«Τά πάντα δῶσε γιά τόν Χριστό, τόν Χριστό μή δώσεις γιά τίποτε» Κυριακή Z΄ Ματθαίου 23 Ἰουλίου 2023
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα (βλ. Ματθ. θ΄ 27-35) ἀκούσαμε γιά δύο θεραπεῖες πού ἐπετέλεσε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Τήν πρώτη σέ δύο τυφλούς καί τή δεύτερη σέ ἕνα ἄνθρωπο, τόν ὁποῖον ὁ διάβολος εἶχε καταστήσει κωφάλαλο.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἑρμηνεύοντας τήν συγκεκριμένη περικοπή, ἐπισημαίνουν ὅτι ὁ Χριστός δέν περίμενε νά ἔλθουν σ’ αὐτόν οἱ ἀσθενεῖς, ἀλλά Ἐκεῖνος πήγαινε σ’ ἐκείνους γιά νά τούς θεραπεύσει. Γιά τόν λόγο αὐτό λίγο παρακάτω ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής ὑπογραμμίζει πώς ὁ Χριστός περιδιάβαινε τίς πόλεις καί τά χωριά κηρύττοντας τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύοντας τίς ἀσθένειες καί τίς ἀδυναμίες του λαοῦ.
Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἴδιος καί τότε καί σήμερα καί στούς αἰῶνες (βλ. Ἑβρ. ιγ΄ 8) καί περιδιαβαίνει μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία Του τόν κόσμο. Κηρύττει τό ἴδιο Εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας καί θεραπεύει τούς ἀσθενεῖς. Παρέχει σέ ὅλους μας ἁπλόχερα δύο μεγάλα ἀγαθά: χάρη καί ὑγεία στήν ψυχή καί τό σῶμα. Γι΄ αὐτό καί στήν ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία Του συνέστησε νά ζητοῦμε πρῶτα τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνη Του, τήν Χάρη δηλαδή καί ὅ,τι ἀγαθό πράττει γιά ἐμᾶς καί ὅλα τά ὑπόλοιπα, τά ὁποῖα ἔχουμε ἀνάγκη θά προστεθοῦν ἀπό Ἐκεῖνον στή ζωή μας. (Ματθ. στ΄ 33).
Αὐτό ὅμως ποῦ μᾶς ἐντυπωσιάζει ἰδιαιτέρως στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή εἶναι ἡ αὐστηρή ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, πρός τούς δύο θεραπευμένους τυφλούς, νά μήν ἀναφέρουν πουθενά γιά τήν θαυμαστή ἴαση. Ὁ Χριστός δέν θεράπευε γιά νά ἐντυπωσιάσει, οὔτε γιά νά ἀναγκάσει τούς ἀνθρώπους νά Τόν πιστεύσουν. Γι’αὐτό καί ὅταν κάποιοι, εἴτε ἀπό περιέργεια, εἴτε ἀπό ἄλλα κίνητρα Τοῦ ζητοῦσαν θαυμαστά σημεῖα, ὄχι μόνο δέν θαυματουργοῦσε, ἀλλά καί ἀπαντοῦσε ἀναλόγως. Εἶναι γνωστός ὁ λόγος του, ὅπως τόν διασώζει ὁ εὐαγγελιστής Λουκάς: «Αὐτή ἡ γενεά εἶναι πονηρή. Ζητάει θαῦμα ἀπό τόν οὐρανό, τάχα γιά νά πιστεύσει καί δέν θά τῆς δοθεῖ ἄλλο θαῦμα, ἐκτός ἀπό τό θαῦμα τοῦ Ἰωνᾶ τοῦ Προφήτη» (βλ. Λουκ. ια΄ 29), ἐννοώντας τήν τριήμερη ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασή Του.
Ὅμως ὅταν σκεφθοῦμε, πώς στήν περίπτωση τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονισμένου τῶν Γαδαρηνῶν ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός τόν προτρέπει νά ἐπιστρέψει στό σπίτι του καί νά διηγεῖται ὅσα ἔκανε γιά χάρη του ὁ Θεός (βλ. Λουκ. η 39), τότε διερωτώμαστε: Γιατί ὁ Χριστός ἄλλοτε ἀπαγορεύει τήν ἀναγγελία τοῦ θαύματος καί ἄλλοτε ὄχι; Ἐπειδή δέν ὑπάρχει ἀντίθεση στά λόγια τοῦ Κυρίου, μέ τή βοήθεια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ξεκαθαρίζουμε, ὅτι ὁ Χριστός μέ τήν αὐστηρή Του ἐντολή θέλει νά μᾶς διδάξει: «νά μήν λέγωμε τίποτε γιά τούς ἑαυτούς μας, ἀλλά καί νά ἐμποδίζουμε καί αὐτούς πού θέλουν νά μᾶς ἐγκωμιάσουν. Ὅταν ὅμως ἡ δόξα ἀναφέρεται στόν Θεό, ὄχι μόνο δέν μᾶς ἐμποδίζει, ἀλλά μᾶς προστάζει νά τό πράττουμε αὐτό κιόλας.» (ΛΒ΄ Ὁμιλία εἰς τόν κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον).
Βέβαια οἱ δύο τυφλοί καθόλου δέν ὐπάκουσαν στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἐνθουσιασμένοι ἀπό τήν θαυμαστή καί ἄμεση θεραπεία τους, τήν διαλάλησαν σέ ὅλη ἐκείνη τήν περιοχή. Εἶναι σίγουρο πώς ὁ Χριστός θέλησε, ἀπό τήν μιά μεριά νά προφυλάξει τούς πρώην τυφλούς καί ἀπό τήν ὑπερηφάνεια, ἐξαιτίας τῆς χάρης τῆς ὁποίας ἔτυχαν ἀπό Ἐκεῖνον καί ἀπό τήν ἄλλη ἤθελε νά ἀποφύγει τή διάθεση τῶν ἀνθρώπων νά Τόν ἀνακηρύξουν βασιλιᾶ ἐξαιτίας τῶν θαυμάτων καί νά Τόν ἀκολουθοῦν γιά νά λύσουν τά βιοτικά καί ὑπαρξιακά τους προβλήματα.
Οἱ πρώην τυφλοί ὅμως δέν ἀντιλήφθηκαν καμμία ἀπό τίς δύο ἐπιφυλάξεις τοῦ Χριστοῦ καί διαλάλησαν τό θαυμαστό συμβᾶν. Καί σέ αὐτό τό σημεῖο ὁμοιάζουν μέ τούς περισσοτέρους ἀπό ἐμᾶς. Διότι κι ἐμεῖς, ἄν καί ὁ Χριστός μᾶς ἄνοιξε τά μάτια μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία Του, συνήθως δέν ὑπακοῦμε στό λόγο τοῦ Κυρίου, ἀλλά ἐνθουσιασμένοι ἀπό ἐπιτυχεῖς στιγμές τῆς ζωῆς μας, καυχώμαστε καί ὑπερηφανευόμαστε. Ἀκόμη κι ἄν ἀναγνωρίζουμε τήν συμβολή τῆς θείας Χάρης στή ζωή μας, ἐντούτοις πολλές φορές συμπεριφερόμαστε σάν καί ὅλα νά ὀφείλονται στή δική μας δύναμη.
Λέει ὁ Χριστός: Μή κρίνετε κι ἐμεῖς κατακρίνουμε τούς πάντες μέχρι σημείου συκοφαντίας, χωρίς πολλές φορές νά ἔχουμε ὄχι ἀποδείξεις, ἀλλά οὔτε ἐνδείξεις γιά ὅσα μαρτυροῦμε. Πού ἀκόμη κι ἄν εἴχαμε ἀποδείξεις, οὔτε μᾶς περνᾶ ἀπό τό μυαλό, ὅτι ἡ κρίση εἶναι τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τῶν ἀνθρώπων. Καί πῶς τό καλύτερο, πού ἔχουμενά κάνουμε εἶναι νά καλύψουμε τόν συνάνθρωπο, προσευχόμενοι γιά τήν μετάνοια καί τή σωτηρία του καί σκεπτόμενοι ὅτι καί ἐμεῖς ἁμαρτωλοί εἴμαστε και πῶς ἀφοῦ κι ἐμᾶς μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός, ἄς σιωπήσουμε ζητώντας τό ἔλεός Του καί γιᾶ ἐμᾶς καί γιά τούς ἄλλους.
Λέει ὁ Χριστός: Μή γίνεσθε σκληροί στούς ἀνθρώπους. Μήν περιμένετε πίσω τά δανεικά σας. Μήν φιλοξενεῖτε αὐτούς πού μποροῦν νά σᾶς τό ἀνταποδώσουν, ἀλλά ἐκείνους πού ἔχουν ἀνάγκη καί ἀδυνατοῦν νά ἀντιπροσφέρουν, ἀλλά ἐμεῖς κάνουμε τά ἀντίθετα θεωρώντας μεγαλύτερη ὑποχρέωση τήν τιμή στόν ἄνθρωπο καί ὄχι στόν Θεό.
Ἄλλα θέλει ὁ Θεός κι ἐμεῖς ἄλλα νά πράττουμε. Ἄλλα ζητεῖ ὁ Χριστός κι ἐμεῖς ἄλλα θέλουμε στή ζωή μας. Εἴτε σέ θέματα προσωπικά, εἴτε σέ θέματα κοινωνικά. εἴτε σέ θέματα, πού ἀφοροῦν στή σχέση μας μέ τόν Θεό. Πολλές φορές οἱ σειρῆνες τοῦ κόσμου μᾶς παρασέρνουν. Μᾶς ἐνδιαφέρει πιό πολύ ὁ ἔπαινος τοῦ κόσμου καί ἐργαζόμαστε γι’αὐτό, ξεχνώντας δυστυχῶς ὅτι εἶναι καλύτερο νά μήν λάβουμε ἐδῶ τήν ἀνταπόδοση τῆς ἀγαθοεργίας μας, ἀλλά νά μᾶς τήν χρωστᾶ ὁ Χριστός στή Δευτέρα Παρουσία Του.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἄν ἐξετάσουμε τήν ζωή τοῦ σήμερα ἑορταζομένου Ἁγίου Μάρτυρος Φωκᾶ, ἀλλά καί ὅλων ὅσων αὐτές τίς ἡμέρες τιμᾶμε τήν μνήμη τους, ὅπως τῆς ἁγίας Παρασκευῆς, τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος και ἄλλων, θά διαπιστώσουμε, ὅτι πρῶτα καί πάνω ἀπ’ ὅλα ἐπέδειξαν πίστη καί ἀφοσίωση στόν Χριστό μέχρι θανάτου. Διέδωσαν μέ ζηλευτή ἱεραποστολική διάθεση τόν λόγο καί τά θαυμαστά ἔργα τῆς Χάρης Του. Παράλληλα ἀπέτρεψαν ὁποιαδήποτε ἔννοια τιμῆς γιά τό πρόσωπό τους καί ἀρνήθηκαν κάθε καύχηση, πού ἁπλόχερα εἶχαν στή διάθεσή τους καί κανείς δέν θά τούς παρεξηγοῦσε. Δέν δείλιασαν μπροστά στούς ἄρχοντες, τούς μεγάλους καί δυνατούς τοῦ κόσμου. Ἀρνήθηκαν ὅποια δόξα καί τιμή τούς ἀντιπροσφέρθηκε γιά νά ἀρνηθοῦν τόν Χριστό, γνωρίζοντας καλά ὅτι αὐτό συνεπαγόταν τήν μαρτυρική τους τελείωση.
Αὐτό εἶναι τό ἦθος καί τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα, πού πρέπει νά μας χαρακτηρίζει. Τό πλέον σημαντικό εἶναι νά γνωρίζουμε τί θέλει ὁ Θεός καί νά ὑπακούουμε στό θέλημά Του, ἀφήνοντας μέ εὐγένεια καί φρόνημα ταπεινό νά φανερώνεται ὁ Χριστός μέσα ἀπό ἐμᾶς καί ὄχι ἐμεῖς μέσα ἀπό τόν Χριστό. Καί κυρίως νά προσέχουμε νά μήν προδώσουμε ἀπερίσκεπτα τόν Χριστό, εἴτε μέ κάποια ἄστοχη ἐνέργεια ἤ κουβέντα, εἴτε μή ὑπερασπιζόμενοι τό ὄνομά Του καί τήν Ἐκκλησία Του.
Ἕνας σύγχρονος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, συμβουλεύει: «Τά πάντα δῶσε γιά τόν Χριστό, τόν Χριστό μή δώσεις γιά τίποτε».
Ἔτσι μέ τή ζωή μας θά διηγούμαστε τά μεγαλεῖα Του, μαρτυρώντας ἔργῳ καί λόγῳ τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Κι αὐτή εἶναι ἡ καλύτερη πρόσκληση στούς ἀνθρώπους γύρω μας, γιά νά ἔρθουν στήν Ἐκκλησία καί νά ζήσουν τό μεγαλεῖο τῆς Ὀρθόδοξης ζωῆς στήν πράξη. Ἀμήν.