαίως, ὅλως ἀπαραίτητη, ἀλλά γιά νά μεταδώσει τά χαρίσματα πού προέρχονται ἀπό τή Θεία Πηγή, ἀπό τήν παρουσία τοῦ μόνου Ἀρχιερέως, τοῦ Χριστοῦ μας, τήν αὐτόρριζα τῆς Χάριτος!

Ὁ εὐλογημένος Λαός τοῦ Θεοῦ, βλέποντας τό ἐπιτραχήλιο πού φέρει ὁ Ἱερεύς πάνω του, ἀναγνωρίζει ὅτι αὐτό εἶναι τό σύμβολο τῆς χάριτος τῆς Ἱερωσύνης καί κυρίως ὅτι εἰκονίζει τή Χάρη τήν “τελεστική” τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, “τήν ἄνωθεν κατερχομένη”, κατά τόν Ἅγιο Συμεών Θεσσαλονίκης. Ζεῖ καθημερινά μιάν ἀλήθεια: ὁ Κληρικός περιβάλλεται μέ πνευματική ἐξουσία, χάρη στή θερμουργό παρουσία τοῦ Παρακλήτου, πού γίνεται τό τίμιο ἄμφιό του καί μεταβάλλεται σέ ἁγιασμένο, χαριτωμένο καί καθιερωμένο πρόσωπο. Τοῦτο τό ζεῖ κυρίως ὡς πλήρωμα ὁ χειροτονούμενος. Βλέπει γύρω του τά πάντα νά ἀλλοιώνονται, νά παίρνουν παράξενη θωριά κι ἀνερμήνευτη ὄψη. Κυριολεκτικά ζεῖ μιά μεταμόρφωση τήν ὥρα πού ἡ Ἱερωσύνη σκηνώνει μέσα του καί τόν καθιστᾶ «σκεῦος ἐκλογῆς» (Πράξ. θ΄ 15), ἁγιοπότηρο ἕτοιμο νά δεχθεῖ τόν Θεῖο Μαργαρίτη. Στέκει σάν μετέωρο ἱερό ἀνάμεσα στόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο, στόν οὐρανό καί τή γῆ, ἔτσι πού ἡ προσευχή του μετουσιώνεται σέ προσευχή τῆς Ἐκκλησίας, καί συνάμα ἀξιώνεται νά καλεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα «ἐπί τά προκείμενα δῶρα καί ἐπί πάντα τόν λαόν» (Εὐχή τοῦ Καθαγιασμοῦ). Ἀξιώνεται μπροστά στό ἅγιο Θυσιαστήριο νά εἶναι ἡ “ζωντανή εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ”, κατά τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, ἀφοῦ «ὁ ἱερεύς στέκεται καί ἐκπληρώνει τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ... λέγοντας ἐκεῖνα πού ὁ Χριστός εἶπε στόν Μυστικό Δεῖπνο», καθώς μᾶς βεβαιώνει ὁ ἱερός Χρυσόστομος.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος διηγεῖται γιά τόν Παυλίνο, Ἐπίσκοπο Νόλης, τόν ξακουστό γιά τήν ἀγάπη πού μοίραζε, τό ἑξῆς περιστατικό: Κάποτε, ἐπειδή δέν εἶχε πιά νά δώσει τίποτε, πούλησε τόν ἑαυτό του ὡς δοῦλο, γιά νά ἐλευθερώσει τόν γιό μιᾶς φτωχῆς χήρας πού πιάστηκε αἰχμάλωτος. Ἔμεινε, λοιπόν, ὁ Παυλίνος δοῦλος κι ἐργάστηκε σ᾿ ἕνα περιβόλι, ὥσπου ὁ κύριός του ἀνακάλυψε ποιός ἦταν καί τόν ἄφησε ἐλεύθερο!

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας, ἔλαβε μορφή δούλου κι ἔγινε ὅμοιος μέ μᾶς τούς ἀνθρώπους καί φανερώθηκε σάν ἄνθρωπος, ἄν καί ἦταν συγχρόνως τέλειος Θεός. Μά δέν ἀρκέστηκε μόνο σ’ αὐτό, ἀλλά ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νά παραδώσει τόν ἑαυτό Του στόν Σταυρό γιά νά μοιράσει ζωή κι ἀνάσταση.

Μά καί ὁ κληρικός, στήν καθ᾿ ἡμᾶς Ρωμηοσύνη, δέν ἀρκέστηκε μόνο στό νά δοξολογεῖ τόν Ἁγιοτριαδικό Θεό καί νά διδάσκει τά “δικαιώματά” Του, ἀλλά ἔφθασε, ὅταν τό ἀπαίτησαν οἱ καιροί, νά διακονήσει καί τόν Λαό, γινόμενος σφάγιο ἱερό, ποτίζοντας τό ράσο του μέ δάκρυα καί αἷμα, τόσο δικά του, ὅσο καί τοῦ φιλόχριστου Λαοῦ μας! Αὐτός ὁ Λαός μᾶς θέλει ἄξιους νά “νοστιμίζουμε” τόν κόσμο, νά “φωτίζουμε” τόν κόσμο, ὅπως ὁ Κύριος μᾶς τό ζήτησε, παραλληλίζοντας τούς Μαθητές Του μέ τό «ἅλας τῆς γῆς» καί τό «φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. ε΄ 13-14)! Τί θά ἦταν αὐτός ὁ κόσμος χωρίς νοστιμιά καί φῶς; Σκουπίδι θά ἦταν καί σκοτάδι!

Γονεῖς εὐλογημένοι, παρακαλοῦμε ἐν ὀνόματι τοῦ Σταυρωθέντος Χριστοῦ, μή φράζετε τόν δρόμο στό βλαστάρι σας πού θέλει νά ἀνθίσει διακονώντας τήν Ἁγιατράπεζα!

Καί σεῖς παλληκάρια μας, πού ἔχετε τήν κλίση γιά τό ράσο, παρακαλοῦμε δεχθεῖτε τήν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ πού σᾶς γίνεται μέ τή δική μας φωνή καί διακονῆστε Ἐκεῖνον, τήν Ἐκκλησία Του καί τόν Λαό Του!

Καλό κι εὐλογημένο τό ὑπόλοιπο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς!

† Ὁ Ἀθηνῶν  Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος

† Ὁ Καρυστίας καί Σκύρου Σεραφείμ

† Ὁ Μονεμβασίας καί Σπάρτης Εὐστάθιος

† Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος

† Ὁ Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Χρυσόστομος

† Ὁ Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου Θεόκλητος

† Ὁ Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς Παντελεήμων

† Ὁ Κίτρους καί Κατερίνης Γεώργιος

† Ὁ Ἰωαννίνων Μάξιμος

† Ὁ Ἐλασσῶνος Χαρίτων

† Ὁ Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων Ἀμφιλόχιος

† Ὁ Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Νικηφόρος

† Ὁ Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Δαμασκηνός

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

Ἀρχιμ. Ἰωάννης Καραμούζης

Εκτύπωση Email

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ κ.κ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗι ΕΟΡΤΗι ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΤΗι ΕΠΕΤΕΙΩι ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ 1821

Ἀγαπητοί μου Πατέρες και Ἀδελφοί,

  Ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ἐνθουσιάζει πάντοτε τούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες, διότι χαίρονται διπλά.

  Ἀπό τή μιά μεριά γιά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους ἀπό τόν σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου, καθώς ἡ Παναγία μας δέχθηκε ταπεινά νά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ. Ἔρχεται ὁ Θεάνθρωπος Χριστός για νά ἐλευθερώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν διάβολο, ἔργο πού συνεχίζει ἡ Ἐκκλησία Του στούς αἰῶνες! Γι’ αὐτό: «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον»!

Ἀπό τήν ἄλλη, ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ σ’ ἐκεῖνα τὰ 400 χρόνια τῆς μαύρης σκλαβιᾶς ἐνσάρκωνε διαρκῶς τήν ἄσβεστη ἐλπίδα τῆς ἀπελευθέρωσης τοῦ Ἔθνους. Προς τοῦτο οἱ μακαριστοί Πρόγονοί μας, ἄνδρες, γυναῖκες και παιδιά, μὲ ρωμαλέα πίστη στόν Χριστό καί βαθεία ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα, ὅρισαν πρίν 203 χρόνια τόν μεγάλο ξεσηκωμό στις 25 Μαρτίου 1821, ἐντάσσοντας ἔτσι τήν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἔθνους μας στό πνευματικό περιεχόμενο τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου.

Ἡ Ἐκκλησία ἐμψύχωνε καί τροφοδοτοῦσε παντοιοτρόπως τόν ἀπελευθερωτικό Ἀγῶνα. Οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ξεκίνησαν ἔχοντας δυνατή την πίστη, ὅτι ἀφοῦ ὁ Θεός ἔγινε και ἄνθρωπος για να μᾶς ἀπελευθερώσει ἀπό την σκλαβιά τοῦ διαβόλου και ἀφοῦ ἡ ἐλευθερία εἶναι το δῶρο τοῦ Θεοῦ στον ἄνθρωπο, τότε ὁ Θεός θα εὐλογήσει τον ἀγῶνα τους και με τη θεία Χάρη Του θά τούς ἐνισχύσει για να ἀπελευθερωθοῦν ἀπό τον τουρκικό ζυγό τῆς δουλείας. Και αὐτή ἡ γενναία πίστη τούς δικαίωσε καί ὄντως ὅπως ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης διακήρυξε: «ὁ Θεός ὑπέγραψε για την ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος και δεν θα πάρει πίσω την ὑπογραφή Του».

Ὅλα αὐτά ἀποδεικνύονται ἀβίαστα ἀπό τίς ἱστορικές πηγές τόσο τῆς Ἐθνικῆς, ὅσο και τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας Ἱστορίας. Ἀρκεῖ και μόνον να ἐξεταστεῖ ἡ ἱεραποστολική δραστηριότητα τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Κολλυβάδων Πατέρων τῆς Φιλοκαλικῆς Ἀναγέννησης τοῦ 18^ου αἰῶνος, οἱ ὁποῖοι διῆλθαν κι ἀπό τά ἀκριτικά μας Νησιά, ἐργαζόμενοι με ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον για να ἀφυπνίσουν το ὑπόδουλο Γένος μας κι ἔτσι ἀναγεννημένοι πνευματικά μέσα ἀπό την ἐν Χριστῷ ζωή να κατορθώσουν τήν ἐθνική μας παλλιγενεσία.

Αὐτά βεβαίως εἶναι ἐν πολλοῖς γνωστά κι αὐταπόδεικτα, ἄν και τελευταῖα ἀμφισβητοῦνται ἔντονα, στα πλαίσια τῆς πολεμικῆς κατά τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Παρά την ὅποια πολεμική ὅμως, ἡ ὁποία καταδεικνύει ἀκόμη πιο ζωηρή τήν ἀλήθεια εἶναι, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας μέ τή ζωή καί τή διδασκαλία της προετοίμασε μυστικά καί ἐκ Θεοῦ τήν πορεία τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας και γι’ αὐτό και στήριξε ὑλικῶς και πνευματικῶς τήν ἐξέγερση.

Το μεγαλύτερο τεκμήριο δε, τοῦ ἡγετικοῦ ρόλου πού διεδραμάτισε ἡ Ἐκκλησία στον Ἀγῶνα τοῦ 1821 ἀποτελεῖ ἡ κλειστή πύλη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, πού σφραγίσθηκε στίς 10 Ἀπριλίου 1821, τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, μέ τόν  ἀπαγχονισμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε΄. Ὁ μεγάλος αὐτός Ἐθνο-ἱερομάρτυρας, θεωρήθηκε ἀπό τούς Τούρκους ὁ κύριος ἠθικός αὐτουργός τοῦ ξεσηκωμοῦ τῶν Ἑλλήνων μαζί μέ τήν στρατιά τῶν περίπου 10.000 καταγεγραμμένων Κληρικῶν καί Μοναχῶν, πού θυσιάσθηκαν γιά τήν πατρίδα μας.

Και στα ἀκριτικά μας Νησιά ὅμως κι ἰδιαίτερα στη Σάμο ἡ Τοπική μας Ἐκκλησία πρωτοστάτησε στα γεγονότα τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Ὁ τότε Μητροπολίτης Κύριλλος δίπλα στον Λυκοῦργο Λογοθέτη κήρυξε στο Καρλόβασι την Ἔναρξη τῆς Ἐπανάστασης στις 8 Μαΐου 1821. Ἀλλά και ἡ νικηφόρος ναυμαχία τῆς Μυκάλης, ὅταν «Χριστός Σάμον ἔσωσεν τῇ 6^ῃ Αὐγούστου 1824» εἶχε ἐκκλησιαστική ἀφετηρία και ἀναφορά, ὅπως ἀποδεικνύει ἡ ἀνέγερση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Μεταμορφώσως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ στο Πυθαγόρειο, σέ ἔνδειξη εὐχαριστίας και εὐγνωσμοσύνης πρός τον Χριστό, ἀλλά και ἡ κυκλοτερής σφραγίδα τῆς Ἐθνοσυνελεύσεως τῶν Σαμίων, ἡ ὁποία ἔχει στο κέντρο τον Μεταμορφωθέντα Χριστό και περιμετρικῶς την ἐπιγραφή «Χριστός Σάμον ἔσωσεν 6^η Αὐγούστου 1824».

Ἐπειδή λοιπόν ἐφέτος ἡ Τοπική μας Ἐκκλησία θα διοργανώσει ἐπετειακούς ἑορτασμούς καθ’ ὅλη την διάρκεια τοῦ ἔτους με ἀνάλογες λατρευτικές και πολιτιστικές ἐκδηλώσεις, για να ζωογονήσει την ἱστορική μας μνήμη και μαζί με αὐτήν να ἀναδείξει την ἰδανική για τη σωτηρία τῆς Πατρίδος και τοῦ Ἔθνους, θυσιαστική συμπόρευση τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό σήμερα και μέχρι πέρατος τῶν ἑορτασμῶν, θα ψάλωνται στις θεῖες Λειτουργίες δύο ἱστορικά τροπάρια τά ὁποῖα και ἐπισυνάπτουμε: ἕνα Απολυτίκιο, ποίημα τοῦ Καθηγητοῦ κ. Γεωργίου Ἀγγελινάρα κι ἕνα Κοντάκιο ποίημα τῆς κατά τούς χρόνους τῆς Ἐπαναστάσεως Ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Σάμου.

Ἀγαπητοί μου Πατέρες και Ἀδελφοί,

Ἡ 25^η Μαρτίου εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἡμέρα τῆς Νεοελληνικῆς μας Ἱστορίας. Μέσα της κλείνει μια ἱστορική περίοδο, στήν ὁποία κυριαρχεῖ ἕνα μοναδικό πνεῦμα: το πνεῦμα τῆς πίστεως στον Χριστό και τῆς ἀγάπης προς την Πατρίδα. Αὐτήν την Ἑλληνορθόδοξη πίστη και την ἀγάπη ἔχουμε χρέος να τίς κρατήσουμε ψηλά, ὄχι ὡς θεωρίες, ἀλλά ὡς ζωντανές πραγματικότητες.

Ἔχουμε χρέος ἱερό να τιμήσουμε την διπλῆ αὐτή Ἐθνική καί Θρησκευτική ἐπέτειο με χριστιανική εὐλάβεια και πατριωτική ἔξαρση, δοξολογώντας με εὐγνωμοσύνη τον Σωτῆρα Χριστό, ὁ Ὁποῖος μᾶς χάρισε το μεγάλο ἀγαθό τῆς ἐλευθερίας και παραλλήλως τιμώντας και τούς ἀειμνήστους ἡρωϊκούς Πατέρες μας για τίς θυσίες τους για χάρη μας.

Χρόνια πολλά κι εὐλογημένα.

Μέ πολλές εὐχές καί ἀγάπη Χριστο

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ κ.κ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗι ΚΥΡΙΑΚΗι ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 24ῃ ΜΑΡΤΙΟΥ 2024

Ἀγαπητοί μου Πατέρες και Ἀδελφοί,

Ἡ ἐφετινή Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, πέρα ἀπό τόν ἑορτασμό τοῦ θριάμβου τῆς ἀναστυλώσεως τῶν ἱερῶν Εἰκόνων ἀποτελεῖ γιά τόν εὐσυνείδητο Ὀρθόδοξο Χριστιανό μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία γιά ἔλεγχο καί αὐτοκριτική.

Σήμερα περισσότερο ἴσως ἀπό ὁποιαδήποτε ἄλλη φορά, ἔχουμε ἀνάγκη νά μετρήσουμε τήν πίστη μας καί τήν ζωή μας μέ τό μέτρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μέ σκοπό νά ἐπαληθεύσουμε τόν δρόμο τῆς σωτηρίας μας. Και τοῦτο ὄχι γιά νά καυχηθοῦμε πώς εἴμαστε Ὀρθόδοξοι, ἀλλά γιά νά βεβαιωθοῦμε ὅτι πορευόμαστε ὀρθά, ὀρθόδοξα, ὥστε νά ὁδηγούμαστε στήν λόγῳ καί ἔργῳ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ.

Δέν ἀρκεῖ τό ὅτι βαπτισθήκαμε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἐάν δέν γνωρίζουμε τήν πίστη καί τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὀρθόδοξος Χριστιανός δέν εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ὑπάρχει τυπικά ὡς μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ κι ἁπλῶς ἐκκλησιάζεται σέ μεγάλες γιορτές ἤ πανηγύρεις, ἀλλά ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πειθαρχεῖ στη διδασκαλία καί τούς ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ἐπί τῇ βάσει τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θεωρεῖ τόν ἑαυτό του ἐστρατευμένο στήν εἰρηνική στρατεία τοῦ Χριστοῦ, λόγος γιά τόν ὁποῖον ἡ Ἐκκλησία μας πάνω στή γῆ ὀνομάζεται στρατευομένη καί γι’ αὐτό φροντίζει νά ὑπάρχει ἑνωμένος μέ τόν Χριστό. Διότι ὁ Χριστός μᾶς στρατολόγησε καί ὀφείλουμε νά εὐαρεστοῦμε τόν Χριστό μέ τή ζωή μας, ὅπως ἐπισημαίνει κι Ἀπόστολος Παῦλος στόν Τιμόθεο (βλ. Β΄Τιμ. β΄4)

Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μονάκριβη ἀλήθεια καί πίστη γιά τόν Ἕνα και Μόνο Ἀληθινό Τριαδικό Θεό, τόν Πανάγαθο καί Πάνσοφο Δημιουργό καί Κυβερνήτη τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη κρυστάλλινη ἀλήθεια καί πίστη γιά τόν Θεό καί τόν κόσμο, γιά τόν ἄνθρωπο καί τόν ὑπέροχο προορισμό του, ὅπως μᾶς τόν ἀπεκάλυψε ὁ Ἐνανθρωπήσας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

Ἡ Ὀρθοδοξία ὅμως δέν σώζει τόν ἄνθρωπο, ἄν δέν τόν ὁδηγεῖ στήν Ὀρθοπραξία. Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν μπορεῖ κάποιος νά εἶναι Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ἄν ὁ τρόπος τῆς ζωῆς καί οἱ ἐπιλογές του δέν ἐπαληθεύουν τήν πίστη του, ἀλλά φανερώνουν ἄλλη ἰδιότητα.

Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός εἶναι μέλος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὅταν στέργει καί ἀποδέχεται τήν Ὀρθόδοξη ζωή καί τήν διδασκαλία καί τό ἀποδεικνύει αὐτό μέ τή ζωή του χωρίς νά διαφοροποιεῖται ἀπό αὐτήν εἴτε μέ τόν λόγο του, εἴτε μέ τό ἔργο του.

Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός εἶναι μέλος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὅταν τιμᾶ τό βάπτισμά του καί ἐνεργεῖ σύμφωνα μέ τά πνευματικά ἐντάλματα τῆς Ἐκκλησίας του μέ ὁποιοδήποτε τίμημα, ὑπομένοντας τήν περιθωριοποίηση, τον χλευασμό, τον διωγμό, ἀκόμη και τον θάνατο. Κι ἄν βέβαια χάσει τον πνευματικό του βηματισμό πάντα μπορεῖ να διορθώνει το λάθος και να λαμβάνει την χάρη και την ἄφεση μέσα ἀπό την μετάνοια, την πρώτη ἐντολή τοῦ Χριστοῦ προς τούς Ἁγίους Ἀποστόλους μετά την Ἀνάστασή Του.

Αὐτόν τον Ὀρθόδοξο Χριστιανό τιμᾶμε σήμερα καθώς διαβάζουμε το Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας και ψάλλουμε το «αἰωνία ἡ μνήμη». Τον Ὀρθόδοξο Χριστιανό, ὁ ὁποῖος στο διάβα τῶν αἰώνων, ἀκόμη και στα δύσκολα χρόνια τῆς σκλαβιᾶς δεν ὑπέστειλε οὔτε προς στιγμήν την σημαία τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης και ἔτσι διέσωσε και τήν ἐθνική μας ὑπόσταση ὡς Ἑλλήνων καί Ὀρθοδόξων, ὅπως και αὔριο σύν Θεῷ θα διατρανώσουμε με την δοξολογία για την Ἐπανάσταση τῆς Ἐθνικῆς  μας Παλιγγενεσίας τοῦ 1821.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος βεβαίως εἶναι ἐλεύθερος να ἐπιλέξει ὅ,τι θέλει στη ζωή του και να ἐφαρμόσει ὅποιον τρόπο ζωῆς ἐπιθυμεῖ, ἀκόμη και να ἀρνηθεῖ τον Χριστό. Αὐτό ὅμως δεν σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει να τον ἀποδεχθεῖ και να τον συμπεριλάβει στα μέλη της, ἀφ ᾗς στιγμῆς μάλιστα ὁ ἴδιος ἀπεκόπη ἀπό αὐτήν, ἐξαιτίας τῶν ἐπιλογῶν του.

Μᾶς ἐκπλήσσει ἀρνητικά το γεγονός, ὅτι κάποιοι ἄνθρωποι ἔχουν την ἀπαίτηση ἀπό τήν Ἐκκλησία να ἐπιβραβεύει τίς ὅποιες ἐπιλογές τους, ἐνῶ αὐτές ἔρχονται σέ εὐθεία ἀντίθεση με το Ἱερό Εὐαγγέλιο και την δισχιλιετῆ Ἱερά της Παράδοση, ὅταν ἀκόμη και σέ ἕνα ἁπλό σύλλογο τά μέλη ἐπιβάλλεται να συμμορφώνονται με το καταστατικό του, εἰδάλλως ἀποβάλλονται ἀπό αὐτόν.

Μᾶς ἐκπλήσσει ἀρνητικά το γεγονός ὅτι ἡ Ἐκκλησία καλεῖται να σιωπήσῃ, ὅταν διακυβεύεται ἡ ἀνθρώπινη φυσιολογία και μαζί της ἡ ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, ὁ ἀλληλοσεβασμός και καταστρατηγεῖται ἡ κατ’ εἰκόνα και καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου.

Μᾶς ἐκπλήσσει ἀρνητικά το γεγονός ὅτι ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία ἔχει κατ’ ἐπανάληψιν ἀποδείξει την μητρική της στοργή, ἐντούτοις κατηγορεῖται ὅτι δεν ἔχει ἀγάπη για τον ἄνθρωπο, ἐπειδή δεν συσχηματίζεται με τίς κατά καιρούς κοσμικές ἐπιθυμίες και τίς διάφορες νεοφανεῖς και νεοεποχίτικες ἰδιορρυθμίες.

Ἄς μάθουν λοιπόν ὅσοι ἀδαεῖς και ἠμιμαθεῖς, ὅτι, ὅπως ἐπσήμανε ἡ Ἱερά Σύνοδος στην πρόσφατη ἐγκύκλιό της, ἡ Ἐκκλησία «ἀληθεύει ἐν ἀγάπῃ» (Ἐφεσ. δ΄ 15) και «ἀγαπᾷ ἐν ἀληθείᾳ» (Β΄ Ἰω. α΄1). Ἡ ἀγάπη τῆς Ἐκκλησίας δεν ἀποδεικνύεται ὅταν σιωπᾶ ἤ ὅταν θωπεύει ἐμπαθεῖς συνειδήσεις κι ἐγωϊσμούς, ἀλλά ὅταν με τον λόγο και τη χάρη Της ἐπιχειρεῖ να θεραπεύσει και να ἐξυγιάνει, ἀκόμη κι ἄν, ὅπως ὁ ἰατρός, προξενήσει κάποιο πόνο ἤ ὅπως το καλό φάρμακο, προκαλέσει πικρία. Αὐτή εἶναι ἡ θεραπευτική μέθοδος τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς ἁμαρτίας και ὅποιος ἀφήσει κατά μέρος τούς ἐγωϊσμούς και τίς ἐμμονές και την ἀναζητήσει, γεύεται τῆς γλυκύτητας και τῆς πνευματικῆς θαλπωρῆς.

Ἀγαπητοί μου Πατέρες και Ἀδελφοί,

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας διώκεται πλέον ἐμφανῶς. Τά ἱερά και τά ὅσιά μας καθυβρίζονται ἀναίσχυντα. Ὁ Τίμιος Σταυρός, το ὅπλο μας κατά τοῦ διαβόλου, το στήριγμα τῶν πιστῶν κι ὁ φύλακας τῆς Οἰκουμένης, ὁ ὁποῖος σήμερα προπορεύεται τῆς λιτανείας μας, χλευάζεται στην ἀφίσσα ἑνός Φεστιβάλ, ὅπου και διαπομπεύεται ἡ πίστη μας ὁλόκληρη, ἀφοῦ ἀντί τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ, ἀπεικονίζεται ἐσταυρωμένη μια γυμνή ἔγκυος γυναίκα ἡ ὁποία κατ’ αὐτούς εἶναι ἡ Παναγία μας!

Τί μεγάλη ντροπή! Τόσο γιά τήν βλάσφημη ἀπεικόνιση, ὅσο καί γιά τό ὅ,τι ὅλες οἱ ὑγιεῖς διαμαρτυρίες σκόνταψαν τάχα στήν ἐλευθερία ἔκφρασης καί λόγου καί στήν ἀδυναμία λογοκρισίας τῆς τέχνης, ἐνῶ ὁ νόμος γιά τήν ἐξύβριση τῶν θείων καί τῶν θρησκευτικῶν συμβόλων παραμένει γιά μία ἀκόμη φορά ἀνεφάρμοστος, ἕνεκα τῆς ἀνεκτικότητας τοῦ Χριστιανισμοῦ. Φεῦ!

Ὅλα αὐτά μᾶλλον συστήνουν μιά σκληρή πολεμική πρός ὅ,τι χριστιανικό κι Ὀρθόδοξο, γι’ αὐτό καί ἡ ἐποχή μας ἀναδεικνύεται σέ ἐποχή ὁμολογίας τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας.

Γιά τόν λόγο αὐτό ἄς ἐντείνουμε τόν πνευματικό μας ἀγῶνα κι ἄς κοιτάξουμε νά μένουμε ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό μέσα ἀπό τήν Μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, φροντίζοντας νά ἀξιοποιοῦμε κάθε εὐκαιρία γιά νά προετοιμαζόμαστε καί νά κοινωνοῦμε συχνά τῶν ἀχράντων Μυστηρίων.

Κόντρα στην ἀδιακρισία και τήν σκληρότητα τοῦ κόσμου, ἄς κηρύττουμε με το λόγο και την πράξη μας, ὅτι το Εὐαγγέλιο και οἱ ἱεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι για να μᾶς ὁδηγοῦν στη σωτηρία και ὄχι για να ἀλλάζουν κατά το δοκοῦν τῆς ἑκάστοτε κοσμικῆς διανόησης ἤ ἐπιθυμίας.

Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί κληθήκαμε να καλλιεργοῦμε τον βασιλικό ἀμπελῶνα τοῦ Χριστοῦ κι ἀκόμη κι ἄν διωχθοῦμε, ποτέ δεν θα ἀθετήσουμε την κλήση μας, οὔτε θα προδώσουμε τον Κύριο και Θεό και Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστό. «Πάντα ἰσχύωμεν ἐν τῷ ἐνδυναμουντι  ἡμᾶς Χριστῷ».

Μετ’ εὐχῶν διαπύρων και πατρικῆς ἀγάπης Χριστοῦ

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

 + Ὁ Σάμου και Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email