Πρόγραμμα τῶν Ἀρχιερατικῶν Χοροστασιῶν καί Θ. Λειτουργιῶν κατά τήν περίοδον ἀπό 29ης Ἰουλίου ἕως καί 31ης Αὐγούστου ἐἔ.

Συντάχθηκε στις 01 Αυγούστου 2023.

Εκτύπωση Email

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Συντάχθηκε στις 01 Αυγούστου 2023.

ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΚΛΕΙΣΤΑ ΑΠΟ 02 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΕΩΣ ΚΑΙ 01 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2023.

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΓΑΜΩΝ ΘΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΟΝΟ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΕΞΗΣ ΗΜΕΡΕΣ:

* ΠΕΜΠΤΗ 10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2023

* ΠΕΜΠΤΗ 17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2023

* ΠΕΜΠΤΗ 24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2023

ΩΡΑ  11:00 – 14:00

Εκτύπωση Email

«Οἱ Ἅγιοι τῆς Σάμου, τότε καί σήμερα» Κυριακή 30 Ἰουλίου 2023, Σύναξις τῶν Σαμίων Ἁγίων

Συντάχθηκε στις 25 Ιουλίου 2023.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ σύναξη τῶν Σαμίων Ἁγίων κομίζει σήμερα ἐνώπιόν μας πρῶτον τίς μεγάλες Ἀποστολικές μορφές τοῦ ἠγαπημένου Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, στούς ὁποίους ὀφείλουμε τόν εὐαγγελισμό τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως.

Στή συνέχεια διακρίνουμε τούς τρεῖς Ἐπισκόπους Σάμου: τόν ἱερομάρτυρα Ἑρμογένη, ὁ ὁποῖος ἔζησε καί μαρτύρησε τόν 4^ο αἰῶνα, τόν Ἡράκλειο, ὁ ὁποῖος ἔζησε τόν 8^ο αἰῶνα καί συμμετεῖχε στήν Ζ Οἰκουμενική Σύνοδο καί τόν Λέοντα ὁ ὁποῖος ἔζησε τόν 9^ο αἰῶνα.

Τήν χορεία τῶν Σαμίων Ἁγίων συμπληρώνουν οἱ τρεῖς στρατιωτικοί Ἅγιοι Μάρτυρες Γρηγόριος, Θεόδωρος καί Λέων, ὁμολογητές τῆς χριστιανικῆς πίστεως στά δύσκολα χρόνια τῶν διωγμῶν.

Ἀκολουθεῖ ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ Λατρινός, ὁ ὁποῖος ἀσκήθηκε ἀρχικῶς στό κατέναντι τῆς Σάμου ὅρος Λάτρος (γνωστό ὡς Καμῆλα σήμερα) καί ἐν συνεχείᾳ στίς σπηλιές τοῦ Κέρκη.

Τόν 18^ο αἰῶνα ὁ χορός τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων Πατέρων ἁγίασε τά χώματα τῶν Νησιῶν μας, ἀνάμεσα στούς ὁποίους ξεχωρίζουμε, τόν Ἅγιο Μακάριο Κορίνθου καί τόν ὅσιο Νήφωνα τόν Κοινοβιάρχη.

Καί τέλος ἡ μαρτυρική μορφή τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Νεομάρτυρος Γεωργίου, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπό τήν Χώρα τῆς Σάμου καί ἄθλησε στήν Ἔφεσο στίς 5 Ἀπριλίου 1801, ξυλοκοπούμενος ἕως θανάτου ἀπό τούς Τούρκους, ἐξαιτίας τῆς ἐμμονῆς του στήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Πίστη, παρά τό ὅτι στό παρελθόν, εὑρισκόμενος σέ κατάσταση μέθης τήν εἶχε ἀρνηθεῖ.

Ὅλους αὐτούς τούς Ἁγίους, τούς ἑνώνει ἡ κοινή πίστη στόν Σωτῆρα Χριστό, ἡ μέχρι θυσίας τῆς ζωῆς τους ἀγάπη τους γι’ Αὐτόν καί ἡ μαρτυρία, πού ἔδωσαν στήν κοινωνία τῆς ἐποχῆς τους γιά τήν δόξα Του. Ἀλλά καί τούς διῶκτες τους, τούς ἕνωνε ἀκριβῶς ἡ ἐμπάθεια καί ἡ ἔχθρα τους πρός τόν Χριστό. Οἱ διῶκτες κάθε ἐποχῆς, μέ ἀφορμή τήν ψεύτικη θρησκεία τους ἤ τήν ἀντίχριστη πίστη τους, διώκουν ὅλους ὅσους μέ τή ζωή καί τό ἔργο τους κηρύττουν τόν Χριστό, τόν μόνο ἀληθινό Θεό Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου.

Αὐτό βέβαια, πού πρέπει νά γνωρίζουμε καλά εἶναι ὅτι ὁ διωγμός τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του δέν σταμάτησε ποτέ. Ἁπλῶς ἄλλοτε εἶναι φανερός καί ἄλλοτε κρυφός, πού εἶναι κι ὁ πιό ἐπικίνδυνος. Οἱ Χριστιανοί κάθε ἐποχῆς ἀντιλαμβάνονται μέ τά πνευματικά τους αἰσθητήρια τόν διωγμό καί ἀναλόγως τοῦ θάρρους τους πράττουν, ὥστε κάποιοι διαλάμπουν μέ τήν μαρτυρία τους, τήν ὁποία σφραγίζουν ἄλλοτε μέ τήν ὁμολογία τους, ἄλλοτε μέ τήν ἄσκησή τους καί ἄλλοτε μέ τήν θυσία τῆς ἴδιας τους τῆς ζωῆς, καθώς ἔρχονται ἀντιμέτωποι μέ διάφορες μορφές εἰδωλολατρίας καί ἀντιχριστιανικοῦ μένους.

Ὁ Ἅγιος Ἑρμογένης, Ἐπίσκοπος Σάμου καί οἱ τρεῖς στρατιωτικοί Ἅγιοι Μάρτυρες Γρηγόριος, Θεόδωρος καί Λέων, ἔζησαν στά δύσκολα χρόνια τῶν διωγμῶν στή Σάμο καί ὑφιστάμενοι φρικτά βασανιστήρια ἀπό τούς εἰδωλολάτρες, ὁδηγήθηκαν στήν μαρτυρική τους τελείωση, ἁγιάζοντας μέ τό αἷμα τους τό ἀκριτικό μας Νησί.

17 αἰῶνες μετά στή Σάμο, μέ πρόφαση διάφορες πολιτιστικές δραστηριότητες, πρός ἀνάδειξιν δῆθεν τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ πολιτισμοῦ καί τήν προσέλκυση τουριστῶν, ἐπιχειρεῖται ἡ ἐνθύμιση τῆς εἰδωλολατρικῆς θρησκείας, μέσα ἀπό κάποια δρώμενα.

Ταυτόχρονα περιθωριοποιεῖται ἡ ἱστορικά ἐπαληθευμένη χριστιανική ζωή καί παράδοση εἴκοσι αἰώνων στά Νησιά μας καί προβάλλονται εἰδωλολατρικά ἔθιμα, τῶν ὁποίων ἡ ἀναβίωση ἀκόμη κι ἄν δέν ὑποκινεῖται ἀπό ἐμπάθεια πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, σίγουρα ἐκφράζει μισαλλοδοξία καί φανατισμό, διότι ὅλα αὐτά τά εἰδωλολατρικά δρώμενα εἶναι ἱστορικά ἀνεπιβεβαίωτα καί χωρίς βάση στήν ἀρχαία ἑλληνική παράδοση.

Σύμφωνα μέ εἰδικούς μελετητές τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ: «... κανείς δέν μπορεῖ πλέον σήμερα νά μιλᾶ γιά ἐπιστροφή σέ μιά αὐθεντική, γνήσια καί ἁγνή Ἑλλάδα τῶν ἀρχαίων. Αὐτό δέν εἶναι παρά ἕνα ἰδεατό ὄνειρο. Ἡ εἰκόνα πού ἔχουμε γιά τήν Ἀρχαιότητα εἶναι σέ μεγάλο βαθμό μιά ὡραιοποιημένη ὄψη, ἡ ὁποία ἐξαγνίστηκε καί θεοποιήθηκε ἀπό τή δυτική τέχνη καί φιλοσοφία, στή δική της ἀνάγκη να στηριχτεῖ κάπου γιά μιά ψυχική καί κοινωνική ἀναγέννηση! Δέν εἶναι δυνατόν νά ἐπιστρέψουμε σέ κάτι πού δέν ὑπάρχει ἀλλά καί δέν ὑπῆρξε ποτέ μέ τή μορφή πού φανταζόμαστε» (Γ. Ἰωαννίδη, Ὁ Πόλεμος Ἑλληνοκεντρισμοῦ καί Χριστιανῶν, Ἄβατον, τ.42)

Οἱ μεγάλοι Ἀρχαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι, ἀνάμεσα στούς ὁποίους ἀναμφιβόλως συγκαταλέγονται οἱ Σάμιοι: Πυθαγόρας καί Ἐπίκουρος, ἀντιτάχθηκαν ἐξ ἀρχῆς στήν εἰδωλολατρική πολυθεΐα, ἀπορρίπτοντας ἀναφανδόν ὅλα τά εἰδωλολατρικά δρώμενα. Μαζί μέ τούς ἀρχαόυς Ἕλληνες Φιλοσόφους καί ὅλοι οἱ νοήμονες πρόγονοί μας, οὔτε ἀποδέχθηκαν ποτέ το δωδεκάθεο, οὔτε συμβιβάσθηκαν μέ αὐτό.  Ὁ Σωκράτης, ὁ Πλάτων κι ὁ Ἀριστοτέλης, ἀκόμη κι ὁ Πυθαγόρας ὁ Σάμιος, ὁ ὁποῖος ἐξόριστος στή Βαβυλώνα γνωρίστηκε μέ τόν προφήτη Δανιήλ καί ἐπέστρεψε Μονοθεϊστής, ὑπέδειξαν τον Ἕνα Θεό.

Τό δωδεκάθεο ἀποτελεῖ τήν θεοποίηση τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν καί ἀδυναμιῶν καί τό μόνο πού προσφέρει, εἶναι τό ἄλλοθι στήν ἁμαρτία καί τήν δικαιολογία γιά νά παραμένουν οἱ ἄνθρωποι σέ ἠθική σήψη καί παρακμή χωρίς μετάνοια καί σωτηρία, βασικά σημεῖα τῆς χριστιανικῆς βιοτῆς καί πολιτείας! Ὁ Δίας, ἡ Ἥρα καί οἱ ὑπόλοιποι ἀνύπαρκτοι «θεοί» εἶναι δημιουργήματα τῆς ἀνθρώπινης φαντασίας, φτιαγμένοι κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωση τοῦ ἀνθρώπου και ἐπιρρεπεῖς σέ ἀποκλειστικά ἀνθρώπινα πάθη. Ἄς προσέξουμε τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος ἐπισημαίνει, ὅτι τά εἴδωλα ἀπεικονίζουν ἀνύπαρκτα πρόσωπα, εἶναι «νεκρά καί ἄφωνα», (Α΄ Κορ. ιβ, 2) καί μᾶς προτρέπει «Φεύγετε ἀπό τῆς εἰδωλολατρίας» (Α΄Κορ. ι 14) διότι μέσα ἀπό αὐτά λατρεύεται ὁ διάβολος.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Στῶμεν καλῶς. Στῶμεν μετά φόβου Θεοῦ. Πρόσχωμεν!

Ἄς μείνουμε μακρυά ἀπό τήν εἰδωλολατρία καί κάθε τί, πού ἔχει σχέση μ’ αὐτήν, ἀκόμη κι ἄν γίνεται γιά πολιτιστικούς λόγους. Οἱ σύγχρονοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει νά εἴμαστε ἰδιαιτέρως προσεκτικοί ὡς πρός τήν τάση ἑνός τέτοιου εἰδωλολατρικοῦ ἀναχρονισμοῦ. Ἡ Νεοειδωλολατρία δέν εἶναι πρόοδος καί ὁ συγχρωτισμός τῶν κατά τά ἄλλα εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν μέ τέτοιου εἴδους «πολιτισμικά» δρώμενα, δέν τούς ὠφελεῖ καθόλου καί μᾶλλον τούς ἀποκόπτει ἀπό τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀφοῦ οἱ κάθε εἴδους παγανιστικές τελετές ἔχουν ἀναφορά στόν διάβολο. 

Ἄς ἀκούσουμε καί πάλι τόν ἀπόστολο Παῦλο νά συμβουλεύει γιά παρόμοια θέματα τούς Κορινθίους: «Μή συνδέεσθε στενά καί μή συνοδοιπορεῖτε μέ ἐκείνους ποῦ δέν πιστεύουν...Διότι ποία συνάφεια καί ἀνάμιξη μπορεῖ νά ὑπάρχη μεταξύ της δικαιοσύνης καί τῆς παρανομίας; Ποία ἐπικοινωνία μεταξύ φωτός καί σκότους; Ποία συννενόηση καί συμφωνία μεταξύ Χριστοῦ καί διαβόλου;» (Β΄ Κορ. στ΄ 15)

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός,  ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή (βλ. Ἰω. ιδ΄6).

Ὁ Χριστός εἶναι τό φῶς τό ἀληθινόν, τό Ὁποῖο φωτίζει καί ἁγιάζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο. (βλ. Ἰω. α 9). Ἦλθε ὁ Χριστός γιά νά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τήν πλάνη τῶν εἰδώλων, πληρώνοντας μέ τό Τίμιο Αἷμα Του τό ἀντίτιμο τῆς ἁμαρτίας μας.

Ἀς λυπηθοῦμε τούς ἑαυτούς μας κι ἀς μείνουμε ἑδραῖοι στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ σκοπό τή σωτηρία μας, θεωρώντας ντροπή νά προσβάλουμε τήν θυσία τοῦ Χριστοῦ. Ἀκόμη δέ καί τή θυσία τόσων Ἁγίων Μαρτύρων, πού ὑπῆρξαν θύματα τῆς εἰδωλολατρικῆς μανίας καί πορφύρωσαν μέ τό αἷμα τους τό οἰκοδόμημα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας στούς αἰῶνες γιά τήν ἀγάπη καί τή δόξα τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.

Εκτύπωση Email

«Τά πάντα δῶσε γιά τόν Χριστό, τόν Χριστό μή δώσεις γιά τίποτε» Κυριακή Z΄ Ματθαίου 23 Ἰουλίου 2023

Συντάχθηκε στις 19 Ιουλίου 2023.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα (βλ. Ματθ. θ΄ 27-35) ἀκούσαμε γιά δύο θεραπεῖες πού ἐπετέλεσε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Τήν πρώτη σέ δύο τυφλούς καί τή δεύτερη σέ ἕνα ἄνθρωπο, τόν ὁποῖον ὁ διάβολος εἶχε καταστήσει κωφάλαλο.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἑρμηνεύοντας τήν συγκεκριμένη περικοπή, ἐπισημαίνουν ὅτι ὁ Χριστός δέν περίμενε νά ἔλθουν σ’ αὐτόν οἱ ἀσθενεῖς, ἀλλά Ἐκεῖνος πήγαινε σ’ ἐκείνους γιά νά τούς θεραπεύσει. Γιά τόν λόγο αὐτό λίγο παρακάτω ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής ὑπογραμμίζει πώς ὁ Χριστός περιδιάβαινε τίς πόλεις καί τά χωριά κηρύττοντας τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύοντας τίς ἀσθένειες καί τίς ἀδυναμίες του λαοῦ.

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἴδιος καί τότε καί σήμερα καί στούς αἰῶνες (βλ. Ἑβρ. ιγ΄ 8) καί περιδιαβαίνει μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία Του τόν κόσμο.  Κηρύττει τό ἴδιο Εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας καί θεραπεύει τούς ἀσθενεῖς. Παρέχει σέ ὅλους μας ἁπλόχερα δύο μεγάλα ἀγαθά: χάρη καί ὑγεία στήν ψυχή καί τό σῶμα. Γι΄ αὐτό καί στήν ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία Του συνέστησε νά ζητοῦμε πρῶτα τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνη Του, τήν Χάρη δηλαδή καί ὅ,τι ἀγαθό πράττει γιά ἐμᾶς καί ὅλα τά ὑπόλοιπα, τά ὁποῖα ἔχουμε ἀνάγκη θά προστεθοῦν ἀπό Ἐκεῖνον στή ζωή μας. (Ματθ. στ΄ 33).

Αὐτό ὅμως ποῦ μᾶς ἐντυπωσιάζει ἰδιαιτέρως στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή εἶναι ἡ αὐστηρή ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, πρός τούς δύο θεραπευμένους τυφλούς, νά μήν ἀναφέρουν πουθενά γιά τήν θαυμαστή ἴαση. Ὁ Χριστός δέν θεράπευε γιά νά ἐντυπωσιάσει, οὔτε γιά νά ἀναγκάσει τούς ἀνθρώπους νά Τόν πιστεύσουν. Γι’αὐτό καί ὅταν κάποιοι, εἴτε ἀπό περιέργεια, εἴτε ἀπό ἄλλα κίνητρα Τοῦ ζητοῦσαν θαυμαστά σημεῖα, ὄχι μόνο δέν θαυματουργοῦσε, ἀλλά καί ἀπαντοῦσε ἀναλόγως. Εἶναι γνωστός ὁ λόγος του, ὅπως τόν διασώζει ὁ εὐαγγελιστής Λουκάς: «Αὐτή ἡ γενεά εἶναι πονηρή. Ζητάει θαῦμα ἀπό τόν οὐρανό, τάχα γιά νά πιστεύσει καί δέν θά τῆς δοθεῖ ἄλλο θαῦμα, ἐκτός ἀπό τό θαῦμα τοῦ Ἰωνᾶ τοῦ Προφήτη» (βλ. Λουκ. ια΄ 29), ἐννοώντας τήν τριήμερη ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασή Του.

Ὅμως ὅταν σκεφθοῦμε, πώς στήν περίπτωση τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονισμένου τῶν Γαδαρηνῶν ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός τόν προτρέπει νά ἐπιστρέψει στό σπίτι του καί νά διηγεῖται ὅσα ἔκανε γιά χάρη του ὁ Θεός (βλ. Λουκ. η 39), τότε διερωτώμαστε: Γιατί ὁ Χριστός ἄλλοτε ἀπαγορεύει τήν ἀναγγελία τοῦ θαύματος καί ἄλλοτε ὄχι; Ἐπειδή δέν ὑπάρχει ἀντίθεση στά λόγια τοῦ Κυρίου, μέ τή βοήθεια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ξεκαθαρίζουμε, ὅτι ὁ Χριστός μέ τήν αὐστηρή Του ἐντολή θέλει νά μᾶς  διδάξει: «νά μήν λέγωμε τίποτε γιά τούς ἑαυτούς μας, ἀλλά καί νά ἐμποδίζουμε καί αὐτούς πού θέλουν νά μᾶς ἐγκωμιάσουν. Ὅταν ὅμως ἡ δόξα ἀναφέρεται στόν Θεό, ὄχι μόνο δέν μᾶς ἐμποδίζει, ἀλλά μᾶς προστάζει νά τό πράττουμε αὐτό κιόλας.» (ΛΒ΄ Ὁμιλία εἰς τόν κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον).

Βέβαια οἱ δύο τυφλοί καθόλου δέν ὐπάκουσαν στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἐνθουσιασμένοι ἀπό τήν θαυμαστή καί ἄμεση θεραπεία τους, τήν διαλάλησαν σέ ὅλη ἐκείνη τήν περιοχή. Εἶναι σίγουρο πώς ὁ Χριστός θέλησε, ἀπό τήν μιά μεριά νά προφυλάξει τούς πρώην τυφλούς καί ἀπό τήν ὑπερηφάνεια, ἐξαιτίας τῆς χάρης τῆς ὁποίας ἔτυχαν ἀπό Ἐκεῖνον καί ἀπό τήν ἄλλη ἤθελε νά ἀποφύγει τή διάθεση τῶν ἀνθρώπων νά Τόν ἀνακηρύξουν βασιλιᾶ ἐξαιτίας τῶν θαυμάτων καί νά Τόν ἀκολουθοῦν γιά νά λύσουν τά βιοτικά καί ὑπαρξιακά τους προβλήματα.

 Οἱ πρώην τυφλοί ὅμως δέν ἀντιλήφθηκαν καμμία ἀπό τίς δύο ἐπιφυλάξεις τοῦ Χριστοῦ καί διαλάλησαν τό θαυμαστό συμβᾶν. Καί σέ αὐτό τό σημεῖο ὁμοιάζουν μέ τούς περισσοτέρους ἀπό ἐμᾶς. Διότι κι ἐμεῖς, ἄν καί ὁ Χριστός μᾶς ἄνοιξε τά μάτια μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία Του, συνήθως δέν ὑπακοῦμε στό λόγο τοῦ Κυρίου, ἀλλά ἐνθουσιασμένοι ἀπό ἐπιτυχεῖς στιγμές τῆς ζωῆς μας, καυχώμαστε καί ὑπερηφανευόμαστε. Ἀκόμη κι ἄν ἀναγνωρίζουμε τήν συμβολή τῆς θείας Χάρης στή ζωή μας, ἐντούτοις πολλές φορές συμπεριφερόμαστε σάν καί ὅλα νά ὀφείλονται στή δική μας δύναμη.

Λέει ὁ Χριστός: Μή κρίνετε κι ἐμεῖς κατακρίνουμε τούς πάντες μέχρι σημείου συκοφαντίας, χωρίς πολλές φορές νά ἔχουμε ὄχι ἀποδείξεις, ἀλλά οὔτε ἐνδείξεις γιά ὅσα μαρτυροῦμε. Πού ἀκόμη κι ἄν εἴχαμε ἀποδείξεις, οὔτε μᾶς περνᾶ ἀπό τό μυαλό, ὅτι ἡ κρίση εἶναι τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τῶν ἀνθρώπων. Καί πῶς τό καλύτερο, πού ἔχουμενά κάνουμε εἶναι νά καλύψουμε τόν συνάνθρωπο, προσευχόμενοι γιά τήν μετάνοια καί τή σωτηρία του καί σκεπτόμενοι ὅτι καί ἐμεῖς ἁμαρτωλοί εἴμαστε και πῶς ἀφοῦ κι ἐμᾶς μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός, ἄς σιωπήσουμε ζητώντας τό ἔλεός Του καί γιᾶ ἐμᾶς καί γιά τούς ἄλλους.

Λέει ὁ Χριστός: Μή γίνεσθε σκληροί στούς ἀνθρώπους. Μήν περιμένετε πίσω τά δανεικά σας. Μήν φιλοξενεῖτε αὐτούς πού μποροῦν νά σᾶς τό ἀνταποδώσουν, ἀλλά ἐκείνους πού ἔχουν ἀνάγκη καί ἀδυνατοῦν νά ἀντιπροσφέρουν, ἀλλά ἐμεῖς κάνουμε τά ἀντίθετα θεωρώντας μεγαλύτερη ὑποχρέωση τήν τιμή στόν ἄνθρωπο καί ὄχι στόν Θεό.

Ἄλλα θέλει ὁ Θεός κι ἐμεῖς ἄλλα νά πράττουμε. Ἄλλα ζητεῖ ὁ Χριστός κι ἐμεῖς ἄλλα θέλουμε στή ζωή μας. Εἴτε σέ θέματα προσωπικά, εἴτε σέ θέματα κοινωνικά. εἴτε σέ θέματα, πού ἀφοροῦν στή σχέση μας μέ τόν Θεό. Πολλές φορές οἱ σειρῆνες τοῦ κόσμου μᾶς παρασέρνουν. Μᾶς ἐνδιαφέρει πιό πολύ ὁ ἔπαινος τοῦ κόσμου καί ἐργαζόμαστε γι’αὐτό, ξεχνώντας δυστυχῶς ὅτι εἶναι καλύτερο νά μήν λάβουμε ἐδῶ τήν ἀνταπόδοση τῆς ἀγαθοεργίας μας, ἀλλά νά μᾶς τήν χρωστᾶ ὁ Χριστός στή Δευτέρα Παρουσία Του.

 Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἄν ἐξετάσουμε τήν ζωή τοῦ σήμερα ἑορταζομένου Ἁγίου Μάρτυρος Φωκᾶ, ἀλλά καί ὅλων ὅσων αὐτές τίς ἡμέρες τιμᾶμε τήν μνήμη τους, ὅπως τῆς ἁγίας Παρασκευῆς, τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος και ἄλλων, θά διαπιστώσουμε, ὅτι πρῶτα καί πάνω ἀπ’ ὅλα ἐπέδειξαν πίστη καί ἀφοσίωση στόν Χριστό μέχρι θανάτου. Διέδωσαν μέ ζηλευτή ἱεραποστολική διάθεση τόν λόγο καί τά θαυμαστά ἔργα τῆς Χάρης Του. Παράλληλα ἀπέτρεψαν ὁποιαδήποτε ἔννοια τιμῆς γιά τό πρόσωπό τους καί ἀρνήθηκαν κάθε καύχηση, πού ἁπλόχερα εἶχαν στή διάθεσή τους καί κανείς δέν θά τούς παρεξηγοῦσε. Δέν δείλιασαν μπροστά στούς ἄρχοντες, τούς μεγάλους καί δυνατούς τοῦ κόσμου. Ἀρνήθηκαν ὅποια δόξα καί τιμή τούς ἀντιπροσφέρθηκε γιά νά ἀρνηθοῦν τόν Χριστό, γνωρίζοντας καλά ὅτι αὐτό συνεπαγόταν τήν μαρτυρική τους τελείωση.

Αὐτό εἶναι τό ἦθος καί τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα, πού πρέπει νά μας χαρακτηρίζει. Τό πλέον σημαντικό εἶναι νά γνωρίζουμε τί θέλει ὁ Θεός καί νά ὑπακούουμε στό θέλημά Του, ἀφήνοντας μέ εὐγένεια καί φρόνημα ταπεινό νά φανερώνεται ὁ Χριστός μέσα ἀπό ἐμᾶς καί ὄχι ἐμεῖς μέσα ἀπό τόν Χριστό. Καί κυρίως νά προσέχουμε νά μήν προδώσουμε ἀπερίσκεπτα τόν Χριστό, εἴτε μέ κάποια ἄστοχη ἐνέργεια ἤ κουβέντα, εἴτε μή ὑπερασπιζόμενοι τό ὄνομά Του καί τήν Ἐκκλησία Του.

 Ἕνας σύγχρονος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, συμβουλεύει: «Τά πάντα δῶσε γιά τόν Χριστό, τόν Χριστό μή δώσεις γιά τίποτε».

Ἔτσι μέ τή ζωή μας θά διηγούμαστε τά μεγαλεῖα Του, μαρτυρώντας ἔργῳ καί λόγῳ τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Κι αὐτή εἶναι ἡ καλύτερη πρόσκληση στούς ἀνθρώπους γύρω μας, γιά νά ἔρθουν στήν Ἐκκλησία καί νά ζήσουν τό μεγαλεῖο τῆς Ὀρθόδοξης ζωῆς στήν πράξη. Ἀμήν.

Εκτύπωση Email

Κυριακή 16 Ἰουλίου 2023 – Τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου «εἷς ἐστιν Υἱός, διπλοῦς τὴν φύσιν, ἀλλ' οὐ τὴν ὑπόστασιν· (Θεοτοκίον πλ. δ΄)»

Συντάχθηκε στις 11 Ιουλίου 2023.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Σήμερα τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα εἶναι ἕνα τμῆμα ἀπό τήν ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία τοῦ Κυρίου μας (Ματθ. ε΄14-19). Ἀπευθυνόμενος ὁ Χριστός στούς Μαθητές καί τούς ἀνά τούς αἰῶνας Χριστιανούς, τούς ὀνομάζει φῶς τοῦ κόσμου.

Πρόκειται γιά μία ἔκφραση ἐντυπωσιακή, τήν ὁποία χρησιμοποίησε πρῶτα ὁ Σωτῆρας Χριστός γιά νά περιγράψει τό Θεανδρικό Του Πρόσωπο, λέγοντας: «Ἐγώ εἶμαι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὅποιος μέ ἀκολουθεῖ δέν θά περπατήσει στό σκοτάδι, ἀλλά θά ἔχει τό φῶς τῆς ζωῆς.»(βλ. Ἰω. η΄ 12). Αὐτός ὁ λόγος μάλιστα γράφεται  συχνά στό ἀνοιχτό Εὐαγγέλιο, πού κρατεῖ ὁ Χριστός, ὅταν ἀπεικονίζεται ὡς ὁ Παντοκράτωρ Κύριος.

Ὁ Χριστός εἶναι τό Φῶς τό ἀληθινό, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στό κόσμο, σημειώνει μέ ἔμφαση στήν ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου του ὁ Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος, κατά τήν Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἐπί τοῦ ὄρους Θαβώρ, γεύθηκε τήν ἐμπειρία τῆς ἄκτιστης φωτοχυσίας Του. Ἀλλά καί μετά τήν θεία Μεταμόρφωση, οἱ Μαθητές ἔλαβαν τό ἀνέσπερο φῶς, πού ἀνέτειλε ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο, ἀπό τήν ὁλόλαμπρη δόξα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου κι ὅπως γλαφυρᾶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μαρτυρεῖ «ἔγιναν αὐτόπτες μάρτυρες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος» (βλ. Β΄ Πέτρ. Α 16) Ἀκόμη καί τόν Παῦλο τόν περιέλαμψε ἡ ἄκτιστη δόξα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί τον μετέβαλε ἀπό διώκτη σέ διαπρύσιο κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου.(βλ. Πραξ. κς 13)  

Ἄρα λοιπόν οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ καί ὅσοι Τόν ἀκολουθοῦν ἀνά τούς αἰῶνας λαμβάνουν φῶς ἀπό Ἐκεῖνον. Φῶς ἄκτιστο, ἄδυτο καί πνευματικό, πού φωτίζει τό σκοτάδι τῆς ζωῆς καί τοῦ δρόμου τους καί τούς καθιστᾶ κι ἐκείνους φῶς γιά τόν κόσμο. Καί ὅπως τό φῶς τό ὑλικό, φωτίζει, θερμαίνει καί καθαρίζει, ἔτσι καί οἱ Χριστιανοί μποροῦν καί πρέπει νά εἶναι στήν πράξη τῆς ζωῆς τους, τό φῶς πού θά φωτίζει τήν ψυχή, θά θερμαίνει τήν καρδιά καί θά διώχνει ἀπό τόν ἄνθρωπο τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας.

Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριός μας ἐπισημαίνει, ὅτι μοιάζουμε μέ λυχνάρια, πού ὅταν τά ἀνάβουν δέ τά τοποθετοῦν κάτω ἀπό τό τραπέζι, ἀλλά ψηλά, ὥστε νά φωτίζουν ὅλο τό σπίτι. Κι ὅπως μία πόλη, πού βρίσκεται πάνω στό ὄρος φαίνεται ἀπό παντοῦ, ἔτσι κι ὁ κόσμος παρατηρεῖ τήν ζωή τῶν Χριστιανῶν. Γιά τόν λόγο αὐτό ἔχουμε εὐθύνη γιά τό φῶς πού λάβαμε ἀπό τόν Χριστό, ὥστε νά λάμπει καί νά φωτίζει τούς ἄλλους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θά βλέπουν τά καλά μας ἔργα καί θά δοξάζουν τόν Πατέρα μας στούς Οὐρανούς.

Τόσο μεγάλη καί σπουδαία εἶναι ἡ εὐθύνη μας ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ὄχι μόνο πρέπει ἐμεῖς νά ζοῦμε φωτεινή ζωή, ἀλλά και τούς ἄλλους νά φωτίζουμε καί νά ἀποτελοῦμε τό πρότυπο καί τό παράδειγμά τους. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας φροντίζει, ὥστε ἀκόμη κι ὅταν ἡ ἁμαρτία ἐπιχειρεῖ νά ἀποκρύψει τόν φωτισμό  τοῦ Χριστοῦ ἀπό τή ζωή μας, νά ἔχουμε τήν δυνατότητα μέ τήν ἐξομολόγηση καί τήν θεία Κοινωνία νά ἀνανεώνουμε τόν θεῖο φωτισμό στήν ψυχή μας.

Αὐτή ἡ εὐθύνη, νά εἶναι δηλαδή οἱ Χριστιανοί τό φῶς τοῦ κόσμου, ξεσήκωσε τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας στά μέσα τοῦ 5^ου αἰῶνα μ.Χ., ἐναντίον τῆς αἴρεσης τοῦ μονοφυσιτισμοῦ, πού δίδασκε πώς ὁ Χριστός ἔχει μία φύση καί ἐθεωρεῖτο μόνο  Θεός, ἐνῶ εἶναι Θεάνθρωπος. Ἔτσι λοιπόν τό 451 μ.Χ. συγκεντρώθηκαν στήν Χαλκηδόνα τῆς Κωνσταντινουπόλεως 630 θεοφόροι Πατέρες ἀπό ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς τότε Ὀρθόδοξης Οἰκουμένης καί συγκρότησαν τήν Τετάρτη κατά σειρά Οἰκουμενική Σύνοδο, τούς ὁποίους καί τιμᾶμε σήμερα.

Ἡ Γ΄Οἰκουμενική Σύνοδος, πού εἶχε προηγηθεῖ στήν Ἔφεσο τό 431 μ.Χ. ἀποφάνθηκε, ὅτι ἐξαιτίας τῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων τῆς θείας καί τῆς ἀνθρώπινης πάνω στήν μία ὑπόσταση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, πού συνέβη στήν πάναγνη γαστέρα τῆς Παναγίας μας, ἡ Παναγία ὀνομάζεται Θεοτόκος, ἐπειδή γέννησε Θεό καί Ἀειπάρθενος, ἐπειδή παραμένει Παρθένος πρίν τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, Παρθένος κατά τήν γέννησή Του καί Παρθένος καί μετά ἀπό αὐτήν.   

Εἴκοσι (20) χρόνια μετά, ἡ Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἀφοῦ ἐπικύρωσε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, πού προῆλθε ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο (Νίκαια 325μ.Χ.) καί τήν Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο (Κωνσταντινούπολη 381 μ.Χ.) προχώρησε στήν ὁριστική διατύπωση τοῦ Χριστολογικοῦ δόγματος. Καταδίκασε τόν Μονοφυσιτισμό καί παράλληλα διασαφήνισε, πώς ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος.

Ὡς Θεός, κατά τήν θεϊκή του φύση δηλαδή, γεννᾶται ἀπό τόν Πατέρα καί εἶναι μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, πρό πάντων τῶν αἰώνων καί μετά ἀπό αὐτούς.

Ὡς ἄνθρωπος, κατά τήν ἀνθρώπινη φύση δηλαδή,  γεννᾶται ἐν χρόνῳ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἔκτοτε ὡς Θεάνθρωπος σώζει τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἕνωση τῶν δύο φύσεων, τῆς θείας καί τῆς ἀνθρώπινης ἔγινε στήν μία ὑπόσταση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, μιά γιά πάντα «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως καί ἀχωρίστως», ὅπως ἐπισημαίνεται στόν Ὅρο τῆς Συνόδου.

Ὅταν βέβαια συντάχθηκε ὁ Τόμος μέ τήν Ὀρθόδοξη δογματική διδασκαλία, ὅπως πάντοτε πίστευε καί κήρυττε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, οἱ αἰρετικοί Μονοφυσῖτες, παρά τήν καταδίκη τους, συνέταξαν κι ἐκεῖνοι ἕνα Τόμο, πού περιεῖχε τίς αἱρετικές τους δοξασίες. Ἐνώπιον λοιπόν αὐτοῦ τοῦ ἀδιεξόδου, ὁ Χριστός, τό ἀληθινό Φῶς ἐφώτισε τούς Πατέρες νά ἀνοίξουν τήν λάρνακα, μέσα στήν ὁποία εὑρισκόταν τό ἱερό λείψανο τῆς Ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας καί τοποθετήσουν τούς δύο τόμους, τόν ὀρθόδοξο καί τόν αἰρετικό, ἐπί τοῦ στήθους τῆς Ἁγίας, ἀναμένοντας τήν ἀπάντηση ἐκ Θεοῦ. Καί ὤ! τοῦ θαύματος, ὅταν μετά ἀπό ὀκτώ ἡμέρες ἄνοιξαν τήν λάρνακα τοῦ ἱεροῦ λειψάνου μέ συγκίνηση εἶδαν, πώς ἡ Ἁγία κρατοῦσε στά χέρια της τόν Τόμο τῶν Ὀρθοδόξων καί μέ τά πόδια της καταπατοῦσε τό αἰρετικό κείμενο τῶν Μονοφυσιτῶν.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δέν εἶναι μιά ἀκόμη θρησκεία, ἀνάμεσα στίς πολλές. Οὔτε σύγκριση δέν μπορεῖ νά γίνει μέ τίς θρησκεῖες. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι «ὁ στῦλος καί τό ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας» (Α΄Τιμ. γ 15). Τήν ἀλήθεια αὐτή τήν ἀπεκάλυψε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός καί μᾶς διαβεβαίωσε λέγοντας: «Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. ιδ΄ 6). Εἶναι σάν νά μᾶς λέει: Ἐγώ εἶμαι ὁ δρόμος, ἐγώ εἶμαι ὁ τρόπος νά περπατάτε στόν δρόμο, ἐγώ εἶμαι ἡ ἐμπειρία, πού λαμβάνετε περπατώντας στό δρόμο μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς Μου. Ἄς ἀξιοποιήσουμε τήν εὐκαιρία κι ἐμεῖς ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, νά βιώνουμε τήν θεοειδῆ ἐμπειρία αὐτῆς τῆς ἀλήθειας καί ζωῆς. Νά λαμβάνουμε καί νά διατηροῦμε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Νά ζοῦμε στό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτό τό φῶς νά μεταλαμπαδεύουμε μέ τή ζωή καί τό ἔργο μας καί στούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἀμήν.

Εκτύπωση Email