ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχᾳ 2025

Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,

«Ὁ τοῦ Κυρίου θάνατος τόν θάνατο ἐθανάτωσε», διακηρύσσει θριαμβευτικά ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Ὁ Κύριος, δηλαδή, μέ τόν θάνατό του θανάτωσε τόν θάνατο, γι’ αὐτό καί ὅλοι οἱ πιστοί γεμάτοι εὐφροσύνη «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν».

Γιορτάζουμε τήν νέκρωση τοῦ θανάτου, τήν κατάργηση τοῦ «ἐσχάτου ἐχθροῦ» μας (Α΄Κορ. ιε΄, 26), τήν κατανίκηση τοῦ τελευταίου καί πιό ἀπάνθρωπου ἐχθροῦ μας, τοῦ πικρότατου θανάτου. Ὁ θάνατος πέθανε τελειωτικά καί θά βασιλεύει πλέον γιά πάντα ἡ ζωή καί ἡ ἀθανασία.

Ὅπως γνωρίζουμε τό δηλητηριασμένο ποτό τῆς ἁμαρτίας, πού ἤπιε ὁ Ἀδάμ, εἶχε καταστροφικές καί ὀλέθριες συνέπειες. Γνώρισε ὁ ἄνθρωπος ἐμπειρικά τό φαρμάκι τῆς ἁμαρτίας, τήν ἀδοξία τοῦ πόνου καί τήν φθορά τοῦ θανάτου.

Ζοῦσε ἔτσι χωρίς καμία ἐλπίδα, μέχρι τή στιγμή πού ὁ πολυεύσπλαχνος Κύριος ἔσβησε πάνω στό Σταυρό μέ τό πάντιμο Αἷμα του τό ἀπειρο πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μας, καί ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο του τή νύχτα τῆς Ἀναστάσεως  «Ξεπήδησε ὁ ποταμός τῆς ἀθανασίας γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους», ἀφοῦ ἦταν ἀδύνατο νά κρατήσει ἡ φθορά «τόν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς» (Πραξ. γ΄,15).

Ὁ Χριστός πού Ἀναστήθηκε, ἔδωσε ζωή σ’ αὐτούς πού ἦταν στά μνήματα. Καί  ἀνέστησε κι ἐμᾶς. Μᾶς ἀνέστησε ἀπό τόν θάνατο, τόν ἅδη, τήν ἁμαρτία.

Πῶς νά μήν ἐκρήγνυται ἡφαίστειο χαρᾶς μέσα μας, δοξολογίας καί εὐχαριστίας στόν Ἀναστάντα·

Ὁ θεῖος Παῦλος τήν ἀλήθεια αὐτή τήν παριστᾶ μέ δύο λέξεις. Ὁ Χριστός λέει, «ἠγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν», ἀναστήθηκε γιά νά δικαιωθοῦμε , γιά νά ἀλλάξουμε τήν κατάστασή μας. Τίποτε. Μόνο Ἐκεῖνος. Ἐκεῖνος ὁ Ὁποῖος «παρεδόθη διά τά παραπτώματα ἡμῶν καί ἡγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ. Δ΄, 25). Καί στό ἐξῆς ἐμεῖς οἱ ἔνοχοι, οἱ ἀποστάτες, οἱ νεκροί ἀπό τήν ἁμαρτία, «δικαιούμεθα  δωρεάν τῇ αὐτοῦ χάριτι» (Ρωμ. γ΄, 24). Δωρεάν ἡ δικαίωσή μας, δωρεάν ἡ λύτρωσή μας, δωρεάν ἡ συγχώρεσή μας, δωρεάν ἡ σωτηρία μας . Μόνο μέ τήν Χάρι Του!

Την ἀλήθεια αὐτή τήν παριστᾶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί μέ τήν εἰκονογραφία της.

Ὁ Κύριος πιάνοντας τόν Ἀδάμ ἀπό τό χέρι, δέν τόν πιάνει ἀπό τήν παλάμη, ἀλλά ἀπό τόν καρπό. Καί μάλιστα ἡ παλάμη τοῦ Ἀδάμ πέφτει ἀδύναμη πρός τά κάτω. Διότι ὁ Ἀδάμ (και ἄρα ὅλοι ἐμεῖς) εἶναι παράλυτος.

Παράλυτος λοιπόν ὁ Ἀδάμ. Παράλυτη ἡ Εὔα. Παράλυτοι ὅλοι ἐμεῖς ἀπό τήν ἁμαρτία· Δεν μπορούσαμε νά κάνουμε κάτι γιά τήν σωτηρία μας. Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι καί δέν θά σωθοῦμε. Θά μᾶς σώσει ὁ Ἀναστάς. Θά μᾶς τραβήξει ἐπάνω ἀπό τά μνἠματα· τά μνήματα τῶν κακιῶν μας, τῶν παθῶν, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. Ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ δέν ὑπάρχει θάνατος, ἀλλά ζωή καί οἱ πιστοί πού ζοῦν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, μεταβαίνουν ἐκ τοῦ θανάτου πρός τήν ζωή. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ἀνάσταση καί ἡ ζωή. Θάνατος ὑπάρχει ὅπου ἀπουσιάζει ὁ Ἀναστάς Ζωοδότης Κύριος. Θάνατο ζοῦν ἀπό τήν παροῦσα ζωή ὅσοι ζοῦν χωρίς Χριστό. Ὅλοι ὅσοι ζοῦν ἐδώ στήν παροῦσα ζωή ἑνωμένοι μέ τόν Ἀναστάντα Λυτρωτή εἶναι ἀπαλλαγμένοι ἀπό τόν πνευματικό θάνατο τώρα στή γῆ, ἀλλά καί ἔχουν τήν ἐγγύηση τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό τό θάνατο τῆς αἰωνίου κολάσεως στήν πέρα τοῦ τάφου ζωῆ. Ἡ ἀπουσία τοῦ Χριστοῦ φέρνει τόν Πνευματικό θάνατο στίς ἀνθρώπινες ψυχές. Ἐνῶ ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ δημιουργεῖ τό θαῦμα τῆς διαρκοῦς Ἀναστάσεως στόν ἄνθρωπο.

Ἀγαπητοί μου,

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι ἕνα κάλεσμα, μία πρόσκλησις νά ἐκτινάξουμε τόν ὕπνο τοῦ πνευματικοῦ θανάτου, νά πλησιάσουμε μέ πίστη τόν Ἀναστάντα Θεάνθρωπο Ἰησοῦ μας. Νά ζητοῦμε, Ἐκεῖνον! Τόν Δυνατό! τόν Ἀναστάντα!  Νά προσβλέψουμε στό βλέμμα Του, ὅπως στήν εἰκονογραφία ὁ Ἀδάμ, νά Τόν παρακαλοῦμε νά ἔρθει νά μᾶς σώσει, νά μᾶς λυτρώσει. Καί θά τό κάνει. Δέν μπορεῖ νά μήν τό κάνει. Γι’ αὐτό ἀναστήθηκε, «διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν».

Εὔχομαι σέ ὅλους σας καί τίς οἰκογένειές σας πλουσία τήν Χάριν καί τήν Εὐλογίαν τοῦ Ἀναστάντος Λυτρωτοῦ μας καί διαρκῆ τήν πνευματική Ἀνάσταση ὅλων.

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ὁ Ἐπίσκοπός Σας

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

Πατριαρχική Ἀπόδειξις ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχα 2025

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Ἐλέῳ καί δυνάμει Θεοῦ διαπλεύσαντες ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ τό πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί φθάσαντες εἰς τό παμφαές Πάσχα, ἀνυμνοῦμεν τόν κατελθόντα μέχρις ᾍδου ταμείων καί «ἀπεργασάμενον πᾶσιν εἰσηκτόν τόν Παρά-δεισον» διά τῆς ἐκ νεκρῶν Ἐγέρσεως Αὐτοῦ Κύριον τῆς δόξης.

Ἡ Ἀνάστασις δέν εἶναι ἀνάμνησις ἑνός γεγονότος ἀπό τό παρελθόν, ἀλλά «καλή ἀλλοίωσις» τῆς ὑπάρξεώς μας, «ἄλλη γέννησις, βίος ἕτερος, ἄλλο ζωῆς εἶδος, αὐτῆς τῆς φύσεως ἡμῶν μεταστοιχείωσις»[1]. Ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀνακαινίζεται ὁμοῦ μετά τοῦ ἀνθρώπου ἡ σύμπασα κτίσις. Ὅταν ψάλλωμεν τήν Γ’ ᾠδήν τοῦ Κανόνος τοῦ Πάσχα, τό «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια·  ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις τήν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται», τότε διακηρύσσεται ὅτι ὁλόκληρον τό σύμπαν εἶναι στερεωμένον καί πλῆρες ἀνεσπέρου φωτός. Ὄχι μόνον διά τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί διά τήν ὅλην δημιουργίαν, ἰσχύει τό «πρό Χριστοῦ» καί τό «μετά Χριστόν».

Ἡ ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ τόν πυρῆνα τοῦ Εὐαγγελίου, τό σταθερόν σημεῖον ἀναφορᾶς ὅλων τῶν κειμένων τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλά καί τῆς λειτουργικῆς ζωῆς καί τῆς εὐσεβείας τῶν Ὀρθοδόξων. Ὄντως, εἰς τό «Χριστός Ἀνέστη» συνοψίζεται ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ βίωσις τῆς καταργήσεως τοῦ κράτους τοῦ θανάτου εἶναι πηγή ἀνεκλαλήτου χαρᾶς, «ἐλευθέρας ἀπό τάς δεσμεύσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου». «Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται, τῆς ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα». Ἔκρηξις «χαρᾶς μεγάλης» ἡ Ἀνάστασις διαποτίζει ὁλόκληρον τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν, τό ἦθος καί τήν ποιμαντικήν δρᾶσιν, ὡς πρόγευσις τῆς πληρότητος ζωῆς, γνώσεως καί χαρᾶς τῆς αἰωνίου Βασιλείας τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὀρθόδοξος πίστις καί ἀπαισιοδοξία εἶναι ἀσύμβατα μεγέθη.

Τό Πάσχα εἶναι διά τόν ἄνθρωπον ἑορτή ἐλευθερίας καί νίκη κατά τῶν ἀλλοτριωτικῶν δυνάμεων, ἐκκλησιοποίησις τῆς ὑπάρξεώς μας, πρόσκλησις εἰς συνερ-γίαν διά τήν μεταμόρφωσιν τοῦ κόσμου. Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καθίσταται «ἕνα μεγάλο Πάσχα», ὡς πορεία πρός «τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ»[2]. Τό βίωμα τῆς Ἀναστάσεως ἀποκαλύπτει τό κέντρον καί τήν ἐσχατολογικήν διάστασιν τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας. Αἱ βιβλικαί μαρτυρίαι περί τῆς Ἐγέρσεως τοῦ Σωτῆρος ἀνα-δεικνύουν τήν δύναμιν τῆς ἐλευθερίας τῶν πιστῶν, εἰς τήν ὁποίαν καί μόνην φανεροῦται τό «μέγα θαῦμα», τό ὁποῖον παραμένει ἀπρόσιτον εἰς κάθε κατα-ναγκασμόν. «Βουλομένων γάρ, οὐ τυραννουμένων τό τῆς σωτηρίας μυστήριον»[3]. Ἡ ἀποδοχή τῆς θείας δωρεᾶς ὡς «διάβασις» τοῦ πιστοῦ πρός τόν Χριστόν, εἶναι ἡ ἐλευθέ-ρα ὑπαρκτική ἀπάντησις εἰς τήν ἀγαπητικήν καί σωστικήν «διάβασιν» τοῦ Ἀναστάντος πρός τόν ἄνθρωπον. «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»[4].

Τό μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου συνεχίζει καί σήμερον νά κλονίζῃ τάς θετικιστικάς βεβαιότητας τῶν ἀρνητῶν τοῦ Θεοῦ ὡς «ἀρνήσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας», τούς ὀπαδούς τῆς «φενάκης τῆς αὐτοπραγματώσεως χωρίς Θεόν» καί τούς θαυμαστάς τοῦ συγχρόνου «ἀνθρωποθεοῦ». Δέν ἀνήκει τό μέλλον εἰς τόν ἐγκλω-βισμόν εἰς τήν αὐτάρεσκον, συρρικνωτικήν καί κλειστήν ἐνθαδικότητα. Δέν ὑπάρχει ἀληθής ἐλευθερία χωρίς Ἀνάστασιν, χωρίς προοπτικήν αἰωνιότητος.

Πηγήν ἀναστασίμου εὐφροσύνης διά τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν ἀποτελεῖ ἐφέτος καί ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα ὑπό σύμπαντος τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ὁμοῦ μετά τῆς 1700^ῆς ἐπετείου τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία κατεδίκασε τήν κακοδοξίαν τοῦ Ἀρείου, τοῦ «κατασμικρύναντος τῆς Τριάδος τόν ἕνα, Υἱόν καί Λόγον ὄντα Θεοῦ», καί ἐθέσπισε τόν τρόπον καθορισμοῦ τῆς ἡμερομηνίας διά τήν ἑορτήν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος.

Ἡ Σύνοδος τῆς Νικαίας ἐγκαινιάζει μίαν νέαν περίοδον εἰς τήν συνοδικήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, τήν μετάβασιν ἀπό τό τοπικόν εἰς τό οἰκουμενικόν συνοδικόν ἐπίπεδον. Ὡς γνωστόν, ἡ Α´ Οἰκουμενική Σύνοδος εἰσήγαγε τόν «ἄγραφον» ὅρον «ὁμοούσιος» εἰς τό Σύμβολον τῆς πίστεως, μέ σαφῆ σωτηριολογικήν ἀναφοράν, ἡ ὁποία παραμένει τό οὐσιῶδες χαρακτηριστικόν τῶν δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας. Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, οἱ ἑορτασμοί τῆς μεγάλης ἐπετείου δέν εἶναι στροφή πρός τό παρελθόν, ἐφ᾿ ὅσον τό «πνεῦμα τῆς Νικαίας» ἐνυπάρχει ἀδιαπτώτως εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἑνότης τῆς ὁποίας συναρτᾶται μέ τήν ὀρθήν κατανόησιν καί ἀνάπτυξιν τῆς συνοδικῆς ταυτότητός της. Ὁ λόγος περί τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπενθυμίζει τά κοινά χριστιανικά ἀρχέτυπα καί τήν σημασίαν τοῦ ἀγῶνος κατά τῶν διαστρεβλώσεων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καί μᾶς προτρέπει νά στραφῶμεν πρός τό βάθος καί τήν οὐσίαν τῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ δέ κατά τό παρόν ἔτος κοινός ἑορτασμός τῆς «Ἁγιωτάτης τοῦ Πάσχα ἡμέρας» ἀναδεικνύει τήν ἐπικαιρότητα τοῦ θέματος, ἡ λύσις τοῦ ὁποίου ὄχι μόνον ἐκφράζει τόν σεβασμόν τῆς Χριστιανοσύνης πρός τά θεσπίσματα τῆς Συνόδου τῆς Νικαίας, ἀλλά καί τήν συνείδησιν ὅτι «οὐ πρέπει ἐν τοιαύτῃ ἁγιότητι εἶναί τινα διαφοράν».

Μέ τοιαῦτα αἰσθήματα, ἔμπλεοι τοῦ φωτός καί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως καί ἀναβοῶντες τό κοσμοχαρμόσυνον «Χριστός Ἀνέστη», ἄς τιμήσωμεν τήν κλητήν καί ἁγίαν ἡμέραν τοῦ Πάσχα διά τῆς ὁλοψύχου ὁμολογίας τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς τόν θανάτῳ τόν θάνατον πατήσαντα, πᾶσιν ἀνθρώποις καί ἁπάσῃ τῇ κτίσει ζωήν χαρισά-μενον Λυτρωτήν, διά τῆς πιστότητος εἰς τάς τιμίας παραδόσεις τῆς Μεγάλης Ἐκκλη-σίας καί διά τῆς ἀνυποκρίτου πρός τόν πλησίον ἀγάπης, ἵνα δοξάζηται καί διά πάντων ἡμῶν τό ὑπερουράνιον ὄνομα τοῦ Κυρίου.         

  Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκε´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. Εὐσεβίου ἐπ’ εὐκαιρίας τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου (Παρασκευή 4η Μαρτίου 2025)

Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Καθώς ὁλοκληρώνεται σιγά-σιγά τό ταξίδι στό πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου ἐπικοινωνοῦμε μαζί σας ἐπιθυμώντας νά ἐπιστήσουμε τήν προσοχή σας σέ ἕνα ἀκόμη σκόπελο, πού ἐμφανίσθηκε λίγο πρίν τήν εἴσοδό μας στό λιμάνι τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος.

Τίς ἡμέρες αὐτές, σάν νά μήν ἔφταναν τά τόσα προβλήματα, πού ἔχουμε νά ἀντιμετωπίσουμε στά ἀκριτικά μας Νησιά, ἐμφανίστηκαν γιά μία ἀκόμη φορά οἱ «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», προσκαλώντας σέ μιά ἐκδήλωση γιά τήν ἐπέτειο τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ.

Παρερμηνεύοντας τό χωρίο: «Τοῦτο ποεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν» ἀπό τό κεφ. 22 τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Λουκᾶ, ἀναφέρουν, ὅτι ὁ Χριστός ζήτησε ἀπό τούς Μαθητές Του νά θυμοῦνται τήν ἐπέτειο τοῦ θανάτου του. Βεβαίως δέν χρησιμοποιοῦν τό ὄνομα Χριστός, ἀλλά μόνο τό Ἰησοῦς, τό ὁποῖο ἀφορᾶ στήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Κυρίου διότι δέν πιστεύουν, πώς ὁ Χριστός εἶναι Θεός. Ἐπίσης ὀνομάζουν τούς Ἁγίους Μαθητές καί Ἀποστόλους ὡς ἀκολούθους, σάν νά ἐπρόκειτο γιά τή συνοδία κάποιου ἁπλοῦ προσώπου. Καί οἱ δύο αὐτές ἐπισημάνσεις φανερώνουν ὅτι οἱ «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», ἄν καί θέτουν τήν λέξη –Χριστιανοί- στήν ὀνομασία τους, δέν εἶναι Χριστιανοί, ἀφοῦ ἀρνοῦνται τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτό ποτέ δέν ὀνομάζουν τόν Χριστό, Κύριο, οὔτε Τόν πιστεύον ὡς Θεό, Σωτῆρα καί Λυτρωτῆ, κάτι πού πανηγυρικῶς φανερώνεται τόσο στήν Παλαιά, ὅσο καί στήν Καινή Διαθήκη.

Κατά τήν συνήθη τακτική τους, ἀπομονώνουν μιά φράση τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ὥστε ἀποκομμένη ἀπό τά συμφραζόμενα νά τῆς δώσουν τήν ἑρμηνεία πού ἐπιθυμοῦν. Μιά ἁπλή ἀνάγνωση τοῦ συγκεκριμένου χωρίου στούς στίχους 19-20, ἀπό τό 22^ο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Λουκᾶ, φανερώνει τήν δόλια μεθόδευσή τους: «καὶ λαβὼν ἄρτον εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου τὸ ὑπὲρ ὑμῶν διδόμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. ὡσαύτως καὶ τὸ ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐν τῷ αἵματί μου, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν ἐκχυνόμενον.» 

Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς θέτει τήν ἐντολή τῆς ἀνάμνησης μεταξύ τῆς μεταδόσεως τοῦ Ἄρτου καί τοῦ Οἴνου, ὥστε ἡ ἐντολή νά μήν ἀφορᾶ σέ μιά ἁπλή ἀνάμνηση τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως διατείνονται, ἀλλά στήν ἀνάμνηση τοῦ Ἴδιου τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα, ὅπως αὐτή παραγματώνεται μέσα ἀπό τήν μετοχή στό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, δηλαδή στήν θεία Μετάληψη τοῦ Σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

Τήν ἴδια ἀκριβῶς περιγραφή παραθέτει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄πρός Κορινθίους ἐπιστολή κεφ. 11, στίχ. 23-26, ὅπου γράφει χαρακτηριστικά:«...ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἐν τῇ νυκτί ᾗ παρεδίδοτο ἔλαβεν ἄρτον καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ εἶπε·λάβετε φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. ὡσαύτως καὶ τὸ ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐστὶν ἐν τῷ ἐμῷ αἵματι· τοῦτο ποιεῖτε, ὁσάκις ἂν πίνητε, εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ.». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δηλαδή ἐπισημαίνει μέ ἔμφαση τά λόγια τοῦ Χριστοῦ καί διασαφηνίζει, ὅτι ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ δέν ὁμολογεῖται μέ μία ἐκδήλωση μιά φορά τόν χρόνο, ἀλλά κάθε φορά, ὅπου τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία μέσα ἀπό τήν θεία μετάληψη τῶν ἀχράντων Μυστηρίων καί τοῦτο σέ διαρκῆ ἀνάμνησή Του ἕως τήν Δευτέρα Παρουσία Του.

Ἄρα λοιπόν ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ δέν ἀφορᾶ στόν θάνατό Του, ἀλλά στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὁπότε ἡ ἀνάμνηση τοῦ Χριστοῦ δέν πραγματώνεται στήν μνήμη μας, ἀλλά στήν μετάληψη τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου τῆς θείας Εὐχαριστίας, τά ὁποῖα σαφῶς καί πραγματικῶς, μετά τήν μεταβολή ἀπό τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Πρός ἐπίρρωσιν τούτων ἄς ἀναφερθεῖ, πώς ὁ Μέγας Βασίλειος στή θεία Λειτουργία, πού συνέγραψε, συμπεριέλαβε κατά λέξιν αὐτά τά δύο χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, γι’ αὐτό καί ἐξαιρέτως τελοῦμε τήν θεία Λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου τήν Μεγάλη Πέμπτη, ἡμέρα κατά τήν ὁποία θυμόμαστε τόν Μυστικό Δεῖπνο καί τήν παράδοση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Ἄς σημειωθεῖ δέ, ὅτι οὔτε ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, οὔτε ὁ Παῦλος ἦταν παρόντες στήν πρώτη Θεία Λειτουργία τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, ἀλλά μέ χαρακτηριστική ὁμοιότητα περιγράφουν τήν παράδοση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ὄχι μόνον ἐξ ὅσων ἄκουσαν ἀπό τούς 11 Μαθητές, ἀλλά καί ἐμπνεόμενοι ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐνέργεια πού ὀνομάζουμε θεοπνευστία καί τήν ὁποία, δυστυχῶς γι’ αὐτούς, τήν ἀπορρίπτουν οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ». 

Ἀλλά τό ὅτι δέν εἶναι δυνατόν ἡ ἑρμηνεία πού δίδουν, νά ἀφορᾶ στήν ἀνάμνηση τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, ἐξάγεται καί ἀπό ἕνα ἀκόμη λόγο. Στή διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου οἱ Μαθητές δέν μποροῦσαν νά ἀντιληφθοῦν τήν συνέχεια τῆς πορείας τοῦ Χριστοῦ, ὅτι θά πέθαινε ὡς πρός τήν ἀνθρώπινη φύση Του πάνω στόν Σταυρό, ἀλλά ὡς Θεός θά ἀνίστατο ἀπό τούς νεκρούς καί αὐτό μποροῦμε νά τό καταλάβουμε πολύ εὔκολα ἀπό τούς διαλόγους τοῦ Χριστοῦ μέ τούς Μαθητές καί πρό τοῦ Σταυρικοῦ πάθους καί μετά τήν τριήμερη καί Ζωοποιό Ἀνάστασή Του.

Τέλος ἡ ἀνάμνηση τῆς ἐπετείου τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, χωρίς τήν Ἀνάστασή Του δέν σημαίνει τίποτε γιά ἐμᾶς. Αὐτό τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς Κορινθίους: «Εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ ἡ πίστις ἡμῶν». (Α΄Κορ. ιε΄14).

Ὁ μέγας κατηχητής τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων, διδάσκει στήν ΙΓ΄Κατήχηση τῶν Φωτιζομένων: «Ὁμολογῶ τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή γνωρίζω τήν Ἀνάστασή Του». Ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ λαμβάνει ἀξία καί γίνεται οὐσιαστικός γιά τή σωτηρία μας, ἐπειδή φωτίζεται ἀπό τήν Ἀνάστασή Του. Χωρίς τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἄδειο τό κήρυγμα καί ἡ πίστη μας κενή. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ βάση, εἶναι τό πᾶν. Ὅλα τά ὑπόλοιπα ἀκόμη καί αὐτός ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ θά ἦταν ἁπλῶς ἱστορικά γεγονότα, ἀν δέν ὑπῆρχε ἡ Ἀνάσταση. Ἐκεῖνοι δέν λένε ὅμως τίποτε γιά τήν μετά τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασή Του, γιατί δέν πιστεύουν, ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ὄχι μόνο ἀνέστησε τήν κόρη τοῦ Ἰαείρου, τόν γιό τῆς χήρας τῆς Ναΐν καί τόν τετραήμερο Λάζαρο, ἀλλά καί ὁ Ἴδιος ἀνέστη εκ νεκρῶν ὡς Θεάνθρωπος.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Σήμερα σέ συνέχεια τοῦ «Χαῖρε  Κεχαριτωμένη Μαρία» τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, χαιρετίσαμε τήν Ἀειπάρθενη Μητέρα μας ψάλλοντας: «Χαῖρε τροφῆς τοῦ μάννα διάδοχε, χαῖρε τρυφῆς ἁγίας διάκονε». Ὅπως τό μάννα ἐξ οὐρανοῦ ἔτρεφε τόν περιπλανώμενο στήν ἔρημο λαό τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καί ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας, μᾶς προσφέρει τό τεθεωμένο, μετά τήν Ἀνάστασή Του δηλαδή, ἄχραντο Σῶμα Του καί Τίμιο Αἷμα Του, γιά νά ἔχουμε ζωή καί σωτηρία κατά τήν πορεία μας στήν ἔρημο αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Τό μάννα ἐξ Οὐρανοῦ ὑπῆρξε ἁπλή προτύπωση τοῦ ἄρτου, ὁ Ὁποῖος κατέβηκε ἀπό τόν Οὐρανό. Αὐτός ὁ Ἄρτος εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Kύριος Ἰησοῦς Χριστός, σύμφωνα μέ τά ὅσα μᾶς διδάσκει στό 6^ο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰωάννου καί μεταλαμβάνεται ἀπό τούς πιστούς «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν τήν αἰώνιον.» Εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος «σάρξ ἐγένετο» «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆ Παρθένου» «καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»(βλ. Ἰω. α΄14)

 Ἡ ἁγία τρυφή τήν ὁποία διακονεῖ ἡ Παναγία μας λοιπόν εἶναι ἡ θεία Λειτουργία. Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, πιστή στήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, ἐπιτελεῖ τήν θεία Λειτουργία συνεχῶς κατά τό πρότυπο καί σέ συνέχεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, γιά νά ἔχει τήν θεία ἀνάμνησή Του, ἐδῶ καί εἴκοσι αἰῶνες, ἐνῶ οἱ Χιλιαστές Μάρτυρες τοῦ Ἱεχωβᾶ ἐμφανίζονται μόλις στά μέσα τοῦ 19^ου αἰῶνα καί ἆρα δέν μποροῦν νά ἔχουν αὐθεντική ἄποψη!

Ὅσοι ἀρνοῦνται τήν ἕνωση μέ τόν Χριστό διά τῆς θείας Κοινωνίας, ἔστω κι ἄν εἶναι τίμιοι, ἐργατικοί καί φιλάνθρωποι, ὁ Κύριος δέν παρέχει λύτρωση. Ὁ λόγος Του εἶναι σαφής καί κατηγορηματικός, πώς δέν πρόκειται νά ζήσουμε, ἐάν δέν φᾶμε τήν σάρκα Του καί ἐάν δέν πιοῦμε τό αἷμα Του (Βλ. Ἰω. στ΄ 53). Καί γιά νά μήν νομίσει κάποιος, ὅτι εἶναι συμβολικό τό νόημα τῶν λόγων αὐτῶν ἀποσαφηνίζει παρακάτω, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λέγοντας: «Εἶναι πράγματι τροφή ἡ σάρκα μου καί ποτό τό αἷμα μου. Αὐτός πού τρώει τήν σάρκα μου καί πίνει τό αἷμα μου μέσα σέ ἐμένα μένει και ἐγώ σ’αυτόν.» (Βλ. Ἰωάν. στ΄ 55-56).

Μέ αὐτές τίς σκέψεις σᾶς παρακαλῶ ἐκ μέσης καρδίας νά μήν παρασύρεσθε ἀπό τίς φωνές καί τίς ἐκδηλώσεις τῶν αἱρετικῶν, ὅσο καλοί καί εὐγενεῖς κι ἄν εἶναι, γιατί θέτετε ἐν ἀμφιβόλῳ τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς σας, γιά τήν ὁποία ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἀπέθανε ἐπί Σταυροῦ καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν.

Καί μαζί παρακαλῶ νά ἔρχεσθε στίς θεῖες Λειτουργίες μας, στίς κατά τόπους Συνάξεις μελέτης Ἁγίας Γραφῆς καί στά Κηρύγματα γιά νά ζεῖτε τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ καί νά διδάσκεσθε τόν λόγο Του μέσα ἀπό τήν αὐθεντική ἑρμηνεία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ἐπαληθεύοντας τό δρόμο τῆς ζωῆς σας, ταυτιζόμενοι μέ τόν Θεάνθρωπο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος μᾶς εἶπε: «ἐγώ εἰμί ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή».

Μετά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης και εὐχῶν

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ κ.κ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗι ΚΥΡΙΑΚΗι ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 9ῃ ΜΑΡΤΙΟΥ 2025

Ἀγαπητοί μου Πατέρες και Ἀδελφοί,

Ἐφέτος συμπληρώνονται 1.700 ἒτη ἀπό τή σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τό ἒτος 325 μ.Χ. στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας, μέ τή συμμετοχή 318 Θεοφόρων Πατέρων. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διαφύλαξε μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τή συνοδικότητά της, τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν εὐχαριστιακή κοινωνία τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν.

Ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἀποφάνθηκε γιά διάφορα δογματικά, διοικητικά καί ἐκκλησιολογικά ζητήματα.

Ἀφορμή γιά τήν σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στάθηκαν τρία κυρίως ζητήματα: α) ἡ αἱρετική διδασκαλία τοῦ Ἀρείου, πού ἔλεγε πώς ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός, (ὅπως σήμερα διδάσκουν οἱ Χιλιαστές), β) ὁ καθορισμός τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καί γ) ἡ ἐπανένταξη στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν πεπτωκώτων (lapsi), τῶν Χριστιανῶν δηλαδή, οἱ ὁποῖοι στίς περιόδους τῶν διωγμῶν ἀπό δειλία θυσίασαν στά εἴδωλα  καί «ἀπέφυγαν» μέν τόν μαρτυρικό θάνατο, ἀλλά ἀποκλείονταν καί ἀπό τήν Σύναξη τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἐκκλησία ἐμπνεόμενη ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, στό πρῶτο ζήτημα παρέμεινε ἀμετακίνητη στό δόγμα Της γιά τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, καταδικάζοντας ἐντελῶς τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου καί καθιερώνοντας τόν ὅρο «Ὁμοούσιος τῷ Πατρί» γιά τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, συντάσσοντας καί τά πρῶτα ἑπτά ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν...ἕως τό οὐκ ἔσται τέλος», τό ὁποῖο εἶναι ἔργο τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Στό δεύτερο ζήτημα ἡ Ἐκκλησία συνέθεσε τίς παραδόσεις Ἀνατολῆς καί Δύσης καί καθόρισε τό Πάσχα νά ἑορτάζεται ἀπό κοινοῦ για ὅλους τούς Χριστιανούς τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας καί μετά τό πάσχα τῶν Ἑβραίων.

Στό τρίτο ζήτημα, πού εἶχε δημιουργήσει σχίσματα καί διαιρέσεις ἀποφασίσθηκε ἡ κατά τό δυνατόν ἐπιεικής ἀντιμετώπιση τῶν πεπτωκότων καί ἡ κατόπιν μετανοίας ἡ σταδιακή ἐπανένταξή τους στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μέ σκοπό τή σωτηρία τους.

Ἡ συμπλήρωση 1.700 ἐτῶν ἀπό τοῦ ἱστορικοῦ αὐτοῦ Γεγονότος μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ἀξία τῆς Συνοδικότητας καί τῆς Ἑνότητας τῆς πίστεώς μας. Μᾶς καλεῖ νά διαφυλάξουμε ἀνόθευτη τήν πίστη μας καί νά διατηρήσουμε ἀκεραία τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀποκεκαλυμμένη ἐκ Θεοῦ ἀληθινή πίστη.

Εἶναι ἡ ὁδός τῆς ἑνώσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Τριαδικό Θεό στό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Σαρκωμένη παναλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Ἡ πίστη μας διά μέσου τῶν αἰώνων δέν γνώρισε οὒτε μεταρρύθμιση, οὒτε ἀντιμεταρρύθμιση. Ἀκόμη κι ὅταν ἐμφανίσθηκαν ἀναγεννητικές τάσεις, αὐτές ἀπέβλεπαν στήν ἐπιστροφή στήν παράδοση. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει τή μοναδική δυνατότητα νά διασώζει καί νά διατηρεῖ πάντοτε νέο καί ἀναλλοίωτο τό Ὀρθόδοξο ἦθος καί φρόνημα καί νά τό παραδίδει ἀπό γενιά σέ γενιά μέχρις ἐμᾶς σήμερα, οἱ ὁποῖοι πιστεύουμε ὡς ὀφείλουμε σέ «ὃ,τι πανταχοῦ, πάντοτε καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη», σύμφωνα καί μέ τόν ὁρισμό τοῦ ὁσίου Βικεντίου τοῦ ἐκ Λειρίνου, καθώς «αὐτό εἶναι τό ἀληθινό καί γιά ὅλους  σωτήριο.»

Αὐτό δέν μποροῦμε οὒτε νά τό ἀλλοιώσουμε, οὒτε νά τό νομοθετήσουμε ἐκ νέου.

Ἡ πίστη μας δεν ἒχει σημαντικά καί ἀσήμαντα, οὐσιώδη καί ἐπουσιώδη. Ὃλα εἶναι ἰσόκυρα καί ἀλληλένδετα γιά τήν σωτηρία μας.

Στό «Πιστεύω» τό ὁποῖο ἀπαγγείλαμε τώρα ὃλοι, ἀλλά καί στήν Θεία Λειτουργία, ὁ Ἱερεύς μᾶς προτρέπει ἀμέσως μετά, λέγοντας: «Στῶμεν καλῶς. Στῶμεν μετά φόβου. Πρόσχωμεν...». Δηλαδή  μέ τίς λέξεις τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, μέ τίς ὁποῖες συγκράτησε τά ἀγγελικά τάγματα καί δέν ἀκολούθησαν τόν Ἑωσφόρο στήν πτώση του, μᾶς ἐφιστᾶ τήν προσοχή, ὥστε νά μήν ἀλλοιώσουμε τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τό φρόνημά μας, ἀπό παρακοή καί ἐγωϊσμό καί ἐκπέσουμε ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅπως ὁ Σατανᾶς ἀπό τόν οὐρανό.

Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Δεν εἶναι καιρός γιά διαμάχες καί ἐγωϊσμούς πάνω σέ ζητήματα τῆς πίστεως καί τῆς ζωῆς μας. Δέν εἶναι καιρός γιά διαιρέσεις καί ψυχρότητες μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Δέν εἶναι ὧρα γιά ἔχθρες καί μίση στήν κοινωνία τῆς γλυκυτάτης Πατρίδος μας. Ὁ πιστός Χριστιανός πρῶτα καί πάνω ἀπ’ ὅλα πρέπει νά εἶναι σημεῖο ἀναφορᾶς γιά τήν εἰρήνη καί τήν ἀγάπη στό σύγχρονο κόσμο, ἀλλιῶς δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει οὔτε ὡς φῶς, πού θά φωτίζει καί θά θερμαίνει τόν κόσμο, οὔτε ὡς ἁλάτι, πού θά συντηρεῖ καί θά νοστιμίζει τόν κόσμο, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου στήν ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία Του.

Ὡς  μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ γνωρίζουμε, ὅτι ὁ μόνος ἀναμάρτητος εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ καί ἆρα ὅλοι μας φέρουμε ἀναλογικῶς εὐθύνη γιά ὅλα ὅσα συμβαίνουν γύρω μας, ὅπως εὐθυνόμαστε δίχως ἄλλο καί γιά τήν παράδοση καί παραλαβή τῆς πίστεως καί τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπό γενιά σέ γενιά, στίς οἰκογένειες καί τήν κοινωνία.

Ἑορτάζοντας σήμερα καί τήν μνήμη τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, πού μαρτύρησαν στήν παγωμένη λίμνη τῆς Σεβαστείας τό 320 μ.Χ., πέντε μόλις χρόνια πρίν τήν σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀντιλαμβανόμαστε τό ρόλο κάθε γενιᾶς στήν παράδοση καί παραλαβή τῆς πίστεως. Κυρίως ὅμως, μέσα ἀπό τό ἀνδρεῖο φρόνημα πού ἐπέδειξε ἡ μητέρα τοῦ ἑνός ἐξ αὐτῶν, ἀντιλαμβανόμαστε καί τόν ρόλο τῶν γονέων γιά τή μετάδοση τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης στά παιδιά καί τήν κατά Χριστόν μόρφωση καί παιδαγωγία, πού ὀφείλουν νά τούς δίνουν. Ἀκόμη δέ, πώς χρειάζεται νά εἴμαστε ἰδιαίτερα προσεκτικοί στά θέματα τῆς Ὀρθόδοξης πίστης καί ζωῆς, καθώς ἀμέτρητοι Ἀδελφοί πρίν ἀπό ἐμᾶς, γνωστοί ἤ ἄγνωστοι, διέσωσαν τήν πίστη γιά χάρη μας καί γιά τη σωτηρία μας ἀκόμη καί μέ τή θυσία τῆς ζωῆς τους, γιά τούς ὁποίους σήμερα ψάλλουμε τό «Αἰωνία ἡ μνήμη».

Σήμερα,  ἀνατρέχοντας  1700 χρόνια στό ἱστορικό μας παρελθόν διδασκόμαστε ἐπίσης πώς τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, παρά τίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες, τά ἀνθρώπινα λάθη ἤ πιθανούς ἀδέξιους χειρισμούς, διατηρεῖται σέ ἀλάνθαστη πορεία μέσα στή θάλασσα τοῦ κόσμου, διότι καθοδηγεῖται ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί διαφυλάσσεται ἀλώβητο, γιατί εἶναι τοῦ Χριστοῦ, τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ μας.

Ἄς φροντίσουμε λοιπόν, ἔχοντας τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί παραλλήλως λαμβάνοντας τό μήνυμα τῶν Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, νά διαπλέουμε τό πέλαγος τῆς ζωῆς μέσα σέ αὐτό τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, μένοντας ἀμετακίνητοι στά δογματικά θέματα τῆς πίστεως καί διευθετῶντας τά θέματα τῆς ζωῆς μας μέ διάκριση, σύνεση, ἀγάπη καί κυρίως ἐπιείκεια, ἡ ὁποία ἔρχεται ὡς ἀποτέλεσμα τῆς προσευχῆς, τῆς μετανοίας καί  τῆς ὑπακοῆς μας στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί  πάντοτε μέ σκοπό τήν σωτηρία τῶνψυχῶν «ὑπέρ ᾧν Χριστός ἀπέθανε καί ἀνέστη». Ἀμήν

Χρόνια πολλά!

Εὐχέτης πρός τόν Κύριο γιά ὅλους σας

+ Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email