ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ κ.κ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Ἡ ἀνθρωπότητα ὁδοιποροῦσε κατάκοπη καί ἀποθαρρημένη. Δέν γνώριζε οὔτε τόν πραγματικό σκοπό, οὔτε τόν προορισμό τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπικρατοῦσε φρικτή εἰδωλολατρεία, ζοφερό σκοτάδι σ’ ὅλην τήν προχριστιανική ἀνθρωπότητα. Οἱ πρωτόπλαστοι μετά τήν πτώση ἔχασαν τόν Παράδεισο καί τήν εὐτυχία τους. Μπῆκε στή ζωή τους ἡ ἁμαρτία, ὁ πόνος καί ὁ θάνατος, φυσικός καί ἠθικός. Ὁ Πανάγαθος Πατέρας ἔδωσε στούς πρωτοπλάστους πού θρηνοῦσαν, τό Πρωτευαγγέλιο γιά τόν Λυτρωτή, ὁ ὁποῖος θά συντρίψει τήν κεφαλή τοῦ ὄφεως (Γεν.3,15).
Ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ μεταδόθηκε ἀπό στόμα σέ στόμα σέ ὅλους τούς λαούς. Ἡ προσδοκία τοῦ Λυτρωτῆ καί τῆς ἐπανόδου τῆς χρυσῆς ἐποχῆς, τῆς ἀρχικῆς παραδείσιας καταστάσεως, ἐφώτιζε τά σκοτάδια καί ἁπάλυνε τόν πόνο γιά τήν ἀπώλεια τοῦ παραδείσου.
Ἦταν παγκόσμια ἡ προσδοκία γιά τόν Θεάνθρωπο Λυτρωτή. Ἦταν μιά μή συνειδητή, μιά ἀσίγαστη νοσταλγία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Αὐτή ἡ νοσταλγία πρόβαλε ἀπό τά βάθη τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς τῶν προχριστιανικῶν λαῶν, ὡς ἡ μόνη ἐλπίδα γιά τήν λύση τοῦ πανανθρωπίνου δράματος, τοῦ χωρισμοῦ Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Καί ὅταν συμπληρώθηκε ὁ καιρός, ὅταν ὁ πανανθρώπινος πόνος παρεβίασε τόν οὐρανό, σέ μιά ἥσυχη νύχτα τοῦ Δεκέμβρη, στό σταῦλο τῆς Βηθλεέμ, ἄγνωστος ἀπό ὅλους, μή ἀποδεκτός ἀπό ὅλους, γεννήθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἔγινε υἱός τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς Υἱοί τοῦ Θεοῦ. Τυλίχθηκε στά σπάργανα, γιά νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας. Ἔγινε μικρός, γιά νά μᾶς κάνει μεγάλους. Ἔγινε πτωχός, γιά νά μᾶς κάνει πλούσιους. Ἦρθε κλαίγοντας γιά νά στεγνώσει τά δάκρυά μας. Γεννήθηκε στά ξένα, γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στήν οὐράνια Πατρίδα μας. Πουθενά δέν βρῆκε μιά θέση σέ ὅλη τήν χώρα, γιά νά ἔχουμε ἐμεῖς θέση στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων δέν εἶναι ἕνα κοινωνιολογικό φαινόμενο μέ καταναλωτικά χαρακτηριστικά, ἀλλά εἶναι μιά ἑορτή πού λειτουργεῖ ὡς προσδοκία τῶν Ἐθνῶν, ὡς ἐκπλήρωση τοῦ παραδόξου θαύματος τό ὁποῖο ἀναβαθμίζει καί ἀναγεννᾶ τήν ἀνθρώπινη φύση. Μιά ἀναγέννηση πού δέν ταυτίζεται μέ τά πλούσια καί πανάκριβα δῶρα, μέ τήν χορευτική μουσική, τό φαγοπότι καί τήν ἄμετρη κατανάλωση τοῦ ἀλκοόλ στά ρεβεγιόν. Ὅλα αὐτά ἀπέχουν πολύ ἀπό τά δικά μας Χριστούγεννα, πού μᾶς ἀποκαλύπτουν, ὅτι ὁ Θεός μας γεννιέται ὡς ἁπλός ἄνθρωπος, ἥσυχα, εἰρηνικά, ταπεινά, φτωχικά, ἀλλά γεμάτος ἀπό ἀγάπη, μέσα σέ ἕνα φτωχικό καί ταπεινό σπήλαιο, δίνοντας τήν δυνατότητα σέ ὅλους ἐμᾶς, τόσο ἁπλά καί οὐσιαστικά, νά γίνουμε ἐλεύθεροι ἄνθρωποι, νά ὑψωθοῦμε στόν οὐρανό καί νά βιώσουμε τήν δική Του δόξα ὡς «θεοί κατά χάριν».
Τό νόημα τῶν Χριστουγέννων εἶναι ἡ πίστη μας στό κέντρο τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς μας, πού εἶναι ἡ σάρκωση τοῦ Θεοῦ καί Λόγου, ἡ ὁποία συμβολίζεται καί ἐκφράζεται μέ ἕνα σπήλαιο. Ἕνα σπήλαιο πού χρειάζεται χρόνο καί προσπάθεια γιά νά ἀνακαλυφθεῖ.
Για νά μποῦμε στήν φάτνη Ἐκείνου, δέν ἀρκεῖ ἡ θρησκευτική γνώση. Δέν φθάνει νά γνωρίζουμε πού βρίσκεται ἡ Βηθλεέμ. Χρειάζεται ἡ θερμή διάθεση καί ἡ σταθερή ἀπόφαση νά βαδίσουμε μέ καθαρή καρδιά τόν δρόμο τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ἀγάπης.
Ἄς ἀρχίσουμε νά ἀναζητᾶμε τόν ἀστέρα πού θά φωτίσει τήν δική μας φάτνη. Μιά φάτνη πού ὅσο ταπεινή κι ἄν εἶναι, ὁ Χριστός θά τήν καταδεχθεῖ καί θά τήν κατοικίσει. Ἄς φέρουμε τό νόημα τῶν Χριστουγέννων στή ζωή μας διαρκῶς καί μέσα στό νέο χρόνο πού σέ λίγο θά φθάσει, ἀλλά καί σέ ὅλη τή ζωή μας.
Τό πνεῦμα καί τό νόημα τῶν Χριστουγέννων, θά δίνει οὐσία καί δύναμη στή ζωή μας, γιατί θά παύουμε νά ἀσχολούμαστε μέ τόν ἑαυτό μας καί θά ἀσχολούμαστε μέ τόν ἴδιο τόν Θεό.
Παιδιά μου,
«Χριστός γεννᾶται δοξάσατε».
Χρόνια Πολλά! Καλά Χριστούγεννα καί εὐλογημένα!
Ὁ Ἐπίσκοπός σας
† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος