Ἀγαπητοί μου,
Καμιά ἄλλη προσωπικότητα, κανένα ἅγιο ἤ μάρτυρα, κανένα Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας ἤ ἀθλητή τῆς πίστεως δέν περιβάλλουν μέ τόσο σεβασμό οἱ Χριστιανοί, ὅσο τήν ὑπεραγία Θεοτόκο. Αὐτή μετά τόν Θεό, εἶναι ἡ περισσότερο σεβάσμια μορφή γιά τόν χριστιανικό κόσμο. Ἐμπνεόμενη ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα προανήγγειλε τήν πανανθρώπινη δόξα Της, χωρίς νά πάψει οὔτε γιά μιά στιγμή νά εἶναι βαθύτατα ταπεινόφρονη κόρη. «Ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι αἵ γενεαί», εἶπε στήν Ἐλισάβετ. «Δέν εἶναι τῆς δικῆς Της γλώσσας τά προφητικά αὐτά λόγια, γράφει ὁ Ὠριγένης. Εἶναι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προφητεία. Καί βλέπουμε ἐμεῖς σήμερα τήν πραγματοποίηση τοῦ προφητικοῦ αὐτοῦ λόγου. Διότι ποιά γενεά ἀπό τήν ἡμέρα ἐκείνη δέν μακαρίζει τήν Θεοτόκο;».
Καί ὁ ἱστορικός πού ἐρευνᾶ αὐτό τό μέγα γεγονός, εἶναι ἀπό τά πράγματα ὑποχρεωμένος νά ὁμολογήσει ὅτι ξεπληρώθηκε καί ἐκπληρώνεται στή γῆ καί τόν οὐρανό ἡ προφητεία τῆς ταπεινῆς κόρης: «Ἐποίησέ μοι μεγαλεῖο ὁ Δυνατός… Ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι οἱ γενεαί».
Τί ὀμορφιά ψυχῆς! Δέν κρατάει τίποτα γιά τόν ἑαυτό Της. Τά πάντα ἀποδίδει στόν δωρεοδότη Κύριό της. Αὐτή, ἔστω καί ἄν ὑψώνεται ὡς τόν οὐρανό, ἔστω καί ἄν ἀξιώνεται νά γίνει μητέρα τοῦ Θεοῦ, μένει ταπεινή «δούλη». Δέν συναρπάζεται ἀπό τό ἀσύλληπτο μέγεθος τῆς τιμῆς. Ἀναγνωρίζει ὅτι στό πολύ ἔλεος τοῦ Ὑψίστου, ὀφείλει τά μεγαλεῖα πού Τῆς «ἐποίησεν ὁ δυνατός». Ἔγινε τό ἁγιασμένο ὄργανο γιά τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί θά Τήν μακαρίζουν ὅλες οἱ γενεές χάρις στήν εὔνοια καί ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ξεχειλίζει ἡ ἁγία ψυχή Της ἀπό ἱερά συναισθήματα πού ἀναβλύζουν φυσικά καί αὐθόρμητα ἀπό μιά καρδιά πού ζυμώθηκε μέ τό πνεῦμα τῆς Γραφῆς, ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.
Πῶς νά τολμήσουμε ἐμεῖς οἱ ταπεινοί καί ἁμαρτωλοί νά ἀτενίσουμε τόν οὐρανό; Αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη τῆς πρεσβείας Της. Καί ἡ Παναγία μας ὑψώνει τά δύο Της χέρια, προσβλέπει τόν Υἱό της καί Θεό καί δέεται γιά κείνους πού τήν ἐπικαλοῦνται. Εἶναι ἡ Δεομένη Παναγία. Μπροστά Της ἔχει τή βεβαιότητα ὁ πιστός, ὅτι «πολλά ἰσχύει δέησις μητρός πρός εὐμένειαν δεσπότου». Ἡ Παναγία δέν δέεται μόνο γιά τά παιδιά Της, ἀλλά καί τά ἐπισκέπτεται σέ κάθε ἀνάγκη τους. Γί αὐτό σε μίαν ἄλλη εἰκόνα φέρει τό ὄνομα «Ἐπίσκεψις».
Στούς βυζαντινούς χρόνους τήν Ὁδηγήτρια ἔπαιρναν μαζί τους οἱ αὐτοκράτορες γιά νά ὁδηγεῖ τά στρατεύματά τους στή νίκη, κατά τούς ἀγῶνες τους ἐναντίον τῶν βαρβάρων καί ἀπίστων. Σήμερα Τήν ἐπικαλούμαστε, νά μᾶς ὁδηγεῖ στούς πνευματικούς ἀγῶνες καί στήν πορεία γιά μιά ἀληθινά πετυχημένη ζωή.
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, γνωστός γιά τή βαθιά εὐλάβειά του πρός τή Θεοτόκο, γράφει: «Καθώς ἀπέραντος καί ἀκατάληπτος ὑπῆρξε ἡ ἀγάπη τῆς Παναγίας, ἔτσι ἀπέραντος ἦταν καί ὁ πόνος Της καί ἀκατάληπτος μένει γιά μᾶς, διότι λίγη εἶναι ἡ ἀγάπη μας γιά τό Θεό καί τούς ἀνθρώπους… Ὦ, πόσο ἀγαπᾶ ἡ Παναγία ὅλους ὅσοι φυλάγουν τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ καί πόσο λυπεῖται καί θλίβεται γιά κείνους πού δέν μετανοοῦν…».
Στήν Παναγία μας, λοιπόν, ἄς δώσουμε καί μεῖς τή χαρά τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί μετανοίας μας. Ἄς γίνει ἡ ζωή μας ταπεινός ὑμνητής τῶν μεγαλείων Της μέ τή χάρη τοῦ Υἱοῦ Της, γιατί ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδύνατον νά ὁλοκληρώσουμε μέ τίς δικές μας δυνάμεις τήν ὑμνωδία, τήν εὐχαριστία καί τήν δοξολογία πού ἀξίζει στήν «Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν».
Καί ἄς Τήν παρακαλοῦμε νά μήν πάψει νά πρεσβεύει γιά τά νησιά μας, τήν πατρίδα μας την Ἑλλάδα καί ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς, νά γνωρίσουν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ τόν μόνον Ἀληθινόν Θεόν, τόν ὁποῖον Ἐκείνη γιά τήν ὑπερβάλλουσα καθαρότητά Της, ἀξιώθηκε νά περιβάλει μέσα στά παρθενικά Της σπλάχνα. Ναί, «ὦ γλυκύτατη καί πρᾶγμα καί ὄνομα Μαριάμ»! (Ἄγ. Νικόδημος).
Χρόνια πολλά!
Με ὅλη μου την ἀγάπη
Ὁ Ἐπίσκοπός σας
+ Ο ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ ΕΥΣΕΒΙΟΣ
Εκτύπωση
Email
Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Ἀνάσταση γιά μᾶς τούς Ὀρθόδοξους δέν εἶναι μιά συνηθισμένη γιορτή χαρᾶς. Εἶναι ἡ γιορτή τῆς χαρᾶς. Γι’ αὐτό ὅλοι οἱ ἀναστάσιμοι ὕμνοι εἶναι θριαμβευτικοί καί εὐφρόσυνοι ὄχι μόνο κατά τό περιεχόμενο, ἀλλά καί κατά τό μέλος. Ὁ ἀναστάσιμος ὄρθρος καί ἡ ἀναστάσιμη λειτουργία τελοῦνται στούς ναούς μας καθώς οἱ πιστοί κρατοῦν ἀναμμένες τίς λαμπάδες τους. Ποτέ ἄλλοτε ὁ Ὀρθόδοξος ναός δέ λούζεται τόσο πλούσια μέ τόσο ἄπλετο φῶς ἐπί τόσες ὧρες.
Ταυτόχρονα ὁ ὕμνος «Χριστός Ἀνέστη» μέ τό βαθύ, τό πλούσιο καί τόσο ἐκφραστικό «θανάτῳ θάνατον πατήσας» ψάλλεται ἤ λέγεται στούς ὀρθόδοξους ναούς πολλές φορές, γιά νά ὑπογραμμίσει τόν μεγαλύτερο θρίαμβο καί τή βασικότερη νίκη τοῦ Χριστοῦ. Τή νίκη κατά τοῦ θανάτου.
Ὅπου λάμπει τό Φῶς, ἐκεῖ διαλύεται τό σκοτάδι. Ὅπου θριαμβεύει ἡ ζωή, ἐκεῖ καταργεῖται ὁ θάνατος. Ὁ Χριστός, ὁ ζωοδότης, κατεβαίνει στόν Ἅδη καί διαλύεται τό σκοτάδι! Μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τό σκοτάδι τοῦ Ἅδη γεμίζει ἀπό Φῶς.
Χριστός Ἀνέστη! Δέν ὑπάρχει ἄλλη εἴδηση. Δέν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο ἐπάνω στή γῆ. Αὐτό δίνει νόημα ὑπάρξεως στά πάντα. Ὅ,τι ὑπάρχει, ὅ,τι ζεῖ, ὅ,τι ἀναπνέει, ὅ,τι αἰσθάνεται… ὑπάρχει, ζεῖ, ἀναπνέει, αἰσθάνεται, γιατί ὁ Χριστός ἀναστήθηκε. Ἄν ὁ Χριστός δέν ἀνασταινόταν, ὅλα θά ἦταν νεκρά ἐπάνω στή γῆ.
Ὅλα κρατημένα ἀπό τήν παγωνιά τοῦ θανάτου. Τώρα ὅλα ζοῦν, ὅλα χαίρονται, ὅλα πανηγυρίζουν, ὅλα τραγουδοῦν. Ψάλλουν τόν παιάνα: «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Ὁ Χριστός πού ἀναστήθηκε ἔδωσε ζωή σ’ αὐτούς πού ἦταν στά μνήματα. Καί ἀνέστησε κι ἐμᾶς. Μᾶς ἀνέστησε ἀπό τόν θάνατο, τόν Ἅδη, τήν ἁμαρτία, πού ὁδηγεῖ στόν θάνατο καί στόν Ἅδη.
Πῶς νά μήν ἐκρήγνυται ἡφαίστειο χαρᾶς μέσα μας, δοξολογίας καί εὐχαριστίας στόν Ἀναστάντα!
Ὁ θεῖος Παῦλος τήν ἀλήθεια αὐτή τήν παριστᾶ μέ δύο λέξεις: Ὁ Χριστός, λέει, «ἠγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ.δ,25), ἀναστήθηκε γιά νά μᾶς δικαιώσει ἐνώπιόν του Θεοῦ, δηλαδή γιά νά μᾶς σώσει.
Παράλυτος ὁ Ἀδάμ. Παράλυτη ἡ Εὕα. Παράλυτοι ὅλοι ἐμεῖς ἀπό τήν ἁμαρτία. Θά μᾶς σώσει ὁ Ἀναστάς. Θά μᾶς τραβήξει ἐπάνω ἀπό τά μνήματα· τά μνήματα τῶν κακιῶν μας, τῶν παθῶν, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ πνευματικοῦ θανάτου.
Ἀρκεῖ νά τό θέλουμε. Ἀρκεῖ νά τό ζητοῦμε. Νά ζητοῦμε. Ἐκεῖνον! Τόν Δυνατό, τόν Ἀναστάντα! Νά προσβλέπουμε στό βλέμμα Του, ὅπως στήν εἰκονογραφία ὁ Ἀδάμ, νά Τόν παρακαλοῦμε νά ἔρθει νά μᾶς σώσει, νά μᾶς λυτρώσει. Καί θά τό κάνει. Γί αὐτό ἀναστήθηκε, «διά τήν δικαίωσιν ἠμῶν».
Δέν μᾶς καταδικάζουν οἱ ἁμαρτίες μας. Γιατί ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί μᾶς σηκώνει ἀπό αὐτές, ἐάν τό θελήσουμε καί Τόν καλέσουμε στή ζωή μας. Αὐτό δείχνει ἡ ἔγερση τοῦ Ἀδάμ ἀπό τό μνημεῖο.
Ἀγαπητά μου παιδιά, ὁ Χριστός ἀναστήθηκε!
Τούτη τήν ἀλήθεια μη τή λησμονεῖτε ποτέ. Ὁτιδήποτε κι ἄν ἔρθει νά σᾶς πικράνει τή ζωή ἤ νά σᾶς ἀφαιρέσει τήν ἐλπίδα, σεισμός, πανδημία, θλίψεις, δοκιμασίες. Τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς στερήσει τόν οὐρανό. Ὁ οὐρανός εἶναι δικός μας.
Τόν κλείσαμε κάποτε ἐμεῖς μέ τήν παρακοή μας στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός ὅμως μέ τόν θάνατό Του ἐπάνω στό Σταυρό ἐπάτησε τόν θάνατο. Καί μέ τήν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του μᾶς ἄνοιξε μιά γιά πάντα τόν οὐρανό. Ἀπό τότε δέν μπορεῖ κανείς νά μᾶς τόν κλείσει.
Ὁ θάνατος εἶναι μόνο ἕνα ἐπεισόδιο στή ζωή μας. Μᾶς θυμίζει ἁπλά τήν ἁμαρτία, ἀπό τήν ὁποία μᾶς λύτρωσε ἡ θεϊκή ἀγάπη.
Ἄς ἑορτάσουμε τήν Ἀνάσταση με πίστη καί ἀγάπη στόν Χριστό μας, μέ ἀγάπη σέ κάθε συνάνθρωπο μας. Ὅλοι μαζί ἑνωμένοι, εἰρηνικοί καί ὁμονοοῦντες.
Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Ὁ Ἐπίσκοπός Σας
† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος
Εκτύπωση
Email
