ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. Εὐσεβίου ἐπ’ εὐκαιρίας τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου (Παρασκευή 4η Μαρτίου 2025)

Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Καθώς ὁλοκληρώνεται σιγά-σιγά τό ταξίδι στό πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου ἐπικοινωνοῦμε μαζί σας ἐπιθυμώντας νά ἐπιστήσουμε τήν προσοχή σας σέ ἕνα ἀκόμη σκόπελο, πού ἐμφανίσθηκε λίγο πρίν τήν εἴσοδό μας στό λιμάνι τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος.

Τίς ἡμέρες αὐτές, σάν νά μήν ἔφταναν τά τόσα προβλήματα, πού ἔχουμε νά ἀντιμετωπίσουμε στά ἀκριτικά μας Νησιά, ἐμφανίστηκαν γιά μία ἀκόμη φορά οἱ «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», προσκαλώντας σέ μιά ἐκδήλωση γιά τήν ἐπέτειο τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ.

Παρερμηνεύοντας τό χωρίο: «Τοῦτο ποεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν» ἀπό τό κεφ. 22 τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Λουκᾶ, ἀναφέρουν, ὅτι ὁ Χριστός ζήτησε ἀπό τούς Μαθητές Του νά θυμοῦνται τήν ἐπέτειο τοῦ θανάτου του. Βεβαίως δέν χρησιμοποιοῦν τό ὄνομα Χριστός, ἀλλά μόνο τό Ἰησοῦς, τό ὁποῖο ἀφορᾶ στήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Κυρίου διότι δέν πιστεύουν, πώς ὁ Χριστός εἶναι Θεός. Ἐπίσης ὀνομάζουν τούς Ἁγίους Μαθητές καί Ἀποστόλους ὡς ἀκολούθους, σάν νά ἐπρόκειτο γιά τή συνοδία κάποιου ἁπλοῦ προσώπου. Καί οἱ δύο αὐτές ἐπισημάνσεις φανερώνουν ὅτι οἱ «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», ἄν καί θέτουν τήν λέξη –Χριστιανοί- στήν ὀνομασία τους, δέν εἶναι Χριστιανοί, ἀφοῦ ἀρνοῦνται τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτό ποτέ δέν ὀνομάζουν τόν Χριστό, Κύριο, οὔτε Τόν πιστεύον ὡς Θεό, Σωτῆρα καί Λυτρωτῆ, κάτι πού πανηγυρικῶς φανερώνεται τόσο στήν Παλαιά, ὅσο καί στήν Καινή Διαθήκη.

Κατά τήν συνήθη τακτική τους, ἀπομονώνουν μιά φράση τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ὥστε ἀποκομμένη ἀπό τά συμφραζόμενα νά τῆς δώσουν τήν ἑρμηνεία πού ἐπιθυμοῦν. Μιά ἁπλή ἀνάγνωση τοῦ συγκεκριμένου χωρίου στούς στίχους 19-20, ἀπό τό 22^ο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Λουκᾶ, φανερώνει τήν δόλια μεθόδευσή τους: «καὶ λαβὼν ἄρτον εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου τὸ ὑπὲρ ὑμῶν διδόμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. ὡσαύτως καὶ τὸ ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐν τῷ αἵματί μου, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν ἐκχυνόμενον.» 

Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς θέτει τήν ἐντολή τῆς ἀνάμνησης μεταξύ τῆς μεταδόσεως τοῦ Ἄρτου καί τοῦ Οἴνου, ὥστε ἡ ἐντολή νά μήν ἀφορᾶ σέ μιά ἁπλή ἀνάμνηση τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως διατείνονται, ἀλλά στήν ἀνάμνηση τοῦ Ἴδιου τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα, ὅπως αὐτή παραγματώνεται μέσα ἀπό τήν μετοχή στό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, δηλαδή στήν θεία Μετάληψη τοῦ Σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

Τήν ἴδια ἀκριβῶς περιγραφή παραθέτει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄πρός Κορινθίους ἐπιστολή κεφ. 11, στίχ. 23-26, ὅπου γράφει χαρακτηριστικά:«...ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἐν τῇ νυκτί ᾗ παρεδίδοτο ἔλαβεν ἄρτον καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ εἶπε·λάβετε φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. ὡσαύτως καὶ τὸ ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐστὶν ἐν τῷ ἐμῷ αἵματι· τοῦτο ποιεῖτε, ὁσάκις ἂν πίνητε, εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ.». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δηλαδή ἐπισημαίνει μέ ἔμφαση τά λόγια τοῦ Χριστοῦ καί διασαφηνίζει, ὅτι ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ δέν ὁμολογεῖται μέ μία ἐκδήλωση μιά φορά τόν χρόνο, ἀλλά κάθε φορά, ὅπου τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία μέσα ἀπό τήν θεία μετάληψη τῶν ἀχράντων Μυστηρίων καί τοῦτο σέ διαρκῆ ἀνάμνησή Του ἕως τήν Δευτέρα Παρουσία Του.

Ἄρα λοιπόν ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ δέν ἀφορᾶ στόν θάνατό Του, ἀλλά στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὁπότε ἡ ἀνάμνηση τοῦ Χριστοῦ δέν πραγματώνεται στήν μνήμη μας, ἀλλά στήν μετάληψη τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου τῆς θείας Εὐχαριστίας, τά ὁποῖα σαφῶς καί πραγματικῶς, μετά τήν μεταβολή ἀπό τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Πρός ἐπίρρωσιν τούτων ἄς ἀναφερθεῖ, πώς ὁ Μέγας Βασίλειος στή θεία Λειτουργία, πού συνέγραψε, συμπεριέλαβε κατά λέξιν αὐτά τά δύο χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, γι’ αὐτό καί ἐξαιρέτως τελοῦμε τήν θεία Λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου τήν Μεγάλη Πέμπτη, ἡμέρα κατά τήν ὁποία θυμόμαστε τόν Μυστικό Δεῖπνο καί τήν παράδοση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Ἄς σημειωθεῖ δέ, ὅτι οὔτε ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, οὔτε ὁ Παῦλος ἦταν παρόντες στήν πρώτη Θεία Λειτουργία τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, ἀλλά μέ χαρακτηριστική ὁμοιότητα περιγράφουν τήν παράδοση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ὄχι μόνον ἐξ ὅσων ἄκουσαν ἀπό τούς 11 Μαθητές, ἀλλά καί ἐμπνεόμενοι ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐνέργεια πού ὀνομάζουμε θεοπνευστία καί τήν ὁποία, δυστυχῶς γι’ αὐτούς, τήν ἀπορρίπτουν οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ». 

Ἀλλά τό ὅτι δέν εἶναι δυνατόν ἡ ἑρμηνεία πού δίδουν, νά ἀφορᾶ στήν ἀνάμνηση τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, ἐξάγεται καί ἀπό ἕνα ἀκόμη λόγο. Στή διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου οἱ Μαθητές δέν μποροῦσαν νά ἀντιληφθοῦν τήν συνέχεια τῆς πορείας τοῦ Χριστοῦ, ὅτι θά πέθαινε ὡς πρός τήν ἀνθρώπινη φύση Του πάνω στόν Σταυρό, ἀλλά ὡς Θεός θά ἀνίστατο ἀπό τούς νεκρούς καί αὐτό μποροῦμε νά τό καταλάβουμε πολύ εὔκολα ἀπό τούς διαλόγους τοῦ Χριστοῦ μέ τούς Μαθητές καί πρό τοῦ Σταυρικοῦ πάθους καί μετά τήν τριήμερη καί Ζωοποιό Ἀνάστασή Του.

Τέλος ἡ ἀνάμνηση τῆς ἐπετείου τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, χωρίς τήν Ἀνάστασή Του δέν σημαίνει τίποτε γιά ἐμᾶς. Αὐτό τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς Κορινθίους: «Εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ ἡ πίστις ἡμῶν». (Α΄Κορ. ιε΄14).

Ὁ μέγας κατηχητής τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων, διδάσκει στήν ΙΓ΄Κατήχηση τῶν Φωτιζομένων: «Ὁμολογῶ τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή γνωρίζω τήν Ἀνάστασή Του». Ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ λαμβάνει ἀξία καί γίνεται οὐσιαστικός γιά τή σωτηρία μας, ἐπειδή φωτίζεται ἀπό τήν Ἀνάστασή Του. Χωρίς τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἄδειο τό κήρυγμα καί ἡ πίστη μας κενή. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ βάση, εἶναι τό πᾶν. Ὅλα τά ὑπόλοιπα ἀκόμη καί αὐτός ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ θά ἦταν ἁπλῶς ἱστορικά γεγονότα, ἀν δέν ὑπῆρχε ἡ Ἀνάσταση. Ἐκεῖνοι δέν λένε ὅμως τίποτε γιά τήν μετά τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασή Του, γιατί δέν πιστεύουν, ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ὄχι μόνο ἀνέστησε τήν κόρη τοῦ Ἰαείρου, τόν γιό τῆς χήρας τῆς Ναΐν καί τόν τετραήμερο Λάζαρο, ἀλλά καί ὁ Ἴδιος ἀνέστη εκ νεκρῶν ὡς Θεάνθρωπος.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Σήμερα σέ συνέχεια τοῦ «Χαῖρε  Κεχαριτωμένη Μαρία» τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, χαιρετίσαμε τήν Ἀειπάρθενη Μητέρα μας ψάλλοντας: «Χαῖρε τροφῆς τοῦ μάννα διάδοχε, χαῖρε τρυφῆς ἁγίας διάκονε». Ὅπως τό μάννα ἐξ οὐρανοῦ ἔτρεφε τόν περιπλανώμενο στήν ἔρημο λαό τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καί ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας, μᾶς προσφέρει τό τεθεωμένο, μετά τήν Ἀνάστασή Του δηλαδή, ἄχραντο Σῶμα Του καί Τίμιο Αἷμα Του, γιά νά ἔχουμε ζωή καί σωτηρία κατά τήν πορεία μας στήν ἔρημο αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Τό μάννα ἐξ Οὐρανοῦ ὑπῆρξε ἁπλή προτύπωση τοῦ ἄρτου, ὁ Ὁποῖος κατέβηκε ἀπό τόν Οὐρανό. Αὐτός ὁ Ἄρτος εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Kύριος Ἰησοῦς Χριστός, σύμφωνα μέ τά ὅσα μᾶς διδάσκει στό 6^ο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰωάννου καί μεταλαμβάνεται ἀπό τούς πιστούς «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν τήν αἰώνιον.» Εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος «σάρξ ἐγένετο» «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆ Παρθένου» «καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»(βλ. Ἰω. α΄14)

 Ἡ ἁγία τρυφή τήν ὁποία διακονεῖ ἡ Παναγία μας λοιπόν εἶναι ἡ θεία Λειτουργία. Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, πιστή στήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, ἐπιτελεῖ τήν θεία Λειτουργία συνεχῶς κατά τό πρότυπο καί σέ συνέχεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, γιά νά ἔχει τήν θεία ἀνάμνησή Του, ἐδῶ καί εἴκοσι αἰῶνες, ἐνῶ οἱ Χιλιαστές Μάρτυρες τοῦ Ἱεχωβᾶ ἐμφανίζονται μόλις στά μέσα τοῦ 19^ου αἰῶνα καί ἆρα δέν μποροῦν νά ἔχουν αὐθεντική ἄποψη!

Ὅσοι ἀρνοῦνται τήν ἕνωση μέ τόν Χριστό διά τῆς θείας Κοινωνίας, ἔστω κι ἄν εἶναι τίμιοι, ἐργατικοί καί φιλάνθρωποι, ὁ Κύριος δέν παρέχει λύτρωση. Ὁ λόγος Του εἶναι σαφής καί κατηγορηματικός, πώς δέν πρόκειται νά ζήσουμε, ἐάν δέν φᾶμε τήν σάρκα Του καί ἐάν δέν πιοῦμε τό αἷμα Του (Βλ. Ἰω. στ΄ 53). Καί γιά νά μήν νομίσει κάποιος, ὅτι εἶναι συμβολικό τό νόημα τῶν λόγων αὐτῶν ἀποσαφηνίζει παρακάτω, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λέγοντας: «Εἶναι πράγματι τροφή ἡ σάρκα μου καί ποτό τό αἷμα μου. Αὐτός πού τρώει τήν σάρκα μου καί πίνει τό αἷμα μου μέσα σέ ἐμένα μένει και ἐγώ σ’αυτόν.» (Βλ. Ἰωάν. στ΄ 55-56).

Μέ αὐτές τίς σκέψεις σᾶς παρακαλῶ ἐκ μέσης καρδίας νά μήν παρασύρεσθε ἀπό τίς φωνές καί τίς ἐκδηλώσεις τῶν αἱρετικῶν, ὅσο καλοί καί εὐγενεῖς κι ἄν εἶναι, γιατί θέτετε ἐν ἀμφιβόλῳ τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς σας, γιά τήν ὁποία ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἀπέθανε ἐπί Σταυροῦ καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν.

Καί μαζί παρακαλῶ νά ἔρχεσθε στίς θεῖες Λειτουργίες μας, στίς κατά τόπους Συνάξεις μελέτης Ἁγίας Γραφῆς καί στά Κηρύγματα γιά νά ζεῖτε τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ καί νά διδάσκεσθε τόν λόγο Του μέσα ἀπό τήν αὐθεντική ἑρμηνεία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ἐπαληθεύοντας τό δρόμο τῆς ζωῆς σας, ταυτιζόμενοι μέ τόν Θεάνθρωπο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος μᾶς εἶπε: «ἐγώ εἰμί ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή».

Μετά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης και εὐχῶν

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Δ΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, 30 Μαρτίου 2025 † Ὁσίου Ἰωάννου Σιναΐτου, Συγγραφέως τῆς Κλίμακος (Μάρκ. η΄ 34 – θ΄ 1)

«Ἡ σκάλα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας»

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Καθώς περάσαμε ἤδη τό μέσον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας σήμερα ἐπιχειρεῖ, νά μᾶς ὠθήσει σέ ἕνα πιό φιλότιμο πνευματικό ἀγῶνα, πού θά διακρίνεται ἀπό τήν πίστη μας στόν Χριστό καί θά χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἄσκηση τῆς προσευχῆς καί τῆς νηστείας.

Μέσα ἀπό τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, φέρει ἐνώπιόν μας τό δράμα ἑνός πατέρα, ὁ ὁποῖος μετά ἀπό ἀπεγνωσμένες προσπάθειες γιά τήν θεραπεία τοῦ σεληνιαζομένου υἱοῦ του, προστρέχει πλέον στόν Χριστό καί λαμβάνει τήν προσδοκώμενη θεραπεία. Ἔτσι ἐπαληθεύεται πλήρως κι ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅπως σήμερα τόν ἀκούσαμε ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του, ὅτι «ἔχουμε τήν ἐλπίδα μας ὡς ἄγκυρα στηριγμένη μέ ἀσφάλεια πάνω στόν Χριστό». Γι’ αὐτό καί μᾶς συγκινεῖ ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὁ πατέρας προσεγγίζει τόν Χριστό καί ἀναγνωρίζοντας τήν ἐλλιπῆ πίστη του, ζητεῖ τήν βοήθειά Του. Ὁ Κύριος φροντίζει νά μᾶς διαβεβαιώσει, πώς ἡ δύναμη τοῦ διαβόλου καταστέλλεται μόνο, ὅταν τήν γενναία πίστη μας συνοδεύουν ἀπαραιτήτως ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία.

Γιά τόν λόγο αὐτό συνδυάζεται καί ὁ ἑορτασμός τῆς μνήμης τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, τοῦ ὁποίου σήμερα κατ’ ἀγαθή συγκυρία ἑορτάζεται καί ἡ ἐτησία μνήμη του.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Σιναϊτης ἔζησε τόν ἕκτο μέ ἕβδομο αἰῶνα μ.Χ. στό Ὄρος Σινᾶ καί ἔγινε ἰδιαιτέρως γνωστός γιά τήν συγγραφή τοῦ βιβλίου «ΚΛΙΜΑΞ», τό ὁποῖο συνέγραψε κατόπιν προτροπῆς τοῦ ἐπισκόπου Ραϊθοῦς Ἰωάννου. Ὅπως καί ἡ ὀνομασία του μαρτυρεῖ, πρόκειται γιά μία κλίμακα μιά σκάλα δηλαδή, μέ σκοπό τήν βαθμηδόν πνευματική προκοπή τῶν Μοναχῶν καί Ἀσκητῶν, ἀλλά κατ’ ἐπέκτασιν καί τῶν ἐν κόσμῳ ἀγωνιζομένων Χριστιανῶν, πού μποροῦν νά ὠφεληθοῦν «ἀνεβαίνοντάς» την.

Ἡ «ΚΛΙΜΑΞ» περιλαμβάνει 33 κεφάλαια, ὅσα καί τά χρόνια τοῦ Χριστοῦ. Κάθε κεφάλαιο εἶναι καί ἕνας πολύτιμος λόγος γιά κάποια ἀρετή, ἤ γιά κάποια κακία. Ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας μᾶς λέει, ὅτι οἱ ἀρετές μοιάζουν μέ τήν σκάλα πού εἶδε ὁ Ἰακώβ καί ἔφθανε στόν οὐρανό, ἐνῶ οἱ κακίες μοιάζουν μέ ἁλυσίδες, πού δένουν τόν ἄνθρωπο καί τόν ὁδηγοῦν στήν κόλαση, ἄν βέβαια δέν ὑπάρξει μετάνοια.

Ἔτσι λοιπόν, οἱ ἀρετές πού περιγράφονται στήν «Κλίμακα» παρουσιάζονται σάν σκαλοπάτια, πού ὁδηγοῦν στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ὄχι μόνο τούς Μοναχούς, ἀλλά καί κάθε ἄλλη ψυχή, πού ἔχει πνευματικά ἐνδιαφέροντα καί μελετᾶ τήν «Κλίμακα» καί ἐνεργοποιεῖ τίς ἀρετές αὐτές. Ἡ ΚΛΙΜΑΚΑ ἑρμηνεύει συνοπτικά, ἁπλά καί παραστατικά τόν τρόπο τῆς κατά Χριστόν ζωῆς, γι’ αὐτό ἀποτελεῖ γιά ὅλους μας ἕνα ἄριστο ἀνάγνωσμα γιά τήν περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

Στα πλαίσια αὐτοῦ τοῦ συντόμου κηρύγματος ἄς δοῦμε λίγο, τί μᾶς συμβουλεύει ὁ Ὅσιος Ἰωάννης γιά τήν μνησικακία καί τήν κατάκριση, δύο ἀπό τί πλέον ἐμπαθεῖς καταστάσεις, πού δυστυχῶς παρασιτοῦν πολύ μεταξύ τῶν Χριστιανῶν:

Ἡ μνησικακία, λέει ὁ Ὅσιος Ἰωάννης, ντροπιάζει τήν προσευχή «Πάτερ ἡμῶν…», τήν ὁποία μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός. Ἡ ντροπή ἔγκειται στο ὅτι ἀναφερόμαστε προς τόν Θεόν, παρακαλώντας: «και ἄφες ἡμῖν τα ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν…» δηλαδή συγχώρησε τίς ἁμαρτίες μας, ὅπως κι ἐμεῖς συγχωροῦμε αὐτούς πού μᾶς ἔβλαψαν, καθ’ ἥν στιγμήν ἐμεῖς οὔτε τούς ἄλλους συγχωροῦμε, οὔτε λησμονοῦμε τό κακό, πού μᾶς ἔχουν κάνει. Ὁ ἄνθρωπος, πού διατηρεῖ μνησικακία καί δέν συγχωρεῖ ἐνθυμούμενος τό κακό πού τοῦ ἔκαναν, ὁμοιάζει μέ ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος διατηρεῖ μέσα του ἕνα φίδι, πού περιφέρει στήν ψυχή του τό θανατηφόρο δηλητήριο. Ἄν θέλει νά θεραπευτεῖ καί νά βάλει τέλος στήν μνησικακία, τότε πρέπει νά φέρει στό μυαλό του τά ἄχραντα πάθη τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά ντραπεῖ μέ τήν ὑπερβολική ἀνεξικακία τοῦ Κυρίου πρός τούς σταυρωτές Του καί νά προβεῖ στή συγχώρηση τῶν ἀνθρώπων, πού τόν ἔβλαψαν. Ἡ ἀμνησικακία τέλος εἶναι ἀπόδειξη τῆς γνήσια μετάνοιας. Ἐκεῖνος πού διατηρεῖ τήν ἔχθρα στήν καρδιά του καί νομίζει, πώς ἔχει μετάνοια καί πώς πορεύεται καλά στή ζωή του, μοιάζει μέ αὐτόν πού τοῦ φαίνεται στόν ὕπνο του ὅτι τρέχει! 

Ὡς πρός τήν κατάκριση καί τήν καταλαλιά (τό κουτσομπολιό δηλαδή) ὁ Ὅσιος Σιναϊτης γράφει: «Ἄκουσα μερικούς νά καταλαλοῦν καί τούς ἐπέπληξα. Καί γιά νά δικαιολογηθοῦν οἱ ἐργάτες αὐτοί τοῦ κακοῦ μου ἀπάντησαν, ὅτι τό ἔκαναν ἀπό ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον πρός αὐτόν πού κατέκριναν. Ἐγώ τότε τούς εἶπα, νά τήν ἀφήσουν αὐτοῦ του εἴδους τήν ἀγάπη, γιά νά μή διαψευσθεῖ ὁ Προφητάναξ Δαβίδ, πού εἶπε στόν 100ό ψαλμό: «Τόν καταλαλοῦντα λάθρα τόν πλησίον αὐτοῦ, τοῦτον ἐξεδίωκον» (Ψάλμ. Ρ 5), (δηλαδή ἔδιωχνα ἀπό κοντά μου αὐτόν πού κατέκρινε τόν πλησίον του ἐνῶ ἐκεῖνος ἀπουσίαζε).

Ἐάν ἰσχυρίζεσαι ὅτι ἀγαπᾶς τόν ἄλλον, νά προσεύχεσαι μυστικά γι’ αὐτόν καί νά μή τόν κακολογεῖς. Διότι μόνο αὐτός ὁ τρόπος τῆς ἀγάπης εἶναι εὐπρόσδεκτος ἀπό τόν Κύριον.

Ἐπί πλέον ἄς μή λησμονεῖς καί τοῦτο, καί ἔτσι ὁπωσδήποτε θά συνέλθεις καί θά παύσεις νά κρίνεις αὐτόν πού ἔσφαλε: Ὁ Ἰούδας ἀνῆκε στήν χορεία τῶν μαθητῶν, ἐνῶ ὁ ληστής στήν χορεία τῶν φονέων. Καί εἶναι ἄξιο θαυμασμοῦ, πώς μέσα σέ μία στιγμή ὁ ἕνας πῆρε τή θέση τοῦ ἄλλου!

…Εἶδα ἄνθρωπο πού φανερά ἁμάρτησε, ἀλλά μυστικά μετανόησε. Καί αὐτόν πού ἐγώ τόν κατέκρινα ὡς ἀνήθικο, ὁ Θεός τόν θεωροῦσε ἁγνό, διότι μέ τή μετάνοιά του Τόν εἶχε πλήρως ἐξευμενίσει…Αὐτόν πού σου κατακρίνει τόν πλησίον, ποτέ μή τόν σεβασθεῖς, ἀλλά μᾶλλον νά τοῦ εἰπεῖς: «Σταμάτησε, ἀδερφέ. Ἐγώ καθημερινῶς σφάλλω σέ χειρότερα, καί πῶς μπορῶ νά κατακρίνω τόν ἄλλον»; Ἔτσι θά ἔχεις δυό ὠφέλειες μέ ἕνα φάρμακο θά θεραπεύσεις καί τόν ἑαυτό σου καί τόν πλησίον…Μία ὁδός, καί μάλιστα ἀπό τίς σύντομες, πού ὁδηγοῦν στήν ἄφεση τῶν πταισμάτων εἶναι το νά μή κρίνουμε, ἔφ΄ ὅσον εἶναι ἀληθινός ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «μή κρίνετε, καί οὐ μή κριθῆτε» (Λουκ. στ΄ 37). Ὅπως δέν συμβιβάζεται ἡ φωτιά μέ τό νερό, ἔτσι καί ἡ κατάκρισις μέ ἐκεῖνον πού ἀγαπᾶ τήν μετάνοια.»

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ κάνουμε πράξη ὅσα μᾶς συμβουλεύει ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Χρειάζεται διάθεση γιά ἐργασία πνευματική, τήν ὁποία ὀνομάζουμε ἄσκηση. Ἡ σημερινή Κυριακή ὑπογραμμίζει τό ἀσκητικό βίωμα καί ἰδεῶδες της Μεγάλης Σαρακοστῆς. Ἐξάλλου ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι κατά βᾶσιν ἀσκητική καί ἡ πίστη μας μέσα ἀπό τήν ἄσκηση φαίνεται. Ὅσο περισσότερο πιστεύεις, τόσο πιο πολύ ἀσκεῖσαι!

Ἄς ἐφοδιασθοῦμε μέ ταπεινή προσευχή, δυνατή πίστη καί ἀπαραίτητη προσευχή, κατ’ ἰδίαν καί ἀπό κοινοῦ στή θεία Λατρεία. Μέ συνοδό τήν μετάνοια καί τήν ἐλπίδα στόν Θεό, θά ἀγωνισθοῦμε ἀποτελεσματικά γιά τή σωτηρία μας. Αὐτήν τὴν πνευματική σκάλα τὴν ἀνεβαίνουμε ὁ καθένας μόνος του, ἀλλά καί ὅλοι μαζί. Δέν χρειάζεται νά προσπεράσουμε κάποιον. Ἐπιβάλλεται ὅμως νά βοηθοῦμε τούς ἀδυνάτους. Τό βραβεῖο εἶναι γιά ὅλους. Ἀγωνιζόμαστε μόνον κατά τοῦ ἁμαρτωλοῦ μας ἑαυτοῦ, κατὰ τῶν παθῶν μας καί τῶν δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται νά μᾶς ρίξουν ἀπό αὐτήν τήν οὐρανόδρομη σκάλα γιά νά ἀπογοητευθοῦμε καί νά σταματήσουμε τόν ἀγῶνα μας!

Μακάρι μέ τίς εὐχές καί τίς πρεσβεῖες τοῦ ὁσίου Ἰωάννη τοῦ Σιναΐτη νά ἀνέλθουμε τίς πνευματικές βαθμίδες τῶν ἀρετῶν καί μέ τήν χάρη τοῦ μυστηρίου τῆς ἐξομολογήσεως νά διορθώσουμε τίς ἀτέλειές μας, γιά νά κερδίσουμε ὅλοι «τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Φιλ. γ΄ 14). Ἀμήν.

ΜΕ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ Η ΔΙΠΛΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

Μέ βυζαντινή μεγαλοπρέπεια καί ἐθνική ὑπερηφάνεια ἑορτάσθηκε ἡ Μεγάλη Θεομητρορική Ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καί ἡ 204^η ἐπέτειος ἀπό τῆς Ἐθνικῆς Παλλιγενεσίας.

Ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας παρέστη τό πρωί τῆς Παραμονῆς, Δευτέρα 24 Μαρτίου 2025, στήν ἀκολουθία τοῦ Ἐπιμνημόσυνου Τρισαγίου στή Κεντρική πλατεία «Πυθαγόρα» πόλεως Σάμου ὅπου πραγματοποιήθηκε ἡ κατάθεση στεφάνων ἀπό μαθητές.

Τό ἑσπέρας χοροστάτησε στόν Μέγα Ἀρχιερατικό Ἑσπερινό στόν Πανηγυρίζοντα Ἱερό Ναό Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Κοσμαδαίων καί κήρυξε τόν θ. λόγο.

Τήν κυριώνυμο ἡμέρα Τρίτη 25 Μαρτίου χοροστάτησε στήν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου, ἱερούργησε, ὁμίλησε ἐπίκαιρα καί προέστη τῆς Ἐπισήμου Δοξολογίας στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Νικολάου Σάμου.

 Ἀκολούθως τέλεσε τήν ἐπιμνημόσυνη Δέηση στήν Κεντρική πλατεία «Πυθαγόρα» πόλεως Σάμου καί ἀπό τῆς ἐξέδρας παρηκολούθησε τήν μαθητική καί στρατιωτική Παρέλαση.

Τό ἀπόγευμα στό Ἐπικούρειο Πολιτιστικό Κέντρο Σάμου ἔλαβε χώρα ἡ ἐπετειακή ἐκδήλωση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας μέ τίτλο: «Ὑπέρμαχος Στρατηγός, Ὑπέρμαχοι Ἀγωνιστές» - Ἀπό τόν Ἀκάθιστο Ὕμνο, στό «Χαίρε Ἐλευθεριά», ἀπό τήν Παιδική καί Νεανική Χορωδία «ΕυΩΔΗα» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας.

Παρέστησαν Πολιτικές καί Στρατιωτικές Ἀρχές τῆς Πόλεως καί πλῆθος κόσμου.