«Θεία Λειτουργία: τό μεγάλο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν» Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2023 - ΙΑ΄ Λουκᾶ (Λουκᾶ ιδ΄ 16-24)
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ σημερινή Κυριακή ἀποκαλεῖται Κυριακή των Προπατόρων, διότι καθώς ἐγγίζουμε πρός τά Χριστούγεννα, ἐνθυμούμαστε ὅλους τούς κατά σάρκα προγόνους τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς πρός τήν ἀνθρώπινη φύση Του βέβαια, ἀφοῦ ὡς ἄνθρωπος προέρχεται ἀπό τήν γενεά τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ.
Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς περιγράφει, ὅτι ὁ Κύριος παρακαθόταν σέ ἕνα δεῖπνο καί μὲ τὴν αὐθεντία τῆς θείας Ἀγάπης δίδασκε τὸν οἰκοδεσπότη καὶ τοὺς παρισταμένους νὰ γεμίζουν τὸ τραπέζι τους μὲ φτωχοὺς καὶ ἀνήμπορους, οἱ ὁποῖοι ἀδυνατοῦν νὰ ἀνταποδώσουν τὴ χάρη, ὥστε αὐτή τή χάρη, νὰ τὴν ἐξοφλήσει ὁ Κύριος στὴ Βασιλεία Του. Τότε κάποιος συνδαιτημόνας ἐνθουσιασμένος φώναξε: «Μακάριος ὅποιος θά φάει ἄρτο στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Καί μέ αὐτή τήν ἀφορμή ξεκίνησε ὁ Κύριος νά ἀφηγεῖται τήν παραβολή, πού ἀκούσαμε σήμερα, παρομοιάζοντας τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μέ ἕνα γιορτινό τραπέζι, τονίζοντας μάλιστα, ὅτι ἄν καί σέ αὐτό τό τραπέζι προσκαλοῦνται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, πολλοί ἀπό αὐτούς δυστυχῶς, προφασιζόμενοι διάφορες δικαιολογίες, ἀπορρίπτουν τήν πρόσκληση καί ἀπέχουν τοῦ Δείπνου, χάνοντας ἔτσι τήν εὐκαιρία νά ζοῦν ἀληθινά καί ὄχι ἁπλῶς νά ἐπιβιώνουν.
Προσφυῶς πίσω ἀπό τήν εἰκόνα τοῦ Μεγάλου Δείπνου ὁ Κύριος ἐξεικονίζει τήν Θεία Λειτουργία, ταυτίζοντάς την μέ τό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πραγματώνεται ἤδη μέσα στό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου μέ κεφαλή τόν Ἰησοῦ Χριστό «ἕν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμέν», ὄχι ὡς ἕνα ἀνώνυμο πλῆθος ἤ ἕνα ἀπρόσωπο ἀριθμητικό σύνολο, ἀλλά ὡς ἐλεύθερες ὑπάρξεις ὁ καθένας μέ τό χάρισμα, τό ὁποῖο τοῦ δόθηκε ἀπό τόν Θεό. Κάθε φορά πού συμμετέχουμε στή Θεία Λειτουργία στό «Κυριακό Δεῖπνο», ὅπως ἀλλιῶς ὀνομάζεται, κοινωνώντας τά Ἄχραντα Μυστήρια γινόμαστε συνδαιτημόνες στό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.
Διότι ἡ κάθε Θεία Λειτουργία εἶναι ἕνα μεγάλο καί σπουδαῖο Δεῖπνο, ἕνα γιορτινό Τραπέζι, τό ὁποῖο στρώνεται ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο, τόν Βασιλέα τῶν Οὐρανῶν γιά ὅλους ἐμᾶς. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς προσκαλεῖ νά γίνουμε συνδαιτημόνες Του καί νά παρακαθίσουμε γύρω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ. Εἶναι ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος προσφέρει καί προσφέρεται, ἀφοῦ Ἐκεῖνος, μέσα ἀπό τούς Ἱερεῖς στρώνει τό Τραπέζι καί παρέχει ὡς τροφή τό σῶμα Του καί ὡς ποτό τό αἷμα Του, ὅπως ὁ Ἴδιος μᾶς διδάσκει στό 6ο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰωάννου.
Ὅταν λοιπόν σημαίνει ἡ καμπάνα, δέν μᾶς καλεῖ ἁπλῶς νά ἐκκλησιαστοῦμε. Ὁ ἦχος τῆς καμπάνας εἶναι μιά πρόσκληση πρός ὅλους ἐμᾶς γιά νά παρευρεθοῦμε καί νά συμμετάσχουμε στό Μεγάλο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Κυρίου μας.
Δυστυχῶς ὅμως, ὅπως τότε ἔτσι καί σήμερα, πολλοί ἄνθρωποι προφασιζόμενοι διάφορες εὐτελεῖς δικαιολογίες σάν κι αὐτές πού ἀκούσαμε νά ἀναφέρει ὁ Κύριος, ἀπορρίπτουν τήν πρόσκληση κι ἀπέχουν τοῦ Δείπνου. Οἱ ἀγροτικές ἤ οἰκοδομικες ἐργασίες, οἱ οἰκογενειακές ὑποχρεώσεις καί οἱ κάθε εἴδους ἀσχολίες, συμπεριλαμβανομένης μιᾶς κακῶς νοούμενης ξεκούρασης ἤ ψυχαγωγίας, γίνονται τά κρυσφήγετα τῆς ἀδιαφορίας ἤ τῆς πλάνης τῶν ἀνθρώπων, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀρνοῦνται τή συμμετοχή τους στό γιορινό Τραπέζι τῆς θείας Λειτουργίας.
Ἄλλοι ἔχουν νά μαζέψουν ἐλιές, ἄλλοι νά περιποιηθοῦν τά ἀμπέλια, ἄλλοι νά κόψουν ξύλα, ἄλλοι νά προετοιμάσουν τά χωράφια, ἄλλοι νά ἀσχοληθοῦν μέ ζῶα, ἀλλοι νά πᾶνε γιά κυνήγι ἤ γιά ψάρεμα, ἄλλοι νά ἀσχοληθοῦν μέ τό νοικοκυριό καί μέ δουλειές τοῦ σπιτιοῦ, ἄλλοι νά ταχτοποιήσουν διάφορες ὑποχρεώσεις, ἄλλοι νά πᾶνε ἐκδρομή ἤ πεζοπορία, στό βουνό ἤ τή θάλασσα, ἄλλοι αὐτό, ἄλλοι ἐκεῖνο, ἄλλοι τό ἄλλο, ἀρκεῖ νά μήν ἐκκλησιαστοῦν καί κυρίως νά μήν κοινωνήσουν δυστυχῶς!
Βέβαια ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἔρχονται μέν, ἀφήνοντας, πρός τιμήν τους, κατά μέρος κάθε δικαιολογία, ἀλλά ἔρχονται μόνο γιά νά παρακολουθήσουν τή θεία Λειτουργία κι ὄχι νά συμμετάσχουν σέ αὐτήν, προφασιζόμενοι κυρίως τήν εὐλάβεια. Ὑποκρινόμενοι τούς περισσότερο εὐσεβεῖς, ἐπιχειροῦν θά ἔλεγε κανείς, νά προστατεύσουν τόν Χριστό ἀπό τήν ἀναξιότητά τους. Μά κανείς μας ποτέ δέν πρόκειται νά γίνει ποτέ ἄξιος γιά τόν Χριστό, ὅ,τι κι ἄν κάνουμε κι ὅποιος τό σκεφτεῖ αὐτό καί μόνο βλασφημεῖ. Ὅμως ὁ Χριστός μᾶς δέχεται καί ἑνώνεται μαζί μας, ἀρκεῖ μέ ταπείνωση νά ἀναγνωρίσουμε τήν ἀναξιότητά μας, ἀλλά καί τήν ἀνάγκη νά Τόν κοινωνήσουμε. Ἡ σχεδόν καθημερινή προσέλευση στή θεία Κοινωνία ἦταν τό χαρακτηριστικό τῶν πιστῶν Χριστιανῶν στούς πρῶτους αἰῶνες, παρά τίς δυσκολίες καί τούς διωγμούς. Ὑπάρχουν και ἱεροί Κανόνες ἀκόμη, οἱ ὁποῖοι ἐπιβάλλουν τήν συχνή συμμετοχή στήν θεία Εὐχαριστία, ἀφορίζοντας αὐτούς, πού δέν προσέρχονται χωρίς σοβαρό λόγο ἤ ὅσους παρευρίσκονται στή θεία Λειτουργία καί ἐνῶ μποροῦν, ἐντούτοις δέν μεταλαμβάνουν.
Γιατί ἄν εἶναι ἀνάρμοστο καί προσβλητικό νά παρακαθίσεις προσκεκλημμένος σέ ἕνα τραπέζι καί νά μήν φᾶς τίποτε, σκεφθήκαμε ποτέ πόσο μεγαλύτερη προσβολή διαπράττουμε, ὅταν προσκεκλημμένοι τοῦ Χριστοῦ ἐρχόμαστε, κι ἐνῶ μᾶς προσφέρει τήν οὐράνια Τροφή τοῦ ἀχράντου Του Σώματος καί τοῦ τιμίου Του Αἵματος, ἐμεῖς δέν καταδεχόμαστε τήν ὕψιστη αὐτή δωρεά καί φεύγουμε νηστικοί πνευματικῶς, παρά τό ὅτι παρακαθίσαμε στό πιό σπουδαῖο τραπέζι, πού μᾶς κάλεσαν ποτέ;
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἡ Ἐκκλησία θέτει τήν παραβολή αὐτή λίγες ἡμέρες πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα θέλοντας νά προετοιμάσει τήν ὅσο τό δυνατόν καλύτερη συμμετοχή μας στό ἑόρτιο πνευματικό τραπέζι τῆς Χριστουγεννιάτικης θείας Λειτουργίας, ἡ οποία εἶναι τό κέντρο τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Χριστουγέννων.
Αὐτό βέβαια δεν σημαίνει ὅτι θα κοινωνήσουμε μόνο τα Χριστούγεννα, ἀλλά ὅτι τά Χριστούγεννα ὀφείλουμε νά κοινωνήσουμε ἀπαραιτήτως. Οὔτε πάλι σημαίνει πώς θά ἔρθουμε ἀπροετοίμαστοι, ἀλλά θά προσέξουμε νά εἶναι καθαρά τά ἐνδύματα τῆς ψυχῆς μας, ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος σέ μιά παρόμοια παραβολή (βλ. Ματθ. κβ΄ 1-14).
Καί αὐτό διότι στό ἅγιο Βάπτισμά μας ἐνδυθήκαμε τόν Χριστό, ἀλλά μέ τίς ἁμαρτίες μας ρυπαίνεται αὐτό τό ἔνδυμα. Μέ τήν ἐξομολόγηση καί τόν θεοφιλῆ τρόπο ζωῆς γίνεται πάλι φωτεινό καί λαμπρό, ἱκανό γιά νά ἔρθουμε καί νά παρακαθίσουμε στό βασιλικό Τραπέζι τῆς θείας Λειτουργίας. Και μιά καί ὁμιλοῦμε γιά τό ἔνδυμα τῆς ψυχῆς ἄς προσέξουμε νά εἶναι εὐπρεπῆ καί τά ἐνδύματα τοῦ σώματος. Οἱ πρόγονοί μας παρά τήν ἀνέχεια καί τή φτώχεια τους εἶχαν ξεχωριστά ροῦχα, "τα καλά τους" για την Εκκλησία. Καί δέν ἀξίωναν νά ἔρθουν στόν Ἱερό Ναό νά λειτουργηθοῦν καί νά κοινωνήσουν ἤ νά παραστοῦν σέ κάποιο ἱερό Μυστήριο φορώντας πρόχειρα ἤ ἄσεμνα ροῦχα, ἤ μέ ἀθλητική ἤ ἄλλη ἀταίριαστη περιβολή.
Εἶναι καλό νά γνωρίζουμε, ὅτι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ντυνόμαστε, πολλῷ δέ μᾶλλον ὅταν ἐρχόμαστε στήν Ἐκκλησία γιά νά κοινωνήσουμε, μαρτυρεῖ τήν πνευματική μας ποιότητα, καθώς δέν πρόκειται γιά μία ἁπλή ἐπίσκεψη, ἀλλά γιά τή συνάντησή μας μέ τόν Βασιλέα Χριστό. Τήν μόνη σπουδαῖα καί σημαντική συνάντηση τῆς ζωῆς μας στήν ὁποία μᾶς προσκαλεῖ ὀ Ἴδιος ὁ Χριστός, ἔχοντας μάλιστα ὑπογράψει τήν πρόσκληση αὐτή μέ τό τίμιο Αἷμα Του, πάνω στόν Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ. Ἀμήν.