Πρός
τό Χρι στε πώ νυ μο Πλή ρω μα
τῆς Ἐκ κλη σί ας τῆς Ἑλ λά δος.
Τέ κνα ἐν Κυ ρίῳ ἀ γα πητά,
Στήν καρ δι ά τῆς Ἁ γί ας καί Με γά λης Τεσ σα ρα κο στῆς, τήν Κυ ρι α κή τῆς Σταυ ρο προ σκυ νή σε ως, ἐ θε ώ ρη σαν κα λό οἱ Ἅ γι οι Πα τέ ρες νά ὑ ψώ σουν κά τω ἀ πό τούς τρούλ λους τῶν παν σέ πτων Να ῶν γι ά προ σκύ νη ση τό «τρό παι ο κα τά τοῦ θα νά του», τό «ζω ο μύ ρι στο ξύ λο» τοῦ Τι μί ου Σταυ ροῦ τοῦ Κυ ρί ου μας. Ἐπέ λε ξαν τό ση μεῖ ο, τό σύμ βο λο καί συμ βό λαι ο τῆς ἀ γά πης, τῆς ζω ῆς καί τῆς κα ταλ λα γῆς, δη λα δή τῆς συμ φι λι ώ σε ως μέ τόν Θε ό, γι ά στή ριγ μα καί πα ρα μυ θί α ὅ σων γύ ρε ψαν ἐ λεύ θε ρα νά πο ρευ τοῦν στό στά δι ο τῶν ἀ ρε τῶν γι ά ν’ ἀ πο λαύ σουν ὡς μέ λι γλυ κύ τα το τίς ἄ πει ρες δω ρε ές πού ξε πη δοῦν ἀ π’ τή Σταυ ρω μέ νη Θε α γά πη.
Ὁ ζω ο ποι ός Σταυ ρός προ βάλ λε ται σάν ἡ μο να δι κή ἀπάντη ση στήν προ αι ώ νι α ἀ να ζή τη ση τοῦ ἀν θρώ που γι ά ζω ή καί ἀθα να σί α· σάν τό ἀ κέ νω το ἁ γι ο πό τη ρο τῆς ἐ λευ θε ρί ας, πού ὁ Θε ός ἔ στη σε ἀ νά με σά μας καί “ἐ πλή ρω σε” μέ τό μα κά ρι ο αἷ μα Του. Ἐ κεῖ νος «πέ θα νε, γι ά νά ζή σου με ἐ μεῖς», κα τά τόν Θε ο λό γο Γρη γό ρι ο, καί γύ ρε ψε ἀ πό ᾿μᾶς ἁ πλά, ἀλ λά μέ ὑ πα κο ή στό ἅγι ο θέ λη μά Του, νά γευ ό μα στε ἑ κού σι α τή χα ρά τῆς ἐ λευ θε ρί ας, κι ἄς πλη γώ νε ται Ἐ κεῖ νος ὡς Θε ός κι ἄς κρα τά ει παν το τι νά τά ἄ χραν τα χέ ρι α Του ἁ πλω μέ να στόν Σταυ ρό καί ἄς ἔχει τήν πλευ ρά τρυ πη μέ νη γι ά ν’ ἀ να βλύ σει τό νε ρό τοῦ Βα πτί σμα τος καί τό αἷ μα τῆς Εὐ χα ρι στί ας, ἡ κοι νω νί α δη λα δή καί ἡ ὑ πό στα ση τῆς ἀν θρώ πι νης ἐ λευ θε ρί ας.
Ὁ Χρι στι α νι σμός εἶ ναι ἡ πί στη τοῦ Σταυ ροῦ: προ σκυ νοῦ με τό “φυ τό τῆς Ἀ να στά σε ως”, τό “ξύ λο τῆς αἰ ώ νι ας ζω ῆς” σάν δυ να τό τη τα με το χῆς μας στήν ἀ να στη μέ νη φύ ση τοῦ Θε αν θρώ που· χαι ρε τί ζου με τόν κρου νό τῆς ζω ῆς πού ξε πε τάχ τη κε ἀ π’ τόν Τά φο Του, σάν ἀ πό νυ φι ά τι κη πα στά δα ἀ να και νι σμέ νη. Γι’ αὐ τό τό ἀ κα τα μά χη το τεῖ χος καί ἅ γι ο ὅ πλο τῶν ὀρ θο δό ξων, ὁ ἅ γι ος Ἐ φραίμ ὁ Σύ ρος θά πεῖ: «Ὁ Σταυ ρός εἶ ναι πού στά θη κε μέ σα στήν οἰ κου μέ νη, πού φυ τεύ τη κε στόν τό πο τοῦ Κρα νί ου κι ἀ μέ σως βλά στη σε τό κλῆ μα τῆς ζω ῆς». Κι ἡ Ἐκ κλη σί α στόν Σταυ ρω θέν τα Κύ ρι ό της θά ψά λει τή Μεγάλη Πέμ πτη: «Σταυ ρώ θη κες γι ά χά ρη μου, γι ά νά μοῦ προ σφέ ρεις τήν ἄ φε ση· κεν τή θη κες στήν πλευ ρά Σου γι ά ν’ ἀ να βλύ σεις γι ά μέ να τούς κρου νούς τῆς ζω ῆς· στά καρ φι ά καρ φώ θη κες, ὥ στε βλέ πον τας τό μέ γε θος τῶν πα θη μά των Σου νά μπο ρῶ νά κρά ζω σέ Σέ να, ζω ο δό τα Χρι στέ, βε βαι ώ νον τας τό ὕ ψος τῆς δυ νά με ώς Σου: δο ξα σμέ νος νά ᾿ ναι ὁ Σταυ ρός Σου Σω τή ρα μου καί τό Πά θος Σου» (Ἀ κο λου θί α τῶν Πα θῶν, Μα κα ρι σμοί).
Τοῦ το τό Τί μι ο Ξύ λο, ὅ μως, πού σή με ρα προ βάλ λε ται σέ προ σκύ νη ση καί στη ριγ μό “πά σης πνο ῆς”, κά ποι α χέ ρι α τρε μά με να Τό κρα τοῦν. Κά ποι α χέ ρι α Τό θυ μι ά ζουν, Τό χαι ρε τοῦν, εὐ λο γοῦν μέ Αὐ τό τόν Λα ό τοῦ Θε οῦ καί σφρα γί ζουν τά Τί μι α Δῶ ρα! Τά χέ ρι α τοῦ Κλη ρι κοῦ! Τοῦ Ἐ πι σκό που, τοῦ Πρε σβυ τέ ρου, τοῦ Δι α κό νου. Γι’ αὐ τό σο φά ἡ Ἐκ κλη σί α μας τήν ἡ μέ ρα τή με γά λη, τή ση με ρι νή, τῆς Σταυ ρο προ σκυ νή σε ως τήν ἀ φι ε ρώ νει στίς ἱ ε ρα τι κές κλή σεις.
Ἄ ρα γε τί ση μαί νει «ἡ μέ ρα ἱ ε ρα τι κῶν κλή σε ων»; Ση μαί νει γι ά τά ὀρ θό δο ξα δε δο μέ να τήν πρό σκλη ση νά ἐν δυ θοῦν, νά ἐν δυ θοῦ με κα λύ τε ρα, ὅ σοι τό ἐ πι θυ μοῦ με, ὅ σοι κλη θοῦ με κι ἔ χου με τή λαχ τά ρα γι᾿ αὐ τό νά φο ρέ σου με ΤΟ ΜΕ ΓΑ ΛΕΙ Ο ΤΟΥ ΜΥ ΣΤΗ ΡΙ ΟΥ ΤΗΣ Ι Ε ΡΩ ΣΥ ΝΗΣ! Νά ντυ θοῦν τό τί μι ο ρά σο τά παι δι ά μας πού τό ἐ πι θυ μοῦν, νά πε ρι βλη θοῦν τόν αἱ μά τι νο μαν δύ α τοῦ τρί βω νος τῆς Ἱ ε ρω σύ νης. Τό αἱ μα το βαμ μέ νο ἅ γι ο ρά σο!
Μέ τόν Σταυ ρό Του τόν πάν σε πτο στό χέ ρι στέ κει τού τη τή λαμ πρή ἡ μέ ρα, μά καί κά θε ἡ μέ ρα καί ὥ ρα, ὁ Κύ ρι ος μπρο στά ἀ π᾿ τά βη μό θυ ρα κά θε ψυ χῆς καί μέ Αὐ τόν κρού ει καί ἐλ πί ζει νά Τοῦ ἀ νοί ξει γι ά νά γυ ρέ ψει νά ἐν δυ θεῖ κά ποι ο ἄ ξι ο παι δί Του τήν ἁ γί α Ἱ ε ρω σύ νη· καί ἀ πό τήν κα τά σάρ κα φύ τρα του, τούς γο νεῖς του, νά ἔλ θουν ἀ ρω γοί σ᾿ αὐ τή του τήν κλή ση, σ᾿ αὐ τό του τόν ἐν δό μυ χο ὁ λό θυ μο πό θο, καί νά μή στα θοῦν ἐμ πό δι ο καί φραγ μός στήν κλή ση τοῦ Οὐ ρα νοῦ! Ἡ Ἱ ε ρω σύ νη εἶ ναι χά ρη, εἶ ναι ἁ γι ο πνευ μα τι κή δω ρε ά, εἶ ναι ἁ γι ο τρι α δι κός τό κος καί μα κά ρι ο τό σπί τι πού γί νε ται ΘΡΟ ΝΟΣ γι ά νά κα τα σκη νώ σει τό σος πλοῦ τος καί ΜΗ ΤΡΑ γι ά νά φι λο ξε νή σει τό με γα λεῖ ο της. Ὁ Ἴ δι ος ὁ Κύ ρι ος τό εἶ πε στούς Μα θη τές Του: «Δέν μέ ἐ ξε λέ ξα τε ἐ σεῖς, ἀλ λά ἐ γώ σᾶς ἐ ξέ λε ξα καί σᾶς ἐγ κα τέ στη σα στό ὑ ψη λό ἔρ γο σας . . .» (Ἰ ω άν. ι ε΄ 16). Ὁ Ἐπί σκο πος, ὅ ταν χει ρο το νεῖ τόν Δι ά κο νο, τό κα θι στᾶ σα φές λέ γον τας: « . .. ἡ Χά ρη προ σφέ ρε ται στούς ἀ ξί ους Σου Κύ ρι ε, ὄ χι μέ τήν ἐ πί θε ση τῶν χει ρῶν μας, ἀλ λά μέ τήν πα ρου σί α τοῦ πλού σι ου ἐ λέ ους Σου . . . ». Ἡ ἐ πί θε ση τῶν χει ρῶν εἶ ναι, βε βαί ως, ὅ λως ἀ πα ραί τη τη, ἀλ λά γι ά νά με τα δώ σει τά χα ρί σμα τα πού προ έρ χον ται ἀ πό τή Θεί α Πη γή, ἀπό τήν πα ρου σί α τοῦ μό νου Ἀρ χι ε ρέ ως, τοῦ Χρι στοῦ μας, τήν αὐ τόρ ρι ζα τῆς Χά ρι τος!
Ὁ εὐ λο γη μέ νος Λα ός τοῦ Θε οῦ, βλέ πον τας τό ἐ πι τρα χή λι ο πού φέ ρει ὁ Ἱ ε ρεύς πά νω του, ἀ να γνω ρί ζει ὅ τι αὐ τό εἶ ναι τό σύμ βο λο τῆς χά ρι τος τῆς Ἱ ε ρω σύ νης καί κυ ρί ως ὅ τι εἰ κο νί ζει τή Χά ρη τήν “τε λε στι κή” τοῦ Ἁ γί ου Πνεύ μα τος, “τήν ἄ νω θεν κα τερ χο μέ νη”, κα τά τόν Ἅ γι ο Συ με ών Θεσ σα λο νί κης. Ζεῖ κα θη με ρι νά μι άν ἀ λή θει α: ὁ Κλη ρι κός πε ρι βάλ λε ται μέ πνευ μα τι κή ἐξου σί α, χά ρη στή θερ μουρ γό πα ρου σί α τοῦ Πα ρα κλή του, πού γί νε ται τό τί μι ο ἄμ φι ό του καί με τα βάλ λε ται σέ ἁ γι α σμέ νο, χα ρι τω μέ νο καί κα θι ε ρω μέ νο πρό σω πο. Τοῦ το τό ζεῖ κυ ρί ως ὡς πλή ρω μα ὁ χει ρο το νού με νος. Βλέ πει γύ ρω του τά πάν τα νά ἀλ λοι ώ νον ται, νά παίρ νουν πα ρά ξε νη θω ρι ά κι ἀ νερ μή νευ τη ὄψη. Κυ ρι ο λε κτι κά ζεῖ μι ά με τα μόρ φω ση τήν ὥ ρα πού ἡ Ἱ ε ρω σύ νη σκη νώ νει μέ σα του καί τόν κα θι στᾶ «σκεῦ ος ἐ κλο γῆς» (Πράξ. θ΄ 15), ἁ γι ο πό τη ρο ἕ τοι μο νά δε χθεῖ τόν Θεῖ ο Μαρ γα ρί τη. Στέ κει σάν με τέ ω ρο ἱ ε ρό ἀ νά με σα στόν Θε ό καί τόν ἄν θρω πο, στόν οὐ ρα νό καί τή γῆ, ἔτ σι πού ἡ προ σευ χή του με του σι ώ νε ται σέ προ σευ χή τῆς Ἐκ κλη σί ας, καί συ νά μα ἀ ξι ώ νε ται νά κα λεῖ τό Ἅ γι ο Πνεῦ μα «ἐ πί τά προ κεί με να δῶ ρα καί ἐ πί πάν τα τόν λα όν» (Εὐ χή τοῦ Κα θα γι α σμοῦ). Ἀ ξι ώ νε ται μπρο στά στό ἅ γι ο Θυ σι α στή ρι ο νά εἶ ναι ἡ “ζων τα νή εἰ κό να τοῦ Χρι στοῦ”, κα τά τόν ἅ γι ο Μά ξι μο τόν Ὁ μο λο γη τή, ἀ φοῦ «ὁ ἱ ε ρεύς στέ κε ται καί ἐκ πλη ρώ νει τό ἔρ γο τοῦ Χρι στοῦ . .. λέ γον τας ἐ κεῖ να πού ὁ Χρι στός εἶ πε στόν Μυ στι κό Δεῖ πνο», κα θώς μᾶς βε βαι ώ νει ὁ ἱ ε ρός Χρυ σό στο μος.
Ὁ Ἅ γι ος Γρη γό ρι ος ὁ Θε ο λό γος δι η γεῖ ται γι ά τόν Παυ λί νο, Ἐ πί σκο πο Νό λης, τόν ξα κου στό γι ά τήν ἀ γά πη πού μοί ρα ζε, τό ἑ ξῆς πε ρι στα τι κό: Κά πο τε, ἐ πει δή δέν εἶ χε πι ά νά δώ σει τί πο τε, πού λη σε τόν ἑ αυ τό του ὡς δοῦ λο, γι ά νά ἐ λευ θε ρώ σει τόν γι ό μι ᾶς φτω χῆς χή ρας πού πι ά στη κε αἰχ μά λω τος. Ἔ μει νε, λοι πόν, ὁ Παυ λί νος δοῦ λος κι ἐρ γά στη κε σ᾿ ἕ να πε ρι βό λι, ὥ σπου ὁ κύ ρι ός του ἀ να κά λυ ψε ποι ός ἦ ταν καί τόν ἄ φη σε ἐ λεύ θε ρο!
Τέ κνα ἐν Κυ ρί ῳ ἀ γα πη τά,
Ὁ Χρι στός, ὁ Θε ός μας, ἔ λα βε μορ φή δού λου κι ἔ γι νε ὅ μοι ος μέ μᾶς τούς ἀν θρώ πους καί φα νε ρώ θη κε σάν ἄν θρω πος, ἄν καί ἦ ταν συγ χρό νως τέ λει ος Θε ός. Μά δέν ἀρ κέ στη κε μό νο σ’ αὐ τό, ἀλ λά ἔ φθα σε μέ χρι τοῦ ση μεί ου νά πα ρα δώ σει τόν ἑ αυ τό Του στόν Σταυ ρό γι ά νά μοι ρά σει ζω ή κι ἀ νά στα ση.
Μά καί ὁ κλη ρι κός, στήν κα θ᾿ ἡ μᾶς Ρω μη ο σύ νη, δέν ἀρ κέ στη κε μό νο στό νά δο ξο λο γεῖ τόν Ἁ γι ο τρι α δι κό Θε ό καί νά δι δά σκει τά “δι και ώ μα τά” Του, ἀλ λά ἔ φθα σε, ὅ ταν τό ἀ παί τη σαν οἱ και ροί, νά δι α κο νή σει καί τόν Λα ό, γι νό με νος σφά γι ο ἱ ε ρό, πο τί ζον τας τό ρά σο του μέ δά κρυ α καί αἷ μα, τό σο δι κά του, ὅ σο καί τοῦ φι λό χρι στου Λα οῦ μας! Αὐ τός ὁ Λα ός μᾶς θέ λει ἄ ξι ους νά “νο στι μί ζου με” τόν κό σμο, νά “φω τί ζου με” τόν κό σμο, ὅ πως ὁ Κύ ρι ος μᾶς τό ζή τη σε, πα ραλ λη λί ζον τας τούς Μα θη τές Του μέ τό «ἅ λας τῆς γῆς» καί τό «φῶς τοῦ κό σμου» (Ματθ. ε΄ 13-14)! Τί θά ἦ ταν αὐ τός ὁ κό σμος χω ρίς νο στι μι ά καί φῶς; Σκου πί δι θά ἦ ταν καί σκο τά δι!
Γο νεῖς εὐ λο γη μέ νοι, πα ρα κα λοῦ με ἐν ὀ νό μα τι τοῦ Σταυ ρω θέν τος Χρι στοῦ, μή φρά ζε τε τόν δρό μο στό βλα στά ρι σας πού θέ λει νά ἀν θί σει δι α κο νών τας τήν Ἁ γι α τρά πε ζα!
Καί σεῖς παλ λη κά ρι α μας, πού ἔ χε τε τήν κλί ση γι ά τό ρά σο, πα ρα κα λοῦ με δε χθεῖ τε τήν πρό σκλη ση τοῦ Χρι στοῦ πού σᾶς γί νε ται μέ τή δι κή μας φω νή καί δι α κο νῆ στε Ἐ κεῖ νον, τήν Ἐκ κλη σί α Του καί τόν Λαό Του!
Καλό κι εὐλογημένο τό ὑπόλοιπο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς!
† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος
† Ὁ Καρυστίας καί Σκύρου Σεραφείμ
† Ὁ Μονεμβασίας καί Σπάρτης Εὐστάθιος
† Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος
† Ὁ Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Χρυσόστομος
† Ὁ Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου Θεόκλητος
† Ὁ Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς Παντελεήμων
† Ὁ Κίτρους καί Κατερίνης Γεώργιος
† Ὁ Ἰωαννίνων Μάξιμος
† Ὁ Ἐλασσῶνος Χαρίτων
† Ὁ Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων Ἀμφιλόχιος
† Ὁ Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Νικηφόρος
† Ὁ Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Δαμασκηνός
Ὁ Ἀρχιγραμματεύς
Ἀρχιμ. Ἰωάννης Καραμούζης
Εκτύπωση
Email
Ἀγαπητοί μου Πατέρες και Ἀδελφοί,
Ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ἐνθουσιάζει πάντοτε τούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες, διότι χαίρονται διπλά.
Ἀπό τή μιά μεριά γιά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους ἀπό τόν σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου, καθώς ἡ Παναγία μας δέχθηκε ταπεινά νά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ. Ἔρχεται ὁ Θεάνθρωπος Χριστός για νά ἐλευθερώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν διάβολο, ἔργο πού συνεχίζει ἡ Ἐκκλησία Του στούς αἰῶνες! Γι’ αὐτό: «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον»!
Ἀπό τήν ἄλλη, ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ σ’ ἐκεῖνα τὰ 400 χρόνια τῆς μαύρης σκλαβιᾶς ἐνσάρκωνε διαρκῶς τήν ἄσβεστη ἐλπίδα τῆς ἀπελευθέρωσης τοῦ Ἔθνους. Προς τοῦτο οἱ μακαριστοί Πρόγονοί μας, ἄνδρες, γυναῖκες και παιδιά, μὲ ρωμαλέα πίστη στόν Χριστό καί βαθεία ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα, ὅρισαν πρίν 203 χρόνια τόν μεγάλο ξεσηκωμό στις 25 Μαρτίου 1821, ἐντάσσοντας ἔτσι τήν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἔθνους μας στό πνευματικό περιεχόμενο τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου.
Ἡ Ἐκκλησία ἐμψύχωνε καί τροφοδοτοῦσε παντοιοτρόπως τόν ἀπελευθερωτικό Ἀγῶνα. Οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ξεκίνησαν ἔχοντας δυνατή την πίστη, ὅτι ἀφοῦ ὁ Θεός ἔγινε και ἄνθρωπος για να μᾶς ἀπελευθερώσει ἀπό την σκλαβιά τοῦ διαβόλου και ἀφοῦ ἡ ἐλευθερία εἶναι το δῶρο τοῦ Θεοῦ στον ἄνθρωπο, τότε ὁ Θεός θα εὐλογήσει τον ἀγῶνα τους και με τη θεία Χάρη Του θά τούς ἐνισχύσει για να ἀπελευθερωθοῦν ἀπό τον τουρκικό ζυγό τῆς δουλείας. Και αὐτή ἡ γενναία πίστη τούς δικαίωσε καί ὄντως ὅπως ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης διακήρυξε: «ὁ Θεός ὑπέγραψε για την ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος και δεν θα πάρει πίσω την ὑπογραφή Του».
Ὅλα αὐτά ἀποδεικνύονται ἀβίαστα ἀπό τίς ἱστορικές πηγές τόσο τῆς Ἐθνικῆς, ὅσο και τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας Ἱστορίας. Ἀρκεῖ και μόνον να ἐξεταστεῖ ἡ ἱεραποστολική δραστηριότητα τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Κολλυβάδων Πατέρων τῆς Φιλοκαλικῆς Ἀναγέννησης τοῦ 18ου αἰῶνος, οἱ ὁποῖοι διῆλθαν κι ἀπό τά ἀκριτικά μας Νησιά, ἐργαζόμενοι με ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον για να ἀφυπνίσουν το ὑπόδουλο Γένος μας κι ἔτσι ἀναγεννημένοι πνευματικά μέσα ἀπό την ἐν Χριστῷ ζωή να κατορθώσουν τήν ἐθνική μας παλλιγενεσία.
Αὐτά βεβαίως εἶναι ἐν πολλοῖς γνωστά κι αὐταπόδεικτα, ἄν και τελευταῖα ἀμφισβητοῦνται ἔντονα, στα πλαίσια τῆς πολεμικῆς κατά τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Παρά την ὅποια πολεμική ὅμως, ἡ ὁποία καταδεικνύει ἀκόμη πιο ζωηρή τήν ἀλήθεια εἶναι, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας μέ τή ζωή καί τή διδασκαλία της προετοίμασε μυστικά καί ἐκ Θεοῦ τήν πορεία τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας και γι’ αὐτό και στήριξε ὑλικῶς και πνευματικῶς τήν ἐξέγερση.
Το μεγαλύτερο τεκμήριο δε, τοῦ ἡγετικοῦ ρόλου πού διεδραμάτισε ἡ Ἐκκλησία στον Ἀγῶνα τοῦ 1821 ἀποτελεῖ ἡ κλειστή πύλη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, πού σφραγίσθηκε στίς 10 Ἀπριλίου 1821, τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, μέ τόν ἀπαγχονισμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε΄. Ὁ μεγάλος αὐτός Ἐθνο-ἱερομάρτυρας, θεωρήθηκε ἀπό τούς Τούρκους ὁ κύριος ἠθικός αὐτουργός τοῦ ξεσηκωμοῦ τῶν Ἑλλήνων μαζί μέ τήν στρατιά τῶν περίπου 10.000 καταγεγραμμένων Κληρικῶν καί Μοναχῶν, πού θυσιάσθηκαν γιά τήν πατρίδα μας.
Και στα ἀκριτικά μας Νησιά ὅμως κι ἰδιαίτερα στη Σάμο ἡ Τοπική μας Ἐκκλησία πρωτοστάτησε στα γεγονότα τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Ὁ τότε Μητροπολίτης Κύριλλος δίπλα στον Λυκοῦργο Λογοθέτη κήρυξε στο Καρλόβασι την Ἔναρξη τῆς Ἐπανάστασης στις 8 Μαΐου 1821. Ἀλλά και ἡ νικηφόρος ναυμαχία τῆς Μυκάλης, ὅταν «Χριστός Σάμον ἔσωσεν τῇ 6ῃ Αὐγούστου 1824» εἶχε ἐκκλησιαστική ἀφετηρία και ἀναφορά, ὅπως ἀποδεικνύει ἡ ἀνέγερση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Μεταμορφώσως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ στο Πυθαγόρειο, σέ ἔνδειξη εὐχαριστίας και εὐγνωσμοσύνης πρός τον Χριστό, ἀλλά και ἡ κυκλοτερής σφραγίδα τῆς Ἐθνοσυνελεύσεως τῶν Σαμίων, ἡ ὁποία ἔχει στο κέντρο τον Μεταμορφωθέντα Χριστό και περιμετρικῶς την ἐπιγραφή «Χριστός Σάμον ἔσωσεν 6η Αὐγούστου 1824».
Ἐπειδή λοιπόν ἐφέτος ἡ Τοπική μας Ἐκκλησία θα διοργανώσει ἐπετειακούς ἑορτασμούς καθ’ ὅλη την διάρκεια τοῦ ἔτους με ἀνάλογες λατρευτικές και πολιτιστικές ἐκδηλώσεις, για να ζωογονήσει την ἱστορική μας μνήμη και μαζί με αὐτήν να ἀναδείξει την ἰδανική για τη σωτηρία τῆς Πατρίδος και τοῦ Ἔθνους, θυσιαστική συμπόρευση τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό σήμερα και μέχρι πέρατος τῶν ἑορτασμῶν, θα ψάλωνται στις θεῖες Λειτουργίες δύο ἱστορικά τροπάρια τά ὁποῖα και ἐπισυνάπτουμε: ἕνα Απολυτίκιο, ποίημα τοῦ Καθηγητοῦ κ. Γεωργίου Ἀγγελινάρα κι ἕνα Κοντάκιο ποίημα τῆς κατά τούς χρόνους τῆς Ἐπαναστάσεως Ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Σάμου.
Ἀγαπητοί μου Πατέρες και Ἀδελφοί,
Ἡ 25η Μαρτίου εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἡμέρα τῆς Νεοελληνικῆς μας Ἱστορίας. Μέσα της κλείνει μια ἱστορική περίοδο, στήν ὁποία κυριαρχεῖ ἕνα μοναδικό πνεῦμα: το πνεῦμα τῆς πίστεως στον Χριστό και τῆς ἀγάπης προς την Πατρίδα. Αὐτήν την Ἑλληνορθόδοξη πίστη και την ἀγάπη ἔχουμε χρέος να τίς κρατήσουμε ψηλά, ὄχι ὡς θεωρίες, ἀλλά ὡς ζωντανές πραγματικότητες.
Ἔχουμε χρέος ἱερό να τιμήσουμε την διπλῆ αὐτή Ἐθνική καί Θρησκευτική ἐπέτειο με χριστιανική εὐλάβεια και πατριωτική ἔξαρση, δοξολογώντας με εὐγνωμοσύνη τον Σωτῆρα Χριστό, ὁ Ὁποῖος μᾶς χάρισε το μεγάλο ἀγαθό τῆς ἐλευθερίας και παραλλήλως τιμώντας και τούς ἀειμνήστους ἡρωϊκούς Πατέρες μας για τίς θυσίες τους για χάρη μας.
Χρόνια πολλά κι εὐλογημένα.
Μέ πολλές εὐχές καί ἀγάπη Χριστο
Ὁ Ἐπίσκοπός σας
† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος
Εκτύπωση
Email
